Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (zwany dalej spółką (...)) wniósł o zasądzenie od pozwanego W. B., kwoty 2.001,82 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot:

- 549,79 zł od dnia 24. maja 2012 roku do dnia zapłaty,

- 1.076,89 zł od dnia 13. lipca 2012 roku do dnia zapłaty,

- 62,59 zł od dnia 26. lipca 2012 roku do dnia zapłaty,

- 312,55 zł od dnia 15. grudnia 2012 roku do dnia zapłaty,

oraz kosztami procesu, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż zawarł z pozwanym umowę, na podstawie której strona pozwana nabywała od niego towar w opakowaniach zwrotnych. Powód podniósł, iż wobec nie rozliczenia się pozwanego z opakowań zwrotnych, powód wystawił na jego rachunek faktury VAT na łączną kwotę 2.524,50 zł. Wskazał, iż wobec uregulowania przez pozwanego należności w części, pozostała do zapłaty kwota 2.001,82 zł (pozew, 2-5).

W dniu 30. grudnia 2013 r., wydany został w sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (nakaz zapłaty, sygn. akt IX GNc 15502/13, k. 32). Jego odpis został doręczony stronie pozwanej w dniu 3. czerwca 2014 r. (k. 42).

W dniu 17. czerwca 2014 r. W. B. złożył sprzeciw od ww. nakazu zapłaty. Pozwany zaskarżył nakaz zapłaty w części, tj. ponad kwotę 312,55 zł. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na swoją rzecz od powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany zakwestionował zasadność dochodzonego przez powoda roszczenia wskazując, iż wystawione przez powoda faktury VAT dotyczą opakowań zwrotnych, które zostały przez pozwanego zwrócone, bądź zostały uregulowane należności z wynikające z wystawionych faktur VAT (sprzeciw od nakazu zapłaty, k. 43, 51-55).

Pismem z dnia 23. października 2014 roku pełnomocnik powoda cofnął powództwo co do kwoty 312,55 zł (pismo procesowe, k. 78-80).

W piśmie procesowym z dnia 27. maja 2015 roku powód cofnął pozew o należność główną w kwocie 1.638,82 zł, podtrzymując żądanie pozwu co do zasądzenia odsetek ustawowych od należności głównej. W uzasadnieniu pisma powód podniósł, iż pozwany w dniu 26. maja 2015 r. dokonał zapłaty kwoty 1.638,82 zł – należności głównej, tym samym do zapłaty pozostały odsetki ustawowe za opóźnienie od dochodzonej należności głównej (pismo procesowe, k. 196-197).

Pozwany w piśmie z dnia 18. sierpnia 2015 roku oświadczył, iż nie wyraża zgody na cofnięcie pozwu przez powoda, jak w piśmie z dnia 27. maja 2015 r. Podniósł, iż dokonał zapłaty kwoty 1.638,82 zł celem wykreślenia go z rejestru dłużników. Pozwany wskazał jednocześnie, iż w dalszym ciągu kwestionuje zasadność dochodzonego przez powoda roszczenia (pismo procesowe, k. 210).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Spółka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. sprzedawała W. B., prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą W. B. Przedsiębiorstwo Handlowo Usługowe (...) w W., towary w opakowaniach zwrotnych (okoliczności bezsporne).

Tytułem dokonanej sprzedaży spółka (...) wystawiała na rachunek W. B. faktury VAT. Do każdej z tych faktur VAT były wystawiane dokumenty WZO – wydanie zewnętrzne opakowań, w którym zapisywana była ilość wydanych opakowań zwrotnych. W przypadku zwrotu tych opakowań przy dostawie towaru, fakt ten był odnotowywany na dokumencie WZO, a następnie opakowania te były rozliczane dokumentem PZO – przychód zewnętrzny opakowań lub fakturą korygującą do faktury za opakowania. W przypadku gdy w chwili dostawy nowego towaru pracownik spółki (...) – kierowca, nie otrzymał takiej samej ilości opakowań zwrotnych, wpisywał w dokumencie WZO – „0”, natomiast w przypadku braku zwrotu ich w ciągu 30 dni, klient był obciążany wartością nierozliczonych opakowań zwrotnych, na potwierdzenie czego były wystawiane faktury VAT (okoliczności bezsporne, faktury VAT wraz z dokumentami WZO, k. 84-113, zeznania świadka K. O., k. 281-282).

Spółka (...) wystawiła na rachunek W. B. następujące faktury VAT tytułem niezwróconych opakowań zwrotnych:

-

nr (...) z dnia 23. maja 2012 r. na kwotę 1.072,47 zł tytułem sprzedaży 1.440 sztuk butelek piwa i 72 transporterów do piwa, z terminem płatności do dnia 23. maja 2012 r.

-

nr (...) z dnia 12. lipca 2012 r. na kwotę 1.076,89 zł tytułem sprzedaży 1.440 sztuk butelek piwa i 72 transporterów do piwa, z terminem płatności do dnia 12. lipca 2012 r. Podczas sprzedaży

-

nr (...) z dnia 25. lipca 2012 r. na kwotę 62,59 zł tytułem sprzedaży 88 sztuk butelek piwa i 4 transporterów do piwa, z terminem płatności do dnia 25. lipca 2012 r.,

-

nr (...) z dnia 30. listopada 2012 r. na kwotę 312,55 zł tytułem 420 sztuk butelek piwa i 21 transporterów do piwa, z terminem płatności do dnia 14. grudnia 2012 r.

(faktury VAT wraz z dokumentem (...), k. 18-25, zeznania świadka K. O., k. 281-282, zestawienie obrotu opakowaniami zwrotnymi, k. 81-83).

Pismem z dnia 30. września 2013 r. spółka (...) wezwała W. B. do zapłaty kwoty 2.001,82 zł tytułem nieuregulowanych należności z powyższych faktur VAT (wezwanie do zapłaty, k. 26-27).

W dniu 16. czerwca 2014 r. W. B. dokonał zapłaty kwoty 363,00 zł tytułem należności z faktury VAT nr (...) wraz z należnymi odsetkami za opóźnienie (potwierdzenie dokonania przelewu, k. 56).

W wiadomości e-mail z dnia 28. października 2013 r. W. B. poinformował, że rozliczył się z opakowań zwrotnych, na potwierdzenie czego posiada dokumenty finansowe (wiadomość e-mail, k. 57).

W dniu 26. maja 2015 r. W. B. dokonał zapłaty kwoty 1.638,82 zł tytułem należności z faktur VAT (okoliczności bezsporne).

Powyższych ustaleń faktycznych Sąd dokonał na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci odpisów dokumentów prywatnych załączonych do pozwu oraz pisma procesowego pełnomocnika powoda, uwierzytelnionych przez pełnomocnika strony powodowej w trybie przewidzianym w przepisie art. 129 § 2 k.p.c. Powołane przez powoda odpisy dokumentów prywatnych zasługują na wiarę. Ich wiarygodność nie była kwestionowana przez strony niniejszego postępowania, Sąd zaś nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu.

Okoliczności związane ze sposobem rozliczania się przez strony z opakowań zwrotnych Sąd ustalił na podstawie dokumentów w postaci faktur VAT i dokumentów WZO, które to dokumentny wzajemnie się uzupełniały i były wewnętrznie spójne. Ponadto powyższą okoliczność Sąd ustalił w oparciu o zeznania świadka K. O., byłego pracownika powodowej spółki, który potwierdził praktykę rozliczania za opakowania zwrotne poprzez wystawianie dokumentów WZO i PZO i obciążanie klientów fakturami VAT w przypadku braku zwrotu tych opakowań. Zeznaniom tym Sąd dał wiarę w całości, gdyż były one spójne i pozbawione wewnętrznych sprzeczności. Zeznania te jednakże okazały się nieprzydatne w zakresie ustalenia rozliczenia się przez pozwanego z opakowań zwrotnych, gdyż świadek wskazał, iż przestał współpracować z powodową spółka zanim zakończyła się współpraca pomiędzy stronami, w związku z czym nie posiada on wiedzy na temat końcowych rozliczeń pomiędzy stronami w zakresie opakowań zwrotnych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Rozważania merytoryczne należy poprzedzić ustaleniem ostatecznego zakresu dochodzonego roszczenia.

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty zaskarżył nakaz zapłaty w części, tj. ponad kwotę 312,55 zł wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty. Tym samym nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 30. grudnia 2013 r. uprawomocnił się w tym zakresie. W związku z powyższym oświadczenie powoda z dnia 23. października 2014 r. o częściowym cofnięciu powództwa co do kwoty 312,55 zł zostało uznane przez Sąd za bezskuteczne z uwagi na fakt, że nakaz zapłaty w tej części uprawomocnił się.

Bezskuteczne okazało się również oświadczenie powoda z dnia 27. maja 2015 r. o częściowym cofnięciu powództwa co do kwoty 1.638,82 zł, wobec uregulowania przez pozwanego roszczenia w tym zakresie w dniu 26. maja 2015 r. Zgodnie z brzmieniem art. 203 § 1 k.p.c., pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. W myśl § 3 powołanego wyżej przepisu, sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. Ponieważ oświadczenie powoda zostało złożone po rozpoczęciu rozprawy i nie zostało połączone z oświadczeniem o zrzeczeniu się roszczenia, Sąd zobowiązał pozwanego do wyrażenia zgody na cofnięcie pozwu przez powoda we wskazanym zakresie. Pozwany odmówił wyrażenia zgody na częściowe cofnięcie powództwa przez powoda. Swoją decyzję pozwany uzasadnił faktem, iż nadal kwestionuje żądnie pozwu w tym zakresie, zaś dokonanie przez niego zapłaty powyższej kwoty umotywowane było jedynie usunięciem jego nazwiska z listy dłużników. Tym samym wobec faktu, iż powód nie połączył swojego oświadczenia o częściowym cofnięciu powództwa ze zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie oraz w związku z niewyrażeniem zgody przez pozwanego, brak było podstaw do umorzenia postępowania w tym zakresie. Z uwagi jednak na fakt, iż pomiędzy stronami bezsporna była okoliczność spełnienia świadczenia przez pozwanego w zakresie kwoty 1.638,82 zł w dniu 26. maja 2015 r. Sąd oddalił powództwo w tej części.

W związku z powyższym kwestią pozostałą do rozstrzygnięcia było żądnie odsetkowe pozwu.

Powód wywodził swoje roszczenie będące przedmiotem niniejszego postępowania z zawartych z pozwanym umów sprzedaży towaru – piwa w opakowaniach zwrotnych. Zgodnie z art. 535 k.c. sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Na powodzie spoczywał zatem ciężar wykazania okoliczności wydania pozwanemu sprzedanego towaru. Powód na potwierdzenie swych twierdzeń przedstawił dokumenty w postaci faktur VAT wystawionych tytułem sprzedaży pozwanemu opakowań zwrotnych oraz dokumenty WZO oraz zestawienie obrotu opakowaniami zwrotnymi, z których wynikała ilość wydanych pozwanemu opakowań zwrotnych. Strona pozwana nie kwestionowała powyższych okoliczności.

Pozwany w ramach prowadzonej działalności nabywał u powodowej spółki towary, które znajdowały się w opakowaniach zwrotnych – butelkach i transporterach. Opakowania te pozwany pobierał z obowiązkiem ich zwrotu lub też zwrotu ich równowartości, czego pozwany nie kwestionował. Jak wynika z zeznań świadka K. O. termin dostawy towaru wraz z opakowaniami był jednocześnie terminem zwrotu opakowań, natomiast w przypadku różnicy pomiędzy ilością pobranych a zwróconych opakowań wystawiana była faktura VAT, którą pozwany powinien uregulować w terminie w niej wskazanym. Jak wynika z dokumentów zgormadzonych w aktach sprawy, w szczególności faktur VAT i dokumentów WZO oraz zeznań świadka K. O., była to przyjęta przez strony praktyka w ramach współpracy handlowej w zakresie sposobu rozliczania niezwróconych opakowań zwrotnych. Powyższe potwierdza ponadto przyjęcie takiej faktury przez pozwanego, który podpisał fakturę VAT nr (...) opiewającą na kwotę stanowiącą równowartość niezwróconych opakowań zwrotnych oraz jej uregulowanie. Z powyższego wynika, że pozwany był zobowiązany do zwrotu opakowań w ciągu 30 dni od ich otrzymania, bądź do zapłaty kwoty stanowiącej ich równowartość w terminie wskazanym na fakturze VAT.

Należy wskazać, iż pozwany nie kwestionował faktu zawarcia umów sprzedaży z powodem, jak również sposobu rozliczania opakowań zwrotnych. Pozwany natomiast zakwestionował zasadność dochodzonego roszczenia wskazując, że rozliczył się z powodem z opakowań zwrotnych, bądź to przez ich zwrot, bądź też przez zapłatę ich równowartości.

