Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 08 września 2016 roku

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 17 stycznia 2015 roku około godziny 15:00 K. G. przyszedł do pokoju numer (...), który S. P. zajmował w hotelu robotniczym przy Placu (...) r. w W. i poprosił mężczyznę, aby ten zawiózł go samochodem do sklepu. S. P. wyraził zgodę i mężczyźni udali się do pojazdu marki R. (...) o nr rej. (...). K. G. towarzyszył również kolega R. Ł.. Samochód marki R. (...) posiadał trzy miejsca siedzące w przedniej części samochodu. K. G. zajął miejsce kierowcy, a R. Ł. miejsce pasażera. S. P. usiadł w środku pomiędzy K. G. a R. Ł.. S. P. poczuł woń alkoholu od swojego znajomego K. G. i zapytał, dlaczego to nie on kieruje pojazdem, jednak K. G. stwierdził, że na razie to on będzie prowadził samochód.

Dowód: zeznania S. P. k. 13 – 14; zeznania W. K. k. 392 – 393; protokół badania stanu trzeźwości k. 6

Około godziny 15:20 funkcjonariusze Policji R. W. (1) i A. B., pełniący służbę w patrolu zmotoryzowanym na terenie M., zauważyli pojazd marki R. (...) koloru białego o nr rej. (...), jadący ze znaczną prędkością. R. W. (1) podjął próbę zatrzymania samochodu do kontroli, jednakże kierujący nie zareagował na znak tarczy do zatrzymywania pojazdów. Funkcjonariusze ruszyli za autem, nie tracąc z nim kontaktu wzrokowego. Ścigany pojazd zatrzymał się na skrzyżowaniu ul. (...). Funkcjonariusze po zatrzymaniu samochodu, zauważyli, że mężczyzna siedzący na miejscu kierującego (K. G.) i mężczyzna siedzący w środku (S. P.) zamienili się miejscami.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego K. G. k. 30 -32, 50 -51; zeznania R. W. (2) k. 15 – 16, 207 – 208; zeznania A. B. k. 17 – 18, 208 – 209; zeznania S. P. k. 13 – 14.

Kierującym pojazdem okazał się K. G., który został zbadany na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu na urządzeniu alko sensor z wynikami 1,06 mg/l, 0,93 mg/l i 1,04 mg/l. W środku siedział S. P., który został zbadany na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu z wynikiem 0,00 mg/l. Pasażer siedzący po prawej stronie – R. Ł., również został zbadany na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu z wynikiem 1,19 mg/l.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego K. G. k. 30 -32, 50 -51; zeznania R. W. (2) k. 15 – 16, 207 – 208; zeznania A. B. k. 17 – 18, 208 – 209; protokoły badania stanu trzeźwości k. 5, 7, 8, 10, 11; protokół zatrzymania k. 3; kopia świadectwa wzorcowania k. 9.

K. G. jest osobą pełnoletnią i poczytalną, nie leczył się w (...), cierpi na uzależnienie od alkoholu i narkotyków. Był kilkukrotnie karany sądownie, w tym wyrokiem z dnia 17 września 2014 roku przez Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. sygn. III K 370/14 za czyn wyczerpujący znamiona z art. 178a § 1 kk na karę grzywny, która została następnie zamieniona postanowieniem z dnia 3 listopada 2015 roku przez Sąd Rejonowy w Piasecznie na zastępczą karę pozbawienia wolności. Wyrokiem tym orzeczono wobec K. G. także środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres trzech lat.

Dowód: karta karna k. 384 – 385; odpis wyroku k. 42 – 43; opinia sądowo – psychiatryczna k. 58 – 59; kwestionariusz specjalisty terapii uzależnień k. 60 – 71.

Sąd zważył, co następuje:

Całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego doprowadził Sąd do przekonania, że K. G. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa opisanego w art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 178a § 4 k.k.

Przyznanie się do winy oskarżonego K. G. w postępowaniu przygotowawczym Sąd ocenił jako wiarygodne, bowiem korespondowało ono z dowodami w postaci zeznań świadków S. P., R. W. (2) i A. B., którym to zeznaniom Sąd dał wiarę w całości. Nadto znajdowało ono odzwierciedlenie w dowodzie z dokumentów w postaci protokołu badania trzeźwości, protokołu zatrzymania i odpisu wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W.. Oskarżony odmówił składania wyjaśnień w toku postępowania przygotowawczego wskazując jedynie, że żałuje swojego postępowania. Mimo prawidłowych zawiadomień o terminach rozprawy, oskarżony nie uczestniczył w postępowaniu sądowym.

Jako wiarygodne w całości Sąd ocenił również zeznania świadka S. P. . Przede wszystkim należy wskazać, że świadek był bezpośrednio obecny w chwili zdarzenia, znał sprawcę i mieszkał z nim w jednym hotelu robotniczym. Zeznania opisujące okoliczności siedzenia na środkowym siedzeniu pojazdu marki R. (...), pomiędzy K. G. i R. Ł., korespondowały z zeznaniami funkcjonariuszy Policji R. W. (2) i A. B., którzy widzieli jak sprawca i S. P. zamieniali się miejscami. Nadto Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, w których opisał jak doszło do zamiany miejsc, ponieważ K. G. chciał uniknąć odpowiedzialności karnej za prowadzenie pojazdu pod wpływem alkoholu. Powyższe zeznania ponownie korespondowały z zeznaniami funkcjonariuszy R. W. (2) i A. B..

Sąd również w całości dał wiarę zeznaniom R. W. (2) , który dokonał zatrzymania pojazdu marki R. (...). Przede wszystkim świadek jako funkcjonariusz Policji i osoba postronna, pamiętała to zdarzenie w sposób obiektywny i rzeczowo relacjonowała przebieg zdarzenia. Odnosząc się do zeznań, w których świadek opisywał zamianę miejsc między kierującym a S. P., to należy wskazać, że Sąd zauważa nieścisłości między zeznaniami świadka złożonymi w postępowaniu przygotowawczym i w postępowaniu sądowym, jak i nieścisłości między zeznaniami R. W. (2) i A. B.. Jednakże nieścisłości te sprowadzają się jedynie do odmiennego wskazania chwili w jakiej doszło do zamiany miejsc między K. G. a S. P.. Tym samym kluczowe fakty odnoszące się do osób, które dokonały zamiany miejsc, ich wyglądu i ubrania pozostawały spójne. Dlatego też Sąd ocenił zeznania powyższego świadka jako wiarygodne w całości, uznając, że rzeczone sprzeczności wynikają ze znacznego upływu czasu i nie mają charakteru eliminującego daną okoliczność a jedynie jej doprecyzowanie. W pozostałym zakresie zeznania R. W. (2) korespondowały nie tylko z dowodami z zeznań świadków A. B. i S. P., ale również z dowodami z dokumentów w postaci protokołów badania trzeźwości i protokołu zatrzymania.

Z kolei zeznania A. B. , która wraz z R. W. dokonała zatrzymania pojazdu marki R. (...), Sąd ocenił za wiarygodne w części, w której świadek opisała przebieg zdarzenia, z wyłączeniem okoliczności dot. chwili zamiany miejsc między pasażerem a kierującym, bowiem zeznania świadka w tym zakresie zawierają sprzeczność z zeznaniami R. W. (2) i S. P.. Świadek zeznała, że K. G. i S. P. próbowali się zamienić miejscami między sobą przy dość dużej prędkości, to jest w czasie poruszania się pojazdu. Z powyższego względu Sąd uznał zeznania R. W. (2) w tym zakresie za bardziej wiarygodne, bowiem po pierwsze korespondowały one z depozycjami S. P., a po drugie Sąd uznał okoliczność, że zamieniono się miejscami po zatrzymaniu auta jako bardziej logiczną i prawdopodobną. W pozostałym zakresie, odnoszącym się do okoliczności zdarzenia, Sąd dał wiarę zeznaniom świadka A. B. bowiem były one w tym zakresie spójne z zeznaniami R. W. (2), S. P. i dowodami z dokumentów w postaci protokołów badania trzeźwości i protokołu zatrzymania.

Zeznania W. K. Sąd również uznał za wiarygodne, były one przydatne w zakresie potwierdzenia okoliczności, że pojazd posiadał trzy miejsca siedzące w przedniej części samochodu i przeszkolone drzwi tylne do sierpnia – października 2015 roku. Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić depozycjom tego świadka wiarygodności, w ocenie Sądu jako właściciel pojazdu marki R. (...) o nr rej (...) miał on wystarczającą wiedzę do stwierdzenia powyżej opisanych okoliczności.

Sąd w pełni podzielił wnioski zawarte w opinii sądowo – psychiatrycznej dotyczącej oskarżonego K. G.. Wynikało z niej, że stan psychiczny w czasie popełnienia czynu nie znosił, ani nie ograniczał jego zdolności do rozpoznania znaczenia swojego czynu ani pokierowania swoim postępowaniem. Nie rozpoznano u niego objawów choroby psychicznej, ani upośledzenia umysłowego, rozpoznano natomiast uzależnienie od alkoholu. Zdaniem biegłych poczytalność oskarżonego tempore criminis nie budziła wątpliwości a stan zdrowia psychicznego pozwalał na udział w czynnościach postępowania karnego. Sąd podzielił wnioski powyżej opinii, bowiem została ona sporządzona przez specjalistów uznanych w swojej dziedzinie, których logiczne konkluzje były należycie uzasadnione i nie były kwestionowane w toku postępowania. Dodatkowo wniosek o zależności od alkoholu był poparty wypełnionym kwestionariuszem przez specjalistę terapii uzależnień. Opinia sądowo psychiatryczna jest pełna i jasna.

Za wiarygodne Sąd uznał również pozostałe dowody z dokumentów, bowiem były one sporządzone przez uprawnione organy, na potrzeby niniejszego postępowania, a nadto nie były kwestionowane przez strony i nie budziły wątpliwości Sądu. Zatem, dokonując ich oceny Sąd uznał je za wiarygodne, a w konsekwencji poczynił na ich podstawie ustalenia stanu faktycznego w sprawie.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 17 stycznia 2015 roku w ruchu lądowym w W. po ul. (...), będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy III Wydział Karny w sprawie sygn. III K 370/14 z dnia 17 września 2014 roku za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, prowadził samochód osobowy marki R. o nr rej. (...) z wynikiem I badanie 1,06 mg/l, II badanie 0,93 mg/l, III badanie 1,04 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, to jest popełnienia czynu z art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 178a § 4 k.k.

W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, iż oskarżonemu należy przypisać winę w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu. W toku postępowania biegli nie mieli wątpliwości co do poczytalności oskarżonego tempore criminis, tak więc należy przyjąć, że oskarżony jako osoba pełnoletnia i w pełni poczytalna miał zdolność rozpoznania znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim zachowaniem. Oskarżony bez wątpienia zdawał sobie również sprawę z bezprawności swojego czynu, bowiem był on już wcześniej karany za analogiczny występek, a nadto w celu uniknięcia odpowiedzialności próbował zamienić się z pasażerem na miejsca.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego na znaczny, na co wskazują okoliczności popełnienia czynu (prowadzenie pojazdu w porze dziennej, w godzinach wzmożonego ruchu, jak i chęć uniknięcia odpowiedzialności karnej), wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków (prowadzenie pojazdu mimo cofniętych uprawnień), jak i znajdowanie się w normalnej sytuacji motywacyjnej.

Odnosząc się do znamion podmiotowych czynu, bez wątpienia należy stwierdzić, że K. G. dopuścił się popełnienia przypisanego mu występku w sposób umyślny. Oskarżony niewątpliwie prowadził pojazd mechaniczny w zamiarze bezpośrednim, tj. chciał go prowadzić, co wynika jednoznacznie z treści zeznań S. P., który czując woń alkoholu od K. G. zapytał się dlaczego oskarżony prowadzi pojazd, a jednak K. G. stwierdził, że na razie to on będzie prowadził samochód. Natomiast odnosząc się do kwestii znajdowania się przez oskarżonego w czasie prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości, to zdaniem Sądu okoliczność ta była objęta zamiarem ewentualnym oskarżonego, bowiem oskarżony spożył alkohol w tym samym dniu, dlatego też miał świadomość, że z uwagi na wskazane wyżej okoliczności może znajdować się w stanie nietrzeźwości i godził się z tą możliwością. W ocenie Sądu należy wykluczyć sytuację, że oskarżony kierował samochodem przypuszczając, iż ilość spożytego alkoholu i czas jego spożycia nie stanowią w danej chwili przeszkody dla prowadzenia przez niego pojazdu, skoro spożycie alkoholu nastąpiło na krótko przed rozpoczęciem przez oskarżonego prowadzenia pojazdu i w takiej sytuacji, w świetle wskazań doświadczenia życiowego każda dorosła i poczytalna osoba powinna odstąpić od prowadzenia pojazdu.

W ocenie Sądu czyn popełniony przez oskarżonego należało zakwalifikować jako występek z art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 178a § 4 k.k. Przede wszystkim oskarżony bez wątpienia znajdował się w stanie nietrzeźwości w rozumieniu art. 115 § 16 k.k. albowiem zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu wynosiła u niego w I badaniu 1,06 mg/l, II badaniu 0,93 mg/l, III badaniu 1,04 mg/l. Nadto badania zostały przeprowadzone urządzeniem, którego sprawność i prawidłowe działanie zostały potwierdzone świadectwem wzorcowania. Znajdując się w opisanym wyżej stanie nietrzeźwości oskarżony prowadził pojazd mechaniczny w postaci samochodu osobowego marki R. o nr rej. (...) w ruchu lądowym po ulicy (...) w W.. Tym samym K. G. niewątpliwie wypełnił znamiona podstawowego typu przestępstwa, kwalifikowanego z art. 178a § 1 k.k., a jak już wyżej wskazano, w ocenie Sądu wypełnione zostały także znamiona strony podmiotowej tego przestępstwa.

Sąd doszedł do przekonania, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu będąc już prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości i obowiązywania wobec niego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych (art. 178a § 4 k.k.). K. G. został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W. z dnia 17 września 2014 roku za popełnienie czynu z art. 178 a § 1 k.k. i wymierzono mu za to karę grzywny, która to kara nie została wykonana, a postanowieniem z dnia 3 listopada 2015 r. Sądu Rejonowego w Piasecznie zamieniona została na zastępczą karę pozbawienia wolności. Z powyższych względów w niniejszej sprawie nie mogło dojść do zatarcia skazania, które Sąd miałby obowiązek wziąć pod uwagę z urzędu. Co więcej w ww. wyroku orzeczono wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres trzech lat, zatem wobec alternatywności przesłanek z art. 178a § 4 kk (uprzedniego prawomocnego skazania za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości albo obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych) już ta okoliczność jest wystarczająca do przypisania oskarżonemu wypełnienia znamion z art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 178a § 4 k.k.

Rozważając kwestie objęte dyspozycją art. 4 § 1 k.k. Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie zasadne jest zastosowanie przepisów w brzmieniu obowiązującym w dniu popełnienia czynu przypisanego oskarżonemu, tj. w dniu 17 stycznia 2015 r., albowiem niewątpliwie są one względniejsze dla oskarżonego od przepisów obowiązujących w dacie orzekania. W okresie pomiędzy datą popełnienia czynu, tj. dniem 17 stycznia 2015 r., a datą wyrokowania, tj. dniem 8 września 2016 r., dwukrotnie doszło do istotnej zmiany stanu prawnego w zakresie mającym znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Sąd stosując ustawę nową w całości, doraźnie zastosował ją w punkcie II i III wyroku. W punkcie II wyroku Sąd skorzystał z brzmienia art. 42 § 2 k.k. sprzed nowelizacji, aby orzec zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w krótszej dacie niż obecnie obligatoryjnie obowiązującej. Dodatkowo Sąd uznał, że uprzednie zasady zaliczania okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie były względniejsze dla sprawcy z uwagi na obecną treść § 5 art. 63 k.k.

Uznając oskarżonego K. G. za winnego popełnienia opisanego wyżej czynu Sąd wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu kara w takiej wysokości jest odpowiednia i stosownie do treści art. 53 § 1 k.k. jej rozmiar nie przekracza stopnia winy oskarżonego oraz uwzględnia stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, jak również pozwoli na osiągnięcie celów zapobiegawczych i wychowawczych wobec oskarżonego oraz potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Jako okoliczność wpływającą na zaostrzenie sądowego wymiaru kary Sąd potraktował uprzednią kilkukrotną karalność oskarżonego za różnego rodzaju przestępstwa, nie tylko wspomniane wyżej przestępstwo kwalifikowane z art. 178a § 1 k.k. (ta ostatnia okoliczność, jako wpływająca na zakwalifikowanie czynu oskarżonego z art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 178a § 4 k.k. ma już bowiem odzwierciedlenie w ustawowym wymiarze kary grożącej oskarżonemu). Okolicznością obciążającą jest również to, iż oskarżony kierował pojazdem w środku dnia, na ruchliwej ulicy, co niewątpliwie wpływa na ocenę stopnia zagrożenia, jakie oskarżony stwarzał dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Nadto zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa należy uznać jako zasługujące na dezaprobatę, kiedy próbował na oczach funkcjonariuszy Policji uniknąć odpowiedzialności karnej poprzez zamianę z kolegą miejsc w pojeździe. Co również istotne, poziom stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu K. G. był znaczny.

Jednakże w ocenie Sądu ujawniły się również okoliczności mające łagodzący wpływ na sądowy wymiar kary. Okolicznościami takimi są przyznanie się przez oskarżonego do winy i zadeklarowanie przez niego skruchy. Podobnie należy ocenić również to, że jak wynika z opinii sądowo psychiatrycznej biegli rozpoznali u oskarżonego zespół zależności alkoholowej.

Z uwagi na powyższe Sąd wymierzył oskarżonemu K. G. karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, która przy ustawowym zagrożeniu od 3 miesięcy do 5 lat, została orzeczona w dolnych granicach dopuszczalnej kary, mając na uwadze opisane wyżej okoliczności łagodzące.

Jednakże Sąd nie dostrzegł podstaw do zastosowania wobec oskarżonego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, mimo że stosując ustawę karną obowiązującą w dacie popełnienia czynu zabronionego mógł warunkowo zawiesić orzeczoną karę pozbawienia wolności nawet na okres 5 lat. Przede wszystkim stosownie do treści art. 69 § 4 k.k. w ówczesnym brzmieniu warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności przy skazaniu za czyn z art. 178a § 4 k.k. może nastąpić tylko w szczególnie uzasadnionych przypadkach, których Sąd w okolicznościach niniejszej sprawy nie dostrzegł. Co prawda oskarżony przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i zadeklarował skruchę, jednak należy pamiętać, że ani razu nie stawił się na terminie rozprawy, a po popełnieniu przestępstwa starał się uniknąć odpowiedzialności karnej co wskazuje na lekceważący stosunek do wymiary sprawiedliwości i uniemożliwia Sądowi przyjęcie pozytywnej prognozy kryminologicznej skazanego, a tym bardziej rozważanie szczególnie uzasadnionego przypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności dla osoby, która powtórnie została skazana za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości. Należy również mieć w pamięci okoliczność, że skazany był kilkukrotnie karany – nie tylko za przestępstwa przeciwko bezpieczeństwo w komunikacji.

W ramach skazania za opisane wyżej przestępstwo Sąd przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. na podstawie art. 42 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 17 stycznia 2015 r. orzekł wobec oskarżonego K. G. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 5 lat, jednocześnie nakładając na oskarżonego obowiązek zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów mechanicznych. To ostatnie orzeczenie wynika z okoliczności, iż w toku postępowania nie zatrzymano prawa jazdy oskarżonego, albowiem twierdził on, że zostało przez niego zagubione. Jeżeli chodzi o samo orzeczenie wskazanego wyżej środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, przede wszystkim wskazać należy, że orzeczenie przedmiotowego środka karnego w niniejszej sprawie było obligatoryjne, albowiem oskarżony popełnił przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji będąc w stanie nietrzeźwości. W ocenie Sądu zasadne było orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych z uwagi na rodzaj pojazdu, którym kierował w stanie nietrzeźwości oskarżony. Z kolei zastosowanie przedmiotowego środka karnego na okres 5 lat ma na względzie względy zapobiegawcze. W ocenie Sądu stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu oskarżonego było na tyle alarmujące, że krótszy okres obowiązywania zakazu mógłby stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa w komunikacji i uzasadnia to uniemożliwienie oskarżonemu przez stosunkowo długi czas ponownego dopuszczenia się tego rodzaju zachowań. Należy jednocześnie wskazać, że Sąd stosując ustawę obowiązującą uprzednio mógł orzec wspomniany środek karny na okres od 1 roku do lat 10, mimo to z uwagi na znaczny stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, okoliczności związane z zachowaniem oskarżonego po popełnieniu przestępstwa zdecydował, że środek karny w wymiarze 5 lat będzie realizował cele środka karnego w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zapobiegnie przed ponownym udziałem oskarżonego w inkryminowanych zdarzeniach.

Natomiast na podstawie art. 63 § 1 k.k. po zastosowaniu art. 4 § 1 kk, sąd zaliczył oskarżonemu K. G. okres jego zatrzymania od dani 17 stycznia 2015 roku do dnia 18 stycznia 2015 roku, zaokrąglając do pełnego dnia, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności uznając, że uprzednie zasady zaliczania okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie były względniejsze dla sprawcy z uwagi na obecną treść § 5 art. 63 k.k.

Z uwagi na fakt, iż K. G. korzystał w toku postępowania karnego z pomocy obrońcy wyznaczonego z urzędu, którego wynagrodzenie z tytułu udzielanej pomocy prawnej nie zostało w całości ani w części uiszczone, Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego T. K. wynagrodzenie na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze (t. j. Dz. U. z 2015 roku, poz. 615 ze zm.), jego wysokość ustalając w oparciu o § 14 ust. 2 pkt. 3, § 16, § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokatów oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t. j. Dz. U. z 2013 roku poz. 461 ze zm.), mając przy tym na względzie przepis § 22 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r. poz. 1801), zgodnie z którym do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia (01.01.2016r.) stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji.

Z uwagi na warunki osobiste i materialne K. G., a także biorąc pod uwagę skazanie na karę pozbawienia wolności w postaci bezwzględnej, Sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku zapłaty kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa.