Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Gmina O. – Zarząd (...) wnosił o zasądzenie od A. W. i M. W. kwoty 11.487 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu oraz zasądzenia od pozwanych kosztów procesu.

Pełnomocnik pozwanych wnosił o oddalenie powództwa, ewentualnie o rozłożenie należności na raty nie wyższe, niż 200 zł miesięcznie.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwani wynajmowali od powódki lokal nr (...) przy ul. (...) (umowa najmu lokalu z dnia 18 grudnia 2007 r. – k.3-5). Dnia 10 lutego 2012 r. powódka wypowiedziała pozwanym umowę najmu (wypowiedzenie – k.6). Z dniem 31 marca 2012 r. umowa najmu zawarta między powódką, a pozwanymi wygasła. Od 1 kwietnia 2012 r. lokal jest zajmowany przez pozwanych bez tytułu prawnego. Pozwani nie płacą comiesięcznego odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotowego lokalu. Dnia 14 października 2013 r. pozwani otrzymali od powódki ostateczne wezwanie do zapłaty (k. 7-8).

Pozwana jest osobą w umiarkowanym stopniu niepełnosprawną umysłowo (orzeczenie o stopniu niepełnosprawności – k. 23). Jest po operacji i aktualnie nie może podjąć pracy (k. 65). Pozwany jest osobą niepełnosprawną fizycznie i ma problemy z poruszaniem się. Pozwani mają dwójkę małych dzieci w wieku dwóch i siedmiu lat. W lokalu nr (...) przy ul. (...) pozwani mieszkają ze swoimi dziećmi oraz bratem pozwanej - M. N. (k. 53-53verte).

Pozwani mają dochody w wysokości 2.700 zł (renty, zasiłki, świadczenie rodzinne k. 26). Stałe miesięczne opłaty na utrzymanie mieszkania pozwanych wynoszą ok. 550 zł. Z dochodów pozwanych prowadzona jest egzekucja w wysokości 650 zł miesięcznie oraz spłatą kredytu w ratach miesięcznych po 1.100 zł (do stycznia 2015 r. – k. 65). Po uregulowaniu powyższych zobowiązań pozwanym pozostaje obecnie ok. 400 zł na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych ich rodziny. Codzienne zakupy są dokonywane przez pozwaną, która ze względu na swą niepełnosprawność umysłową, nie zawsze dokonuje rozsądnych zakupów. Kontrola jej wydatków ze strony męża jest ograniczona, ze względu na jego problemy z poruszaniem się. Pozwani starają się na bieżąco zaspokajać swoich wierzycieli.

Zgodnie z zaświadczeniem z dnia 4 listopada 2013 r. wydanym przez powódkę pozwanym, zaległość z tytułu odszkodowania za lokal wyniosła 10.541,55 zł, zaś kwota podana w pozwie zawiera uwzględnienie odsetek za okres od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia 31 października 2013 r. (k. 11). Pozwani nie kwestionują wysokości zadłużenia.

Stan faktyczny ustalono na podstawie dokumentów zgromadzonych w sprawie oraz wyjaśnień złożonych przez strony, a nie kwestionowanych przez przeciwnika procesowego.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie, Sąd orzekł na podstawie art. 18 ust. 1 i 2 zd. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego z dnia 21 czerwca 2001 r. (dalej u.o.p.l.).

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 u.o.p.l. Osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Odszkodowanie to odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu (art. 18 ust. 2 zd. 2 u.o.p.l.).

W świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego, nie budzi wątpliwości, że na pozwanych ciąży obowiązek zapłaty odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z lokalu. Wbrew stanowisku pozwanych nie ma podstaw do uznania, iż dążenie powódki do otrzymania odszkodowania jest działaniem sprzecznym ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa czy zasadami współżycia społecznego. Przyjęcie takiego założenia godziłoby w zasadę bezpieczeństwa obrotu gospodarczego, którego podstawę stanowi ponoszenie przez każdego odpowie-dzialności za podejmowane przez siebie czynności prawne. Wobec powyższego, Sąd nie uwzględnił wniosku o oddalenie powództwa w całości na podstawie art. 5 k.c.

W ocenie Sądu sytuacja życiowa pozwanych przemawia jednak za odnie-sieniem zasady współżycia społecznego wyrażonej w art. 5 k.c. do odsetek dochodzonych przez powódkę. Pozwani wykazali, że ich niepełnosprawność ma duży wpływ na ich problemy finansowe, ale starają się zaspokajać roszczenia swoich wierzycieli. W tym stanie rzeczy przysporzenie po stronie powódki byłoby niewspółmierne z obciążeniem po stronie pozwanych, wobec czego Sąd oddalił roszczenie powódki w tym zakresie.

Sąd uznał, iż opisana wyżej sytuacja ekonomiczna pozwanych uzasadnia zastosowanie art. 320 k.p.c. i rozłożenie świadczenia na raty.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o zasadę słuszności wyrażoną w art. 102 k.p.c.