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 6 k.c. i stanowiącego jego procesowy odpowiednik art. 232 k.p.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, natomiast strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Tym samym to na pozwanym ciążył obowiązek wykazania okoliczności, na które powoływał się w sprzeciwie od nakazu zapłaty, czyli rozliczenia się z powodem z opakowań zwrotnych, bądź to w naturze, poprzez ich zwrot, bądź też przez zapłatę ich równowartości. Pozwany celem wykazania tych okoliczności zgłosił dowodów z zeznań świadka K. O. – byłego pracownika powodowej spółki, odpowiedzialnego za kontakty handlowe z pozwanym. Zeznania świadka jednakże nie potwierdziły faktu rozliczenia się przez pozwanego z opakowań zwrotnych. Świadek składając zeznania wyjaśnił procedurę rozliczania się z tych opakowań przez klientów, nie był jednak w stanie potwierdzić, iż doszło do rozliczenia się z tych opakowań przez pozwanego, wskazując, na fakt, iż zanim zakończyła się współpraca pomiędzy stronami, świadek nie był już pracownikiem powoda, dlatego też nie posiada wiedzy w tym zakresie. Pozwany nie wykazał się żądną inną inicjatywą dowodową w zakresie podnoszonych przez niego twierdzeń, poprzestając jedynie na ogólnikowym twierdzeniu o rozliczeniu się z powodem z opakowań zwrotnych. Pozwany nie przedłożył w szczególności dokumentów finansowych dotyczących zwrotu butelek i opakowań, które jak wynika z wiadomości e-mail z dnia 28. października 2013 r. miał w posiadaniu. Podkreślenia wymaga, że samo twierdzenie strony pozwanej nie jest dowodem, a twierdzenie istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c.). W niniejszej sprawie to na pozwanym spoczywał ciężar udowodnienia, iż rozliczył się opakowań zwrotnych. Pozwany natomiast okoliczności takiej nie wykazał żadnym środkiem dowodowym. W procesie decyzyjnym Sąd nie może oprzeć swojego rozstrzygnięcia na okolicznościach, które nie zostały udowodnione. Dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony (ani materialnoprawnym, ani procesowym), a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Nie istnieje zatem żadna możliwość egzekwowania od strony aktywności w sferze dowodowej; sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Przeciwko stronie natomiast - co wynika z art. 6 k.c. - skierują się ujemne następstwa jej pasywnej postawy; fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych (Pyziak-Szafnicka M. (red.). Kodeks cywilny. Część ogólna. Komentarz. LEX 2009).

W związku z powyższym Sąd uznał, iż powodowi przysługiwała należność dochodzona niniejszym pozwem z tytułu nierozliczonych opakowań zwrotnych, wynikająca z przedłożonych faktur VAT.

Mając na względzie powyższe, Sąd na podstawie art. 481 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda odsetki ustawowe za opóźnienie od należności wynikających z faktur VAT, zgodnie z żądaniem pozwu. Data początkowa, od której powód domagał się odsetek, nie była kwestionowana przez pozwanego (art. 230 k.p.c.), natomiast daty końcowe naliczania odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie spornych faktur VAT znajdują odzwierciedlenie w datach zapłaty poszczególnych należności, tj. kwoty 363,00 zł w dniu 16. czerwca 2014 r. i kwoty 1.638,82 zł w dniu 26. maja 2015 r. W pozostałym zaś zakresie Sąd oddalił powództwo.

Orzekając o kosztach procesu, Sąd postąpił zgodnie z dyspozycją art. 98 k.p.c., statuującego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, uznając powoda za stronę wygrywającą w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu powód wygrał niniejsze postępowanie w całości, bowiem to postępowanie potwierdziło twierdzenia powoda o tym, że przysługuje mu świadczenie w rozmiarze wynikającym z roszczenia zgłoszonego w pozwie. Fakt spełnienia świadczenia przez pozwanego w toku postepowania świadczy o tym, że wystąpienie przez powoda z powództwem w niniejszej sprawie stanowiło w pełni uzasadnione jej okolicznościami poszukiwanie ochrony prawnej, które było – w momencie wytoczenia powództwa – niezbędne do celowego dochodzenia przez powoda swoich praw. Częściowe zaś oddalenie powództwa wynika wyłącznie z faktu niewyrażenia zgody przez pozwanego na częściowe cofnięcie powództwa przez powoda oraz z faktu złożenia przez powoda oświadczenia o częściowym cofnięciu powództwa bez zrzeczenia się roszczenia. w ocenie Sądu jednak fakt niepołączenia oświadczenia o częściowym cofnięciu powództwa z oświadczeniem o zrzeczeniu się roszczenia nie wygenerował żadnych dodatkowych kosztów niniejszego postępowania.

Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda koszty, na które składały się: opłata od pozwu w wysokości 100,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł, oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 600,00 zł zgodnie z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r., nr 163, poz. 1349 ze zm.).

Biorąc pod uwagę wszystkie powołane wyżej okoliczności, Sąd na podstawie wskazanych w uzasadnieniu przepisów orzekł jak w wyroku.

SSR Aleksandra Zielińska-Ośko

Z.(...)