Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie, XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Kowalski

Protokolant: Aleksandra Szustakiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 czerwca 2015 roku w W.

sprawy przeciwko R. W.

synowi W. i Z.

urodzonemu (...) w Ł.

obwinionemu o to, że:

1.  w dniu 16 czerwca 2014 roku około godz. 08:08. w W. na ul. (...), wykonując przewóz drogowy autobusem marki R. o nr. rej. (...), naruszył obowiązki i warunki tego przewozu w ten sposób, że okazał podczas kontroli wykresówki, które nie zawierały wprowadzonych ręcznie bądź automatycznie wszystkich wymaganych danych dotyczących okresów aktywności kierowcy,

to jest o wykroczenie z art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2013 r., poz. 1414 ze zm.) w zw. z art. 15 ust. 2 Rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. U. UE. L. 1985.370.8 ze zm.),

2.  w miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym nieprawidłowo operował przełącznikiem urządzenia rejestrującego, umożliwiającym zmianę rodzaju aktywności kierowcy w ten sposób, że urządzenie rejestrowało okres odpoczynku w sytuacji przebywania kierowcy w okresie dyspozycji,

to jest o wykroczenie z art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2013 r., poz. 1414 ze zm.) w zw. z art. 15 ust. 3 Rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. U. UE. L. 1985.370.8 ze zm.),

3.  w miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym wbrew obowiązkowi, nie udzielił właściwemu organowi, upoważnionemu z mocy ustawy do legitymowania, wiadomości co do zawodu i miejsca zatrudnienia,

to jest o wykroczenie z art. 65 § 2 kw,

I.  obwinionego R. W. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów: z punktu 1 – stanowiącego wykroczenie z art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, z punktu 2 – stanowiącego wykroczenie z art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, z punktu 3 – stanowiącego wykroczenie z art. 65 § 2 kw i za to na podstawie wskazanych przepisów skazuje go, a na podstawie art. 65 § 2 kw w zw. z art. 9 § 2 kw, art. 24 § 1 i 3 kw wymierza obwinionemu łącznie karę grzywny w wysokości 1000 (tysiąc) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem wydatków postępowania oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 10539/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 czerwca 2014 roku około godziny 08:08 w W. na ul. (...) funkcjonariusz Policji R. T. przeprowadził kontrolę obwinionego R. W. - kierowcy autobusu marki R. o numerze rejestracyjnym (...).

Kontrolujący stwierdził, że obwiniony wykonywał przewóz drogowy z naruszeniem obowiązków i warunków tego przewozu, określonych w ustawie z dnia 6 września 2001 roku o transporcie drogowym.

Podczas kontroli obwiniony okazał wykresówki, które nie zawierały wprowadzonych ręcznie bądź automatycznie wszystkich wymaganych danych dotyczących okresów aktywności kierowcy - za 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10, 11, 12, 13 czerwca 2014 roku.

Nadto obwiniony w trakcie kontroli drogowej nieprawidłowo operował przełącznikiem urządzenia rejestrującego, umożliwiającym zmianę rodzaju aktywności kierowcy, w ten sposób, że urządzenie rejestrowało okres odpoczynku w sytuacji przebywania kierowcy w okresie dyspozycji.

W trakcie przedmiotowej kontroli obwiniony R. W. odmówił też legitymującemu go funkcjonariuszowi Policji R. T. podania swojego zawodu i miejsca zatrudnienia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:

zeznania świadka R. T. (k. 29v);

protokół kontroli drogowej (k. 21-25);

kopie dokumentów (k. 5-20);

notatkę urzędową (k. 1).

Sąd zważył, co następuje:

Odnośnie poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych

Ustalony przez Sąd stan faktyczny nie budzi żadnych wątpliwości.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka R. T. (k. 29v) - funkcjonariusza (...), albowiem są one jasne, pełne, logiczne. Znajdują potwierdzenie w treści protokołu kontroli drogowej (k. 21-25), notatki urzędowej (k. 1) oraz dokumentów poddanych kontroli, w szczególności wykresówek (k. 10-20). Wszystkie te dokumenty korespondują z zeznaniami świadka, który przeprowadził kontrolę. Treść protokołu i notatki urzędowej nie budzi żadnych wątpliwości Sądu. Zostały one sporządzone przez funkcjonariusza publicznego, osobę obcą dla obwinionego, która nie ma żadnego interesu, aby pomawiać go o czyny, których tenże obwiniony nie popełnił.

Sąd uznał nadto za wiarygodne wszystkie dokumenty ujawnione w toku rozprawy. Nie zachodzą bowiem żadne okoliczności mogące podważyć ich wiarygodność.

Odnośnie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego obwinionemu

Czyny przypisane obwinionemu (pkt. 1 i 2) wyczerpały dyspozycję art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 roku o transporcie drogowym, który stanowi, że kierujący wykonujący przewóz drogowy z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego, podlega karze grzywny w wysokości do 2.000 złotych.

Wykaz naruszeń wskazany jest w załączniku nr 1 do wzmiankowanej wyżej ustawy (art. 92 ust. 2). Naruszeniem takim jest m.in. nierejestrowanie za pomocą urządzenia rejestrującego lub cyfrowego urządzenia rejestrującego na wykresówce lub karcie kierowcy wskazań urządzenia w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy i przebytej drogi (Lp. 13.2 załącznika) i nieprawidłowe operowanie przełącznikiem urządzenia rejestrującego lub cyfrowego urządzenia rejestrującego umożliwiającym zmianę rodzaju aktywności kierowcy - za każdy dzień (Lp. 13.3 załącznika).

Przepisy art. 15 ust. 2 i 3 Rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 roku w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz.U.UE.L.1985.370.8 ze zm.) stanowią, że kierowcy stosują wykresówki lub karty kierowcy w każdym dniu, w którym prowadzą pojazd, począwszy od momentu, w którym go przejmują. Kierowcy obsługują nadto przełączniki umożliwiające osobną i wyraźną rejestrację okresów: czasu prowadzenia pojazdu, innej pracy, okresów gotowości oraz przerwy w pracy i okresów dziennego wypoczynku.

Wykroczenie z art. 65 § 2 kw popełnia ten, kto wbrew obowiązkowi nie udziela właściwemu organowi państwowemu lub instytucji, upoważnionej z mocy ustawy do legitymowania, wiadomości lub dokumentów co do m.in. zawodu i miejsca zatrudnienia. Prawo do legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości daje policjantom przepis art. 15 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji. Obwiniony R. W. na żądanie policjanta nie udzielił mu wiadomości co do swojego zawodu i miejsca zatrudnienia, popełniając tym samym wykroczenie z art. 65 § 2 kw w przypisanej mu postaci.

Kwalifikacja prawna czynów obwinionego nie budzi żadnej wątpliwości.

Zasadnym jest zatem twierdzenie, iż obwiniony jest sprawcą wykroczeń, a nie jedynie czynów zabronionych. Jego czyny są bezprawne (naruszają normę sankcjonowaną i nie zostały popełnione w okolicznościach wyłączających bezprawność), karalne (realizują wszystkie znamiona czynu zabronionego i nie zostały popełnione w okolicznościach wyłączających bezprawność), karygodne (są czynami społecznie szkodliwymi), są to również czyny zawinione przez obwinionego (popełnione w sytuacji, w której sprawca mógł postąpić zgodnie z nakazem zawartym w normie prawnej, nie zachodzi w stosunku do niego żadna z ustawowych lub pozaustawowych okoliczności wyłączających winę). Stopień zawinienia wyznaczają: rozpoznawalność sytuacji – zarówno w sferze faktycznej, jak 
i w płaszczyźnie jej prawnego wartościowania, możliwość przeprowadzenia prawidłowego procesu motywacyjnego i podjęcie decyzji o postąpieniu zgodnie z nakazem prawa oraz zdolność do pokierowania swoim postępowaniem. Ocena tych okoliczności prowadzi do wniosku, iż obwinionemu można postawić zarzut, że w czasie swoich bezprawnych, karalnych i społecznie szkodliwych czynów nie dał posłuchu normom prawnym.

Stosownie do treści przepisu art. 9 § 2 kw – Sąd, orzekając jednocześnie 
o ukaraniu za trzy wykroczenia, wymierzył łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę – art. 65 § 2 kw.

Odnośnie wymiaru kary i pozostałych rozstrzygnięć

Wymierzając karę obwinionemu R. W., Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 33 kw.

W przekonaniu Sądu orzeczona kara w swojej dolegliwości nie przekracza stopnia winy obwinionego, jest adekwatna do stopnia wymagalności zachowania zgodnego z prawem w odniesieniu do realiów sprawy. Stopień społecznej szkodliwości czynu był stosunkowo znaczny - z uwagi na faktyczną niemożność skontrolowania prawidłowości wykonywania przewozu przez obwinionego.

Wymierzając karę obwinionemu, Sąd miał na uwadze okoliczności wymienione w art. 33 § 2 kw, a także niekaralność obwinionego za przestępstwa - k. 55 i karalność za wykroczenia drogowe - k. 56.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 1000 złotych jest sprawiedliwa.

Sąd, wymierzając obwinionemu karę grzywny w takim wymiarze, miał na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć wobec obwinionego, a także miał na względzie, aby kara była sprawiedliwa w odbiorze społecznym i zrealizowała cele prewencji ogólnej.

Na podstawie przepisów art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. 
z art. 119 kpw, Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 100 zł, ustaloną na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach 
w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 z 1983 roku, poz. 223 ze zm.) oraz koszty postępowania, tj. zryczałtowane wydatki postępowania – 100 złotych, których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia.