Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Tomasz Skowron (spr.)

Sędziowie SO Edyta Gajgał

SO Waldemar Masłowski

Protokolant Jolanta Kopeć

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2014r.

sprawy M. G.

oskarżonej z art. 56 § 2 kks w zw. z art. 9 § 3 kks

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 9 maja 2014 r. sygn. akt II K 424/12

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonej M. G. uznając apelację obrońcy oskarżonej za oczywiście bezzasadną,

II. zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 złotych.

Sygn. akt VI Ka 376/14

UZASADNIENIE

M. G. została oskarżona o to, że:

jako główna księgowa zatrudniona w (...) w P. przy ul. (...), sporządziła złożoną do (...) (...)we W. (...) podając w niej nieprawdę przez to, że zawyżyła koszty uzyskania przychodów o kwotę łączną 151.991,78 zł z tytułu ujęcia ich:

- wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu użytkowania przez nich prywatnych samochodów w celu odbycia podróży służbowej bez jednoczesnego prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu w kwocie 2.307,89 zł,

- wydatków ponoszonych z tytułu użytkowania samochodu osobowego nr rej. (...) bez jednoczesnego prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu w kwocie 2.241,30 zł,

- wydatku na zakup paliwa do samochodu nie będącego własnością Spółki w kwocie 50,06 zł,

- kosztów finansowych związanych ze sprzedażą w dniu 28.02.2004r. udziałów w Spółce (...) w wysokości 31.949,86 zł,

- wydatku na zakup piwa w ramach kosztów reprezentacji w wysokości 72,40 zł,

- kwoty 598,00 zł wynikającej z faktury wystawionej przez P. G. na kwotę 299 zł, następnie skorygowanej do kwoty 0 zł,

- dwukrotnie wartości wynikających z tych samych faktur w łącznej wysokości 667,52 zł,

- zapłaty należności z 2004r. w kwocie 6.500,00 zł,

- kwoty łącznej w wysokości 10.749,03 na którą brak jest dokumentów potwierdzających poniesienie tych wydatków,

- wydatków na nabycie materiałów do produkcji roku 2004 w kwocie 31.548,00 zł,

- kwoty 65,307,74 zł której nie można zweryfikować ze względu na brak dokumentacji,

co stanowi naruszenie art. 16 ust. 5, art. 16 ust. 1 pkt 51, art. 15 ust. 1 i ust. 4, art. 16 ust. 1 pkt 38, art. 16 ust. 1 pkt 45, art. 15 ust. 1, art. 16 ust.1 pkt 28, art. 15 ust. 4, art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) w wyniku czego naraziła na uszczuplenie podatek dochodowy od osób prawnych za 2005r. w kwocie 27.752,00 zł,

tj. o czyn z art. 56§2kkw w zw. z art. 9§3 kks.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 9 maja 2014r. w sprawie sygn. akt IIK 424/12:

I.  ustalił, że oskarżona M. G. dopuściła się popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, czym wyczerpała znamiona czynu zabronionego z art. 56§2 kks w zw. z art. 9§3kks i na podstawie art. 17§1 pkt 6 kpk w zw. z art. 113§1 kks w zw. z art. 44§1 pkt 1 kks w zw. z art. 44§2 kks postępowanie karne umorzył,

II.  na podstawie art.632 pkt 2 kpk w zw. z art. 113§1kks kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniosła obrońca oskarżonej M. G., wyrokowi temu zarzuciła:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za jego podstawę i mający wpływ na treść orzeczenia, przez niezasadne ustalenie, że oskarżona M. G. w okresie zarzucanym odpowiadała za prawidłowość księgowania pomimo, iż zgromadzony materiał dowodowy nie wskazuje, iż taką odpowiedzialność oskarżonej powierzono, zaś ta ją przyjęła,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę i mający wpływ na treść orzeczenia przez niezasadne ustalenie, iż oskarżona nieprawidłowo ujęła wydatki niekwalifikowane jako koszty uzyskania przychodu zawyżając je o kwotę łącznie 151.991,78 zł w sytuacji gdy materiał dowodowy wskazuje, iż kontrolujący jako podstawę do jej ustalenia przyjęli także deklaracje dla podatku od towarów i usług VAT-7 za okres (...)które zostały podpisane przez osoby nieuprawnione i wpływały na podstawę opodatkowania.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonej jest niezasadna i to w stopniu oczywistym.

Podnoszone w apelacji okoliczności dotyczące prawidłowości księgowania oraz kwestii czy oskarżonej taką odpowiedzialność ( prawidłowego księgowania ) powierzono, jak również podpisanie deklaracji VAT-7 za okres od stycznia do grudnia 2005r. przez osoby nieuprawnione ( co w konsekwencji wpłynęło na podstawę opodatkowania ) nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego, bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów ( art. 7 kpk ), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. W orzecznictwie trafnie podnosi się, że zarzut ten jest słuszny tylko wówczas „gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania”, nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu ( wyrok Sądu Najwyższego z 24.03.1975r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995 poz. 84 ), przy czym jest to aktualne jedynie przy zarzucie błędu o charakterze dowolności. Tego typu zarzut co do błędu w ustaleniach faktycznych to bowiem, jak zasadnie się wskazuje, nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego lecz wykazanie , jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego ( wyrok Sądu Najwyższego z 22.01.1975r., I KR 197/74, OSNKW 5/1975 poz. 58 ). Tak rozumianego błędu w ustaleniach faktycznych dokonanych meriti przez sąd rejonowy sąd odwoławczy się nie dopatrzył.

Bezsporne i niekwestionowane przez skarżącą jest, że przedmiotową deklarację podatkową (...)dotyczącą podatku dochodowego od osób prawnych (...) ( kserokopia k. 63-64 ) złożyła i podpisała oskarżona M. G.. Nie budzi również jakichkolwiek wątpliwości fakt, że M. G. w firmie (...) Spółka z o.o. w P. była zatrudniona na stanowisku(...). ( kserokopia (...)/ (...) ).

Przepis art.9§3 k.k.s. poszerza odpowiedzialność karną za sprawstwo w aspekcie podmiotowym. Zgodnie z jego brzmieniem za przestępstwa lub wykroczenia skarbowe odpowiada, jak sprawca, także ten, kto na podstawie przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania zajmuje się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które odrębne przepisy przyznają zdolność prawną. Przepis ten zatem wyraża klauzulę zmieniającą zakres kryminalizacji za przestępstwa i wykroczenia skarbowe o charakterze indywidualnym, poszerzającą potencjalny krąg podmiotów czynów zabronionych określonych w k.k.s. Sprawcą przestępstwa z art.56§1 k.k.s. może być zatem nie tylko osoba reprezentująca podatnika, ale i ta, która w warunkach opisanych w art.9§3 k.k.s. zajmuje się sprawami gospodarczymi podatnika, w szczególności finansowymi ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07.11.2013r. sygn.. akt V KK 158/13, OSNKW 2014 z.2 poz.17 ). Konieczne jest przy tym oczywiście ustalenie, że swoim zachowaniem osoba taka wypełniła wszystkie znamiona podmiotowe i przedmiotowe konkretnego przestępstwa lub wykroczenia. Wyjaśnienia oskarżonej złożone w toku rozprawy ( k.102-103 ) nie pozostawiają jakichkolwiek wątpliwości, ze oskarżona miała świadomość, że dane wprowadzane(...)są niezgodne z prawdą, że nieprawidłowości w sporządzaniu (...)były od samego początku. Wbrew twierdzeniom skarżącej z zeznań świadków F. H. ( k.417-420 ) i W. H. ( k.268 ) wynika, że z uwagi na nieznajomość języka polskiego i stosunkowo rzadkie przyjazdy do Polski nie zajmowali się oni bieżącymi sprawami związanymi z księgowaniem. Zeznania świadka H. B. ( k.411-413 ) zaś wskazują, że to właśnie M. G. zajmowała się sprawami (...), prowadziła (...).

Art. 7 k.p.k. ( określający zasadę swobodnej oceny dowodów ) stanowi, że organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego

Przekonanie sądu orzekającego o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną wskazanego przepisu tylko wtedy, gdy: a) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.), i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), b) stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), c) jest wyczerpujące i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - umotywowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.). Pogląd taki, który Sąd Okręgowy w całości podziela, wyraził Sąd Najwyższy w nadal aktualnym wyroku z dnia 22 lutego 1996 r., sygn. akt II KRN 199/95 (OSN PiPr 1996/10/10; por. także - wyrok SN z dnia 16 grudnia 1974 r., sygn. akt Rw 618/74, OSNKW 1975/3-4/47; wyrok SN z dnia 9 listopada 1990 r. , sygn. akt WRN 149/90, OSNKW 1991/7-9/41). Należy stwierdzić, iż dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego sąd rejonowy sprostał tak rozumianym wymaganiom narzucanym przez wyżej wskazane zasady prawa procesowego.

Dokonana przez sąd rejonowy ocena wyżej wskazanych dowodów w postaci zeznań świadków: F. H., W. H., H. B., czy też E. S. – dokonującej kontroli (...) w firmie (...) ((...)oraz P. S. – tłumacza w rozmowach pomiędzy oskarżoną a niemieckimi przedstawicielami firmy (...) jest oceną korzystającą z ochrony przepisu art. 7 k.p.k. a sąd odwoławczy w pełni ocenę tą podziela.

Zupełnie nie ma znaczenia wskazywana w uzasadnieniu wywiedzionego środka odwoławczego kwestia związana ze „stanami magazynowymi” i wyniki inwentaryzacji za 2004r. Nie można też mówić, iż wypełniona przez oskarżoną deklaracja (...) stanowi swoistego rodzaju „projekt deklaracji”, gdyż przecież sporządzona i podpisana przez oskarżoną deklaracja została złożona w urzędzie skarbowym.

Przeprowadzona w spółce (...) kontrola ( protokół kontroli k.2-31 ) i wydane w jej następstwie decyzje ( decyzja (...) W. Ośrodek (...) w J. z dnia 24 lipca 2008r. (...)– (...) (...)w sposób nie budzący wątpliwości pozwalają na ustalenie, że deklaracji w (...) złożonej przez oskarżoną doszło do zawyżenia szeregu składników kosztów uzyskania przychodu, co w konsekwencji naraziło na uszczuplenie podatku dochodowego w kwocie (...).

W tej sytuacji dokonane przez sąd meriti ustalenia, iż oskarżona swoim zachowaniem zrealizowała znamiona zarzucanego jej przestępstwa skarbowego z art. 56§2 k.k.s. są prawidłowe. Trafnie sąd rejonowy również dostrzegł istnienie ujemnej przesłanki procesowej w postaci przedawnienia - art.44§1 pkt 1 i §2 k.k.s. Stąd też słusznie zgodnie z dyspozycja przepisu art.17§1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art.113§1 k.k.s. postępowanie w niniejszej sprawie umorzył.

Wobec powyższego zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonej są oczywiście niezasadne, a zaskarżony wyrok jako słuszny podlegał utrzymaniu w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art.636§1 k.p.k. w zw. z art.113§1 k.k.s.