Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 30 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anna Harmata

Protokolant: Małgorzata Florek

po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2016 r. w Rzeszowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. w S.

przeciwko (...) S.A. w M.

o zapłatę

na skutek zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Rejonowego w Tarnobrzegu V Wydziału Gospodarczego z dnia 29 lipca 2016 r., sygn. akt V GC 459/15upr

postanawia:

oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 29.07.2016r. Sąd Rejonowy w Tarnobrzegu oddalił wniosek pozwanej o zwolnienie od uiszczenia opłaty od apelacji, w uzasadnieniu wskazując, iż zarząd pozwanej spółki nie przedstawił żadnych dokumentów na podstawie których Sąd mógł ocenić sytuację finansową spółki.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył pozwany zarzucając zaskarżonemu orzeczeniu błąd w ustaleniach faktycznych Sądu podczas gdy obiektywna ocena materiału dowodowego, wskazuje, iż pozwana winna otrzymać dobrodziejstwo zwolnienia opłaty sądowej od środka zaskarżenia od wyroku z którym się nie zgadza. Żalący się wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia o zwolnienie strony pozwanej od obowiązku uiszczenia opłaty od apelacji ewentualnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Pozwany złożył apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnobrzegu z dnia 29.01.2016r. wraz z wnioskiem o zwolnienie od ponoszenia opłaty od apelacji. W uzasadnieniu wniosku o zwolnienie wskazał, iż z uwagi na trudną sytuację materialną nie jest w stanie opłaty tej pokryć. Do wniosku nie dołączył żadnych dokumentów.

Na mocy art. 103 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 r., nr 167, poz. 1398, z późn. zm.) Sąd może przyznać zwolnienie od kosztów sądowych osobie prawnej, jeżeli wykazała, że nie ma dostatecznych środków na ich uiszczenie.

Instytucja zwolnienia strony od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w polskim systemie wymiaru sprawiedliwości nie jest regułą i stosowana jest w sytuacjach wyjątkowych. Opłaty uiszczane w związku z toczącymi się sprawami sądowymi są bowiem dochodem Skarbu Państwa. Zwolnienie z obowiązku ponoszenia opłat jest więc w rzeczywistości kredytowaniem - w tym przypadku - przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą, co może mieć miejsce w wyjątkowych okolicznościach.

Należy podkreślić, iż w myśl art. 103 w/w ustawy podstawą zwolnienia od kosztów sądowych jest wykazanie braku dostatecznych środków na ich uiszczenie, czego wnioskodawca w niniejszym postępowaniu nie uczynił. Korzyść ze zwolnienia od kosztów ma odnieść strona i to ona powinna w sposób sprawny i wszechstronny przedstawić argumenty na rzecz uwzględnienia wniosku.

Nieudokumentowania wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych przez osobę prawną nie można, w świetle art. 103 w/w ustawy, uznać za brak formalny podlegający rygorowi z art. 130 k.p.c. Wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych jest pismem procesowym, powinien więc zawierać przedstawienie opisu kondycji finansowej wnioskodawcy wraz z dowodami na poparcie przytoczonych okoliczności (art. 126 § 1 pkt 3 k.p.c.). Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w orzeczeniu z dnia
2 października 1998 r. (III CZP 34/98, Prok. i Pr. 1999, nr 3, poz. 38), iż wystarczające (niewystarczające) udokumentowanie wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych przez osobę prawną odnosi się do sfery dowodowej regulowanej przepisami o postępowaniu dowodowym (art. 227-234 k.p.c.), dlatego skutkiem zaniechania wnioskodawcy w tym zakresie jest oddalenie wniosku, a nie jego zwrot.

Na marginesie wskazać należy, iż brak było przeszkód dla rozpoznania niniejszego zażalenia skoro nie podlegało ono opłacie na zasadzie art. 95 ust. 2 pkt 1 ustawy o kosztach sadowych w sprawach cywilnych .

Zważywszy na powyższe Sąd Okręgowy podzielając stanowisko Sądu Rejonowego orzekł jak w sentencji na mocy art. 385 kpc w zw. z art. 397 par. 2 kpc.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)