Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 stycznia 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

Sędzia Joanna Machoń

po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2020 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 15 marca 2019 r., sygn. akt I C 4699/18

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanej (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej.

Sygn. akt V Ca 2379/19

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. w W. pozwem z 26.10.2018 r. (data prezentaty) wniósł o zasądzenie od (...) S.A. w W. kwoty 400 € z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 3 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty oraz o zwrot kosztów procesu. Powód podnosił, iż nabył od G. M. roszczenie o zapłatę odszkodowania z tytułu opóźnienia lotu (...) z 10.07.2018 r. na trasie W. – K.. Pozwana - pismem z 26.07.2018r. zawiadomiona o przelewie i wezwana do zapłaty w terminie 7 dni - nie spełniła dochodzonego świadczenia.

Nakazem zapłaty z dnia 4 grudnia 2018 r. Sad Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie uwzględnił w całości powództwo i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 400 € wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty.

W wywiedzionym przez pozwaną sprzeciwie od nakazu zapłaty ww. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, podnosząc zarzut braku legitymacji powoda - kwestionowała wiarygodność podpisu pasażera pod umową cesji oraz podnosiła niedopuszczalność przelewu wierzytelności dochodzonej pozwem.

Wyrokiem z dnia 15 marca 2019 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie w sprawie o sygn. akt I C 4699/18 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 400 euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 lutego 2019 r. do dnia zapłaty (I.), oddalił powództwo w pozostałym zakresie (II.) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 947 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania (III.).

Z powyższym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego nie zgodziła się pozwana, która wywodząc apelację zaskarżyła je w całości. Wyrokowi Sądu I instancji zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, tj.

-

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w szczególności dokumentu zatytułowanego Umowa cesji wierzytelności, a w konsekwencji poprzez bezpodstawne przyjęcie, że spółka (...) sp. z o.o. nabyła wierzytelność przysługującą G. M. na podstawie umowy cesji z dnia 19.07.2018 roku nr (...), podczas gdy brak było jakichkolwiek podstaw aby uznać, że ww. pasażer zawarł ze spółką (...) sp. z o.o. umowę cesji wierzytelności, co skutkowało błędnym przyjęciem, że powód przejął skutecznie wierzytelności przysługujące temu pasażerowi, a w konsekwencji że jest on legitymowany czynnie do występowania z w niniejszym sporze;

-

art. 233 § 1 w zw. z art. 248 i art. 217 § 3 k.p.c. poprzez pominięcie wniosku dowodowego pozwanego polegającego na zobowiązaniu strony powodowej do przedstawienia oryginału dokumentu rzekomej umowy cesji wierzytelności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego i podniesione w niej zarzuty nie zasługują na uwzględnienie.

Z uwagi na to, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym, stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy ograniczył uzasadnienie wyroku do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

W pierwszej kolejności wskazać należało, iż w toku procesu firma powodowej spółki uległa zmianie co wprost wynika z Krajowego Rejestru Sądowego koniecznym stało się zatem uwidocznienie tej zmiany w sentencji wyroku Sądu odwoławczego.

Kolejno zaś odnosząc się do meritum wskazać należało, iż Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne dokonane przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne, jak również prawną ocenę tych ustaleń wskazaną w pisemnych motywach orzeczenia. Zdaniem Sądu Okręgowego ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy zostały oparte na właściwym wykorzystaniu materiału dowodowego, który został oceniony z zachowaniem reguł określonych w art. 233 § 1 k.p.c., w szczególności bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów statuowanej tą regulacją.

Odnosząc się do zarzutu niewłaściwej formy umowy cesji Sąd ad quem podziela stanowisko Sąd formy pisemnej. Co do zasady umowa przelewu może być wszakże zawarta w dowolnej formie, w tym również w sposób dorozumiany. Z treści umowy powinna jednak dać się wyinterpretować wola obu stron zawarcia takiej umowy. Z umowy przelewu powinno także wynikać kto jest zbywcą (cedentem), na rzecz kogo roszczenie przenosi (cesjonariusza), jak też jakiej wierzytelności przelew dotyczy. Za zupełnie zbędne należy uznać dokonywanie wykładni oświadczeń woli stron uczestniczących w przelewie wierzytelności w sytuacji, gdy obie strony zgodnie twierdzą, że do takiego przelewu doszło. Dokonywanie takiej wykładni ma sens jedynie wówczas, gdy stanowiska stron umowy są odmienne. Nie budziło zaś wątpliwości Sądu Okręgowego, że umowa cesji, na podstawie której powód nabył przedmiotową wierzytelność zawierała wszystkie niezbędne elementy (strony umowy, wierzytelność, którą wskazano za pomocą oznaczenia linii lotniczej, numeru i daty lotu), a oświadczenie woli cedenta (zachowanie ujawnione poprzez posługiwanie się środkiem komunikacji elektronicznej) i cesjonariusza (podpis na dokumencie) były zgodne. Nie było zatem żadnych podstaw do prowadzenia przez Sąd meriti postepowania dowodowego w szerszym zakresie.

Trafnie również wskazano w odpowiedzi na apelację, że przedmiotowa umowa została zawarta za pośrednictwem formularza internetowego znajdującego się na stronie internetowej powodowej spółki. Oznacza to, że umowa cesji została sporządzona w formie dokumentowej i jest wydrukiem komputerowym. W myśl zaś art. 77 ² k.c. do zachowania dokumentowej formy czynności prawnej wystarcza złożenie oświadczenia woli w postaci dokumentu, w sposób umożliwiający ustalenie osoby składającej oświadczenie. Literalne brzmienie tego przepisu prowadzi do wniosku, że możliwość ustalenia osoby składającej oświadczenie nie musi wynikać z treści tego oświadczenia, ale ze sposobu złożenia oświadczenia (np. osobę tę można ustalić za pomocą IP komputera, z którego wysłano informacje). Z dochowaniem formy dokumentowej mamy do czynienia także w przypadku wypełnienia formularza dostępnego na stronie internetowej obejmującego wpis danych pozwalających ustalić tożsamość składającego oświadczenie. Forma dokumentowa nie jest ekwiwalentem formy pisemnej. Podstawowa różnica to brak wymogu złożenia na dokumencie własnoręcznego podpisu.

Umowa podpisana przez cesjonariusza została złożona w odpisie poświadczonym za zgodność z oryginałem przez profesjonalnego pełnomocnika, wobec czego zarzuty skarżącego, odnoszące się do formy umowy uznać należy za nieuzasadnione. Nie ulegało zatem wątpliwości Sądu Okręgowego, że wprawdzie nie w formie pisemnej, ale do zawarcia umowy cesji istotnie doszło.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należało, iż umowa cesji przedstawiona przez stronę powodową, z punktu widzenia formy jej zawarcia, zachowuje kryteria kodeksowej formy dokumentowej, stanowi również dokument do którego stosuje się przepisy o dokumentach prywatnych, a w tym domniemanie autentyczności podpisu. Umowa cesji zawiera bowiem trwałe przedstawienie znaków językowych w widzialnej postaci.

Wobec tego, że odpis umowy cesji stanowił odwzorowanie danych zapisanych elektronicznie, nie stanowił zaś odpisu dokumentu sporządzonego w formie papierowej, nie było również podstaw do uwzględnienia przez Sąd Rejonowy wniosku pozwanego o zobowiązanie powoda do złożenia oryginału tego dokumentu.

Wobec powyższych rozważań Sąd Okręgowy uznał, iż zarzuty podniesione w apelacji pozwanego jako pozbawiona podstaw polemika z właściwym stanowiskiem Sądu pierwszej instancji, nie mogły więc wpłynąć na zmianę zaskarżonego rozstrzygnięcia o czym orzeczono na podstawie art. 385 k.p.c. oddalając apelację w całości.

O kosztach postępowania w instancji odwoławczej Sąd Okręgowy orzekł zaś na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c., zasądzając na rzecz strony powodowej wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika według przepisów rozporządzenia obowiązującego w dacie wniesienia apelacji.