Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2016 roku

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Włodzimierz Czechowicz
Protokolant:	Urszula Kalinowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 grudnia 2016 roku w Warszawie

sprawy S. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę (z warunków szczególnych)

na skutek odwołania S. W.

od decyzji z dnia 1 lipca 2016 roku nr (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję z dnia 1 lipca 2016 roku znak (...) w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu S. W. prawo do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych od dnia 8 czerwca 2016 roku;

2.  nie stwierdza odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji;

3.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział
w W. na rzecz ubezpieczonego S. W. kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VII U 1172/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 lipca 2016 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił ubezpieczonemu S. W. prawa do emerytury na podstawie art.184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w związku z § 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, gdyż ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił wymaganego 15–letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a jedynie 2 lata, 8 miesięcy i 11 dni. Jednocześnie organ rentowy podkreślił, że nie uwzględnił do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia ubezpieczonego w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w okresie od dnia 3 lipca 1980 r. do dnia 30 kwietnia 1994 r. z uwagi na to, że dołączone do wniosku oświadczenie nie może być dowodem wykonywania pracy w szczególnych warunkach, a ponadto odwołujący nie przedłożył wystawionego przez pracodawcę, świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach. W tych okolicznościach, wobec braku spełnienia ustawowej przesłanki z ustawy emerytalnej, Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił S. W. prawa do dochodzonego świadczenia (decyzja z dnia 1 lipca 2016 r., znak: (...), k.59 a.r.).

Ubezpieczony S. W. w odwołaniu z dnia 20 lipca 2016 r. zaskarżył w całości decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, II Oddział w W., z dnia 1 lipca 2016 r., znak: (...), odmawiającą przyznania emerytury.

Zaskarżonej decyzji zarzucił:

1.  naruszenie art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (dalej: ustawa emerytalna) poprzez uznanie, że odwołujący się nie spełnia wymagań tego przepisu dotyczących okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze;

2.  naruszenie § 2 ust. 2 i § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.(dalej rozporządzenie Rady Ministrów) poprzez przyjęcie, że ubezpieczony nie posiada stażu pracy w wymiarze 15 lat w szczególnych warunkach, przez co nie przysługuje mu prawo do emerytury.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że począwszy od dnia
21 października 1977 r. do dnia 30 kwietnia 1994 r. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązki operatora żurawia wieżowego. Uprawnienia do tego typu pracy, ubezpieczony uzyskał w dniu 21 października 1977 r, nr uprawnienia: (...).

Praca związana z obsługą żurawia wieżowego odbywała się z kabiny umieszczonej na wysokości 10 metrów. Żuraw, na którym pracował odwołujący się był typu (...) i miał udźwig 8 ton. Żuraw zmieniał swoje położenie w zależności od potrzeb przejeżdżając po torowisku na odległości 150 metrów bieżących. Każdy z elementów budowlanych przenoszonych przez żuraw wieżowy ważył od 1 tony do 5 ton.

Zdaniem odwołującego pracę w charakterze operatora żurawi wieżowych należy kwalifikować jako pracę wymienioną w Wykazie A stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów dział V – „W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych”, poz. 3 –„ Prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych”.

Ponadto odwołujący wniósł o:

1.  uwzględnienie odwołania i zmianę zaskarżonej decyzji w całości oraz przyznanie prawa do emerytury;

2.  zasądzenie od organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

3.  dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z przesłuchania odwołującego się na okoliczność jego pracy w szczególnych warunkach, charakteru tej pracy i okresów tej pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy;

4.  dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków:

• F. C.;

• K. Z.;

• M. S.

na okoliczność pracy odwołującego się w szczególnych warunkach, charakteru tej pracy i okresów tej pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy ( odwołanie wraz z załącznikami, k.2-8 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. , w dniu 5 sierpnia 2016 r. zajął stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie odwołania od ww. decyzji, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie udokumentował piętnastoletniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Na podstawie przedłożonych dokumentów organ rentowy uznał za pracę w szczególnych warunkach okres zatrudnienia od 21 października 1977 r. do 30 czerwca 1980 r. w wymiarze 2 lat, 8 miesięcy i 11 dni w Przedsiębiorstwie (...) S.A.

Organ rentowy do pracy w szczególnych warunkach nie zaliczył okresu zatrudnienia S. W. od 3 lipca 1980 r. do 30 kwietnia 1994 r. w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...), ponieważ nie zostało przedłożone świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach ( odpowiedź na odwołanie, k.9 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 28 listopada 2016 r. fachowy pełnomocnik ubezpieczonego odnosząc się do faktu, iż organ rentowy nie uznał okresu pracy ubezpieczonego od dnia 3 lipca 1980 r. do dnia 30 kwietnia 1994 r. w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) stwierdził, że stanowisko ZUS nie zasługuje na uwzględnienie. Rodzaj faktycznie wykonywanej pracy w szczególnych warunkach jako operator żurawia wieżowego w wyżej wymienionym przedsiębiorstwie obrazuje poniższa tabela. Do pisma dołączył tabelę zaznaczając, że uwzględnia ona okresu pracy ubezpieczonego jako wartownika w straży przemysłowej od 21 czerwca 1982 roku do 30 czerwca 1983 roku.

Lp.	Stanowisko	Faktycznie wykonywana praca	Okres zatrudnienia	Lata	Miesiące	Dni
1.	Operator	Operator żurawia wieżowego	03.07.1980 -30.09.1980		2	27
2.	Operator	Jak wyżej	01.10.1980 - 31.10.1980		1
3.	Operator + hakowy	jw.	01.11.1980- 31.01.1981		3
4.	Operator + hakowy	jw.	01.02.1981 -20.06.1982	1	4	20
5.	Operator + hakowy	jw.	01.07.1983 -28.02.1990	6	7	28
6.	Operator + hakowy + brygadzista	jw.	01.03.1990- 31.12.1993	3	10
7.	Operator	jw.	01.01.1994 -30.04.1994		4
Razem	12 lat 9 miesięcy 15 dni			10	31	75

Pełnomocnik wskazał, że okres faktycznie wykonywanej pracy operatora żurawia wieżowego w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) należy pomniejszyć o przerwę w zatrudnieniu od 15 listopada 1993 roku do 11 lutego 1994 roku. Odwołujący w tym okresie przebywał na zwolnieniu lekarskim z powodu niezdolności do pracy.

Łącznie okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) ”M. „ wynosi 12 lat 6 miesięcy i 18 dni.

Reasumując według pełnomocnika odwołującego się łączny okres pracy w szczególnych warunkach wykonywanej do 31 grudnia 1998 roku razem z okresem uznanym przez organ rentowy wynosi 15 lat 2 miesiące i 29 dni ( pismo procesowe wraz z załącznikiem, k.36-37 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

S. W. urodzony w dniu (...), w dniu 25 kwietnia 2016 złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniosek o wcześniejszą emeryturę z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Do wniosku ubezpieczony dołączył kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych ( wniosek o emeryturę, k. 1-53 a.r.).

Organ rentowy po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego ustalił, że ubezpieczony nie spełnia wymogu dotyczącego 15 lat stażu pracy w warunkach szczególnych, gdyż na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił wymaganego okresu takiej pracy. Jednocześnie organ rentowy wskazał, że łączny staż pracy odwołującego – okresów składkowych i nieskładkowych wynosi 25 lat. Organ rentowy uznał okresy zatrudnienia od
21 października 1977 r. do 30 czerwca 1980 r. jako okres wykonywania prac w szczególnych warunkach w łącznym wymiarze 2 lat, 8 miesięcy oraz 11 dni.

Organ rentowy nie uznał okresów zatrudnienia w okresie od 3 lipca 1980 r. do
30 kwietnia 1994 r. w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) z uwagi, iż dołączone do wniosku oświadczenie nie może być dowodem wykonywania pracy w szczególnych warunkach, a ponadto odwołujący nie przedłożył wystawionego przez pracodawcę, świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach.

Z tych też względów organ rentowy decyzją z dnia 1 lipca 2016 r., znak: (...) odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury (decyzja z dnia 1 lipca 2016 r., znak: (...), k.59 a.r.).

Ubezpieczony S. W. od niekorzystnej dla niego decyzji organu złożył odwołanie do tut. Sądu, inicjując niniejsze postępowanie sądowe, w toku którego Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

S. W. w okresie od 3 lipca 1980 r. do 30 kwietnia 1994 r. pracował w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) na stanowisku operatora żurawia wieżowego w pełnym wymiarze czasu pracy. Odwołujący posiadał odpowiednie uprawnienia nr. (...) niezbędne do obsługi żurawia wieżowego, które uzyskał w dniu 21 października 1977 r. Do obowiązków ubezpieczonego należał załadunek elementów budowlanych na samochody ciężarowe oraz rozładowanie towaru w magazynie.

Praca związana z obsługą żurawia wieżowego odbywała się z kabiny umieszczonej na wysokości 10 metrów, do której odwołujący wchodził po drabince. Żuraw, na którym pracował odwołujący był typu (...) i miał udźwig 8 ton. Żuraw zmieniał swoje położenie w zależności od potrzeb, przejeżdżając po torowisku na odległości 150 metrów.

Każdy z elementów budowlanych przenoszonych przez żuraw wieżowy ważył od 1 tony do 5 ton. W okresie od 1 listopada 1980 r. do 28 lutego 1990 r., ubezpieczony pracował dodatkowo jako operator żurawia wieżowego oraz hakowy. Do obowiązków odwołującego dodatkowo należało podczepianie gotowych elementów. W okresie od 1 marca 1990 r. do dnia 21 grudnia 1993 r. ubezpieczony został brygadzistą. Do jego obowiązku na ww. stanowisku należało: przeprowadzenie bieżącej kontroli stanu technicznego i funkcjonalnego środków transportowych podstawionych pod załadunek elementów pod kontem prawidłowego i bezpiecznego załadunku i przewozu elementów.

Ponadto odwołujący był łącznikiem pomiędzy kierownikiem, a resztą brygady, która liczyła 6-7 osób.

Ubezpieczony w okresie od 15 listopada 1993 roku do 11 lutego 1994 roku, przebywał na zwolnieniu lekarskim, w związku z niezdolnością do pracy (zeznania odwołującego, zeznania świadków, dokumentacja znajdująca się w aktach osobowych ubezpieczonego).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych i osobowych odwołującego, a także na podstawie wiarygodnych zeznań odwołującego S. W. oraz świadków: F. C., M. S. i K. Z.. Świadkowie ci byli zatrudnieni w okresie wykonywania pracy przez odwołującego się na stanowisku operatora żurawia wieżowego

Zdaniem Sądu dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Dokumenty te nie były kwestionowane przez strony w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem wynikające z nich okoliczności należało uznać za mogące stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie S. W. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 1 lipca 2016 r., znak: (...) jest uzasadnione i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

Zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po dniu
31 grudnia 1948 r. zostały uregulowane w treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2016.887 j.t.) , zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, tj. którzy spełniają łącznie następujące warunki:

1)  legitymują się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż: 65 lat - dla mężczyzn, 60 dla kobiet;

2)  mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej: 25 lat dla mężczyzn, 20 dla kobiet;

3)  nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa – według stanu na dzień 1 stycznia 1999 r.

Aktem wykonawczym, do którego odsyła ww. ustawa jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), które w § 4 wskazuje, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A (stanowiącym załącznik do rozporządzenia) nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ponadto, zgodnie z przepisem § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia - okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Z kolei okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2 rozporządzenia).

Wskazać należy, że przy ustalaniu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach na podstawie rozporządzenia, nie można kierować się względami nazewnictwa danego stanowiska pracy. Należy ustalić, jakie prace ubezpieczony rzeczywiście wykonywał, bowiem ta okoliczność, nie zaś nazwa zajmowanego stanowiska, przesądza o ewentualnym istnieniu przesłanek dla przyznania dochodzonego świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie II UK 337/03).

Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze powinno być stwierdzone przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze lub w świadectwie pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1997 roku, II UKN 417/97 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, II UKN 598/00). Świadectwo pracy w warunkach szczególnych jest jednak dokumentem prywatnym w rozumieniu art. 245 k.p.c. i nie stanowi dowodu tego co zostało w nim odnotowane. Taki walor mają wyłącznie dokumenty urzędowe, do których w myśl stosowanego a contrario art. 244 § 1 k.p.c. nie zalicza się świadectwa pracy, skoro nie zostało sporządzone przez organy władzy publicznej ani inne organy państwowe (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 17 grudnia 2013r., III AUa 783/13, Lex nr 1409118). Dodatkowo należy podkreślić, że w razie wszczęcia postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania ubezpieczonego od odmownej decyzji organu rentowego w sprawie przyznania uprawnień do emerytury w wieku obniżonym, dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo do świadczenia. W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być więc udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że S. W. ukończył wymagany wiek 60 lat w dniu 8 czerwca 1956, nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego, jak również udowodnił wymagany ogólny staż pracy 25 lat, według stanu na dzień 1 stycznia 1999 r.

Przedmiotem sporu pozostawało natomiast ustalenie, czy odwołujący posiada na dzień 1 stycznia 1999 r. 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy nie zaliczył bowiem do okresów pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) z uwagi na brak świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Wskazać należy, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych uznał okres zatrudnienia od
21 października 1977 r. do 30 czerwca 1980 r. w Przedsiębiorstwie (...) S.A. jako okres wykonywania prac w szczególnych warunkach w łącznej liczbie 2 lat, 8 miesięcy i 11 dni.

Oceniając również spełnienie spornej przesłanki zatrudnienia Sąd Okręgowy zważył, że organ rentowy nie uwzględnił ubezpieczonemu do stażu pracy w warunkach szczególnych wyłącznie okresu jego zatrudnienia w ww. Przedsiębiorstwie. Ubezpieczony domagał się uwzględnienia powyższego okresu zatrudnienia w ww. zakładzie pracy, jednak organ rentowy uznał, że ubezpieczony nie udokumentował tego faktu, gdyż oświadczenie złożone przez odwołującego, nie jest wymienione jako środki dowodowe wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Odnosząc się do stanowiska organu rentowego wskazać należy, że powoływana przez organ rentowy okoliczność nie niweczy prawa ubezpieczonego do wnioskowanego świadczenia. Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Brak takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy nie wyklucza jednak dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego. Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia
2 lutego 1996 r., II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Jednocześnie, z uwagi na fakt, iż świadectwo pracy nie jest w postępowaniu sądowym jedynym dopuszczalnym dowodem mogącym potwierdzić pracę w warunkach szczególnych, Sąd przeprowadził inne dostępne dowody, aby ustalić, czy faktycznie w ww. zakładzie pracy ubezpieczony pracował w warunkach szczególnych. Na okoliczność rodzaju czynności realizowanych przez ubezpieczonego złożył zeznania on sam, a także świadkowie F. C., M. S. i K. Z..

Sąd Okręgowy dopuścił ponadto dowód z oryginału akt osobowych odwołującego ze spornego okresu zatrudnienia i na tej podstawie poczynił ustalenia faktyczne. Przesłuchani w sprawie świadkowie, którzy byli współpracownikami odwołującego, potwierdzili jego pracę w charakterze operatora żurawia wieżowego, wykonywaną stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Świadkowie przez cały ww. okres zatrudnienia pracowali wraz z odwołującym w tym samym zakładzie pracy i potwierdzili to co wskazują dokumenty. Wynika z nich również, że S. W. w okresie od 1 marca 1990 r. do 1 lutego 1993 r. pełnił dodatkową funkcję brygadzisty z uwagi na wyjazd brygadzisty C. na kontrakt, jednak nadal wykonywał obowiązki operatora żurawia wieżowego w pełnym wymiarze czasu pracy, a po skończonym czasie pracy jedynie podpisywał dokumenty znajdujące się u kierownika zakładu. W związku z tym nie może budzić wątpliwości, że mimo pełnienia funkcji brygadzisty odwołujący się pracował tak jak inni świadkowie w pełnym wymiarze i stale jako operator żurawia wieżowego. Ze stanowiska brygadzisty został odwołany z dniem 1 lutego 1993 r. co wynika z akt osobowych na karcie 52. Zaliczeniu przez Sąd podlegał zatem okres zatrudnienia odwołującego w w/wym. zakładzie pracy od dnia 3 lipca 1980 r. do dnia 30 kwietnia 1994 r kiedy to powierzono S. W. obowiązki operatora żurawia wieżowego i które to czynności na ww. stanowisku pracy realizował on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Dodatkowe określenie stanowiska pracy „hakowy” nie zmienia oceny, że była to również praca operatora żurawia, który miał liny i haki na końcu tych lin, o czym zeznawała świadek S..

Konkludując, przeprowadzona przez Sąd analiza zgromadzonych w sprawie dowodów prowadzi do wniosku, że ubezpieczony będąc zatrudniony w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w okresie od dnia 3 lipca 1980 r. do dnia 30 kwietnia 1994 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace operatora żurawia wieżowego, a praca ta została wymieniona w Wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, w Dziale V „W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych”, pod poz. 3 „Prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych”. W przypadku ubezpieczonego taki rodzaj pracy, realizowanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy potwierdzili świadkowie, jak również wynika to z dokumentów zgromadzonych w sprawie, w tym zwłaszcza akt osobowych nadesłanych przez Archiwum Państwowe Ekspozytura w N.. W związku z tym Sąd Okręgowy uznał odwołanie ubezpieczonego za uzasadnione.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, działając na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 1 lipca 2016 r., znak: (...) w ten sposób, że przyznał odwołującemu S. W. prawo do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych od dnia 8 czerwca 2016 r., tj. od osiągnięcia przez niego wieku emerytalnego, wynoszącego 60 lat, o czym orzekł w pkt. 1 sentencji wyroku.

Na podstawie art. 85 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 963 ze zm.) w zw. z art. 118 ust. 1 i 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Sąd Okręgowy uznał, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w przyznaniu świadczenia, albowiem niezbędne okoliczności faktyczne uzasadniające nabycie prawa do wcześniejszej emerytury przez ubezpieczonego zostały ustalone dopiero w postępowaniu przed Sądem, a sama odmowa przyznania świadczenia nie była również wynikiem błędu w wykładni lub zastosowaniu prawa materialnego przez organ rentowy.

Opóźnienie w wypłacie świadczenia było następstwem okoliczności, za które organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności. Wskazać bowiem należy, że pomimo podjęcia przez organ rentowy- w ramach posiadanych kompetencji i nałożonych obowiązków - wszystkich niezbędnych czynności, organ ten nie dysponował materiałem dowodowym pozwalającym na dokonanie ustaleń faktycznych umożliwiających wydanie decyzji zgodnej z treścią wniosku ubezpieczonej. Organ rentowy wydał zatem zaskarżoną decyzję w oparciu o przeprowadzoną formalną weryfikację złożonych przez odwołującego dokumentów zatrudnienia. Organ rentowy nie miał przy tym możliwości przeprowadzenia pełnego postępowania dowodowego ( z zeznań świadków, dokonania oceny wiarygodności zgromadzonych dowodów), było to możliwe dopiero przed Sądem. Wobec powyższego Sąd Okręgowy w punkcie 2 wyroku ustalił na podstawie wyżej wymienionych przepisów, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

O kosztach zastępstwa procesowego, Sąd Okręgowy orzekł w pkt. 3 sentencji wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 99 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1804, zasądzając od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
II Oddział w W. na rzecz ubezpieczonego kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.