Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 19 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Goleniowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Patrycja Wojczuk

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2016 r. w Goleniowie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W.

przeciwko K. S.

o zapłatę

postanawia:

I.  oddalić wniosek pozwanej K. S. o przywrócenie terminu do wniesienia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego w Goleniowie z dnia 10 listopada 2015 r. w sprawie I C 25/15,

II.  odrzucić wniosek pozwanej o sporządzenie uzasadnienia i doręczenie wyroku Sądu Rejonowego w Goleniowie z dnia 10 listopada 2015 r. w sprawie I C 25/15 wraz z uzasadnieniem.

SSR Patrycja Wojczuk

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 10 listopada 2015 r. Sad Rejonowy w Goleniowie uwzględnił powództwo (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W. przeciwko K. S. o zapłatę w całości i zasadził od pozwanej K. S. na rzecz powódki (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W. kwotę 4.749, 29 złotych z odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego naliczanymi od kwoty 2.641, 78 złotych od dnia 25 maja 2013 do dnia zapłaty, a nadto zasądził od pozwanej K. S. na rzecz powódki (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W. kwotę 60,00 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wnioskiem z dnia 14 grudnia 2015 r. pozwana wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego w Goleniowie z dnia 10 listopada 2015 r. w sprawie I C 25/15, wnosząc jednocześnie o sporządzenie uzasadnienia powyższego wyroku. W uzasadnieniu wniosku wskazała, iż nie widziała, że sąd może wydać wyrok pomimo jej nieobecności na rozprawie, jej niestawiennictwo na rozprawie nie wynikało z jej zlej woli, czy braku zainteresowania sprawą, a z tego, że znajdowała się w fatalnym i tragicznym stanie psychicznym po śmierci swoje męża, który zmarł tragicznie w lipcu 2015 r. Poniosła, iż na co dzień zażywa lek hydroxizinum VP 25 mg, który ja otępia i powoduje, że zapomniała o tym wszystkim.

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek o przywrócenie terminu podlegał oddaleniu.

Zgodnie z art. 167 k.p.c., czynność procesowa podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna. Jednocześnie w art. 168 k.p.c. ustawodawca przewidział możliwość przywrócenia uchybionego terminu, wymieniając dwie podstawowe przesłanki, które muszą występować, by wniosek o przywrócenie terminu mógł być uwzględniony. Są to brak winy strony w uchybieniu terminowi oraz powstanie ujemnych dla strony skutków procesowych w wyniku uchybienia terminu. Sąd uwzględni zatem wniosek strony o przywrócenie terminu, jeżeli ta udowodni brak winy po swojej stronie. Natomiast nieuprawdopodobnienie przez stronę braku winy pociąga za sobą odmowę uwzględnienia wniosku, a tym samym jego oddalenie. Nadto przepis art. 169 § 1 k.p.c. przewiduje, iż pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu tygodnia od czasu przyczyny uchybienia terminu. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające wniosek (art. 169 § 2 k.p.c.). Równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności procesowej (art. 169 § 3 k.p.c.).

Przyczyna przywrócenia terminu zachodzi wówczas, gdy dokonanie czynności było obiektywnie w ogóle niemożliwe, jak również w przypadkach, w których w danych okolicznościach nie można było oczekiwać od strony, by zachowała dany termin procesowy. Przy czym wystarczy, że wnioskujący okoliczności te uprawdopodobni. Powtórzyć należy za Sądem Rejonowym, że w sytuacji, gdy od uchybionego terminu upłynął rok, jego przywrócenie jest dopuszczalne tylko w wypadkach wyjątkowych (art. 169 § 4 k.p.c.).

