Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 21.04.2023 r.

Pozwem złożonym dnia 26.07.2022r. (data stempla pocztowego) przedstawicielka ustawowa małoletniej powódki, reprezentowana przez pełnomocnika, wniosła o zasądzenie od pozwanego P. S. na rzecz małoletniej L. S. renty alimentacyjnej w kwocie 2.500 zł miesięcznie, płatnej do 5-tego dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie nieterminowej płatności którejkolwiek z rat oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz małoletniej powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa. Jednocześnie w pozwie zawarto wniosek o udzielenie zabezpieczenia na czas trwania postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że małoletnia pochodzi ze związku faktycznego J. S. i P. S. i obecnie zamieszkuje wraz z matka w wynajmowanym mieszkaniu w W.. Powódka urodziła się jako wcześniak, posiada orzeczenie o niepełnosprawności i w związku z tym wymaga rehabilitacji, nadto korzysta także z różnego rodzaju rozrywek i zajęć, a od września 2022 r. zacznie uczęszczać do prywatnego przedszkola. Średnie miesięczne koszty utrzymania małoletniej wynoszą około 4.700 zł. Od lipca (...). J. S. zatrudniona będzie w Niepublicznej Szkole Podstawowej (...) w W. i z tego tytułu osiągać będzie zarobki w kwocie 5.090,17 zł brutto miesięcznie. Pozwany zamieszkuje na terenie Norwegii, zatrudniony jest na podstawie umowy o pracę i pozostaje w związku nieformalnym z kolejną partnerką. Ojciec dziecka utrzymuje bardzo sporadyczne kontakty z córka, nie interesuje się jej sprawami ani potrzebami i ogranicza się do okazjonalnego przesyłania na jej rzecz niewielkich kwot. Cały ciężar opieki nad małoletnia spoczywa na jej matce.

Postanowieniem z dnia 01.08.2022 r. wydanym w sprawie sygn. akt III RC 143/22 Sąd Rejonowy w Wągrowcu udzielił zabezpieczenia roszczenia na czas trwania procesu poprzez zobowiązanie pozwanego P. S. do uiszczania na rzecz małoletniej powódki L. S. tymczasowej renty alimentacyjnej w kwocie po 2000 zł miesięcznie, począwszy od dnia 26.07.2022 r. płatnej z góry do 5-tego dnia każdego kolejnego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku opóźnienia w zapłacie którejkolwiek z rat do rąk matki małoletniej powódki J. S., w pozostałym zakresie wniosek o udzielenie zabezpieczenia oddalając.

W odpowiedzi na pozew P. S. wniósł o oddalenie powództwa powyżej kwoty 1.000 zł miesięcznie oraz zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania wskazując, że kwestionuje koszty utrzymania małoletniej powódki, w szczególności w zakresie wydatków na wyżywienie dziecka oraz zakup środków higieny czystości, które mając na uwadze wiek dziecka zostały znacząco zawyżone. Nadto w jego ocenie małoletnia nie powinna być obciążona udziałem w kosztach najmu lokalu mieszkalnego, co najwyżej w kosztach zużycia mediów. Pozwany podniósł, że faktycznie zamieszkuje na terenie Norwegii dokąd przeprowadził się celem poprawy bardzo złej sytuacji finansowej, jednak obecnie nie jest zatrudniony na podstawie umowy, a jedynie pracuje dorywczo wykonując prace remontowo-budowlane uzyskując w ten sposób średnio miesięcznie około 20.000 koron norweskich. Własne koszty utrzymania pozwany oszacował na kwotę 31.100 koron norweskich.

Pismem złożonym dnia 24.01.2023 r. (data stempla pocztowego) swój udział w sprawie zgłosił pełnomocnik pozwanego, jednocześnie podtrzymując dotychczasowe stanowisko pozwanego w sprawie oraz przedstawiając kolejne argumenty na jego poparcie.

Sąd ustalił, co następuje:

Małoletnia L. S. ur. (...) jest córką J. S. i P. S., pochodzącą z ich nieformalnego związku. W dniu 07.10.2021 r. P. S. uznał swoje ojcostwo względem małoletniej przed Kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego w Ś.. Początkowo rodzice małoletniej zamieszkiwali wspólnie w mieszkaniu stanowiącym własność matki P. S. w Ś. W.., przy czym począwszy od lipca 2021 r. pozwany zaczął wyjeżdżać do pracy do Norwegii. Kiedy rodzice małoletniej rozstali się, ustalili pomiędzy sobą, że J. S. będzie nadal mogła pozostawać z małoletnia L. w mieszkaniu w Ś. W.., bez konieczności opłacania czynszu najmu oraz że pozwany będzie regulował wszelkie opłaty mieszkaniowe, wywiązując się w ten sposób ze swojego obowiązku alimentacyjnego względem córki.

Z początkiem lipca 2022 r. J. S. przeprowadziła się wraz z małoletnią L. do W. do wynajmowanego mieszkania, którego średnie miesięczne koszty utrzymania wynoszą 2.420 zł, w tym czynsz najmu - 1.600 zł, opłata wspólnotowa - 200 zł, prąd - 90 zł, woda - 110 zł, gaz - 420 zł. Udział małoletniej w tych wydatkach to 1.210 zł miesięcznie. Od września 2022 r. L. uczęszcza do prywatnego przedszkola Akademia (...) w W., co generuje koszt 650 zł miesięcznie. Na zakup wyprawki do przedszkola J. S. przeznacza 25 zł miesięcznie. Przedszkole oddalone jest od miejsca zamieszkania dziecka o ok. 3 km, a koszt dowozu małoletniej do placówki to 70 zł miesięcznie. Małoletnia korzysta z wyżywienia w przedszkolu, nadto jednak spożywa posiłki także w domu. Średni miesięczny koszt wyżywienia powódki poza przedszkolem to 600 zł. L. urodziła się jako wcześniak i w związku z tym posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane na okres do 31.01.2024 r. Powódka choruje na alergię, nadto stwierdzono u niej przerost migdałów i w związku z tym pozostaje pod stałą opieką alergologa i laryngologa, u których odbywa prywatne wizyty. Nadto w ramach NFZ odbywa regularne wizyty u okulisty, w razie potrzeby korzysta z odpłatnych wizyt u lekarza pediatry. Średnie miesięczne koszty leczenia, wizyt lekarskich i zakupu leków dla małoletniej wynoszą 250 zł. L. nadal korzysta z pieluszek, co generuje wydatek w wysokości 90 zł miesięcznie. Na zakup pozostałych środków higieny i czystości dla córki J. S. przeznacza 100 zł miesięcznie. Na zaspokojenie pozostałych usprawiedliwionych potrzeb małoletniej niezbędne są kwoty 200 zł na zakup odzieży i obuwia, 100 zł na zakup zabawek i rozrywkę oraz 150 zł na organizację wakacji. L. korzysta z nieodpłatnych zajęć z logopedą i terapeuta integracji sensorycznej, do których uczęszcza do szkoły w której zatrudniona jest J. S..

J. S. z wykształcenia jest nauczycielem szkolnym i przedszkolnym oraz posiada licencjat z resocjalizacji i prawo jazdy kat. B. Obecnie przedstawicielka ustawowa małoletniej powódki zatrudniona jest w Niepublicznej Szkole Podstawowej (...) z Oddziałami Integracyjnymi w W. na podstawie umowy o pracę na czas określony na stanowisku nauczyciela, a w okresie od 09.2022r. do 02.2023 r. uzyskała z tego tytułu wynagrodzenie w średniej wysokości 3.791,58 zł netto miesięcznie. Matka małoletniej jest właścicielką samochodu osobowego marki R. (...) rok prod. 2020 z silnikiem benzynowym o poj. 0,9 l i spalaniu 7l/100km.

P. S. z zawodu jest technikiem pojazdów samochodowych, a nadto posiada prawo jazdy kat A, B, C, C+E, uprawnienia do operowania wózkiem widłowym oraz trenera personalnego. Od lipca 2021 r. pozwany wyjeżdżał sezonowo do pracy w Norwegii, a od marca 2022 r. zamieszkuje tam na stałe. W okresie od lipca 2021 r. do chwili obecnej ojciec małoletniej pracował sezonowo w branży wulkanizacyjnej, w ogrodnictwie, w myjni samochodowej, a nadto zajmował się pracami remontowo-budowlanymi uzyskując wynagrodzenie w średniej wysokości 200-215 NOK brutto za godzinę. Pozwany posiada prawo stałej rezydentury w Norwegii i w związku z tym od uzyskiwanych zarobków odprowadza podatek w wysokości 30%. Ojciec małoletniej posiada samochód marki F. (...) rop prod. 2012 zarejestrowany w Polsce.

Pozwany zamieszkuje w mieszkaniu swoich znajomych, gdzie zajmuje jeden pokój. Tytułem najmu pokoju oraz opłat za media uiszcza co miesiąc 2.800 NOK miesięcznie. Na zaspokojenie pozostałych potrzeb P. S. niezbędne są co miesiąc kwoty 7.000 NOK na wyżywienie, 2.500 NOK na zakup paliwa i opłaty drogowe, 1.500 NOK na zakup odzieży i obuwia, 800 NOK na zakup środków higieny i czystości, 300 NOK na opłacenie telefonu, 100 NOK na opłacenie Internetu, 500 NOK na usługi fryzjerskie oraz 300 NOK na ubezpieczenie OC (1.700 zł).

W okresie ostatnich 6 miesięcy Powiatowy Urząd Pracy w P. dysponował ofertami pracy na stanowisku kierowcy z prawo jazdy kat. C+E za wynagrodzeniem do 12.000 zł brutto miesięcznie.

Na terenie Norwegii wysokość wynagrodzenie za pracę zależna jest od branży w której pracownik jest zatrudniony. Od grudnia 2022 r. minimalna stawka godzinowa dla:

- pracowników niewykwalifikowanych bez doświadczenia zatrudnianych w branży budowalnej wynosi 207,40 NOK brutto,

- pracowników wykonujących transport drogowy towarów pojazdami o masie całkowitej powyżej 3,5 t wynosi 196,50 NOK brutto.

P. S. utrzymuje bardzo sporadyczny kontakt z małoletnią powódkę. Ostatni jego bezpośredni kontakt z córką miał miejsce w marcu 2023 r. Poprzednio pozwany widział małoletnią w październiku 2022r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:

kopia odpisu zupełnego aktu urodzenia z zaświadczeniem (k. 11-13); paragony, rachunki, faktury, potwierdzenia zapłaty, wydruki z rachunków bankowych, umowy przedstawione przez stronę powodową (k. 15-124); umowa o pracę J. S. ze zmianami (k. 125, 229); dane z PESEL-SAD (k. 151-165); potwierdzenia transakcji przedłożone przez pozwanego (k. 183-200); deklaracje PIT P. S. (k. 202-206v); sprawozdanie z wywiadu środowiskowego (k. 210-210v); informacje z PUP (k. 245, 247-252, 254, 258); informacja z (...) w P. (k. 256); zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu J. S. (k. 263-264); opinia z (...) (k. 274-277); orzeczenie o niepełnosprawności (k. 278-279); tabeli średnich kursów walut NBP (k. 293) oraz zeznania przedstawicielki ustawowej małoletniej powódki J. S. (k. 230-231, 235-płyta CD, 294-295, 298-płyta CD), pozwanego P. S. (k. 231-232v, 235- płyta CD, 295, 298-płyta CD).

W ocenie Sądu zeznania przedstawicielki ustawowej małoletniej powódki J. S. zasługiwały na miano wiarygodnych w znacznej części, były bowiem jasne i logiczne, a nadto korelowały z pozostałym zgromadzonym w toku postępowania materiałem dowodowym. W szczególności Sąd dał wiarę matce małoletniej co do wysokości kosztów związanych z uczęszczaniem przez dziecko do przedszkola, co do stwierdzonych schorzeń dziecka oraz co do pozostawania przez małoletnią pod opieka laryngologa i okulisty. Sąd miał przy tym na uwadze, że zgodnie z treścią zeznań J. S., u części specjalistów pod opieką których pozostaje małoletnia odbywa ona jedynie wizyty kontrolne, a nadto część z nich realizowana jest w ramach NFZ. Również zakres pozostałych potrzeb małoletniej co do zasady nie wzbudził wątpliwości Sądu, niemniej ustalając wysokość kosztów ich zaspokojenia Sąd miał na uwadze wiek dziecka, jego usprawiedliwione potrzeby oraz własna wiedzę na temat przeciętnych kosztów utrzymania dzieci w wieku małoletniej L., posiadane w związku z prowadzeniem wielu innych postepowań alimentacyjnych.

Zeznania pozwanego P. S. Sąd uznał za wiarygodne jedynie w części, jakie korelowały one z pozostałym zgromadzonym w toku postępowania materiałem dowodowym. W szczególności Sąd dał wiarę twierdzeniom pozwanego co do wysokości stawki podatku jaką uiszcza on od osiągniętych zarobków na terenie Norwegii oraz co do wysokości stawki godzinowej za wykonywane przez niego prace dorywcze. W toku rozprawy z dnia 21.04.2023r. P. S. przyznał, że jego wynagrodzenie wynosi pomiędzy 200 NOK a 215 NOK brutto za godzinę pracy oraz że obecnie odprowadza on od swoich zarobków podatek w wysokości 30%. Nie wzbudziły także wątpliwości Sądu zeznania pozwanego co do częstotliwości jego kontaktów z małoletnią powódką, jego udziału w życiu i wychowaniu małoletniej, zakresu jego wiedzy na temat istotnych spraw dziecka oraz co do terminów ich ostatnich bezpośrednich spotkań. Natomiast w zakresie kosztów utrzymania pozwanego Sąd dał wiarę jego zeznaniom tylko co do rodzaju jego usprawiedliwionych potrzeb, wysokość wydatków jakie przeznacza on na ich zaspokojenie ustalając w oparciu o wiedzę i doświadczenie posiadane w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych w których strony żyją i pracują poza granicami Polski w tym również w Norwegii, a także uwzględniając wysokość możliwości zarobkowe pozwanego oraz zasadę równej stopy życiowej obowiązującą pomiędzy rodzicami i dziećmi. Podkreślić także należy, że Sąd nie dał wiary pozwanemu co do ponoszenia przez niego zwiększonych wydatków na leczenie i zakup leków oraz posiadania przez niego problemów zdrowotnych. Okoliczności tych pozwany w żaden sposób nie udowodnił, ograniczając się jedynie do własnych zeznań, choć był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika.

Treść i autentyczność zebranych w sprawie dokumentów nie wzbudziła wątpliwości Sądu z urzędu, a same strony w tej kwestii nie zgłaszały zarzutów, wobec czego uznano dokumenty z wartościowy dowód w sprawie.

Sąd zważył co następuje:

Roszczenie małoletniego powoda opierało się o treść art. 133 § 1 k.r.o., w myśl którego rodzice są obowiązani do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Zgodnie zaś z art. 135 § 1 k.r.o. zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Przez usprawiedliwione potrzeby uprawnionego rozumieć należy potrzeby, których zaspokojenie zapewni mu, odpowiedni do jego wieku i uzdolnień, prawidłowy rozwój fizyczny i duchowy. Natomiast możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego określają zarobki i dochody, jakie uzyskałby przy pełnym wykorzystaniu swych sił fizycznych i zdolności umysłowych, nie zaś rzeczywiste zarobki i dochody.

Zgodnie z obowiązującym w judykaturze poglądem, dzieci mają prawo do równej z rodzicami stopy życiowej niezależnie od tego, czy żyją z nimi wspólnie, czy też oddzielnie. Oznacza to, że im wyższy standard życia rodziców, tym na wyższym poziomie powinni oni zaspokajać potrzeby dzieci i gwarantować zaspokojenie nie tylko potrzeb podstawowych, ale i potrzeb na wyższym poziomie.

Ponadto ustawodawca w § 2 art. 135 k.r.o. przewidział możliwość wykonania obowiązku alimentacyjnego w całości lub części względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie także poprzez osobiste starania o jego utrzymanie lub wychowanie. W tym wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego.

W przypadku opóźnienia w zapłacie przez zobowiązanego świadczeń alimentacyjnych na rzecz uprawnionego, temu ostatniemu przysługuje nadto roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w oparciu o art. 481 § 1 i 2 k.c.

Przenosząc powyższe rozważania prawne na grunt ustalonych okoliczności faktycznych w niniejszej sprawie Sąd uznał, że roszczenie małoletniej L. S. względem P. S. o alimenty zasługuje na uwzględnienie, jednak nie w całości. W oparciu o pełen zgromadzony w toku tego postępowania materiał dowodowy Sąd uznał bowiem ostatecznie, że na zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb małoletniej powódki niezbędna jest co miesiąc kwota 3.445 zł. Ustalając wysokość tych kosztów Sąd oparł się zarówno na twierdzeniach wskazanych w pozwie, w odpowiedzi na pozew, jak i tych podniesionych w toku zeznań składanych przez rodziców małoletniej powódki, a nadto na dokumentach załączonych do akt sprawy przez obie strony postępowania, weryfikując je w aspekcie wyżej wskazanych założeń, uwzględniając przy tym własne doświadczenia życiowe i wiedzę na temat wysokości kosztów utrzymania dorosłych i dzieci w różnym wieku i sytuacji majątkowej, posiadaną w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych, a także powszechnie dostępną wiedzę na temat wysokości cen popularnych towarów i usług. I tak z uwagi na wiek powódki i jej usprawiedliwione potrzeby, ustalając udział L. w kosztach utrzymania domu Sąd nie uwzględnił w nich wydatków na telefon oraz Internet, podzielając w tym względzie stanowisko pozwanego. Dalej, choć nie było wątpliwości, że koszt uczęszczania małoletniej do przedszkola zasługuje na miano usprawiedliwionego, to jednak w oparciu o dokumenty załączone do akt sprawy ustalono, że miesięczna opłata za pobyt L. w placówce oraz wyżywienia wynosi 650 zł. Wątpliwości Sądu nie wzbudził natomiast ani konieczność ponoszenia dodatkowych wydatków na zakup wyprawki przedszkolnej dla dziecka ani jego miesięczna wysokość. Powszechnie bowiem wiadomo, że rodzice przekazują przedszkolom dodatkowe kwoty na zakup różnego rodzaju art. papierniczych, książeczek i innych artykułów z których małoletni korzystają w trakcie pobytu w placówce. Za oczywiste uznać należało, że poza wyżywieniem, z którego małoletnia korzysta w przedszkolu matka małoletniej musi jej zapewnić posiłki również po powrocie do domu, a także w weekendy i inne okresy w których małoletnia pozostaje w domu, przy czym mając na uwadze wiek dziecka oraz aktualną wysokość cen popularnych towarów, wydatek ten nie powinien przekraczać kwoty 600 zł miesięcznie. Za zawyżone Sąd uznał także wydatki na zakup środków higieny i czystości dla małoletniej, w tym pieluch, zakup odzieży i obuwia, leczenie oraz zakup zabawek i rozrywkę. W toku postępowania matka małoletniej nie podniosła bowiem by L. musiała korzystać ze specjalistycznych kosmetyków czy środków czystości, powszechnie zaś wiadomo, że tego rodzaju produkty wystarczają na dłuższe okres czasu i w związku z tym nie jest konieczne zakupywanie ich co miesiąc. Nadto choć L. pozostaje pod opieką kilku specjalistów, to poza laryngologiem, u pozostałych lekarzy odbywa jedynie wizyty kontrolne lub w razie potrzeby. Sąd miał także na uwadze, że małoletnia nadal znajduje się w okresie znacznego rozwoju fizycznego, jedna nie jest on już tak intensywny jak u młodszych dzieci, nie ma zatem potrzeby tak częstej wymiany jej garderoby. Z drugiej strony Sąd miał na uwadze, że powódka nadal znajduje się wieku, w którym korzystanie z pieluszek może być konieczne przy spoczynku nocnym, przy czym wydatek z tego tytułu nie powinien przekraczając kwoty 90 zł miesięcznie, a z uwagi na wiek, gama kosmetyków i środków pielęgnacyjnych z których korzysta jest szersza niż u starszych dzieci, przy czym produkty dedykowane dla dzieci są zazwyczaj nieco droższe niż te dla osób dorosłych. Małoletnią obciąża także udział w kosztach zakupu środków chemii domowej. W toku postępowania ustalono też, że L. choruje na astmę, przyjmuje na stałe leki, a z wizyt u pediatry, alergologa czy laryngologa korzysta odpłatnie. Z tych względów Sąd uznał, że całkowite wydatki na jej leczenie zamykają się w kwocie około 250 zł miesięcznie. Mając zaś na uwadze wiek małoletniej powódki oraz zasadę równej stopy życiowej wydatki na zakup zabawek oraz rozrywkę Sąd uwzględnił do kwoty 100 zł miesięcznie. Niewątpliwe bowiem tego rodzaju wydatki należy uznać za usprawiedliwione i niezbędne celem zapewnienia małoletniej prawidłowego rozwoju społecznego, emocjonalnego i kulturalnego. Za zasadne Sąd uznał także obciążenie małoletniej kosztami zakupu paliwa, jednak tylko w takim zakresie w jakim jest ono niezbędne na dowożenie i odbieranie jej z przedszkola, oddalonego od miejsca zamieszkania dziecka o 3 km, oraz do specjalistów czy na rozrywki. W ocenie Sądu, mając na uwadze aktualne ceny paliwa oraz rodzaj pojazdu z jakiego korzysta matka małoletniej, wydatek ten nie powinien przekroczyć kwoty 70 zł miesięcznie. Wątpliwości Sądu nie wzbudziła natomiast wysokość kosztów organizacji dla małoletniej wakacji, które podobnie jak wydatki na zakup zabawek i rozrywkę również zasługują na miano usprawiedliwionych i niezbędnych celem zapewnienia dziecku prawidłowego rozwoju.

W usprawiedliwionych kosztach utrzymania małoletniej L. Sąd nie uwzględnił natomiast wydatków na zajęcia dodatkowe, bowiem z zeznań złożonych w toku postępowania przez J. S. wynika, że jedyne zajęcia z których powódka obecnie korzysta zapewniane są jej bezpłatnie, w szkole w której pracuje matka powódki. Ustalając koszty utrzymania małoletniej zasługujące na pokrycie w ramach obowiązku alimentacyjnego Sąd nie uwzględnił w nich wydatków na zakup prezentów okolicznościowych oraz operację usunięcia migdałków. Częściowo bowiem są to wydatki o charakterze incydentalnym, a jak wcześniej wskazano renta alimentacyjna jest świadczeniem okresowym, służącym zaspakajaniu stałych comiesięcznych wydatków. Natomiast w kwestii kosztów prezentów Sąd podziela pogląd Sądu Apelacyjnego w Warszawie zgodnie z którym prezenty dla dzieci nie stanowią usprawiedliwionych potrzeb. Obdarowywanie prezentami stanowi przejaw dobrej woli czy też jeden ze sposobów wyrażania uczuć. To, czy ktoś da prezent, zależy wyłącznie od niego samego, brak jest zatem podstaw, aby zobowiązywać jedno z rodziców do finansowania w ramach obowiązku alimentacyjnego prezentów, które dziecku zamierza wręczyć drugie z nich (postanowienie z 29.05.2013 r., sygn. akt VI ACz 1120/13, niepubl.).

W niniejszej sprawie małoletnia powódka, z uwagi na wiek, nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie, w związku z czym obowiązek dostarczania jej środków utrzymania i wychowania spoczywa na obojgu rodzicach.

Obowiązek alimentacyjny obciąża obojga rodziców w częściach odpowiadających ich możliwościom zarobkowym i majątkowym. Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o jego utrzymanie lub wychowanie ( art. 135 § 2 k.r.o. ).

Matka małoletniej powódki częściowo realizuje swój obowiązek alimentacyjny wobec dziecka poprzez osobiste staranie o jego utrzymanie i wychowanie. Winna ona jednak również pieniężnie partycypować w kosztach utrzymania małoletniej córki. Jak ustalono przedstawicielka ustawowa małoletniej zatrudniona jest w Niepublicznej Szkole Podstawowej (...) z Oddziałami Integracyjnymi w W. na podstawie umowy o pracę na czas określony na stanowisku nauczyciela. W oparciu o zgromadzony w toku całego postępowania materiał dowodowy Sąd ustalił zaś, że możliwości zarobkowe J. S. w rozumieniu art. 135 § 1 k.r.o. wynoszą 3.791,58 zł netto miesięcznie. Z uzyskiwanych dochodów matka małoletniej winna zgodnie z zasadą równej stopy życiowej pokrywać swoje usprawiedliwione potrzeby oraz łożyć na utrzymanie dziecka.

Jest oczywiste, że także pozwany, będąc świadomy ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego względem dziecka powinien w pełni wykorzystać swoje możliwości zarobkowe i majątkowe oraz w sposób odpowiedni gospodarować posiadanymi środkami. Nadto zaznaczyć należy, iż obowiązek łożenia na zaspokojenie potrzeb dzieci jest obowiązkiem szczególnym, którego realizacja powinna wyprzedzać wszelkie inne zobowiązania, czemu ustawodawca niejednokrotnie dał wyraz w przepisach. Zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą dzieci mają w każdej sytuacji prawo do równej stopy życiowej z rodzicami. Oznacza to, iż oboje rodzice powinni zapewnić dziecku warunki materialne, w których sami żyją (por .uch. SN z 16.12.1987 - III CZP 81/86 - OSNC 1988, z. 4 poz. 42).

Jak ustalono pozwany P. S. z zawodu jest technikiem pojazdów samochodowych, a posiada prawo jazdy kat A, B, C, C+E, uprawnienia do operowania wózkiem widłowym oraz trenera personalnego, od lipca 2021 r. wyjeżdżał sezonowo do pracy w Norwegii, a od marca 2022 r. zamieszkuje tam na stałe. Z zeznań pozwanego, złożonych w toku rozprawy z dnia 21.04.2023 r. wynika, że przebywając w Norwegii pracował sezonowo w branży wulkanizacyjnej, w ogrodnictwie, w myjni samochodowej, a nadto zajmował się pracami remontowo-budowlanymi uzyskując wynagrodzenie w średniej wysokości 200-215 NOK brutto za godzinę. Z informacji udzielonych przez Wojewódzki Urząd Pracy w P. wynika, że na terenie Norwegii od grudnia 2022 r. minimalna stawka godzinowa dla pracowników niewykwalifikowanych bez doświadczenia zatrudnianych w branży budowalnej wynosi 207,40 NOK brutto, a dla pracowników wykonujących transport drogowy towarów pojazdami o masie całkowitej powyżej 3,5 t wynosi 196,50 NOK brutto. Natomiast z informacji udzielonych przez Powiatowy Urząd Pracy w P. wynika, że okresie ostatnich 6 miesięcy dysponował on ofertami pracy na stanowisku kierowcy z prawo jazdy kat. C+E za wynagrodzeniem do 12.000 zł brutto miesięcznie. W tych okolicznościach Sąd uznał, że możliwości zarobkowe pozwanego, w rozumieniu art. 135 § 1 k.r.o. wynoszą co najmniej 32.000 NOK brutto miesięcznie ( 200 NOK x 8 godzin x 20 dni ), co po odprowadzeniu podatku w wysokości 30% daje około 22.400 NOK netto miesięcznie. Takie zarobki są w ocenie Sądu tym bardziej prawdopodobne, że jak wynika z informacji udzielonych przez PUP w P., zatrudniając się jako kierowca z prawem jazdy kat. C+E na terenie Polski pozwany osiągnąłby zarobki w wysokości 8.500 zł netto miesięcznie. Tymczasem pozwany nie tylko zdecydował się poszukiwać pracy na terenie Norwegii, ale też nie planuje wracać do Polski, przy czym uzasadniając swoją decyzję, w toku niniejszego postępowania P. S. kilkakrotnie wskazywał, że wyjechał do Norwegii z uwagi na lepsze zarobki oraz że nie ma zamiaru wracać do Polski, gdyż tam praca jest lepiej płatna.

Z tak osiąganych dochodów pozwany winien według zasady równej stopy życiowej pokrywać własne usprawiedliwione koszty utrzymania, a także przyczyniać się do zaspakajania potrzeb małoletnich dzieci. W toku postępowania ustalono, że poza małoletnią powódką, pozwany nie posiada na swoim utrzymaniu innych osób. Ostatecznie zaś Sąd ustalił, że na zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb P. S. niezbędna jest co miesiąc kwota 16.800 NOK. Kwotę tę Sąd ustalił w oparciu o dokumenty załączone przez pozwanego do akt sprawy, uwzględniając jednak wyłącznie te, które wykonane były w języku polskim lub zostały przetłumaczone oraz w oparciu o zeznania pozwanego, jednak wyłącznie w zakresie rodzaju jego usprawiedliwionych potrzeb. Postanowieniem z dnia 3.02.2023r. na podstawie art. 256 kpc i art. 205(3) § 2 kpc Sąd zobowiązał strony do złożenia dokumentów w języku obcym z tłumaczeniem na język polski wykonanym przez tłumacza przysięgłego, pod rygorem pominięcia dowodów z dokumentów w języku obcym ( k 233 akt ). Twierdzenia pozwanego co wysokości wydatków, jakie przeznacza on na zaspokojenie poszczególnych swoich potrzeb, zweryfikowane zaś zostały w oparciu o wiedzę i doświadczenie posiadane przez Sąd w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych, w których strony żyją i pracują poza granicami Polski, w tym również w Norwegii, a także uwzględniając wysokość możliwości zarobkowe pozwanego oraz zasadę równej stopy życiowej obowiązującą pomiędzy rodzicami i dziećmi. Gdyby bowiem faktycznie ustalić koszty utrzymania w pełni przyjmując twierdzenia pozwanego w tym zakresie okazałoby się, że znacznie przewyższają one zarobki, jakie według swych zeznań uzyskuje on tytułem pracy. Podkreślić także należy, że Sąd nie dał wiary pozwanemu co do ponoszenia przez niego zwiększonych wydatków na leczenie i zakup leków oraz posiadania przez niego problemów zdrowotnych. Okoliczności tych pozwany w żaden sposób nie udowodnił, ograniczając się jedynie do własnych zeznań. Podkreślenia zaś wymaga, że w toku postępowania P. S. reprezentowany był przez profesjonalnego pełnomocnika.

Mając zatem na uwadze, że możliwości zarobkowe pozwanego wynoszą około 22.400 NOK netto miesięcznie, zaś pełne usprawiedliwione koszty utrzymania małoletniej powódki wynoszą 3.445 zł miesięcznie, Sąd obciążył P. S. alimentami stanowiącymi w przybliżeniu 60% kosztów utrzymania małoletniej L., tj. w kwocie 2.070 zł miesięcznie, co stanowi równowartość ok. 5.600 NOK (zgodnie ze średnim kursem walut NBP z 20.04.2023r. k. 293 akt). Sąd miał bowiem na uwadze, że to wyłącznie matka dokłada osobistych starań o wychowanie i utrzymanie małoletniej powódki, podczas gdy pozwany nie tylko nie orientuje się w sprawach córki, ale też jego kontakty z nią są bardzo rzadkie i sporadyczne.

W ocenie Sądu nawet po uiszczeniu przez pozwanego tych alimentów będzie on nadal dysponował wystarczającą kwotą dochodu na pokrycie zgodnie z zasadą równej stopy życiowej, usprawiedliwionych kosztów swojego utrzymania.

Dalej idące powództwo należało oddalić w pkt 2 wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. i art. 102 k.p.c., a także § 2 pkt 5, § 4 ust. 1 pkt 9 i ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U. z 2015 poz. 1800 ze zm.). W niniejszej sprawie strona powodowa wygrała proces w 83%, a pozwana w 17%.

Strona powodowa poniosła koszty procesu w łącznej kwocie 3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa adwokackiego, a strona pozwana w kwocie 120 zł. Po wzajemnym rozliczeniu kosztów w stosunku, do którego strony wygrały proces, ostatecznie pozwany winien zwrócić małoletniej L. tytułem kosztów procesu kwotę 2.967,60 zł (83 % x 3.600 zł – 17 % z 120 zł ). Sąd nie uwzględnił w kosztach sądowych strony powodowej opłaty skarbowej (tj. Dz.U. z 2022 r. poz. 2142) od pełnomocnictwa, albowiem zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej w postępowaniach w sprawach alimentacyjnych strony są zwolnione od obowiązku uiszczenia opłaty skarbowej od złożonych pełnomocnictw.

Na podstawie art. 102 k.p.c. mając na uwadze obowiązek alimentacyjny, jakim obciążony został pozwany oraz konieczność zaspokojenia przez niego usprawiedliwionych potrzeb swojego utrzymania, Sąd odstąpił od obciążenia pozwanego kosztami sądowymi.

Uwzględniając zaś charakter roszczenia alimentacyjnego i sytuację małoletniej powódki, na podstawie art. 113 ust. 4 u.k.s.c. Sąd odstąpił od obciążenia jej pozostałymi kosztami sądowymi w części, w jakiej powództwo zostało oddalone, gdyż w przeciwnym wypadku zostałyby one ściągnięte z zasądzonego roszczenia.

Na podstawie art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c. wyrokowi w pkt 1, zasądzającym alimenty, nadano z urzędu rygor natychmiastowej wykonalności.

sędzia Rafał Agaciński