Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 listopada 2013 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Wieja

Protokolant Anna Potaczek

po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2013 r.

sprawy A. B.

obwinionej z art. 51 § 1 kw

z powodu apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionych

od wyroku Sądu Rejonowego w Lubaniu

z dnia 8 sierpnia 2013 r. sygn. akt II W 911/12

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądza od Skarbu Państwa na rzecz B. B. kwotę 396 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego,

w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki w kwocie 50 zł za postępowanie odwoławcze nie wymierzając opłaty za II instancję.

Sygn. akt VI Ka 566/13

UZASADNIENIE

A. B.i B. B.zostali obwinieni o to, że:

w dniu 04 lutego 2012 roku około godziny 20:00 na ul. (...)w L., woj. (...)poprzez słuchanie głośno muzyki oraz inne hałasy zakłócili spokój B. O.oraz A. J.,

tj. o czyn z art. 51§2 kw

nadto A. B.została obwiniona o to, że:

w dniu 13.01.2012r. około godziny 16:30 na ulicy (...)w L., woj. (...)poprzez przesłuchanie głośno muzyki oraz inne hałasy zakłóciła spokój B. O.oraz A. J.

tj. za wykroczenie z art. 51§1 kw

Sąd Rejonowy w Lubaniu wyrokiem z dnia 08 sierpnia 2013r. (sygn. akt IIW 911/12):

uniewinnił obwinionychA. B.i B. B.od popełnienia zarzucanego im czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku,

uznał obwinioną A. B.winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku stanowiącego wykroczenie z art. 51§1 kw i za to na podstawie art. 51§1 kw wymierzył jej karę grzywny w kwocie 100 (stu) złotych,

na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpow zasądził od obwinionej A. B. koszty niniejszego postępowania w kwocie 100 (stu) złotych na rzecz Skarbu Państwa, zaś na podstawie art. 632§2 kpk w zw. z art. 119 kpow zwolnił obwinionego B. B.od ponoszenia kosztów niniejszego postępowania, zaś na podstawie art. 17 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierzył jej opłaty.

Od tego wyroku za pośrednictwem swego obrońcy apelację wywiedli A. B.i B. B., zarzucając:

błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść orzeczenia poprzez przyjęcie, że obwiniona A. B.swoim zachowaniem w dniu 13 stycznia 2012r. wypełniła znamiona zarzucanego jej czynu zabronionego opisanego w art. 51§1 kw, podczas gdy prawidłowa ocena przeprowadzonych w sprawie dowodów prowadzi do przeciwnych wniosków,

obrazę przepisów prawa procesowego, mająca wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpow poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego i uznanie, że zeznaniaB. O., B. T.i K. B.oraz pozostałych dopuszczonych w sprawie dowodów pozwalają na ustalenie sprawstwa A. B.w zakresie czynu zabronionego opisanego w art. 51§1 kw,

obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść orzeczenia tj. art. 118§2 kpow oraz art. 119 kpow w zw. z art. 632§2 kpk i art. 616§1 pkt 2 kpk poprzez ich błędne zastosowanie i nie przyznanie obwinionemu zwrotu wydatków poniesionych z tytułu ustanowienia w sprawie obrońcy z wyboru.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę pkt I zaskarżonego wyroku oraz uniewinnienie obwinionej A. B.od zarzucanego jej czynu oraz zmianę pkt III zaskarżonego wyroku poprzez przyznanie obwinionemu B. B.zwrotu wydatków poniesionych z tytułu ustanowionego w sprawie obrońcy, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Odpowiedź na apelację wniosła pokrzywdzona B. O.wnosząc o oddalenie apelacji obwinionych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie jedynie w zakresie zarzutu związanego z obrazą przepisów proceduralnych a dotyczących zwrotu kosztów obrony z wyboru poniesionych przez B. B.. Sąd Rejonowy w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku uniewinnił oboje obwinionych od popełnienia czynu I części wstępnej tegoż wyroku. B. B. stał wyłącznie pod zarzutem popełnienia tego wykroczenia. Skoro zapadło wobec niego rozstrzygnięcie uniewinniające, to zgodnie z treścią art.118§2 kpow w zw. z art. 119 kpow w zw. z art. 632§2 kpk i art. 616§1 pkt 2 kpk obwinionemu przysługiwał zwrot wydatków poniesionych w związku z ustanowieniem obrońcy w sprawie. Wysokość tych wydatków ustalono zgodnie z treści § 14 ust. 2 pkt 2 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku „ w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu” (Dz.U. nr 163 poz. 1348 z późniejszymi zmianami). Stawka podstawowa za występowanie w sprawie o wykroczenie wynosi kwotę 180 złotych. Zgodnie z § 16 wskazanego rozporządzenia za każdy następny dzień rozprawy 20 % stawki podstawowej czyli 36 złotych. Ponieważ w sprawie było siedem dni rozpraw należność dla obrońcy wynosi 180 złotych stawki podstawowej plus 6 x 36 złotych, czyli kolejne 216 złotych, co łącznie daje kwotę 396 złotych. Z przedstawionych względów dokonano zmiany zaskarżonego wyroku przez zasądzenie od Skarbu Państwa kwoty 396 złotych na rzecz B. B. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego przed Sądem Rejonowym.

Pozostałe zarzuty apelacji nie przekonują. W szczególności brak podstaw do przyjęcia, że rozstrzygnięcie I instancji oparte jest na błędnych ustaleniach faktycznych. Sąd Rejonowy w sposób wnikliwy i krytyczny ocenił zgromadzone w sprawie dowody. Skutkowało to uniewinnieniem A.i B. B.od popełnienia czynu I z części wstępnej zaskarżonego wyroku. Odnośnie czynu II wskazano na dowody pozwalające na poczynienie stanowczych ustaleń w sprawie. Sąd nimi nie tylko zeznania B. O., ale także relacje wezwanych na interwencję policjantów B. T.i K. B.. Potwierdzili oni nadmierny, specyficzny hałas dochodzący z mieszkania obwinionej a związany z odtwarzaniem muzyki. W mieszkaniu zgłaszającej słychać było dudnienie generowane przez niskie dźwięki przedostające się z pokoju gdzie grało radio obwinionej. Wszyscy przesłuchani w sprawie świadkowie , lokatorzy budynku, podkreślali praktycznie brak wyciszenia i nadmierną słyszalność dźwięków przedostających się głównie przez bardzo akustyczne sufity. Mówiła też o tym obwiniona wskazując, że słyszalne były rozmowy, chodzenie czy używanie sprzętów domowych w sąsiednich lokalach. Niewątpliwie zatem musiała mieć świadomość, że odtwarzana muzyka może w dłuższym przedziale czasowym być uciążliwa dla sąsiadki mieszkającej bezpośrednio pod jej mieszkaniem. Jeden z interweniujących policjantów zeznał, że rytmiczne, niskie i zbyt głośne dźwięki w dłuższym przedziale czasowym byłyby trudne do zniesienia dla osoby postronnej, mającej inne gusta muzyczne. Zwraca przy tym uwagę postawa A. B.. Mimo, że funkcjonariusze podali jej powody dla których uznali zgłoszenie za zasadne i prosili o obniżenie głośności odtwarzanej muzyki obwiniona stwierdziła, że nie zmieni swego zachowania. Po powrocie do lokalu zajmowanego przez zgłaszającą policjanci nie dostrzegli, aby A. B.posłuchała ich prośby i sporządzając notatkę z interwencji pouczyli B. O.o możliwości oficjalnego zgłoszenia podejrzenia popełnienia wykroczenia z art. 51§1 kw. B. O.z tej możliwości skorzystała. W świetle przedstawionych okoliczności nie zasługuje na uwzględnienie argumentacja apelacji. Policjanci rozmawiali z obwinioną w przedpokoju jej mieszkania a nie w pokoju gdzie odtwarzana była muzyka. To, że mogli rozmawiać bez podnoszenia głosu nie podważa ich wcześniejszych i późniejszych spostrzeżeń z mieszkania B. O.gdzie dudnienie było wyraźnie słyszalne i na dłuższą metę mogło zakłócać spokój zgłaszającej. Sąd Rejonowy rozważał też przeprowadzony przez T. C.swoisty „eksperyment procesowy”. Zasadnie przy tym uznał nieprzydatność zeznań świadka dla odtworzenia rzeczywistego przebiegu wydarzeń w dniu 13 stycznia 2012 roku. W pełni popierając przywołaną na tą okoliczność argumentację pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku podkreślić należy wątpliwość co do rzetelnego wskazania przez obwinioną głośności, z jaką odtwarzała muzykę krytycznego dnia, jak też konieczność emitowania tych samych utworów a co najmniej tego samego charakteru, gatunku. Są to okoliczności praktycznie nie do zweryfikowania i dlatego spostrzeżenia T. C.(też policjanta) nie mogą skutecznie podważać zeznań B. O.oraz interweniujących w dniu zdarzenia policjantów. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy – pozostaje argument dotyczący sposobu bycia B. O.. To, że jest osobą trudną w pożyciu i nie zawsze jej pretensje są obiektywne patrząc uzasadnione nie pozwalało na odmówienie wiary odnośnie zdarzenia z 13 stycznia 2012 roku. Przywołane dowody oparte na nich stanowcze ustalenia uprawniały Sąd Rejonowy do przydania relacjom B. O.waloru wiarygodności w zakresie tego zarzutu. Nie doszło też do zarzuconej apelacją obrazy art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpow. Bezpośrednimi świadkami czynu II części wstępnej wyroku byli B. O.i interweniujący na skutek jej zgłoszenia policjanci. Słusznie Sąd Rejonowy podkreślił wagę oraz obiektywizm relacji tych ostatnich. Byli osobami obcymi dla stron a jednocześnie jako funkcjonariusze publiczni mieli obowiązek zachować dystans do relacji zgłaszającej i późniejszej obwinionej. Zdaniem Sądu Odwoławczego sprostali tym wymaganiom a zarazem potwierdzili zasadność zgłoszenia. Sam fakt, że ich wersja jest niekorzystna dla obwinionej nie wystarcza dla jej odrzucenia. Co więcej wskazali oni na nieprzejednaną postawę A. B., która powołując się na fakt przebywania w swoim mieszkaniu dopuszcza możliwość zachowań jej odpowiadających bez liczenia się z odczuciami współlokatorów. Tym samym niejako „odbiera”, chociażby B. O.możliwość spędzania czasu w jej mieszkaniu w sposób, w jaki by chciała (w ciszy i spokoju). Nie liczy się przy tym z faktem zajmowania lokalu bezpośrednio nad B. O., akustyką sufitów oddzielających te mieszkania, czy obiektywnie potwierdzonej uciążliwości (przez policjantów wezwanych z tego powodu na interwencję)odtworzonej muzyki ze względu nie tylko na jej głośność, ale i charakter. Wbrew zarzutowi apelacji Sąd I instancji kierując się zasadami wynikającymi z treści art. 7 kpk ocenił zgromadzone dowody trafnie i obiektywnie o czym pośrednio świadczy uniewinnienie A. B.i jej męża od popełnienia zarzutu I z części wstępnej zaskarżonego wyroku.

Z przedstawionych względów Sąd Odwoławczy nie podzielił zarzutu naruszenia art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpow. Jako nieprzekonujące uznano wywody złożonego środka odwoławczego a dotyczące wyczerpania znamion wykroczenia z art. 51§1 kw przez obwinioną. Apelujący zdaje się pomijać, że przepis ten podaje alternatywnie różne sposoby zakłócania porządku także w różny sposób zdefiniowanego. Jako jedną z możliwości przywołuje hałas. Muzyka odtwarzana przez obwinioną niewątpliwie mieściła się w tym pojęciu. Była na tyle głośna a zarazem poprzez swój charakter i dźwięki dochodzące do mieszkania B. O.niskie, rytmiczne zgodnie ocenili świadkowie „dudniące” i w dłuższym przedziale czasowym trudne do zniesienia. Były zatem hałasem w rozumieniu art. 51§1 kw. Zakłócały też spokój współlokatorki obwinionej o czym przekonuje fakt zgłoszenia potrzeby interwencji na policję a później potwierdzenia zasadności zgłoszenia przez przybyłych na miejsce zdarzenia funkcjonariuszy. Bez istotnego znaczenia pozostaje godzina zgłoszenia ok. 16.30. Przepis art. 51§1 kw wskazuje na zakłócenie spoczynku nocnego, jako jedną z alternatyw obok naruszenia spokoju, porządku publicznego, czy wywołania zgorszenia publicznego. Treść tego przepisu nie wskazuje, aby poza spoczynkiem nocnym pozostałe sfery naruszenia miały jakieś ograniczenia czasowe. Można je zatem popełnić przez całą dobę. Stąd argumentacja apelacji nie przekonuje a przyjęta kwalifikacja prawna zachowań A. B.jest zdaniem Sądu Odwoławczego prawidłowa. Zakres apelacji wymagał oceny wymierzonej kary. Została ona orzeczona w najłagodniejszej postaci (mimo zagrożenia czynu z art. 51§1 kw karą aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny) a jej wymiar nieznacznie przekracza dolne ustawowe zagrożenie. Nie sposób zatem tak ukształtowanej karze zarzucić rażącej niewspółmiernej surowości, co wyklucza możliwość zmiany zaskarżonego wyroku w tej części. Brak podstaw do uwzględnienia wniosków końcowych złożonego środka odwoławczego. Pełna akceptacja dla ustaleń zaskarżonego wyroku co do sprawstwa i zawinienia A. B.wyklucza możliwość jej uniewinnienia w postępowaniu odwoławczym. Sąd II instancji nie znajduje też powodów dla uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Lubaniu. Skarżący nie wskazuje na potrzebę uzupełnienia dowodów. Z kolei ocena dowodów już zgromadzonych i przeprowadzonych nie wymaga zdaniem Sądu Odwoławczego powtarzania co wynika jednoznacznie z wcześniejszych rozważań. Apelujący nie przywołuje a Sąd Okręgowy z urzędu nie dostrzega innych równie istotnych okoliczności, które nakazywałyby potrzebę ponownego procedowania w sprawie. W tym stanie rzeczy poza zmianą w zakresie kosztów obrony z wyboru B. B.zaskarżony wobec A. B.wyrok utrzymano w mocy.

Orzeczenie o zasądzeniu od obwinionej zryczałtowanych wydatków za postępowanie odwoławcze znajduje swoje prawne uzasadnienie w treści art. 118§1 kpow w zw. z art. 118§4 kpow w zw. z § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 118, poz. 1269).

Sąd Odwoławczy zwolnił obwinioną od uiszczenia opłaty za II instancję przyjmując, że zachodzą przesłanki z art. 17 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych w zw. z art. 624§1 kpk i 634 kpk w zw. z art. 119 kpow.

uk.