Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2023 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Kryńska-Mozolewska

po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2023 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym na podst. art. 15zzs ² ustawy z dnia 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020r., poz. 1842, tekst jednolity.)

sprawy z powództwa M. D.

przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w R.

o wynagrodzenie

orzeka:

1. zasądza od pozwanego (...) sp. z o.o. z siedzibą w R. na rzecz powoda M. D. kwotę 5.641,41 złotych (pięć tysięcy sześćset czterdzieści jeden 41/100) tytułem wynagrodzenia za miesiąc kwiecień 2020 r wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 maja 2020 r do dnia zapłaty;

2. zasądza od pozwanego (...) sp. z o.o. z siedzibą w R. na rzecz powoda M. D. kwotę 900,00 złotych (dziewięćset złotych 00/100) tytułem wynagrodzenia pełnomocnika wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia , którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

3. nakazuje pobrać od pozwanego (...) sp. z o.o. z siedzibą w R. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie kwotę 282,07 złotych (dwieście osiemdziesiąt dwa 07/100) tytułem zwrotu kosztów procesu – opłaty od pozwu.

4. wyrokowi w punkcie pierwszym nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda tj; do kwoty 5.641,41 złotych (pięć tysięcy sześćset czterdzieści jeden 41/100).

Sygn. akt VI P 200/21

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 22 czerwca 2020 roku M. D. wniósł o zasądzenie od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. oraz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. kwoty 5.641,41 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 maja 2020 roku do dnia zapłaty. W uzasadnieniu podał, że dochodzi wynagrodzenia za pracę za kwiecień 2020 roku.

(pozew – k. 4-7)

W dniu 15 października 2020 roku Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

(nakaz zapłaty – k. 42)

Od powyższego nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym pozwane spółki wniosły sprzeciw w którym żądały oddalenia powództwa. W uzasadnieniu argumentowały, że powód w maju 2020 roku nie przepracował wymaganej prawem liczby godzin. Nie podały argumentacji odnośnie wynagrodzenia za pracę w kwietniu 2020 roku.

(sprzeciw – k. 45-47)

Stanowiska stron pozostały niezmienne do zakończenia postępowania.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód był zatrudniony w pozwanej (...) spółce z o.o. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od 29 października 2018 roku, a od 1 września 2019 roku na pełen etat na czas nieokreślony na stanowisku przedstawiciela kosmetycznego/szkoleniowca za wynagrodzeniem miesięcznym 5.641,41 zł. Strony ustaliły, że wynagrodzenie będzie płatne z dołu do 5 dnia następnego miesiąca.

Stosunek pracy powoda ustał w dniu 2 lutego 2021 roku w wyniku rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracodawcę na podstawie art. 53 § 1 pkt 2 k.p.

(umowa o pracę – k. 9-14; świadectwo pracy – cz. C a.o.)

Powód był niezdolny do pracy od 30 kwietnia 2020 roku - nieprzerwanie do 10 lutego 2021 roku.

(świadectwo pracy – cz. C- a.o.)

Pismem z dnia 5 maja 2020 roku pozwana poinformowała powoda, że wstrzymuje wypłatę wynagrodzenia na podstawie art. 82 § 1 k.p. oraz art. 3 § 10 pkt 2 regulaminu wynagradzania za kwiecień 2020 roku z powodu wadliwie wykonanych usług. Wskazała, że wstrzymanie będzie trwało do momentu osobistego pojawienia się w firmie w celu wyjaśnienia wątpliwości dotyczących wykonywanych obowiązków pracowniczych.

(informacja – k. 16)

Za miesiąc marzec 2020 roku pracodawca wypłacił powodowi wynagrodzenie w całości. Natomiast za kwiecień 2020 roku nie wypłacił powodowi wynagrodzenia za pracę jak również wynagrodzenia chorobowego. W tym miesiącu powód pracował zdalnie z domu: dzwonił do klientów, odpowiadał i wysyłał maile. Od marca 2020 roku z powodu pandemii COVID-19 M. D. kontaktował się z klientami wyłącznie zdalnie.

Za miesiąc kwiecień 2020 roku powód złożył swojemu przełożonemu raport z wykonanej pracy.

(zeznania powoda M. D. – k.155, potwierdzenie przelewu – k. 102)

W dniu 18 maja 2020 roku powód pisemnie wezwał pracodawcę do zapłaty wynagrodzenia za miesiąc kwiecień 2020 roku lub do wskazania przyczyn do odmowy wypłaty wynagrodzenia.

(wezwanie – k. 8)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów z akt sprawy oraz akt osobowych powoda. W zakresie zeznań powoda Sąd dał mu wiarę w całości, albowiem pozostawały one całkowicie zbieżne z twierdzami przedstawianymi w toku postępowania oraz dowodami z dokumentów w postaci umowy o pracę, regulaminu wynagradzania oraz potwierdzenia wypłaty wynagrodzenia za marzec 20230 roku.

Sąd nie oparł się na piśmie z karty 16 akt sprawy – informacji o wadliwym wykonaniu usług przez powoda. Strona pozwana nie przejawiała inicjatywy dowodowej, nie składała wniosków dowodowych, aby wykazać, że powód nieprawidłowo wykonywał pracę w kwietniu 2020 roku. Nie zostało wykazane, że doszło do niewłaściwego wykonywania pracy przez powoda w miesiącu kwietniu 2020 roku.

Strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego w sprawie, a taka konieczność nie zachodziła również z urzędu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Przedmiotem powództwa było zasądzenie na rzecz powoda wynagrodzenia za pracę za kwiecień 2020 roku w kwocie 5.641,41 zł.

Przechodząc do merytorycznych aspektów sprawy należy wskazać, że zgodnie z art. 94 pkt 5 k.p. pracodawca jest obowiązany terminowo i prawidłowo wypłacać wynagrodzenie. Natomiast zgodnie z art. 22 § 1 k.p. i art. 13 § k.p. przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Pracownik ma prawo do godziwego wynagrodzenia za pracę.

Prawidłowe wynagrodzenia za pracę oznacza jego wypłatę w pełnej przysługującej pracownikowi wysokości bezpośrednio do jego rąk lub za jego uprzednią zgodą albo gdy tak stanowi układ zbiorowy pracy – w formie przelewu na konto bankowe stosując zasadę dopuszczalnych potrąceń określonych w art. 87-91 k.p.

Stosownie do § 8 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracownika (j.t.: Dz. U. z 2017 r., poz. 894 ze zm.), pracodawca zakłada i prowadzi odrębnie dla każdego pracownika: kartę ewidencji czasu pracy w zakresie obejmującym: pracę w poszczególnych dobach, w tym pracę w niedziele i święta, w porze nocnej, w godzinach nadliczbowych oraz w dni wolne od pracy wynikające z rozkładu czasu pracy w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy, a także dyżury, urlopy, zwolnienia od pracy oraz inne usprawiedliwione i nieusprawiedliwione nieobecności w pracy; w stosunku do pracowników młodocianych pracodawca uwzględnia w ewidencji także czas ich pracy przy pracach wzbronionych młodocianym, których wykonywanie jest dozwolone w celu odbycia przez nich przygotowania zawodowego, a także imienną kartę (listę) wypłacanego wynagrodzenia za pracę i innych świadczeń związanych z pracą.

Oczywistym pozostaje więc iż to na pracodawcy ciąży obowiązek należytego wypłacenia wynagrodzenia pracownikowi, a w razie procesu, to na nim spoczywa także obowiązek wykazania takiej wypłaty (art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p.; por. wyrok SN z dnia 14 maja 1999 r., I PKN 62/99, OSNP 2000/15/579). W wyroku z dnia 4 października 2000 r. (I PKN 71/00, OSNAPiUS 2002/10/231),

Sąd Najwyższy stwierdził, że z obowiązku prowadzenia ewidencji czasu pracy wynikają konsekwencje w zakresie ciężaru dowodu (art. 6 k.c. w związku z art. 300 k.p.) polegające na tym, że to na pracodawcy spoczywa ciężar udowodnienia rzeczywistego czasu pracy pracownika z uwzględnieniem pracy w godzinach nadliczbowych. Także w uzasadnieniu wyroku z dnia 5 maja 1999 r. (I PKN 665/98, OSNAPiUS 2000/14/535) Sąd Najwyższy wskazał, że brak dokumentacji wynikający z zaniechania jej prowadzenia przez pracodawcę powoduje zmianę wynikającego z art. 6 k.c. rozkładu ciężaru dowodu i przerzucenie go na osobę zaprzeczającą udokumentowanym faktom, z których strona procesowa wywodzi skutki prawne (por. też wyrok SA w Białymstoku z dnia 10 kwietnia 2003 r., III APa 40/02, OSA 2003/12/43). Warto dodać, że przytoczone tezy orzeczeń są wyrazem ogólniejszego stanowiska orzecznictwa sądowego, ukształtowanego na tle art. 6 k.c., zgodnie z którym, w przypadkach, gdy jedna ze stron swoim postępowaniem uniemożliwia lub poważnie utrudnia wykazanie okoliczności przeciwnikowi, na którym spoczywał ciężar ich udowodnienia, wówczas na tę stronę przechodzi ciężar dowodu co do tego, że okoliczności takie nie zachodziły (por. wyrok SN z dnia 3 marca 1971 r., II PR 453/70, Lex Polonica nr 1378555).

Podsumowując powyższe wywody Sąd wskazuje, że ciężar dowodu co do prawidłowego dokonania wypłaty wynagrodzenia spoczywa na pracodawcy (art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p.).

W tej sprawie powód M. D. udowodnił że w miesiącu kwietniu 2020 roku wykonywał na rzecz strony pozwanej pracę, jako przedstawiciel handlowy/sprzedawca. W tym czasie, od marca 2020 roku panowała pandemia COVID – 19. Wymagało to dostosowania sposobu wykonywania pracy do warunków i realiów tamtego okresu. Powód za zgodą i wiedzą przełożonych wykonywał prace w formie pracy zdalnej, jednakże nadal dzwonił do klientów, nawiązywał kontakty, odpowiadał na maile. Wykonywał więc swoje typowe obowiązki pracownicze które wiążą się z wykonywaniem obowiązków przedstawiciela handlowego. W kwietniu 2020 roku wykonywał pracę, więc pracodawca powinien wypłacić mu wynagrodzenie za pracę w pełnej wysokości. Strona pozwana nie wykazała, że wypłaciła powodowi za sporny miesiąc kwiecień 2020 roku wynagrodzenie w całości lub części. Wręcz przeciwnie w aktach sprawy znajduje się informacja z maja 2020 roku, z której wynika, że powodowi wstrzymano wypłatę wynagrodzenia za kwiecień 2020 roku (karta 16 akt sprawy). W ocenie sądu strona pozwana nie udowodniła, że wypłaciła powodowi jakąkolwiek kwotę wynagrodzenia za kwiecień 2020 roku.

Strona pozwana powoływała się na art. 82 § 1 KP, zgodnie z którym za wadliwe wykonanie z winy pracownika produktów lub usług wynagrodzenie nie przysługuje. W tym zakresie podnosiła, że powodowi nie jest należne wynagrodzenie za pracę w kwietniu 2020 roku albowiem wykonywał ją źle. Warto wskazać, że warunkiem utraty prawa do wynagrodzenia z tytułu wadliwego wykonania produktów lub usług jest wina podmiotowa pracownika (tak też: A. Sobczyk (red.), Kodeks pracy. Komentarz, wyd. 2, Warszawa 2015, str. 439). Wynika stąd wymóg istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem obowiązków przez konkretnego pracownika a wykonaniem wadliwego produktu lub usługi. Ocena "wadliwości wykonanej pracy" powinna być dokonywana przez pryzmat mierników oceny jakości pracy określonych w art. 100 § 1 KP, a przede wszystkim sumienności i staranności. Warunkiem utraty prawa do wynagrodzenia z tytułu wadliwego wykonania produktów lub usług albo jego zmniejszenia z powodu obniżenia jakości produktu lub usługi jest bowiem tzw. wina podmiotowa pracownika. Wynika z tego wymaganie istnienia tzw. adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem obowiązków przez konkretnego pracownika a wykonaniem wadliwego produktu lub usługi. Ciężar udowodnienia winy spoczywa na pracodawcy, a aby doszło w ogóle do analizy przesłanek z art. 82 § 1 k.p. konieczne jest stwierdzenie, że dana usługa była wykonywania nieprawidłowo. W niniejszej sprawie strona pozwana nie sprostała ciężarowi wykazania powyższego. Nie przedstawiono żadnego dowodu z którego wynikałby fakt choćby w minimalnym zakresie tego, że powód w kwietniu 2020 roku wykonywał w sposób nieprawidłowy swoje obowiązki pracownicze w taki sposób, że usługi które świadczył wykonywał wadliwie. Dodatkowo strona pozwana nie wskazała jakie konkretnie usługi powód miałby wykonywać źle, wadliwie.

Należy w tym miejscu przejść do analizy przepisów wewnętrznych funkcjonujących u pracodawcy. Zapis art. III § 10 pkt 3 regulaminu wynagradzania obowiązującego u pozwanej uzależniający wypłatę wynagrodzenia od wykonanej dobrze pracy, jest niezgodny z prawem, albowiem kształtuje uprawnienia pracownika w sposób gorszy niż przepis Kodeksu pracy. Pracodawca nie może uzależnić wypłaty wynagrodzenia od jakości wykonywanej pracy, ale tylko od tego czy pracownik wykonał tę pracę. Wadliwe wykonywanie pracy może być podstawą do dochodzenia roszczeń przez pracodawcę w oparciu o art. 114 i n. k.p.

Powód argumentował, że przez cały kwiecień 2020 roku pracował, a swoją pracę wykonywał w sposób należyty, poprawny. Tak więc pracodawca nie miał ani prawa do pozbawienia go wynagrodzenia w części ani w całości. Wynagrodzenie dla powoda powinno zostać wypłacone w całości.

Reasumując Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.641,41 złotych tytułem wynagrodzenia za miesiąc kwiecień 2020 r wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 maja 2020 r do dnia zapłaty, mając na względzie, że wynagrodzenie powoda powinno być mu wypłacone za kwiecień 2020 roku do 5 maja 2020 roku.

Na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku za czynności radców prawnych orzeczono jak w punkcie drugim wyroku.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od pozwanej 5% kwoty zasądzonej z punktu 1 wyroku – jako opłatę od pozwu tj; kwotę 282,07 złotych.

Sąd nadał na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. wyrokowi w pkt 1 rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda zgodnego z umową o pracę.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)