Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Tomasz Skowron (spr.)

Sędziowie SO Edyta Gajgał

SO Andrzej Wieja

Protokolant Anna Potaczek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Zbigniewa Jaworskiego

po rozpoznaniu w dniu 28 października 2014 r.

sprawy D. Ś. (1)

oskarżonego z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i inne

z powodu apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 19 lutego 2014 r. sygn. akt II K 1882/12

zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego D. Ś. (2) w ten sposób, że:

- z przypisanego mu w pkt II części dyspozytywnej wyroku ciągu przestępstw eliminuje czyny opisane w pkt 2 i 5 części wstępnej wyroku, a wymierzone kary obniża do 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny przy przyjęciu, iż jedna stawka odpowiada kwocie 20 (dwadzieścia) złotych,

- stwierdza, że orzeczenie o karze łącznej z pkt III części dyspozytywnej wyroku straciło moc,

- przyjmuje, że przypisane oskarżonemu czyny opisane w pkt 2 i 5 części wstępnej wyroku stanowią wykroczenia z art. 122 § 1 kw i na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 kpk w zw. z art. 45 § 1 kw postępowanie w zakresie tych czynów umarza, obciążając w tym zakresie kosztami sądowymi Skarb Państwa,

na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 i 2 kk i art. 91 § 2 kk wymierza oskarżonemu kary łączne 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w ilości 250 (dwieście pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny przy przyjęciu, iż jedna stawka odpowiada kwocie 20 (dwadzieścia) złotych,

w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 1320 złotych.

Sygn. akt VI Ka 208/14

UZASADNIENIE

D. Ś. (1) oskarżony został o to, że:

w dniu 8 maja 2008 roku w T., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą a także inną nieustalona osobą, po uprzednim pokonaniu w nieustalony sposób zabezpieczeń pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) dostali się do jego wnętrza a następnie zabrali w celu przywłaszczenia przesyłki (...) firmy (...) wartości 71.326,41 złotych, (...) (...)wartości 19.200,87 złotych, (...) wartości 1576,70 złotych, (...) S.A. wartości 283,74 złotych, L. wartości 7128 złotych na szkodę firmy(...) (...) Polska Sp z o.o. w R., przy czym D. Ś. (2) czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 01.09.2003 roku, sygn. II K 121/03 m.in. za czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, objętego następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 10.01.2005 roku, sygn. II K 729/04, skazującym go na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresach od 29.03.2003 roku do 29.05. 2003 roku i od 29.11.2003 roku do 26.07.2003 roku oraz od 26.07.2005 roku do 19.08.2005 roku, tj. o przestępstwo określone w art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ,

w nieustalonym czasie i miejscu do dnia 14 maja 2008 roku nabył telefon komórkowy (...) I. (...) wartości 400 złotych wiedząc, iż pochodzi on z przestępstwa kradzieży z włamaniem do samochodu firmy (...) F. (...) o nr rej. (...) w dniu 23.01.2008 roku w C., na szkodę (...) S.A. w W. przy czym czynu tego dopuścił się w1 warunkach powrotu do przestępstwa, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 01.09.2003 roku, sygn. II K 121/03 m.in. za ;czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, objętego następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 10.01.2005 roku, sygn. II K 729/04, skazującym go na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresach od 29.03.2003 roku do 29.05.2003 roku i od 29.11.2003 roku do 26.07.2004 roku oraz od 26.07.2005 roku do 19.08.2005 roku, tj. o przestępstwo określone w art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ,

w nieustalonym czasie i miejscu od dnia 31 lipca 2007 roku nabył telefony komórkowe marki L. (...) nr I. (...) wartości 328,18 złotych, N. (...) nr I. (...) wartości 882 złote, (...)nr I. (...) wartości 427 złotych wiedząc, iż pochodzą one z przestępstwa kradzieży z włamaniem do samochodu firmy(...)marki F. (...) o nr rej. (...) w dniu 31.07.2007 roku w W., na szkodę (...) sp. z o.o. w W. przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 01.09.2003 roku, sygn. II K 121/03 m.in. za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, objętego następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 10.01.2005 roku, sygn. II K 729/04, skazującym go na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresach od 29.03.2003 roku do 29.05. 2003 roku i od 29.11.2003 roku do 26.07.2004 roku oraz od 26.07.2005 roku do 19.08.2005 roku, tj. o przestępstwo określone w art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

w dniu 31 lipca 2007 roku w J., woj. (...), pomógł zbyć pochodzące z przestępstwa kradzieży z włamaniem do samochodu firmy(...)marki F. (...) o nr rej. (...) w tym samym dniu w W., telefony komórkowe wraz z akcesoriami marki S. (...) sztuki wartości 346 złotych każdy, S. (...) wartości 547 złotych oraz N. (...) wartości 422 złote na szkodę (...) sp. z o.o. w W. sprzedając je w komisie z telefonami należącym do A. D. przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach
powrotu do przestępstwa, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 01.09.2003 roku, sygn. II K 121/03 m.in. za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, objętego następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 10.01.2005
roku, sygn. II K 729/04, skazującym go na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresach od 29.03.2003 roku do 29.05. 2003 roku i od 29.11.2003 roku do 26.07.2004 roku oraz od 26.07.2005 roku do 19.08.2005 roku, tj. o przestępstwo określone w art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

w nieustalonym czasie i miejscu od dnia 6 lutego 2008 roku nabył telefon komórkowy marki P. (...) nr I. (...) wartości 419 złotych wiedząc, iż pochodzi on z przestępstwa kradzieży z włamaniem do samochodu firmy (...)marki M. (...) o nr rej. (...) w dniu 06.02.2008 roku w W., na szkodę (...) sp. z o.o. w W. przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 01.09.2003 roku, sygn. II K 121/03 m.in. za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, objętego następnie wyrokiem łącznym Sadu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 10.01.2005 roku, sygn. II K 729/04, skazującym go na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresach od 29.03.2003 roku do 29.05. 2003 roku i od 29.11.2003 roku do 26.07.2004 roku oraz od 26.07.2005 roku do 19.08.2005 roku, tj. o przestępstwo określone w art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ,

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 19 lutego 2014 r. w sprawie o sygn. IIK 1882/12:

uznał oskarżonego D. Ś. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt 1 części wstępnej wyroku przy przyjęciu iż był uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 01.09.2003 roku, sygn. akt II K 121/03 za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności, objętego następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 10.01.2005 roku, sygn. akt II K 729/04, w którym wymierzono mu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresach od 29.03.2003 roku do 29.05. 2003 roku i od 29.11.2003 roku do 26.07.2004 roku oraz od 26.07.2005 roku do 19.08.2005 roku, tj. czynu z art.279 § 1 k.k. w zw. z art.64 § 1 k.k. i za to za podstawie art. 279 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności a na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierza mu karę 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny ustalając wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych każda;

uznał oskarżonego D. Ś. (1) za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt 2,3,4 i 5 części wstępnej wyroku, przy przyjęciu, iż stanowią one ciąg przestępstw oraz, że oskarżony dopuścił się ich w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w pkt I części dyspozytywnej wyroku tj. czynów z art.291 § 1 k.k. w zw. z art.64 § 1 k.k. i za to za podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności a na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny ustalając wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych każda;

na podstawie art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzone oskarżonemu D. Ś. (1) w pkt I i II części dyspozytywnej wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i grzywny połączył i wymierzył mu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę łączną 300 (trzystu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych każda;

na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. wykonanie wymierzonej oskarżonemu D. Ś. (1) kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił ustalając na podstawie art. 70 § 1 pkt 1 k.k. okres próby na 5 (pięć) lat;

na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddał oskarżonego D. Ś. (2) w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił w całości oskarżonego D. Ś. (1) od kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa, w tym na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierzył mu opłaty.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego, który zarzucił naruszenie prawa procesowego mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 5 § 2 kpk, 7 kpk i 410 kpk przez dowolna ocenę materiału dowodowego, w szczególności polegającą na:

1.  uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego z uwagi na pozostawanie ich w sprzeczności z wiarygodnymi – zdaniem Sądu – zeznaniami świadka R. K., który – również zdaniem Sądu – kategorycznie rozpoznał wizerunek oskarżonego, w sytuacji gdy świadek ten nie dokonał kategorycznie rozpoznania oskarżonego,

2.  uznaniu, iż oskarżony D. Ś. (1) wiedział, iż nabywane a następnie odsprzedawane przez niego telefony pochodzą z przestępstw kradzieży popełnionych konkretnego dnia, w konkretnej miejscowości i na szkodę konkretnych osób pomimo, iż żaden dowód na to nie wskazuje, a z uzasadnienia Sądu wynika, iż do takich wniosków doszedł Sąd I instancji na podstawie atrakcyjnej ceny, za jaką oskarżony nabywał, a następnie sprzedawał telefony

co doprowadziło do poczynienia przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych a w konsekwencji przypisania oskarżonemu sprawstwa w zakresie zarzucanych mu czynów.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Choć doszło do zmiany wyroku na korzyść oskarżonego apelacja jego obrońcy nie zasługiwała na uwzględnienie.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do drugiego z zarzutów dotyczących dowolnej oceny dowodów, a tym samym dokonania w jej konsekwencji błędnych ustaleń faktycznych dotyczących wiedzy oskarżonego D. Ś. (1) odnośnie pochodzenia nabywanych, a następnie odsprzedawanych przez niego telefonów zwrócić uwagę należy, że okoliczność ta dotyczy tylko czterech telefonów ( 2 sztuk telefonu marki S. (...), S. (...) oraz N. (...) ), które oskarżony zbył w dniu 31 lipca 2007r. A. D.. Sąd Rejonowy w tej mierze dokonał trafnej oceny zebranego materiału dowodowego, a dokonana przezeń ocena zeznań świadka A. D. i R. Ś. w zestawieniu z wyjaśnieniami oskarżonego korzysta z ochrony art.7 k.p.k.

Art. 7 k.p.k. ( określający zasadę swobodnej oceny dowodów ) stanowi, że organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego

Przekonanie sądu orzekającego o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną wskazanego przepisu tylko wtedy, gdy: a) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.), i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), b) stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), c) jest wyczerpujące i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - umotywowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.). Pogląd taki, który Sąd Okręgowy w całości podziela, wyraził Sąd Najwyższy w nadal aktualnym wyroku z dnia 22 lutego 1996 r., sygn. akt II KRN 199/95 (OSN PiPr 1996/10/10; por. także - wyrok SN z dnia 16 grudnia 1974 r., sygn. akt Rw 618/74, OSNKW 1975/3-4/47; wyrok SN z dnia 9 listopada 1990 r. , sygn. akt WRN 149/90, OSNKW 1991/7-9/41).

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego, bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów ( art. 7 k.p.k. ), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. W orzecznictwie trafnie podnosi się, że zarzut ten jest słuszny tylko wówczas „gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania”, nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu ( wyrok Sądu Najwyższego z 24.03.1975r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995 poz. 84 ), przy czym jest to aktualne jedynie przy zarzucie błędu o charakterze dowolności. Tego typu zarzut co do błędu w ustaleniach faktycznych to bowiem, jak zasadnie się wskazuje, nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego lecz wykazanie , jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego ( wyrok Sądu Najwyższego z 22.01.1975r., I KR 197/74, OSNKW 5/1975 poz. 58 ). Wbrew twierdzeniom skarżącego to właśnie wersja zaprezentowana w wyjaśnieniach oskarżonego odnośnie nabycia przez niego kompletnych nowych telefonów w oryginalnych opakowaniach na giełdzie we W., a następnie odsprzedanie ich po bardzo atrakcyjnej cenie A. D. nie wytrzymuje krytyki w zakresie zasad logicznego rozumowania. Podobnie należy ocenić tą część wyjaśnień oskarżonego, gdzie twierdzi on, że odnaleziony w trakcie przeszukania, a pochodzący z kradzieży z samochodu F. (...) w C. telefon marki S. (...) należy do jego 13 letniego syna i nie zna on jego pochodzenia. Reasumując Sąd Rejonowy słusznie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego. Trafnie zaś uwzględnił zeznania świadków A. D. i R. Ś., a także M. M. ( pracownika(...) A. D., który zeznał, iż wbrew twierdzeniom oskarżonego nie były z nim spisywane umowy (...) ). Ocenę tą jako własną sąd odwoławczy przyjmuje i w związku z tym nie ma potrzeby ponownego przytaczania jej w tym miejscu.

Również odnośnie pozostałych telefonów co do których oskarżonemu postawiono zarzut paserstwa stwierdzić należy, iż ocena zachowania D. Ś. (1) pod kątem wyczerpania przez niego znamion występku z art.291§1 k.k. ( poza dwoma przypadkami ale o tym w późniejszej części uzasadnienia ) jest prawidłowa. Telefony te, które wymieniono w punktach 2, 3 i 5 części wstępnej wyroku były używane przez oskarżonego w różnym czasie po tym jak zostały skradzione z samochodów firm (...) Jeden zaś był używany przez konkubinę oskarżonego. Bez wątpienia zatem oskarżony te telefony musiał nabyć po tym gdy dokonano ich kradzieży ilość telefonów, czas używania wskazuje, że miał on pełną świadomość co do pochodzenia tych telefonów. Zatem również w tej części ocena zabranych dowodów i wysnute na jej kanwie ustalenia faktyczne są prawidłowe.

Nie dopuścił się również sąd rejonowy uchybienia w zakresie oceny dowodu w postaci zeznań R. K., a w konsekwencji ustalenia, że oskarżony dopuścił się popełnienia występku kradzieży z włamaniem do samochodu firmy (...) w T. w dniu 8 maja 2008r. Przede wszystkim wskazać należy, że zdaniem sądu odwoławczego kwestia kategorycznego ( w 90%, czy w 100 % ) rozpoznania oskarżonego nie ma tak istotnego znaczenia. Należy bowiem zauważyć, że kwestionowane przez skarżącego rozpoznanie miało miejsce na posiedzeniu ( w trakcie wykonywania przez Sąd Rejonowy w Tarnowie odezwy o udzielenie pomocy prawnej ) w dniu 3 lutego 2014r., a więc prawie sześć lat od zdarzenia. Należy jeszcze przypomnieć, że wcześniej w toku postępowania przygotowawczego świadek R. K. rozpoznał na okazywanym mu wizerunku drugiego ze sprawców – S. P.. Nie jest pierwszoplanową kwestią okoliczność czy S. P. świadek pomylił z oskarżonym, czy też pomylił się określając czynności wykonywane przez nich na podwórzu budynku w którym zamieszkiwał. Zdaniem sądu odwoławczego bowiem ustalenie że zarówno oskarżony D. Ś. (1), jak i S. P. dopuścili się przedmiotowego przestępstwa jest ustaleniem trafnym. Również świadek A. W. ( druga z osób obserwujących „dziwne” zachowanie się dwóch mężczyzn przenoszących paczki z samochodu typu bus do O. (...) będącego własnością S. P. ) rozpoznał S. P. jako jedną z tych osób. Wskazywana przez sąd I instancji analiza połączeń telefonicznych numerów telefonów, którymi posługiwali się wówczas D. Ś. (1) i S. P. w sposób nie budzący wątpliwości dowodzi, iż wbrew wyjaśnieniom oskarżonego i zeznaniom S. P. krytycznego dnia byli oni w T.. Do tego należy jeszcze dodać potwierdzenie rezerwacji pokoju dla dwóch osób na nazwisko S. P., jak również fakt, że w odrębnym postępowaniu S. P. nie składał co prawda wyjaśnień, ale przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z możliwości dobrowolnego poddania się karze. Powyższe przemawia zatem, iż dokonana przez sąd meriti ocena zeznań świadka R. K. i wyjaśnień oskarżonego D. Ś. (2) jest oceną prawidłową, a poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne są ustaleniami trafnymi.

Sąd Odwoławczy nie znalazł również podstaw do skutecznego formułowania zarzutu obrazy art.5§2k.p.k. Przypomnieć trzeba, że zasada wyrażona w przepisie art.5§2k.p.k. ma zastosowanie wówczas jedynie, gdy nie można było wyjaśnić występujących w sprawie wątpliwości. Podkreślenia wymaga nadto, że żądane przez przepis art.5§2k.p.k. wątpliwości muszą mieć obiektywne uwarunkowania i muszą być stwierdzone przez sąd rozstrzygający sprawę. Naruszenie wyżej wskazanej zasady jest możliwe bowiem tylko i wyłącznie wówczas, gdy sąd orzekający rzeczywiście powziął wątpliwości , co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa, a wobec niemożności ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Wyrażona w art.5§2k.p.k. zasada nie nakłada w żadnej mierze na sąd obowiązku przyjęcia wersji najkorzystniejszej dla oskarżonego, lecz zakaz czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenie faktów. Stanowczo trzeba stwierdzić, że tego rodzaju sytuacja nie wystąpiła w przedmiotowej sprawie, a zatem brak było podstaw do formułowania zarzutu obrazy powołanego przepisu.

Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są miarodajne wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd ( nie zaś strona procesu ) rzeczywiście powziął wątpliwości, co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien powziąć. Powyższe wątpliwości odnoszą się więc między innymi do sytuacji, gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynikają różne wersje, a żadnej z nich nie daje się wyeliminować drogą dostępnej weryfikacji. Nie należą natomiast do nich wątpliwości związane z problemem oceny dowodów, a więc który z wzajemnie sprzecznych dowodów zasługuje na wiarę, a który takiego waloru nie ma ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z 22.12.1010r. sygn. akt IIKK 308/10; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 23.03.2011r. sygn. akt IIKa 468/10 ). Innymi słowy, stosowanie art.5§2k.p.k. znajduje zastosowanie dopiero wtedy, gdy możliwość pewnych ustaleń za pomocą swobodnej oceny dowodów zostaje wyczerpana. Sytuacja równoznaczna z „ nie dającymi się usunąć wątpliwościami” jest kategorią obiektywną w tym sensie, że zasady logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego lub wiedzy nie pozwalają ustalić określonego faktu. Nie ma to zatem nic wspólnego z subiektywnymi ocenami strony procesowej ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 31.01.2012r. sygn. akt II AKa 403/11 ).

Nie jest zasadny również zarzut obrazy art. 410 k.p.k. wbrew twierdzeniom autora apelacji podstawę wyroku stanowiły wszystkie dowody przeprowadzone w niniejszym postępowaniu, a ujawnione w trakcie rozprawy głównej. Nie można zdaniem sądu odwoławczego czynić skutecznie zarzutu obrazy tego przepisu na tej podstawie, że sąd wydając wyrok nie oparł się na wyjaśnieniach oskarżonego, którym zasadnie ( o czym wcześniej była mowa ) odmówił wiarygodności. Przedmiotem rozważań sądu czego wyrazem jest pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku był całokształt okoliczności mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego.

Zaskarżony wyrok mimo bezzasadności apelacji obrońcy oskarżonego uległ zmianie na jego korzyść. Nie dostrzegł bowiem sąd rejonowy, iż w stosunku do dwóch przypisanych oskarżonemu zachowań z art. 291§1 k.k. postępowanie powinno zostać umorzone z powodu przedawnienia karalności. Przypisane bowiem oskarżonemu paserstwa dotyczą przedmiotów, których wartość nie przekracza ustawowego progu przestępstwa. Wartość telefonu marki S. (...) ( pkt 2 części wstępnej wyroku ) określona została na kwotę 400zł, zaś telefonu marki P. (...) ( pkt 5 ) na kwotę 419zł. Tymczasem od 1 stycznia br. próg wartości decydującej o kwalifikacji prawnej jako przestępstwa wynosi 420zł. ( ¼ najniższego wynagrodzenia – 1680zł. ). W tej sytuacji należało wyeliminować z przypisanego oskarżonemu w pkt II części dyspozytywnej wyroku wyżej wskazane czyny jako wyczerpujące znamiona wykroczenia z art.122§1 k.w. , a w związku z zaistnieniem okoliczności wyłączającej postępowanie – przedawnienie ich karalności na podstawie art. 17§1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 45§1 k.w. postępowanie w zakresie tych czynów należało umorzyć obciążając w tej części kosztami sądowymi Skarb Państwa.

Wyeliminowanie z ciągu przestępstw przypisanych oskarżonemu w pkt II części dyspozytywnej wyroku dwóch zachowań spowodowało konieczność obniżenia orzeczonych kar i tak sąd okręgowy obniżył karę pozbawienia wolności do 1 roku, a karę grzywny do 150 stawek dziennych przy przyjęciu, że jedna stawka dzienna odpowiada kwocie 20 zł. Tak ukształtowane kary będą w ocenie sądu odwoławczego uwzględniały ładunek społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu ciągu przestępstw, stopień jego zawinienia i potrzebę oddziaływania kar w zakresie prewencji szczególnej, jak i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

W związku z wymierzeniem nowych kar jednostkowych orzeczenie o karze łącznej z pkt III części dyspozytywnej wyroku straciło moc. Dlatego też na podstawie art.85 k.k., art.86§1 i 2 k.k. oraz art.91§2 k.k. sąd okręgowy wymierzył oskarżonemu D. Ś. (1) nowe kary łączne – 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz 250 stawek dziennych grzywny, przy przyjęciu, że jedna stawka odpowiada kwocie 20zł. Zastosowana przez sąd okręgowy zasada częściowej absorpcji uwzględnia związek czasowy przypisanych oskarżonemu czynów, ich wielość, a także fakt, ze wszystkie one są przestępstwami przeciwko mieniu.

W pozostałej części zaskarżony wyroku jako słuszny podlegał utrzymaniu w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art.636§1 k.p.k.

AP