Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2017 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Eliza Skotnicka

Protokolant prot. sąd. Magda Biernat

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 listopada 2017 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa A. B. (1)

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S.

o zapłatę 70.000,00 zł

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w S. na rzecz powódki A. B. (1) kwotę 3.000,00 zł (trzy tysiące złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 9 listopada 2015 roku do dnia zapłaty,

II.  dalej idące powództwo oddala,

III.  zasądza od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 8.406,82 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powódka A. B. (1) domagała się zasądzenia od strony pozwanej kwoty 70000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu tj. od dnia 9 listopada 2015r. do dnia zapłaty, w tym kwoty 40000,00 zł tytułem odszkodowania (koszty leczenia, koszty dojazdów, koszty pomocy osób trzecich oraz część utraconego zarobku) oraz 30000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Powódka wniosła także o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu podano, że w dniu 6 listopada 2009 roku miał miejsce wypadek z udziałem powódki, wskutek którego zniszczeniu uległ jej samochód marki R. (szkoda całkowita), w którego tył uderzył pojazd sprawcy szkody. W wyniku zdarzenia powódka doznała urazu kręgosłupa szyjnego. Po wypadku powódka zaczęła uskarżać się na bóle okolicy szyi oraz odcinka piersiowego i lędźwiowego kręgosłupa. W okresie od lipca 2011r. do kwietnia 2012 r. bóle te z różnym nasileniem wracały i znikały. Od wiosny 2012r. bóle przybrały charakteru ciągłego i nie ustępowały, co spowodowało rozpoczęcie na nowo rehabilitacji, która nie przyniosła zamierzonych efektów. Pomimo ciągłej rehabilitacji, dolegliwości nasilały się, powódka zmuszona była przyjmować liczne środki przeciwbólowe oraz przeprowadzić szczegółową diagnostykę. Bóle były tak silne, że powódka nie mogła normalnie funkcjonować i zajmować się dzieckiem. W leczenie powódki zaangażowana była cała rodzina; mama pomagała w obowiązkach związany z opieką nad dzieckiem, a teściowie dowozili powódkę na wszelkie konsultacje lekarskie oraz udzielali pomocy finansowej. Powódka w lipcu 2012r. przebywała na leczeniu rehabilitacyjnym w (...) (...) Szpitalu (...) w B., a okresie od września do grudnia 2012r. odbywała rehabilitację w ujęciu holistycznym. Ze względu na zły stan zdrowia powódka wymagała stałej opieki i pomocy innych osób, co zmusiło ją do zatrudnienia opiekunki do dziecka. Po powrocie z B. powódka zaczęła odczuwać silne lęki, obawy i niepokój. Stwierdzono u niej nerwicę z objawami depresji. Lekarz psychiatra stwierdził, że ten stan jest spowodowany przeciągającym się w czasie silnym bólem, leczeniem, wyczerpaniem procesem leczenia i niemożliwością normalnego funkcjonowania. Powódka w okresach od września 2012r. do maja 2013r. i od sierpnia 2014 do lutego 2015r. przebywała na długotrwałych zwolnieniach lekarskich. Od lutego 2015r. do lutego 2016r. przebywała na świadczeniu rehabilitacyjnym. W związku z procesem leczenia powódka poniosła bardzo wysokie koszty (wyższe od tych, które jest w stanie udokumentować). Strona pozwana bezpośrednio po wypadku wypłaciła powódce 3000,00 zł , a ostatecznie decyzją z dnia 31 grudnia 2012r. odmówiła wypłaty dalszych żądanych świadczeń, uzasadniając to brakiem związku przyczynowego pomiędzy przedłożoną dokumentacją medyczna a wypadkiem z dnia 6 listopada 2009r. Powódka wskazała, że przed wypadkiem nie miała żadnych dolegliwości związanych z kręgosłupem.

Strona pozwana (...) S.A. z/s w S. wniosła o oddalenie powództwa na koszt powódki, zarzucając że ubezpieczyciel dokonał likwidacji szkody i wypłacił powódce zadośćuczynienie w kwocie 3000,- zł tytułem zadośćuczynienia. Strona pozwana zarzuciła, że przedłożona przez powódkę dokumentacja medyczna nie ma związku z wypadkiem z dnia 6 listopada 2009r. Leczenie skutków wypadku zostało zakończone w marcu 2010r. Dalsze leczenie jest związane z procesem chorobowym – wielopoziomowymi zmianami zwyrodnieniowo – dyskopatycznymi kręgosłupa szyjnego, piersiowego i lędźwiowego, co potwierdza badanie MRI. Pozwana podniosła, że powódka nie przedstawiła żadnego obiektywnego dowodu na potwierdzenie, że w tym wypadku doznała dalszych, poza odprostowaniem lordozy szyjnej, urazów. Wbrew normie art. 6 kc powódka nie wykazała, że podjęte leczenie miało związek z wypadkiem komunikacyjnym, jak również nie zaoferowała w tym zakresie żadnych wniosków dowodowych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 listopada 2009 roku na trasie pomiędzy N. i S. doszło do zderzenia, podczas którego kierujący pojazdem ubezpieczonym u strony pozwanej T. P. nie dostosował prędkości do warunków atmosferycznych panujących na drodze i pomimo podjęcia próby hamowania, uderzył w tył samochodu powódki. Powódka wówczas wykonywała manewr skrętu w prawo do przydrożnego warsztatu samochodowego. Na drodze było ślisko. Zdarzenie miało miejsce w terenie zabudowanym. Sprawca zdarzenia uderzył w samochód powódki marki R. (...) po podjęciu manewru hamowania. Po zderzeniu pojazdów powódka wyszła ze swojego samochodu o własnych siłach i przez ok. 2 godziny oczekiwała wraz ze sprawcą zdarzenia na przyjazd funkcjonariuszy Policji. Wówczas powódka nie uskarżała się na jakiekolwiek dolegliwości czy obrażenia. Sprawca zdarzenia oraz pasażerowi, którzy podróżowali w jego pojeździe nie doznali żadnych obrażeń. Na miejsce kolizji nie wzywano karetki pogotowia. Uszkodzony pojazd powódki pozostawiony został w warsztacie w okolicy miejsca zdarzenia.

Powódka po przyjeździe do domu zaczęła odczuwać ból w okolicach karku i odcinka lędźwiowego kręgosłupa. W związku z tym teść zawiózł ją do (...) Centrum Medycznego w P., gdzie w Oddziale Ratunkowym wykonano jej RTG kręgosłupa szyjnego, które wykazało zniesienie lordozy szyjnej, zaś przeprowadzone badanie fizykalne, pozwoliło stwierdzić bolesność palpacyjną w okolicy karku i odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Po zaopatrzeniu powódka została wypisana do domu z zaleceniem noszenia miękkiego kołnierza S. przez 2 tygodnie i stosowania leków przeciwbólowych.

Powódka była wówczas zatrudniona w Niepublicznym Gimnazjum (...) w L.. Powódka przebywała na zwolnieniu z powodu niezdolności do pracy w okresie od 9 listopada 2009r. do 6 grudnia 2009r., następna niezdolność do pracy wystąpiła w okresie od 23 sierpnia 2010 r. do 24 września 2010r. Powódka urodziła dziecko w dniu 20 grudnia 2010r. i w związku z tym w okresie od 20 grudnia 2010 r. do 22 maja 2011 r. przebywała na urlopie macierzyńskim.

Dowód:

zeznania świadków:

- T. P. k. 173;

- A. B. (2) k. 173v – 174;

- G. B. k. 193 v – 194;

- przesłuchanie powódki A. B. (1) k. 194;

- umowa o pracę k. 179 – 180;

- zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wraz z załącznikiem k. 181 – 182;

- karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 80.

U powódki A. B. (1) w badaniu ortopedycznym rozpoznano stan po urazie skrętnym kręgosłupa odcinka szyjnego, skutkujący 2% długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu – poz. J 89a .

Analiza dokumentacji sądowo – lekarskiej oraz badanie powódki pozwoliło ustalić, że urazy związane z wypadkiem z dnia 6 listopada 2009r. skutkują do chwili obecnej dolegliwościami bólowymi odcinka szyjnego kręgosłupa, bólami i parestezjami kończyny górnej prawej (co nie znalazło potwierdzenia w badaniu przedmiotowym powódki). Procentowy uszczerbek na zdrowiu powódki ustalono w oparciu o jej aktualny stan zdrowia z chwili badania oraz dokumentację medyczną znajdującą się w aktach sprawy. Odnośnie przebytego urazu odcinka szyjnego ustalono 2% uszczerbku na zdrowiu, zmniejszając jego wysokość ze względu na to, że ruchomość kręgosłupa odcinka szyjnego nie była ograniczona powyżej 20 ⁰. Doznane przez powódkę urazy przez kilka tygodni po zdarzeniu mogły utrudniać wykonywanie niektórych czynności życia codziennego (jak mycie, sprzątanie, przygotowywanie posiłków, robienie zakupów itp. ) oraz mogły obniżać ogólną sprawność jej organizmu. Trudno jednoznacznie określić jak długo powódka będzie odczuwać skutki wypadku, gdyż zależy to od jej trybu życia, ewentualnego stopnia nasilenia zmian zwyrodnieniowych (jako powikłania po przebytym urazie) i związanych z tym dolegliwości bólowych. Charakter i natężenie bólu są odczuciem subiektywnym, jak również próg odczuwania bólu należy uznać za właściwość osobniczą. Jednak biorąc pod uwagę doznane urazy, należy przyjąć, że po zdarzeniu dolegliwości bólowe były znaczne. W chwili obecnej mają one mniejsze natężenie i ograniczają się przez wszystkim do występujących okresowo dolegliwości bólowych odcinka szyjnego kręgosłupa. Rokowania co do stanu zdrowia powódki na przyszłość są pomyślne. Jednak nie można wykluczyć, że przebyte urazy mogą w przyszłości powodować okresowe nasilenie dolegliwości i przyspieszyć rozwój zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa. Wskazany jest oszczędny tryb życia, unikanie czynności obciążających kręgosłup w sposób statyczny i dynamiczny oraz korzystanie z okresowej rehabilitacji i stosowanie innych technik relaksacyjnych oraz wzmacniających mięśnie przykręgosłupowe. Stwierdzone dolegliwości, jak i ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego stanowią koincydencję przebytego urazu, jak i zmian zwyrodnieniowych. Proces leczenia powódki był dość dziwny. Powódka rozpoczęła intensywne leczenie w kilka lat po urazie. Leczenie usprawniające które jest nierozerwalnie związane z procesem rekonwalescencji powinno odbyć się w miarę szybko po przebytym urazie. Podjęcie takiego leczenia nie zostało potwierdzone dokumentami złożonymi do akt sprawy. Proces leczenia i diagnostyki został rozpoczęty późno po przebytym urazie np. faktura za zakup kołnierza ortopedycznego datowana jest na dzień 21 listopada 2012 r., rezonans magnetyczny głowy w dniu 13 stycznia 2013r., a rezonans magnetyczny kręgosłupa szyjnego wykonano w dniach 29 maja 2012 r. i 17 sierpnia 2012r., rezonans magnetyczny kręgosłupa piersiowego w dniu 17 lipca 2012r. Podczas gdy wypadek miał miejsce w listopadzie 2012r.

Dowód :

-

opinia biegłego sądowych z zakresu ortopedii k. 261 – 266;

-

dokumentacja leczenia powódki od października 2012r. do 2015r. k. 79, 82 -85, 87, 88, 89,97 – 105.

-

badania Rezonansu Magnetycznego k. 90,91,92,93,94,95.

-

rachunek za zakup kołnierza ortopedycznego k. 58.

W badaniu neurologicznym u powódki stwierdzono stan po urazie kręgosłupa szyjnego z dnia 6 listopada 2009r. bez następstw w postaci pourazowego zespołu neurologicznego. Zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa. Zaburzenia somatyzacyjne (z somatyzacją).

Ocena uszczerbku na zdrowiu obejmuje biologiczne następstwa uszkodzenia części lub całego organizmu. W zakresie neurologicznym doznane w czasie kolizji drogowej w dniu 6 listopada 2009r. urazy nie pozostawiły trwałego i długotrwałego uszczerbku na zdrowiu powódki. Z przedstawionej dokumentacji medycznej wynika, że stan neurologiczny powódki od dnia zdarzenia był prawidłowy i pozostawał prawidłowy do dnia badania przez biegłego. Po zdarzeniu nie było podjęte leczenie neurologiczne. Z dokumentacji medycznej wynika, że leczenie skutków wypadku zostało zakończone po wykorzystaniu fizykoterapii ambulatoryjnej w dniu 12 lutego 2010. Od tego czasu do lipca 2012r. brak dokumentacji z leczenia ambulatoryjnego powódki. W 2012r. z powodu licznych skarg somatycznych powódka wykonała mnóstwo badań diagnostycznych i konsultacji specjalistycznych. Badania te nie ujawniły istotnych nieprawidłowości, które mogłyby wyjaśnić odczuwane przez powódkę dolegliwości. Potwierdzają to konsultacje neurologiczne i neurochirurgiczna oraz badania NMR kręgosłupa. Z tego też powodu została przyjęta do leczenia psychiatrycznego, które kontynuuje z dość dobrym skutkiem – dolegliwości somatyczne dużo mniejsze. Opisywane zmiany w badaniach NMR kręgosłupa pozostają bez związku z kolizją drogową z dnia 6 listopada 2009r., a są wynikiem zużywania tkanek – proces zwyrodnieniowy. Nie mają również znaczenia klinicznego (struktury nerwowe wolne) i nie są odpowiedzialne za liczne skargi somatyczne powódki (por. konsultacja neurochirurgiczna k. 41). Leczenie rehabilitacyjne prowadzone w lutym 2010r. (według oświadczenia powódki, nie potwierdzony dokumentacją) oraz farmakoterapia w tym okresie mają związek z kolizją.

Dowód:

- opinia biegłej z zakresu neurologii k. 216 – 217.

Po przeprowadzeniu badania zdrowia psychicznego powódki oraz po zapoznaniu się z jej dokumentacją medyczną stwierdzono u A. B. (1) zaburzenia występujące pod postacią somatyczną, niezróżnicowane F45.1 i okresowo występujące zaburzenia depresyjne i lękowe mieszane F41.2. Zaburzenia te nie są przyczynowo związane ze zdarzeniem w dniu 6 listopada 2009r. stąd nie ma podstaw do ustalania wysokości procentowego uszczerbku na zdrowiu powódki.

Dowód:

- opinia biegłego z zakresu psychiatrii k. 237 – 248.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

W przedmiotowej sprawie poza sporem między stronami był fakt zaistnienia w dniu 6 listopada 2009 r. zdarzenia drogowego, w wyniku którego pojazd sprawcy wypadku uderzył w tył samochodu, którym kierowała powódka. Strony nie kwestionowały także okoliczności związanych z tym zdarzeniem. Strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność za szkodę wywołaną przedmiotowym zdarzeniem i wypłaciła poszkodowanej zadośćuczynienie w wysokości 3000,- zł. Spór między stronami dotyczył wysokości należnego powódce zadośćuczynienia oraz kosztów leczenia, a sprowadzał się przede wszystkim do ustalenia skutków tego zdarzenia dla życia i zdrowia powódki oraz stopnia trwałego uszczerbku na jej zdrowiu, a przede wszystkim ustalenia związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem z dnia 6 listopada 2009r., a aktualnym stanem zdrowia powódki, w szczególności późniejszym podjętym od 2012r. intensywnym leczeniem powódki.

Obowiązujące przepisy prawa ubezpieczeniowego przewidują zasadę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. W dniu 1 stycznia 2004 roku weszła w życie ustawa z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 03, nr 124, poz. 1152 ze zm.). Zgodnie zaś z treścią art. 822 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Podstawą więc odpowiedzialności ubezpieczyciela jest ustalenie odpowiedzialności sprawcy szkody zgodnie z ogólnym zasadami odpowiedzialności za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym. Przewidziana w art. 436§1 kc w zw. z art. 435 kc odpowiedzialność samoistnego posiadacza pojazdu mechanicznego za szkody na osobie lub mieniu wywołane przez ruch tego pojazdu opiera się na zasadzie ryzyka. Zobowiązany do naprawienia szkody ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (art. 361§ 1 k.c.). Normalnymi następstwami zdarzenia, z którego wynikła szkoda, są następstwa, jakie tego rodzaju zdarzenie jest w ogóle w stanie wywołać i w zwyczajnym biegu rzeczy, a nie tylko na skutek szczególnego zbiegu okoliczności, który z reguły je wywołuje.

W przedmiotowej sprawie fakt zaistnienia wypadku ubezpieczeniowego implikujący odpowiedzialność ubezpieczyciela było poza sporem. Jak już wskazano strona pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności za szkodę wywołaną zdarzeniem z dnia 6 listopada 2009r. co do zasady, jednak podniosła, że zdarzenie z którego powódka wyprowadza odpowiedzialność strony pozwanej polegało jedynie na niegroźnej stłuczce. Zdaniem strony pozwanej powódce dalsze zadośćuczynienie się nie należy, gdyż dotychczas wypłacone zadośćuczynienie jest adekwatne do ustalonego stopnia długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Ponadto strona pozwana zarzuciła, że zgłaszane przez powódkę dolegliwości i jej aktualny stan zdrowia nie pozostają w związku przyczynowym ze zdarzeniem komunikacyjnym i z tego powodu powódce nie należą się dalsze zadośćuczynienie, koszty leczenia, odszkodowanie z tytułu utraconych zarobków oraz koszty dojazdów.

W ocenie Sądu ustalenie stopnia doznanego uszczerbku na zdrowiu, a także związku przyczynowego pomiędzy kolizją drogową z dnia 6 listopada 2009 r. a stanem zdrowia powódki wymagało wiadomości specjalnych z zakresu medycyny. Wobec tego Sąd na podstawie art. 278 k.p.c dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu chirurgii urazowo – ortopedycznej, neurologii oraz psychiatry. Sąd w całej rozciągłości podzielił wnioski wydanych w sprawie opinii biegłych, zwłaszcza, że nie były one kwestionowane przez żadną ze stron postępowania.

Podkreślić należy, że co do stanu zdrowia powódki biegły z zakresu ortopedii ustalił 2 % długotrwałego uszczerbku na jej zdrowiu pozostającego w związku przyczynowym ze zdarzeniem komunikacyjnym z dnia 6 listopada 2009 r. Natomiast biegli z zakresu neurologii i psychiatrii wskazali, że zgłaszane przez powódkę dolegliwości pozostają bez związku z kolizją drogową w której uczestniczyła powódka. W związku z przedmiotowym zdarzeniem pozostawało wyłącznie leczenie podjęte bezpośrednio po zdarzeniu tj. w okresie od listopada 2009 do marca 2010.

Biegły z zakresu ortopedii wskazał, że doznane przez powódkę urazy przez kilka tygodni po zdarzeniu mogły utrudniać wykonywanie niektórych czynności życia codziennego oraz mogły obniżać ogólną sprawność jej organizmu. Obecnie wszystkie czynności powódka wykonuje samodzielnie, jedynie wymaga pomocy przy dźwiganiu cięższych rzeczy. Biegły ten zauważył, że stwierdzone dolegliwości, jak i ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego stanowią koincydencję przebytego urazu, jak i zmian zwyrodnieniowych. Proces leczenia powódki przebiegał nieprawidłowo. Z przedłożonej do akt dokumentacji wynika, że właściwie powódka nie podjęła leczenia bezpośrednio po wypadku. Powódka wprawdzie podczas badania neurologicznego podała, że odbyła cykl fizykoterapii w okresie od 1 do 12 lutego 2010r., jednak nie przedłożyła na tę okoliczność żadnych dokumentów, podobnie jak brak jest w aktach dokumentu potwierdzającego zakup bezpośrednio po zdarzeniu kołnierza ortopedycznego, którego noszenie zalecono w karcie informacyjnej leczenia szpitalnego z dnia 6 listopada 2009r. Kołnierz taki został zakupiony do dopiero w dniu 21 listopada 2012r. Powódka proces leczenia i diagnostyki rozpoczęła późno dopiero kilka lat po urazie w 2012r. Tymczasem leczenie usprawniające które jest nierozerwalnie związane z procesem rekonwalescencji powinno odbyć się w miarę szybko po przebytym urazie.

Zdaniem Sądu opinie biegłych są miarodajne i rzetelne, szczegółowo wyjaśniają wyprowadzone w nich wnioski. Biegli z zakresu ortopedii, neurologii i psychiatrii jednoznacznie wskazali, że zdarzenie, z którego powódka wywodzi odpowiedzialność strony pozwanej nie pozostaje w związku przyczynowym z późniejszym, podjętym trzy lata po zdarzeniu leczeniem. Podkreślić należy, że ocena skutków kolizji dokonana przez biegłych sądowych jest adekwatna do przebiegu zdarzenia. Kolizja z dnia 6 listopada 2009r. była bowiem niegroźna, w jej wyniku w tył pojazdu powódki uderzył pojazd sprawcy szkody, uszkadzając tylną klapę w samochodzie powódki. W pojedzie sprawcy nikt (z trzech podróżujących tam osób) nie doznał żadnych obrażeń, a powódka doznała lekkiego urazu kręgosłupa szyjnego i prawdopodobnie nawet nie podjęła leczenia zaleconego przez lekarza z SOR. Na zwolnieniu lekarskim przebywała od 9 listopada 2009r. do 6 grudnia 2009r. Po tym czasie powódka wróciła do pracy, a późniejsze jej nieobecności w pracy w okresie od sierpnia 2010r. pozostawały najprawdopodobniej w związku z przebiegiem ciąży powódki.

Aktualny stan zdrowia powódki, jej dolegliwości bólowe, ograniczenia w wykonywaniu pracy są w dużej mierze wynikiem samoistnych zmian zwyrodnieniowych istniejących u powódki, a przede wszystkim wynikają z zaburzeń somatyzacyjnych.

Zgodnie z treścią art. 444 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. § 2. Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. § 3. Jeżeli w chwili wydania wyroku szkody nie da się dokładnie ustalić, poszkodowanemu może być przyznana renta tymczasowa.

Według zaś art. 445 § 1 k.c. odwołującego się do wypadków wskazanych w art. 444 kc, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może także przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Pojęcie "sumy odpowiedniej" użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być "odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

Sąd przyjął, że podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie powinny być z jednej strony zakres doznanych przez powódkę obrażeń oraz stopień ustalonego trwałego lub długotrwałego uszczerbku na jej zdrowiu pozostający w adekwatnym, normalnym związku przyczynowym.

W przedmiotowej sprawie powódka domagała się zasądzenia zadośćuczynienia za doznane krzywdy i cierpienia w łącznej wysokości 30.000,- zł, a także 40 000,00 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, dojazdów do placówek medycznych oraz utraconych zarobków.

Mając na uwadze nieznaczny stopień długotrwałego uszczerbku na zdrowiu powódki wynoszący 2%, a przede wszystkim brak związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem z dnia 6 listopada 2009r., a większością występujących i nasilonych później dolegliwości bólowych powódki, powództwo w części dotyczącej odszkodowania obejmującego koszty leczenia, koszty dojazdów oraz z tytułu utraconych zarobków powstałych w latach 2012 – 2015, należało oddalić. Podkreślić należy, że biegli sądowi zarówno ortopeda, neurolog, jak i psychiatra jednoznacznie wskazali, że leczenie powódki podjęte trzy lata po zdarzeniu nie pozostawało w związku przyczynowym z doznanymi przez powódkę urazami w kolizji drogowej z dnia 6 listopada 2009r.

W związku z wyżej opisanymi kwestiami dotyczącymi związku przyczynowego zdaniem sądu stronę pozwaną obciąża jedynie odpowiedzialność za doznany przez powódkę uraz bezwładnościowy kręgosłupa szyjnego, powodujący 2% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Biorąc pod uwagę poczynione wyżej rozważania co do skutków przedmiotowego zdarzenia dla zdrowia powódki, stopnia stwierdzonego uszczerbku na jej zdrowiu Sąd uznał, że zgłoszone roszczenie w części dotyczącej dalszego zadośćuczynienia było zbyt wygórowane. Sąd uwzględnił żądanie powódki w części tj. w kwocie 3000,- zł. W ocenie Sądu ustalone skutki zdarzenia pozostające z nim w normalnym związku przyczynowym, fakt że powódka doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w 2% czynią zadośćuczynienie w dalszym zakresie w wysokości 3.000,- zł odpowiednim. Łączna kwota zadośćuczynienia w wysokości 6000,- zł (w tym 3000,- zł wypłacona w postępowaniu likwidacyjnym szkodę) powinna zrekompensować powódce doznane cierpienia i ból). Zdaniem Sądu zasądzona kwota zadośćuczynienia odpowiada wysokości szkody wyrządzonej tym zdarzeniem. Strona pozwana nie może bowiem ponosić odpowiedzialności za wszelkie następstwa tego zdarzenia, wynikające z samoistnych schorzeń powódki i niepozostające z kolizją z dnia 6 listopada 2009 r. w normalnym związku przyczynowym.

Z tego też względu, Sąd oddalił dalej idące żądanie pozwu, tj. ponad kwotę 3000,- zł z tytułu zadośćuczynienia zarówno w części dotyczącej zadośćuczynienia, jak też odszkodowania obejmującego koszty leczenia, dojazdów i utraconych zarobków. Zdaniem Sądu leczenie i diagnostyka powódki podjęte od 2012 r. wynikały z samoistnych schorzeń powódki i nie miały związku ze zdarzeniem.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził na rzecz powódki zadośćuczynienie w kwocie 3000,- zł wraz z należnymi odsetkami ustawowymi liczonymi zgodnie z żądaniem pozwu od dnia wniesienia pozwu tj. od dnia 9 listopada 2015r., mimo, że wymagalność roszczenia nastąpiła wcześniej tj. 30 dni od dnia zgłoszenia szkody. Zgodnie z art. 321 k.p.c, sąd był w zakresie odsetek związany żądaniem pozwu.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 100 k.p.c. Wynik postępowania wskazuje, że powódka domagając się zasądzenia łącznie kwoty 70 000,00 zł, wygrała proces w ok. 4%. Ostatecznie koszty procesu wyniosły 20 254,60 zł, w tym opłata sądowa, wynagrodzenia pełnomocników stron i wynagrodzenia biegłych sądowych. Powódka zgodnie z wynikiem postępowania powinna ponieść te koszty w 94% tj. do kwoty 19 444,42 zł, zaś faktycznie poniosła koszty w kwocie 7217,00 zł. Stronę pozwaną obciążały koszty w 4% tj. co do kwoty 810,18 zł, zaś poniosła koszty w kwocie 9217,- zł. Zatem powódka winna zwrócić stronie pozwanej kwotę 8406,82 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Z tego też powodu Sąd zasadził od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 8406,82 zł. Jednocześnie ponieważ powódka była zwolniona od kosztów sądowych w całości, Sąd odstąpił od obciążania jej pozostałymi, pokrytymi z wydatków Skarbu Państwa kosztami sądowymi, w tym opłatą sądową od pozwu oraz wynagrodzeniami biegłych sądowych.