Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SA Beata Kozłowska

Sędzia SA Małgorzata Rybicka – Pakuła

Sędzia SO (del.) Tomasz Szczurowski (spr.)

Protokolant asystent sędziego Tomasz Wiliński

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2015 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P.

przeciwko (...) Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 27 marca 2014 r. sygn. akt XVI GC 1714/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od (...) Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. kwotę 5.400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I ACa 1122/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 czerwca 2013 roku powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P. domagała się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej (...) Towarzystwo (...) w W. kwoty 509.660,00 zł., wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 3 września 2012 r. do dnia zapłaty; a także zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając powyższe powódka wskazała, iż jej kontrahent przedłożył gwarancję ubezpieczenia należnego wykonania kontraktu wystawioną przez (...) Towarzystwo (...) w W.. Kontrahent nienależycie wykonał umowę podwykonawczą, co uprawniało powódkę do wystąpienia do pozwanej z żądaniem zapłaty.

Sąd Okręgowy w Warszawie w dniu 9 sierpnia 2013 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana zaskarżyła sprzeciwem nakaz zapłaty, w którym wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasadzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania.

Pozwana zarzuciła, że powódka aby kierować roszczenie z gwarancji do pozwanej powinna zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu udowodnić fakt nienależnego wykonania umowy przez wykonawcę. Powódka zaś uchybiła temu obowiązkowi i nie udowodniła faktu nienależytego wykonania umowy przez wykonawcę. Pozwana zauważyła też, iż odpowiedzialność gwaranta nie ma charakteru odpowiedzialności bezwzględnej, ponieważ może się powoływać na zarzuty wynikające z samego zobowiązania gwarancyjnego, jak i na zarzut nadużycia gwarancji przez beneficjenta gwarancji z powołaniem się na przepis art. 5 k.c.

Wyrokiem z dnia 27 marca 2014 r. Sąd Okręgowy uwzględnił powództwo w całości i zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 509.660,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za okres od dnia 3 września 2012 r. do dnia zapłaty oraz zwrot kosztów procesu w kwocie 32.700,00 zł.

Powyższe orzeczenie zostało wydane w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Dnia 2 maja 2011 r. pomiędzy (...) spółką z o.o. w P. (jako Wykonawcą) a (...) spółką z o.o. w L. (jako Podwykonawcą) zawarta została umowa podwykonawcza nr UP (...), której przedmiotem było wykonanie usług podwykonawczych w inwestycji o nazwie „Budowa Autostrady (...) S.–K. na odcinku (...) od km 431+500 do km 449+100”. Stosownie do § 5 ust. 14 umowy (...) spółka z o.o. zobowiązana była przedłożyć powódce bankową lub ubezpieczeniową gwarancję, jako zabezpieczenie należytego wykonania kontraktu. Obowiązek ten został wykonany – powódce została przedłożona gwarancja ubezpieczeniowa należytego wykonania kontraktu nr (...). Gwarant udzielił gwarancji powódce nieodwołalnie i bez stawiania warunków poza przewidzianymi w dokumencie gwarancji zapłaty kwoty 509.660,01 zł.

(...) spółka z o.o. pismem z dnia 17 sierpnia 2012 r. wezwała (...) Towarzystwo (...) w W. do zapłaty kwoty 509.660,01 zł., powołując się na nienależyte wykonanie przez (...) spółkę z o.o. jej zobowiązań wynikających z umowy podwykonawczej. W odpowiedzi, pismem z dnia 3 września 2013 r. ubezpieczyciel odmówił wypłaty żądanej kwoty z gwarancji, zarzucając, iż w wezwaniu do zapłaty nie wymieniono roszczenia w stosunku do wykonawcy, jak i jego wysokości.

Sąd Okręgowy wskazał, że (...) Towarzystwo (...) w § 1 gwarancji gwarantowało na rzecz beneficjenta gwarancji – (...) spółki z o.o. nieodwołalnie, na pierwsze żądanie i bez stawiania warunków poza przewidzianymi w dokumencie gwarancji wskazanymi w § 3 ust. 2–4 gwarancji zapłatę kwoty 509.660,00 zł. Zdaniem Sądu Okręgowego z zapisu tego wynika, że ubezpieczyciel-gwarant powinien dokonać wypłaty sumy gwarancyjnej niezwłocznie po wystąpieniu z takim roszczeniem przez beneficjenta gwarancji, który nabył uprawnienie do żądania wypłaty w momencie złożenia oświadczenia, iż żądana kwota wskazana w gwarancji jest należna z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania przez wykonawcę umowy. Sąd Okręgowy wskazał, że zarzut pozwanej sprowadzający się do tego, że powódka nie wykazała faktu niewykonania zobowiązania przez wykonawcę jest niezasadny, bowiem gwarancja ubezpieczeniowa jest umową zawieraną na podstawie swobody kontraktowania (art. 353 ¹ k.c.) i zobowiązanie gwaranta staje się w zasadzie autonomiczne w stosunku do podstawowego stosunku prawnego, którego gwarancja jest zabezpieczeniem. Wyrazem niezależności jurydycznej zobowiązania gwarancyjnego jest niedopuszczalność podnoszenia przez gwaranta – wobec beneficjenta – jakichkolwiek zarzutów wynikających ze stosunku podstawowego. Sąd Okręgowy wskazał również na bezzasadność zarzutu nadużycia prawa podmiotowego przez powódkę, gdyż pozwana nie wskazała nawet na czym to nadużycie miałoby polegać, zaś Sąd Okręgowy nie stwierdził w zachowaniu powódki naruszenia art. 5 k.c.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana zaskarżając go w całości. Powyższemu orzeczeniu zarzuciła naruszenie:

-

art. 233 k.p.c. oraz art. 65 § 2 k.c. poprzez dowolną ocenę i błędną wykładnię gwarancji ubezpieczeniowej należytego wykonania kontraktu nr (...) z dnia 22 lipca 2011 r. i przyjęcie, że pozwana powinna dokonać wypłaty sumy gwarancyjnej niezwłocznie po wystąpieniu z takim roszczeniem przez beneficjenta gwarancji, który nabył uprawnienie do żądania wypłaty w momencie złożenia oświadczenia przez beneficjenta gwarancji, iż żądana kwota wskazana w gwarancji jest należna z tytułu nienależytego wykonania przez wykonawcę umowy, podczas gdy podstawę dochodzenia roszczenia przez powódkę wobec pozwanej stanowi fakt nienależytego wykonania umowy przez wykonawcę, co wynika z § 2 ww. gwarancji, w związku z czym beneficjent winien zgodnie z art. 6 k.c. oraz § 8 ust. 2 gwarancji ubezpieczeniowej udowodnić fakt nienależytego wykonania umowy przez wykonawcę;

-

art. 65 § 2 k.c. poprzez błędną wykładnię gwarancji nr (...) z dnia 22 lipca 2011 r. i przyjęcie, że pozwana nie ma możliwości podnoszenia jakichkolwiek zarzutów wynikających ze stosunku podstawowego, podczas gdy pozwana ma możliwości odwoływania się do stosunku łączącego powódkę z wykonawcą i nie jest to sprzeczne z treścią art. 353 ¹ k.c., ponieważ nie sprzeciwia się ustawie czy też naturze stosunku prawnego;

-

art. 5 k.c. poprzez jego niezastosowanie polegające na nieuwzględnieniu zarzutu pozwanej dotyczącego nadużycia prawa przez powódkę, w sytuacji gdy podstawę dochodzenia roszczenia przez powódkę wobec pozwanej stanowi fakt nienależytego wykonania umowy przez wykonawcę, co wynika z § 2 ww. gwarancji, w związku z czym beneficjent winien zgodnie z art. 6 k.c. oraz § 8 ust. 2 gwarancji ubezpieczeniowej udowodnić fakt nienależytego wykonania umowy przez wykonawcę.

Powołując się na powyższe zarzuty pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania za obie instancje wg norm przepisanych. Alternatywnie pozwana wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji i pozostawienie temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach w instancji odwoławczej.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela ustalenia faktyczne oraz rozważania prawne poczynione przez Sąd Okręgowy i przyjmuje je za własne, natomiast zarzuty oraz twierdzenia strony skarżącej podniesione w apelacji nie mogą stanowić podstawy do wykazania nieprawidłowości wydanego w niniejszej sprawie orzeczenia Sądu Okręgowego.

Umowa gwarancji ubezpieczeniowej w odróżnieniu od umowy ubezpieczenia nie stanowi umowy nazwanej kodeksu cywilnego i jej zawarcie jest dopuszczalne na zasadzie swobody zawierania umów, gdzie zastosowanie mają w tym przypadku przepisy art. 353–354 k.c. oraz przepisy prawa ubezpieczeniowego. W ramach wspomnianej swobody umów strony mogą ukształtować umowę gwarancji ubezpieczeniowej jako umowę o charakterze kauzalnym bądź abstrakcyjnym. Zamieszczenie w dokumencie gwarancyjnym, zawierającym postanowienia umowy gwarancji ubezpieczeniowej, sformułowań, że gwarancja ubezpieczeniowa jest płatna na pierwsze żądanie albo że jest bezwarunkowa, powoduje, iż umowie tej nadano cechy zobowiązania abstrakcyjnego, wobec czego żadna ze stron umowy gwarancji ubezpieczeniowej nie może podnosić zarzutów nieważności causy bądź jej odpadnięcia. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 sierpnia 2014 r., IV CSK 683/13, niepubl.)

W przedmiotowej sprawie, w § 1 gwarancji wskazano, iż pozwana nieodwołalnie i bez stawiania warunków poza przewidzianymi w dokumencie gwarancji, gwarantuje zapłatę do kwoty 509.660,01 zł, zaś zapłata nastąpi w terminie 14 dni od dnia otrzymania oryginału pierwszego pisemnego wezwania do zapłaty (§ 3). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem oraz przytoczonym powyżej poglądem Sądu Najwyższego, taka redakcja umowy gwarancji wskazuje na jej abstrakcyjny charakter i już powyższa okoliczność powoduje, że zarzuty pozwanej nie mogą być uwzględnione (por. uchwała Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 16 kwietnia 1993 r., III CZP 16/93, OSNC 1993/10/166, wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 10 lutego 2010 r., V CSK 233/09, OSNC 2010/11/146, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 sierpnia 2014 r. IV CSK 683/13, niepubl.)

Pozwana wskazywała wprawdzie, że zamieszczenie w umowie w § 2 postanowienia, zgodnie z którym gwarancja zabezpiecza roszczenie beneficjenta w stosunku do wykonawcy powstałe z nienależytego wykonania umowy przez wykonawcę, wskazuje na kauzalny charakter umowy gwarancji, niemniej powyższy wniosek w ocenie Sądu był błędny. Poza tym należy mieć na uwadze fakt, że nawet ewentualne przyjęcie kauzalności przedmiotowej umowy gwarancji nie może przesądzać o akcesoryjności zobowiązania gwaranta w stosunku do zobowiązania wykonawcy. Zobowiązanie gwaranta z umowy gwarancji ubezpieczeniowej nie jest bowiem zobowiązaniem akcesoryjnym, lecz ma charakter zobowiązania samodzielnego. Jego istnienie oraz zakres nie zależy od istnienia i zakresu innego zobowiązania, w szczególności zobowiązania dłużnika ze stosunku podstawowego, tak jak ma to miejsce w przypadku zobowiązania poręczyciela (art. 879 § 1 k.c.). Istnienie i zakres samodzielnego zobowiązania gwaranta określa sama umowa gwarancji ubezpieczeniowej; gwarant płaci własny, a nie cudzy dług (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 10 lutego 2010 r., V CSK 233/09, OSNC 2010/11/146, por. także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2006 r., III CSK 25/06, niepubl. oraz z dnia 14 stycznia 2004 r., I CSK 102/03, niepubl.). Konsekwencją braku cechy akcesoryjności zobowiązania gwaranta jest to, że gwarant nie może wobec gwarantariusza podnosić zarzutów z innego stosunku prawnego, w szczególności zarzutów ani z umowy zlecenia gwarancji ubezpieczeniowej, ani też zarzutów ze stosunku podstawowego, w tym zarzutów, które przysługują dłużnikowi ze stosunku podstawowego wobec beneficjenta gwarancji - wierzyciela ze stosunku podstawowego. Jak wskazał Sąd Najwyższy w cytowanym powyżej orzeczeniu z dnia 10 lutego 2010 r., wniosek taki wynika z obligacyjnego charakteru więzi łączącej strony umowy gwarancji, z którego wynikają prawa podmiotowe o charakterze względnym (wierzytelności), skuteczne jedynie wobec drugiej strony stosunku obligacyjnego. Należy ponadto wskazać, że w przypadku umów gwarancyjnych o charakterze kauzalnym, beneficjent w celu skutecznego dochodzenia kwoty wskazanej w gwarancji, powinien jedynie podać przyczynę ustaloną w umowie, z powodu której wzywa gwaranta do spełnienia gwarantowanego świadczenia, co, wbrew twierdzeniom pozwanej, nie oznacza, że ciąży na nim obowiązek wykazania, iż przyczyna ta rzeczywiście wystąpiła. Ewentualne obciążenie go takim obowiązkiem pozbawiałoby umowę cech umowy gwarancyjnej, sprowadzając ją do znanej prawu konstrukcji zobowiązania spełnienia świadczenia na rzecz osoby trzeciej (art. 393 k.c.). (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 sierpnia 2014 r., IV CSK 683/13, niepubl.)

Odmienna zasada, tj. dopuszczająca możliwość podnoszenia przez gwaranta zarzutów ze stosunku podstawowego, musiałaby wynikać albo z przepisu prawa, tak jak ma to miejsce w przypadku poręczyciela (art. 883 § 1 zdanie pierwsze k.c.), albo z woli stron umowy gwarancji ubezpieczeniowej. W ocenie Sądu Apelacyjnego analiza zapisów udzielonej przez pozwaną gwarancji ubezpieczeniowej nie pozwala zaaprobować stanowiska skarżącego, iż strony umowie tej nadały charakter akcesoryjny. Z pewnością nie przesądza o tym treść § 2 umowy. Wbrew twierdzeniom pozwanej, postanowienia tego nie można interpretować w ten sposób, że stanowi on warunek, o którym mowa w § 1 umowy. Nietrafny jest ponadto zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 65 § 2 k.c. Sąd Okręgowy bowiem w sposób prawidłowy dokonał interpretacji przedmiotowej umowy gwarancji. Na gruncie art. 65 § 2 k.c. funkcjonuje tzw. kombinowana metoda wykładni oświadczeń woli. Oznacza to, że w wypadku różnic w rezultatach wykładni oświadczeń woli stron otrzymanych na tle art. 65 § 1 i 2 k.c. decyduje znaczenie wynikające ze zgodnego zamiaru stron i celu umowy, niemniej jednak niejednokrotnie do ustalenia zgodnego zamiaru stron konieczne jest również zastosowanie kryteriów wykładni oświadczeń woli określonych w art. 65 § 1 k.c. Za wiążący uznaje się sens oświadczenia woli, w jakim zrozumiała go zarówno osoba składająca, jak i odbierająca to oświadczenie, natomiast w sytuacji gdy okaże się, że znaczenie przypisywane oświadczeniu woli przez każdą ze stron jest inne, zachodzi konieczność zastosowania obiektywnej metody wykładni, zgodnie z którą sens oświadczenia woli ustala się na podstawie przypisania normatywnego. Cel umowy wyznaczany jest przez funkcję, jaką strony wyznaczają danej czynności w ramach łączących je stosunków prawnych. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 6 czerwca 2014 r., I ACa 1266/13, niepubl.)

W świetle powyższego wskazać należy, że w samej gwarancji ubezpieczeniowej określone zostały warunki jej realizacji i są to jedyne warunki, od których zależy wymagalność zobowiązania pozwanej. Należą do nich obowiązek pisemnego wezwania do zapłaty, podpisanego przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w imieniu powódki, dołączenie dokumentów poświadczających reprezentację oraz poświadczoną za zgodność kopię karty wzorów podpisów osób reprezentujących powódkę w terminie obowiązywania gwarancji (§ 3, 5 i 6 gwarancji). Ocena czy warunki te zostały przez powódkę spełnione dokonana została przez Sąd I instancji w sposób prawidłowy i ocenę tę Sąd Apelacyjny w całości podzielił. W konsekwencji stanąć należy na stanowisku, iż powódka wymogom przewidzianym w gwarancji ubezpieczeniowej uczyniła zadość, tym samym ocena w powyższym zakresie ostatecznie była wystarczająca do rozpoznania sprawy i uwzględnienia żądania pozwu. Odnośnie zaś postanowienia § 2 umowy należy wskazać, że zapis ten służył jedynie określeniu celu umowy gwarancji a nie jej warunku w znaczeniu prezentowanym przez skarżącego. Podkreślić trzeba, że strony gwarancji ubezpieczeniowej są profesjonalistami, a zatem można oczekiwać, że w sposób należyty rozważyły wszystkie postanowienia w umowie gwarancyjnej, a w sytuacji gdyby postanowiły nadać zakresowi i warunkom udzielanej gwarancji innego znaczenia, niż ten wynikający z wykładni językowej, zawarłyby dodatkowy zapis w umowie gwarancyjnej, którego celem byłoby doprecyzowanie gwarancji ubezpieczeniowej, czy to przez wskazanie konkretnych zdarzeń skutkujących odpowiedzialnością pozwanej, czy też wyłącznie tych, za które odpowiedzialności nie ponosi. Jedyne warunki konieczne do wypłaty przez pozwaną kwoty gwarancji zostały przez strony wprost sformułowane w § 3 umowy gwarancji i nie ma wśród nich warunku wykazania przez powódkę roszczenia w stosunku do wykonawcy z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania. Z powyższych względów nie sposób uznać, iż Sąd Okręgowy przy wydaniu zaskarżonego wyroku dopuścił się naruszenia art. 65 § 2 k.c. Wobec bowiem istniejącej między stronami rozbieżności co do interpretacji zwłaszcza § 1 gwarancji Sąd Okręgowy trafnie odwołał się do wykładni obiektywnej powyższego postanowienia, zważając na cel gwarancji ubezpieczeniowej i poprawnie przyjął, że przez zwrot „bez stawiania warunków poza przewidzianymi w niniejszym dokumencie” nie można rozumieć obciążania beneficjenta obowiązkiem udowodnienia, że wykonawca w sposób nienależyty wykonał swoje zobowiązanie. Zwrot ten bowiem jednoznacznie należy rozumieć w kontekście § 3 ust. 1 gwarancji, który nie wymaga udowodnienia nienależytego wykonania kontraktu. Wniosku tego w żadnej mierze nie zmienia § 8 ust. 2 gwarancji zgodnie z którym w zakresie nieuregulowanym w gwarancji stosuje się odpowiednie przepisy kodeksu cywilnego oraz ustawy o działalności ubezpieczeniowej. W gwarancji bowiem wyraźnie i taksacyjnie wskazano warunki, których realizacja była warunkiem wypłaty przez pozwaną.

W okolicznościach rozpoznawanej sprawy jako bezzasadną i zbyt daleko posuniętą, należało uznać obronę pozwanej przez odwołanie się do zarzutu nadużycia prawa podmiotowego przez powoda (art. 5 k.c.). Wprawdzie w doktrynie przyznaje się gwarantowi prawo obrony za pomocą zarzutu nadużycia przez wierzyciela gwarancji celu zabezpieczenia, uznając, że przesłanki takiego nadużycia muszą być określone w odniesieniu do konkretnego przypadku. Niemniej jednak zarzut nadużycia prawa podmiotowego w stosunkach pomiędzy profesjonalnymi uczestnikami życia gospodarczego powinien dotyczyć tylko sytuacji wyjątkowej, wtedy gdy nadużycie jest ewidentne, np. w sytuacji kiedy gwarancja stała się narzędziem uzyskania nienależnych korzyści, gdy jej wykorzystanie jest wynikiem zmowy osób zainteresowanych, a także obrona taka mogłaby być dopuszczalna w przypadku braku stosunku podstawowego, którego zabezpieczenie stanowiło cel gwarancji (por. uchwałę Sądu Najwyższego Izba Cywilna z dnia 28 kwietnia 1995 r., sygn. akt III CZP 166/94, OSNC 1995, nr 10, poz. 135). Mając na uwadze zebrane w sprawie dowody, Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, że do takiego nadużycia w przedmiotowej sprawie nie doszło. Pozwana nie przedstawiła ponadto żadnych konkretnych argumentów, które wskazywałyby na zaistnienie którejkolwiek z wymienionych powyżej sytuacji, ograniczając się wyłącznie do stwierdzenia, że sam fakt wezwania pozwanego do zapłaty należności z umowy gwarancji przez powódkę, bez jednoczesnego wykazania nienależytego wykonania zobowiązania przez wykonawcę stanowił nadużycie jej prawa podmiotowego. W świetle powyższych ustaleń oraz biorąc pod uwagę fakt, iż strony niniejszego procesu są profesjonalistami i ułożyły łączący je stosunek zobowiązaniowy na podstawie zasady swobody kontraktowania z art. 353 ¹ k.c., tak zaprezentowaną argumentację pozwanej należało uznać za bezzasadną. W przekonaniu pozwanej nadużyciem prawa podmiotowego przez powódkę było samo skorzystanie z gwarancji, czego jednak nie można zaaprobować. Pozwana zaś nie wskazała, a tym bardziej nie udowodniła jakichkolwiek innych okoliczności, które zezwalałby na zakwalifikowanie żądania powódki jako nadużycia prawa podmiotowego.

Niesłuszny w ocenie Sądu Apelacyjnego jest także zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. Swobodna ocena dowodów odnosi się do wyboru określonych środków dowodowych i do sposobu ich przeprowadzenia. Ocena wiarygodności i mocy dowodów jest podstawowym zadaniem sądu orzekającego, zaś granice swobodnej oceny zebranego materiału dowodowego wyznaczają wymagania prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz reguły logicznego rozumowania. W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji nie przekroczył granic swobody sędziowskiej przy ocenie przedstawionych przez strony dowodów, w szczególności dokumentu gwarancji ubezpieczeniowej należytego wykonania kontraktu nr (...) Samo przekonanie strony o innej wadze dowodów i ich odmiennej ocenie niż przyjął sąd nie jest wystarczające dla zakwestionowania granic swobody w omawianym zakresie. W konsekwencji w ocenie Sądu Apelacyjnego zarzut dowolnej oceny gwarancji ubezpieczeniowej należało uznać za zarzut stricte polemiczny. W tym bowiem zakresie, w ocenie Sądu Apelacyjnego ustalenia faktyczne i ich prawna ocena dokonane przez Sąd I instancji zasługują na pełną akceptację. Poza tym należy wskazać, iż podniesiony przez pozwaną zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. nie jest poprawnie sformułowany, albowiem pozwania nie kwestionuje dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny wiarygodności zebranego w sprawie materiału dowodowego, ale sformułowaną przez Sąd I instancji wykładnię gwarancji ubezpieczeniowej, niemniej ewentualnie nieprawidłowości w tym zakresie mogą stanowić jedynie podstawę naruszenia prawa materialnego, a nie procesowego.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygnięto stosownie do jego wyniku na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. w związku z art. 108 § 1 k.p.c. i § 2 w związku z § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. (Dz. U. Dz. U. 2013 poz. 490) i zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 5.400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Z powyższych względów orzeczono, jak w sentencji wyroku.