Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W I M I E N I U R Z E C Z Y P O S P O L I T E J P O L S K I E J

Dnia 25 czerwca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący SSO Krzysztof Górski

Protokolant stażystka Patrycja Predko

po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2013 r. na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o zwolnienie spod egzekucji

I.  zwalnia spod egzekucji prowadzonej z wniosku pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Tarnowie A. C. pod sygnaturami akt (...), (...) oraz (...) przeciwko (...) sp. z o.o. w S. przysługujące powodowi Bankowi (...) w W.:

a.  wierzytelności w stosunku do (...) Spółdzielni (...) z siedzibą w K. wynikające z następujących faktur VAT wystawionych przez (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w S.: nr (...) w pozostałej do zapłaty kwocie 10.000 zł, (...) w kwocie 37.461,04 zł, (...) w pozostałej do zapłaty kwocie 45.000 zł, (...) – w kwocie 27.267,80 zł

b.  wierzytelności od Fabryki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w J. wynikające z następujących wystawionych przez (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w S. faktur VAT: (...) w kwocie 11.125,97 zł, (...) – w kwocie 13.424,38 zł, (...) – w kwocie 14.815,25 zł oraz (...) – w kwocie 12.359,11 zł,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 12.190 zł (dwunastu tysięcy stu dziewięćdziesięciu złotych) tytułem kosztów procesu;

III.  wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt VIII GC 66/13

UZASADNIENIE

Przedmiot sporu i stanowiska stron:

Pozwem z dnia 1 lutego 2013 roku, który wpłynął do tutejszego Sądu w dniu 4 lutego 2013 roku powód Bank (...) Spółka Akcyjna w W. wniósł o zwolnienie od egzekucji wierzytelności należnych od (...) Spółdzielni (...) z siedzibą w K. oraz od Fabryki (...) sp. z o.o. w J., które powód nabył od (...) sp. z o.o. w S. na podstawie umowy ramowej nabywania wierzytelności handlowych z dnia 3 stycznia 2007 roku oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Uzasadniając roszczenie powód wskazał, że w dniu 3 stycznia 2007 roku zawarł ze zbywcą – (...) sp. z o.o. w S. umowę faktoringu. Zgodnie z jej treścią bank nabył od zbywcy wierzytelności od kontrahentów zbywcy wymienionych na liście kontrahentów, przy czym nabycie to dotyczyło zarówno wierzytelności istniejących w chwili zawarcia umowy faktoringu jak i powstałych po dacie jej zawarcia. Bank nabywał te wierzytelności z chwilą ich powstania. Wierzytelności, które zostały zajęte przez komornika na rzecz (...) sp. z o.o. w postępowaniach (...) (...)2 oraz (...) zostały wcześniej nabyte przez powoda. Wierzytelności udokumentowane fakturami wymienionymi w treści pozwu zostały zgłoszone przez zbywcę do faktoringu. Dłużnicy zajętych wierzytelności potwierdzili otrzymanie informacji o cesji oraz stan zadłużenia.

Po uzyskaniu informacji o zajęciu tych wierzytelności przez komornika, powód zwrócił się do wierzyciela o zwolnienie ich spod egzekucji, jednak prośba ta pozostała bez odpowiedzi. Dłużnicy zajętych wierzytelności powiadomili komornika, że zajęte wierzytelności były objęte cesją.

Powód wskazał również, że nie ma wątpliwości, iż doszło do skutecznego nabycia przez niego wierzytelności. W doktrynie wyrażono pogląd, że nabyta przez cesjonariusza wierzytelność przyszła nie powstaje w majątku cedenta, ale bezpośrednio w majątku cesjonariusza.

W odpowiedzi na pozew pozwana uznała powództwo oraz wniosła o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazała, że po zapoznaniu się z argumentacją zawartą w uzasadnieniu pozwu oraz treścią dołączonych do pozwu dokumentów uznała, że roszczenie powoda jest w pełni uzasadnione. Wskazała, że gdyby powód dołączył stosowne dokumenty do pism wysyłanych pozwanej, to pozwana uczyniłaby zadość żądaniu.

Powołując się na treść art. 101 i 102 k.p.c. wskazała, że jej zachowanie, tj. uznanie powództwa przy pierwszej czynności bezpośrednio po zapoznaniu się z podstawą prawną roszczeń powoda oraz uznawanie kolejnych roszczeń powoda opartych na tej samej podstawie już na etapie przedsądowym wskazuje na celowość odstąpienia od obciążania pozwanego kosztami postępowania.

Ustalenia faktyczne:

W dniu 3 stycznia 2007 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zawarła z powodem Bankiem (...) Spółką Akcyjną w W. umowę ramową numer (...) nabywania wierzytelności handlowych (faktoring niepełny), której przedmiotem było nabywanie przez bank od zbywcy wierzytelności należnych od dłużników wymienionych na liście dłużników, stanowiącej załącznik do umowy.

Zgodnie z § 11 regulaminu usług faktoringowych bank (...) nabywa wierzytelności przysługujące od kontrahentów (dłużników) z chwilą powstania tych wierzytelności, przy czym za datę powstania wierzytelności uznaje się datę wystawienia faktury lub spełnienia przez zbywcę świadczenia niepieniężnego na rzecz kontrahenta, w zależności od tego, która z dat jest wcześniejsza. Zapis ten zosta włączony bezpośrednio do umowy, na podstawie aneksu numer (...) z dnia 16 grudnia 2009 roku.

Niesporne, a nadto dowód: umowa faktoringu z załącznikami – k. 22 – 28, Regulamin usług faktoringowych – k. 33 – 36,aneks numer (...) – k. 101 – 108

Pismem z dnia 25 stycznia 2009 roku (...) sp. z o.o. zawiadomiła (...) Spółdzielnię (...) w K. o zawarciu z powódką umowy faktoringowej, na podstawie której powódka nabywa i będzie nabywać wszystkie wierzytelności przysługujące spółce od Spółdzielni. (...) sp. z o.o. zwróciła się o przekazywanie wszystkich wierzytelności należnych jej od Spółdzielni na rachunek bankowy powoda. Otrzymanie zawiadomienie o przelewie wierzytelności potwierdzili prezes i wiceprezes zarządu (...) Spółdzielni (...) w K..

Niesporne, a nadto dowód: pismo z dnia 25.01.2009 roku – k. 161

Pismem z dnia 30 grudnia 2009 roku (...) sp. z o.o. zawiadomiła Fabrykę (...) sp. z o.o. w J. o zawarciu z powodem umowy faktoringowej, na podstawie której powód nabywa i będzie nabywać wszystkie wierzytelności przysługujące spółce (...) od Fabryki (...). (...) sp. z o.o. zwróciła się o przekazywanie wszystkich wierzytelności należnych jej od Fabryki (...) na rachunek bankowy powoda. Otrzymanie zawiadomienie o przelewie wierzytelności potwierdził w dniu 4 stycznia 2010 roku wiceprezes zarządu Fabryki (...).

Niesporne, a nadto dowód: pismo z dnia 30.12.2009 roku – k. 168

Na mocy wskazanej umowy w dniu 26 lipca 2012 roku powód nabył wierzytelność należną (...) sp. z o.o. od (...) Spółdzielni (...) z siedzibą w K. wierzytelność wynikającą z faktury VAT nr (...) – co do kwoty 10.000 zł. Kolejne wierzytelności nabyła w dniach 27 lipca 2012 - wierzytelność wynikającą faktury VAT nr (...) na kwotę 37.461,04 zł; 28 sierpnia 2012 roku – wierzytelność wynikającą z faktury VAT nr (...) – co do kwoty 45.000 zł; 29 sierpnia 2012 roku - wierzytelność wynikającą z faktury VAT nr (...) – w kwocie 27.267,80 zł;

Niesporne, a nadto dowód: wnioski o finansowanie wierzytelności – k. 151, 152, 153, 154.

Ponadto na mocy wskazanej umowy powód w dniu 1 marca 2012 roku nabył również wierzytelność należną (...) sp. z o.o. od Fabryki (...) sp. z o.o. z siedzibą w J. wynikającą z: faktury VAT nr (...) – w kwocie 14.815,25 zł. Kolejne wierzytelności powódka nabyła w dniach: 27 marca 2012 roku – wierzytelność wynikającą z faktury VAT nr (...) w kwocie 13.424,38 zł; w dniu 6 kwietnia 2012 roku – wierzytelność wynikającą z faktury VAT nr (...) w kwocie 12.359,11 zł; w dniu 17 maja 2012 roku – wierzytelność wynikającą z faktury VAT nr (...) w kwocie 11.125,97 zł.

Niesporne, a nadto dowód: wnioski o finansowanie wierzytelności – k.155, 156, 157, 158,

W dniach 19 grudnia, 27 grudnia oraz 31 grudnia 2012 roku komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Tarnowie, w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym z wniosku wierzyciela (...) sp. z o.o. w W. przeciwko dłużnikowi (...) sp. z o.o. w S., w sprawie o sygn. akt (...) dokonał zajęcia wierzytelności przysługujących dłużnikowi z tytułu wszelkich umów cywilnoprawnych. Zawiadomienia o zajęciu wierzytelności zostały skierowane min. do (...) Spółdzielni (...) w K. oraz Fabryki (...) sp. z o.o. w J.

Niesporne, a nadto dowód: zawiadomienia o zajęciu – k. 164 – 165

Pismami z dnia 2 stycznia, 11 stycznia i 14 stycznia 2013 roku Fabryka (...) sp. z o.o. w J. poinformowała komornika sądowego, że spółka (...) sp. z o.o. nie posiada w Fabryce (...) żadnych wierzytelności, które mogą być przedmiotem realizacji zajęcia, gdyż dłużnik ten zawarł z Bankiem (...) S.A. w W. umowę przelewu wierzytelności przysługujących w chwili jej zawarcia oraz wierzytelności przyszłych wobec Fabryki (...).

Niesporne, a nadto dowód: pisma z dnia 2.01.2013 roku, 11.01.2013 roku, 14.01.2013 roku – k. 169 -174

W dniu 3 stycznia 2013 roku powód otrzymał zawiadomienie o zajęciu nabytych wierzytelności.

Niesporne.

W piśmie z dnia 14 stycznia 2013 roku – w związku z zajęciem wierzytelności powód poinformował komornika sądowego prowadzącego postępowanie egzekucyjne o zawarciu umowy faktoringu, której przedmiotem było nabycie aktualnych i przyszłych wierzytelności przysługujących dłużnikowi egzekwowanemu (...) sp. z o.o. od Fabryki (...) sp. z o.o. w J.. W piśmie tym wskazała, że doszło do zajęcia wierzytelności przysługujących jej z tytułu faktur VAT nr (...).

W piśmie z tej samej daty skierowanym do wierzyciela egzekwującego powód wezwał go do zwolnienia spod egzekucji wierzytelności wobec Fabryki (...) sp. z o.o. w J.. Pismo to zostało odebrane przez wierzyciela w dniu 16 stycznia 2013 roku i pozostało bez odpowiedzi.

Niesporne, a nadto dowód: pismo z dnia 14.01.2013 roku – k. 159, pismo z dnia 14.01.2013 roku ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru – k. 175

Pismem z dnia 14 stycznia 2013 roku powód wypowiedział (...) sp. z o.o. umowę faktoringową bez zachowania terminu wypowiedzenia.

Niesporne, a nadto dowód: pismo z dnia 24.01.2013 roku

W piśmie z dnia 17 stycznia 2013 roku skierowanym do (...) Spółdzielni (...) z siedzibą w K. powód, w związku z zajęciem wierzytelności dokonanym przez komornika sądowego wskazał, że wierzytelności wynikające min. z faktur VAT numer: (...) są objęte cesją wierzytelności na jego rzecz.

Pismem z tej samej daty, skierowanym do (...) sp. z o.o. w W. powód wezwał wierzyciela egzekwującego do zwolnienia spod egzekucji wierzytelności wobec (...) Spółdzielni (...) w K.. Pismo to zostało odebrane przez wierzyciela w dniu 23 stycznia 2013 roku i pozostało bez odpowiedzi.

Ponadto powód pismem z dnia 17 stycznia 2013 roku poinformował również komornika sądowego prowadzącego postępowanie egzekucyjne o zawarciu umowy faktoringu, której przedmiotem było nabycie aktualnych i przyszłych wierzytelności przysługujących dłużnikowi (...) sp. z o.o. od (...) Spółdzielni (...) w K..

Niesporne, a nadto dowód: pismo z dnia 17.01.2013 roku – k. 162-163, pismo z dnia 17.01.2013 roku wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru – k. 166, pismo do komornika sądowego – k. 167

Ocena dowodów:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie był niesporny i został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów dołączone do pozwu, które nie zostały zakwestionowane przez pozwaną. W świetle materiału procesowego a w szczególności stanowiska strony pozwanej uznającej powództwo, Sąd nie znalazł podstaw do odmówienia waloru wiarygodności tym środkom dowodowym.

Ocena prawna:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Podstawę prawną żądania powoda stanowił art. 841 k.p.c., który przewiduje, że osoba trzecia może w drodze powództwa żądać zwolnienia zajętego przedmiotu od egzekucji, jeżeli skierowanie do niego egzekucji narusza jej prawa (§ 1). Powództwo można wnieść w terminie miesiąca od dnia dowiedzenia się o naruszeniu prawa, chyba że inny termin jest przewidziany w przepisach odrębnych (§ 3).

Powództwo o zwolnienie zajętego przedmiotu od egzekucji stanowi środek merytorycznej obrony osoby trzeciej, której prawa zostały przez egzekucję naruszone. W ramach powództwa ekscydencyjnego nie podważa się ani istnienia tytułu wykonawczego, ani sposobu prowadzenia egzekucji, co ma istotne znaczenie także dla określenia legitymacji biernej i czynnej w tego rodzaju postępowaniach. Stanowi ono sposób obrony osób trzecich, których prawa zostały naruszone mimo prowadzenia egzekucji zgodnie z przepisami (por. uchwała SN z dnia 31 lutego 1981 r., III CZP 71/80, OSNC 1981, nr 8, poz. 143)

Powództwo to może zostać wytoczone najwcześniej po wszczęciu egzekucji, lecz nie później niż w terminie miesiąca od dnia dowiedzenia się o naruszeniu prawa. Legitymacja czynna do wystąpienia z powództwem ekscydencyjnym służy wyłącznie osobie trzeciej, której prawa zostały naruszone w konkretnym postępowaniu egzekucyjnym, zaś legitymowanym biernie jest wierzyciel egzekwujący.

Podstawa do wytoczenia powództwa o zwolnienie zajętego przedmiotu od egzekucji występuje wówczas, gdy w toku zajęcia zostały naruszone prawa osoby trzeciej (np. dana rzecz jest własnością tej osoby), przy czym, co podkreśla się w piśmiennictwie, chodzi o naruszenie tego rodzaju, że doszło do zajęcia składnika majątkowego, z którego wierzyciel nie ma prawa zaspokoić swojej wierzytelności.

Powództwo to może być wniesione w terminie miesiąca od dnia, w którym osoba trzecia dowiedziała się o naruszeniu jej praw w wyniku prowadzonej egzekucji. Jest to termin materialnoprawny, ma charakter terminu prekluzyjnego i w związku z tym nie może zostać przywrócony. Wniesienie powództwa ekscydencyjnego po jego upływie stanowi podstawę jego oddalenia.

W pierwszej kolejności podlega zatem badaniu kwestia terminowości wystąpienia z przedmiotowym powództwem, gdyż może decydować o jego oddaleniu, bez konieczności prowadzenia dalszego badania zasadności twierdzeń strony powodowej. W niniejszej sprawie powód powziął wiadomość o zajęciu nabytych wierzytelności w dniu 3 stycznia 2013 roku, co jest okolicznością niesporną. Natomiast powództwo zostało skutecznie złożone w dniu 1 lutego 2013 roku – a zatem niewątpliwie przed upływem miesiąca od dnia, w którym powód dowiedział się o naruszeniu prawa.

Skoro zatem powód dochował terminu do wystąpienia z żądaniem, należało zbadać je w płaszczyźnie przesłanek warunkujących uwzględnienia powództwa, a zatem ocenić czy skierowanie egzekucji do wierzytelności wymienionych w pozwie narusza jego prawa.

Analiza dołączonych do pozwu dokumentów wskazuje, że powód niewątpliwie skutecznie nabył od spółki (...) sp. z o.o. wierzytelności przysługujące jej od (...) Spółdzielni (...) w K. oraz Fabryki (...) sp. z o.o. w J., przy czym dotyczyło to zarówno wierzytelności istniejących w chwili zawarcia umowy, jak i wierzytelności przyszłych, które dopiero miały powstać w okresie jej obowiązywania. Nabycie tych wierzytelności nastąpiło na podstawie umowy faktoringowej, której przedmiotem w ogólności – było nabywanie wierzytelności przez powódkę od zbywcy – (...) sp. z o.o. Pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia i skuteczności umowy, przyznała również, że powodowi przysługiwały skuteczne względem niej prawa do objętych pozwem wierzytelności.

Skoro zatem komornik sądowy zajął w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym z wniosku pozwanej jako wierzyciela egzekwującego wierzytelności uprzednio nabyte przez powoda od dłużnika egzekwowanego, to nie ulega wątpliwości, że zajęcie tych wierzytelności naruszało prawa powoda. Egzekucja została bowiem skierowana do wierzytelności, do których dłużnikowi egzekwowanemu już w chwili wszczęcia postępowania egzekucyjnego, nie przysługiwały żadne prawa.

Powyższe przesądzało o zasadności powództwa, zatem na podstawie art. 841 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w punkcie I sentencji.

Koszty procesu:

Pozwana przegrała sprawę w całości, zatem stosownie do ogólnych reguł odpowiedzialności za wynik procesu, ujętych w art. 98 § 1 i 3 k.p.c. jest zobowiązana zwrócić powodowi koszty, które poniósł w celu dochodzenia swoich słusznych praw przed Sądem.

Na koszty te składa się kwota 8573 zł tytułem opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwota 3600 zł tytułem wynagrodzenia reprezentującego powoda pełnomocnika procesowego, które to wynagrodzenie zostało ustalone na podstawie § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 wrzesnia 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 roku, Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania w sprawie art. 101 k.p.c. ani art. 102 k.p.c., jak to postulowała pozwana w odpowiedzi na pozew, akcentując uznanie powództwa przy pierwszej czynności procesowej.

Należy podkreślić, że przepisy, na które powoływała się pozwana regulują dwie zupełnie odrębne podstawy zaniechania obciążania strony pozwanej kosztami procesu.

Zgodnie z art. 101 k.p.c. zwrot kosztów należy się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. Warunkiem sine qua non zastosowania tej regulacji jest ustalenie, że pozwany nie dał powodów do wytoczenia powództwa. Samo zatem uznanie powództwa przy pierwszej czynności procesowej nie decyduje automatycznie o odstąpieniu od obciążania pozwanego kosztami procesu (zwróceniu kosztów pozwanemu).

Analiza materiału procesowego zebranego w niniejszej sprawie nie pozwala stwierdzić, iż pozwana nie dała podstaw do wytoczenia powództwa. W szczególności należy zauważyć, że w żaden sposób nie zareagowała ona na dwa skierowane do niej w styczniu 2013 roku pisma powoda, w których informował, iż nabył wierzytelności objęte pozwem, i jednocześnie wnosił o zwolnienie ich spod egzekucji uprzedzając, że brak reakcji spowoduje wystąpienie na drogę procesu z powództwem przeciwegzekucyjnym.

Pozwana nie złożyła komornikowi stosowanego oświadczenia nie tylko do chwili doręczenia jej pozwu, ale też w ogóle - do chwili wydania wyroku przez Sąd Okręgowy.

Dołączone do odpowiedzi na pozew pismo z dnia 1 marca 2013 roku, skierowane do komornika sądowego i zawierające wniosek o zwolnienie spod egzekucji dotyczyło wierzytelności wobec innego podmiotu - Przedsiębiorstwa (...) sp. z o.o. w S. Krajeńskich, nie zaś wierzytelności objętych pozwem.

Co więcej – z oświadczenia pełnomocnika pozwanej, złożonego na rozprawie dniu 25 czerwca 2013 roku wynika, że do dnia wyrokowania pozwana nie cofnęła wniosku egzekucyjnego w zakresie dotyczącym wierzytelności objętych pozwem ani nie wnosiła o umorzenie w tej części postępowania egzekucyjnego.

W takich okolicznościach nie sposób wywodzić, że pozwana nie dała powodu do wytoczenia powództwa. Wręcz przeciwnie – aż do chwili wydania wyroku istniał stan uzasadniający udzielenie powodowi ochrony prawnej zgodnie z żądaniem pozwu. Pamiętać przy tym należy o wynikającym z powołanego wyżej art. 841 k.p.c. terminie zawitym do wniesienia powództwa o wyłączenie spod egzekucji. Skoro zatem pozwany przed wniesieniem pozwu nie podjął dobrowolnych czynności w celu eliminacji konieczności poszukiwania sądowej ochrony prawnej przez powoda, to konieczność zachowania swoich praw do przedmiotu egzekucji uzasadniała wszczęcie procesu. Zatem wobec przedprocesowej bierności strony pozwanej na kierowane do niej żądania zwolnienia spod egzekucji nie można obecnie wywodzić, iż pozwany nie dał powodów dla wniesienia pozwu.

Nie było także podstaw do odstąpienia od obciążania pozwanej kosztami postępowania w oparciu o art. 102 k.p.c., który stanowi, że w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

W doktrynie i orzecznictwie akcentuje się, że wskazany przepis ustanawia zasadę słuszności, będącą odstępstwem od zasady odpowiedzialności za wynik procesu; jest rozwiązaniem szczególnym, niepodlegającym wykładni rozszerzającej, wykluczającym stosowanie wszelkich uogólnień, wymagającym do swego zastosowania wystąpienia wyjątkowych okoliczności. Nie konkretyzuje on pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych, pozostawia ich kwalifikację, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności danej sprawy, sądowi (por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1973 r., II CZ 210/73, LEX nr 7366).

Do okoliczności branych pod uwagę przez sąd przy ocenie przesłanek zastosowania dyspozycji omawianego przepisu zaliczyć można nie tylko te związane z samym przebiegiem postępowania, lecz także dotyczące stanu majątkowego i sytuacji życiowej (gospodarczej, biznesowej) strony.

W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się żadnych szczególnych okoliczności, ani w zakresie stanu majątkowego czy przebiegu postępowania, ani w płaszczyźnie stosunków gospodarczych między stronami, które uzasadniałyby sięgnięcie do zasad słuszności, a pozwana takich okoliczności również nie naprowadziła.

Uznanie przez pozwaną powództwa nie może być poczytane za okoliczność szczególną, uzasadniającą zastosowanie omawianego przepisu, w sytuacji, gdy swoją biernością na etapie przedprocesowym doprowadziła do skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego, zaś po jego wszczęciu, aż do dnia wyrokowania nie uczyniła nic, by faktycznie zadośćuczynić uznanemu roszczeniu powoda.

Tak argumentując Sąd uznał za konieczne rozstrzygnięcie o kosztach postępowania według zasad ogólnych, tj. na podstawie art. 98 k.p.c.

Rygor natychmiastowej wykonalności

Orzeczenie w punkcie III sentencji zapadło na podstawie art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c., który to przepis przewiduje, że Sąd z urzędu nadaje wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli zasądza roszczenie uznane przez pozwanego.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji.