Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

(...)

Dnia 19 października 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu VIII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Kurdziel

Protokolant:Aleksandra Klepacz

po rozpoznaniu w dniu 19 października 2017 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwa Gminy W.

przeciwko M. M. (1), P. M. i T. M.

o eksmisję

I.  nakazuje pozwanym M. M. (1), i T. M. aby opróżnili, opuścili i wydali stronie powodowej Gminie W. lokal mieszkalny nr (...) położony we W. przy ul. (...)

II.  oddala powództwo w stosunku do pozwanego P. M.;

III.  ustala, iż pozwanym M. M. (1) i T. M. przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego;

IV.  wstrzymuje wykonanie punktu I wyroku do czasu złożenia przez Gminę W. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;

V.  zasądza solidarnie od pozwanych M. M. (1) i T. M. na rzecz strony powodowej kwotę 440,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 240 zł kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 listopada 2016 r. Gmina W. wniosła o nakazanie pozwanym M. M. (1), B. M. oraz P. M. opróżnienia, opuszczenia i wydania lokalu socjalnego położonego we W. przy ul. (...), zasądzenie od pozwanych na rzecz strony powodowej kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa prawnego. Uzasadniając swoje żądanie strona powodowa wskazała, że M. i B. M. byli najemcami lokalu socjalnego przy ul. (...) we W. na podstawie umowy zawartej na czas określony do dnia 31 grudnia 2002 r. Gmina W. twierdziła, że obecnie lokal zajmowany jest bez tytułu prawnego przez M. M. (1), B. M. oraz ich syna – pozwanego P. M.. Strona powodowa wskazała, że pozwani nie są zainteresowani swoją sprawą mieszkaniową, mimo kierowanej do nich w tej sprawie korespondencji, nie uiszczają regularnie wpłat na konto lokalu, zaległość na dzień 10 września 2016 r. wynosi ponad 90.000 zł.

W piśmie procesowym z dnia 11 lutego 2017 r. (k. 32), stanowiącym odpowiedź na pozew, pozwani M. M. (1), P. M. i B. M. wskazali, że w lokalu przy ul. (...) we W. mieszka jedynie pozwana M. M. (1). Zdaniem pozwanych, Gmina W. ma świadomość, że pozwani P. M. i B. M. nie zajmują przedmiotowego lokalu, a nadto, że T. M., zameldowany na pobyt stały w lokalu przy ul. (...) przebywa w Zakładzie Karnym w S., do końca kary pozostało mu 14 miesięcy, zdaniem pozwanych po wyjściu na wolność będzie mieszkał wraz z pozwaną M. M. (1). Pozwani podali, że P. M. odwiedza matkę, jednakże nie oznacza to, iż z nią zamieszkuje. Pozwani podnieśli również, że toczy się postępowanie sądowe w przedmiocie zadłużenia, zaprzeczyli nadto, iż nie interesowali się sprawą lokalu, skierowali bowiem do Gminy W. pismo o umorzenie rzekomego długu, co zakończyło się sprawą sądową, w której powództwo Gminy W. zostało oddalone (sygn. akt VIII 2492/13). Pozwani wskazali, że Gmina W. uzależnia rozpatrzenie wniosku o umorzenie lub rozłożenie na raty długu od pisemnego uznania długu w całości i zrzeczenie się przez osoby wnioskujący swoich praw, tj. wniesienia zarzutu przedawnienia. Pozwani twierdzili, że są aktualnie w trakcie ustalania wysokości należnego roszczenia, dopiero wówczas będą mogli złożyć wniosek o umorzenie. Zdaniem pozwanych Gmina W. w żaden sposób nie chce zakończyć sporu polubownie, gdyby zaproponowała im inny lokal mieszkalny, z umową na czas nieokreślony, o niższym standardzie, mniejszym metrażu i na przykład w starym budownictwie, w stanie do zamieszkania na pewno przyjęliby tę propozycję. Pozwani wskazali nadto, że na przełomie lat 2015/2016 na koszt pozwanej M. M. (1) wykonano remont lokalu.

W odpowiedzi na powyższe, w piśmie procesowym z dnia 14 marca 2017 r. (k. 76) strona powodowa podniosła, że postępowanie nie dotyczy roszczenia o zapłatę należności z tytułu zadłużenia, a eksmisji, w związku z czym argumenty pozwanych nie mają istotnego znaczenia. Gmina W. wskazała żądanie eksmisji jest konsekwencją długoterminowego niepłacenia przynależnych lokalowi opłat. Strona powodowa podała, że umowa spornego lokalu wygasła i nie mogła ulec przedłużeniu wobec zadłużenia pozwanych. Gmina W. podkreśliła, że wpłaty dokonywane przez pozwanych są niesystematyczne, wnoszone w kwotach 50 zł, nadto z informacji uzyskanych z Zarządu Zasobu Komunalnego nie wynika, aby przez pozwanych złożony został wniosek o udzielenie ulgi w spłacie zadłużenia, w tym o umorzenie, natomiast procedury stosowane przez Gminę W. w tym zakresie wynikają z obowiązujących przepisów prawa. Strona powodowa podtrzymała twierdzenie, że w przedmiotowym lokalu zamieszkuje oprócz pozwanej M. M. (1) również pozwany P. M.. Gmina W. wniosła również o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanego T. M., cofnęła zaś pozew w stosunku do pozwanego B. M. ze zrzeczeniem się roszczenia, wnosząc w tym zakresie o umorzenie postępowania.

Postanowieniem z dnia 20 kwietnia 2017 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu umorzył postępowanie w stosunku do pozwanego B. M. (k. 93).

Na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2017 r. (protokół, k. 94) pozwani wskazali, że T. M. po osiągnięciu 18 roku życia trafił do Zakładu Karnego, wcześniej zamieszkiwał w lokalu mieszkalnym przy ul. (...) we W. i ma zamiar ponownego zamieszkania w nim.

Postanowieniem z dnia 20 kwietnia 2017 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanego T. M. na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie Gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.

W piśmie procesowym z dnia 26 kwietnia 2017 r. (k. 100-101) pozwani M. M. (1) i P. M. zaprzeczyli, jakoby nie były podejmowane próby ugodowego załatwienia sprawy uregulowania tytułu prawnego do zamieszkiwanego lokalu. Pozwani podtrzymali swoje stanowisko co do tego, że pozwany P. M. ma zamieszkiwać w spornym lokalu, podali, iż wszystkie jego rzeczy znajdują się pod adresem w D., w spornym lokalu posiada przechowuje jedynie bagaż podręczny, jest bowiem częstym gościem mamy.

W piśmie procesowym z dnia 23 czerwca 2017 r. (k. 116) strona powodowa podtrzymała swoje stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny:

Lokal mieszkalny położony we W. przy ul. (...) stanowi własność Gminy W..

Bezsporne

W dniu 1 września 1999 r. Gmina W. zawarła z B. i M. M. (1) umowę najmu przedmiotowego lokalu o łącznej powierzchni mieszkalnej (...) m ² i powierzchni użytkowej 31,30 m ² (z czynszem socjalnym) na czas określony do dnia 31 grudnia 2002 r. W umowie strony ustaliły, że wraz z najemcą do zamieszkania uprawnieni są synowie: P. M. urodzony w (...) r. oraz T. M. urodzony w (...) r. Najemcy zobowiązali się w umowie do uiszczania co miesiąc z góry czynszu najmu oraz opłat za media, w łącznej kwocie 239,25 zł, w tym 32,87 zł z tytułu czynszu oraz 206,38 zł z tytułu opłat.

Bezsporne

Stosunek najmu wygasł z końcem 2002 r. W związku z zajmowaniem przez M. M. (1) bez tytułu prawnego przedmiotowego lokalu socjalnego oraz nieuiszczaniem regularnie i w pełnej wysokości opłat z tego tytułu, Gmina W. pismem z dnia 7 września 2010 r. wzywała pozwaną do dobrowolnego protokolarnego przekazania lokalu w terminie 14 dni od daty otrzymania pisma, co nastąpiło w dniu 9 września 2010 r.

Bezsporne

Zadłużenie pozwanych wobec Gminy W. z tytułu korzystania z lokali mieszkalnych wynosiło na dzień 20 lutego 2017 r. 95.597,85 zł

Bezsporne

Aktualnie w lokalu przy ul. (...) we W. zamieszkuje pozwana M. M. (1). Pozwany P. M. wyprowadził się w 2011 r., w maju 2016 r. pozwany P. M. skończył odbywanie kary pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w D.,

obecnie mieszka w D. przy ul. (...), gdzie znajduje się centrum jego życia, pozwany ten nie przechowuje w lokalu przy ul. (...) żadnych ruchomości. W mieszkaniu tym natomiast znajdują się rzeczy pozwanego T. M., który odbywa karę pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym nr 1 we W. przy ul. (...), koniec kary planowany jest na listopad 2018 r.

Dowód:

-

Przesłuchanie pozwanej M. M. (1) na rozprawie w dnu 8 czerwca 2017 r., protokół elektroniczny i protokół skrócony, k. 111 oraz na rozprawie w dniu 19 października 2017 r., protokół, k. 141,

-

Przesłuchanie pozwanego P. M. na rozprawie w dnu 8 czerwca 2017 r., protokół elektroniczny i protokół skrócony, k. 111 oraz na rozprawie w dniu 19 października 2017 r., protokół, k. 141.

Pozwany P. M. jest zatrudniony od czerwca 2017 r. na umowę o pracę na czas określony 3 lat, za wynagrodzeniem 13,75 brutto/godzinę w McDonald ’s, w lokalu przy ul. (...) we W. odwiedza jedynie matkę M. M. (1).

Dowód:

-

Przesłuchanie pozwanego P. M. na rozprawie w dnu 8 czerwca 2017 r., protokół elektroniczny i protokół skrócony, k. 111 oraz na rozprawie w dniu 19 października 2017 r., protokół, k. 141.

Pozwany T. M. po wyjściu z zakładu karnego nie ma możliwości zamieszkania w innym lokalu mieszkalnym. T. M. w Zakładzie Karnym skończył liceum ogólnokształcące. Pozwana M. M. (1) oraz T. M. nie mają tytułu prawnego do innego lokalu.

Dowód:

-

Przesłuchanie pozwanej M. M. (1) na rozprawie w dnu 8 czerwca 2017 r., protokół elektroniczny i protokół skrócony, k. 111 oraz na rozprawie w dniu 19 października 2017 r., protokół, k. 141.

Pozwana M. M. (1) jest zatrudniona za wynagrodzeniem w kwocie 2.000 zł brutto. Pozwana w lokalu mieszkalnym przy ul. (...) we W. na przełomie 2015 i 2016 r. dokonała prac remontowych: położenie gładzi, malowanie, wylewka na podłodze, wymiana wykładzin i wymiana mebli. Na wykonanie prac remontowych pozwana zaciągnęła kredyty, które aktualnie spłaca.

Dowód:

-

Przesłuchanie pozwanej M. M. (1) na rozprawie w dnu 8 czerwca 2017 r., protokół elektroniczny i protokół skrócony, k. 111 oraz na rozprawie w dniu 19 października 2017 r., protokół, k. 141.

Pozwany T. M. figuruje w bazie danych osób korzystających z pomocy finansowej oraz pracy socjalnej Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej we W., ale nie korzysta z pomocy Ośrodka (dłużnika alimentacyjny), nie pobiera renty i emerytury, nie figurował i obecnie nie figuruje w ewidencji zarejestrowanych bezrobotnych w Powiatowym Urzędzie we W..

Dowód:

-

Pismo Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej we W. z dnia 11 września 2017 r., k. 131,

-

Pismo Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 11 września 2017 r., k. 133,

-

Pismo Powiatowego Urzędu Pracy we W. z dnia 11 września 2017 r., k. 135.

Pozwana M. M. (1) figuruje w bazie danych osób korzystających z pomocy finansowej oraz pracy socjalnej Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej we W., ale nie korzysta z pomocy Ośrodka, nie pobiera renty i emerytury, nie figurowała w ewidencji zarejestrowanych bezrobotnych w Powiatowym Urzędzie we W..

Dowód:

-

Pismo Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej we W. z dnia 9 lutego 2017 r., k. 54,

-

Pismo Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 7 lutego 2017 r., k. 52,

-

Pismo Powiatowego Urzędu Pracy we W. z dnia 8 lutego 2017 r., k. 54.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu co do pozwanych M. M. (1) oraz T. M..

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne między stronami co do bezumownego zajmowania lokalu przez pozwaną M. M. (1), informacje udzielone przez PUP, ZUS i MOPS oraz dowód z przesłuchania strony – pozwanych M. M. (1) i P. M.. W stosunku do pozwanego T. M. zachodziły podstawy do wydania wyroku zaocznego, spełnione bowiem zostały przesłanki wskazane w art. 339 § 1 k.p.c. (pozwany nie stawił się na rozprawę, nie złożył wyjaśnień, nie zażądał przeprowadzenia rozprawy w jego nieobecności), a równocześnie nie zaszła żadna z okoliczności wymienionych w art. 340 § 1 k.p.c. W kontekście treści powołanego przepisu wskazać należy, że po dokonaniu analizy twierdzeń strony powodowej zawartych w pozwie, jak również mając na względzie dowody z przesłuchania pozwanych M. M. (1) i P. M., Sąd nie powziął wątpliwości co do legitymacji czynnej strony powodowej, jak i legitymacji biernej T. M..

Materialnoprawną podstawę żądania strony powodowej stanowi przepis art. 222 § 1 k.c., stosownie do którego właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. W przypadku powództwa windykacyjnego legitymowany czynnie jest właściciel rzeczy, a legitymowaną biernie jest osoba władająca cudzą rzeczą bez tytułu prawnego. Koniecznymi przesłankami roszczenia windykacyjnego jest status właściciela, fakt, że nie włada on swoją rzeczą, oraz fakt, że rzeczą włada osoba do tego nieuprawniona. Dla oceny zasadności roszczeń w oparciu o regulację z przepisu art. 222 § 1 k.c. konieczne jest zatem ustalenie, czy osoba który faktycznie rzeczą włada nie dysponuje skutecznym względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Odnośnie pozwanej M. M. (1) Sąd ustalił, że pozwana M. M. (1), co zresztą nie było przez nią kwestionowane w toku postępowania, nie miała w chwili wniesienia powództwa tytułu prawnego do korzystania z lokalu mieszkalnego, stanowiącego własność strony powodowej, położonego we W. przy ul. (...). Umowa najmu spornego lokalu zawarta była bowiem na czas określony do 31 grudnia 2002 r., nie uległa przedłużeniu, strony nie zawarły również kolejnej umowy najmu, na koncie lokalu powstało bowiem zadłużenie, pozwana M. M. (1) przyznała, że opłaty z tytułu najmu nie były uiszczane regularnie i w pełnych wysokościach. Nie budzi wątpliwości Sądu, że ustanie stosunku zobowiązaniowego nawiązanego na podstawie umowy, rodzi obowiązek wydania lokalu przez byłego najemcę oraz osoby, które od niego wywodzą swe uprawnienia do zamieszkiwania w nim. Ten skutek o charakterze zobowiązaniowym znajduje wzmocnienie w płaszczyźnie prawnorzeczowej wobec faktu przysługiwania powódce prawa własności wynajmowanego lokalu.

W tej sytuacji należy stwierdzić, że powodowa Gmina W. była uprawniona do wniesienia powództwa o opróżnienie i wydanie lokalu przez osoby zajmujące go bez tytułu prawnego. Są nimi jednak – wbrew stanowisku prezentowanemu w pozwie – pozwana M. M. (1) oraz pozwany T. M.. Pozwany P. M. w istocie również nie posiada tytułu prawnego do przedmiotowego lokalu, jednakże – w związku z niezamieszkiwaniem w lokalu – swoim zachowaniem nie narusza żadnych praw powódki. W rozpatrywanej sprawie wiarygodne i zgodne przesłuchanie pozwanych M. M. (1) i P. M. wykazały, że pozwany od 2011 r. nie zamieszkuje w lokalu przy ul. (...) i poza czasem odwiedzin matki nie jest zainteresowany przebywaniem tam.

Z uwagi na powyższe okoliczności Sąd uznał, że żądanie nakazania opuszczenia lokalu powódki przez pozwanego P. M. było nieuzasadnione, w związku z czym powództwo w stosunku do niego podlegało oddaleniu.

Wskazać należy, że okoliczność, iż pozwany T. M. aktualnie jest pozbawiony wolności i przebywa w Zakładzie Karnym, a zatem nie przebywa w lokalu będącym przedmiotem procesu, nie jest istotną i niwelującą obowiązek pozwanego do wydania lokalu. Niewątpliwym jest, że skoro roszczenie polega na opróżnieniu lokalu i wydaniu go stronie powodowej w stanie wolnym od osób i rzeczy, to wykonanie tego roszczenia nie mogłoby nastąpić bez opuszczenia lokalu przez wszystkie osoby tam przebywające, a nadto bez usunięcia rzeczy, które należą do T. M.. Jak wynika z przesłuchania pozostałych pozwanych, T. M. po odbyciu kary pozbawienia wolności ma zamiar kontynuacji zamieszkiwania w lokalu przy ul. (...) we W.. Wskazać należy, że żądanie opróżnienia i wydania lokalu (eksmisji) dotyczy sfery faktycznego władania lokalem przez pozwanego; jedynie osoba, która faktycznie mieszka w lokalu lub w inny sposób przejawia wolę posiadania lokalu, w szczególności przetrzymuje tam swoje rzeczy, dysponuje kluczami do lokalu, jest legitymowana biernie w sprawie o eksmisję, bowiem tylko wobec takiej osoby orzeczenie uwzględniające powództwo z założenia może być w istocie wykonane.

Nie można również zgodzić się ze stanowiskiem pozwanych, że roszczenie Gminy W. w świetle ustalonych okoliczności sprawy ocenione być musi jako nadużycie prawa sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, które zgodnie z art. 5 k.c. nie korzysta z ochrony. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem, powołany art. 5 k.c. nie może służyć skutecznemu i trwałemu zatamowaniu roszczeń windykacyjnych, gdyż nie może prowadzić do trwałego pozbawienia właściciela uprawnienia do korzystania z własnej rzeczy, na rzecz osoby nieuprawnionej. Tylko wyjątkowo możliwe jest oddalenie powództwa eksmisyjnego w oparciu o art. 5 k.c. W sytuacji istnienia znacznego zadłużenia pozwanych na kwotę ok. 95.000 zł, brak jest podstaw do przyjęcia, aby pozwani dawali gwarancję dalszego uiszczania opłat za to mieszkanie. Stąd nie mogą się oni skutecznie bronić przed żądaniem pozwu z powołaniem się na art. 5 k.c., nawet w sytuacji, gdy część roszczeń o zapłatę jest przedawnionych.

Sąd stoi na stanowisku, że zasady współżycia społecznego, na które powołuje się osoba zajmująca bez tytułu prawnego nieruchomość budynkową, nie mogą uzasadniać trwałego pozbawienia właściciela uprawnienia do wyłącznego korzystania z lokalu. W takiej bowiem sytuacji uwzględnienie wniosku pozwanego o oddalenie powództwa na podstawie art. 5 k.c. oznaczałoby bezpodstawne pozbawienie strony powodowej podstawowego atrybutu właściciela, jakim jest możliwość władania przedmiotem własności, takie stanowisko wynika również z orzecznictwa Sądu Najwyższego. W orzeczeniu z dnia 23 marca 2000 r. wydanym w sprawie I CKN 440/98 (opubl. w bazie orzeczeń LEX nr 521753) Sąd Najwyższy podkreślił, iż w świetle konstytucyjnej zasady ochrony własności, która znalazła wyraz w art. 21 ust. 1 Konstytucji nie jest ekstremalne ujmowanie nadużycia prawa własności i w związku z tym zbyt liberalne stosowanie w tym zakresie klauzuli generalnej zawartej w art. 5 k.c. Zasady współżycia społecznego, chroniąc przed nadużyciem prawa własności, nie mogą tego prawa w ogóle unicestwiać. Mając na uwadze powyższe podnieść należy, iż wystąpienie z żądaniem eksmisji z lokalu jest wykonywaniem prawa podmiotowego (roszczenia windykacyjnego), możliwość oddalenia roszczenia windykacyjnego na podstawie art. 5 k.c. wystąpi w sytuacjach granicznych. Ostrożność w oddaleniu powództwa windykacyjnego na podstawie art. 5 k.c. jest tym bardziej konieczna, że oznacza to pozbawienie właściciela ochrony przysługującego mu prawa. W rozpoznawanej sprawie takiej wyjątkowej sytuacji zaś, uzasadniającej pozbawienie strony powodowej - właściciela - roszczenia wynikającego z treści art. 222 k.c., w ocenie Sądu dopatrzyć się nie można. Sąd przy orzekaniu musiał mieć na względzie nie tylko interes pozwanych, ale również interes Gminy W., która ma z kolei prawo do skorzystania z prawem przewidzianych uprawnień właścicielskich.

W związku z powyższym Sąd nie znalazł podstaw do oddalenia powództwa w stosunku do pozwanych M. M. (1) oraz T. M. i orzekł jak w punkcie I wyroku, nakazując pozwanym opróżnienie, opuszczenie i wydanie stronie powodowej lokalu.

W wyroku eksmisyjnym Sąd orzeka w przedmiocie przysługiwania (lub nieprzysługiwania) uprawnieniu do lokalu socjalnego wówczas, gdy osobą, wobec której skierowany ma być nakaz opróżnienia lokalu, jest lokator w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. 2001 nr 71 poz. 733, z późn. zm., dalej zwana ustawą o ochronie praw lokatorów) albo były lokator, który spełniał przesłanki z tego przepisu, lecz utracił tytuł prawny do lokalu, którego używa. Wskazać należy, że "lokal socjalny" także jest lokalem w rozumieniu ww. ustawy (zob. uchw. SN z 5.4.2013 r., III CZP 11/13, OSNC 2013, Nr 11, poz. 121, której teza brzmi: "W wyroku nakazującym opróżnienie lokalu socjalnego sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy"; a także wyr. SO w Jeleniej Górze z 16.1.2014 r., II Ca 846/13, L.). W razie stwierdzenia w postępowaniu o opróżnienie lokalu, że nakaz jego opróżnienia miałby zostać orzeczony wobec osoby należącej do kategorii wymienionych taksatywnie w art. 14 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów, sąd ma obowiązek orzec o uprawnieniu takiej osoby do otrzymania lokalu socjalnego. Osobami, którym sąd obligatoryjnie przyznaje w wyroku eksmisyjnym uprawnienie do lokalu socjalnego, są kobiety w ciąży, małoletni, niepełnosprawny w rozumieniu przepisów lub ubezwłasnowolniony oraz sprawujący nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkały, obłożnie chory, emeryt lub rencista spełniający kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, osoba posiadająca status bezrobotnego, osoba spełniająca przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały, a dotyczące kryteriów, które musi spełniać osoba uprawniająca do ubiegania się o zawarcie z gminą umowy najmu lokalu socjalnego, chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany. W stosunku zaś do osób eksmitowanych niewymienionych w art. 14 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów, lecz będących byłymi lokatorami sąd nie ma obowiązku przyznania im w orzeczeniu uprawnienia do lokalu socjalnego, ale ma taką możliwość. Ustawa określa ściśle kryteria, które sąd powinien badać rozstrzygając o prawie do lokalu socjalnego w odniesieniu do osób niewymienionych w art. 14 ust. 4. Przepis stanowi, że sąd powinien brać pod uwagę trzy czynniki, tj. dotychczasowy sposób korzystania z lokalu przez takie osoby, ich szczególną sytuację materialną i rodzinną (art. 14 ust. 3).

Sąd uznał, iż wobec pozwanych M. M. (1) i T. M. na dzień zamknięcia rozprawy nie istniał obligatoryjny nakaz orzeczenia uprawnienia do lokalu socjalnego, nie zaliczali się bowiem do żadnej kategorii osób wyszczególnionych w art. 14 ust.4 wskazanej ustawy. Mając jednak na względzie dotychczasowy sposób korzystania przez pozwaną M. M. (1) z lokalu oraz szczególne okoliczności majątkowe i życiowej pozwanych, Sąd doszedł do przekonania, że zaistniały w stosunku do szczególne okoliczności, o których mowa w art. 14 ust. 3 powoływanej ustawy, uzasadniające udzielenie mu ochrony poprzez przyznanie uprawnienia do lokalu socjalnego. Sąd uwzględnił zachowanie pozwanej M. M. (1) w zakresie przestrzegania porządku domowego, jak i sposób obchodzenia się z lokalem. Pozwana wykazała się dbałością o lokal, wykonała w nim niezbędne remonty na swój koszt, strona powodowa nie wykazała przy tym, jakoby pozwana w sposób naganny miała korzystać z lokalu, czy też w sposób uporczywy i rażący naruszała zasady porządku. Sąd wziął pod uwagę również zarobki pozwanej (2.000 zł brutto), jak i jej zobowiązania finansowe – spłata kredytów zaciągniętych na remont lokalu. W ocenie Sądu uzyskiwane przez pozwaną dochody nie pozwoliłyby jej wynająć lokalu na wolnym rynku. W ramach badania sytuacji materialnej pozwanej M. M. (1) Sąd ustalił także, że nie przysługuje jej tytuł prawny do innego lokalu (prawo własności, prawo obligacyjne), w którym ma ona możliwość zamieszkać.

Odnośnie pozwanego T. M. wskazać należy, że zachował on status lokatora, albowiem zamieszkiwał z matką zarówno w czasie trwania najmu, jak i po jego ustaniu. Toteż wobec tego pozwanego Sąd obowiązany jest orzec o lokalu socjalnym. Sąd stwierdził zasadność przyznania T. M. lokalu socjalnego. Sąd miał na uwadze, że pozwany ten nie ma innego lokalu, w którym mógłby zamieszkać, a znajduje się obecnie w szczególnej sytuacji życiowej, która usprawiedliwia udzielenie mu wsparcia. Wprawdzie pobyt w zakładzie karnym jest następstwem popełnienia przestępstwa, czyli zachowania nagannego, jednakże w trakcie odbywania kary pozwany wykazał w ocenie Sądu pozytywną postawą, jak wynika bowiem z przesłuchania M. M. (1) jej syn T. w Zakładzie Karnym skończył licem ogólnokształcące. Sąd miał na uwadze, że koniec kary pozbawienia wolności przypada na listopad 2018 r., jak pokazuje zaś doświadczenie życiowe, przynajmniej na początku pozwany może pozostawać bez pracy. Sąd wziął również po uwagę okoliczność, że pozwany jest dłużnikiem alimentacyjnym (informacja Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej we W., k. 131). Sąd uznał zatem, że sytuacja materialna pozwanego T. M. nie pozwoli mu po skończeniu odbywania kary pozbawienia wolności na wynajęcie lokalu na wolnym rynku.

Mając na względzie powyższe, Sąd orzekł jak w pkt III wyroku.

Sąd w pkt IV wyroku orzekł o wstrzymaniu wykonania punktu I wyroku do czasu złożenia przez Gminę W. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, w celu umożliwienia pełnej realizacji zawartego w wyroku eksmisyjnym orzeczenia o uprawnieniu do lokalu socjalnego, stosownie do art. 14 ust. 6 ustawy o ochronie praw lokatorów.

Orzeczenie o kosztach procesu Sąd oparł na treści art. 98 § 1 k.p.c., który ustanawia ogólną zasadę, iż strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony – koszty procesu. W niniejszej sprawie Sąd uwzględnił powództwo wytoczone przez stronę powodową w stosunku do pozwanych M. M. (1) i T. M., dlatego też to pozwani jako strony procesu, które przegrały sprawę, zobowiązani są zwrócić solidarnie Gminie W. poniesione przez nią koszty procesu. W skład kosztów należnych stronie powodowej wchodzą koszty zastępstwa procesowego w kwocie 240 zł stosownie do § 7 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015 poz. 1804 ze zmianami wprowadzonymi Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości zmieniającym rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 3 października 2016 r. -Dz.U. z 2016 r. poz. 1667) oraz opłata sądowa od pozwu w wysokości 200,00 zł.