Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2013 r.

Sąd Rejonowy w Legnicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Joanna Tabor-Wytrykowska
Protokolant:	sekr. sądowy Magdalena Jagiera

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2013 r. w Legnicy

sprawy z powództwa strony powodowej (...) Banku Spółki Akcyjnej w K.

przeciwko pozwanemu R. G.

o zapłatę

I.  uchyla wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 06 kwietnia 2010r., sygn. akt I C 757/09;

II.  oddala powództwo w stosunku do pozwanego R. G.;

III.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanego kwotę 2 938,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2 417,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 757/09

UZASADNIENIE

W dniu 2 marca 2009 r. strona powodowa (...) Bank (...) S.A. w K. wniosła do tut. Sądu pozew przeciwko pozwanym R. G. i M. G., w którym domagała się orzeczenia nakazem zapłaty, że pozwani mają solidarnie zapłacić na rzecz strony powodowej kwotę 10 403,35 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 9 050,19 zł od dnia 27 listopada 2008 r. do dnia zapłaty oraz wniosła o zwrot kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że posiada w stosunku do pozwanych zobowiązanie wynikające z umowy pożyczki z dnia 12 czerwca 2000 r., stwierdzone wyciągiem z ksiąg banku z dnia 27 listopada 2008 r. Ponieważ wezwanie do zapłaty skierowane do pozwanych pozostało bez rezultatu pozew jest konieczny.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 10 kwietnia 2009 r. Sąd Rejonowy w Legnicy w sprawie I Nc 147/09 orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Na skutek sprzeciwu od nakazu zapłaty wniesionego przez pozwaną M. G., prawomocnym wyrokiem z dnia 2 sierpnia 2011 r. Sąd Rejonowy w Legnicy oddalił powództwo w stosunku do pozwanej M. G..

Postanowieniem z dnia 15 czerwca 2009 r. Sąd uchylił nakaz zapłaty w stosunku do pozwanego R. G. i orzekł ponownie w odniesieniu do tego pozwanego wyrokiem zaocznym z dnia 6 kwietnia 2010 r. zgodnie z żądaniem pozwu.

W dniu 3 grudnia 2012 r. pozwany R. G. złożył sprzeciw od wyroku zaocznego z dnia 6 kwietnia 2010 r. oraz zakwestionował skuteczność doręczania mu wyroku zaocznego z powodu niezamieszkiwania pod adresem na który wyrok zaoczny był doręczony.

W sprzeciwie od wyroku zaocznego wniósł o uchylenie tego wyroku i oddalenie powództwa w stosunku do pozwanego oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego. Zarzucił, że roszczenie powoda uległo przedawnieniu. Pożyczka powinna być spłacona do 12 sierpnia 2002 r. Biorąc pod uwagę, że powód udzielił pożyczki w ramach prowadzonej działalności gospodarczej termin przedawnienia roszczenia o jej zwrot wynosi 3 lata.

W odpowiedzi na sprzeciw od wyroku zaocznego strona powodowa podtrzymała swoje stanowisko. Podniosła, że zastosowanie w niniejszej sprawie powinien mieć 10-letni termin przedawnienia, a nadto nawet gdyby Sąd uznał zarzut przedawnia, to nie zmienia to faktu, że zobowiązanie pozwanego nadal istnieje i powinno być uregulowane.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 czerwca 2000 r. pozwany R. G. wspólnie z żoną M. G. zaciągnęli u strony powodowej (...) Bank (...) S.A. w K. pożyczkę w wysokości 10 000 zł . Pożyczka miała być spłacana w ratach miesięcznych w wysokości po 387,10 zł każda przez okres 36 miesięcy, począwszy od lipca 2000 r.

Dowód:

- umowa o pożyczki z dnia 12.06.2000 r., k. 5-6.

W dniu 27 listopada 2008 r. (...) Bank (...) S.A. w K. wystawił wyciąg z ksiąg banku, z którego wynika, że zobowiązanie z tytułu umowy z dnia 12 czerwca 2000 r. obciąża małżonków G. solidarnie na kwotę 10 403,35 zł.

Dowód:

- wyciąg z ksiąg banku nr (...) z dnia 27.11.2008 r., k. 4.

W 2008 r., po powrocie z kilkuletniego pobytu w Grecji, pozwany R. G. zamieszkał wspólnie z żoną i dziećmi w L. przy ul. (...).

Dowód:

- zeznania świadka C. G., k. 105,

- zeznania M. G., k. 106.

- zeznania R. G., k. 105.

Sąd zważył :

Powództwo podlegało oddaleniu. Na uwagę zasługiwał zarzut przedawnienia zgłoszony przez pozwanego.

W pierwszej kolejności należy jednak zauważyć, że zgodnie z aktualnie obowiązującym orzecznictwem na tle przepisów o skutecznym doręczeniu stronie przesyłki sądowej (art. 139 k.p.c.) i o przywróceniu terminu do dokonania czynności procesowej (art. 168 i 169 k.p.c.), niezamieszkiwanie przez pozwanego pod adresem wskazanym przez powoda, na który wysłano pozwanemu przesyłkę sądową, nie daje podstaw do uznania takiej przesyłki za skutecznie doręczoną (por. post. SN z dnia 14.06.1996 r., I CRN 82/96, LEX nr 25780, post. SN z dnia 17.10.2012 r., I CZ 123/12, LEX nr 1242993). Jeśli z momentem doręczenia przesyłki ustawodawca wiąże rozpoczęcie biegu terminu do zaskarżenia orzeczenia sądu, tak jak jest to w wypadku wyroku zaocznego, o czym stanowi art. 344 k.p.c., to niezamieszkiwanie przez pozwanego pod adresem, na który wysłano wyrok zaoczny musi oznaczać, że nie rozpoczął w ogóle biegu termin do zaskarżenia tego wyroku. Stąd niedopuszczalny jest w takiej sytuacji wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od wyroku zaocznego, dlatego Sąd orzekł jak w postanowieniu z dnia 5 kwietnia 2013 r. Sąd dał bowiem wiarę pozwanemu, że w dacie złożenia pozwu (9 marca 2009 r.), a następnie w dacie wyznaczenia rozprawy i zawiadomienia o niej pozwanego, a także w dacie doręczenia mu wyroku zaocznego nie mieszkał on pod żadnym z adresów wskazanych przez powoda (ul. (...) w L. oraz ul. (...) w L.). Stanowisko pozwanego znajduje wsparcie w zeznaniach jego ojca C. G. oraz żony M. G.. Zeznania te układają się w jedną logiczną całość. Wynika z nich w sposób nie budzący wątpliwości, że małżonkowie G. wspólnie z małoletnimi dziećmi, tworząc własną czteroosobową rodzinę, w 2008 r. zamieszkiwali oddzielnie od swoich rodziców, w wynajmowanym mieszkaniu przy ul. (...) w L..

W rezultacie należało uchylić zarządzenie (k.65) w przedmiocie pozostawienia w aktach ze skutkiem doręczenia na dzień 6 maja 2010 r., przesyłki dla pozwanego R. G., zawierającej wyrok zaoczny z dnia 6 kwietnia 2010 r., zarządzić ponowne, tym razem prawidłowe doręczenie pozwanemu na ręce jego pełnomocnika wyroku zaocznego oraz przyjąć sprzeciw od wyroku zaocznego złożony w dniu 3 grudnia 2012 r. jako terminowy (k.165).

Przechodząc do meritum sprawy należy zauważyć, że istota roszczeń majątkowych wyraża się m.in. w tym, że ulegają one przedawnieniu (art. 117 k.c.), co oznacza, że ten przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia (art. 117 § 2 k.c.). Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia, dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi 3 lata (art. 118 k.c.). Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 zd. 1 k.c.).

W ocenie Sądu roszczenie o zwrot pożyczki przysługujące bankowi pozostaje w oczywistym związku z działalnością gospodarczą banku, a nadto z uwagi na to, że spłata pożyczki ma charakter okresowy (odbywa się w miesięcznych ratach, określonych co do wysokości i terminu spłaty w harmonogramie spłaty) przedmiotowe roszczenie przedawnia się oddzielnie dla każdej raty spłaty w terminach 3-letnich, liczonych od dni wymagalności poszczególnych rat.

W rozpoznawanej sprawie pożyczka została udzielona pozwanemu w dniu 12 czerwca 2000 r., na okres 3 lat. Początek spłaty pożyczki określono na lipiec 2000 r., co wynika ze sformułowania zamieszczonego w umowie, mianowicie: „Pierwsza rata płatna jest w ciągu 30 dni od daty podpisania niniejszej umowy”, a więc do 12 lipca 2000 r.). W tych okolicznościach należało przyjąć, że ostateczny termin spłaty pożyczki, równoznaczny ze spłatą ostatniej raty przypadał na dzień 12 lipca 2003 r. W efekcie najpóźniej z tym dniem, można mówić o wymagalności spłaty pożyczki, a co za tym idzie o początku biegu terminu przedawnienia (art. 120 k.c.). Oznacza to, że z dniem 12 lipca 2005 r. roszczenie strony powodowej o zwrot pożyczki uległo przedawnieniu. W efekcie, pozwany podnosząc przedmiotowy zarzut, skutecznie uchylił się od zaspokojenia pretensji powoda.

Strona powodowa nie wykazała, że doszło do przerwania (art. 123 k.c.) lub zawieszenia (art. 121 k.c.) biegu terminu przedawnienia, skutkiem czego termin ten biegłby na nowo (art. 124 k.c.). Nie wynika to ze złożonych przez powoda dokumentów, w szczególności wezwania do zapłaty kierowanego do pozwanego w 2008 ani wystawionego wówczas wyciągu z ksiąg banku. Dokumenty te nie dają także podstaw do przyjęcia jakiegoś innego, niż wyżej wskazany, sposobu wyliczenia terminu wymagalności pożyczki. Nie wynika z nich również, aby doszło do wypowiedzenia umowy przed terminem lub skierowania sprawy przeciwko pozwanemu na drogę sądową, przed upływem terminu przedawnienia. Niczym nie poparta jest także teza powoda o zastosowaniu w okolicznościach rozpoznawanej sprawy 10-letniego terminu przedawnienia.

O czym orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 347 k.p.c. w zw. z art. 117 § 2 k.c.

Rozstrzygnięcie w pkt II wyroku uzasadnione jest treścią art. 348 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c., jako że pozwany poniósł koszty związane z ustanowieniem pełnomocnika procesowego, a także opłatą sądową od sprzeciwu od wyroku zaocznego, a jego niestawiennictwo na rozprawę, na której zapadł wyrok zaoczny nie było zawinione przez pozwanego.