Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SO Andrzej Tekieli

Protokolant Małgorzata Pindral

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze R. R.

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2017 r.

sprawy E. L. ur. (...) w K., c. R. i T. z domu F.

oskarżonej z art. 177 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 5 czerwca 2017 r. sygn. akt II K 206/17

uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonej E. L. i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Jeleniej Górze do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt VI Ka 453/17

UZASADNIENIE

E. L. została oskarżona o to, że:

w dniu 17 listopada 2016 r. w M., woj. (...) przy ul. (...) wykonując pojazdem osobowym m-ki R. (...) o nr rej. (...) manewr cofania przy wyjeżdżaniu z posesji, nie zachowując szczególnej ostrożności, potrąciła przechodzącą przez jezdnię M. K., która wskutek tego doznała obrażeń ciała w postaci mnogich złamań żeber 4, 5, 6, 7 po stronie prawej oraz 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9 po stronie lewej, obustronnego złamania kości promieniowych, stłuczenia dolnego bieguna nerki lewej, co skutkowało naruszeniem czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni,

to jest o czyn z art. 177 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 5 czerwca 2017 r. w sprawie II K 206/17:

I.  ustalił, że oskarżona E. L. dopuściła się zarzucanego jej czynu opisanego w części wstępnej wyroku, czym wyczerpała znamiona czynu zabronionego z art. 177 § 1 k.k., ustalając jednocześnie, że wina i społeczna szkodliwość czynu oskarżonej nie są znaczne i na podstawie art. 66 § 1 k.k. oraz art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne warunkowo umarza na okres roku próby;

II.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. orzekł wobec oskarżonej E. L. nawiązkę w kwocie 4.000 złotych na rzecz pokrzywdzonej M. K.;

III.  na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 629 k.p.k. zasądził od oskarżonej E. L. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 554,18 złotych, w tym na podstawie art. 7 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierza jej 60 złotych opłaty.

Apelację od powyższego wyroku na niekorzyść oskarżonego wywiódł pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej adw. M. Ś. i zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

1.  naruszenie przepisu art. 2 § 1 pkt 3 k.p.k. poprzez nie uwzględnienie interesu pokrzywdzonej przy orzekaniu nawiązki,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mogący mieć wpływ na treść orzeczenia, poprzez dowolną ocenę przeprowadzonych dowodów dokonaną z naruszeniem art. 7 k.p.k., skutkującą niewłaściwym miarkowaniem wysokości orzeczonej nawiązki w kwocie 4.000 zł jako odpowiadającej szkodzie i krzywdzie doznanej przez M. K., podczas gdy zgromadzone dowody wskazują, iż jest to kwota zaniżona i to znacząco,

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mogący mieć wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, iż nałożenie na sprawcę obowiązku naprawienia szkody i obowiązku zadośćuczynienia za doznaną krzywdę jest znacznie utrudnione, co skutkowało orzeczeniem nawiązki, podczas gdy zgromadzone w sprawie dowody w postaci dokumentacji medycznej pokrzywdzonej pozwalały na określenie wysokości szkody i krzywdy doznanej przez pokrzywdzoną,

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie wobec oskarżonej E. L. nawiązki w kwocie 40.000 zł na rzecz pokrzywdzonej M. K..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej okazała się o tyle uzasadniona, że rozpoznając ją Sąd Okręgowy stwierdził konieczność uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Zarzuty apelacji w istocie dotyczące jedynie nawiązki wydają się niepozbawione racji, zważywszy na kserokopie dokumentów w tym orzeczenia lekarskiego i opinii psychologicznej dołączonych do apelacji. Jednakże w Sądzie Odwoławczym nie mógł zapaść wyrok reformatoryjny z powodów wskazanych poniżej.

Niniejsza sprawa była przez Sąd Rejonowy rozpatrywana na posiedzeniu, w związku z wnioskiem oskarżyciela publicznego o warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonej E. L., złożonym w trybie art. 336 § 1 k.p.k. Sąd I instancji uznał, że spełnione są warunki do uwzględnienia wniosku oskarżyciela, uwzględniając jednak zastrzeżenia oskarżonej dotyczące orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych (k. 114). Oskarżona nie sprzeciwiła się takiemu rozstrzygnięciu po uwzględnieniu tych zastrzeżeń. Zmiana wyroku przez Sąd Okręgowy uwzględniająca apelację w sposób istotny modyfikowałby wyrok co wymagałoby stanowiska oskarżonej w przedmiocie ewentualnego sprzeciwu (art. 341§2 kpk), tymczasem oskarżona nie stawiła się na rozprawie odwoławczej a jej obrońca oświadczyła, że w takim wypadku sprzeciwiłaby się ona takiemu rozstrzygnięciu (k.172). Już chociażby wzgląd na prawo do obrony oskarżonej eliminuje możliwość wydania orzeczenia zmieniającego przez Sąd Okręgowy, pozbawiałoby ono bowiem ją możliwości zaskarżenia go w trybie zwyczajnym.

Wniesienie apelacji przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej może mieć jednak dalej idące konsekwencje powodujące, iż utrzymanie wyroku w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe w rozumieniu art. 440 kpk.

Prawidłowość zastosowanej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego sprawcy wypadku komunikacyjnego warunkowana jest m.in. trafnością ustaleń odnośnie doznanych przez pokrzywdzoną obrażeń, co wymaga zasięgnięcia opinii biegłego. Z pisemnej opinii, wydanej w postępowaniu przygotowawczym przez biegłego Z. K. z dnia 17 stycznia 2017 roku, wynika, że po zapoznaniu się z przesłanymi materiałami czyli bez osobistego zbadania pokrzywdzonej przyjęto, że w wyniku wypadku doznała ona obrażeń ciała w postaci: mnogiego złamania żeber 4, 5, 6, 7 po stronie prawej oraz 2,3,4,5,6,7,8,9, - po stronie lewej, obustronnego złamania kości promieniowych, stłuczenia dolnego bieguna nerki lewej, które naruszyły prawidłowe funkcjonowanie narządów ciała na okres przekraczający siedem dni w myśl art. 157§1 k.k. (k. 50).

Na posiedzeniu w przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania z dnia 5 czerwca 2017 roku pokrzywdzona oświadczyła, że cały czas jest w trakcie leczenia, a nadto nie jest w pełni samodzielna i korzysta z pomocy osób najbliższych. Podała, że nadal odczuwa bóle rąk (k. 130). W toku postępowania odwoławczego pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej wniósł m. in. o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z karty konsultacyjnej z dnia 21 lipca 2017 r., na okoliczność wysokości trwałego uszczerbku na zdrowiu, którego M. K. doznała w wyniku potrącenia przez oskarżoną oraz z opinii psychologicznej z dnia 19 lipca 2017 r., na okoliczność krzywdy której M. K. doznała w wyniku potrącenia przez oskarżoną - wniosek ten został zaakceptowany przez sąd (k. 172v).

Informacje wynikające z akt sprawy, w tym dostarczone przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej dokumenty medyczne, jak i widoczne konsekwencje wypadku budzą wątpliwości, co do prawidłowości przyjętej przez Sąd I instancji kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonej. Istotne przy tym jest, iż takie okoliczności związane są z konsekwencjami ewentualnej zmiany kwalifikacji prawnej na art. 177 § 2 k.k., a więc również zakresem odpowiedzialności karnej oskarżonej. Ustalenie, iż następstwem wypadku jest ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonej wiąże się przecież z innymi ustawowo przewidzianymi granicami kary a tym samym, niemożliwością warunkowego umorzenia postępowania.

Z uwagi na to, że złożony przez prokuratora w trybie art. 336 § 1 k.p.k. wniosek o warunkowe umorzenie postępowania zastępuje akt oskarżenia, a jego wniesienie zainicjowało postępowanie jurysdykcyjne, co w sytuacji braku podstaw do uwzględnienia wniosku skutkować musi skierowaniem sprawy na rozprawę, a także biorąc pod uwagę, że przyczyną tego są budzące wątpliwości okoliczności czynu, w sprawie może zachodzić konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości.( art. 437§2 kpk).

W tym zakresie, już w toku ponownego postępowania Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze powinien przed wyznaczeniem posiedzenia w pierwszej kolejności uzyskać całość dokumentacji leczenia pokrzywdzonej, a następnie rozważyć wydanie opinii uzupełniającej przez biegłego lekarza Z. K. względnie dopuścić dowód z opinii innego biegłego lekarza połączony w miarę możliwości z osobistym zbadaniem pokrzywdzonej. Po przeprowadzeniu tego dowodu Sąd ten rozstrzygnie, czy sprawę skierować na posiedzenie w przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania, przy ewentualnym uwzględnieniu zarzutów apelacji pełnomocnika, czy też wyznaczyć rozprawę główną.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Jeleniej Górze.