Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 5 września 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VII Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Adam Jaworski

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2017 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) W.

przeciwko K. L.

o eksmisję

postanawia:

sprostować oczywistą omyłkę pisarską w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 maja 2017 roku w ten sposób, że na stronie 4 (k. 73v) w ostatnim zdaniu wykreślić znak „…” i w tym miejscu wpisać prawidłowo „620 zł (czynsz i woda), a ponadto niewielkie sumy za światło i gaz”.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 350 § 1 k.p.c. sąd może z urzędu sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki. Przepis ten może być podstawą również do sprostowania uzasadnienia (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 23 kwietnia 1976 r., I PO 9/76)

Na stronie 4 uzasadnienia wyroku z dnia 25 maja 2015 roku, w ostatnim akapicie dotyczącym ustaleń faktycznych znalazł się znak „…”, w zdaniu dotyczącym dochodów pozwanej. Nie ulega wątpliwości, że pozostawienie tego znaku w podpisanym tekście uzasadnienia było oczywistym błędem, wynikającym z przeoczenia podczas korekty tekstu przed oddaniem uzasadnienia. Przyjmuje się, że omyłki oczywiste to błędy, które nie mają charakteru merytorycznego. Istotą instytucji sprostowania jest – jak wskazuje się w orzecznictwie – usunięcie rozbieżności między rzeczywistą wolą i wiedzą sądu, a jej wyrażeniem na piśmie, w treści orzeczenia. Tak rozumiane sprostowanie w żadnym razie nie może stanowić merytorycznej zmiany orzeczenia, która może nastąpić jedynie w wyniku rozpoznania środków odwoławczych (zob. np. postanowienie Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2013 r., V CZ 28/13, Lex nr 1375536).

W realiach tej sprawy jest oczywiste, że intencją Sądu było przedstawienie ustaleń faktycznych dotyczących sytuacji życiowej i materialnej pozwanej, opartych na treści jej zeznań. Na zakończenie akapitu, w którym popełniono omyłkę, wskazano jako podstawę ustaleń faktycznych właśnie zeznania pozwanej, a w dalszej części uzasadnienia wyraźnie stwierdzono, iż Sąd dał wiarę w wiarę zeznaniom K. L. w zakresie dotyczącym jej sytuacji życiowej i materialnej. Taki sam wniosek wynika również z przedstawionych po ogłoszeniu wyroku zasadniczych motywów rozstrzygnięcia. Niewątpliwie Sąd poczynił ustalenia faktyczne zgodne z zeznaniami K. L., a tylko na skutek przeoczenia nie dał temu wyrazu w pisemnym uzasadnieniu. W tej sytuacji zasadne było jego sprostowanie w sposób określony w sentencji, o czym orzeczono na podstawie art. 350 § 1 i 2 k.p.c. orzeczono jak w sentencji postanowienia.

Na marginesie należy zauważyć, że w tym samym zdaniu uzasadnienia nie podano także kwoty kosztów leczenia pozwanej. Korekta tego uchybienia nie jest jednak możliwa, gdyż w zeznaniach pozwanej nie wskazano wysokości miesięcznych wydatków ponoszonych na leczenie. Jego prostowanie prowadziłoby więc do próby uzupełnienia albo zmiany ustaleń faktycznych, do czego – z przyczyn oczywistych – Sąd I instancji nie jest uprawniony po wydaniu wyroku.

ZARZĄDZENIE

1) Odpis postanowienia proszę doręczyć:

- pełnomocnikowi powoda;

- pozwanej z pouczeniem o zażaleniu.

2) Proszę wykonać pkt 3 zarządzenia Pani Przewodniczącej z k. 91.

3) Po uprawomocnieniu nanieść wzmiankę o sprostowaniu.

4) Akta proszę przedstawić Pani Przewodniczącej Wydziału zgodnie z pkt 4 zarządzenia z k. 91.