Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W (...)

Dnia 5 marca 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny:

w składzie:

Przewodniczący : SSR Anna Ogińska-Łągiewka

Protokolant: Alicja Kicka

po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2014 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa P. B.

przeciwko (...) S.A.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda P. B. kwotę 12.719,86 zł. ( dwanaście tysięcy siedemset dziewiętnaście 86/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 lutego 2012 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od powoda P. B. na rzecz pozwanego (...) S.A. w W. kwotę 1.340,00 ( jeden tysiąc trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 59/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 26 listopada 2012 roku powód P. B. wniósł przeciwko pozwanemu (...) S.A. w W. o zasądzenie: następujących kwot: 15.637,64 zł. (odszkodowanie za naprawę pojazdu) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 17 lutego 2012 roku do dnia zapłaty, 6.313,16 zł. ( odszkodowanie z tytułu utraconych zarobków) z odsetkami ustawowymi od dnia 16 maja 2012 roku do dnia zapłaty oraz kosztów sądowych. W uzasadnieniu powód wyjaśnił, iż wierzytelność dochodzona jest przez powoda na podstawie umowy cesji wierzytelności zawartej w dniu 13 marca 2012 roku przez P. B. z T. Ż. (1), poszkodowanym w przedmiotowym zdarzeniu, która dotyczyła przeniesienia wierzytelności T. Ż. (1) wobec (...) S.A., a która to wierzytelność obejmuje odszkodowanie z tytułu szkody komunikacyjnej wyrządzonej podczas kolizji drogowej z dnia 14 stycznia 2012 roku. T. Ż. (2) zlecił wykonanie naprawy samochodu przedsiębiorstwu (...) z siedzibą w W., za którą wystawiono fakturę VAT na kwotę 15.637,64 zł. T. Ż. (2) uregulował powyższą należność w dniu 24 lutego 2012 roku. Powód dodał, że wraz z odszkodowaniem za szkodę rzeczywistą domaga się odszkodowania z tytułu utraconych korzyści. T. Ż. (2) używał przedmiotowego pojazdu do prowadzenia działalności gospodarczej (działalność taksówek osobowych). Z powodu kolizji był zmuszony do zaprzestania działalności z uwagi na konieczność dokonania niezbędnych napraw. Wysokość utraconych przez poszkodowanego zarobków wynosi 6.313,16 zł. ( 18 dni x 350,73 zł.) / k. 1-5/.

W odpowiedzi na pozew pozwany Towarzystwo (...) S.A. w W. ( w dniu 28 grudnia 2012 roku nastąpiło na podstawie art. 492 § 1 pkt 1 ksh połączenie (...) S.A. oraz (...) S.A. w W., w wyniku którego (...) S.A. przejęła wszystkie prawa i obowiązki (...) Asekuracja) wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu pełnomocnik pozwanego zaprzeczył wszelkim twierdzeniom powoda i podniósł, że powód nie wykazał zasadności roszczenia dochodzonego niniejszym pozwem, nie udowodnił podstawowej przesłanki odpowiedzialności pozwanego, tj. winy kierującego pojazdem m-ki R. (...) o nr rej. (...) za spowodowanie kolizji. Pozwany podkreślił, iż przy ubieganiu się o odszkodowanie z ubezpieczenia OC koniecznym jest nie tylko samo wskazanie sprawcy szkody, ale udowodnienie, że ponosi on odpowiedzialność za jej powstanie. W ocenie pozwanego uszkodzenia pojazdu m-ki M. (...) o nr rej. (...) nie mogły powstać na skutek kolizji z dnia 14 stycznia 2012 roku w okolicznościach zadeklarowanych przez uczestników zdarzenia. W dalszej kolejności pozwany podniósł, iż powód nie udowodnił wysokości szkody w niniejszej sprawie, wskazując m.in., iż powód bezzasadnie domaga się zapłaty kwoty brutto wynikającej z faktury VAT skoro poszkodowany jest płatnikiem podatku VAT i ma możliwość odliczenia kwoty podatku. Odnośnie roszczenia w zakresie lucrum cessans pozwany wyjaśnił, iż na poszkodowanym spoczywał obowiązek minimalizacji szkody, a poza tym miał on możliwość wynajęcia pojazdu zastępczego, dostosowanego do prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Ponadto powód nie wykazał, aby T. Ż. (2) rzeczywiście uzyskał wynagrodzenie w wysokości 6.313,16 zł. w czasie 18-dniowego przestoju uszkodzonego pojazdu / k. 33-39/.

Sąd ustalił na następujący stan faktyczny:

W dniu 14 stycznia 2012 roku około godz. 10:00 w miejscowości Z. na obszarze skrzyżowania ul. (...) z ul. (...) doszło do zderzenia samochodu osobowego m-ki R. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez T. M., poruszającego się ulicą (...) z samochodem osobowym m-ki M. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez T. Ż. (2), poruszającego się przed zdarzeniem ul. (...).

Sprawca kolizji T. M. podpisał oświadczenie, w którym przyznał się do spowodowania kolizji drogowej / k. 7/.

Według faktury VAT nr (...) wystawionej przez (...) Serwis (...) w W. koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wyniósł 15.637,64 zł. brutto / k. 15/. Powyższa kwotę uiścił T. Ż. (2) / k. 16 – dowód wpłaty/.

Pismem z dnia 27 kwietnia 2012 roku P. B. wezwał (...) S.A. w W. do zapłaty kwoty 21.950,80 zł. wynikającej z: 1) faktury VAT nr (...) z dnia 31 stycznia 2012 roku, opiewającej na kwotę 15.637,64 zł. tytułem odszkodowania za naprawę pojazdu, 2) utraconych zarobków w kwocie 6.313,16 zł. z tytułu roszczenia za przestój pojazdu w okresie od dnia szkody do dnia ukończenia naprawy pojazdu, zgodnie z wyliczeniem /k. 24 – wezwanie, k. 23 – wyliczenie/.

W piśmie z dnia 22 lutego 2012 roku (...) S.A. w W. poinformowało T. Ż. (1), iż nie znajduje podstaw do wypłaty odszkodowania w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego m-ki R. o nr rej. (...). Szczegółowa analiza zgromadzonej dokumentacji szkodowej oraz zakresu i charakteru uszkodzeń pojazdu poszkodowanego i pojazdu deklarowanego sprawcy wskazują na brak możliwości powstania zgłoszonych uszkodzeń w wyniku podanych okoliczności / k. 49/.

W dniu 13 marca 2012 roku P. B. ( cesjonariusz) i T. Ż. (2) (cedent) zawarli umowę cesji wierzytelności, na mocy której cedent przelał na cesjonariusza przysługujące mu prawo do odszkodowania przysługujące mu wobec (...) S.A. w W., z tytułu szkody komunikacyjnej wyrządzonej podczas kolizji drogowej z dnia 14 stycznia 2012 roku, przez osobę ubezpieczoną w w/w Towarzystwie (...) / k. 6/.

Zdaniem biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, techniki samochodowej, J. C., nie można zaprzeczyć, że uszkodzenia samochodu m-ki M. (...) o nr rej. (...), mogącego brać udział w zdarzeniu przedstawionym w aktach sprawy, jak również sposób ruchu pojazdów, nie był zgodny z materiałem osobowym akt sprawy.

Nadto biegły oszacował, że koszt naprawy przedmiotowego pojazdu, bez VAT wyniósł – 12.719,86 zł., zaś koszt naprawy z VAT wyniósł – 15.645,43 zł. ( VAT – 2.925,57 zł.) / k. 106-132 - opinia biegłego sądowego J. C./.

W opinii uzupełniającej biegły sądowy podtrzymał wnioski zawarte w opinii pierwotnej /opinia uzupełniająca – k. 168-176/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wszechstronnej analizy akt sprawy, na które złożyły się dokumenty wskazane i opisane w treści, których autentyczność nie budziła wątpliwości i które nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Nadto Sąd oparł się na zeznaniach świadka T. Ż. (1) / k. 97-98/, poszkodowanego zdarzeniem drogowym, które miało miejsce w dniu 14 stycznia 2012 roku. Świadek ten potwierdził okoliczności zdarzenia. Poza tym Sąd podzielił wnioski płynące z opinii biegłego sądowego J. C., który w oparciu o dane zgromadzone w aktach stwierdził, iż nie można wykluczyć aby doszło do zdarzenia szkodzącego w okolicznościach deklarowanych przez powoda. Opinia została sporządzona w sposób rzetelny i kompetentny przez osobę posiadającą odpowiednie kwalifikacje oraz bezstronną. Nadto w aktach sprawy znajduje się oświadczenie sprawcy zdarzenia szkodzącego T. M., z którego wynika, iż to on prowadząc samochód m-ki R. (...) wpadł w poślizg na oblodzonej drodze i uderzył lewym przodem lewy bok samochodu m-ki M., prowadzonego przez T. Ż. (1). Z oświadczenia wynika wyraźnie, iż sprawca przyznał się do spowodowania kolizji drogowej.

Zebrane dowody stanowiły wystarczającą podstawę do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Zgodnie z treścią przepisu art. 415 k.c., kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Stosownie zaś do treści przepisu art. 805 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Z kolei zgodnie z przepisem art. 822 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz zostaje zawarta umowa ubezpieczenia.

Poza powyższym unormowaniem problematyka umów odpowiedzialności cywilnej uregulowana jest w przepisach szczególnych, tj. w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.). Stosownie do przepisu art. 34 ust. 1 tejże ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem tym objęta jest odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która, kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 powołanej ustawy).

Podnieść należy, iż obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odszkodowania wynika wprost z art. 363 k.c. Szkoda powstaje w chwili wypadku, a w konsekwencji obowiązek jej naprawienia powstaje w tym samym momencie.

Sąd zważył, że w obowiązkowym ubezpieczeniu komunikacyjnym OC ma zastosowanie zasada pełnego odszkodowania wyrażona w art. 361 § 2 k.c., a zakład ubezpieczeń z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej wypłaca poszkodowanemu świadczenie pieniężne w granicach odpowiedzialności sprawczej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (art. 822 § 1 k.c.). Suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń nie może być jednak wyższa od poniesionej szkody (art. 824 ¹ § 1 k.c.). Zgodnie z art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania winien wypłacić odszkodowanie w pełnej wysokości, tj. odpowiadającej rozmiarom wyrządzonej szkody. Poszkodowany może zatem domagać się od podmiotu odpowiedzialnego (zakładu ubezpieczeń) odszkodowania obejmującego koszty prac naprawczych, w wyniku których uszkodzony samochód doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem oraz koszty części zamiennych niezbędnych do dokonania naprawy. Zgodnie z uchwałą SN z dnia 13 czerwca 2003 roku, odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (III CZP 32/03, Monitor Prawniczy z 2004, nr 2, s. 81). Sąd Najwyższy w uzasadnieniu ww. orzeczenia wskazał jednoznacznie, iż kosztami ekonomicznie uzasadnionymi są koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy dokonujący naprawy samochodu. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że ceny te odbiegają (są wyższe) od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług naprawczych na rynku. Wskazać przy tym należało, że w orzecznictwie dominuje stanowisko, iż roszczenie o świadczenie należne od zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została dokonana (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00, LEX nr 55515, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 22 lutego 2007 r., I ACa 1179/06, LEX nr 298601). Naprawa samochodu i rzeczywiste poniesienie kosztów z tego tytułu nie jest zatem warunkiem koniecznym dla dochodzenia odszkodowania.

W związku z powyższym Sąd uznał, iż niezbędnymi i ekonomicznie uzasadnionymi kosztami naprawy pojazdu należącego do poszkodowanego T. Ż. (1) są koszty wskazane w opinii biegłego w wysokości 15.645,43 zł. brutto (12.719,86 netto), zaś pozwany jako ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji zobowiązany był do naprawienia szkody przez wypłatę kwoty niezbędnej do restytucji pojazdu do stanu sprzed kolizji. Wskazać przy tym należy, iż T. Ż. (2) jest płatnikiem podatku VAT, winien zatem uiszczać należności według cen netto. Wobec powyższego, w przedmiocie kosztów naprawy pojazdu, żądanie strony powodowej było zasadne w zakresie kwoty 12.719,86 zł. i w tym też zakresie podlegało uwzględnieniu, jako mieszczące się w kosztach naprawy niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych.

Sąd oddalił natomiast powództwo co do kwoty 6.313,16 zł. dochodzonej tytułem odszkodowania za utracone zarobki, ponieważ jak wynikało z zeznań T. Ż. (1), po oddaniu samochodu do naprawy, wyjechał on na ferie / k. 97/. W świetle powyższego nie sposób uznać, iż dochodzone w tej części roszczenie zostało wykazane zarówno co do zasady, jak i wysokości. Skoro poszkodowany wyjechał na urlop, bezzasadnym jest twierdzenie, iż w tym czasie mógłby on osiągnąć jakikolwiek dochód z prowadzonej działalności gospodarczej. Dlatego też załączone wyliczenie / k. 23/, jak i wydruki z kasy fiskalnej za ostatnie trzy miesiące/ k. 20-22v./ nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych, jak i nie były weryfikowane przez Sąd.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu o odsetkach stanowił art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. Stosownie do treści art. 481 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, zaś zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z akt sprawy, sprawca szkody poinformował swojego ubezpieczyciela o wyrządzonej szkodzie w dniu 16 stycznia 2012 roku. A zatem uzasadnionym było zasądzenie odsetek ustawowych od dnia 17 lutego 2012 roku do dnia zapłaty.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art. 415 k.c. w zw. z art. 805 § 1 k.c. w zw. z art. 822 k.c. i art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. orzekł jak w punktach I i II wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., postanawiając o ich stosunkowym rozdzieleniu w stosunku do wygranej stron. Pozwany przegrał niniejszą sprawę w 58%, zatem powinien ponieść 58% kosztów procesu, na które złożyła się: opłata od pozwu w kwocie 1.098 zł, wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika ustalone w oparciu o rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz.U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1349) wraz z opłatą od pełnomocnictwa w kwocie 2.417 zł., oraz koszt opinii biegłego sądowego w kwocie 1.693,50 zł. Ponieważ w rzeczywistości pozwany poniósł wyższe koszty, od tych które go obciążają, należało zasądzić od powoda na rzecz pozwanego stosowną różnicę pomiędzy poniesionymi rzeczywiście kosztami a tymi, które powinien był ponieść.

z./ odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć powodowi.