Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Wągrowcu, Wydział III Rodzinny i Nieletnich w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Szymczewska

Protokolant: asyst. sędz. Ksenia Przybylska

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2018 r. w Wągrowcu

na rozprawie

sprawy z powództwa J. B.

przeciwko A. B.

o alimenty

1.  Zasądza od pozwanego A. B. na rzecz powódki J. B. rentę alimentacyjną w kwocie 400,00 zł (czterysta złotych) miesięcznie, począwszy od dnia 30.09.2018 r., płatną z góry do 30 - tego dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat;

2.  Oddala powództwo w pozostałej części;

3.  Wyrokowi w pkt 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności;

4.  Nie obciąża pozwanego kosztami procesu.

SSR Katarzyna Szymczewska

UZASADNIENIE

Dnia 03.09.2018 r. J. B. wniosła o zasądzenie od pozwanego A. B. na swoją rzecz renty alimentacyjnej w kwocie po 700 zł miesięcznie, począwszy od dnia 30.09.2018 r., płatnej do 30-tego dnia każdego miesiąca oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że małżeństwo stron zostało rozwiązane przez rozwód z wyłącznej winy pozwanego wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w Pile wydanym dnia 09.11.2017 r. Wobec pozwanego orzeczono też nakaz eksmisji ze wspólnie zajmowanego lokalu, a wyrokiem wydanym w postępowaniu karnym nałożono na niego dozór kuratora sądowego – z uwagi na skazanie za znęcanie się psychiczne nad powódką. Powódka podała, że od czasu rozwodu jej sytuacja materialna uległa znacznemu pogorszeniu. Początkowo J. B. korzystała z pomocy syna oraz GOPS, jednak na dłuższą metę pomoc ta stała się niemożliwa. Obecnie natomiast powódka osiągnęła wiek emerytalny i pobiera świadczenie w kwocie 568,05 zł, jednak środki te są niewystarczające na zaspokojenie jej bieżących potrzeb.

Pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew.

Na rozprawie w dniu 30.10.2018r. pozwany oświadczył, że ostatnio osiągnął wiek emerytalny i w związku z tym pobiera świadczenie w kwocie ok. 2.000 zł netto miesięcznie. Nadto nie zgodził się z żądaniem pozwu i wykluczył zawarcie jakiejkolwiek ugody z powódką.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. B. i A. B. pozostawali w związku małżeńskim w okresie od 28.10.1978 r. do dnia 09.11.2017 r.; z małżeństwa stron pochodzi dwójka ich dorosłych. W trakcie trwania małżeństwa J. B. i A. B. zamieszkiwali wspólnie w K., w nieruchomości stanowiącej wyłączną własność powódki, nabytej przez nią w drodze dziedziczenia po rodzicach.

okoliczności bezsporne, nadto dowód: dokumenty zebrane w aktach sprawy XIV C 518/17, zeznania powódki /k. 33-34/

Rodzina państwa B. utrzymywała się głównie z dochodów pozwanego. W tamtym czasie A. B. pracował zarobkowo aż do 1990 r., kiedy to w wyniku wypadku przy pracy przyznano mu rentę stałą, wynoszącą w sierpniu 2018 r. 889,65 zł netto miesięcznie. W okresie wspólnego zamieszkiwania stron środkami tymi dysponowała powódka, przy czym zdarzało się, że część z nich potrącana była przez komornika. Poza świadczeniem rentowym pozwany uzyskiwał także niewielkie dochody z prac dorywczych, których jednak nie przekazywał nigdy powódce, podobnie jak środków które okazjonalnie otrzymywał w ramach pomocy pieniężnej od swojego rodzeństwa.

dowód: dokumenty zebrane w aktach sprawy XIV C 518/17, zeznania powódki /k. 33-34, 43-44/, zaświadczenie lekarskie /k. 36/, kopia orzeczenia o niepełnosprawności /k. 37/

W trakcie trwania małżeństwa stron J. B. zajmowała się prowadzeniem domu i wychowywaniem dzieci. Nadto w latach 2009 – 2016 pracowała jako sprzedawca. W roku 2017 powódka nigdzie nie pracowała i nie posiadała żadnych dochodów.

dowód: zeznania powódki /k. 33-34, 43-44/

Na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w Pile wydanego dnia 09.11.2017 r. w sprawie XIV C 518/17 małżeństwo stron zostało rozwiązane przez rozwód z wyłącznej winy pozwanego. Nadto wobec A. B. orzeczono nakaz opuszczenia, opróżnienia i wydania wspólnie zajmowanego lokalu, przy czym już od czerwca 2017 r. pozwany nie zamieszkiwał w K., gdyż na mocy wyroku z dnia 10.04.2017 r. wydanego przez Sąd Rejonowy w Wągrowcu II Wydział Karny w sprawie o sygn. akt II K 32/17 A. B. uznany został winnym przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. na szkodę J. B. i w związku z tym zobowiązany został m.in. do opuszczenia wspólnie zajmowanego lokalu na okres próby.

dowód: dokumenty zebrane w aktach sprawy XIV C 518/17, kopia wyroku Sądu Rejonowego w Wągrowcu o sygn. II K 32/17 /k. 3-4/, zeznania powódki /k. 33-34, 43-44/

Pozwany po wyprowadzce początkowo mieszkał w W. przy ul. (...), w dacie wniesienia pozwu korzystał z noclegowni w W., a następnie zatrzymał się u kolegi, płacąc mu za możliwość noclegu 300 zł miesięcznie. Obecnie od 18.11.2018 r. wynajmuje pokój w nieruchomości położonej przy ul. (...) w W. i z związku z tym opłaca czynsz w kwocie 500 zł miesięcznie, opłatę za ogrzewanie w wysokości 100 zł miesięcznie oraz koszty zużycia mediów w wysokości ok. 150 zł. W ramach umowy najmu A. B. zapewniony ma także dostęp do wspólnej łazienki oraz kuchni. Do pozostałych kosztów utrzymania pozwanego należą koszty zakupu odzieży i obuwia – 100 zł miesięcznie oraz środków higieny i czystości – 100 zł miesięcznie. A. B. przyjmuje na stałe leki na cholesterol i witaminy za łączną kwotę 100 zł miesięcznie, a z opieki lekarskiej korzysta w ramach NFZ. Pozwany pokrywa także koszty własnego wyżywienia w kwocie ok. 350 zł miesięcznie. Suma miesięcznych wydatków na zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb pozwanego to kwota 1.400 zł.

dowód: zeznania pozwanego /k. 34/, zaświadczenie lekarskie /k. 36/, kopia umowy najmu /k. 38-39/

We wrześniu 2018 r. A. B. osiągnął wiek emerytalny i w związku z tym uzyskał świadczenie emerytalne w kwocie ok. 2.000 zł netto miesięcznie. Pozwany posiada orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym.

dowód: zeznania pozwanego /k. 34/, kopia orzeczenia o niepełnosprawności /k. 37/

Po opuszczeniu lokalu w K. pozwany przestał przekazywać powódce jakiekolwiek środki pieniężne. W pokrywaniu swoich bieżących potrzeb J. B. korzystała wtedy z pomocy syna, z którym nadal zamieszkuje i z którym prowadzi wspólne gospodarstwo domowe. Obecnie powódka pobiera świadczenie emerytalne w kwocie 568 zł, które stanowi jedyne źródło jej dochodów. Na koszty utrzymania powódki każdego miesiąca niezbędne są następujące kwoty: 250 zł – udział w kosztach utrzymania mieszkania, w tym media, podatek od nieruchomości, wywóz odpadów komunalnych (500 zł : 2 os.), 200 zł – wyżywienie, 100 zł – zakup środków higieny i czystości oraz 100 zł – zakup odzież i obuwie. J. B. oczekuje obecnie na operację biodra – wstawienie endoprotezy, przyjmuje na stałe leki uspokajające oraz przeciwbólowe za łączną kwotę 100 zł miesięcznie oraz korzysta z opieki lekarskiej w ramach NFZ. Powódka ponosi także koszty dojazdów do W. m.in. w celu odbycia wizyt lekarskich, w łącznej wysokości 100 zł miesięcznie. Wymaga zabiegów rehabilitacyjnych, lecz nie stać ją na pokrycie takich wydatków. Miesięczny koszt zaspokojenia usprawiedliwionych potrzeb powódki to kwota 850 zł.

dowód: kopia przekazu pocztowego /k. 2/, zeznania powódki /k. 33-34, 43-44/

Autentyczność przedstawionych przez powódkę i pozwanego oraz zgromadzonych dokumentów nie była kwestionowana przez strony, jak również nie wywołała żadnych uzasadnionych wątpliwości Sądu co do ich prawdziwości. Zgodnie z art. 245 k.p.c. stanowiły one dowód tego, że osoby, które je podpisały złożyły oświadczenie zawarte w ich treści.

W odniesieniu do zeznań stron należy na wstępie zwrócić uwagę, że żadna ze stron nie oponowała przeciwko twierdzeniom dotyczącym ponoszonych wydatków na utrzymanie – zarówno kosztów utrzymania powódki, jak i wydatków ponoszonych przez pozwanego. Z tej przyczyny Sąd w oparciu o dyspozycję art. 229 i 230 k.p.c. uznał je przyznane i przyjął w ustaleniach stanu faktycznego, za wyjątkiem nielicznych twierdzeń, gdzie wysokość deklarowanych kosztów była sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego i wiedzą zaczerpniętą z urzędu z innych podobnych postępowań. Wskazać należy, także że co do zasady okoliczności istotne niniejszego postępowanie nie były sporne pomiędzy stronami. Dlatego też ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się na ich zeznaniach.

W opinii Sądu zarówno zeznania J. B. jak i A. B. zasługiwały na przymiot wiarygodności, były one bowiem jasne, logiczne i szczere, a nadto co do zasady zgodne były z zasadami doświadczenia życiowego oraz wiedzą Sądu na temat przeciętnych kosztów utrzymania osób w wieku stron postępowania, posiadaną w związku z prowadzeniem wielu innych podobnych postępowań. W szczególności zaś wątpliwości Sądu nie wzbudziły koszty utrzymania wskazane przez powódkę, w tym koszty utrzymania mieszkania w kwocie 500 zł miesięcznie, przy czym wobec faktu, ze J. B. prowadzi gospodarstwo domowe wspólnie z synem, kwota ta rozdzielona została na 2 osoby. Za zawyżony uznać należało jednak koszt wyżywienia pozwanego. A. B. wskazał bowiem, że każdego dnia wydaje ok. 12 zł na pokrycie kosztów śniadań i kolacji oraz ok. 15 zł na obiady (posiłki gotowe), co miesięcznie daje ponad 800 zł. W opinii Sądu przeznaczanie takich kwota na wyżywienia jest nieuzasadnione w sytuacji materialnej pozwanego. Tym bardziej, że nie podniósł on jakoby ze względów zdrowotnych wymagał stosowania specjalistycznej, a przez to droższej diety. Nadto nie pracuje on, a więc jego zapotrzebowanie kaloryczne jest niewątpliwie mniejsze niż przeciętnego mężczyzny pracującego fizycznie. Wreszcie wskazać należy, że w ramach umowy najmu zajmowanego obecnie przez A. B. lokalu, posiada on dostęp do kuchni i ma możliwość samodzielnego przygotowywania sobie posiłków, co niewątpliwie w znaczący sposób wpłynie na obniżenie wydatków na wyżywienie. Dlatego też w opinii Sądu na te potrzeby pozwanego wystarczająca winna być kwota 350 zł miesięcznie, która i tak jest wyraźnie wyższa niż w przypadku powódki. Ustalając zaś koszty opłaty mediów obciążające każdego miesiąca pozwanego, Sąd miał na uwadze, że wynajmuje on tylko pokój, a nadto z łazienki i kuchni korzysta wspólnie z innymi lokatorami. W związku z tym, nie tylko zużycie mediów przez pozwanego niższe jest niż gdyby wynajmował on całe mieszkania, ale też musi on pokrywać jedynie swój udział w tych opłatach. Dlatego biorąc pod uwagę powyższe Sąd uznał, że na pokrycie tych kosztów wystarczyć pozwanemu winna kwota 150 zł miesięcznie.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie, aczkolwiek nie w całości.

W myśl art. 60 § 1 krio małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia i który znajduje się w niedostatku, może żądać od drugiego małżonka rozwiedzionego dostarczania środków utrzymania w zakresie odpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego oraz możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego. Niemniej podkreślić należy, że małżonek niewinny, który pozostaje w niedostatku, może domagać się alimentów od małżonka uznanego w procesie rozwodowym za wyłącznie winnego rozkładu pożycia. W takim wypadku małżonek niewinny nie ma potrzeby wykazywać, że rozwód pogorszył jego sytuację materialną ( tak wyrok SN. z 10.5.1966 r., III CR 65/66, OSNC 1967, Nr 2, poz. 27, z glosą S. Rejmana, NP 1967, Nr 4, poz. 570).

Natomiast w myśl art. 60 § 2 krio jeżeli jeden z małżonków został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, sąd na żądanie małżonka niewinnego może orzec, że małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w niedostatku. Dla oceny, czy warunek przewidziany w art. 60 § 2 krio tj. „istotne pogorszenie sytuacji” został spełniony, niezbędne jest porównanie każdorazowej sytuacji materialnej małżonka niewinnego z hipotetycznym położeniem, jakie istniałoby, gdyby rozwód nie został w ogóle orzeczony i gdyby małżonkowie kontynuowali pożycie. Ocena, w jakim zakresie nastąpiło istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, zależy od porównania sytuacji, w jakiej niewinny małżonek znalazł się wskutek orzeczenia rozwodu, z sytuacją, w jakiej znajdowałby się, gdyby rozwodu nie orzeczono i gdyby pożycie małżonków funkcjonowało prawidłowo, nie zaś z sytuacją rzeczywiście występującą przed rozwodem ( wyrok SO w Sieradzu z 13.8.2014 r., I Ca 225/14, Legalis).

Zgodnie zaś z art. 61 k.r.o. do obowiązku dostarczania środków utrzymania przez jednego z małżonków rozwiedzionych drugiemu stosuje się odpowiednio przepisy o obowiązku alimentacyjnym między krewnymi.

W myśl art. 144 (1) zobowiązany może uchylić się od wykonania obowiązku alimentacyjnego względem uprawnionego, jeżeli żądanie alimentów jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Nie dotyczy to obowiązku rodziców względem ich małoletniego dziecka.

W przypadku opóźnienia w zapłacie przez zobowiązanego świadczeń alimentacyjnych na rzecz uprawnionego, temu ostatniemu przysługuje nadto roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w oparciu o art. 481 § 1 i 2 k.c.

W toku niniejszego postępowania ustalono, że powódka nie pracuje i utrzymuje się wyłącznie ze świadczenia emerytalnego w kwocie 568 zł miesięcznie, natomiast suma wydatków na zaspokojenie jej usprawiedliwionych potrzeb wynosi 850 zł miesięcznie. Choć zaś powódka żyje na skromnym poziomie i prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z synem, to każdego miesiąca brakuje jej co najmniej 300 zł na pokrycie własnych kosztów utrzymania, pozostaje zatem w niedostatku. Niemniej Sąd zważył, że de facto obecna sytuacja powódki nie różni się w znaczący sposób od tej, jaka istniała przed rozwodem. Jak bowiem wskazały strony postępowania w trakcie trwania ich małżeństwa utrzymywali się oni głównie ze świadczenia rentowego A. B., które wynosiło 862 zł miesięcznie. Przy czym jak podała J. B. niejednokrotnie otrzymywali oni jedynie część tego świadczenia w kwocie ok. 500 zł, gdyż pozostała część przekazywana była na zajęcia komornicze pozwanego. Oznacza to, że w trakcie małżeństwa powódka dysponowała porównywalnym do dnia dzisiejszego budżetem i również wówczas strony znajdowały się w niedostatku. Nadto gdy na kilka miesięcy przed rozwodem, pozwany skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Wągrowcu w sprawie II K 32/17 za przestępstwo z art. 207 § 1 kk i zobowiązany do opuszczenia wspólnie zajmowanego lokalu, w czerwcu 2017 r. wyprowadził się ze wspólnie zajmowanego mieszkania, przestał przekazywać powódce jakiekolwiek kwoty. Niemniej wskazać należy, że do rozwiązania związku małżeńskiego J. B. z A. B. doszło z wyłącznej winy pozwanego, co zostało wskazane wprost w treści wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu XIV C Wydział Cywilny z siedzibą w Pile z dnia 09.11.2017 r. sygn. akt XIV C 518/17. Jak zaś wskazano wcześniej, małżonek niewinny, który pozostaje w niedostatku, domagając się alimentów od małżonka uznanego w procesie rozwodowym za wyłącznie winnego rozkładu pożycia nie musi wykazywać, że rozwód pogorszył jego sytuację materialną (patrz wyrok SN. z 10.5.1966 r., III CR 65/66, OSNC 1967, Nr 2, poz. 27, z glosą S. Rejmana, NP 1967, Nr 4, poz. 570). Skoro zatem powódka pozostaje w niedostatku, a przy tym wyłącznie winnym rozpadu jej małżeństwa z pozwanym jest sam A. B., J. B. spełnia wszystkie przesłanki zawarte w art. 60 § 1 k.r.o. i tym samym jej żądanie podlegało uwzględnieniu.

Podkreślić jednak należy że, nawet gdyby zastosowania nie znalazł tu ten przepis 60 § 1 k.r.o., to za podstawę zasądzenia na rzecz powódki alimentów od pozwanego uznać można by także art. 60 § 2 k.r.o. Jak już wskazano wyżej, w myśl tego przepisu, jeżeli jeden z małżonków został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, sąd na żądanie małżonka niewinnego może orzec, że małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w niedostatku. Przesłanką obowiązku alimentacyjnego jest tu zatem ustalenie, że rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego. Natomiast ocena, czy nastąpiło takie pogorszenie zależy od porównania sytuacji, w jakiej niewinny małżonek znalazł się wskutek orzeczenia rozwodu, z sytuacją w jakiej znajdowałby się, gdyby rozwodu nie orzeczono i gdyby pożycie małżonków funkcjonowało prawidłowo ( wyrok SN z dnia 7.01.1969 r. sygn. II CR 528/68 - OSNC 1969/10/179 ; wyrok SN z dnia 28.10.1980 r. sygn. III CRN 222/80 - OSNC 1981/5/90 ). Jak natomiast ustalono, w sierpniu 2018 r. pozwany osiągnął wiek emerytalny, uzyskując prawa do świadczenia emerytalnego, które wynosi obecnie ok. 2.000 zł netto miesięcznie, przez co poprawiła się jego sytuacja materialna. Gdyby zaś pomiędzy stronami nie doszło do rozwodu i gdyby pożycie małżonków funkcjonowało w sposób prawidłowy, również sytuacja materialna powódki uległaby istotnej poprawie, gdyż strony łącznie dysponowałyby dochodem na poziomie około 2.600 zł. Tymczasem, z wyłącznej winy pozwanego doszło pomiędzy stronami do rozpadu ich związku i w efekcie, J. B. pozbawiona została szansy na tę poprawę.

W dalszej kolejności Sąd zważył, że w świetle orzecznictwa uprawniony do alimentacji w pierwszej kolejności powinien wykorzystać własne możliwości pozyskania dochodu i środków utrzymania, a dopiero w dalszej kolejności, o ile nadal pozostają one niezaspokojone, występować z roszczeniami w stosunku do zobowiązanego (patrz wyrok SA w Białymstoku z 26.6.2014 r., I ACa 177/14, Legalis). Jak ustalono powódka nie pracuje, jednak osiągnęła już wiek emerytalny i pobiera świadczenie emerytalne w kwocie 568 zł. Niemniej dochód w tej wysokości nie wystarcza na zaspokojenie wszystkich podstawowych potrzeb J. B.. Nadto jak wskazała powódka, ze względu na stan swojego zdrowia oraz wiek nie może podjąć obecnie pracy zarobkowej. Choć zaś nie przedstawiła na poparcie tych okoliczności żadnych dokumentów, to wobec faktu, że pozwany w żaden sposób nie zakwestionował tych twierdzeń, Sąd uznał je za przyznane.

Dalej Sąd zważył, że w orzecznictwie przyjmuje się, iż obowiązek alimentacyjny małżonka wyłącznie winnego rozkładu pożycia nie sięga tak daleko, aby miał zapewnić małżonkowi niewinnemu równą stopę życiową. Niemniej w zależności od okoliczności konkretnej sprawy, zakres przyczyniania się małżonka wyłącznie winnego do utrzymania małżonka niewinnego mieści się między granicą, poniżej której istnieje niedostatek, a granicą, której przekroczenie byłoby zrównaniem stopy życiowej obojga małżonków (patrz wyrok SN z 7 maja 1998 r., sygn. III CKN 186/98). Obowiązek alimentacyjny małżonka wyłącznie winnego zależy zarazem od jego możliwości zarobkowych i majątkowych, skoro w myśl art. 60 § 2 k.r.o. małżonek ten jest obowiązany przyczyniać się do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego „w odpowiednim zakresie”.

Mając powyższe na uwadze zaznaczyć należy, iż zasądzona na rzecz powódki kwota 400 zł miesięcznie odpowiada usprawiedliwionym potrzebom powódki, której koszty utrzymania wynoszą ok. 850 zł miesięcznie. Nadto w ocenie Sądu, kwota ta odpowiada swą wysokością hipotetycznym środkom jakie J. B. miałaby do swojej dyspozycji, gdy nadal pozostawała w związku małżeńskim z pozwanym. Sąd miał również na względzie, że do usprawiedliwionych wydatków powódki należałoby zaliczyć również wydatki na odpłatne zabiegi rehabilitacyjne – a to z uwagi na niezwykle długi okres oczekiwania na rehabilitację refundowaną – w wysokości rzędu 50-100 zł miesięcznie. Tym samym ustalona kwota alimentów pozwala powódce na pokrycie różnicy pomiędzy sumą usprawiedliwionych wydatków na utrzymanie – i to na skromnym poziomie – a otrzymywaną emeryturą. Do tej pory w pokryciu tej różnicy pomagał powódce dorosły syn stron. Należy jednak zauważyć, że zgodnie z art. 130 krio obowiązek jednego małżonka do dostarczania środków utrzymania drugiemu małżonkowi po rozwiązaniu lub unieważnieniu małżeństwa albo po orzeczeniu separacji wyprzedza obowiązek alimentacyjny krewnych tego małżonka. Z kolei rozpatrując wysokość zasądzonej kwoty z perspektywy A. B. należy zauważyć, że jest adekwatna do możliwości zarobkowych pozwanego, który osiągając miesięcznie dochody w wysokości 2.000 zł netto, ponosi koszty własnego utrzymania na poziomie 1.400 zł netto miesięcznie. Nadto wysokość alimentów została ukształtowana w taki sposób, że również dla pozwanego będzie odczuwalna poprawa sytuacji materialnej po nabyciu uprawnienia do emerytury.

W uzupełnieniu należy jeszcze zauważyć, że dla zasądzenia alimentów bez znaczenia jest kwestia opuszczenia przez A. B. mieszkania, które strony wcześniej zajmowały wspólnie. Po pierwsze, stanowi ono majątek odrębny powódki, a nie majątek wspólny małżonków, więc pozwany z chwilą rozpadu małżeństwa stron utracił wszelkie prawa do tego lokalu. Po drugie, kalkulując wysokość środków niezbędnych na utrzymanie pozwanego Sąd uwzględnił sumę wydatków związanych z czynszem i opłatami za mieszkanie, które pozwany musi ponosić i które zostały przyjęte na poziomie znacznie wyższym niż analogiczne koszty utrzymania mieszkania powódki w przypadającym na nią udziale.

Biorąc pod uwagę powyższe orzeczono jak w pkt 1 sentencji wyroku, oddalając w pkt 2 powództwo w pozostałym zakresie.

Strona powodowa korzystała z ustawowego zwolnienia od kosztów sądowych na mocy art. 96 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Natomiast uwzględniając charakter roszczenia alimentacyjnego i sytuację pozwanego zobowiązanego do łożenia alimentów, na podstawie art. 102 k.p.c. Sąd odstąpił od obciążenia pozwanego kosztami sądowymi.

Na podstawie art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c. wyrokowi w pkt 1, zasądzającym podwyższone alimenty, nadano z urzędu rygor natychmiastowej wykonalności.

SSR Katarzyna Szymczewska