Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 25 listopada 2015 roku

Pozwem z dnia 05 grudnia 2014 roku ( data nadania przesyłki pocztowej), P. S. oraz E. S. wystąpili przeciwko pozwanemu Č. pojišt’ovna A. S. w P. działającej przez Ć. pojišt’ovna Spółka Akcyjna Oddział w Polsce z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 2.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 05 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu podali, iż roszczenie dochodzone w niniejszym postępowaniu wywodzą z umowy ubezpieczenia AC zawartej z pozwaną spółką. W związku ze szkodą powstałą w pojeździć powodów, strona pozwana po potrąceniu franszyzy redukcyjnej wypłaciła im z tytułu ubezpieczenia AC kwotę 6.440,15 zł. Nie kwestionowali zakresu uszkodzeń powstałych w pojeździe, a jedynie zastosowane przez ubezpieczyciela stawki robocizny oraz zastosowane potrącenia z kosztów lakierowania pojazdu oraz ceny części zamiennych przyjętych jako podstawa do ustalenia wysokości odszkodowania. Szkoda miała wyższą wysokość, niż przyznane odszkodowanie, przy czym treść umowy ubezpieczenia autocasco wraz z ogólnymi warunkami ubezpieczenia nie pozwalała na tak daleko idące obniżenie należnego świadczenia. Podnosili nadto, iż umowa zawierana była telefonicznie i przed jej zawarciem nie otrzymali ogólnych warunków ubezpieczenia, które nie powinny w ogóle ich wiązać. Przed zawarciem umowy pozwany nie przesłał im również regulaminu świadczenia usług drogą elektroniczną. Same zapisy wzorca umownego przewidujące potrącenia z cen części z tytułu braku zamienników oraz jednocześnie z tytułu amortyzacji nie były z powodami indywidualnie uzgadniane i jako takie uznać należy je za abuzywne, godzące w równowagę kontraktową stron, (pozew-k. 1-7).

Pozwany Č. pojišt’ovna A. S. w P. działającej przez Ć. pojišt’ovna Spółka Akcyjna Oddział w Polsce z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powodów na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu przyznał, iż łączył go z powodami wskazywany stosunek prawny, jak również to, iż w wyniku zgłoszenia szkody wypłacił kwotę 6.440,15 zł tytułem odszkodowania za powstałą w pojeździe powodów szkodę. W ocenie pozwanego, wypłacona kwota odszkodowania w pełni wyczerpuje roszczenie poszkodowanych z. tytułu zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową. Potwierdził, iż do zawarcia umowy doszło na podstawie rozmowy telefonicznej przeprowadzonej przez powoda z pracownikiem pozwanej. Zaprzeczył jednak aby warunki umowy ubezpieczenia, w szczególności w zakresie metody ustalania wysokość odszkodowania, nie były powodowi znane w chwili zawarcia umowy. Powodowi zostały również doręczone Ogólne Warunki Ubezpieczenia, został on także poinformowany o możliwości odstąpienia od umowy w terminie 30 dni. Strona pozwana powołując się na stosowne zapisy OWU podnosiła nadto, iż była uprawniona do dokonania zastosowanych potrąceń, które stanowią główne świadczenie stron. Zasadność natomiast zastosowania potrącenia w zakresie materiałów lakierniczych wynika z Komunikatu nr 6 Ogólnopolskiej Rady (...) z dnia 17 listopada 2001 r. Odnosząc się natomiast do zarzutu dotyczącego wysokości stawki za jedną roboczogodzinę operacji naprawczych uwzględnionej w kalkulacji pozwanego wskazano, iż stawka w wysokości 65 zł. odzwierciedla poziom przeciętnych kosztów robocizny wynikający z różnego stopnia zaawansowania technicznego i technologicznego zakładów funkcjonujących na rynku. Jej wysokość ustalona została na podstawie stałego monitoringu kosztów napraw powypadkowych pojazdów prowadzonego przez pozwanego, (odpowiedź na pozew - k. 54-56).

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Na kanwie niniejszego postępowania poza sporem pozostawało, iż strony wiązała zawarta telefonicznie umowa ubezpieczenia AC potwierdzona polisą ubezpieczeniową nr (...) w wariancie optymalnym (k. 14-15), której integralną część stanowiły Ogólne Warunki Ubezpieczeń Komunikacyjnych P. (k. 16-21) (dalej także jako OWU). Strony nie pozostawały także w sporze co do zakresu uszkodzeń powstałych w pojeździe powodów marki H. (...) o nr rej. (...) w wyniku zdarzenia ubezpieczeniowego z dnia 04 lipca 2013 r. oraz, że odpowiedzialność za skutki tego zdarzenia ( w zakresie wynikającym z umowy) ponosi pozwana spółka wyrazem czego była częściowa wypłata odszkodowania w kwocie 6.440,15 zł (ustalona z potrąceniem franszyzy redukcyjnej w kwocie 500 zł) na podstawie decyzji z dnia 12 lipca 2013 r. (k. 26), zgodnie z kalkulacją naprawy z dnia 12 lipca 2013 r. wykonaną w systemie A.. (k. 23-25).

Strona powodowa uzasadniając swoje stanowisko podnosiła natomiast z jednej strony, iż zważywszy na sposób, w który doszło do zawarcia umowy powodowie nie mieli możliwości szczegółowego zapoznania się z treścią umowy ubezpieczenia, w tym w szczególności z treścią OWU, informacją o ryzykach wynikających z treści zawartej umowy, w szczególności potrąceniach amortyzacyjnych. Powodowie kwestionowali przede wszystkim przyjętą przez ubezpieczyciela stawkę za roboczogodzinę prac naprawczych, potrącenia z kosztów lakierowania o tzw. współczynnik odchylenia oraz ceny części zamiennych przyjętych jako podstawa ustalenia wysokości odszkodowania w ramach postępowania likwidacyjnego, a właściwie zastosowane przez pozwaną spółkę na podstawie wzorca umownego odpisy amortyzacyjne.

Przechodząc do omówienia zasadniczych motywów przedmiotowego rozstrzygnięcia należy na wstępie odnieść się do twierdzeń strony powodowej, jakoby nie związana była ona treścią OWU AC w zakresie zastosowanych potrąceń z cen części - z tytułu braku zamienników oraz jednocześnie z tytułu amortyzacji (§16 ust. 7 OWU), które nie były z nimi indywidualnie uzgodnione, kształtując ich prawa i obowiązki - jako konsumentów - w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszając ich interesy. Podnoszony w ten sposób zarzut miał na celu, poprzez przeprowadzenie w ramach postępowania cywilnego kontroli incydentalnej wzorca umownego łączącego strony, wyłączenie zapisów umownych, przewidujących potrącenia amortyzacyjne wskazane w § 16 ust. 7 OWU, które wpływają w sposób zasadniczy na ustalenie wysokości należnego odszkodowania w przypadku szkody częściowej. Kwestia ta miała zatem znaczenie „prejudycjalne”, gdyż jej wyłączenie ze stosunku prawnego łączącego strony determinowało wprost proporcjonalnie sposób ustalenia wysokości szkody, którą winien pokryć ubezpieczyciel w ramach umowy ubezpieczenia.

Wskazaną w akapicie poprzedzającym kwestię sporną reguluje art. 385 ¹ k.c. zgodnie z

którym postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Zważywszy na wyłączenie zawarte w zd. 2 cytowanego przepisu analizę powołanego zagadnienia należy poprzedzić od scharakteryzowania stosunku prawnego łączącego strony, zwłaszcza jego essentialia negotii. Uznanie bowiem kwestionowanych przez powodów zapisów za główne świadczenie stron wyłączało możliwość przeprowadzenia kontroli incydentalnej w ramach niniejszego postępowania.

