Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Bazyluk

Protokolant: Anna Urbańska, Beata Jaworska

Przy udziale oskarżyciela: J. K., E. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 8 stycznia i 15 marca 2016 roku w W.

sprawy A. S.

syna Z. i T.

urodzonego dnia (...) w B.

obwinionego o to, że:

w dniu 09 lipca 2015 r. około godziny 17:45 w W. na drodze publicznej ulicy (...) naruszył zasady przewidziane w § 72 RMIoSWiA w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki A. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku F-10 tj. jadąc drugim pasem od prawej strony przeznaczonym do jazdy prosto, na skrzyżowaniu z ul. (...) o O. wykonał manewr skrętu w prawo,

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw w zw. § 72 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz.U.2002.170.1396),

orzeka

I.  obwinionego A. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 92 § 1 kw i za to na podstawie art. 92 § 1 kw skazuje go, a na podstawie art. 92 § 1 kw w zw. z art. 24 § 1 i § 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem wydatków postępowania oraz kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty;

Sygn. akt XI W 9346/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 lipca 2015 roku około godziny 17:45 w W., znajdując się na pasie zieleni oddzielającym jezdnie ul. (...) o O., pełniący służbę w patrolu zmotoryzowanym funkcjonariusze Policji sierż. J. M. wraz ze st. post. G. P., zauważyli pojazd marki A. o numerze rejestracyjnym (...). Kierujący w/w pojazdem, jadąc ulicą (...) od kierunku Dworca G. w kierunku R. (...) na skrzyżowaniu z ulicą (...) o O. skręcił w prawo z drugiego pasa od prawej strony, przeznaczonego do jazdy na wprost. Widząc powyższe zachowanie funkcjonariusze Policji zatrzymali pojazd do kontroli.

W toku czynności na miejscu zdarzenia na podstawie dowodu osobistego funkcjonariusze Policji ustalili, iż kierującym w/w pojazd był A. S., zam. w W. przy ul. (...). A. S. odmówił przyjęcia mandatu karnego kredytowanego za popełnienie powyższego czynu, motywując to małą szkodliwością czynu, a wręcz „upłynnianiem ruchu”, następnie stwierdził, że jednak jechał prawidłowym pasem.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: częściowo wyjaśnienia obwinionego (k. 44-45), zeznania świadka J. M. (k. 5), notatka urzędowa (k. 1), plan sytuacyjny (k. 9).

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wskazał, iż nie zostało mu wyjaśnione, na czym polega społeczna szkodliwość zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż nie był to czyn popełniony pod wpływem chwili. Poinformował, że przemierza trasę na odcinku przy CH A. w ul. (...) o O. od 1,5 roku, jest to jego trasa z pracy do domu i zaobserwował, że w miejscu zdarzenia zawsze jest kolejka pojazdów skręcających w prawo. W ocenie obwinionego sytuacja na skrzyżowaniu pozwala na skręcanie w prawo z jednego pasa, zaś na drodze poprzecznej są dwa pasy i oba te pasy mogą być wykorzystane do zatrzymania się pojazdów przed przejściem dla pieszych w celu przepuszczenia pieszych. Ruch pieszych jest intensywny, przez co w ciągu jednego cyklu świateł przejechać mogą dwa pojazdy. W ocenie obwinionego kierowcy często nie wykorzystują możliwości upłynnienia ruchu na skrzyżowaniu z uwagi na oznakowanie pasów. Wyjaśnił, że formalnie na pasie, po którym jechał znaki nakazują jechać prosto. W jego ocenie kierowanie się tylko znakami, nie zaś zdrowym rozsądkiem prowadzi do niewłaściwych zachowań. Nie negował samego faktu popełnienia czynu, jaki był mu zarzucany, a jedynie to, że nie był to czyn szkodliwy społecznie. Wyjaśnił, iż wielokrotnie wykonuje ten manewr, o ile nie spowoduje to utrudnienia w ruchu. Nie negował oznakowania, nie zauważył bowiem żadnych sprzeczności. W ocenie obwinionego, o ile nie powoduje to zagrożenia, to ważniejsze niż znaki drogowe poziome i pionowe jest upłynnienie ruchu i kierowanie się zdrowym rozsądkiem. W tym samym czasie, co obwiniony manewr z pasa do skrętu w prawo wykonywał inny pojazd.

Obwiniony był w przeszłości karany za wykroczenia w ruchu drogowym (k. 14-16).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd przyznał walor wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego w tej części, w której znajdują one potwierdzenie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym. Nie ulega wątpliwości, że w dniu 9 lipca 2015 roku około godziny 17:45 A. S., jadąc ulicą (...) od strony Dworca G. w stronę R. (...), skręcił w prawo w ul. (...) o O. z drugiego pasa od prawej strony, przeznaczonego do jazdy na wprost. Faktu tego nie negował obwiniony. Fakt ten znajduje również potwierdzenie w relacji świadka J. M.. Nie zasługuje jednak na uwzględnienie argumentacja obwinionego dotycząca prawnej oceny przedmiotowego zachowania, który twierdził, że nie stanowi ono wykroczenia. W niniejszej kwestii, w oderwaniu od tej sprawy, w ocenie Sądu, co do zasady wyjaśnienia obwinionego zasługują na uwzględnienie. Nie ulega wątpliwości, że zgodnie z art. 1 § 1 kw, tak jak wspomniał obwiniony, odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia pod groźbą kary aresztu, ograniczenia wolności, grzywny do 5 000 złotych lub nagany. Zatem warunkiem niezbędnym do uznania zachowania niezgodnego z konkretnym przepisem części szczególnej Kodeksu wykroczeń bądź innego uregulowania, jest to, aby obok popełnienia danego czynu, czyn ten był społecznie szkodliwy. Niemniej jednak zaznaczyć należy, iż z samego założenia ustawodawcy wynika że wykroczenia są to czyny społecznie szkodliwe, w odróżnieniu od przestępstw, w stopniu znikomym. Zgodnie z art. 1 § 2 kk nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma. Komentatorzy oraz doktryna prawa wykroczeń po dokonaniu analizy dwóch powyższych przepisów, stoją na stanowisku, i Sąd to stanowisko podziela, że co do zasady, każde wykroczenie jest czynem o znikomej szkodliwości społecznej. Taki stopień szkodliwości musi w konkretnym wypadku zaistnieć, aby dane zachowanie mogło zostać uznane za wykroczenie. Obwiniony stał na stanowisku, iż w przedmiotowej sprawie społecznej szkodliwości jego zachowania nie wykazano, bowiem nie doszło do zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Należy zauważyć, że gdyby doszło do zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, wobec obwinionego zastosowano by inną kwalifikację prawną czynu. Nie ulega wątpliwości, że czyn, którego dopuścił się obwiniony tj. niezastosowanie się do znaku drogowego F-10, a więc nakazującego jazdę na wprost stanowi naruszenie istotnej reguły Prawa o ruchu drogowym, która ma na celu zapewnienie porządku i bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Nie ulega również wątpliwości, że do zdarzeń tego typu dochodzi nagminnie. W związku z powyższym, w ocenie Sądu, mając na uwadze naruszone dobro, jak i masowość tego typu czynów, których dopuszczają się kierujący, czyn popełniony przez obwinionego jest czynem społecznie szkodliwym.

Sąd za w pełni wiarygodny dowód uznał zeznania świadka J. M.. W związku z tym, że świadek nie pamiętał okoliczności zdarzenia z uwagi na dużą liczbę interwencji, na rozprawie w dniu 15 marca 2016 roku odczytano zeznania świadka złożone w toku czynności wyjaśniających, które J. M. potwierdził. Co do zasady zeznania te są spójne z wyjaśnieniami obwinionego i nie wykluczają się. Ponadto wskazać należy, że świadek jest funkcjonariuszem Policji, posiadającym stosowną wiedzę z zakresu Prawa o ruchu drogowym, osobą obcą dla obwinionego. W związku z powyższym brak jest wątpliwości, co do przydatności i wiarygodności przedmiotowych zeznań w niniejszej sprawie.

Wobec niezakwestionowania przez żadną ze stron ujawnionych na rozprawie w trybie art. 76 § 1 kpw dowodów w postaci: notatek urzędowych (k. 1, 17) i karty informacyjnej (k. 14-16) Sąd uznał je za pełnowartościowy i wiarygodny materiał dowodowy.

W odniesieniu do dokumentacji fotograficznej (k. 10, 42) złożonej przez obwinionego do akt sprawy jako potwierdzenie, iż na polskich drogach dochodzi do błędnego, wykluczającego się wzajemnie oznakowania ulic, wskazać należy, iż załączone fotografie nie przedstawiają miejsca, w którym doszło do zdarzenia. Mając ponadto na względzie wyjaśnienia obwinionego, który kilkakrotnie potwierdził, iż w miejscu zdarzenia brak jest sprzeczności w oznakowaniu, w ocenie Sądu załączona dokumentacja nie ma znaczenia dla sprawy.

Czyn z art. 92 § 1 kw popełnia ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. Karą przewidzianą za popełnienie tego wykroczenia jest kara grzywny alternatywnie z karą nagany. Jest to zatem czyn o charakterze formalnym, wobec czego sprawca dopuszcza się go, gdy postępuje wbrew dyspozycji wynikającej z umieszczonego przy lub na drodze obowiązującego znaku lub sygnału drogowego, a także wbrew dyspozycji wydanej w postaci sygnału lub polecenia przez osobę kierującą ruchem.

Znak F-10 „kierunki na pasach ruchu”, zgodnie z § 72 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie znaków i sygnałów drogowych wskazuje dozwolone kierunki jazdy z poszczególnych pasów ruchu zgodnie ze strzałkami umieszczonymi na znaku.

Ustalenia faktyczne poczynione w sprawie niniejszej pozwalają na bezsporne stwierdzenie, iż w dniu 9 lipca 2015 roku około godziny 17:45 w W. na drodze publicznej ulicy (...), kierując samochodem osobowym marki A. o numerze rejestracyjnym (...), nie zastosował się do znaku F-10 tj. jadąc drugim pasem od prawej strony przeznaczonym do jazdy na wprost, na skrzyżowaniu z ul. (...) o O. wykonał manewr skrętu w prawo. Wobec powyższego Sąd stwierdził, iż obwiniony wypełnił ustawowe znamiona czynu opisanego w artykule 92 § 1 kodeksu wykroczeń.

Dodać ponadto należy, iż obwiniony wypełnił także ustawowe znamię winy, rozumiane jako możliwość przypisania mu popełnienia wykroczenia. Ma ku temu wymagany prawem wiek. Jednocześnie brak jest negatywnych przesłanek, których zaistnienie wykluczałoby możliwość przypisania A. S. winy, takich jak na przykład niemożliwość rozpoznania znaczenia swojego czynu lub pokierowania swoim postępowaniem wskutek choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego lub innego zakłócenia czynności psychicznych.

Art. 1 § 1 kw stanowi, iż odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę pod groźbą określonej kary. W art. 47 § 6 kw ustawodawca precyzuje, iż przy ocenie społecznej szkodliwości czynu należy brać pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Czyn obwinionego godzi w dobro jakim jest porządek i bezpieczeństwo w ruchu drogowym. Obwiniony naruszył podstawowe zasady ruchu drogowego, które znał, co w sposób bezsporny wynika z jego wyjaśnień. Wobec powyższych rozważań bez wątpienia należy stwierdzić, iż czyn obwinionego był społecznie szkodliwy.

W sytuacji gdy w świetle poczynionych ustaleń faktycznych, popełniony przez sprawcę czyn wypełnia znamiona określone w stosownym przepisie ustawy, przy czym jednocześnie istnieje możliwość określenia społecznej szkodliwości tego czynu i przypisanie jego popełnienia sprawcy działającemu z pełnym rozeznaniem swoich poczynań, należy stwierdzić, iż zachodzą wszystkie przesłanki odpowiedzialności za wykroczenie. A. S. ponosi wobec powyższego odpowiedzialność za popełnienie wykroczenia stypizowanego w art. 92 § 1 Kodeksu wykroczeń.

Art. 5 Kodeksu wykroczeń stanowi, iż wykroczenie można popełnić zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie, chyba, że ustawa przewiduje odpowiedzialność tylko za wykroczenie umyślne. Zgodnie z art. 6 § 1 Kodeksu wykroczeń wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi. Zaznaczyć należy, iż A. S. zgodnie z tym, co ustalono w toku postępowania przed Sądem, popełnił zarzucany mu czyn umyślnie. Obwiniony podkreślił, iż trasę tą pokonuje codziennie, wracając z pracy do domu, znał oznakowanie miejsca zdarzenia i oznakowania tego nie negował. Wobec powyższego stwierdzić należy, iż obwiniony był w pełni świadomy tego, że znak F-10, nakazujący jazdę na wprost z pasa, z którego to skręcił w prawo, nie pozwala na tego typu manewr.

Za popełnienie wykroczenia z art. 92 § 1 kw ustawodawca przewidział karę grzywny w kwocie do 5000 złotych albo karę nagany. Sąd wymierzając karę za popełnione wykroczenie kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru zawartymi w art. 33 kw. W ocenie Sądu kara grzywny w wysokości 500 złotych jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości i nie przekracza stopnia winy obwinionego. Kara spełni także swoje cele w zakresie prewencji generalnej oraz będzie wystarczająca, aby A. S. nie popełnił podobnego wykroczenia ponownie, w szczególności zaś przestrzegał zasad ruchu drogowego.

Na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 50 złotych, ustaloną na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 ze zm.) oraz koszty postępowania, tj. zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 złotych, których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001 r., nr 118, poz. 1269 ze zm.). Sąd uznał, iż warunki rodzinne i materialne obwinionego pozwalają na uiszczenie przez obwinionego kosztów sądowych w pełnej wysokości.