Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie Wydział III Karny

w składzie:

Przewodniczący – SSR Maciej Jabłoński

Protokolant – Magdalena Mazurkiewicz

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 30 marca 2016 r.

sprawy:

A. K. – s. S. i E. z d. D., ur. (...) w W.,

Oskarżonego o to, że:

W dniu (...) roku w Komendzie Rejonowej Policji W. III, będąc przesłuchiwany w charakterze świadka i osoby składającej zawiadomienie o przestępstwie w postępowaniu przygotowawczym o sygnaturze (...), (...) i będąc pouczony o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań i zatajenie prawdy, złożył fałszywe zeznania mające służyć za dowód w postępowaniu przygotowawczym dotyczące faktu i okoliczności dokonania kradzieży z włamaniem samochodu S. (...) nr rej. (...),

tj. o czyn z art. 233 § 1 k.k.

orzeka:

I.  A. K. uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. skazuje oskarżonego, a na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza mu karę 100 (sto) stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

II.  Na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego A. K. na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 100 zł (stu złotych) oraz koszty postępowania w kwocie 50 zł (pięćdziesiąt złotych).

III K 916/15

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny w sprawie:

W dniu (...) A. K. był przesłuchiwany jako świadek w sprawie kradzieży pojazdu S. (...) stanowiącego własność M. B., a który miał zostać skradziony w dniu (...) z miejsca w jakim go (jako kierujący) pozostawił. W rzeczywistości nie było takiego zdarzenia a samochód ( rzeczywiście istniejący) nie był przedmiotem zaboru. Zeznania co do faktu i okoliczności kradzieży pojazdu oskarżony złożył na prośbę M. B. i według jej instrukcji.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów wymienionych w akcie oskarżenia.

Sąd nie widział podstaw do kwestionowania wyjaśnień oskarżonego, który szczegółowo opisał powód i techniczne aspekty popełnionego przez siebie czynu zabronionego przyznając się do winy podczas pierwszego przesłuchania po przedstawieniu mu zarzutów.

Także pozostały materiał dowodowy nie budzi zastrzeżeń w sensie jego prawdziwości i spójności.

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżony A. K. złożył zeznania jako świadek a przed tą czynnością został pouczony o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywych zeznań, co zostało ujęte w treści protokołu i potwierdzone podpisem świadka. Następnie złożył relację o nie mającym w istocie miejsca przypadku kradzieży pojazdu. Wiedział, że tak nie było i wiedział, że zeznaje w toku postępowania karnego. Wiedział też, że jego zeznania mają posłużyć za dowód ( wszak podawał dokładne okoliczności dotyczące miejsca, daty i okoliczności czynu). Tym samym wyczerpał znamiona czynu z art. 233 § 1 kk

Sąd wymierzając karę w pełni podzielił pogląd prokuratora o wystarczającym zakresie represji ograniczonym do relatywnie niewysokiej grzywny. Działanie oskarżonego w istocie rzeczy było jedynie zabiegiem akcesoryjnym w stosunku do czynu M. B. i samo w sobie niosło stosunkowo niewielki skutek w postaci ukierunkowania postępowania karnego na niezaistniałe przestępstwo. Stąd też 100 stawek dziennych grzywny przy wysokości jednej stawki określonej na 10 złotych jest karą wystarczającą.

Sąd krytycznie zauważa, że dopuścił się pomyłki pisarskiej w przywołaniu właściwego zapisu ustawy w wyroku. Zamiast art. 233 przywołano art. 278 co jest oczywistym błędem na poziomie mechanicznym i nie oddaje intencji Sądu. Uznając oskarżonego za winnego zarzucanego mu czynu Sąd nie mógł wszak żadną miarą zmienić kwalifikacji ze składania fałszywych zeznań na kradzież. Stąd uznając to za oczywistość poszukiwał drogi naprawy poprzez wydanie postanowienia o sprostowaniu oczywistej omyłki pisarskiej pomimo zasadniczo krytycznego stanowiska orzecznictwa w tym względzie.

Wobec powyższego należało orzec jak w sentencji wyroku.