Zgodnie z art. 805 przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę (§ 1). Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie: przy ubezpieczeniu majątkowym - określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (§ 2 pkt 1). Artykuł 805 k.c. wskazuje zatem na istotę umowy ubezpieczenia, określając obowiązki stron przedmiotowej umowy, ubezpieczyciela i ubezpieczającego. Elementami przedmiotowo istotnymi umowy ubezpieczenia jak wynika z literalnego brzmienia powołanego przepisu jest z jednej strony zobowiązanie do spełnienia określonego świadczenia przez ubezpieczyciela w razie zajścia określonego w umowie wypadku, z drugiej zaś strony zobowiązanie do zapłaty składki przez ubezpieczającego. Umowa ubezpieczenia ma niewątpliwie charakter zobowiązaniowy, na co wskazuje już samo usytuowanie regulacji w księdze trzeciej kodeksu cywilnego. Celem zawarcia tej urnowy jest bowiem powstanie między stronami stosunku prawnego, na podstawie którego każda ze stron zobowiązuje się wobec drugiej do spełnienia określonego świadczenia, mając jednocześnie prawo do żądania spełnienia świadczenia przez drugą stronę (umowa dwustronnie zobowiązująca). Umowa ubezpieczenia jest umową nazwaną (contractus nominatus), czyli taką, której essentialia negotii zostały normatywnie wyodrębnione. Umowa ubezpieczenia podlega przy tym nie tylko regulacjom zawartym w art. 805-834 k.c., lecz także, odpowiednio, przepisom ogólnym o zobowiązaniach, w tym zasadzie swobody umów, której granice wyznacza dyspozycja art. 353 ¹ k.c. Nic można również zapominać, iż umowa ubezpieczenia jest umową konsensualną, co oznacza, iż zawarcie jej następuje przez złożenie zgodnego oświadczenia woli przez strony (solo consensu) i do skuteczności jej zawarcia nie jest wymagane wydanie dokumentu, na przykład polisy, lub zapłacenie składki przez ubezpieczającego. Ubezpieczyciel stosownie do wymagań zawartych w art. 809 k.c. zobowiązany jest jedynie do potwierdzenia zawarcia umowy ubezpieczenia dokumentem ubezpieczeniowym.

Uwzględniając powyższe uwagi, należy stwierdzić, że postanowieniami uzgodnionymi będą zawsze postanowienia przedmiotowo istotne ( essentialia negotii). Sam fakt wyrażenia woli zawarcia określonej umowy zawiera w sobie bowiem implicite świadomość tych postanowień. Elementy należące do essentialia negotii z uwagi na omówiony charakter stosunku prawnego łączącego strony przyjmowane są przez strony świadomie, tj. na zasadzie konsensu psychologicznego (a nie tylko normatywnego), w przeciwnym razie umowa w ogóle nic dochodziłaby do skutku.

Zgodnie z § 4 OWU przedmiotem ubezpieczenia był wskazany w umowie ubezpieczenia pojazd mechaniczny. Ochrona ubezpieczeniowa obejmowała natomiast szkody polegające na uszkodzeniu, zniszczeniu lub utracie pojazdu mechanicznego wskutek enumeratywnych zdarzeń losowych (§ 5). Umowa ubezpieczenia mogła zostać zawarta w wariancie 1) Casco (...) dla pojazdów mechanicznych, których wiek w dniu zawarcia umowy ubezpieczenia nie przekroczył 3 lat; 2) Casco Komfortowy - dla pojazdów mechanicznych, których wiek w dniu zawarcia umowy nic przekroczył 8 lat; 3) Casco Optymalny - dla pojazdów mechanicznych, których wiek w dniu zawarcia umowy ubezpieczenia nie przekroczył 10 lat (§ 7). Suma ubezpieczenia była ustalana w wysokości wartości pojazdu mechanicznego na dzień zawarcia umowy ubezpieczenia, określonej na podstawie notowań rynkowych pojazdu danej marki (§ 9). Zgodnie z § 10 odszkodowanie zmniejsza się o wartość franszyzy redukcyjnej wskazanej w umowie ubezpieczenia, chyba, że umówiono się inaczej. Składkę ubezpieczeniową ustalano na podstawie wartości pojazdu mechanicznego, sposobu jego użytkowania oraz miejsca zamieszkania jego właściciela, wariantu ubezpieczenia, wysokości franszyz oraz sposobu opłacania składki (§ 11).

W przypadku kradzieży pojazdu odszkodowanie było ustalane w wysokości wartości pojazdu mechanicznego w dniu powstania szkody, określonej na podstawie notowań rynkowych pojazdu danej marki, typu i roku produkcji z uwzględnieniem jego wyposażenia, przebiegu, stanu technicznego, zgodnie z katalogiem E. (§ 18).

Ustalenie wysokości odszkodowania w przypadku szkody częściowej określono w § 16 OWU. Zgodnie z ust. 2 odszkodowanie nie mogło przekroczyć wartości pojazdu w dniu powstania szkody, określonej na podstawie notowań rynkowych pojazdu i stanu technicznego, zgodnie z katalogiem E.. Ustalenie odszkodowania w wariancie Casco Optymalny - następowało na podstawie wyceny dokonanej przez P. - zgodnie z zasadami wskazanymi w § 16 ust. 7 OWU: 1) koszty robocizny oblicza się według norm czasowych operacji naprawczych określonych przez producenta pojazdu i ujętych w katalogu A. (czas naprawy) oraz średnich stawek za roboczogodzinę stosowanych w nieautoryzowanych warsztatach naprawczych w regionie, w którym pojazd był naprawiany, a w razie jego nienaprawienia w regionie, w którym znajdują się takie warsztaty, najbliższym miejscu zamieszkania lub siedzibie ubezpieczonego; 2) koszty materiałów i części zamiennych ustala się zgodnie z cenami nowych materiałów i części zamiennych o porównywalnej jakości co do których producent zaświadcza, że zostały wyprodukowane zgodne ze specyfikacjami i standardami ustalonymi przez producenta pojazdu i są tej samej jakości co materiały i części zamienne stosowne przez producenta pojazdu, a w razie braku takich materiałów i części - zgodnie z cenami nowych oryginalnych materiałów i części zamiennych sygnowanych logo producenta lub dystrybuowanych w sieci producenta lub oficjalnego importera pojazdu pomniejszonymi o 30%; 3) koszty materiałów i części zamiennych ustala się również z uwzględnieniem procentowego zużycia części zamiennych (amortyzacji), zależnego od okresu eksploatacji pojazdu ustalonego na dzień powstania szkody: do 3 lat (włącznie) - 15%, od 3 do 5 lat włącznie (25%), od 5 do 8 lat (włącznie) 35%, od 8 do 10 lat (włącznie) - 50%, od 10 lat 70%.

Zgodnie z cytowanym art. 385 ¹ § 1 zd. 2 k.c. nie można uznać za niedozwolone postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Zdaniem Sądu Rejonowego, w niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że główne świadczenia stron (w tym kwestionowane zasady wypłaty odszkodowania w razie zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego) zostały określone w OWU w sposób jednoznaczny.

Co więcej P. S. (będący z zawodu prawnikiem, co przyznał w czasie jednej z rozmów telefonicznych z przedstawicielem ubezpieczyciela, dodając, że z tego powodu nie potrzebuje pomocy, ochrony prawnej) występując w imieniu własnym oraz swojej żony E. S. jako konsument zawierając przedmiotową umowę ubezpieczenia miał pełną świadomość wskazanego w zakwestionowanych postanowieniach zakresu ubezpieczenia w wariancie Casco Optymalny, co potwierdza złożone do akt postępowania nagranie z telefonicznej rozmowy z pracownikiem pozwanej spółki z dnia 15 marca 2013 r. (k 57). W rozmowie tej na pytanie powoda P. S. pracownik ubezpieczyciela przedstawił mu trzy warianty ubezpieczenia AC, wraz ze sposobem ustalania wysokości szkody, w tym informację o zakresie ubezpieczenia oraz odpisach amortyzacyjnych stosowanych przy likwidacji szkody częściowej stosowanych przy wyborze najtańszego wariantu ubezpieczenia AC. Z treści tej rozmowy wynika, iż powodowi zależało przede wszystkim na ubezpieczeniu od kradzieży pojazdu. Wariant najtańszy obejmował natomiast pełne odszkodowanie z tego tytułu - jak podano w trakcie rozmowy - ustalone według wartości pojazdu z dnia kradzieży na podstawie systemu E.. W pełni świadomie wybrał najtańszy wariant ustalenia odszkodowania w przypadku szkody częściowej, ewidentnie widać, że chciał on ponieść jak najmniejsze koszty (składkę ubezpieczeniową). Nie chciał zwiększać swoich obciążeń finansowych, w sytuacji gdy ten najgorszy (najniższy) wariant także zawiera pełne odszkodowanie w przypadku szkody kradzieżowej, na czym mu jedynie zależało. Miał on wiedzę, iż wybierając tenże wariant godzi się na najmniej korzystne warunki ustalania odszkodowania w przypadku szkody częściowej, a mianowicie, że (przy wyliczeniu, kalkulacji) stosuje się: 15 % amortyzacji części; pełna robocizna, ale części zamienne i prywatne warsztaty.

Wobec treści nagrań nie sposób przyjąć argumentacji podnoszonej w pozwie w omawianym zakresie za słuszną. Strona powodowa znała bowiem essentialia negotii zawieranego stosunku prawnego i godziła się na nie. Znamiennym jest przy tym, iż powodowie mogli również (o czym powód w toku rozmowy telefonicznej został poinformowany) stosownie do § 84 ust. 1 odstąpić od umowy ubezpieczenia w terminie 30 dni od dnia jej zawarcia, tj. od dnia 21 marca 2013 roku, kiedy to otrzymali certyfikat z listem powitalnym, OWU Komunikacyjnych P. oraz dokument polisy (vide: wiadomość e-mail z dnia 21 marca 2013 - k. 12-13). Trzeba jednocześnie podkreślić, że P. S. został poinformowany, że pełne dokumenty (, w tym OWU AC) otrzyma po rozmowne telefonicznej, na co wyraził zgodę. Przekazane mu telefonicznie informacje były dla niego wystraczające, nie miał pytań do przedstawiciela ubezpieczyciela.

Trzeba w tym miejscu kategorycznie stwierdzić, że nie może być mowy, iż powód został wprowadzony w błąd. Otóż w czasie rozmowy telefonicznej, kiedy to P. S. naprawdę nie przejawiał żadnego zainteresowania poznania szczegółowych warunków ustalania odszkodowania w przypadku szkody częściowej, przedstawione zostały one ogólnie, skrótowo, rzecz można „hasłowo”. Przedstawicielką pozwanego ubezpieczyciela ograniczyła się m. in. do stwierdzenia, że ustalenie odszkodowania następuje na podstawie cen części zamiennych, w ich zaś wypadku nic ma zastosowania zapis o pomniejszeniu cen o 30 %, który odnosi się jedynie do cen części sygnowanych logo producenta lub dystrybuowanych w sieci producenta lub oficjalnego importera pojazdu.

W tym stanic rzeczy należało przejść do oceny czy wypłacone przez pozwanego ubezpieczyciela odszkodowanie wyczerpuje granice jego odpowiedzialności ustalone na podstawie powołanych zapisów § 16 OWU. Jako, że powołana kwestia wymagała wiadomości specjalnych, orzekający w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy zgodnie z wnioskami dowodowymi stron dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i motoryzacji J. S., który w pisemnej opinii wyliczył wartość powstałej szkody (zgodnie z zapisami OWU) na kwotę 7.395,08 zł brutto (k 97-104). Biegły sądowy przy wyliczaniu kosztów naprawy uszkodzeń pojazdu marki H. (...) o nr rej. (...), przyjął ceny części zamiennych nowych sygnowanych logiem producenta pojazdu bądź dostępnych na rynku części alternatywnych o porównywalnej jakości do części zamiennych sygnowanych logiem producenta pojazdu. W przypadku zastosowania do naprawy pojazdu cen części zamiennych sygnowanych logiem producenta pojazdu biegły stosownie do tezy dowodowej zakreślonej przez Sąd dokonał ujemnej korekty amortyzacyjnej 30 % ceny części, oraz niezależnie od powyższego ujemnej korekty amortyzacyjnej 15% stosownie do zapisów OWU i okresu eksploatacji uszkodzonego pojazdu na dzień powstania szkody (3-letni pojazd). Szczegóły wyliczenia poczynione w systemie eksperckim A. biegły przedstawił w załączniku nr 1 do opinii stanowiącym wydruk obliczeń. Za podstawę opinii biegły stosownie do postanowień OWU i zaleceń Sądu przyjął średnią stawkę za roboczogodzinę prac naprawczych (w nieautoryzowanych warsztatach) wynoszącą na terenie P. - 100 zł.

Na rozprawie w dniu 18 listopada 2015 r. (k. 145-146) biegły sądowy szczegółowo odniósł się do zastrzeżeń kierowanych w stosunku do opinii pisemnej, wyrażonych przez stronę powodową w piśmie procesowym z dnia 16 listopada 2015 r. (data nadania, k. 122- 126), w tym dokumentów i wydruków załączonych do tego pisma, mających podważać zasadność ustaleń biegłego (k. 127-135). Odpowiadając na zastrzeżenia powoda przedłożył dodatkowo raport optymalizacji części kalkulacji z systemu A. (k. 139-140), tłumacząc przy tym, że zapisy potrąceń znajdują się na stronic 4 kalkulacji naprawy, gdzie 15 % potrącenia jest kwotowe, a w objaśnieniach znajduje się 30 % potrącenie dotyczące cen części oryginalnych. Biegły sądowy zaznaczył jednak, że zastosowany współczynnik 30 % dotyczy wyłącznie części oryginalnych, nie został on natomiast zastosowany w przypadku części alternatywnych, co było, w ocenie Sądu, zgodne z literalnym brzmieniem § 16 ust. 7 pkt 2 OWU. J. S. wyjaśnił, że cała kalkulacja została sporządzona na podstawie technologii producenta pojazdu, w której operacja lakierowania zderzaka przedniego zawiera w przypadku elementu nowego lakierowanie pokrywy spryskiwaczy i lakierowanie czujnika parkowania. Lakierowanie kraty wlotu powietrza nie wchodziło natomiast w grę, gdyż element ten nie podlega lakierowaniu (stąd różnica w stosunku do wyliczeń ubezpieczyciela). Biegły sądowy wskazał również, iż do lakierowania nie zastosował żadnych potrąceń co do materiału lakierniczego, gdyż takowe prowadziłoby do braku możliwości przeprowadzenia naprawy. Stanowisko to nic było kwestionowane przez obecnego na rozprawie pełnomocnika pozwanego i zważywszy na brak uregulowania tej kwestii w OWU uznać należało je za słuszne. Należy - jak się wydaje - natomiast przyjąć, że strony nie kwestionowały ostatecznie (za taką jej wysokością powodowie opowiadali się swoim piśmie przedprocesowym datowanym na dzień 12.08.2014 r. - k. 39) przyjętej stawki za roboczogodzinę prac naprawczych (100 zł). Wedle doświadczenia zawodowego biegłego sądowego J. S. stawka w wysokości 100 zł jest stawką rynkową, która daje gwarancję wykonania naprawy przez warsztat zgodnie z technologią producenta pojazdu. Biegły sądowy wskazał także, iż ceny części zamiennych wskazane przez powoda w załącznikach do pisma kwestionującego jego opinię pisemną, dotyczą cen z lipca 2015 r., a nie lipca 2013 r. Ponadto ceny części alternatywnych dotyczą tylko jednego dostawcy, a nic tak jak przyjęto w opinii grupy dostawców, z której dokonano wyboru części zamiennych o porównywalnej jakości, co potwierdza złożony raport optymalizacji części do kalkulacji.

Powyższa opinia sądowa sporządzona została przez biegłego sądowego - osobę posiadającą odpowiednie do jej wykonania kwalifikacje, jest wyczerpująca oraz fachowa i rzetelna. Z tych też względów Sąd oparł się na niej wydając rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Ostatecznie, Sąd wydając rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie (w zakresie szkody dotyczącej kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu), zasądził od pozwanego solidarnie na rzecz powodów kwotę 454,93 zł, która stanowi różnicę pomiędzy kwotą ustaloną przez biegłego sądowego, tj. 7.395,08 zł a kwotę wypłaconą już dotychczas z tego tytułu, tj. 6.440,15 zł (7.395,08 zł - 6.440,15 zł = 954,93 zł), przy zastosowaniu franszyzy redukcyjnej w wysokości 500 zł (954,93 zł - 500 zł = 454,93 zł).

Odnosząc się do daty wymagalności dochodzonej w niniejszej sprawie kwoty odszkodowania, Sąd zasądził odsetki ustawowe od powyższej należność stosowanie do żądania, tj. od dnia 05 sierpnia 2013 r. (do dnia zapłaty), uznając, iż nie wykracza ona poza możliwości jakie stwarza w tym zakresie art. 817 § 1 k.c. (art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013 r., Nr 392 - t. j. z póżn. zm.).

Reasumując - zważywszy na całość przeprowadzonych rozważań - Sąd, orzekł jak w wyroku, zasądzając od pozwanego solidarnie na rzecz powodów kwotę 454,93 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 05 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

Jeśli chodzi o koszty procesu, Sąd miał na uwadze, że powodowie wygrali proces w 22,74 % (454,93 zł : 2.000 zł = 0, (...), a więc 22,74 %) i tym samym przegrali w 77,26 % (100 % - 22,74 % - 77,26 %). Z kolei pozwany wygrał proces w 77,26 % i tym samym przegrał go w 22,74 %.

Koszty procesu poniesione przez powodów to łącznie kwota 30 zł (opłata sądowa od pozwu), natomiast koszty procesu poniesione przez pozwanego to kwota 1.317 zł (700 zł - zaliczka na poczet sporządzenia opinii sądowej; 600 zł - koszty zastępstwa procesowego - § 6 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - Dz. U. z 2002 roku, Nr* 163, poz. 1349 z późn, zm. i 17 zł - opłata skarbowa od pełnomocnictwa).

W konsekwencji koszty procesu wygrane przez powodów to kwota 6,82 zł, co stanowi 22,74 % (30 zł x 22,74 % = 6,82 zł), zaś koszty procesu wygrane przez pozwanego to kwota 1.017,51 zł (1.317 zł x 77,26 % - 1.017,51 zł), co stanowi 22,26 %.

i

Ostatecznie, Sąd rozstrzygając o kosztach procesu na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. - po stosunkowym ich rozdzieleniu - zasądził solidarnie od powodów na rzecz pozwanego kwotę 1.010,69 zł (1.017,51 zł - 6,82 zł= 1.010,69 zł).

Adekwatnie do powyższego - na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych - Dz. U. z 2005 r., nr 167, poz. 1398 z póżn. zm. - (w stosunku, w jakim obie strony wygrały/przegrały proces). Sąd rozdzielił także nieuiszczone w sprawie koszty sądowe, tymczasowo poniesione z sum budżetowych Skarbu Państwa, których łączna kwota wynosi 253,20 zł (, w tym: 135,23 zł - część niepokrytego z zaliczki wniesionej przez pozwanego wynagrodzenia biegłego sądowego za sporządzenie opinii sądowej i 117,97 zł - wynagrodzenie biegłego sądowego za stawiennictwo i czynności podjęte na rozprawie). I tak od pozwanego nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego dla Warszawy M. w W.) kwotę 57,57 zł (253,20 zł x 22,74 % = 57,57 zł), zaś solidarnie powodów kwotę 195,63 zł (253,20 zł -57,57= 195,63 zł).