Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 469/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 21 lutego 2023r. sygn. akt II K 1370/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obraza przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu z wyjaśnień oskarżonego – R. L. w zakresie, w jakim wskazywał on na okoliczności popełnienia na jego szkodę przestępstwa, co mogło mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych, co do tego faktu, skutkiem czego było wymierzenie oskarżonemu bezwzględnej kary pozbawienia wolności i orzeczenie dożywotniego zakazu kierowania pojazdami mechanicznymi,

Obrazę przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów z zeznań świadka E. K. poprzez uznanie ich za niewiarygodne w części, w jakiej wskazywała na fakt popełnienia na szkodę oskarżonego przestępstwa – zniszczenia elewacji oraz, że podczas zatrzymania przez policję oskarżony miał powody, dla których kierował samochodem, co miało wpływ na treść orzeczenia poprzez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych, co do okoliczności oraz powodów popełnienia przez oskarżonego przestępstwa,

Rażącą niewspółmierność kary poprzez orzeczenie kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, choć okoliczności niniejszej sprawy przemawiają za wymierzeniem kary innego rodzaju,

Rażącą niewspółmierność środka karnego poprzez orzeczenie wobec oskarżonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio, podczas gdy okoliczności niniejszej sprawy przemawiają za wymierzeniem tego środka karnego w mniejszej wysokości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Art. 7 k.p.k. ( określający zasadę swobodnej oceny dowodów ) stanowi, że organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Przekonanie sądu orzekającego o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną wskazanego przepisu tylko wtedy, gdy: a) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.), i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), b) stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), c) jest wyczerpujące i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - umotywowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.). Pogląd taki, który Sąd Okręgowy w całości podziela, wyraził Sąd Najwyższy w nadal aktualnym wyroku z dnia 22 lutego 1996 r., sygn. akt II KRN 199/95 (OSN PiPr 1996/10/10; por. także - wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1974 r., sygn. akt Rw 618/74, OSNKW 1975/3-4/47; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r. , sygn. akt WRN 149/90, OSNKW 1991/7-9/41).

Sama możliwość przeciwstawienia ocenie i ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wyprowadzenia wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu w zakresie oceny dowodów i ustaleń – takowe jest naturalnie prawem apelującego. Formułowanie zarzutów w tym kierunku wymaga wykazania nieprawidłowości w rozumowaniu sądu w zakresie istotnych ustaleń, czego zdaniem Sądu II instancji Sąd Rejonowy nie uczynił. Skarżący powinien wykazywać konkretne wady w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. Podkreślić przy tym należy, że odwołanie od orzeczenia zapadłego w I instancji nie powinno polegać jedynie na ponownym przedstawieniu faktów i motywów rozważonych już przez Sąd Rejonowy, bo w takim wypadku nie byłoby to rozpoznawanie odwołania od zapadłego wyroku, a ponowne rozstrzyganie sprawy przez inny sąd, kolejna próba uzyskania orzeczenia pożądanej treści. Apelujący nie przedstawił żadnych merytorycznych i przekonujących argumentów, które skutecznie mogłyby podważyć trafne ustalenia Sądu Rejonowego, zaś podnoszona przez niego argumentacja stanowi wyraz jedynie subiektywnego przekonania autora apelacji, co oczywiście nie może decydować o wadliwości wyroku.

Wbrew twierdzeniom skarżącego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena wyjaśnień oskarżonego R. L. i zeznań świadka E. K. odpowiada kryteriom wskazanym w art. 7 k.p.k. Sąd meriti dokonał wnikliwej i szczegółowej analizy wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka E. K.. Nie ma potrzeby przytaczania jej ponownie w tym miejscu. Wystarczy tylko wskazać na nielogiczność tych relacji co do faktu, że oskarżony podjął pościg za sprawcami uszkodzenia elewacji z kobietą, która przyjechała do niego z jego przecież znajomym a nie z samym znajomym, jak i tego, że owego uszkodzenia nie zgłosił na policję ani bezpośrednio po zdarzeniu ani później. Nie wspomniał on ( ani E. K. ) o tym policji zaraz po zatrzymaniu. Z zeznań świadka M. N. ( funkcjonariusza policji ) wynika, że oskarżony nie mówił, iż ściga sprawców przestępstwa popełnionego na jego szkodę. Logicznym jest twierdzenie świadka M. N., że gdyby o tym oskarżony powiedział w trakcie zatrzymania wówczas znalazłoby to wyraz w notatce urzędowej sporządzonej po zatrzymaniu, poinformowałby również o tym dyżurnego. Tym bardziej, że pamiętał, iż jadąca z oskarżonym kobieta była zbulwersowana tym, że jej partner został skuty i umieszczony w radiowozie.

Pomijając prawidłowość ustaleń faktycznych dokonanych przez sąd I instancji wskazać należy, że nawet gdyby przyjąć, że oskarżony w momencie zatrzymania rzeczywiście ścigał sprawców uszkodzenia mienia ( elewacji ) na jego szkodę to z całą pewnością nie wystąpił stan wyższej konieczności w rozumieniu art. 26§1 k.k., który mógłby wyłączyć odpowiedzialność oskarżonego w zakresie inkryminowanego czynu.

Odnosząc się zaś do zarzutu rażącej niewspółmierności kar wymierzonej oskarżonemu oraz orzeczonego środka karnego stwierdzić należy, że również one nie znalazły aprobaty Sądu Odwoławczego.

Rażąca niewspółmierność kary w rozumieniu art.438 pkt 4 k.p.k. zachodzi wówczas, gdy orzeczona kara bądź suma zastosowanych kar zasadniczych i środków karnych wymierzonych przez sąd za przypisane oskarżonemu przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia szkodliwości społecznej czynów oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma uczynić w stosunku do osoby skazanej. Innymi słowy, tylko wtedy można uznać, że przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona, jeśli z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość.

Za zarzucane oskarżonemu przestępstwo z art. 178a§4 k.k. grozi kara od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności. Niewątpliwie zatem wymierzona oskarżonemu kara 6 miesięcy pozbawienia wolności jest karą bliską dolnemu ustawowemu zagrożeniu. Przy uwzględnieniu wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu jego uprzednią wielokrotną karalność trudno jest taką karę uznać za karę rażąco, niewspółmiernie surową. Nie sposób też wyobrazić sobie aby jakakolwiek inna kara mogłaby w stosunku do oskarżonego wywołać pożądany skutek w sytuacji gdy pomimo uprzedniego wielokrotnego karania na kary ograniczenia wolności ponownie wchodzi on w konflikt z prawem.

Przepis art. 42§3 k.k. nakazuje orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio m.in. w razie popełnienia przestępstwa z art. 178a§4 k.k., chyba że zachodzi wyjątkowy wypadek uzasadniony szczególnymi okolicznościami. Orzeczenie zatem dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w przypadku skazania za czyn z art. 178a§4 k.k. ma charakter obligatoryjny. Od tego można odstąpić tylko w razie wystąpienia wyjątkowej sytuacji, uzasadnionej szczególnymi okolicznościami. Zdarzenia, które były udziałem oskarżonego w niniejszej sprawie ani nie mają wyjątkowego charakteru, ani jego postępowanie nie jest uzasadnione szczególnymi okolicznościami.

Wniosek

w zakresie pkt 1 sentencji wyroku o zmianę orzeczenia wydanego przez Sąd I instancji, orzekając odmiennie co do istoty i wymierzenie kary w najniższym wymiarze,

w zakresie pkt 3 sentencji wyroku zmianę orzeczenia wydanego prze Sąd I instancji, orzekając odmiennie i orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych inny niż dożywotnio.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powyżej już wskazano powody, dla których Sąd Odwoławczy nie uwzględnił zarzutów apelacji. Wymierzona oskarżonemu kara nie jest karą rażąco niewspółmiernie surową, uwzględnia wszystkie dyrektywy wymiaru kary zawarte w art. 53 k.k. Stąd też postulowane wnioski o zmianę zaskarżonego wyroku nie zasługiwały na uwzględnienie.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie o sprawstwie i winie oskarżonego oraz wymierzona mu kara

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wcześniej już przedstawiono dlaczego Sąd Okręgowy nie podzielił argumentów zawartych w apelacji, jak również wniosku o zmianę zaskarżonego wyroku.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Wobec nie uwzględnienia apelacji wywiedzionej w imieniu oskarżonego, mając na względzie przepis art. 636§1 k.p.k. Sąd Okręgowy kosztami postepowania odwoławczego obciążył oskarżonego. Do tych kosztów zalicza się również opłata za drugą instancję w wysokości 120zł. – art.2 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych.

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Sprawstwo oskarżonego i wymierzona oskarżonemu kara

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana