Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 10 marca 2016 r.

Pozwem z dnia 19 października 2012 r. (data prezentaty) powód J. W. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej P. A. (1) łącznej kwoty 32.242,67 zł. tytułem zwrotu kosztów wykonanych prac dekarskich oraz tytułem zadośćuczynienia za narażenie powoda na niedogodności związane z opóźnieniem w realizacji inwestycji, wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto, powód domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając żądanie pozwu, powód podniósł, iż w połowie września 2008 r. wraz z żoną skontaktował się z B. A., reprezentującym pozwaną P. A. (1) prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...) w sprawie wykonania prac dekarskich w budynku mieszkalnym położonym w miejscowości K. przy ulicy (...). Powód wskazał, że na początku września 2008 r. korzystał z usług innego przedsiębiorcy w zakresie prac dekarskich, niemniej jednak po upływie około 1,5 tygodnia zrezygnował z jego usług ze względu na nienależyte wykonywanie zleconych prac. Powód podniósł, iż B. A. po obejrzeniu dachu potwierdził, że czynności rozpoczęte przez poprzedniego przedsiębiorcę zostały wykonane nieprawidłowo. Jednocześnie zobowiązał się wykonać prace dekarskie począwszy od uszczelnienia przeciekającego dachu, skierować na budowę pracowników z odpowiednim doświadczeniem oraz osobiście nadzorować przebieg prac przyjeżdżając na budowę co dwa dni. Mimo to, jak wskazano w pozwie, powód zauważył, że pracownicy pozwanej nie mieli wprawy i doświadczenia w wykonywaniu tego typu prac, bowiem wykonywali je powolnie, a niektóre prace wymagały ponownego wykonania. Zdaniem powoda, zdarzało się tak, że pracownicy czekali kilka dni na przyjazd B. A., aby zaakceptował sposób wykonania prac oraz podpowiedział właściwe rozwiązania. Powód podniósł, iż wbrew deklaracjom B. A., pojawiał się on na budowie mniej więcej raz na 1,5 tygodnia. Również próby uszczelnienia dachu nie przyniosły zadowalającego rezultatu, ponieważ w czasie opadów dach przeciekał bardziej niż przed podjęciem prac przez pracowników pozwanej. Powód wskazał, iż w dniu 22 października 2008 r. w siedzibie pozwanej, strony spotkały się w celu zawarcia umowy. Ostatecznie jednak nie doszło do podpisania umowy, a jedynie do pisemnego ustalenia zakresu prac oraz kwot należnych za ich wykonanie. Ustalono także, iż w dniu 28 października 2008 r. zostanie przeprowadzona ocena i odbiór dotychczas wykonanych prac I etapu, z udziałem osoby posiadającej uprawnienia budowlane. Niemniej jednak, jak podnosi dalej powód, do odbioru wykonanych prac nie doszło, bowiem w dniu 28 października 2008 r. pracownicy pozwanej zabrali narzędzia i opuścili plac budowy. B. A. wysłał powodowi drogą elektroniczną pismo informujące o przerwaniu prac, a w dniu 31 października 2008 r. fakturę VAT nr (...) za rzekomo wykonane prace I etapu. W związku z powyższym, jak argumentuje dalej powód, zlecił rzeczoznawcy z Ośrodka (...) sporządzenie prywatnej opinii na temat stanu wykonanych prac. Z jej treści wynikało, że wykonawcy robót popełnili szereg błędów w sztuce budowlanej, a pokrycie papy na deskowaniu oraz uszczelnienie zostały wykonane nieprawidłowo. Powód dysponując wskazaną opinią wezwał pozwaną do usunięcia wad oraz dokończenia prac w terminie do 24 listopada 2008 r. Wobec braku reakcji strony pozwanej, powód pismem z dnia 28 listopada 2008 r. odstąpił od umowy i poinformował pozwaną o wystąpieniu na drogę sądową z powództwem o odszkodowanie z tytułu nienależytego wykonania umowy (pozew - k. 2-5).

Pismem z dnia 5 listopada 2012 r. powód zmodyfikował żądanie pozwu w ten sposób, że wniósł o zapłatę kwoty 38.242,67 zł. wraz z ustawowymi odsetkami. Na kwotę dochodzoną pozwem składały się: kwota 32.242,67 zł. tytułem kosztów wadliwie wykonanych przez pozwaną prac dekarskich oraz zniszczonych materiałów, a także kwota 5.000 zł. tytułem zadośćuczynienia za narażenie powoda na niedogodności związane z opóźnieniem realizacji inwestycji (pismo powoda - k. 62).

Pozwana P. G. prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą (...) w odpowiedzi na pozew domagała się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia na swoją rzecz od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko, pozwana przyznała, że rozpoczęła wykonywanie prac dekarskich dla powoda oraz, że strony ustaliły wynagrodzenie i zakres prac, które miały zostać przeprowadzone w trzech etapach. Wskazała jednak, że materiały niezbędne do prowadzenia robót miał dostarczyć powód, który czynił to z dużym opóźnieniem, co wstrzymywało wykonywanie prac. Podniesiono, że na polecenie powoda pozwana miała wykonać część prac z materiałów już wcześniej używanych przez poprzednią ekipę, które były krzywe, pocięte na mniejsze elementy oraz porozrzucane po placu budowy, co spowodowało konieczność ich wcześniejszego uprzątnięcia. Dodatkowo, pozwana podniosła, iż wyznaczony przez powoda kierownik budowy próbował zlecać jej pracownikom dodatkowe prace, niezwiązane z umową. W związku z deklaracją żony powoda, iż nie zapłaci za prace już wykonane, a także w związku z brakiem materiałów oraz trudnościami związanymi z wykonywaniem prac, pozwana pisemnie poinformowała powoda o przerwaniu prac i zakończeniu ich na tym etapie z winy powoda. Jednocześnie zaznaczyła, że powód nie chciał przystąpić do odbioru dotychczas wykonanych prac, ani zapłacić za prace już wykonane, powołując się na brak łączącej strony umowy oraz nieprawidłowość wykonania robót. W ocenie pozwanej, wszelkie prace zostały wykonane prawidłowo, mimo wielu utrudnień technicznych. Powód natomiast zalega wobec pozwanej z zapłatą kwoty 14.266,66 zł. brutto. Z ostrożności procesowej, strona pozwana złożyła oświadczenie o potrąceniu swojej wierzytelności względem powoda, wynikającej z faktury VAT nr (...) wystawionej w dniu 29 października 2008 r. z ewentualną wierzytelnością strony powodowej w tej kwocie, a wynikającą z rzekomego zniszczenia materiałów oraz spowodowania strat i szkody majątkowej (odpowiedź na pozew – k. 75-78).

Pismem z dnia 7 kwietnia 2013 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) powód ograniczył powództwo do kwoty 32.263,86 zł. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 7 kwietnia 2011 r. do dnia zapłaty, wskazując, że na kwotę dochodzoną pozwem składają się: kwota 25.000 zł. tytułem kosztów poniesionych przez powoda w związku z wadliwym wykonaniem prac oraz kwota 7.263,86 zł. tytułem zniszczonych lub zużytych przez pozwaną materiałów dekarskich. Jednocześnie, w odpowiedzi na podniesiony przez pozwaną zarzut potrącenia, powód podniósł zarzut przedawnienia wierzytelności pozwanej, wskazując na upływ trzyletniego terminu przedawnienia roszczenia wynikającego z prowadzonej działalności gospodarczej (pismo powoda – k. 112-114).

Na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2013 r. pełnomocnik powoda cofnął powództwo ponad kwotę 32.263,86 zł. wraz ze zrzeczeniem się roszczenia. W piśmie złożonym na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2013 r. pełnomocnik pozwanej podniósł zarzut przedawnienia roszczenia powoda (pismo pozwanej z dnia 24 kwietnia 2013 r. – k. 150-153).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. W. i jego żona I. W. prowadzili na stanowiącej ich własność nieruchomości położonej w miejscowości K. budowę domu mieszkalnego (okoliczność niesporna). Wykonanie prac dekarskich na budynku zlecili P. Ś., który w ramach zleconych czynności, w ciągu dwóch dni pracy dokonał jedynie nabicia części łat oraz rozładunku dostarczonej przez powoda blachy. Nie nakładał natomiast papy na dach oraz nie wykonał podkonstrukcji. W trakcie czynności wykonywanych przez P. Ś., I. W. zakwestionowała odcień blachy, co spowodowało przerwanie prac wykonawcy. Po tygodniu, J. W. zakończył współpracę z P. Ś. wobec niezadowolenia I. W. ze sposobu wykonywanych przez niego czynności ( dowód: zeznania świadka P. Ś. – k. 250-251, zeznania powoda J. W. – k. 496-497).

Kontynuując budowę domu mieszkalnego, we wrześniu 2008r. J. W. i I. W. skontaktowali się z B. A. w sprawie wykonania prac dekarskich w budynku mieszkalnym położonym w miejscowości K.. W trakcie spotkania na placu budowy, B. A. przygotował formularz umowy, który ostatecznie nie został podpisany przez powoda (okoliczność niesporna, dowody: zeznania świadka B. A. – k. 265-269, zeznania świadka I. W. - k. 244-249, zeznania świadka P. A. (2) - k. 252, zeznania powoda J. W. – k. 496-497).

Podczas pierwszej wizyty na placu budowy zastano wykonane więźbę, deskowanie, podkonstrukcję i okap oraz zamontowaną papę. Dodatkowo na nieruchomości panował nieład. Znajdowało się tam drewno, ścinki, łaty, kontrłaty oraz dachówki ( dowód: zeznania świadka B. A. - k. 265-269, zeznania świadka M. W. - k. 253-254, zeznania świadka W. F. – k. 249-250, zeznania świadka P. A. (2) - k. 252).

I. W. poinformowała B. A., że dach przecieka oraz, że w jej ocenie niezbędne są demontaż i montaż łat po poprzedniej ekipie, a następnie obróbki blacharskie i montaż gzymsu (okoliczności niesporne, dowód: zeznania świadka I. W. – k. 244-249, zeznania świadka B. A. - k. 265-269, zeznania świadka P. A. (2) - k. 252).

We wrześniu 2008 r. J. W. i I. W. (zamawiający) zawarli z B. A. działającym jako pełnomocnik P. A. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) (wykonawca) ustną umowę, na podstawie której powierzono wykonawcy roboty dekarsko – blacharskie na dachu budynku mieszkalnego w K. przy ul. (...). Strony ustaliły zakres czynności, które miały polegać na: przełaceniu i uszczelnieniu dachu, wykonaniu i zamontowaniu obróbek blacharskich, zamontowaniu i dopasowaniu orynnowania, ułożeniu i zamontowaniu dachówki, ułożeniu taśmy wentylacyjnej pod gąsiory, montażu gąsiorów, wykonaniu i zamontowaniu gzymsu, pasa podrynnowego, pasa nadrynnowego oraz dopasowaniu i zamontowaniu okien (...). Tak określony zakres prac został podzielony na trzy etapy. Po zakończeniu każdego etapu i odbiorze prac miała nastąpić płatność. I etap miał polegać na zdemontowaniu kontrłat i łat, uszczelnieniu i zamontowaniu w tych miejscach papy, wykonaniu pozostałych uszczelnień na dachu oraz wykonaniu obróbki blacharskiej. Dodatkowo pracownicy pozwanej mieli za zadanie uprzątnąć plac budowy po poprzednich wykonawcach i dokonać segregacji znajdujących się na nieruchomości materiałów pod kątem ich przydatności do zleconych prac. (...) niezbędne do wykonania przedmiotowych prac zobowiązali się dostarczyć zamawiający. Koszt wykonania wymienionych robót strony ustaliły na kwotę 40.000 zł. netto (okoliczności niesporne, dowody: zeznania świadka B. A. - k. 265-269, zeznania świadka I. W. – k. 244-249, pismo – k. 13-15).

Zlecone czynności wykonywało trzech pracowników wykonawcy, którzy przez okres około czterech tygodni zamieszkiwali na terenie budowy w tzw. domku holenderskim. Ekipa (...) wykonywała zlecone prace częściowo z nowych materiałów dostarczanych przez I. W., a częściowo ze zdemontowanych materiałów znajdujących się na budowie. W trakcie ich wykonywania pojawił się problem związany z dostarczaniem przez zamawiających odpowiedniej ilości materiałów do wykonania prac dekarskich, bowiem część odzyskanych materiałów nie nadawała się do ponownego użytku. Na plac budowy regularnie przyjeżdżał B. A., który nadzorował czynności pracowników (...). Sporadycznie na nieruchomości bywał również P. A. (2) ( dowody: zeznania B. A. - k. 265-269, zeznania świadka I. W. – k. 244-249, zeznania świadka P. A. (2) - k. 252, zeznania świadka M. W. - k. 253-254, zeznania powoda J. W. - k. 496-497).

Wykonawca (...) P. A. (1) ostatecznie wykonał następujące prace: uprzątnięcie terenu budowy po poprzednich wykonawcach, częściowe zdemontowanie łat oraz kontrłat, zabezpieczenie otworów masą bitumiczną i papą, dokonanie obróbek blacharskich w postaci pasa podrynnowego, koszy spływowych, rynien, wydr przyściennych i kominowych oraz wykonanie gzymsu z płyty osb ( dowód: zeznania B. A. - k. 265-269).

B. A. przeprowadził z I. W. rozmowę o konieczności podpisania umowy o ustalonej przez strony treści, a także zapłaty za I etap wykonanych robót oraz prac porządkowych. Ostatecznie I. W. i J. W. nie podpisali umowy i nie zapłacili pozwanej wynagrodzenia za wykonane czynności ( dowody: zeznania B. A. - k. 265-269, zeznania świadka P. A. (2) - k. 252, zeznania świadka I. W. – k. 244-249, zeznania powoda J. W. – k. k. 496-497).

W dniu 28 października 2008 r. pracownicy (...) opuścili teren budowy zabierając ze sobą narzędzia oraz kontener pracowniczy, w którym zamieszkiwali podczas wykonywania prac (okoliczność niesporna, dowody: zeznania B. A. - k. 265-269, zeznania świadka I. W. – k. 244-249, zeznania świadka P. A. (2) - k. 252).

Pismem z dnia 28 października 2008 r., wysłanym drogą elektroniczną pracownik P. A. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) poinformował J. W. o przerwaniu prac blacharsko - dekarskich w związku z niedotrzymaniem warunków płatności za I etap prac, utrudnianiem wykonywanych czynności pracownikom oraz zleceniem zadań niezwiązanych z umową. Jednocześnie wskazał, że za wykonane prace wystawi fakturę (okoliczność niesporna, dowód: pismo pozwanej z dnia 28.10.2008r. poświadczone za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym – k. 164-165).

W dniu 29 października 2008 r. P. A. (1) prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą (...) wystawiła na rzecz J. W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 14.266,66 zł. brutto z terminem płatności na dzień 30 października 2008 r., tytułem wykonania gzymsu z płyty (...), przełacania dachu łatami i kontrłatami, montażu obróbek blacharskich na gzymsie, montażu orynnowania, montażu pasa podrynnowego i nadrynnowego na lukarnie, wykonania koszy na dachu oraz uszczelnienia dachu w budynku mieszkalnym położonym w K. przy ulicy (...) (okoliczność niesporna, dowód: poświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia faktury VAT nr (...) – k. 168).

W korespondencji mailowej z dnia 30 października 2008 r. J. W. poinformował, że B. A. rozpoczął prace bez podpisanej umowy, kierując na plac budowy podwykonawców nie mających odpowiednich kwalifikacji i nie radzących sobie z wykonywanymi czynnościami, a nadto bez dostatecznego nadzoru ze strony Pana A.. Wskazał, że prace wykonywane były w sposób powolny oraz nienależyty i ostatecznie zostały przerwane przed zakończeniem pierwszego etapu. J. W. stwierdził, iż pozwana nie miała podstaw do stwierdzenia, że nie dotrzymano warunków płatności za I etap prac i wystawienia faktury, ponieważ nie nastąpił odbiór robót. Powód podkreślił, że prace zostały przerwane na wyłączne ryzyko i odpowiedzialność B. A., który obiecywał fachowe wykonanie robót i osobisty nadzór nad prowadzonymi pracami, z czego jednak się nie wywiązał (okoliczność niesporna, dowód: poświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia pisma powoda z dnia 30.10.2008 r. – k. 166).

Pismem z dnia 30 października 2008 r. B. A. poinformował J. W., że I etap prac został zakończony oraz że rozpoczęto II etap. Podniósł, że opóźnienie w pracach wynikało jedynie z winy inwestora, który nie podejmował decyzji oraz nie dostarczał niezbędnych materiałów, a nadto obciążał wykonawcę obowiązkiem wykonania poprawek po innych ekipach, wynikających z braku nadzoru ze strony inwestora (okoliczność niesporna, dowód: poświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia pisma pozwanego z dnia 30.10.2008 r. – k. 167).

Pismem z dnia 10 listopada 2008 r. J. W. i I. W. zwrócili się do (...) P. A. (1) o wykonanie wszystkich poprawek wynikających z opinii rzeczoznawcy sporządzonej na zlecenie powoda i dokończenie prac przewidzianych w I etapie do dnia 24 listopada 2008 r. Jednocześnie poinformowali pozwaną, że w przypadku niedokończenia prac we wskazanym terminie odstąpią od umowy i zlecą wykonanie wyżej wymienionych prac innej firmie, a związane z tym koszty uwzględnią w ostatecznym rozliczeniu I etapu (okoliczność niesporna, dowód: poświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia pisma powoda z dnia 10.11.2008 r. wraz z dowodem nadania – k. 187-188).

Pismem z dnia 28 listopada 2008 r. J. W. i I. W. odstąpili od umowy zawartej z (...) P. A. (1), wskazując na nienależyte wykonanie prac (okoliczność niesporna, dowód: poświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia pisma powoda z dnia 28.11.2008 r. wraz z dowodem nadania i doręczenia – k. 189-190).

Pismem z dnia 2 grudnia 2008 r. B. A. poinformował J. W. i I. W., że I etap prac został wykonany, lecz nieopłacony. Nadmienił, że nie zostały również uregulowane poniesione koszty związane z przyjazdem i wyjazdem pracowników. B. A. podniósł, że zamawiający nie przekazali pozwanej niezbędnych materiałów do wykonania wskazanych prac, a materiały w postaci łat, blach i orynnowania pochodziły z odzysku, były nierówne bądź pocięte na kawałki i porozrzucane. Wskazał, że pozwana musiała upominać się o materiały w postaci gwoździ i wkrętów oraz oczekiwać na nie niekiedy kilka dni, co dezorganizowało pracę. B. A. podkreślił, że więźba dachowa, murowanie lukarn, nabicie papy i deskowanie, zastane na budowie były wykonane nieprawidłowo przez poprzednich wykonawców i stanowią przyczynę problemów w dalszych pracach (okoliczność niesporna, dowód: poświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia pisma z dnia 02.12.2008 r. – k. 191).

W odpowiedzi na powyższe, pismem z dnia 15 grudnia 2008 r. J. W. i I. W. wskazali, że skutecznie odstąpili od umowy zawartej z pozwaną, a okoliczność nienależytego wykonania prac została stwierdzona w opinii rzeczoznawcy (okoliczność niesporna, dowód: poświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia pisma powoda z dnia 15.12.2008 r. wraz z dowodami nadania i doręczenia – k. 192-195).

Pismami z dnia 15 grudnia 2008 r., 2 czerwca 2009 r. oraz 6 lipca 2009 r. (...) P. A. (1) wezwała J. W. do zapłaty kwoty 14.266,66 zł. wraz z odsetkami ustawowymi od wskazanej kwoty, w terminie 3 dni od daty wystawienia wezwania (okoliczności niesporne, dowody: poświadczone za zgodność z oryginałem kserokopie pism pozwanej z dn. 15.12.2008 r., 02.06.2009 r., 06.07.2009 r. – k. 196-198).

Wiosną 2009 r. J. W. i I. W. zlecili wykonanie czynności dekarskich (...) N., (...) Spółce jawnej z siedzibą w J.. W ramach zleconych czynności dokonano demontażu wszystkich wykonanych wcześniej prac, a następnie wymieniono wstępne pokrycie dachowe z istniejącej papy na membranę dachową, następnie położono dachówki i wykonano obróbkę blacharską wokół dachu. Wykonawca korzystał częściowo z nowych zakupionych przez siebie materiałów, a częściowo z materiałów odzyskanych w trakcie demontażu prac. Za wykonane na rzecz powoda prace (...) N., (...) Spółka jawna z siedzibą w J. otrzymała wynagrodzenie w łącznej kwocie około 70.000 zł. Prace polegające na demontażu trwały 2 tygodnie, zaś prace związane z położeniem dachu ponad jeden miesiąc. Koszt demontażu obróbek blacharskich i podkonstrukcji z łat i kontrłat oraz wymiany poszycia wstępnego z uszczelnieniem dachu wyniósł 25.000 zł. (okoliczności bezsporne, dowody: poświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia faktury VAT nr (...) – k. 199, zeznania świadka W. N. (1) – k. 211-214, zeznania świadka I. W. – k. 244-249, zeznania powoda J. W. - k. 496-497).

Pismem z dnia 22 lipca 2009 r. J. W. oraz I. W. wezwali (...) P. A. (1) do zapłaty kwoty 33.242,67 zł. z tytułu nienależytego wykonania prac dekarskich w budynku mieszkalnym położonym w K. przy ulicy (...), w terminie 14 dni od daty otrzymania wezwania. W uzasadnieniu pisma wskazano, że na dochodzoną kwotę składają się: koszt usługi dekarsko - remontowej związanej z koniecznością demontażu obróbek blacharskich i naprawą dachu oraz prac koniecznych do wykonania w związku z nienależytym wykonaniem prac przez (...) w wysokości 25.000 zł., koszt zużytych oraz zniszczonych materiałów (w tym papa, łaty, blacha i gwoździe), które wymagały usunięcia i nie nadawały się do ponownego użycia w wysokości 6.712,46 zł., koszt energii elektrycznej zużytej do celów socjalnych w wysokości 676,21 zł. oraz koszt uzyskania opinii technicznej rzeczoznawcy w wysokości 854,00 zł. (okoliczność niesporna, dowód: poświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia wezwania do zapłaty z potwierdzeniem nadania i doręczenia – k. 200-202).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych w treści uzasadnienia dowodów z dokumentów oraz twierdzeń stron przyznanych wprost i niezaprzeczonych przez stronę przeciwną, na podstawie art. 229 i 230 k.p.c. Stanowiące podstawę ustalenia przez Sąd stanu faktycznego, dokumenty zgromadzone w aktach sprawy i powoływane w treści uzasadnienia (w wersji oryginału bądź kserokopii poświadczonej za zgodność z oryginałem) – uznane zostały przez Sąd za wiarygodne, ponieważ zostały one sporządzone przez właściwe organy/ osoby, w granicach przysługujących im kompetencji oraz w formie przewidzianej przez przepisy. Wobec powyższego, Sąd nie znalazł żadnych podstaw do podważania ich autentyczności, czy też prawdziwości twierdzeń w nich zawartych, tym bardziej, że strony nie kwestionowały ich prawdziwości, nie wystąpiły również żadne inne okoliczności mogące podważyć autentyczność przedłożonych do sprawy dowodów z dokumentów.

Podstawę ustalenia stanu faktycznego sprawy stanowił również dowód z osobowych źródeł dowodowych, tj. z zeznań świadków: W. F. (k. 249-250), P. Ś. (k.250-251), M. W. (k. 253), P. A. (2) (k. 252), B. A. (k. 265-269), W. N. (2) (k. 211-214), I. W. (k. 244-249) oraz z zeznań słuchanego w charakterze strony powodowej J. W. (k. 496-497).

Sąd uznał zeznania świadków W. F., B. A., M. W. oraz P. A. (2) za wiarygodne w całości, bowiem zostały złożone w sposób spójny, szczery i logiczny, a także bez woli zatajania czegokolwiek. W ocenie Sądu, przedstawione przez świadków okoliczności związane z treścią łączącego strony stosunku prawnego, zakresu i sposobu wykonanych prac oraz relacji między stronami umowy i płatności za wykonane prace odpowiadały rzeczywistemu stanowi rzeczy oraz korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Przymiotem wiarygodności Sąd obdarzył także zeznania świadka P. Ś., w zakresie dokonanych przez niego prac dekarskich oraz stanu dachu i placu budowy. Zeznania świadka były spójne, logiczne i nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności.

Sąd przyznał walor wiarygodności także zeznaniom świadka W. N. (1) w zakresie przeprowadzonych przez niego na rzecz powoda prac dekarskich oraz ich kosztów, natomiast odmówił wiary depozycjom świadka w części, w jakiej wypowiadał się w kwestiach wymagających wiadomości specjalnych.

Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania świadka I. W., w zakresie łączącego strony stosunku prawnego (ustnej umowy), zakresu powierzonych pozwanej czynności, ustalonego sposobu zapłaty wynagrodzenia, a także czynności podjętych po zaprzestaniu współpracy z pozwaną, albowiem były one spójne, logiczne oraz korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. W pozostałej części, depozycje świadka nie korespondowały z uznanym przez Sąd za wiarygodny materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Zeznaniom powoda J. W. Sąd dał wiarę w części, co do okoliczności znajdujących odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym, tzn. co do stosunku łączącego strony, okoliczności niepodpisania umowy oraz braku zapłaty za prace wykonane przez firmę pozwanej. W pozostałej części, Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom powoda, ponieważ cechowała je wewnętrzna sprzeczność i brak szczerości. Zauważenia wymaga, iż w swych zeznaniach powód uchylał się od odpowiedzi na pytania zadawane przez pełnomocnika pozwanej, próbując przedstawić istotne w sprawie okoliczności w korzystnym dla siebie świetle.

Nieprzydatne natomiast dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy okazały się zeznania świadka W. C. (k. 211), ponieważ nie pamiętał żadnych okoliczności związanych ze sporządzoną przez siebie prywatną opinią na zlecenie powoda.

Ustaleń faktycznych w sprawie Sąd dokonał także w oparciu o opinie biegłego z zakresu budownictwa inż. T. Z.. Zdaniem Sądu opinie biegłego sądowego (podstawowa, uzupełniająca, ustna) opracowane zostały w sposób rzetelny i profesjonalny, przy pełnym wykorzystaniu posiadanych przez biegłego wiedzy, kwalifikacji i doświadczenia zawodowego, dlatego stanowiły miarodajny dowód, na którym Sąd oparł się dokonując ustaleń faktycznych sprawy w zakresie ustalenia, czy prace wykonane przez pozwaną w budynku stanowiącym własność powoda były wykonane prawidłowo oraz czy prace wykonane przez (...) N. były niezbędne celem usunięcia prac wykonanych przez pozwaną bądź celem ich ukończenia.

W ocenie Sądu opinie biegłego inż. T. Z. we wskazanym zakresie nie zawierają żadnych błędów formalnych, ani merytorycznych, które mogłyby podważyć zasadność i rzetelność wniosków w nich ujętych. Podkreślenia wymaga, iż powołany w sprawie biegły sądowy posiada wieloletnie, wszechstronne doświadczenie w dziedzinie wiedzy, w której wydawał przedmiotowe opinie, w związku z czym brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania jego stwierdzeń. Poza tym, wnioski ujęte przez biegłego sądowego zostały w sposób wyczerpujący, logiczny, szczegółowy, a przy tym przekonywujący uzasadnione zarówno w opiniach pisemnych, jak też w opinii ustnej złożonej przed Sądem. Wszystko to pozwoliło ocenić opinie biegłego jako miarodajne, niebudzące wątpliwości co do posiadanej wiedzy oraz profesjonalizmu jej autora, a przedstawione w nich wnioski – jako logiczne wyniki dokonanych analiz.

Jakkolwiek opinie biegłego były kwestionowane przez stronę powodową, to w ocenie Sądu powołany biegły zarówno w pisemnej opinii uzupełniającej, jak też ustnej złożonej na rozprawie w dniu 22 grudnia 2015 r. wszechstronnie wyjaśnił zarzuty i wątpliwości strony powodowej, podtrzymując dotychczasowe opinie pisemne wydane w sprawie.

Sąd oddalił wniosek strony powodowej o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu budownictwa, mając na uwadze, iż na dzień sporządzania opinii niemożliwe okazało się ustalenie prawidłowości wykonanych przez pozwaną prac ze względu na ich usunięcie przez kolejnego wykonawcę. Podkreślenia wymaga, iż Sąd ma obowiązek dopuszczenia dalszej opinii, gdy opinia, którą dysponuje zawiera istotne luki, bądź nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, jest niejasna – nienależycie uzasadniona lub nieweryfikowalna, to jest gdy przedstawiona przez eksperta analiza nie pozwala organowi orzekającemu skontrolować jego rozumowania co do trafności jego wniosków końcowych. W przekonaniu Sądu orzekającego, w rozpatrywanej sprawie nie występowały żadne okoliczności uzasadniające dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu budownictwa i dekarstwa. Co więcej, uwzględnienie wniosku spowodowałoby jedynie bezcelowe przedłużenie postępowania i zwiększenie jego kosztów.

Nieprzydatna do dokonania ustaleń faktycznych w zakresie ustalenia czy prace wykonane przez pozwaną były wykonane prawidłowo była opinia techniczna z dnia 27 października 2008 r. sporządzona na zlecenie powoda. Zaoferowana Sądowi opinia, będąca dokumentem prywatnym, stanowić mogła jedynie dowód tego, że osoby, które ją podpisały, złożyły oświadczenia zawarte w tym dokumencie (art. 245 k.p.c.). Treść oświadczenia zawartego w opinii prywatnej nie jest objęta domniemaniem zgodności z prawdą zawartych w nim twierdzeń ( orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2010 r. wydane w sprawie o sygn. akt I CSK 57/10 Lex nr 688611). Zgodnie zaś z art. 278 § 1 k.p.c. w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych sąd może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii. I taka opinia wydana przez powołanego przez Sąd biegłego sądowego stanowi dowód, który – jeżeli Sąd oceni ją jako miarodajną i rzetelną – stanowi, wraz z innymi ocenionymi jako wiarygodne dowodami podstawę ustalenia stanu faktycznego sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Na wstępie porządkująco podkreślenia wymaga, iż powód w toku postępowania ograniczył powództwo do kwoty 32.263,86 zł. wycofując tym samym powództwo ponad w/w kwotę objętą żądaniem pozwu wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie.

Stosownie do art. 355 § 1 k.p.c. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Natomiast zgodnie z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku.

W rozpatrywanej sprawie powód cofnął pozew częściowo, co do kwoty 5.978,81 zł. tytułem zadośćuczynienia oraz poniesionych kosztów wraz ze zrzeczeniem się roszczenia, przed wydaniem wyroku, dlatego też dla skuteczności tej czynności procesowej nie była wymagana zgoda strony pozwanej. Jednocześnie Sąd oceniając ów akt dyspozycyjny powoda - w świetle przesłanek określonych w art. 203 § 4 k.p.c. - doszedł do przekonania, że nie jest on sprzeczny z prawem, zasadami współżycia społecznego ani nie zmierza do obejścia prawa. Wobec częściowego cofnięcia pozwu ze skutkiem prawnym, Sąd na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. umorzył postępowanie w sprawie co do kwoty 5.978,81 zł., o czym orzekł w pkt. I sentencji wyroku.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Stosunek prawny łączący strony niniejszego postępowania zakwalifikować należało jako umowę o dzieło. Powód J. W. wywodził swoje roszczenie wobec pozwanej P. A. (1) z tytułu zawartej ustnie umowy, na podstawie której pozwana zobowiązała się wykonać ściśle określone prace dekarskie w budynku mieszkalnym położonym w K. przy ulicy (...).

Stosownie do treści art. 3531 k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Kodeks cywilny nie wymaga dla zawarcia umowy o dzieło szczególnej formy prawnej. Do zawarcia umowy o dzieło stosuje się ogólne zasady dotyczące zawierania umów konsensualnych. W Kodeksie cywilnym nie ma szczególnych postanowień odnoszących się do zawarcia umowy o dzieło. Nie wymaga ona zachowania formy szczególnej. Do zawarcia umowy może dojść zatem także ustnie, a nawet w sposób dorozumiany. Niemniej jednak, obowiązek zachowania określonej formy prawnej umowy o dzieło może wynikać z umowy między stronami albo z przepisu szczególnego.

Zgodnie z art. 627 k.c., przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Wysokość wynagrodzenia za wykonanie dzieła można określić przez wskazanie podstaw do jego ustalenia, jeżeli strony nie określiły wysokości wynagrodzenia ani nie wskazały podstaw do jego ustalenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że strony miały na myśli zwykłe wynagrodzenie za dzieło tego rodzaju. Jeżeli także w ten sposób nie da się ustalić wysokości wynagrodzenia, należy się wynagrodzenie odpowiadające uzasadnionemu nakładowi pracy oraz innym nakładom przyjmującego zamówienie (art. 628 k.c.). Stosownie do art. 642 § 1 k.c. w braku odmiennej umowy przyjmującemu zamówienie należy się wynagrodzenie w chwili oddania dzieła. § 2 Jeżeli dzieło ma być oddawane częściami, a wynagrodzenie zostało obliczone za każdą część z osobna, wynagrodzenie należy się z chwilą spełnienia każdego ze świadczeń częściowych. Zamawiający obowiązany jest odebrać dzieło, które przyjmujący zamówienie wydaje mu zgodnie ze swym zobowiązaniem (art. 643 k.c.).

Na podstawie umowy o dzieło w rozumieniu art. 627 k.c., przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania określonego dzieła. Efektem końcowym jest pewien rezultat w postaci materialnej lub niematerialnej. Dziełem jest stworzenie czegoś lub przetworzenie do postaci w jakiej dotychczas nie istniało ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku, III AUa 120/13, LEX nr 1356464). Najistotniejszym elementem umowy o dzieło jest jej rezultat. Mające powstać dzieło nie może być oznaczone w sposób zbyt ogólny; rezultat winien być określony z góry, dokładnie i według obiektywnie sprawdzalnych cech. Umowa o dzieło, będąca umową rezultatu, różni się od umów starannego działania koniecznością osiągnięcia oznaczonego rezultatu ludzkiej pracy, który musi mieć charakter samoistny i musi być ucieleśniony, a więc przybrać określoną postać w świecie zjawisk zewnętrznych. Rezultat ten musi być przy tym sprawdzalny, czyli zdatny do poddania sprawdzianowi na istnienie wad fizycznych ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 marca 2013 r. wydany w sprawie sygn. akt I CSK 403/12, LEX nr 1341643). Stosownie do art. 644 k.c. dopóki dzieło nie zostało ukończone, zamawiający może w każdej chwili od umowy odstąpić płacąc umówione wynagrodzenie. Jednakże w wypadku takim zamawiający może odliczyć to, co przyjmujący zamówienie oszczędził z powodu niewykonania dzieła.

W rozpatrywanej sprawie nie było przedmiotem sporu między stronami, istnienie wskazanego stosunku prawnego, a także to, że B. A. zawierając umowę ustną występował w charakterze pełnomocnika pozwanej P. A. (1). W tym miejscu zaznaczyć należy, iż zgodnie z treścią art. 99 § 1 k.c. jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie. W niniejszej sytuacji, przepisy nie przewidywały zawarcia umowy w szczególnej formie, a tym samym także i pełnomocnictwa. Poza sporem pozostawał także fakt odstąpienia przez powoda od umowy. Kwestią sporną było natomiast, czy prace wykonane przez pozwaną były wadliwe, a jeżeli tak, to jaki był rozmiar wyrządzonej powodowi szkody na skutek nieprawidłowego wykonania powierzonych prac przez pozwaną.

W świetle art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Powód, będący wierzycielem w zakresie wykonania prac remontowych winien był udowodnić, że 1) pozwana nienależycie wykonała ciążące na niej zobowiązanie oraz 2) poniesienie szkody, pozostającej w związku przyczynowym z nienależytym wykonaniem zobowiązania przez pozwaną, a także 3) wysokość tej szkody. Pozwana, będąca w tym zakresie dłużnikiem, winna natomiast udowodnić, że nie ponosi odpowiedzialności za zaistnienie okoliczności, których następstwem było nienależyte wykonanie zobowiązania i pozostająca z nim w adekwatnym związku przyczynowym szkoda.

Powództwo nie zasługiwało jednak na uwzględnienie z tej przyczyny, że powód nie udowodnił wyrządzenia mu szkody na skutek nienależytego wykonania przez pozwaną dzieła ani wysokości dochodzonego pozwem roszczenia, zakwestionowanego w całości przez pozwaną. W tym miejscu wskazać należy reguły rozkładu ciężaru dowodowego, które warunkują merytoryczną ocenę żądania pozwu w kontekście dostarczonego Sądowi przez strony materiału dowodowego (art. 232 k.p.c.). Zgodnie z ogólną zasadą ujętą w art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 r., I CR 79/82, LEX nr 8416 i z dnia 13 października 2004 r., III CK 41/04, LEX nr 182092). Rolą Sądu jest natomiast przestrzegać zasady kontradyktoryjności i bezstronności, nie zaś zarządzanie dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ( orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, OSNCP 1997/6-7/76, orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 29 grudnia 2003 r., I ACa 1457/03, OSA 2005/3/12). Powód powinien zatem, obok istnienia roszczenia, udowodnić także jego wysokość.

Materiał dowodowy zaoferowany Sądowi przez powoda okazał się niewystarczający do wykazania jego roszczenia. Złożone przez powoda do akt sprawy opinia prywatna oraz wezwanie do zapłaty, jako dokumenty prywatne, stanowić mogą jedynie dowód tego, że powód, od którego wskazane dokumenty pochodziły, złożył oświadczenia o wydatkach jakie poniósł w związku z pracami dekarskimi w budynku będącym jego własnością, jak też zaległości pozwanej względem niego z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania (art. 245 k.p.c.). Informacje zawarte w w/w dokumentach stanowiły jedynie twierdzenia powoda, wymagające dopiero udowodnienia. Zaoferowane Sądowi dokumenty, o których mowa nie dowodzą natomiast, czy powód poniósł szkodę w związku z niewłaściwym wykonaniem lub niewykonaniem przez pozwaną zleconych czynności. W żadnym stopniu nie wskazują też, czy rachunki i faktury przedstawione przez powoda znajdują odzwierciedlenie w przeprowadzonych pracach dekarskich, a przede wszystkim, czy w istocie doszło do nienależytego wykonania powierzonych pozwanej czynności bądź też do ich niewykonania w ogóle.

W niniejszej sprawie, pozwana P. A. (1) zakwestionowała wskazane okoliczności. W takiej sytuacji, powód przede wszystkim winien był wykazać nienależyte wykonanie zobowiązania oraz wskazać wysokość poszczególnych wydatków związanych z ponownym przeprowadzeniem prac dekarskich. Obowiązkowi temu strona powodowa jednak nie sprostała. Zaoferowała wprawdzie dowód z opinii biegłego z zakresu budownictwa i dekarstwa na okoliczność ustalenia, czy prace wykonane przez pozwaną były wykonane prawidłowo, a jeżeli nie, to wskazanie ich zakresu i kosztów usunięcia wad oraz na okoliczność ustalenia, czy prace wykonane przez kolejnego wykonawcę były niezbędne do usunięcia prac wadliwie wykonanych przez pozwaną lub do ich ukończenia z jednoczesnym określeniem ich wartości i zakresu, niemniej jednak biegły sądowy nie był w stanie określić, czy prace przeprowadzone przez stronę pozwaną w budynku stanowiącym własność powoda zostały wykonane prawidłowo, albowiem zostały one na zlecenie powoda rozebrane przez następnego wykonawcę i wykonane ponownie. Na dzień sporządzania opinii niemożliwe stało się zatem ustalenie prawidłowości wykonanych przez pozwaną prac ze względu na ich usunięcie przez kolejnego wykonawcę

W ocenie Sądu, z tej także przyczyny nie można ocenić, czy prace wykonane przez (...) N., (...) Spółkę jawną z siedzibą w J., objęte fakturą na kwotę 25.000 zł., były niezbędne do usunięcia prac wykonanych wadliwie przez pozwaną bądź ukończenia prac, których pozwana nie wykonała.

Nadto, Sąd miał na względzie, iż zgodnie z opinią biegłego sądowego inż. T. Z. nie zachodziła konieczność wymiany pokrycia wstępnego z papy na membranę, albowiem czynność tę można było wykonać przed przełaceniem dachu i montażem obróbek blacharskich. Dodatkowo biegły zauważył, iż nawet gdyby przyjąć, że istniały nieszczelności na styku połaci dachowych z murami kominów i ścian wystających ponad dach, to możliwe było ich zlikwidowanie bez wymiany poszycia papowego, wykonując jedynie obróbki z papy zgrzewalnej w tzw. „wydrach”. Jak wskazano, czynność ta została wykonana przez (...), jednak dopiero po wymianie pokrycia z papy na membranę. Nie sposób zatem uznać opisanych wyżej prac kolejnego wykonawcy za konieczne i uzasadnione. Dodatkowo, w ocenie Sądu powód nie wykazał istnienia związku przyczynowego pomiędzy czynnościami wykonanymi przez pozwaną, a kosztami poniesionymi przez powoda tytułem wynagrodzenia następnego wykonawcy oraz zużytych materiałów.

W realiach niniejszej sprawy, powód oparł się na własnym subiektywnym przekonaniu o wadliwości dokonanych przez pozwaną prac, nie posiadając wiadomości specjalnych z zakresu budownictwa i dekarstwa, ani też uprawnień do wykonywania tego typu prac, a także na prywatnej opinii, sporządzonej na jego zlecenie, która nie mogła stanowić miarodajnego materiału dowodowego w sprawie z przyczyn, o których mowa wyżej.

Nadto, twierdzenia powoda co do nierzetelnego i wadliwego wykonywania poszczególnych czynności pozostają w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami świadków przesłuchanych w sprawie. Również twierdzenia o niewłaściwym zachowaniu pracowników pozwanego nie znajdują podstaw w zebranym materiale dowodowym.

Niewątpliwie zatem powód w niniejszym postępowaniu nie udowodnił, ani istnienia wymagalnego roszczenia względem pozwanej P. A. (1), ani wysokości żądania dochodzonego w kwocie 32.263,86 zł., a to na nim – co należy raz jeszcze podkreślić – spoczywał ciężar wykazania powoływanych faktów. Twierdzenia powoda przedstawione w pozwie i dołączonych do niego dokumentach – wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi, nie zostały udowodnione.

Odnosząc się natomiast do zgłoszonego przez pozwaną zarzutu potrącenia, zauważyć należy, iż dopuszczalność potrącenia jest uzależniona od współistnienia ustawowo określonych przesłanek, tj. wzajemności wierzytelności, jednorodzajowości świadczeń, wymagalności roszczeń wynikających z wierzytelności, a także zaskarżalności obu potrącanych wierzytelności (art. 498 k.c.). Potrącenia dokonuje się przez oświadczenie złożone drugiej stronie. Oświadczenie ma moc wsteczną od chwili, kiedy potrącenie stało się możliwe (art. 499 k.c.). Warunkiem skuteczności oświadczenia o potrąceniu jest skonkretyzowanie wierzytelności.

W niniejszej sprawie powód nie wykazał ani zasadności, ani wysokości dochodzonego roszczenia, a tym samym nie wykazał, by przysługiwała mu wierzytelność względem pozwanej. Jak trafnie zauważono w orzecznictwie, nie można przyjąć, że samo oświadczenie o potrąceniu może stanowić podstawę do wykreowania nieistniejącej wierzytelności. Jego skutkiem może być jedynie wzajemne umorzenie wierzytelności faktycznie istniejących (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 2008r., V CSK 169/08, LEX nr 590008).

Z powyższych względów, nieuzasadniony był podnoszony przez stronę pozwaną zarzut potrącenia, a w konsekwencji także zarzut przedawnienia roszczenia pozwanej wskazywany przez powoda.

Również zarzut przedawnienia podniesiony przez pozwaną nie mógł zostać uwzględniony przez Sąd, już z tej przyczyny, że może on być zasadnie odnoszony jedynie do istniejącego roszczenia. Tymczasem powód nie wykazał istnienia dochodzonego w niniejszej sprawie roszczenia.

Z przedstawionych względów powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie i w oparciu o wskazane wyżej regulacje prawne zostało oddalone, o czym Sąd orzekł w pkt. II sentencji wyroku.

Orzekając o kosztach postępowania (pkt III wyroku), Sąd kierował się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. Powód J. W. jako strona przegrywająca sprawę, obowiązany jest zwrócić pozwanej P. G. w całości poniesione przez nią koszty procesu niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony w łącznej kwocie 2.900 zł., na którą składają się: wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 2.400 zł. ustalone na podstawie § 6 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 461) oraz zaliczka wniesiona na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego inż. T. Z. w wysokości 500 zł.

Przyjmując natomiast za podstawę prawną przepis art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014r., poz. 1025), Sąd w pkt. IV sentencji wyroku nakazał, aby Skarb Państwa – Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w W. ściągnął od powoda J. W. kwotę 2.650,67 zł. tytułem zwrotu wydatków związanych z wynagrodzeniem biegłego sądowego inż. T. Z. poniesionych w trakcie postępowania sądowego tymczasowo z budżetu Skarbu Państwa, obejmującą:

a)  kwotę 1.942,79 zł. tytułem brakującej części wynagrodzenia biegłego sądowego za opinię podstawową,

b)  kwotę 511,20 zł. tytułem wynagrodzenia za opinię uzupełniającą (k. 427),

c)  kwotę 196,68 zł. tytułem wynagrodzenia za opinię ustną przed Sądem (k. 461).

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z dnia 10 marca 2016 r. wraz z uzasadnieniem doręczyć pełn. powoda – radcy prawnemu K. Ł. oraz pełn. pozwanej – adwokatowi A. T..

W., dnia 01 kwietnia 2016r.