Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 411/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 20 maja 2022 r., sygn. akt II K 28/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-------------

----------------------------------------------------

------------------

----------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-------------

----------------------------------------------------

------------------

----------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

  3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. Obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 286 § 1 k.k. poprzez uznanie, że oskarżony dopuścił się przestępstwa oszustwa i wprowadził w błąd M. S. co do rzetelnego wykonania umowy montażu schodów, podczas gdy zachowanie oskarżonego w żadnej mierze nie wyczerpuje znamion dyspozycji tego przepisu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. Obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 17 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. poprzez uznanie oskarżonego winnym zarzucanego mu czynu, podczas gdy brak jest jednoznacznych dowodów wskazujących na sprawstwo oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3. Obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego z naruszeniem zasad logiki i doświadczenia życiowego, w zakresie winy oskarżonego P. M., a zwłaszcza jednostronnym i bezkrytycznym oparciu się na zeznaniach wymienionych w uzasadnieniu świadków, przy jednoczesnym odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

4. Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść wyroku, a to art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. w związku z art. 5 § 2 k.p.k. poprzez ustalenie okoliczności faktycznych z naruszeniem zasady obiektywizmu, wbrew regule in dubio pro reo i z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów co do sprawstwa i winy oskarżonego i uznanie, pomimo braku obiektywnych przesłanek, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, podczas gdy zebrany w niniejszym postępowaniu materiał dowodowy nie pozwalał na uznanie oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa oszustwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1

Obrońca oskarżonego słusznie wskazuje, iż dla stwierdzenia, że oskarżony wyczerpał znamiona czynu z art. 286 § 1 k.k. jest konieczne jest ustalenie, że działał on z bezpośrednim zamiarem doprowadzenia pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Konfrontując jednak argumenty obrońcy, jakoby prace w domu M. S. zostały wykonane zgodnie z umową i harmonogramem prac, ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, twierdzenia zawarte w apelacji nie mogą zostać uznane za prawdziwe.

Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku słusznie wskazał, iż zamiar oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu wyinterpretowany może być z całokształtu jego postawy i zachowań – a raczej zaniechań – po zawarciu umowy z pokrzywdzonym. Przy ustalaniu zamiaru sprawcy oszustwa należy brać bowiem pod uwagę wszystkie okoliczności, na podstawie których można wyprowadzić wniosek dotyczący realności wypełniania obietnic złożonych przez sprawcę, a więc całokształt możliwości finansowych, w tym osiąganych realnie dochodów, skalę przyjętych, a także zaciągniętych wcześniej zobowiązań finansowych obciążających sprawcę, niezależnie od obciążeń, jakie bierze na siebie z tytułu zawieranej umowy, której niewypełnienie stanowiło podstawę wszczęcia postępowania karnego (por. wyrok SA w Katowicach z 13.12.2001 r., II AKa 312/01, KZS 2002/4, poz. 45).

Wbrew stanowisku oskarżonego, ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby M. S. uchylał się od zapłaty kwoty, do zapłaty której był zobowiązany po wykonaniu umówionych prac. Oczywistym jest bowiem, iż skoro P. M. przystąpił do wykonania prac stolarskich ze znacznym opóźnieniem, a następnie M. S. nie był zadowolony z jakości wykonanych prac, to wstrzymanie wypłaty reszty kwoty, na jaką opiewała zawarta umowa, była jedynym narzędziem wyegzekwowania od oskarżonego należytego ukończenia prac.

Oczywistym jest również, iż M. S. zależało na wykonaniu przedmiotu umowy – dlatego nie odstąpił od niej pomimo znacznego opóźnienia wykonania prac i próbował wielokrotnie skontaktować się z P. M., używając nawet do tego celu innych numerów telefonu. Chociaż zgodnie z zawartą pomiędzy stronami umową prace powinny zostać wykonane w przeciągu 100 dni od wpłaty przez M. S. umówionej kwoty zaliczki, tj. do 20 lipca 2017 r., to pokrzywdzony w dniu 18 czerwca 2018 r. (a zatem po upływie 14 miesięcy od zawarcia umowy i wpłaty przez pokrzywdzonego zaliczki oraz niemal 11 miesięcy od określonego w umowie terminu wykonania prac) pisemnie wystąpił do oskarżonego o wywiązanie się z zawartej umowy, tj. montażu schodów.

Znamiennym jest, iż prace nie zostały wykonane zgodnie ze sztuką stolarską, co potwierdzają zdjęcia oraz nagranie na płycie CD dołączonej do akt PR1Ds.223.2020 (k. 45), a także opinia biegłego sądowego z zakresu przemysłu drzewnego T. C. (k. 42-49). Co więcej, ze względu na wadliwe wykonanie, a także złą jakość użytych materiałów, podłoga położona na górnej kondygnacji musiała zostać zdemontowana, podobnie jak schody samonośne, które ostatecznie w domu pokrzywdzonego wykonał inny podmiot.

W razie pojawienia się okoliczności uniemożliwiających P. M. wywiązanie się z podjętego zobowiązania w wynikającym z treści umowy terminie, należałoby oczekiwać, iż skontaktuje się on ze zleceniodawcą w celu ustalenia, czy jest on w stanie zaakceptować opóźnienie, o którym oskarżony w chwili podpisywania umowy nie wiedział i nie mógł go przewidzieć, czy też odstępuje od umowy i uzyskuje zwrot wpłaconej zaliczki. W badanej sprawie jednak oskarżony unikał kontaktu z pokrzywdzonym – zleceniodawcą, nie reagował na kierowane do niego pisma. Biorąc zatem pod uwagę całokształt przedstawionych okoliczności, Sąd Rejonowy doszedł do słusznego przekonania, iż konflikt pomiędzy stronami wykracza poza sferę zobowiązań cywilnoprawnych.

Przestępne działanie oskarżonego polegało więc na tym, iż wywołał u oskarżonego fałszywe przekonanie, że jest w stanie wywiązać się z zawartej umowy w sposób terminowy i rzetelny, zgodnie ze wskazanym przez zamawiającego projektem oraz z materiału wskazanego w umowie. Sąd Rejonowy trafnie przywołał ugruntowane w judykaturze i poparte orzecznictwem stanowisko, zgodnie z którym istotą zamiaru oszukańczego jest wola doprowadzenia pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd, chociażby co do braku zamiaru terminowego wywiązania się z podjętego zobowiązania, przy jednoczesnym zapewnieniu o woli spełnienia świadczenia w dacie wynikającej z zawartej umowy.

Kluczowa zatem z punktu widzenia rozstrzygnięcia, czy oskarżonemu można przypisać zarzucane mu przestępstwo jest ustalenie, iż gdyby M. S. wiedział, iż oskarżony nie wywiąże się z zawartej umowy w sposób terminowy i rzetelny, w ogóle nie zawarłby umowy o wykonanie prac stolarskich z P. M.. Oskarżony umyślnie wprowadził go w błąd co do realnego czasu rozpoczęcia prac, zaś opóźnienie ich wykonania było tak duże, że dla pokrzywdzonego ich wykonanie straciło już znaczenie – tym bardziej, iż objętych umową prac nigdy nie ukończono, zaś zamontowane elementy drewniane były tak niskiej jakości, a sposób ich wykonania tak niedbały, iż schody i podłogi ostatecznie zostały zdemontowane, a pokrzywdzony zmuszony był do zlecenia wykonania prac stolarskich innemu wykonawcy.

Okoliczność, iż zaliczka wpłacona przez pokrzywdzonego wpłynęła na konto spółki reprezentowanej przez oskarżonego nie ma żadnego znaczenia dla ustalenia jego sprawstwa i winy – oczywistym jest bowiem, iż oskarżony, który doprowadza pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, nie musi przecież uzyskać w ten sposób korzyści dla siebie, może działać na rzecz innego podmiotu – zgodnie z powołaną już przez Sąd Rejonowy regulacją art. 115 § 4 k.k.

Znamiona przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. wymagają jednak tożsamości osoby wprowadzanej w błąd oraz osoby rozporządzającej mieniem i w badanej sprawie wymóg ten został spełniony (por. postanowienie SN z 29.01.2004 r., I KZP 37/03; wyrok SN z 13.12.2006 r., V KK 104/06). Przedmiotem działania mającego na celu wprowadzenie w błąd mogą być m.in. informacja dotycząca stanu majątkowego sprawcy lub innego podmiotu, dane dotyczące jego obecnych możliwości finansowych, podjętych przez sprawcę lub inny podmiot decyzji, postanowień, zawartych umów, uzyskanych gwarancji, przyrzeczeń, cech posiadanych lub oferowanych towarów, produktów itp. Wprowadzenie w błąd może przybierać postać przemilczenia, a więc nieprzekazania przez sprawcę informacji dotyczących prawdziwego stanu rzeczy. Przemilczenie stanowi więc formę ukrycia przed osobą rozporządzającą mieniem pewnych faktów, zjawisk, okoliczności itp., których nieświadomość powoduje powstanie błędnego wyobrażenia o rzeczywistości (por. wyrok SN z 19.07.2007 r., V KK 384/06).

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, a także w świetle powołanego orzecznictwa, przypisanie oskarżonemu objętego zaskarżonym wyrokiem czynu z art. 286 § 1 k.k. było prawidłowe i w pełni uzasadnione.

Ad. 2 – 4

Ponieważ zarzuty sformułowane w pkt 2, 3 i 4 wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego apelacji dotyczyły obrazy przepisów postępowania, Sąd Odwoławczy odniesie się do nich w sposób łączny.

Sąd Odwoławczy we wcześniejszej części uzasadnienia w sposób wyczerpujący wypowiedział się na temat zasadności przypisania P. M. czynu z art. 286 § 1 k.k. objętego zaskarżonym wyrokiem. Tym samym, bez konieczności powielania wcześniejszej argumentacji stwierdzić należy, iż zarzut naruszenia art. 17 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. jest w badanej sprawie bezzasadny – nie ulega bowiem wątpliwości, że P. M. swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona przypisanego mu przestępstwa, a negatywne przesłanki procesowe z art. 17 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. w tym przypadku nie zachodziły.

Ustalenia dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego zostały podparte obszernym materiałem dowodowym, w tym zeznaniami licznych świadków. Zarówno M. S., jak i W. S., W. P. i R. S. opisali zakres prac i sposób ich wykonania w domu pokrzywdzonego. Ich zeznania były spójne i wzajemne się uzupełniały, znajdując potwierdzenie także w opinii sporządzonej przez biegłego rzeczoznawcę. Z kolei K. O., M. W., M. K. i M. Ł. jako świadkowie pośredni relacjonowali sposób działania oskarżonego przy realizacji innych zleceń, zaś W. D., I. M. i Ł. W. opisali, jak wyglądała realizacja zleconych prac stolarskich. Wobec powyższego wyjaśnienia oskarżonego, który odpowiedzialność za opóźnienie wykonania prac starał się przerzucić na pokrzywdzonego, słusznie zostały ocenione jako niewiarygodne i stanowiące realizację obranej przez niego linii obrony. Na marginesie należy jednak zwrócić uwagę, iż oskarżony wyliczał, iż w domu pokrzywdzonego zrealizowano 87% zleconych prac – pomijając zupełnie, iż z powodu złej jakości wykonania prac stolarskich i użycia do nich innych, aniżeli wskazane w treści umowy materiałów, M. S. ostatecznie zmuszony był do zdemontowania wykonanych przez oskarżonego schodów samonośnych i podłóg, zlecając ich wykonanie innemu podmiotowi.

W świetle powyższych okoliczności stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy dokonał oceny zgromadzonego w badanej sprawie materiału dowodowego w sposób całościowy i swobodny (a nie dowolny), zgodnie z wymogami art. 7 k.p.k., z zachowaniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, a także zasady obiektywizmu.

Przypomnieć także należy, iż wynikająca z art. 5 § 2 k.p.k. zasada in dubio pro reo stanowi dyrektywę dla sądu orzekającego, który w przypadku powzięcia niedających się usunąć wątpliwości powinien je rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego. Zasada ta nie odnosi się jednak do wątpliwości, które to strony uważają za nierozstrzygnięte czy niedające się usunąć. Z pisemnych motywów wyroku Sądu I instancji nie wynika, aby Sąd ten w toku postępowania powziął wątpliwości, których nie dało się usunąć, a zatem przesłanka stosowania reguły z art. 5 § 2 k.p.k. w badanym postępowaniu w ogóle się nie zaktualizowała.

Wobec powyższego w ocenie Sądu Odwoławczego nie doszło do naruszenia przepisów postępowania, których obrazę zarzucił obrońca w wywiedzionej apelacji.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak już wspomniano, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zgromadzony w badanej sprawie materiał dowodowy i ustalił, iż oskarżony P. M. wyczerpał znamiona przypisanego mu czynu z art. 286 § 1 k.k. Tym samym nie było podstaw do jego uniewinnienia, a wniosek obrońcy w tym przedmiocie nie mógł zostać uwzględniony.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przed Sądem I instancji z pkt 5 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Zgodnie z art. 640 § 1 k.p.k. w zw. z art. 621 § 1 k.p.k. oskarżyciel subsydiarny zobowiązany jest do uiszczenia opłaty w wysokości 300 zł (zgodnie z regulacją § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 maja 2003 r. w sprawie wysokości zryczałtowanej równowartości wydatków w sprawach z oskarżenia prywatnego) tytułem zryczałtowanych wydatków w postępowaniu, przy czym ryczałt ten nie obejmuje kosztów wskazanych w art. 618 § 1 pkt 5 i 11 k.p.k., tj. ogłoszeń w prasie, radiu i telewizji oraz nieopłaconej przez strony pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez adwokatów lub radców prawnych (art. 621 § 1 k.p.k.). Zgodnie z tą regulacją Sąd Rejonowy w pkt 4 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku zasądził od P. M. na rzecz M. S. kwotę 1.620,00 zł z tytułu poniesionych przez niego kosztów procesu obejmujących zryczałtowane wydatki w postępowaniu oraz koszty zastępstwa procesowego. W związku z tym Sąd Rejonowy w pkt 5 części dyspozytywnej w sposób nieprawidłowy zasądził od P. M. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 971,48 zł z tytułu kosztów sądowych, bowiem koszty te zostały już przecież objęte ujętą w pkt 4 części dyspozytywnej kwotą zryczałtowanych wydatków w postępowaniu i takie rozstrzygnięcie sprowadzałoby się do zasądzenia tych kosztów dwukrotnie: raz jako zwrot wydatków poniesionych przez oskarżyciela subsydiarnego i drugi raz na rzecz Skarbu Państwa. Z tego względu należało uchylić zawarte w pkt 5 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku rozstrzygnięcie o zasądzeniu od P. M. na rzecz Skarbu Państwa kwoty 971,48 zł tytułem kosztów sądowych.

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego P. M. w zakresie pkt 1 – 4 części dyspozytywnej.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy nie uwzględnił zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego, w pełni aprobując ustalenia i oceny Sądu I instancji leżące u podstaw wydanego orzeczenia. Skorygowania wymagało jednak rozstrzygnięcie o kosztach sądowych z pkt 5 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, co Sąd Odwoławczy zawarł w pkt I swojego rozstrzygnięcia. W pozostałej części zaskarżony wyrok jako trafny i prawidłowy podlegał utrzymaniu w mocy.

Kierunek wywiedzionej apelacji zobowiązuje Sąd Odwoławczy do ustosunkowania się do rozstrzygnięcia o karze 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą uznać należy za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego przez P. M. przestępstwa. Jej wymiar został określony zgodnie z dyrektywami art. 53 k.k., z uwzględnieniem zarówno okoliczności łagodzących, jak i obciążających. Dwuletni okres probacji będzie wystarczający dla zweryfikowania przyjętej w stosunku do oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Na aprobatę zasługuje także nałożony w oparciu o art. 72 § 1 pkt 2 k.k. obowiązek przeproszenia pokrzywdzonego, który powinien oddziaływać w sposób wychowawczy na postawę oskarżonego.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

6  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za zarzucane mu przestępstwo

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana