Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2019 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Tomasz Skowron

Protokolant Sylwia Piliszewska

przy udziale prokurator Prokuratury Rejonowej w J.: B. R.

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2019r.

sprawy J. Ś. ur. (...) w J.

s. M., L. z domu B.

oskarżonego z art. 278 § 1 kk w związku z art. 64 § 1 kk,

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 15 kwietnia 2019 r. sygn. akt II K 1446/18

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego J. Ś.;

II.  zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 495/19

UZASADNIENIE

J. Ś. został oskarżony o to, że:

1.  w dniu 09 marca 2018 roku w J., woj. (...), przy al. (...)będąc pracownikiem salonu (...) mieszczącego się na pasażu (...) zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki (...), czym spowodował straty w wysokości 1487,80 zł na szkodę (...) Sp. z o.o., z siedzibą w P., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze o sygnaturze II K 1182/11 z dnia 14.10.2011 roku za przestępstwa kradzieży z art. 278 § 1 k.k. na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 06 stycznia 2013 roku do dnia 20 lutego 2013 roku, zaliczono 04 lipca 2011 roku i okres od 23 lutego 2013 do 12 sierpnia 2013 roku oraz skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze o sygnaturze II K 1755/16 z dnia 07.02.2017 roku za przestępstwa podobne na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, gdzie zaliczono okres od dnia 24.11.2017 r. do dnia 09.01.2018 r.,

to jest o czyn z art. 278 § 1 k.. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

2.  w dniu 13 marca 2018 r. w J., woj. (...), przy al. (...)będąc pracownikiem salonu (...) mieszczącego się na pasażu (...) zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki (...) o wartości 837,40 zł oraz telefon komórkowy marki (...)o wartości 837,40 zł, czym spowodował straty w wysokości łącznej 1674,80 zł na szkodę (...) Sp. z o.o., z siedzibą w P., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze o sygnaturze II K 1182/11 z dnia 14.10.2011 roku za przestępstwa kradzieży z art. 278 § 1 k.k. na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 06 stycznia 2013 roku do dnia 20 lutego 2013 roku, zaliczono 04 lipca 2011 roku i okres od 23 lutego 2013 do 12 sierpnia 2013 roku oraz skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze o sygnaturze II K 1755/16 z dnia 07.02.2017 roku za przestępstwa podobne na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, gdzie zaliczono okres od dnia 24.11.2017 r. do dnia 09.01.2018 r.,

to jest o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 S 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2019 r. w sprawie II K 1466/18:

I.  uznał oskarżonego J. Ś. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punktach 1 – 2 części wstępnej wyroku, eliminując z ich opisów zapisy „oraz skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze o sygnaturze II K 1755/16 z dnia 07.02.2017 roku za przestępstwa podobne na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, gdzie zaliczono okres od dnia 24.11.2017 r. do dnia 09.01.2018 r.” tj. występków z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., przyjmując, iż czyny te stanowiły ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego J. Ś. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) Sp. z o.o. w P. kwoty 3162,60 zł;

III.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił M. K. prowadzącemu działalność gospodarczą (...) przy ul. (...) w J. dowód rzeczowy opisany w wykazie dowodów rzeczowych Drz (...) (k. 18 akt sprawy);

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego J. Ś. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty.

Apelację od powyższego wyroku złożył oskarżony. W osobiście sporządzonym środku odwoławczym zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu rażącą niewspółmierność kary. Twierdził, że wymierzona mu kara jest „zbyt wysoka”. Wskazał, że niedawno opuścił zakład karny, podjął pracę. Zobowiązał się naprawić wyrządzoną szkodę i „nie wrócić na drogę przestępczą”.

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie mu łagodniejszej kary.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja złożona przez oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Rażąca niewspółmierność kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzi wówczas, gdy orzeczona kara bądź suma zastosowanych kar zasadniczych i środków karnych wymierzonych przez sąd za przypisane oskarżonemu przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia szkodliwości społecznej czynów oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma uczynić w stosunku do osoby skazanej. Innymi słowy, tylko wtedy można uznać, że przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona, jeśli z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość.

Rażąca niewspółmierność kary jest uchybieniem w zakresie konsekwencji prawnych czynu, a zatem realnie można o niej mówić wówczas, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych, wymierzonych za popełnione przestępstwo, nie odzwierciedla należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie zapewnia spełnienia celów kary. Ponadto, orzeczona kara lub środek karny mogą być uznane za niewspółmierne, gdy nie uwzględniają w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionego czynu, jak i osobowości sprawcy ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30.06.2009r. sygn. akt WA 19/09, OSNwSK 2009/1/1255 ).

W innym swoim wyroku Sąd Najwyższy stwierdza, że rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą ( zasłużoną ). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22.10.2007r. sygn. akt SNO 75/07, LEX nr 569073 )

Nie budzi jakichkolwiek wątpliwości, iż zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym przypadku, lecz wyłącznie wówczas, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy między nią a kara sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej rażącej. Taka sytuacja – w ocenie Sądu Okręgowego, nie ma miejsca w niniejszej sprawie, co czyni niezasadnym podniesiony w apelacji przez jej autora zarzut rozpatrywany na gruncie wspomnianego art. 438 pkt 4 k.p.k.

Oczywistym jest, że cele prewencji indywidualnej – wychowawcze i zapobiegawcze - które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego mają zwykle prymat przed innymi, zwłaszcza negatywną prewencją generalną polegającą na wymierzaniu nadmiernie surowych sankcji. Sankcja sprawiedliwa nie powinna zatem wykraczać poza rzeczywistą potrzebę, właściwa reakcja karna to reakcja celowa, uwzględniająca wszystkie elementy decydujące o jej rodzaju i wymiarze, sprawiedliwa i akceptowana społecznie.

Zdaniem Sądu Odwoławczego w kontekście przeanalizowanych i wyeksponowanych przez Sąd meriti wszystkich istotnych okoliczności wpływających na wymiar orzeczonej kary pozbawienia wolności, determinujących ocenę w zakresie stopnia winy, jak i stopnia szkodliwości społecznej, tj. rodzaju i charakteru naruszonego przez oskarżonego dobra chronionego prawem, nieusprawiedliwionych motywów działania, dotychczasowego sposobu życia wyrażającego się uprzednią wielokrotną karalnością wymierzona mu kara roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności nie jest karą rażąco surową w myśl kryteriów wyżej wskazanych.

Faktycznie oskarżony opuścił zakład karny w dniu 9 stycznia 2018r. Jak sam twierdził w swoich wyjaśnieniach pracę w salonie sieci (...) rozpoczął w dniu 8 marca 2018r. a już w dniu 9 marca dokonał kradzieży jednego telefonu, zaś w dniu 13 marca 2018r. kolejnych dwóch. Wbrew temu co twierdzi oskarżony we własnoręcznie sporządzonej apelacji takie zachowanie świadczy o tym, ze nie pomimo stosowanych wobec niego środków represji karnej w dalszym ciągu powraca on do przestępstwa, wykazując przy tym rażący wręcz brak poszanowania zasad prawnych. Mając do tego na względzie wysokość wyrządzonej szkody, fakt, ze oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany za przestępstwa przeciwko mieniu, co zresztą znalazło wyraz w kwalifikacji prawnej ( przyjęcie działania w warunkach z art. 64§1 k.k. ) stwierdzić należy jak już wyżej wskazano, że wymierzona oskarżonemu kara roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności z całą pewnością nie jest karą rażąco, niewspółmiernie surową. J. Ś. wymierzano uprzednio kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, które następnie zostały zarządzone do wykonania, wymierzano karę 10 miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności, a mimo to oskarżony po opuszczeniu zakładu karnego potrafił bez wchodzenia w konflikt z prawem wytrzymać ledwie 2 miesiące. W tej sytuacji zdaniem sądu okręgowego nie jest możliwe aby w stosunku do niego zostały osiągnięte cele kary przy wymierzeniu mu kary łagodniejszej.

Reasumując stwierdzić należy, że apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie a zaskarżony wyrok jako słuszny należało utrzymać w mocy.

Ze względu na trudną sytuację materialną oskarżonego sąd okręgowy zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze ( art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. ).