Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu, Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym :

Przewodniczący: Sędzia SO Dorota Stawicka-Moryc

po rozpoznaniu w dniu 30 września 2014 r. we Wrocławiu

w postępowaniu uproszczonym

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa(...) z siedzibą w K.

przeciwko I. K.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu

z dnia 4 czerwca 2014 r.

sygn. akt VIII C 2314/13

oddala apelację.

Sygn. akt II Ca 1194/14

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku ograniczył do wyjaśnienia podstawy prawnej orzeczenia z przytoczeniem przepisów prawa.

Apelacja strony powodowej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Wydając kwestionowane rozstrzygnięcie Sąd I instancji oparł się na twierdzeniach strony powodowej zawartych w pozwie oraz faktach ustalonych w oparciu o przeprowadzone dowody. Pozwany nie podjął obrony i nie stawił się na posiedzenie wyznaczone przez Sąd. Uznanie przez Sąd Rejonowy, zgodnie z art. 339 § 2 k.p.c., za prawdziwe twierdzeń pozwu nie zwalniało od obowiązku dokonania prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu, opartego na tych twierdzeniach, z uwzględnieniem przepisów prawa materialnego. Sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu w tym zakresie, bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c., negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 7 czerwca 1972 r., III CRN 30/72, LEX nr 7094).

Sąd Odwoławczy badając legitymację procesową stron uznał, że powód (...) wywodząc roszczenie z umowy pożyczki nr (...) zawartej pomiędzy pozwanym a (...) Bankiem SA w dniu 4 sierpnia 2009 r. nie wykazał, że w zakresie żądania objętego pozwem posiada tytuł prawny do wierzytelności, a zatem, że jest prawnym następcą podmiotu, który zawierał z pozwanym umowę. Na tą okoliczność przedłożono uwierzytelniony wyciąg z umowy przelewu z dnia 7 czerwca 2013 r. zawartej pomiędzy powodem a (...) Bankiem SA oraz wyciąg z aneksu do umowy z dnia 24 czerwca 2013 r. wraz z załącznikiem. Sąd Odwoławczy zauważa jednak, że przedłożony fragment tabeli nie zawiera ani opisu rubryk, ani nagłówka świadczącego o jego pochodzeniu, przez co dochodzona wierzytelność nie została zidentyfikowana w stopniu wystarczającym, w szczególności, że wskazane w niej kwoty w większości nie odpowiadają wysokością ani roszczeniu dochodzonemu pozwem, ani nawet wartościom wskazanym w piśmie cedenta z dnia 15 lipca 2013 r.

Podzielić należy również stanowisko Sądu Rejonowego, że przedstawione przez powoda wyliczenie dochodzonego świadczenia jedynie częściowo konkretyzuje należności składające się na kwotę 4.044,26 zł. Strona powodowa w pozwie oraz w piśmie procesowym z dnia 31 marca 2014 r. wskazała, że na dochodzona kwotę składa się kapitał, odsetki umowne i odsetki karne. W ocenie Sądu takie wyliczenia należy uznać za niewystarczające. Powód ma obowiązek podać, z jakiego tytułu domaga się zapłaty i przedstawić stosowne wyliczenie. Nie chodzi w tym wypadku o rozkład ciężaru dowodu, a w szczególności obowiązek ten nie wynika z przerzucenia na powoda ciężaru dowodu (art. 6 k.c.). Jest on natomiast naturalną konsekwencją domagania się przez wierzyciela od dłużnika określonego świadczenia pieniężnego. Należy ponownie podkreślić, że w przedmiotowej sprawie powód, a nie pozwany, powinien wyjaśnić za co domaga się zapłaty. Brak wyliczenia należnej sumy uniemożliwił, a co najmniej utrudnił obronę pozwanemu. Z całą pewnością zaś pozbawił pozwanego możliwości zweryfikowania sposobu wyliczenia niespłaconego kapitału oraz sposobu obliczenia należności z tytułu odsetek. Przedłożone do akt tabele (k. 11-13) wskazując kwoty wymagalne na dany dzień nie określają ani podstawy naliczenia (posługują się pojęciem „kapitał zapadły”), ani okresu za jaki zostały wyliczone, zaś wysokości stopy procentowej określono jedynie co do odsetek karnych. Powód z naruszeniem art. 6 k.c. i art. 227 k.c. nie przedstawiał przy tym żadnych dowodów, w tym dokumentów bankowych, dotyczących wyliczenia długu pozwanego. Dlatego nie można było zweryfikować sposobu wyliczenia należności dochodzonej pozwem, tym bardziej, że kwota ta nie stanowiła kategorii jednolitej.

Sąd Okręgowy pominął - na podstawie art. 381 k.p.c. - dowody przedstawione wraz z apelacją, w tym zestawienie należności i spłat kredytu za okres od 4 sierpnia 2009 r. do 7 czerwca 2013 r. Dowodowy te mogły być bez przeszkód zgłoszone już na etapie postępowania przed Sądem I instancji, zaś skarżący nie wykazał, że taka konieczność wynikła później. Takim usprawiedliwieniem nie mogła być bierna postawa pozwanego, który mimo prawidłowego zawiadomienia nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę i nie złożył w sprawie wyjaśnień. Za chybiony należało przy tym uznać zarzut naruszenia art. 230 k.p.c. poprzez przyjęcie za nieudowodnione twierdzenia powoda, w tym w szczególności w zakresie podstawy oraz wysokości dochodzonej należności, w sytuacji kiedy nie kwestionował tych twierdzeń. Samo milczenie strony, co do twierdzeń strony przeciwnej nie jest podstawą do uznania faktów za przyznane, bowiem na Sądzie spoczywa obowiązek poznania prawdy. Tak, więc o tym, czy ma zastosowanie art. 230 k.p.c. decyduje zebrany w sprawie materiał dowodowym, przy uwzględnieniu charakteru i przedmiotu postępowania. Sąd musi, na podstawie wyniku całej rozprawy, tj. wszystkich okoliczności sprawy, całego materiału procesowego, nabrać przekonania, że strona nie zamierzała i nie zamierza zaprzeczyć istnieniu faktów przytoczonych przez stronę przeciwną. Jeżeli istnieją w tej kwestii wątpliwości to nie można stosować art. 230 k.p.c. Według Sądu Okręgowego takie wątpliwości istniały w rozpoznawanej sprawie, choćby z uwagi na to, że żądanie objęte pozwem mogło być niezgodne z art. 7a nieobowiązującej już ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. Nr 100, poz. 1081 ze zm.), który stanowił: „Łączna kwota wszystkich opłat, prowizji oraz innych kosztów związanych z zawarciem umowy o kredyt konsumencki, z wyłączeniem udokumentowanych lub wynikających z innych przepisów prawa kosztów, związanych z ustanowieniem, zmianą lub wygaśnięciem zabezpieczeń i ubezpieczeń (w tym kosztów ubezpieczenia spłaty kredytu, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 4), nie może przekroczyć 5 % kwoty udzielonego kredytu konsumenckiego”. Przy braku szczegółowego rozliczenia udzielonej pożyczki zbadanej tej kwestii przez Sąd nie było możliwie. Strona powodowa powinna przedłożyć dokumenty źródłowe dotyczące analizowanej czynności bankowej już na etapie postępowania przed Sądem I instancji, w tym też zakresie nie dołożyła należytej staranności, by udowodnić zasadność dochodzonego roszczenia.

Wbrew sformułowanym w apelacji zarzutom Sąd Rejonowy dokonał właściwej oceny zaoferowanych dowodów, nie przekroczył granic ustanowionej w art. 233 k.p.c. zasady swobodnej oceny dowodów, zebrany materiał dowodowy został oceniony zgodnie z regułami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Ocena mocy i wiarygodności dowodów, przedstawiona w pisemnym uzasadnieniu orzeczenia, mogłaby być skutecznie podważona w postępowaniu apelacyjnym tylko wówczas, gdyby wykazano, że zawiera ona błędy logiczne, wewnętrzne sprzeczności, czy jest niepełna. Uchybień takich nie sposób się jednak dopatrzyć w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia. Wskazać należy, że ocena dowodów należy do Sądu i nawet w sytuacji, w której z dowodów tych można było wywieść wnioski inne niż przyjęte przez Sąd I instancji, nie dochodzi do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Jeżeli zatem z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie, poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, LEX nr 56906). Podniesione zarzuty mogłyby być uwzględnione jedynie wówczas gdyby wykazano, że zebrane dowody w części zostały ocenione w sposób rażąco wadliwy, sprzeczny z zasadami logiki bądź doświadczenia życiowego. Tego zaś strona skarżąca nie dowiodła, a jej twierdzenia, że prawidłowa ocena materiału dowodowego w sprawie prowadzi do odmiennych ustaleń jest jedynie wyrazem własnej oceny dowodów.

Z uwagi na powyższe, Sąd Okręgowy we Wrocławiu na podstawie art. 385 k.p.c. apelację strony powodowej, jako bezzasadną oddalił.