Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 września 2016r. powód S. D. wniósł o zasądzenie od (...) S.A. w W. kwoty 1.182,26 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 sierpnia 2016r. do dnia zapłaty i kosztami postępowania. Powód wskazał, że dochodzona pozwem kwota stanowi równowartość opłaconej przez niego składki ubezpieczeniowej. Powód wyjaśnił, że w dniu 25 kwietnia 2006r. zawarł z pozwanym umowę o kredyt hipoteczny nr (...), które to zobowiązanie zostało zabezpieczone poprzez zawarcie umowy ubezpieczenia na wypadek niskiego wkładu własnego. W ocenie powoda nałożony na niego obowiązek ubezpieczenia kredytu stanowi niedozwolone postanowienia umowne. Jednocześnie powód podniósł, że przedłożony mu do podpisu wzorzec umowy dotyczący umowy ubezpieczenia nie został z nim uzgodniony indywidualnie. Powód oparł żądanie pozwu o treść art.405 k.c.

W odpowiedzi na pozew (...) S.A. w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania. Pozwany przyznał, ze w dniu 25 kwietnia 2006r. zawarł z powodem umowę o kredyt hipoteczny zabezpieczony ubezpieczeniem na wypadek niskiego wkładu własnego. Pozwany wskazał, że powód na etapie zawarcia umowy nie dysponował niezbędnym wkładem własnym, a zatem nie miał zdolności kredytowej pozwalającej mu na zawarciu umowy na zakup nieruchomości. Pozwany zarzucił, że powód nie wykazał, aby postanowienia umowy naruszały dobre obyczaje, a także aby klauzule zawarte w treści umowy naruszały jego interesy jako konsumenta oraz miały charakter abuzywny.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 kwietnia 2006r. powód S. D. zwarł z pozwanym (...) Bank S.A. w W. obecnie (...) S.A. w W. umowę nr (...) o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych (...) waloryzowany kursem (...). W paragrafie 3 punkcie 4 umowy strony przewidziały obowiązek zabezpieczenia kredytu poprzez zawarcie przez kredytobiorcę umowy ubezpieczenia niskiego wkładu własnego z ubezpieczycielem (...) S.A. Kredytobiorca złożył własnoręczny podpis na umowie o kredyt z dnia 25 kwietnia 2006r. Zawarcie umowy poprzedzało wypełnienie przez powoda wniosku udostępnionego przez pozwanego. Strony przed zawarciem umowy nie podejmowały negocjacji w celu ustalenia warunków umowy. Powód nie miał wpływu na wybór ubezpieczyciela i wariantu ubezpieczeniowego.

Dowód:

- umowa z dnia 25.04.2006r., k.58-62,

- decyzja kredytowa nr (...), k. 30-32,

- wniosek o udzielenie kredytu, k. 33-35,

- przesłuchanie powoda, k. 55-56.

Powód uiścił z tytułu umowy ubezpieczenia niskiego wkładu własnego następujące składki:

- 914,37 zł w dniu 09 maja 2006r.,

-712,43 zł w dniu 02 czerwca 2009r.,

- 469,83 zł w dniu 31 maja 2012r.

Dowód:

- potwierdzenia wpłat, k. 14-16.

Powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 2.096,63 zł w dniu 07 lipca 2016r. W odpowiedzi pozwany w dniu 17 sierpnia 2016r. odmówił uznania roszczeń powoda. Pozwany wyjaśnił, że zawarcie umowy ubezpieczenia ma charakter dobrowolny, a powód przed jej zawarciem zapoznał się z warunkami ubezpieczenia, co potwierdził własnoręcznym podpisem.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty w dniu 07.07.2016r., k.17,

- pismo z dnia 17.08.2016r., k.18-19.

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W sprawie bezspornym było, że strony w dniu 25 kwietnia 2006r.zawarły umowę o kredyt hipoteczny zabezpieczony poprzez umowę ubezpieczenia na wypadek niskiego wkładu własnego. Spór sprowadzał się do ustalenia czy postanowienia umowy miały charakter niedozwolonych postanowień umownych nieuzgodnionych indywidulanie z konsumentem.

Zgodnie z treścią art. 385 ¹ k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje.

W ocenie Sądu zapisy zawarte w paragrafie 3 punk 4 umowy z dnia 25 kwietnia 2016r. stanowią niedozwolone postanowienia umowne, o którym mowa w art. 385 ¹ § 1 k.c. albowiem kształtują prawa i obowiązki powoda w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, a zatem nie wiążą go.

W ocenie Sądu ubezpieczenie umowy miało charakter zabezpieczenia dodatkowego, a zatem nie sposób uznać, aby dotyczyły one głównych świadczeń stron, co wyłączałoby zastosowanie w.w regulacji. Bez znaczenia pozostaje przy tym, iż stromi umowy o ubezpieczenie wkładu własnego pozostawał powód z ubezpieczycielem skoro strona pozwana była podmiotem uposażonym, a obowiązek zawarcia umowy ubezpieczeniowej wynikał z umowy o udzielenie kredytu hipotecznego.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że kwestionowane postanowienie umowne nie zostało uzgodnione z powodem indywidualne. Powyższe wynika z przedłożonych w toku postępowania dokumentów dotyczących udzielonego kredytu, których prawdziwości żadna ze stron nie kwestionowała oraz zeznań powoda. Z zaoferowanego materiału dowodowego wynika, że w procedurze udostępniania powodowi środków pieniężnych strona pozwana stosowała gotowe formularze oraz wzorzec umowy. Nie ulega wątpliwości, że treści w nich zawarte w tym kwestionowany paragraf 3 punk 4 nie były negocjowane z powodem. Jak wynika z przesłuchania powoda, któremu Sądu daje wiarę w całości, na etapie zawierania umowy nie był on informowany w sposób zrozumiały o warunkach ubezpieczenia. Powód nie miał wpływu na wybór ubezpieczyciela, wybór wariantu ubezpieczeniowego, a także nie miał świadomości, co do warunków wypłaty ubezpieczenia w przypadku ziszczenia się ryzyka ubezpieczeniowego. Powodowi okoliczność zawarcia umowy ubezpieczeniowej przedstawiano jako warunek konieczny do zawarcia umowy kredytowej. Zważyć należy, iż powód nie miał świadomości, iż mimo ponoszenia ciężarów fiskalnych związanych z opłaceniem ubezpieczenia nie otrzymywał świadczenia ekwiwalentnego. W razie ziszczenia się ryzyka ubezpieczeniowego bowiem, to strona pozwana ponosiła korzyści nie ryzykując jakąkolwiek szkodą po własnej strony, przenosząc ryzyko prowadzonej przez siebie działalności na powoda. W ocenie Sądu strona pozwana miała uprawienie do zabezpieczenia spłaty kredytu poprzez zaproponowanie kredytobiorcy zawarcia dodatkowej umowy ubezpieczenia zgodnie z zasadą swobody umów nie mniej w każdym przypadku winna poinformować kredytobiorcę o kosztach i konsekwencjach takiej umowy w taki sposób, aby konsument podjął świadomą decyzję. W niniejszej sprawie strona pozwana wykorzystała niewiedzę i słabszą pozycję konsumenta. Argument, że strona pozwana udostępniła powodowi środki pieniężne mimo nie wniesienia wkładu własnego nie jest przekonujący, mając na uwadze konstrukcję umowy ubezpieczenia oraz obciążenia, które powód był zobligowany ponieść w przypadku ziszczenia się ryzyka ubezpieczeniowego. Wobec powyższego kwestionowaną klauzulę uznać należało równocześnie za sprzeczną z dobrymi obyczajami i rażąco naruszającą interesy konsumentów.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 405 k.c. w zw. z art. 410 k.c. orzekł jak w pkt I wyroku.

Od zasądzonego świadczenia należą się powodowi odsetki ustawowe za opóźnienie zgodnie z treścią art. 481 k.c., mając na uwadze datę wezwania pozwanego do zapłaty.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art.98 k.c. oraz art. 99 k.p.c. Powód jest stroną wygrywającą proces, a zatem na jego zgłoszone żądanie należy mu się zwrot poniesionych kosztów postępowania w łącznej wysokości 407 złotych. Na ich wysokość składa się: opłata sądowa od pozwu w wysokości 30 złotych, opłata skarbowa za udzielone pełnomocnictwo w wysokości 17 złotych oraz koszty zastępstwa prawnego w wysokości 360 złotych.

Z uwagi zatem na powyższe orzeczono jak w sentencji wydanego w sprawie wyroku.

(...)

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...) adw. G. P. (...)

3.  K.. (...)

4.  (...)