Jedną z przesłanek przywrócenia terminu jest uprawdopodobnienie przez stronę, że nie dokonała czynności bez własnej winy. Zgodnie z poglądem ugruntowanym zarówno w literaturze o braku winy można mówić tylko w przypadku stwierdzenia, że dopełnienie obowiązku było niemożliwe z powodu przeszkody nie do przezwyciężenia, tj. że strona nie mogła tej przeszkody usunąć nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku, a przy tym powstała ona w czasie biegu terminu do dokonania czynności procesowej. W orzecznictwie wskazuje się, że do okoliczności faktycznych uzasadniających brak winy w uchybieniu terminu zalicza się np. przerwy w komunikacji, nagłą chorobę, która nie pozwoliła na wyręczenie się inną osobą, powódź, pożar ( vide: wyroki NSA z dnia 1 marca 1999 r., sygn. akt: II SA 45/99, oraz z dnia 19 września 2000 r., sygn. akt: I SA 1072/00). Kryterium braku winy wiąże się z obowiązkiem strony do szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej. Przywrócenie terminu nie jest więc możliwe, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa w tym zakresie. Przy ocenie winy w uchybieniu terminu należy przyjąć obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony należycie dbającej o swoje interesy. Przede wszystkim stwierdzić trzeba, że to na stronie, która uchybiła terminowi do wniesienia odwołania, spoczywa obowiązek prezentacji dowodu w celu uprawdopodobnienia, że uchybienie nastąpiło bez jej winy. Aby uprawdopodobnić brak swojej winy, winna ona uwiarygodnić stosowną argumentacją swoją staranność oraz fakt, że przeszkoda była od niej niezależna i istniała cały czas, aż do momentu wniesienia wniosku o przywrócenie terminu. Uprawdopodobnienie to środek zastępczy dowodu w znaczeniu ścisłym, niedający pewności, lecz tylko wiarygodność (prawdopodobieństwo) o jakimś fakcie. Na stronie spoczywa ciężar uprawdopodobnienia, że istotnie zaistniała taka przeszkoda faktyczna, która wykluczyła możność terminowego dokonania czynności procesowej.

W okolicznościach badanej sprawy pozwana upatrywała brak swoje winy w złym (tragicznym) stanie zdrowia psychicznego, w którym znajduje się po śmierci męża. W ocenie Sądu pozwana w żaden sposób nie uprawdopodobniła, iż rzeczywiście jej stan psychiczny po śmierci męża, który zmarł w dniu 6 lipca 2015 r. był tak zły, że pozwana jeszcze w listopadzie 2015 r. nie była w stanie normalnie funkcjonować i nie zdawała sobie sprawy z tego, że toczy się sprawa sądowa z jej udziałem i żeby pozbawiona była możliwości obrony swoich praw przed sądem i nie mogła skutecznie i terminowo dokonywać czynności procesowych.

W rozstrzyganym przypadku całokształt okoliczności nie wskazuje na przeszkody uniemożliwiające terminowe dokonanie czynności przez pozwaną tj. terminowe wniesienie wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku zapadłego na rozprawie w dniu 10 listopada 2015 r. Sporządzanie pism procesowych, również już po śmierci męża pozwanej, orientowanie się przez pozwaną w wyznaczanych terminach rozpraw, osobisty odbiór korespondencji kierowanej do niej z sądu, świadczą o tym, iż stan zdrowia pozwanej nie był w ocenie Sądu aż tak zły, że nie mogła powziąć informacji chociażby telefonicznej, czy na rozprawie w dniu 10 listopada 2015 r. zapadł wyrok. Pozwana doskonale zdawała sobie bowiem sprawę z wyznaczonego na ten dzień terminu rozprawy, albowiem sama pozwana w tym dniu sporządziła do sądu pismo procesowe opatrzone właśnie datą 10 listopada 2015 r., w którym wskazała, iż nie może stawić się na rozprawie z uwagi na jej zły stan zdrowia psychicznego po śmierci męża i w sposób merytoryczny ustosunkowała się do pozwu i stanowiska powódki w badanej sprawie.

W ocenie Sądu zasięganie przez pozwaną informacji o toku sprawy dopiero po miesiącu po wyznaczonym terminie, o którym to terminie pozwana była zawiadomiona (odebrała zawiadomienie osobiście w dniu 10 października 2015 r. – k. 204), uznać należy co najmniej za lekkie niedbalstwo w wykonywaniu swoich czynności procesowych z należytą starannością.

Nie ulega wątpliwości, iż śmierć członka rodziny niewątpliwie powoduje obniżenie nastroju, początkowo może powodować stan otępienia, smutku, bólu, żalu i nie można wykluczyć, iż również pozwana znajdowała się w takim stanie po dowiedzeniu się o śmierci męża w lipca 2015 r. Brak jednak jakichkolwiek dowodów mogących świadczyć o tym, iż taki stan psychiczny pozwanej utrzymywał się przez okres następnych 4 miesięcy.

Również przyjmowanie leku powoływanego przez pozwaną H. V., jako leku uspokajającego (który przyjmuje się również w stanach przewlekłych skórnych reakcji alergicznych) nie powoduje również w ocenie Sądu wyłączenia czy tez ograniczenia po stronie pozwanej jej świadomości, czy możliwości zdawania sobie sprawy ze swoich i innych zachowań. Zgodnie z ulotką tego leku dostępną w wersji elektronicznej m.in. na stronie internetowej https://www.doz.pl/leki/p4543-H._VP przyjmowanie powyższego leku może powodować skutki uboczne w postaci zmęczenie i senność, które jednak ustępują po kilku dniach leczenia lub po zmniejszeniu dawki. Trudno zatem zgodzić się z pozwana, iż przyjmowanie leku H. V. powodowało u niej otępienie na skutek którego zapomniała o wszystkim. Podkreślić należy, iż pozwana w dniu 10 listopada 2015 r. sporządziła pismo procesowe z usprawiedliwieniem swojej nieobecności na rozprawie. W piśmie tym pozwana wyraźnie wskazuje, iż nie może stawić się na rozprawie z uwagi na zły stan zdrowia, co oznacza, iż pozwana miała świadomość terminu rozprawy w dniu 10 listopada 2015 r. Trudno zatem uznać za wiarygodne jej twierdzenia, że na skutek zażywanych leków uspokajających zapomniała o wyznaczonym terminie rozprawy. Ponadto pozwana mimo śmierci męża już w dniu 11 września 2015 r. nadesłała do sądu pismo, w którym powiadomiła o jego śmierci. W okolicznościach badanej sprawy brak zatem jakiegokolwiek dowodu, czy nawet okoliczności wskazujących na to, iż pozwana od chwili śmierci męża w dniu 6 lipca 2015 r. do dnia wydania wyroku w dniu 10 listopada 2015 r., a później do 17 listopada 2015 r. (w ciągu terminu w którym mogła złożyć wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku) znajdowała się w takim stanie zdrowia psychicznego, który uniemożliwiał jej dochowanie należytej staranności w podejmowaniu czynności procesowych.

Podkreślić w tym miejscu należy, iż Sąd co prawda pominął dowód z przesłuchania pozwanej, ale z uwagi na jej niestawiennictwo na rozprawie w dniu 11 czerwca 2015 r. bez usprawiedliwienia, a nie na rozprawie w dniu 10 listopada 2015 r. Pozwana w żaden sposób nie usprawiedliwiła swojej nieobecności na rozprawie w dniu 11 czerwca 2015 r. ( czyli jeszcze przed śmiercią męża), na która to rozprawę była wezwana pod rygorem pominięcia dowodu z jej zeznań. Usprawiedliwiła jedynie nieobecność świadka jej męża D. S..

W ocenie Sądu z treści samego wniosku pozwanej wynika, iż pozwana nie wiedziała, iż Sąd może wydać wyrok podczas jej nieobecności na rozprawie i to w ocenie Sądu był główny powód niedochowania przez nią terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku. Tego natomiast powodu w żaden sposób nie można utożsamiać z brakiem winy pozwanej w dochowaniu terminu na złożenie wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku, który został wydany na rozprawie, na której strona była nieobecna, ale prawidłowo zawiadomiona.

Z powyższych względów Sąd oddalił wniosek pozwanej o przywrócenie terminu do wniesienia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku z dnia 10 listopada 2015 r., o czym orzekł w pkt I postanowienia.

Konsekwencją powyższego było odrzucenie wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku z dnia 10 listopada 2015 r. wniosek ten został wniesiony do sądu w dniu 17 grudnia 2015 r. ( prezentata na kopercie).

Zgodnie z treścią art. 328 § 1 kpc uzasadnienie wyroku sporządza się na żądanie strony zgłoszone w terminie tygodniowym od dnia ogłoszenia sentencji wyroku. Skoro wyrok w niniejszej sprawie został ogłoszony we wtorek 10 listopada 2015 r., zatem ustawowy zawity termin do zgłoszenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia upływał z dniem, który nazwą odpowiada początkowemu dniowi terminu, to jest we wtorek 17 listopada 2015 r. (art. 165 kpc w związku z art. 13 § 2 kpc). Do tego dnia zaś pozwana nie złożyła winsoku o wydanie wyroku z uzasadnieniem. W związku z tym wniosek jego jako spóźniony należało odrzucić.

Mając na uwadze powyżej przytoczone okoliczności Sąd na podstawie art. 328 § 1 kpc odrzucił spóźnione żądanie pozwanej o sporządzenie uzasadnienia wyroku, o czym orzekł w pkt II orzeczenia.

SSR Patrycja Wojczuk

Sygn. akt: I C 25/15 upr.

Zarządzenia;

1.  odnotować,

2.  odpis postanowienia doręczyć:

- pełnomocnikowi powódki ( uwaga pełnomocnik nie jest radca prawnym), z pouczeniem o zażaleniu na pkt II postanowienia, wraz z odpisem pisma pozwanej z dnia 14.12.2015 r.

- pełnomocnikowi pozwanej adw. K. O. – pełnomocnictwo z 14.12.2015 r. – wprowadzić pełnomocnika do systemu,

3.  z zażaleniem lub za 14 dni.

G., dnia 19.01.2016 r.

SSR Patrycja Wojczuk