Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 70/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 18.11.2019 r. sygn. akt II K 586/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

.

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mającego wpływ na zapadłe orzeczenie, polegającego w szczególności na uznaniu, iż pokrzywdzona M. W. poruszała się w sposób wskazany przez oskarżoną I. K. i swoim zachowaniem spowodowała lub przyczyniła się do zaistnienia zdarzenia drogowego podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonych dowodów, w szczególności zeznań pokrzywdzonej, zeznań przybyłych na miejsce funkcjonariuszy policji, a także po części opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego P. B. (1) w wariancie przedstawionym przez pokrzywdzoną jednoznacznie wskazują na inny przebieg wypadku, co w konsekwencji powinno prowadzić do wniosku, iż oskarżona co najmniej przyczyniła się do zaistnienia wypadku lub wykroczenia drogowego z art. 86 § 1 kodeksu wykroczeń, a zatem winna zostać za ten czyn osądzona a nie uniewinniona;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

błędu w ustaleniach faktycznych dotyczących oceny zachowania oskarżonej polegającego na tym iż to kierująca pojazdem mogła uniknąć zdarzenia, albowiem wbrew temu co przedstawia w swoim wariancie zdarzeń to oskarżona ( uprzednio objeżdżająca parking ) nadjechała od tej strony zaparkowanego pojazdu przy którym prowadzono ankietę ( busa ) z której przez cały czas mogła obserwować zachowanie pokrzywdzonej i wykonując manewr parkowania nie zachowała zasad szczególnej ostrożności dokonując potrącenia pieszej M. W., która pierwsza rozpoczęła manewr przechodzenia na drugą stronę jezdni, a jako że w pobliżu nie było żadnych chodników czy pasów służących poruszaniu się pieszej w kierunku w którym zamierzała iść to piesza mogła przekroczyć jezdnie w miejscu gdzie się poruszała i usytuowania miejsca „Z” jako miejsca potrącenia pieszej wskazuje jednoznacznie, iż przebyła ona drogę piechotą co najmniej 2,7 m a zatem jej przejście na drugą stronę nie było ani wtargnięciem ani nie było zaskoczeniem dla kierującej P., co powinno prowadzić do wniosku że zdarzenie przebiegało w wersji opisywanej przez pokrzywdzoną a w takiej sytuacji wina lub współwina jest po stronie oskarżonej, gdyż piesza takim manewrem nie spowodowała zagrożenia w ruchu lądowym;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

naruszenie prawa karnego procesowego poprzez brak zastosowania przez sąd orzekający wyrażonej w art. 624 § 1 k.p.k. zasady słuszności i częściowego odstąpienia od nałożenia na M. W. kosztów procesu, kiedy to w niniejszej sprawie względy słuszności przemawiały za tym aby nie obciążać oskarżycielki subsydiarnej kosztami poniesionymi na biegłych, co do których wyboru nie miała ona wpływu i nie mogła przewidzieć wyniku tychże opinii, a od nich zależała odpowiedzialność oskarżonej lub jej brak, a jednocześnie sytuacja majątkowa, rodzinna i wysokość dochodów, pośrednio także inne koszty, które musiała w tej sprawie ponieść oskarżycielka subsydiarna, przemawiają za tym aby zwolnić ją od kosztów opinii biegłych powstałych w tej sprawie i obciążyć nimi Skarb Państwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1

W pierwszej kolejności przypomnieć należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów wtedy gdy: 1.jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy; 2.stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego; 3.jest wyczerpująco i logicznie, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego argumentowane w uzasadnieniu ( zob. wyrok SN z 9.11.1990 r. WRN 149/90, OSNKW 7-9/1991, poz.41 ). Wymogi te spełnił w sposób dostateczny Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie. Dysponując na rozprawie głównej walorem bezpośredniości, oceniając dowody w sposób swobodny Sąd ten władny był dać wiarę wyjaśnieniom oskarżonej I. K., zeznaniom świadków potwierdzających jej wyjaśnienia oraz opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych P. B. (2) ( z której wynika że wersja oskarżonej jest bardziej prawdopodobna niż pokrzywdzonej i że w tej wersji to pokrzywdzona wygenerowała stan zagrożenia ), odmówić zaś wiarygodności dowodowi przeciwnemu w postaci zeznań pokrzywdzonej M. W.. Swoją argumentację Sąd I instancji przekonywująco przedstawił w uzasadnieniu wyroku ( str. 2 – 3 uzasadnienia, k.139 – 140 akt ). Nie ulega wątpliwości że oskarżona I. K. i oskarżycielka subsydiarna M. W. zaprezentowały dwie różne wersje zdarzenia w niniejszej sprawie, niemniej zeznania obiektywnych świadków zdarzenia m.in. B. J., M. N., A. K. jednoznacznie potwierdzają wersję oskarżonej. Przykładowo zacytować należy zeznania świadka A. K., pracownika firmy sprzątającej na terenie stacji paliw (...): „…akurat szliśmy do domu a pani I. przyjechała. Wjeżdżając na parking szukając miejsca parkingowego objechała parking dookoła. Chciała zaparkować za busem, tam było właśnie miejsce. Na placu poruszały się panie w kamizelkach…nie chodnikami tylko w poprzek parkingu, zza tego busa wyszła jedna z tych pan od strony pasażera…pani I. wjeżdżając na parking pchnęła tą panią…ten bus tylko stał i on ograniczał widoczność…ta pani wyszła zza busa” ( k.67 ). Wbrew twierdzeniom skarżącego zeznania A. K. potwierdzają wersję oskarżonej a nie pokrzywdzonej. Skarżący w zarzucie powołuje się m.in. na zeznania funkcjonariuszy policji potwierdzających jakoby zeznania pokrzywdzonych co do przebiegu zdarzenia, tymczasem analiza ich zeznań tj. świadków M. Ś. i M. K. wskazuje iż przyjechali oni na miejsce po pewnym czasie od zdarzenia i nie potrafili określić kto je spowodował ( k. 59 -60 ).

Skarżący pełnomocnik oskarżycielki subsydiarnej zdaje się jednocześnie zauważać, że z opinii sądowo – lekarskiej biegłego lekarza Z. K. wynika, iż pokrzywdzona M. W. doznała obrażeń skutkujących rozstrojem zdrowia na okres poniżej 7 dni w rozumieniu art.157 § 2 k.k. ( k.73 ), w związku z czym sugeruje iż oskarżoną należałoby skazać przynajmniej za wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu wyroku zajął się i tą kwestią wskazując powody dla których wykluczył możliwość skazania oskarżoną za to wykroczenie i Sąd Okręgowy tą argumentację podziela. Jedynie na marginesie Sąd Okręgowy wskazuje że na etapie postępowania odwoławczego upłynęły trzy lata od dnia zdarzenia, a więc minął termin przedawnienia karalności wykroczenia. W tym stanie rzeczy zarzut apelacji jest niezasadny.

Ad. 2

Skarżący powiela w znacznej mierze argumentację z pierwszego zarzutu, prezentując swoją wersję zdarzenia zbieżną z argumentacją pokrzywdzonej. Wskazuje m.in. skarżący jakoby pokrzywdzona przeszła co najmniej 2,7 metra do momentu potrącenia przez samochód oskarżonej i jej obecność na jezdni nie mogła być zaskoczeniem dla oskarżonej. Problem w tym że pokrzywdzona wychodziła zza stojącego busa ( przy przyjęciu wiarygodnej wersji prezentowanej przez oskarżoną ). Biegły P. B. kategorycznie stwierdził w swojej opinii, że „piesza przemieszczając się z położenia O do Z zwrócona była już przodem względem nadjeżdżającego pojazdu, którego kierująca najprawdopodobniej znajdowała się już w zaawansowanym manewrze zmiany kierunku ruchu…piesza winna zatem zaprzestać kontynuacji przekraczania jezdni i umożliwić oskarżonej wykonanie manewru przejazdu w kierunku wolnego miejsca parkingowego” ( k.104 ). Z powyższych powodów zarzut jest niezasadny.

Ad 3.

Sąd I instancji obciążył kosztami procesu oskarżycielkę subsydiarną na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 640 § 1 k.p.k. i Sąd Okręgowy nie znajduje powodów dla zmiany tej decyzji. Wnosząc akt oskarżenia o czyn z art. 177 § 1 k.k. oskarżycielka subsydiarna musiała zdawać sobie sprawę, że niezbędne może być wydanie opinii biegłych: z zakresu ruchu drogowego i biegłego lekarza. Zasadą jest obciążenie strony przegrywającej w postępowaniu karnym kosztami sądowymi, zdaniem Sądu Okręgowego ani sytuacja majątkowa oskarżycielki ani względy słuszności nie przemawiają za zwolnieniem jej od tych kosztów.

Wniosek

o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Zgorzelcu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

o zmianę orzeczenia o kosztach sądowych ( pkt II wyroku ) poprzez zastosowanie wyrażonej w art. 624 § 1 k.p.k. zasady słuszności odstąpienie od obciążenia oskarżycielki subsydiarnej kosztami opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego i opinii lekarskiej uzyskanych w toku sprawy sądowej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Argumentacja przedstawiona powyżej czyni niezasadnym zarówno pierwszy jak i drugi z wymienionych wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy utrzymał w mocy w całości zaskarżony wyrok wobec oskarżonej I. K..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec niezasadności zarzutów apelacji zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II i III

Na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 640 § 1 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od oskarżycielki subsydiarnej na rzecz oskarżonej najniższą przewidzianą przepisami kwotę 840 zł. tytułem udziału obrońcy z wyboru w postępowaniu odwoławczym.

Mając na uwadze obciążenia finansowe oskarżycielki subsydiarnej związane z niniejszą sprawą Sąd Okręgowy nie wymierzył jej opłaty za II instancję.

7.  PODPIS

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycielki subsydiarnej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana