Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2024 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie :

Przewodniczący – Sędzia Tomasz Skowron

Protokolant Dominika Cieślak

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2024 r.

sprawy R. S. ur. (...) w B.

c. J., H. z domu S.

obwinionej z art. 43 ust 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi

z powodu apelacji wniesionej przez obwinioną

od wyroku Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze

z dnia 20 listopada 2023 r. sygn. akt II W 127/23

I.  uchyla zaskarżony wyrok wobec obwinionej R. S. i na podstawie art. 104 §1 pkt 7 kpw w zw. z art. 5 §1 pkt 9 kpw postępowanie umarza;

II.  kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Sygn. Akt VI Ka 868/23

UZASADNIENIE

R. S. została obwiniona o to, że w dniu 12 stycznia 2023r. około godz. 9.00 w B. przy ul. (...), woj. (...), w sklepie (...) sprzedała osobie nieletniej napój alkoholowy, wódkę (...) o pojemności 0,5l. Czyn ten zakwalifikowano z art. 43 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

Wyrokiem z dnia 20 listopada 2023r. w sprawie II W 127/23 Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze uznał ją za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi wymierzył jej karę 500 zł. grzywny. Orzekł również o kosztach sądowych obciążając nimi R. S..

Od wyroku tego apelację wywiodła R. S. zarzucając:

1.  rażącą i oczywistą obrazę następujących przepisów Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej uchwalonej w dniu 2 kwietnia 1997 r. przez Zgromadzenie Narodowe, zatwierdzonej w ogólnonarodowym referendum 25 maja 1997 r., ogłoszonej w Dz. U. z 1997 r. nr 78, poz. 483, która weszła w życie w dniu 17 października 1997 r., ostatnio zmienionej ustawą z dnia 7 maja 2009 r. o zmianie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. 2009 nr 114, poz. 946):

1.1 art. 45ust. 1, który stanowi, iż Każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy (…) przez właściwy, niezależny, bezstronny w niezawisły Sąd, w związku z art. 178 ust. 1, który stanowi, iż sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom – skład sędziowski sprzeniewierzył się konstytucyjnemu obowiązkowi niezawisłego (bezstronnego) i zgodnego z procedurą wyrokowania, co jest poważnym uchybieniem podstawowym zasadom funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości;

1.2 rażącą i oczywistą obrazę art. 1 §1 Ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń (Dz. U. 1971 nr 12 poz. 114 z późn. zm.), który stanowi, iż Odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia pod groźbą kary aresztu, ograniczenia wolności, grzywny do 5000 złotych lub nagany – w polskim porządku prawnym nie ma ustanowionego w drodze ustawy prawnego obowiązku zasłaniania ust i nosa przez osoby zdrowe;

1.3 rażące naruszenie 439 §1 pkt 6 in fine k.p.k. co powoduje wadliwość prawną wydanego wyroku przez osobę, która w myśl orzecznictwa SN i Trybunałów Europejskich nie posiada uprawnienia do wydawania wyroków z uwagi na wadliwą nominację jaką się posługuje;

1.4 rażącą i oczywistą obrazę art. 42 Konstytucji RP a także ratyfikowanym przez RP Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich I Politycznych otwarty do podpisu w Nowym Jorku dnia 6 grudnia 1966 r. (Dz. U. z 1977 r. nr 38, poz. 167) i ratyfikowaną przez RP Europejską Konwencję o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sporządzona w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmieniona następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełniona Protokołem nr 2 (Dz. U. 1993 nr 61 poz. 284). Wydane postanowienie w zakresie nieuwzględnienia wyniku skarżącego jest również elementarnym naruszeniem prawa w zakresie orzecznictwa TSUE i Uchwała trzech izb SN 23 stycznia 2020 roku w zakresie braku uprawnień do orzekania przez neosędziów, która nadal obowiązuje i wbrew twierdzeniu TK nie została uchylona;

1.5 na zasadzie art. 438 pkt 2 oraz art. 427 §2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia polegającą na przyjęciu niespójnych wyjaśnień świadka jako jedyny i oczywisty dowód na podstawie jakie przypisano jej popełnienie wykroczenia jakie nie miało miejsca i świadczą o tym wszystkie dowody jakie w zakresie niniejszej sprawy przez osobę nieposiadającą uprawnienia do wydawania orzeczenia nie zostały wzięte pod uwagę;

1.6 na zasadzie art. 438 pkt 3 w zw. z art. 427 §2 k.p.k. błąd w ustaleniach stanu faktycznego przyjętego za podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia mający istotny wpływ na treść wydanego wyroku.

W związku z powyższymi zarzutami na podstawie art. 427 §1 w zw. z art. 437 §2 k.p.k. wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w części i przekazanie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz na podstawie art. 427 §3 k.p.k. wniosła o dopuszczenie i przeprowadzenie przez Sąd Odwoławczy dowodu znajdujących się w aktach sprawy jakie zostały pominięte w toku postępowania przed I instancją w tym przesłuchania świadków na okoliczność odpowiedzialności za czyn jej przypisany oraz w celu zapewnienia jej osobie prawa do sprawiedliwego procesu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zarzut bezwzględnej przyczyny odwoławczej odnoszący się do wadliwości wydanego wyroku ze względu na jego wydanie przez osobę , która w myśl orzecznictwa Sądu Najwyższego i Trybunałów Europejskich nie spełnia kryteriów ze względu na wadliwą nominację nie jest zasadny. Sędzia Wojciech Bąk, który brał udział w wydaniu zaskarżonego wyroku jest sędzią Sądu Rejonowego W Kamiennej Górze nieprzerwanie od 1999r. W związku z tym jego osoby nie dotyczą zastrzeżenia związane z nominacją na stanowisko sędziego, w którym brała udział tzw. neo KRS.

W niniejszej sprawie jednakże wystąpiła inna bezwzględna przyczyna odwoławcza, o której mówi art. 104§1 pkt 7 k.p.w. Zachodzi bowiem ujemna przesłanka procesowa w postaci braku skargi uprawnionego oskarżyciela – art. 5§1 pkt 9 k.p.w. Przepis art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi stanowi, iż karze grzywny podlega ten kto sprzedaje lub podaje napoje alkoholowe w wypadkach kiedy jest to zabronione albo bez wymaganego zezwolenia lub wbrew jego warunkom. Art. 15 ust. 1 pkt 2 tejże ustawy zaś stanowi, iż zabrania się sprzedaży i podawania napojów alkoholowych osobom do lat 18. Słusznie zatem zarzucany R. S. czyn zakwalifikowano z art. 43 ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Przepis art. 43 ust. 4 w/w ustawy zaś stanowi, iż orzekanie w sprawach o przestępstwa określone w ust. 1 i 2 następuje na podstawie przepisów o postępowaniu karnym.

Zarzucany R. S. czyn stanowi zatem przestępstwo. Do rozpoznania sprawy o przestępstwo wymagany jest akt oskarżenia (lub jego surogat) wniesiony przez prokuratora lub innego uprawnionego oskarżyciela publicznego (art. 5 § 1 pkt 9 k.p.w.). Postępowanie w niniejszej sprawie zostało zainicjowane policyjnym wnioskiem o ściganie ( k. 21 akt ) i toczyło się w oparciu o regulacje Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia. Nie jest dopuszczalne rozpoznanie sprawy o przestępstwo w procedurze wykroczeniowej. Występuje wówczas ujemna przesłanka procesowa w postaci braku skargi uprawnionego oskarżyciela ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2023r. syg. V KK 278/23, LEX nr 3622504 ).

W tej sytuacji konieczne było uchylenie zaskarżonego wyroku i wydanie orzeczenia następczego w postaci umorzenia postępowania z uwagi na ziszczenie się wskazanej wyżej ujemnej przesłanki procesowej.

Sąd ograniczył rozpoznanie środka odwoławczego ( art. 436 k.p.k. w zw. z art. 109§2 k.p.w. ) stąd też na tym etapie ustosunkowywanie się do pozostałych zarzutów zawartych w apelacji jest co najmniej przedwczesne.

Na podstawie art. 119§2 pkt 1 kosztami postępowania w sprawie obciążono Skarb Państwa.