Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Świnoujściu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Mariusz Grobelny
Protokolant:	stażystka Ewelina Sowińska

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2016 roku w Świnoujściu na rozprawie

sprawy z powództwa M. T.

przeciwko B. R.

o zapłatę

I.  uchyla wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w Świnoujściu z dnia 10 listopada 2015r.;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2.820 zł (dwóch tysięcy ośmiuset dwudziestu złotych) z odsetkami:

a.  ustawowymi za okres od 16 lutego 2015r. do dnia 31 grudnia 2015r.,

b.  ustawowymi za opóźnienie za okres od 01 stycznia 2016r. do dnia zapłaty;

III.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

IV.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 100 zł (stu złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

V.  nadaje rygor natychmiastowej wykonalności punktowi II wyroku w zakresie obowiązku zapłaty przez pozwaną kwoty 735 zł (siedmiuset trzydziestu pięciu złotych).

Sygn. akt I C 846/15

UZASADNIENIE

Powódka M. T. wystąpił przeciwko pozwanej B. R. z powództwem o zasądzenie od pozwanej kwoty 3.500 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 31 grudnia 2014r. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w marcu 2014r. została zobowiązana przez pozwaną do comiesięcznego rozliczania opłaty uzdrowiskowej w czasie wolnym od pracy w zamian za 1/3 kwoty zwróconej za terminowe rozliczania się z tej opłaty. Pozwana przekładała wypłatę za usługę z miesiąca na miesiąc. Ostateczny termin zapłaty był w dniu 31 grudnia 2014r. Niestety pozwana w dalszym ciągu unikała zapłaty. W dniu 16 lutego 2014r. zaoferowała powódce wypłatę w wysokości 735 zł, co jest nieadekwatne do wcześniejszej umowy ustnej.

Wyrokiem zaocznym z dnia 10 listopada 2015r. Sąd Rejonowy w Świnoujściu uwzględnił powództwo w całości, zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 100 zł tytułem kosztów procesu i nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

Pozwana wniosła sprzeciw od powyższego wyroku zaocznego, w którym uznała roszczenie powódki do kwoty 735 zł oraz wniosła o oddalenie powództwa w pozostałym zakresie. Ponadto wniosła o zasądzenie od powódki kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwana przyznała, że łączyła ją z powódka umowa o pracę, obok której pozwana zleciła powódce sporządzanie raportu rozliczającego miesięczną opłatę środowiskową i dostarczania do Urzędu Miasta w Ś.. Czynności te powódka miała wykonywać poza godzinami pracy i w zamian za nie pozwana zaproponowała powódce zapłatę części uzyskanego w ten sposób wynagrodzenia inkasenta - liczonego każdorazowo jako 10 % od miesięcznie pobranej i terminowo rozliczonej opłaty uzdrowiskowej. Obok powódki czynności te miała wykonywać M. J. (1). Zasady rozliczeń były takie, że z kwoty należnej z tytułu inkasa opłaty uzdrowiskowej powódka i M. J. (1) mały otrzymywać po 1/4 sumy z wynagrodzenia inkasenta. Jednak warunkiem zapłaty na ich rzecz wynagrodzenia było prawidłowe i terminowe rozliczanie przez nie opłaty uzdrowiskowej w Urzędzie Miasta Ś., co warunkowało wypłatę wynagrodzenia inkasentowi, czyli pozwanej. W przeciwnym razie kwota 10 % uzyskanej Kurtaxy, przewidziane jako miesięczne wynagrodzenie inkasenta nie było pozwanej wypłacana. Taka też sytuacja miała miejsce w lipcu 2014r., kiedy miast do dnia 10 tego miesiąca, powódka złożyła sprawozdanie z rozliczenia opłaty środowiskowej za czerwiec 2014r. w dniu 16 lipca 2015r., co skutkowało utratą wynagrodzenia z tytułu inkasa w wysokości 812,80 zł. Pozwana w lutym 2015r. wyraziła gotowość rozliczenia się z powódką za wykonane przez nią dodatkowo czynności związane z rozliczeniem opłaty środowiskowej, jednakże oświadczyła, iż wobec zawinionej przez powódkę utraty wynagrodzenia inkasenta za czerwiec 2014r. kwotę tą musi potrącić z należnego powódce wynagrodzenia. Stąd też na przygotowanym w dniu 16 lutego 2015r. dowodzie wypłaty kwota należnej powódce prowizji w wysokości 1.545 zł została pomniejszona o wynagrodzenie inkasenta utracone przez pozwaną za czerwiec 2014r., utracone z przyczyn leżących wyłącznie po stronie powódki. Powódka odmówiła odbioru wskazanej kwoty. Swoją część wynagrodzenia M. J. (1) pobrała w dniu 10 lutego 2015r. Z tego względu pozwana uznaje roszczenie pozwu, co do kwoty 735 zł, przy czym to powódka jako wierzyciel pozostaje w zwłoce w odbiorze tej kwoty. Co do tej kwoty pozwana nie dała powodu do wytoczenia powództwa i uznała tę kwotę przy pierwszej czynności, w związku z tym wnosi o obciążenie powódki kosztami procesu z tego tytułu oraz o oddalenie żądania zasądzenia odsetek od tej kwoty.

Sąd ustalić następujący stan faktyczny:

Powódka M. T. była pracownikiem pozwanej, świadcząc pracę w prowadzonym przez pozwaną B. R. hotelu (...) w Ś.. W okresie od marca 2014r. do 31 grudnia 2014r. powódka na podstawie dodatkowej umowy ustnej zleciła pozwanej dokonywania poboru i rozliczania opłaty uzdrowiskowej. Opłatę tą powódka była zobowiązana do rozliczenia w Urzędzie Miasta Ś. do dnia 10 każdego miesiąca. W przypadku terminowego i prawidłowego rozliczenia opłaty na rachunek bankowy pozwanej wpłacane było wynagrodzenie inkasenta w wysokości 10 % kwoty pobranej z tytułu opłaty uzdrowiskowej.

(bezsporne)

Za terminowe i prawidłowe rozliczania opłaty uzdrowiskowej pozwana miała otrzymywać wynagrodzenie w wysokości 1/3 kwoty wpłaconej pozwanej przez Gminę (...)tytułem wynagrodzenia inkasenta. 1/3 kwoty wynagrodzenia inkasenta miała otrzymać M. J. (1), która zajmowała się rozliczaniem opłaty uzdrowiskowej razem z powódką. Pozostała część wynagrodzenia inkasenta miała przypadać pozwanej.

(dowód: zeznania świadka M. J. (1) - k. 110-111,

zeznania świadka A. P. - k. 111,

zeznania świadka B. S. - k. 111verte,

zeznania świadka M. W. - k.111verte-112,

zeznania powódki - k. 112)

Powódka rozliczenia opłaty uzdrowiskowej za czerwiec 2015r. złożyła w Urzędzie Miasta Ś. złożyła w dniu 16 lipca 2014r., co skutkowało niewypłaceniem pozwanej opłaty uzdrowiskowej za ten miesiąc w wysokości 812,80 zł.

(bezsporne)

W dniu 16 lipca 2015r. pozwana zaoferowała powódce wypłatę kwoty 735 zł, która miała stanowić 1/4 wynagrodzenia inkasenta za pobór opłaty uzdrowiskowej za 2014r. tj. kwotę 1.545 zł, pomniejszoną o kwotę 810 zł z tytułu utraconego wynagrodzenia inkasenta za czerwiec 2014r. Pozwana przygotowała dowód wypłaty ze wskazaniem powyższego rozliczenia, lecz powódka odmówiła jego przyjęcia. Powódka odmówiła również przyjęcia zaoferowanej kwoty, wskazując że rozliczenie jest niezgodne z łączącą strony umową.

(bezsporne)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Zgodnie z art. 734 § 1 kc przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Stosownie zaś do treści art. 750 kc do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu.

W niniejszej sprawie bezspornym było to, że strony w 2014r. łączyła umowa, zgodnie z którą powódka miała za wynagrodzeniem dokonywać rozliczenia opłaty uzdrowiskowej w Urzędzie Miasta Ś.. Sporną była natomiast kwestia wysokości należnego powódce z tego tytułu wynagrodzenia. Zdaniem Sądu materiał dowodowy zebrany w sprawie dawał jednak podstawy, że powódka z tytułu powyższej umowy miała otrzymać wynagrodzenie w wysokości 1/3 wynagrodzenia inkasenta, przekazanego pozwanej przez Gminę (...). Twierdzenia powódki, że strony ustaliły taką wysokość wynagrodzenia były zgodne z zeznaniami świadków przesłuchanych w niniejszej sprawie - M. J. (1), A. P. i M. W.. Odmienne twierdzenia pozwanej nie zostały poparte żadnymi dowodami. Dodatkowo należy zauważyć, że sama pozwana składała w toku sprawy sprzeczne oświadczenia, co do wysokości uzgodnionego wynagrodzenia. W sprzeciwie od wyroku zaocznego twierdziła, że wynagrodzenie powódki miało wynosić 1/4 wynagrodzenia inkasenta, w swoich zeznaniach pozwana twierdziła zaś że miało to być 1/6 wynagrodzenia inkasenta. Te sprzeczności podważały wiarygodność stanowiska pozwanej, tym bardziej że nie zostało ono poparte żadnym materiałem dowodowym. Podkreślić należy, że to powódka, stosownie do treści art. 6 kc, w niniejszej sprawie powinna dowodowo wykazać wysokość należnej jej kwoty z tytułu wynagrodzenia. Do ustalenia wysokości należnego powódce wynagrodzenia koniecznym było ustalenie wysokości wynagrodzenia inkasenta, wpłaconego pozwanej przez Gminę (...). Na tę okoliczność powódka nie przedłożyła jednak żadnego dowodu. Nie skutkowało to jednak oddaleniem powództwa w całości. Skoro bowiem zgodnie ze sporządzonym w dniu 16 lutego 2014r. przez pozwaną dowodem wypłaty kwota 1.545 zł miała stanowić 1/4 wypłaconego wynagrodzenia inkasenta w 2014r. to całe wynagrodzenie inkasenta wynosiło 6.180 zł. Przyjmując, że powódka powinna otrzymać 1/3 tej kwoty, to jej wynagrodzenie za 2014r. wynosić powinno 2.060 zł. W ocenie Sądu pozwana bezzasadnie potrąciła z wynagrodzenia powódki kwotę 810 zł tytułem utraconego wynagrodzenia inkasenta za 2014r. Zgodnie z art. 498 § 1 kc gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Stosownie do treści art. 498 § 2 kc wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Nie można jednak uznać, ze pozwanej przysługiwała wobec powódki wierzytelność w wysokości utraconego wynagrodzenia inkasenta za 2014r. Jak już bowiem wyżej wskazano wynagrodzenie inkasenta podlegało podziałowi pomiędzy powódkę, pozwaną i M. J. (1). W związku z tym pozwana mogła ponieść szkodę tylko co do części wynagrodzenia, które miało przypaść jej tj. co do 1/3 wynagrodzenia inkasenta. Dlatego Sąd uznał, że pozwana skutecznie potrącić mogą jedynie kwotę 270 zł tj. 1/3 z 810 zł (taką kwotę pozwana przedstawiła do potrącenia w dowodzie wpłaty z dnia 16 lutego 2015r.). W tym zakresie kwotę tą uznać należy za szkodę wyrządzoną pozwanej przez powódkę na skutek nieterminowego rozliczenia opłaty uzdrowiskowej za 2014r. Zgodnie z art. 471 kc dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zdaniem Sądu powódka nie wykazała dowodowo w sprawie, że nieterminowe rozliczenie opłaty uzdrowiskowej za czerwiec 2014r. nie było przez nią zawinione, a to ją w tym zakresie obciążał ciężar dowodu. Natomiast nie można uznać za szkodę poniesioną przez pozwaną 2/3 utraconego wynagrodzenia inkasenta. Gdyby bowiem doszło do terminowego rozliczenia opłaty uzdrowiskowej za 2014r. to powódka musiałby wypłacić po 1/3 tego wynagrodzenia powódce i M. J. (1). Tym samym w wyniku nierozliczenia w terminie przez powódkę opłaty uzdrowiskowej za czerwiec 2014r. nie mógł nastąpić żaden uszczerbek majątkowy po stronie pozwanej. Tym samym powódka nie mogła skutecznie potrącić kwoty 540 zł, gdyż w tym zakresie nie przysługiwała jej wierzytelność. W związku z tym powództwo mogło być uwzględnione jedynie co do kwoty 2.820zł. Zasądzeniu na rzecz powódki podlegały również odsetki ustawowe (od dnia 01 stycznia 2016r. odsetki ustawowe za opóźnienie). Zgodnie z art. 481 § 1 kc jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Stosownie zaś do treści art. 481 § 2 kc (w brzemieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015r.) jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Art. 481 § 2 kc (w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 stycznia 2016r.) stanowi, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Art. 455 kc stanowi, że jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Powódka domagała się zasądzenia odsetek od dnia 31 grudnia 2014r. Nie wykazała jednak, aby w tym dniu jej roszczenie było wymagalne. W tej sytuacji odsetki na rzecz powódki mogły zostać zasądzone dopiero od dnia 16 lutego 2015r. W tym dniu niewątpliwie bowiem powódka zażądała zapłaty od pozwanej, która odmówiła powódce zaspokojenia jej roszczenia ponad kwotę 735 zł. W ocenie Sądu pozwaną od tego dnia należy uznać za pozostającą w zwłoce również w zakresie kwoty 735 zł, pomimo że zaoferowała powódce zapłaty tej kwoty. Zauważyć bowiem należy, że wypłata tej kwoty została przez pozwaną uzależniona od zaakceptowania przedłożonego powódce dowody wypłaty. Powódka odmówiła zaś przyjęcia powyższej kwoty, gdyż jej rozliczenie było sprzeczne z łączącą strony umowy. W tych okolicznościach odmowę przyjęcia kwoty 735 zł uznać należy za usprawiedliwioną. Podkreśli należy, że zgodnie z art. 486 § 2 kc wierzyciel dopuszcza się zwłoki, gdy bez uzasadnionego powodu bądź uchyla się od przyjęcia zaofiarowanego świadczenia, bądź odmawia dokonania czynności, bez której świadczenie nie może być spełnione, bądź oświadcza dłużnikowi, że świadczenia nie przyjmie. Ponadto należy mieć na uwadze, że pozwana jeżeli stała na stanowisku, że powódka bezpodstawnie odmówiła przyjęcia kwoty 735 zł powinna ją złożyć do depozytu sądowego. Stosownie do treści art. 486 § 1 kc w razie zwłoki wierzyciela dłużnik może żądać naprawienia wynikłej stąd szkody; może również złożyć przedmiot świadczenia do depozytu sądowego. Art. 470 kc stanowi natomiast, że ważne złożenie do depozytu sądowego ma takie same skutki jak spełnienie świadczenia i zobowiązuje wierzyciela do zwrotu dłużnikowi kosztów złożenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd uchylił wydany w sprawie wyrok zaoczny i orzekł jak w punkcie II i III wyroku. Zgodnie z art. 347 po ponownym rozpoznaniu sprawy sąd wydaje wyrok, którym wyrok zaoczny w całości lub części utrzymuje w mocy albo uchyla go i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też pozew odrzuca lub postępowanie umarza.

Ustalenia w niniejszej sprawie Sąd poczynił na podstawie niekwestionowanych dokumentów, zeznań świadków i powódki. Z przyczyn powołanych powyżej Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków i powódki, co do wysokości umówionego między stronami wynagrodzenia, jednocześnie odmawiając wiarygodności zeznaniom pozwanej w tym zakresie. Sąd uznał również, że zeznania świadków nie były wystarczające do ustalenia, że spóźnienie w rozliczeniu opłaty uzdrowiskowej za czerwiec 2014r. nastąpiło z przyczyn niezależnych od powódki. W tym zakresie ustalenia nie mogły zostać poczynione jedynie na podstawie zeznań powódki. W pozostałym zakresie okoliczności sprawy, mające znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, były pomiędzy stronami bezsporne.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie orzekł na podstawie art. 100 kpc w zw. z art. 98 § 1 i 2 kpc i art. 109 § 1 kpc. Zgodnie z art. 100 kpc w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Powództwo zostało uwzględnione w 80,57 % i dlatego Sąd uznał, że zasadnym jest zasądzenie na rzecz powódki całości poniesionych przez nią kosztów procesu, gdyż przegrała ona sprawę w nieznacznej części. Tymi kosztami była opłata sądowa uiszczona od pozwu w kwocie 100 zł. Zdaniem Sądu koszty procesu nie mogły zostać zasądzone na rzecz pozwanej w zakresie w jakim uznała ona powództwo. Zgodnie z art. 101 kpc zwrot kosztów należy się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. Nie można uznać, że w zakresie kwoty 735 zł pozwana nie dała powódce podstaw do wytoczenia powództwa. Jak już bowiem wskazano powyżej pozwana w dniu 16 lutego 2015r. bezpodstawnie zaniżyła wysokość należności powódki i dokonała niezasadnego potrącenia wierzytelności, a wypłatę kwoty 735 zł uzależniła od akceptacji przez powódkę tych okoliczności.

W punkcie V wyroku Sąd nadał klauzulę wykonalności punktowi II wyroku, co do obowiązku zapłaty przez pozwaną kwoty 735 zł. Zgodnie bowiem z art. 333 § 1 pkt 2 kpc sąd z urzędu nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli zasądzona roszczenie uznane przez pozwanego.

SSR Mariusz Grobelny

(...)

1)  (...)

2)  (...)

3)  (...)

Ś., dnia 16 lutego 2016 roku SSR Mariusz Grobelny