I C 128/23 - wyrok Sąd Rejonowy w Żorach z 2023-11-29
- Tytuł:
- Sąd Rejonowy w Żorach z 2023-11-29
- Data orzeczenia:
- 29 listopada 2023
- Data publikacji:
- 26 lutego 2024
- Data uprawomocnienia:
- 23 stycznia 2024
- Sygnatura:
- I C 128/23
- Sąd:
- Sąd Rejonowy w Żorach
- Wydział:
- I Wydział Cywilny
- Przewodniczący:
- asesor sądowy Kamil Leśniewski
- Protokolant:
- st. sekr. sądowy Beata Kwietniewska
- Hasła tematyczne:
- Telekomunikacyjne prawo , Ciężar dowodu
- Podstawa prawna:
- art. 56 i n. Prawa telekomunikacyjnego, art. 6 k.c.
- Teza:
- • Leżąca u podstaw sprawy umowa nie przewidywała z góry ustalonej, „sztywnej” kary umownej w rozumieniu przepisów k.c., lecz przewidywała jedynie swoisty mechanizm do obliczania jaka kwota ma podlegać zwrotowi, tj. „kwota umożliwiająca zakup identycznego urządzenia, zgodnie z jego aktualną ceną rynkową” (dalej „kwota zwrotu”). Innymi słowy, tak skonstruowana umowa stron nie pozwalała operatorowi na dowolność przy ustalaniu kwoty zwrotu – kwota ta musiała umożliwiać zakup identycznych jak niezwrócone urządzeń i być zgodna z jego aktualną ceną rynkową; postanowienie to jednoznacznie wskazuje, że jego celem nie było danie operatorowi „dodatkowej szansy zarobku”, lecz proste zapewnienie mu braku straty na zasadach „1 do 1”. • Strony leżącej u podstaw sprawy umowy przewidziały, że w przypadku niezwrócenia urządzeń abonent zostanie obciążony „kwotą umożliwiająca zakup identycznego urządzenia, zgodnie z jego aktualną ceną rynkową”. Oczywiste jest, że sformułowanie „kwota umożliwiająca zakup identycznego urządzenia, zgodnie z jego aktualną ceną rynkową” nie jest w sensie logicznym zgodne z frazą „2900 zł”; w sensie logicznym są to zupełnie inne wyrażenia. Kwota 2900 zł może być kwotą, która rzeczywiście odpowiadała aktualnej cenie rynkowej niezwróconych urządzeń; „może” – jest w tym miejscu słowem kluczem; „może”, gdyż może a nie musi; „może”, gdyż przekucie „może” w wymaganą prawem pewność wymaga udowodnienia, wykazania. Dopóki nie zostanie to zrealizowane kwota ta jest kwotą dowolną i niezgodną z łączącą strony umową, albowiem ta była precyzyjna w rozpatrywanym zakresie. Reasumując, chcąc domagać się od pozwanej kwoty 2900 zł tytułem rozpatrywanej opłaty należało za pomocą odpowiednich środków dowodowych wykazać, że w istocie niezwrócone urządzenia na moment naliczenia przedmiotowej opłaty posiadały łączną wartość rynkową w kwocie 2900 zł. Powód nie przedstawił w tym zakresie jakichkolwiek, nawet najmniejszych dowodów. Tego typu zachowanie, zwłaszcza gdy powód jest reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika prawnego, tj. radcę prawnego, nie może ostać się bez słów krytyki. Rezultatem ww. braku dbałości o wykazanie dochodzonego roszczenia jest przegranie procesu przez powoda (niewykazanie roszczenia). • Zupełnie nie trafione okazały się argumenty powoda, że skoro pozwana nie wszczęła procedury reklamacyjnej przewidzianej w przepisach Prawa telekomunikacyjnego (tj. nie reklamowała otrzymanych not obciążeniowych), to w istocie wysunięte wobec niej roszczenie uznała i nie może skutecznie bronić się na etapie postępowania sądowego. Powyższe zapatrywane prawne powoda jest w sposób oczywisty błędne i świadczy o niezrozumieniu ratio legis art. 107 Prawa telekomunikacyjnego – przepis ten nie dotyczy bowiem sytuacji, gdy operator (jego następca prawny) wysuwa roszczenie wobec abonenta, lecz dotyczy on wyłącznie sytuacji odwrotnej, tzn., gdy to abonent wysuwa roszczenie wobec operatora.
- Istotność:
Dodano:
,
Opublikował(a):
Ewa Szczepańska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Żorach
Osoba, która wytworzyła informację: asesor sądowy Kamil Leśniewski
Data wytworzenia informacji:
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Żorach
Osoba, która wytworzyła informację: asesor sądowy Kamil Leśniewski
Data wytworzenia informacji: