Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli (spr.)

Sędziowie SO Edyta Gajgał SO Andrzej Wieja

Protokolant Konrad Woźniak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Roberta Remiszewskiego

po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2015 roku

sprawy A. G. i J. S.

oskarżonych z art. 270 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 20 stycznia 2015 r. sygn. akt II K 1400/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonych A. G. i J. S. w ten sposób, że:

1.  na podstawie art. 69 §1 kk i art. 70 §1 pkt 2 kk warunkowo zawiesza oskarżonemu A. G. wykonanie orzeczonej wobec niego kary ograniczenia wolności na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

2.  na podstawie art. 69 §1 kk i art. 70 §1 pkt 2 kk warunkowo zawiesza oskarżonemu J. S. wykonanie orzeczonej wobec niego kary grzywny na okres próby wynoszący 1 (jeden) rok;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze: od A. G. w kwocie 130 złotych, od J. S. w kwocie 170 złotych.

UZASADNIENIE

A. G. został oskarżony o to, że w dniu 22 października 2013 roku w J. podrobił, w celu użycia za autentyczną, umowę dzierżawy zawartą pomiędzy (...) sp. z o.o. w organizacji z siedzibą S. (...), (...)-(...) W., a I. Ś., poprzez nakreślenie podpisu I. Ś. w miejscu przeznaczonym dla wydzierżawiającego

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

J. S. został oskarżony o to, że w okresie od października 2013 roku do 4 grudnia 2013 roku w O. w VIII Wydziale Gospodarczym KRS Sądu Rejonowego w O. w Urzędzie Skarbowym działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc Prezesem Zarządu sp. z o.o. (...) użył jako autentyczny podrobiony dokument w postaci umowy dzierżawy z dnia 22 października 2013 roku zawartej pomiędzy (...) sp. z o.o. w organizacji z siedzibąS. (...), (...)-(...) W., a I. Ś.,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 20 stycznia 2015 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 1400/14:

I.  oskarżonego A. G. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, to jest występku z art. 270 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 270 § 1 k.k., wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 20 (dwadzieścia) godzin miesięcznie;

II.  na podstawie art. 44 § 1 k.k., orzekł przepadek umowy, znajdującej się w aktach sprawy na k. 111-112;

III.  oskarżonego J. S. uznał za winnego tego, iż w nieustalonym dniu pomiędzy 22 października a 4 grudnia 2013 roku przesłał do Sądu Rejonowego w Olsztynie i Urzędu Skarbowego w O. dwa komplety dokumentacji, każdy z nich zawierający kopię umowy dzierżawy, datowanej na 22 października 2013 roku, pomiędzy (...) sp. z o.o. w organizacji w S. i I. Ś., na której A. G. podrobił podpis wydzierżawiającej, jako kopie autentycznej umowy, to jest występku z art. 270 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 270 § 1 k.k., wymierzył mu karę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając jedną stawkę na 20 (dwadzieścia) złotych;

IV.  na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 633 k.p.k., zasądził od oskarżonego J. S. na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w części ½ w kwocie 210 złotych, w tym, na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, wymierzył mu 160 złotych opłaty;

V.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwolnił oskarżonego A. G. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa przypadających na niego kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku złożyli obrońcy oskarżonych.

Obrońca oskarżonego J. S. w złożonej apelacji zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mogący mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, że:

- w dniu 22 października 2013r. A. G. w obecności J. S. podrobił umowę dzierżawy zawartą między (...) Sp. z o.o. w organizacji a I. Ś. poprzez nakreślenie podpisu I. Ś. w miejscu przeznaczonym dla wydzierżawiającego;

- w okresie od października 2013 r. do 04 grudnia 2013r. J. S. wiedział, iż składając w O. w VIII Wydziale Gospodarczym KRS Sądu Rejonowego w O. i w Urzędzie Skarbowym w O. umowę dzierżawy zawartą między (...) Sp. z o.o. w organizacji a I. Ś., posługuje się umową na której A. G. podrobił podpis I. Ś.;

- oskarżony A. G. wiedział, że J. S. był prezesem zarządu Spółki (...) przed miesiącem lutym 2014r. i osoby te znały się przed tą datą.

2.  Mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 7 w zw. z art. 2 § 1 pkt.1, § 2 i art. 4 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez nieobiektywne uznanie, że oskarżony A. G. podrobił podpis I. Ś. w obecności J. S., który następnie wiedząc, iż podpis I. Ś. został podrobiony przez A. G., posłużył się kserokopią umowy dzierżawy w postępowaniu o rejestrację Spółki (...) sp. z o.o. w KRS i przed Urzędem Skarbowy.

W przypadku nie uwzględnienia przez Sąd II instancji powyższych zarzutów podniósł również zarzut:

3.  Obrazy prawa materialnego, a mianowicie art. 66 i 67 kk i art. 270 §2a kk polegający na ich nie zastosowaniu i uznaniu oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z art. 270 § 1 kk i wymierzeniu mu kary, w sytuacji gdy czyn przypisany oskarżonemu stanowi wypadek mniejszej wagi, o którym mowa w art. 279 §2a kk oraz wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne i zachodzą wszystkie wymagane prawem przesłanki do warunkowego umorzenia wobec oskarżonego postępowania karnego.

Podnosząc zarzuty wskazane w punktach 1 i 2 obrońca oskarżonego wniósł o zmianę wyroku w części dotyczącej J. S. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy, ewentualnie w przypadku nie uwzględnienia tych zarzutów a uwzględnienia zarzutu 3 wniósł o zmianę wyroku w części dotyczącej J. S. i warunkowe umorzenia postepowania wobec tego oskarżonego.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł również obrońca oskarżonego A. G., który zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę prawa materialnego polegającego na błędnej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu i uznaniu go za winnego popełnienia przestępstwa z art. 270 § 1 kk i wymierzeniu mu kary, w sytuacji gdy czyn przypisany oskarżonemu stanowi wypadek mniejszej wagi, o którym mowa w art. 270 § 2a kk, oskarżony nigdy wcześniej nie był karany za przestępstwo, wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne i zachodzą wszystkie wymagane prawem przesłanki do warunkowego umorzenia wobec oskarżonego postępowania karnego.

Podnosząc powyższy zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowania karnego toczącego się przeciwko oskarżonemu A. G. na okres próby, przy przyjęciu że czyn zarzucany oskarżonemu stanowi przypadek mniejszej wagi, o którym mowa w art. 270 § 2a kk i zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Złożone apelacje w zasadniczej mierze nie zasługiwały na uwzględnienie, spowodowały jednak zmianę orzeczeń w zakresie rozstrzygnięć o karze wobec oskarżonych A. G. i J. S..

Sąd Okręgowy ocenia, iż wbrew twierdzeniom obu apelacji Sąd Rejonowy realizując zasadę prawdy materialnej przeprowadził w przedmiotowej sprawie prawidłowe postępowanie dowodowe, nie nasuwające żadnych wątpliwości w zakresie ustalenia sprawstwa i winy obu oskarżonych.

Przed przejściem do szczegółowych rozważań wskazać należy, iż analiza całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala na przyjęcie, że Sąd I instancji w sposób wystarczający i pełny zebrał dowody w niniejszej sprawie i należycie je ocenił w ramach zasady wynikającej z art. 7 k.p.k. Ocena ta poprzedzona była ujawnieniem całokształtu okoliczności w sposób podyktowany zasadą prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowiła rezultat rozważenia okoliczności przemawiających na korzyść i niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a okoliczności rozważono z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i reguł prawidłowego rozumowania (art. 7 k.p.k.). W takiej sytuacji ustalenia Sądu I instancji nie mogły być poddane ingerencji apelacyjnej, zaś Sąd Okręgowy nie zajął odmiennego stanowiska co do sprawstwa i winy oskarżonych odnośnie przypisanych im czynów, skoro przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena dowodów nie jest dowolna, jest natomiast logiczna i przekonywująca, a zatem niepodważalna. Oczywistym jest, iż wybór wiarygodnych źródeł dowodowych był prerogatywą tego Sądu, jako stykającego się bezpośrednio z dowodami i wyrażającego swoje stanowisko z przebiegu całości rozprawy głównej. Tego zaś przekonania opartego na poprawnym rozumowaniu i wnioskowaniu, Sąd Okręgowy nie może kwestionować, jeśli ocena dowodów nie wykroczyła poza granice zakreślone art. 7 k.p.k. Podkreślić należy, iż odwołanie od orzeczenia zapadłego w I instancji nie powinno polegać jedynie na ponownym przedstawieniu faktów i motywów rozważonych już przez Sąd Rejonowy, bo w takim wypadku nie byłoby to rozpoznawanie odwołania od zapadłego wyroku, a ponowne rozstrzyganie sprawy przez inny sąd, kolejna próba uzyskania orzeczenia pożądanej treści. Kontrola odwoławcza polega na sprawdzeniu trafności ustaleń faktycznych i wniosków z nich wyprowadzanych oraz poprawności stosowania przepisów proceduralnych i prawnomaterialnych. Skarżący nie przedstawili argumentów, które skutecznie mogły podważyć trafne ustalenia Sądu Rejonowego, zaś podnoszone przez skarżących zarzuty stanowią jedynie wyraz subiektywnego przekonania autorów apelacji, nie znajdującego odzwierciedlenia w materiale dowodowym sprawy.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy odniósł się do apelacji obrońcy J. S. w zakresie kwestionującym sprawstwo tego oskarżonego odnośnie przypisanego mu czynu, jako najdalej idącej.

Nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut obrazy przepisów prawa procesowego regulujących zasady zbierania i oceny dowodów, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 2 § 1 pkt 1, § 2 i art. 4 k.p.k. ani wynikających z niego błędów w ustaleniach faktycznych.

Negując prawidłowość oceny, której dokonał Sąd orzekający, skarżący obrońca wskazuje na wadliwość poczynionych w jej następstwie ustaleń faktycznych. Dla skuteczności tak skonstruowanego środka odwoławczego nie jest jednak wystarczające samo wykazywanie, że określona grupa dowodów pozwala na przyjęcie, iż zdarzenie mogło mieć inny przebieg. Należy bowiem wykazać, którym wskazaniom wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego uchybił sąd orzekający, czyniąc kwestionowane ustalenia.

W ocenie Sądu Okręgowego, złożona apelacja nie mogła podważyć trafnych ustaleń Sądu Rejonowego.

Wskazać należy, iż co do przeprowadzonych w toku rozprawy głównej dowodów Sąd Rejonowy wypowiedział się szczegółowo w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, zaś uzasadnienie to w pełni odpowiada wymogom stawianym przez przepis art. 424 § 1 k.p.k. Oceniając zgromadzony materiał dowodowy, w szczególności zeznania świadków I. Ś., W. K. i R. C. oraz wyjaśnienia oskarżonych, Sąd meriti nie naruszył żadnego przepisu procesowego i dokonał oceny, która jest logiczna, a zatem przekonująca, toteż zasługuje na akceptację. Apelacja obrońcy J. S. w tym zakresie, mimo iż wskazuje na naruszenie w toku wyrokowania szeregu przepisów procesowych, sprowadza się w istocie do zwykłej polemiki z oceną dowodów przeprowadzoną w pierwszej instancji i dokonanymi na tej podstawie ustaleniami faktycznymi. Skarżący polemizując z oceną dokonaną w postępowaniu pierwszoinstancyjnym przedstawia wyłącznie własną ocenę dowodów.

Sąd Rejonowy czyniąc ustalenia faktyczne trafnie odrzucił jako niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego J. S. zaprzeczającego, by miał dopuścić się przypisanego mu zachowania, w szczególności by wiedział o fakcie podrobienia umowy przez A. G.. U podstaw uznania za wartościowe wyjaśnień współoskarżonego złożonych w toku postępowania przygotowawczego leżało stwierdzenie, że są one naturalną, spontaniczną wypowiedzią, a nie wersją zdarzeń przygotowaną na potrzeby procesu. Nieścisłości, usprawiedliwienia, wahania w wypowiedzi tego oskarżonego złożonej w dniu 14 maja 2014 r. Sąd I instancji właściwie ocenił jako wynikające ze szczerości i braku chęci wpłynięcia na wynik procesu. W pełni uprawniona była dokonana przez Sąd Rejonowy ocena, iż to pierwsza relacja tego oskarżonego zasługuje na wiarę, nie zaś późniejsze jego wyjaśnienia złożone przed Sądem. Teza sformułowana w apelacji, że o zdyskwalifikowaniu tych wyjaśnień A. G. jako wiarygodnych powinien decydować fakt, że wyjaśniając przed Sądem oskarżony ten odmiennie opisał przebieg wydarzeń, stanowi wyłącznie polemikę z prawidłowo przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną tego dowodu, zatem nie zasługuje na uwzględnienie. Podobnie rzecz się ma jeśli chodzi o kolejną sugestię skarżącego, a mianowicie okoliczność, że określenie „prezes spółki J.”, którym posłużył się A. G. wyjaśniając w postępowaniu przygotowawczym, mogło dotyczyć innej osoby aniżeli J. S.. Sugestia ta nie została poparta żadnymi przekonującymi i rzeczowymi argumentami, nie sposób zatem uznać ją za uprawnioną. W konsekwencji, nie jest to argument przemawiający przeciwko ustaleniu Sądu Rejonowego, iż oskarżony J. S. był obecny podczas podrabiania podpisu I. Ś..

Przekonująco również Sąd Rejonowy uzasadnił, dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom A. G. w toku postępowania sądowego. Ocena ta jest zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś Sąd Okręgowy w całości ją podziela. Sąd Rejonowy w toku rozprawy głównej nie tylko słyszał wyjaśnienia tegoż oskarżonego, ale i obserwował go. Wrażenia odniesione podczas bezpośredniego kontaktu z osobą przesłuchiwaną mają bardzo istotne znaczenie dla prawidłowej oceny wiarygodności tego dowodu. Przekonania, jakie wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, opartego na poprawnym rozumowaniu i wnioskowaniu sąd odwoławczy nie może kwestionować. Podobnie słusznie Sąd Rejonowy odmówił wiary zeznaniom świadków R. C. i W. K., którzy mogli obawiać się konsekwencji swojego zachowania, zatem zaprzeczyli, by byli obecni przy podpisywaniu się na umowie przez A. G. nazwiskiem kuzynki. W tym kontekście wyjaśnienia oskarżonego J. S., w których zaprzeczył on swojemu sprawstwu, prawidłowo zostały uznane za przyjętą przez niego linę obrony.

Reasumując, w niniejszej sprawie zostało w sposób jednoznaczny i pewny ustalone, że oskarżony J. S. dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa. Dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów w żadnym razie nie jest dowolna, ocenione – zgodnie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego dowody mają jednoznacznie obciążającą wymowę i świadczą o sprawstwie i winie oskarżonego. Odmienne wywody zaprezentowane w tej kwestii przez obrońcę oskarżonego stanowią wyłącznie polemikę z prawidłowo przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy analizą i dlatego nie zasługują na uwzględnienie.

Chybione są zarzuty naruszenia prawa materialnego, podniesione w apelacjach obu obrońców. Nie można uznać, by czyny przypisane oskarżonym stanowiły wypadki mniejszej wagi, o których mowa w art. 270 § 2a k.k.

Oczywistym jest, że w ocenie usytuowania "wypadku mniejszej wagi" względem innych czynów zabronionych z uwzględnieniem społecznej szkodliwości czynu zabronionego, w odniesieniu do "wypadku mniejszej wagi", jej natężenie jest zwykle wyższe niż przy wykroczeniu i niższe od tego, które zachodzi w typie podstawowym przestępstwa. Dokonując oceny stopnia społecznej szkodliwości wskazanej kategorii czynu, sąd zobowiązany jest zatem wziąć pod uwagę elementy zarówno przedmiotowe, jak i podmiotowe określone w art. 115 § 2 k.k., a także uwzględnić elementy symptomatyczne dla przestępstwa określonego rodzaju oraz odpowiednio zmodyfikować samą ocenę ze względu na obniżenie stopnia karygodności "wypadku mniejszej wagi" zrelacjonowanego względem typu podstawowego (Brzezińska Joanna, artykuł NKPK.2014.31.37, Kilka uwag o "wypadku mniejszej wagi". Tezy nr 2 i 3, LEX 207468/2i3). W wypadku przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. najistotniejsze znaczenie dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu ma charakter dokumentu, który został sfałszowany oraz okoliczności jego użycia jako autentycznego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 27 listopada 2014 r., II AKa 258/14, LEX nr 1621079).

Nie budzi wątpliwości ocena stopnia społecznej szkodliwości inkryminowanych czynów dokonana przez Sąd Rejonowy, a w konsekwencji - słuszność przyjętej przez Sąd meriti kwalifikacji prawnej. Niesłusznie zarzucają obrońcy, że na ocenę stopnia społecznej szkodliwości winna mieć wpływ okoliczność, że oskarżeni swoim zachowaniem nie wyrządzili żadnej szkody materialnej, skoro przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. jest przestępstwem formalnym. Podkreślenia wymaga przy tym, że nie tylko podpis, ale i sama czynność zawarcia umowy były dokonane bez wiedzy i zgody I. Ś., która ponadto na skutek podania nieprawidłowego adresu nie mogła się dowiedzieć o fakcie zawarcia umowy. Obrońca oskarżonego A. G. nie wskazał, w jaki sposób oskarżony udzielał pomocy rodzinie, skoro również po fakcie zawarcia umowy nie poinformował kuzynki o swoich działaniach, zaś I. Ś. zaprzeczyła, by otrzymała czynsz dzierżawny. Nie można również uznać za uprawnionego twierdzenia obrońcy J. S., że postępowanie oskarżonego nie było motywowane chęcią uzyskania jakiejkolwiek korzyści majątkowej, skoro przedmiotowa umowa miała zaświadczać o prowadzeniu działalności gospodarczej na terenie gminy spełniającej kryteria w zakresie ubiegania się o przyznanie pomocy publicznej. Nawet jeśli przyjąć, że odpis tejże umowy nie był niezbędny do przedłożenia w sądzie rejestrowym, to realnie umowa ta została załączona, zaś wykorzystano ją nie tylko do uzyskania wpisu podmiotu do rejestru, lecz również i później, w obrocie gospodarczym, bowiem na adres wskazany w umowie kierowana była korespondencja do spółki (...) sp. z o.o. Tym samym słusznie Sąd I instancji przyjął, że społeczna szkodliwość obu czynów jest „przeciętna”, tj. plasująca się pomiędzy wysoką a nieznaczną, zaś oskarżeni ponoszą odpowiedzialność za przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. Brak możliwości uznania, że czyn każdego z oskarżonych stanowi „wypadek mniejszej wagi” w konsekwencji spowodował iż w ocenie Sądu Okręgowego zważywszy na stopień społecznej szkodliwości czynów niezasadny był wniosek zawarty w apelacji o warunkowe umorzenie postepowania wobec A. G. i J. S..

Argumenty zawarte w apelacjach dotyczące samych oskarżonych, ich postawy oraz dotychczasowego trybu życia, skutkowały natomiast zmianą zaskarżonego wyroku poprzez zastosowanie wobec oskarżonych dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia orzeczonych wobec nich kar.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy prawidłowo rozważył wszystkie okoliczności mające wpływ na wymiar kar orzeczonych wobec obu oskarżonych, zaś treść zarzutów apelacyjnych nie uzasadnia wymierzenia oskarżonym kar łagodniejszych. Zarzut rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. może uzasadniać tylko taka różnica w ocenie wymiaru kary, która jest natury zasadniczej, tzn. jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. W niniejszej sprawie różnica taka nie zachodzi. Zarówno kara sześciu miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 20 godzin miesięcznie, wymierzona wobec oskarżonego A. G., jak i kara 80 stawek dziennych grzywny po 20 zł orzeczona wobec oskarżonego J. S., to rozstrzygnięcia sprawiedliwe, oddające całą zawartość kryminalną czynów przypisanych oskarżonym, a jednocześnie wyważone i współmierne do prawidłowo ocenionych stopnia społecznej szkodliwości czynu i zawinienia oskarżonych.

Sąd Okręgowy stoi jednak na stanowisku, że w stosunku do obu oskarżonych istnieją podstawy do zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonych kar ograniczenia wolności i grzywny.

Podstawową przesłanką uzasadniającą stosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary jest pozytywna prognoza, wyrażająca się w przekonaniu sądu, że sprawca nie powróci do przestępstwa, a zatem wykonanie wymierzonej mu kary nie jest konieczne. O pozytywnej prognozie decyduje zaś całościowa ocena przesłanek wskazanych w art. 69 § 2 k.k., a mianowicie przede wszystkim postawy sprawcy, jego właściwości i warunków osobistych, dotychczasowego sposobu życia oraz zachowania się po popełnieniu przestępstwa.

W realiach niniejszej sprawy, wskazać należy, że oskarżeni nie byli dotychczas karani sądownie, prowadzą ustabilizowany tryb życia, zaś fakt dokonania przypisanych im przestępstw uznać należy za incydent w ich życiu. Zważywszy na te okoliczności stwierdzić należy, że względem oskarżonych uzasadnione jest postawienie pozytywnej prognozy kryminologicznej, o której mowa w art. 69 § 1 k.k. Prognoza ta zweryfikowana zostanie w przypadku oskarżonego A. G. podczas dwuletniego okresu próby, zaś w przypadku oskarżonego J. S. – podczas rocznego okresu próby. W ocenie Sądu Okręgowego, realna groźba wykonania wymierzonych kar będzie dla oskarżonych wystarczającą przestrogą na przyszłość.

Tym samym na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 2 k.k. warunkowo zawiesił oskarżonemu A. G. wykonanie orzeczonej wobec niego kary ograniczenia wolności na okres próby wynoszący 2 lata oraz podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 2 k.k. warunkowo zawiesił oskarżonemu J. S. wykonanie orzeczonej wobec niego kary ograniczenia wolności na okres próby wynoszący 1 rok.

W pozostałej części wyrok nie był dotknięty uchybieniami, o których mowa w art. 439 § 1 k.p.k., jak również nie był rażąco niesprawiedliwy. Stąd w pozostałym zakresie – na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. – Sąd Okręgowy orzekł o utrzymaniu tego orzeczenia w mocy.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze. Koszty te obejmują wobec każdego z oskarżonych połowę kwoty ryczałtu (po 10 zł) za doręczenie wezwań (i innych pism) w postępowaniu odwoławczym, co wynika z przepisu § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 listopada 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym, jak również opłaty – w kwocie 120 zł wymierzoną A. G. na podstawie art. 2 ust. 2 w zw. z ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz w kwocie 160 zł wymierzoną J. S. na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.