Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w W. wniósł o zasądzenie od B. D. kwoty 1735,29 zł. Dochodzona kwota stanowiła roszczenie na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych nabyte przez powoda od (...) S.A. w W.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pomiędzy pozwaną jako abonentem a (...) Spółką Akcyjną w W. zawarta została umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych, która obejmowała również internet w wersji do 2 Mb. Z kolei w dniu 18 czerwca 2010 r. pozwana zawarła umowę w pakiecie One (...), w ramach której miało nastąpić przyspieszenie internetu do 20 Mb. Było to szczególnie ważne dla pozwanej, bo dużo usług świadczyła przez internet. Wiązało się to także z wyższymi opłatami abonamentowymi z kwoty 52 zł netto do 189 zł netto. Usługa miała być dostępna od 1 sierpnia 2010 r., jednakże okazało się, iż usługa nie jest wykonywana we wskazanej prędkości, a ponadto następowało „rwanie” w połączeniu. Pozwana zgłosiła reklamację, wykonała około kilkudziesięciu telefonów do N.. Reklamacja została uznana, pracownicy działu technicznego N. stwierdzili brak możliwości technicznych realizacji usługi w wersji do 20 Mb, w związku z tym została pozwanej przywrócona usługa w wersji do 2 Mb. Operator przy tym wprowadził przez okres od 1 października 2010 r do 30 listopada 2010 r. opłatę abonamentową w kwocie 1 zł netto, jednakże od grudnia 2010 r. N. rozpoczęła wystawiać faktury za abonament na kwotę 189 zł netto, tak jakby świadczona była usługa do 20 Mb na podstawie umowy z dnia 18 czerwca 2010 r. Pozwana był tymczasem przekonana, iż powrót do poprzedniej prędkości internetu, będzie wiązał się to też z powrotem do poprzedniej wysokości abonamentu. (...) S.A., po kolejnej reklamacji pozwanej, podniosła, iż brak jest podstaw do przywrócenia poprzednich warunków, albowiem zostały one zastąpione nową umową. Pozwana zwracała się o korektę wystawionych faktur. Pismem z dnia 31 grudnia 2010 r. pozwana powołując się na brak możliwości technicznych świadczenia usług w wersji do 20 M./s złożyła oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z dnia 18 czerwca 2010 r., podnosząc, iż wyraziła tylko zgodę na powrót do poprzedniej wersji umowy na 2/M./s, która nie została rozwiązana. Pozwana dokonała płatności za faktury VAT (...) w kwocie 33,65 zł w dniu 27 stycznia 2011 r., zaś za faktury VAT nr (...) w kwocie 166,22 zł w dniu 14 marca 2011 r., wyliczając ją jako średnią należność za faktycznie świadczone usługi. W dniu 21 czerwca 2012 r. powód nabył od (...) S.A. w W. wierzytelność z tytułu 4 faktur.

Powołany wyżej stan faktyczny był niesporny między stronami oparty o dokumenty- wezwania do zapłaty, wraz ze specyfikacja – k. 6, umowę sprzedaży wierzytelności – k. 7, Regulaminy – k. 29 – 34, potwierdzenie przelewu- k. 35, umowy – k. 36 – 39, pisma – k. 40 – 53, które nie budziły wątpliwości co do wiarygodności.

W sprawie przeprowadzony został dowód z przesłuchania stron z ograniczeniem go do przesłuchania pozwanej 127 – 128. Jej relacja była spójna, logiczna i konsekwentna, zbieżna z dokumentami.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako niezasadne podlegało oddaleniu w całości.

Powód dochodzi roszczenia z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, które nabył od operatora. Zgodnie z art. 513 § 1 k.c. stronie pozwanej przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Zastosowanie w sprawie będą miały zatem przepisy przepisy Ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne.

Zwrócić przy tym należy uwagę, iż zgodnie z art. 194 ust 2 Ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym. Przepis ten został wprowadzony ustawą, która weszła w życie w dniu 20 lipca 2013 r. Nie przewidziano przepisów przejściowych, dlatego też jako przepis proceduralny, ma on zastosowanie do postępowań nawet w toku. Zatem nie można stosować domniemań zgodności z rzeczywistością wpisów w księgach powoda w postępowaniu cywilnym.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż powód co do zasady nie udowodnił swego roszczenia. W wezwaniu do zapłaty – k. 6 V zawarta jest specyfikacja roszczenia. Wymienione są 4 faktury, ale nie zostały one złożone przez powoda, co nie pozwala na uznanie żądania w sposób należycie uzasadnione, zwłaszcza nie pozwala na ustalenie konkretnych tytułów ich wystawienia. Powód nie odniósł się też w żaden sposób do płatności dokonanych przez pozwaną, jeszcze zanim wierzytelność została nabyta, które przynajmniej częściowo zmniejszałaby dochodzoną kwotę. Biorąc jednak pod uwagę wykazane przez pozwaną okoliczności – braku możliwości świadczenia usług w umówionym zakresie, dokonanie płatności w wysokości określonej przez pozwaną, w stosunku do faktycznie świadczonej usługi, przerzucało na powoda obowiązek wykazania, sprecyzowania, jaka część nieświadczonej usługi odpowiadała określonemu składnikowi abonamentu. Umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych jest również umową wzajemną. Zgodnie z art. 488 § 1 świadczenia będące przedmiotem zobowiązań z umów wzajemnych (świadczenia wzajemne) powinny być spełnione jednocześnie, chyba że z umowy, z ustawy albo z orzeczenia sądu lub decyzji innego właściwego organu wynika, iż jedna ze stron obowiązana jest do wcześniejszego świadczenia. Zgodnie zaś z § 2 wskazanego przepisu jeżeli świadczenia wzajemne powinny być spełnione jednocześnie, każda ze stron może powstrzymać się ze spełnieniem świadczenia, dopóki druga strona nie zaofiaruje świadczenia wzajemnego.

Dlatego 3 pierwsze faktury ze wskazanego zestawienia należy uznać za zaspokojone. Oczywiście nie można tutaj w ogóle mówić o wykazaniu odsetek, brak zarówno wykazania dochodzonego okresu, jak też brak wykazania wymagalności, wobec braku wskazanych faktur.

Faktura (...) ze wskazanej specyfikacji na kwotę 1 075 zł, jak wynika ze stanowisk stron stanowiła opłatę wyrównawczą, choć również brak ku temu konkretnego dowodu. Brak jest także wykazania podstawy jej naliczenia. W umowie z dnia 18 czerwca 2010 – k. 38, brak jest wskazanej regulacji oraz określenia wysokości opłaty. Opłata wyrównawcza jest opisana w § 7 ust. 12 Regulaminu Świadczenia Usług przez Spółki Grupy (...), zgodnie z którym w przypadku rozwiązania umowy zawartej lub przedłużonej na czas określony, przed upływem tego okresu Abonent zobowiązany jest do zapłaty Operatorowi Opłaty Wyrównawczej (k. 30). Ponadto, jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego, istotnym elementem umowy z 18 czerwca 2010 r., niezależnie od pozostałych komponentów był internet o prędkości do 20 M/s. Stwierdzenie „do” powinno oznaczać, iż ta prędkość ma oscylować w granicach 20 M/s. Nie można uznać, iż spełnieniem świadczenia byłoby zapewnienie dostępu do internetu np. w granicach 2 M/s. Jest niesporne, że operator nie był w stanie zapewnić wykonania umowy w zakresie internetu do 20 M/s. Równocześnie strony podjęły rozmowy i pozwanej udzielona został informacja o powrocie do poprzedniej prędkości. Oczywistym jest, iż dla pozwanej jako abonenta miało się to wiązać z powrotem do opłat jak za 2 M/s. I to niezależenie od tego, iż operator udzielił rabatu za 2 kolejne miesiące. Zgodnie z art. 387 § 1 k.c. stosowanym przez art. 104 ust. 1 Ustawy Prawo telekomunikacyjne również do usług telekomunikacyjnych, umowa o świadczenie niemożliwe jest nieważna. Jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego, ze względów technicznych operator nie był w stania zapewnić umówionej prędkości łącza. Prędkość ta stanowiła istotę zawarcia umowy przez pozwaną w dniu 18 czerwca 2010 r., inne elementy umowy nie miały zasadniczego znaczenia. Dlatego umowę tą należy uznać za nieważną, nie daje ona podstawy do dochodzenia jakichkolwiek roszczeń, w tym opłaty wyrównawczej.

Niezależnie od tego, nawet przy ewentualnym przyjęciu, iż umowa pozostała ważna, zwrócić należy uwagę, iż operator decydując się na powrót do poprzedniej prędkości, przy zachowaniu innych postanowień umownych nie zrealizował obowiązku opisanego w § 20 Regulaminu – k. 34 tj. nie doręczył na piśmie treści zmiany co najmniej na okres 1 miesiąca przed wprowadzeniem tych zmian. Abonent do dnia wejścia w życie tych zmian może zaś doręczyć pisemne wypowiedzenie Umowy. Zgodnie z art. 56 ust. 8 Prawa telekomunikacyjnego w razie braku potwierdzenia abonentowi faktu złożenia oświadczenia o zmianie warunków umowy oraz jego zakresu i terminu wprowadzenia zmian, o których mowa w ust. 6, termin, w którym abonent może odstąpić od dokonanej zmiany warunków umowy, wynosi trzy miesiące i liczy się od dnia złożenia oświadczenia o zmianie warunków umowy. Jeżeli jednak abonent po rozpoczęciu biegu tego terminu otrzyma potwierdzenie, termin ulega skróceniu do 10 dni od dnia otrzymania tego potwierdzenia. Pozwana będąc przekonana, że powraca do poprzedniej umowy, dopiero w grudniu 2010 r., po wystawieniu faktury na wyższą kwotę abonamentu powzięła informację, że operator zmienił tylko prędkość internetu, a nie powrócił do poprzedniej umowy. Tym samym oświadczenie o zmianie warunków umowy z dnia 18 czerwca 2010 r. w stosunku do pozwanej należy liczyć dopiero od grudnia 2010 r. Dlatego oświadczenie o wypowiedzeniu, zgodnie z art. 56 ust. 8 powołanej ustawy należy uznać za złożone w terminie. Tak więc to pozwana złożyła oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z powodów leżących po stronie operatora, zatem opłata wyrównawcza w świetle § 20 ust. 1 Regulaminu nie przysługuje.

Tym samym powództwo jako niezasadne podlegało oddaleniu.

O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c.

Pozwana wygrała w całości sprawę o na należne jej od powoda koszty złożyły się koszty zastępstwa procesowego według stawki minimalnej na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. 2013 nr 0 poz. 490) wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

ZARZĄDZENIE

(...)