Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2015 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR del. Adam Mitkiewicz
Protokolant:	Martyna Sajdak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 listopada 2015 r. w W.

sprawy z powództwa M. O.

przeciwko Skarbowi Państwa Sądowi Okręgowemu w Warszawie

o zapłatę

1.  Oddala powództwo.

2.  Odstępuje od obciążania powoda kosztami procesu.

Sygn. akt XXVC 282/15

UZASADNIENIE

M. O. wniósł przeciwko Skarbowi Państwa – Prezesowi Sądu Okręgowego
w W. pozew o zasądzenie 97 843,04 zł wraz z odsetkami od dnia 01 grudnia 2002 r. do dnia zapłaty, oraz o zasądzenie kwoty 150 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznane krzywdy i straty moralne. W uzasadnieniu powód wskazał, że doszło do licznych uchybień prawnych, proceduralnych i innych przy rozpoznawaniu sprawy z jego powództwa pod sygn. akt XII P 666/98 a następnie XII P 67/02, przeciwko (...) Sp. z o.o. w W. o wynagrodzenie. Powód podniósł, że bezprawnie została zmieniona sygnatura akt sprawy, oraz że w wyniku bezprawnych działań urzędników państwowych wyrok został wysłany donikąd (pozew k2 -3).

W odpowiedzi na pozew Skarb Państwa – Prezes Sądu Okręgowego w Warszawie zastępowany przez Prokuratorię Generalna Skarbu Państwa wniósł o oddalenie powództwa oraz
o zasądzenie kosztów postepowania w tym kosztów zastępstwa procesowego od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa. W uzasadnieniu pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia powoda, ze względu na upływ 10 lat od zaistnienia szkody do momentu wniesienia tego pozwu. Pozwany podniósł również, że M. O. nie wykazał spełnienia przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa w szczególności powstania szkody czy też krzywdy, jak również adekwatnego związku przyczynowego między w jego opinii, bezprawnym działaniem pozwanego a doznaną krzywdą ( odpowiedź na pozew k. 317-320).

Na rozprawie w dniu 23 listopada 2015 r. strony poparły swoje stanowiska (głosy stron k.350).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. O. był powodem w sprawie o sygn. akt. VII P 1858/96 toczącej się przed Sądem Rejonowym dla Warszawy P. w W. przeciwko S. sp.
z o.o. z siedzibą w W. o rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. W toku postępowania powód sprecyzował swoje roszczenie jako odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę, przy czym wysokość odszkodowania określił na 45 000 zł. Powód również domagał się zasądzenia prowizji w kwocie 64 000 zł. (pozew k. 2-3 tom I akt dołączonych XXI P 172/04) Zarządzeniem z dnia 18 kwietnia 1997 r. znajdujące się w pozwie roszczenie o zmianę trybu rozwiązania umowy o pracę zostało przekazane Sądowi Wojewódzkiemu w Warszawie Wydziałowi XII Pracy, gdzie dla tej sprawy została nadana sygnatura akt XII P 173/97 (k.61 tom I akt dołączonych XXI P 172/04).

Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Warszawie w dniu 18 marca 1998 r. powództwo zostało oddalone (k.179 tom I akt dołączonych XXI P 172/04). Od powyższego wyroku, powód wniósł apelację, skutkującą wydaniem w dniu 8 października 1998 r. w sprawie
o sygnaturze akt. III APa 36/98 wyroku uchylającego zaskarżony wyrok w punkcie II w części dotyczącej prowizji oraz w punkcie III i w tym zakresie sprawę przekazano do Sądu Wojewódzkiego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie do ponownego rozpoznania. (k.265 tom II akt dołączonych XXI P 172/04 )

Po uchyleniu wyroku i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie Sądowi Pracy XII Wydział Pracy niniejszej sprawie w została nadana sygnatura akt. XII P 666/98. Zarządzeniem z dnia 25 stycznia 2002 r. sprawę wpisano pod nowy numer tj. XII P 67/02 (k.716 tom IV akt dołączonych XXI P 172/04). Po ponownym rozpoznaniu sprawy w zakresie przekazanym przez Sąd Apelacyjny, Sąd Okręgowy Sąd Pracy w W. wyrokiem z dnia 3 października 2003 r. zasądził na rzecz powoda tytułem wynagrodzenia prowizyjnego i skapitalizowanych kwotę 97 843,04 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 1 grudnia 2002 r. Ponadto, zasądził kwotę 480,88 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 1 grudnia 2002 r. tytułem wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy z powodu choroby (k. 827 tom V akt dołączonych XXI P 172/04).

Orzeczenie to zaskarżyła strona pozwana i wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Skarżąca podniosła, że w świetle treści wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 8 października 1998 r. słuszność powództwa została co do zasady przesądzona, a przedmiotem rozpoznania nadal pozostaje kwestia wysokości żądań powoda. Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie, wyrokiem z dnia 2 czerwca 2004 r. sygn. akt. III APa 31/04 uznał apelacje za zasadną i uchylił zaskarżony wyrok oraz przekazał sprawę do rozpoznania ponownie przez Sąd Okręgowy – Sąd Pracy w W., gdzie sprawie nadano nowa sygnaturę akt. XXI P 172/04 (k.942 tom V akt dołączonych XXI P 172/04) .

Na rozprawie w dniu 24 maja 2005 r. w Sądzie Okręgowym w Warszawie XXI Wydziale Pracy powód oświadczył, że doszedł do porozumienia z pozwanym i cofnął powództwo. W związku z tym Sąd wydał postanowienie o umorzeniu postepowania w sprawie. (k. 1000 tom V akt dołączonych XXI P 172/04 )

Powyższy stan faktyczny został przez Sąd ustalony na podstawie odpisów dokumentów zgromadzonych w aktach o sygnaturze XXI 172/04, dołączonych do niniejszej sprawy. Sąd oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości, gdyż powód nie wskazał na jaką okoliczność biegły miałby przeprowadzić opinię nadto dopuszczenie dowodu z opinii biegłego nie prowadziło do ustalenia istotnych okoliczności w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 417 § 1.k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

Konstrukcja art. 417 k.c. oparta jest na ogólnej formule deliktu. Przesłanki odpowiedzialności w świetle powyższego przepisu to przede wszystkim wystąpienie szkody. Ponadto, szkoda ta musi być wyrządzona przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej (w sferze imperium), a także musi istnieć normalny, adekwatny związek przyczynowy między działaniem lub zaniechaniem przy wykonywaniu władzy a powstaniem szkody. Znaczenie przypisywane pojęciu związku przyczynowego oraz szkody, nie odbiega od znaczenia tych terminów na tle odpowiedzialności za czyny niedozwolone (art. 361 k.c.). Skarb Państwa i jednostki samorządu terytorialnego ponoszą odpowiedzialność tylko za normalne następstwa swoich działań i zaniechań. Kompensacja szkody obejmuje poniesione straty (damnum emergens) oraz utracone korzyści ( lucrum cessans). Zgodnie z ogólnymi zasadami rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 KC), przyznanie odszkodowania zależne jest od wykazania przez poszkodowanego wszystkich przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej.

Zgodnie z kolei z art. 417 ¹ k.c. Jeżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie aktu normatywnego, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu niezgodności tego aktu z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą. W § 2. tego przepisu wskazane zostało, że jeżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu ich niezgodności z prawem, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej. Odnosi się to również do wypadku, gdy prawomocne orzeczenie lub ostateczna decyzja zostały wydane na podstawie aktu normatywnego niezgodnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą.

Odnosząc się jednak do samego roszczenia powoda o naprawienie szkody, zdaniem Sądu, M. O. nie wykazał by po jego stronie wystąpiła szkoda, stąd w sprawie niniejszej Sąd uznał, że nie zachodzi już pierwsza z przesłanek odpowiedzialności Skarbu Państwa. Wysokość żądanych przez powoda kwot nie została w żaden logiczny sposób przez powoda uzasadniona. Również nie sposób uznać, że podczas toczącej się między powodem a pozwaną (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. w latach 1996 -2005 r. sprawy, doszło do jakiegokolwiek niezgodnego z prawem działania lub zaniechania ze strony wymiaru sprawiedliwości. Podnoszona przez powoda jego zdaniem bezprawna zmiana sygnatury, jest w rzeczywistości jedynie sądową, czynnością techniczną, nie wpływającą na merytoryczne rozpoznanie danej sprawy. Zarzut powoda, że wyrok, zapadły w w sprawie został wysłany donikąd również jest bezzasadny. Sprawa M. O. przeciwko (...) sp. z o.o. ostatecznie została zakończona postanowieniem o umorzeniu, po tym jak powód w dniu 24 maja 2005 r. złożył na rozprawie oświadczenie o wycofaniu powództwa.

Na marginesie należy podnieść, że powód wywodzi swoje roszczenia z bezprawnych w jego ocenie orzeczeń sądów, natomiast nie przedstawił prejudykatu w rozumieniu art. 417 ¹ § 2 k.c. stwierdzającego bezprawność orzeczeń sądów, które rzekomo naruszają jego prawa. Z kolei zadaniem Sądu w postępowaniu o naprawienie szkody, nie jest badanie czy taka sytuacja zaistniała.

W wyniku braku istnienia szkody po stronie powoda związanej z niezgodnym z prawem działaniem lub zaniechaniem przy wykonywaniu władzy publicznej, zbędnym jest badanie wystąpienia dalszej przesłanki odpowiedzialności Skarbu Państwa, tj. istnienia związku przyczynowego pomiędzy szkodą a działaniem lub zaniechaniem przy wykonywaniu władzy publicznej.

W myśl art. 442 ¹ § 1. k.c. Roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.

Na wstępie należy podkreślić, że pozwany słusznie podniósł, aby roszczenie o naprawnienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym, z którym wystąpił w niniejszej sprawie powód, uległo przedawnieniu. M. O. złożył pozew w dniu 02 września 2014 r., tj. po upływie 10 lat od zdarzeń, z których wywodzi odpowiedzialność odszkodowawczą pozwanego. Już z samego faktu prawidłowo podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia powództwo M. O. należało oddalić

Z uwagi na powyższe powództwo podlegało oddaleniu.

Sąd orzekł o kosztach procesu, na podstawie art. 102 k.p.c. odstępując od obciążania nimi powoda, ze względu na jego trudną sytuacje materialną.

Z. (...)