Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym dnia 07.04.2023 r. przedstawicielka ustawowa małoletniego powoda E. B. wniosła o zasądzenie od pozwanego E. S. (1) podwyższonej renty alimentacyjnej w kwocie 1.500 zł na rzecz małoletniego G. S. oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz małoletniego powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazano, że od czasu zasądzenia alimentów należnych małoletniemu upłynęło 7 lat i w tym czasie nastąpiły zmiany w sytuacji dziecka, w szczególności wzrosły koszt jego utrzymania i obecnie wynoszą 2.173 zł. Matka małoletniego zatrudniona jest w firmie (...) sp. z o.o. i osiąga wynagrodzenie w kwocie 3.200 zł netto, przy czym obecnie przebywa na urlopie macierzyńskim, gdyż 17.02.2023 r. urodziła syna J. i pobiera zasiłek. Pozwany, który pracuje jako kierowca w transporcie międzynarodowym i osiąga zarobki w granicach kwoty 7.500 zł miesięcznie, pozostaje w związku partnerskim i zamieszkuje wraz z partnerką, dwójką jej dzieci oraz rodzicami, od grudnia 2022 r. nie realizuje kontaktów z małoletnim powodem.

W odpowiedzi na pozew E. S. (1) wniósł o oddalenie powództwa w całości wskazując, że jego sytuacja materialna nie pozwala mu zaspakajać potrzeb powoda na wyższym poziomie albowiem poza nim posiada na utrzymaniu dwójkę innych dzieci w tym starszą siostrę powoda J. S. na którą łoży alimenty w kwocie 600 zł miesięcznie oraz małoletnią Z. S. (1) ur. (...) na którą łoży alimenty w kwocie 700 zł miesięcznie. Dalej pozwany podniósł, że małoletni powód osiąga własne dochody z tytułu praktyk zawodowych w kwocie około 500 zł miesięcznie, a nadto zakwestionował wysokość kosztów jego utrzymania oraz wskazał, że zaniedbuje on swoje obowiązki szkolne i opuszcza zajęcia, a przez to nie bierze udziału w wycieczkach szkolnych. Co do swojej sytuacji pozwany wskazał, że pogorszył się stan jego zdrowia, obecnie choruje na cukrzycę typu I, przez co musiał zmienić pracę na mniej płatną i w związku z tym obecnie zatrudniony jest u tego samego pracodawcy jako mechanik samochodowy z wynagrodzeniem 3.800 zł brutto. Na własne utrzymanie pozwany przeznacza 4.050 zł, a nadto ponosi wydatki na wyjazdy wakacyjne, ubezpieczenie samochodu i domu, uczestniczy w kosztach opału i ponosi koszty wiązane z pobytem dzieci. E. S. (1) zaprzeczył też jakoby nie realizował kontaktów z synem wskazując, że to małoletni woli spędzać czas z kolegami i dziewczyną.

Sąd ustalił, co następuje:

Małoletni G. S. ur. (...) jest synem E. B. (poprzednio S.) i E. S. (1) pochodzącym z ich związku małżeńskiego. Z małżeństwa tego pochodzi także siostra małoletniego powoda J. S. ur. (...) Wyrokiem z dnia 01.10.2015 r. wydanym w sprawie sygn. akt XIV C 169/15 Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w P. rozwiązał małżeństwo E. B. i E. S. (1) poprzez rozwód, powierzając wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi matce, regulując kontakty ojca z małoletnimi dziećmi i zobowiązując go do łożenia na ich rzecz alimentów w kwocie po 600 zł miesięcznie na każde z nich, łącznie 1.200 zł miesięcznie.

Od zapadnięcia tamtego orzeczenia upłynęło 8 lat, a w tym czasie nastąpiły zmiany w sytuacji małoletniego powoda oraz w zakresie jego usprawiedliwionych potrzeb. Małoletni G. ma obecnie 17 lat, zamieszkuje wraz z matką, jej partnerem, ich wspólnym małoletnim synem J. ur. (...) oraz swoją pełnoletnią siostrą J. S. w wynajmowanym mieszkaniu. Koszt wynajmu lokalu to 1.300 zł miesięcznie. Nadto matka małoletniego ponosi wydatki z tytułu korzystania z TV i Internetu w wysokości 202,04 zł miesięcznie, gospodarowania odpadami komunalnymi w wysokości 136 zł miesięcznie, a także z tytułu zużycia wody, prądu i ogrzewania. Syn pozwanego uczęszcza do Rzemieślniczej Szkoły Branżowej I Stopnia w W. i uczy się w zawodzie rolnika. W toku szkolnym (...) uczęszczał do klasy II, a przewidywany termin ukończenia nauki przez małoletniego przypada na rok 2024. Podręczniki do nauki dla małoletniego są już pełnopłatne. Nadto co roku matka małoletniego zakupuje dla niego wyprawkę w postaci przyborów szkolnych, artykułów papierniczych i psiarskich itp. oraz opłaca składki na radę rodziców, ubezpieczenie itp. Małoletni w ramach nauki uczęszcza na praktyki zawodowe i otrzymuje z tego tytułu wynagrodzenie, które przeznacza na własne potrzeby, w tym pojedyncze zakupy droższych butów czy odzieży, a także na rozrywkę. W roku podatkowym 2022 otrzymywał wynagrodzenie w wysokości średnio 324,77 zł netto miesięcznie. Aktualnie środki zdobyte w ten sposób małoletni odkłada na sfinansowanie swojego kursu prawa jazdy. Odzież i obuwie do użytku codziennego zakupuje dla małoletniego matka. Przynajmniej raz w roku G. wyjeżdża na wakacje w okresie lata bądź ferii zimowych. Chłopiec korzysta też z własnego telefonu komórkowego. Małoletni nie choruje przewlekle, ani nie posiada szczególnych wymagań w zakresie leczenia, higieny czy pielęgnacji, jednak zapada na sezonowe infekcje, regularnie przyjmuje witaminy, a także uczęszcza do fryzjera.

Średnie miesięczne wydatki na zaspokojenie poszczególnych usprawiedliwionych potrzeb powoda wynoszą: 700 zł – wyżywienie, 200 zł – odzież i obuwie, 50 zł – telefon, 50 zł – leki i witaminy, 100 zł – środki czystości, środki chemiczne, fryzjer, 100 zł – wydatki szkolne, wyprawka, 150 zł – wakacje, 450 zł – udział w kosztach utrzymania lokalu mieszkalnego.

Z dniem 25.06.2021r. J. S. stała się pełnoletnia. Obecnie córka pozwanego nadal zamieszkuje wraz z małoletnim powodem i matką, a nadto uczy się w odpłatnym liceum dla dorosłych, które powinna zakończyć maturą w roku szkolnym 2023/2024, przy czym naukę pobiera w systemie zaocznym. Siostra powoda osiąga już własne dochody z tytułu zatrudnienia ma podstawie umowy zlecenia w firmie (...) sp. z o.o. w W., które przeznacza na własne utrzymanie, w tym na opłacenie szkoły. E. B. godzi się na to by córka nie dokładała się do kosztów utrzymania lokalu mieszkalnego oraz kosztów wyżywienia.

E. B. zatrudniona jest jako pracownik produkcji w firmie (...) sp. z o.o. w W. w okresie od 10.2022r. do 03.2023r. uzyskiwała z tego tytułu wynagrodzenie w średnie wysokości 3.413,03 zł netto miesięcznie. W dniu 17.02.2023r. matka małoletniego powoda urodziła kolejne dziecko, syna J. pochodzącego z jej obecnego związku i obecnie przebywa na urlopie macierzyńskim oraz pobiera świadczenie macierzyńskie w wysokości około 2.300 zł netto miesięcznie.

E. S. (1) pozostaje obecnie w związku partnerskim i zamieszkuje wraz z partnerką, dwójką jej dzieci oraz rodzicami w domu jej rodziców w Ł.. Na koszty utrzymania domu składają się opłaty za wywóz odpadów komunalnych w kwocie 135 zł miesięcznie, za zużycie wody średniomiesięcznie 180 zł, wywóz nieczystości płynnych miesięcznie 248 zł, zakup opału 510 zł miesięcznie, a także za zużycie energii elektrycznej, zakup środków czystości i chemii gospodarczej oraz za korzystanie z TV i Internetu. Pozwany choruje na cukrzycę typu I, w związku z tym pozostaje pod opieką diabetologa, a nadto przed każdym posiłkiem bada poziom cukru i przyjmuje odpowiednią dawkę insuliny L. S., a wieczorem przyjmuje dodatkowo insulinę L.. Ojciec małoletnich dojeżdża do pracy do oddalonych o 7,5 km (...), korzystając przy tym z własnego samochodu marki V. (...). E. S. (1) utrzymuje z małoletnim powodem kontakt telefoniczny i tylko sporadycznie spotyka się z nim bezpośrednio.

Średnie miesięczne wydatki na zaspokojenie poszczególnych usprawiedliwionych potrzeb pozwanego wynoszą: 700 zł – wyżywienie, 100 zł – odzież i obuwie, 50 zł – telefon, 200 zł – leki, witaminy, 50 zł – środki higieny, kosmetyki, 300 zł – paliwo i utrzymanie samochodu, 86,43 zł – składa (...), 270 zł – udział w kosztach utrzymania domu.

Poza małoletnim G. pozwany posiada na swoim utrzymaniu córkę Z. S. (2) ur. (...), pochodzącą z jego związku małżeńskiego z A. S., rozwiązanego wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu XIV Wydział Zamiejscowy w P. z dnia 06.02.2018 r. sygn. akt XIV C 1280/17, na mocy którego zobowiązany został do łożenia na rzecz małoletniej córki alimentów w kwocie po 700 zł miesięcznie. Nadto nadal łozy on alimenty na pełnoletnią i usamodzielnioną córkę J. S. w kwocie po 600 zł miesięcznie.

Pozwany zatrudniony jest w firmie P.H.U. P. Ł. P. w (...). Do marca 2023 r. E. S. (1) pracował tam jako kierowa samochodów ciężarowych w transporcie międzynarodowym i osiągał z tego tytułu wynagrodzenie w wysokości około 8.000 zł netto miesięcznie. W związku z problemami zdrowotnymi, w szczególności zdiagnozowaną cukrzycą typu I, z dniem 08.04.2023r. pozwany zmienił stanowisko pracy i obecnie zatrudniony jest w tej samej firmie jako mechanik samochodowy z wynagrodzeniem około 4.500 zł netto miesięcznie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: odpis aktu urodzenia (k.10); kopia wyroku SO w Poznaniu sygn. XIV C 169/15 (k.11-12); zaświadczenia, umowy, potwierdzenia transakcji, paragony, faktury przedłożone przez stronę powodową (k.14-16, 30-41); zestawienie wynagrodzenia, zeznanie podatkowe, potwierdzenia przelewów na rachunek bankowy E. B. (k.17-29, 229-249); dane z systemu PESEL-SAD (k.47-53v); umowa o pracę, aneks do umowy, zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, zeznania podatkowe pozwanego (k.61-63, 141-153); wydruki z e-dziennika, wydruki wiadomości, zdjęcia przedłożone przez stronę pozwaną (k.64-70, 73-90, 223-224); kopia wyroku SO w Poznaniu sygn. XIV C 1280/17 (k.71-71v); oświadczenia, wydruki historii rachunku bankowego, akt notarialny, potwierdzenia transakcji, faktury, rachunki, polisy, paragony przedłożone przez stronę pozwaną (k.72, 91-140, 154-160v, 167-188); dokumentacja medyczna pozwanego (k.161-166, 254); umowa o pracę w celu przygotowania zawodowego, opinia z (...), informacja o przychodach oraz dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dotyczące małoletniego powoda (k.189-190, 191-191v, 12-193v); wydruki widomości i historii rachunku bankowego E. S. (1) przedłożone przez stronę powodową (k.209, 210-211, 212-213) oraz zeznania E. B. (k.255-255v, 257-płyta CD), zeznania E. S. (1) (k.255v-256, 257-płyta CD).

W ocenie Sądu zeznania przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda E. B. zasługują na miano wiarygodnych w części. W szczególności Sąd dał wiarę matce małoletniego co do faktu, że ze swojego obecnego związku urodziła ona syna J. i w związku z tym przebywa na urlopie macierzyńskim i pobiera zasiłek w kwocie 2.300 zł netto miesięcznie, a nadto, że zamieszkuje wspólnie z partnerem i trójką dzieci, w tym pełnoletnią córką J.. Sąd dał także wiarę E. B. co do faktu, że J. S. pracuje, osiąga własne zarobki i jest samodzielna. Nie wzbudziły wreszcie wątpliwości Sądu, zeznania matki małoletniego co do faktu, że to głównie ona zakupuje odzież i obuwie dla G., a sam małoletni kupuje dla siebie tylko pojedyncze rzeczy np. droższe buty, na które odłożył pieniądze z praktyk itp. W tym zakresie zeznania przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda były bowiem jasne i logiczne, a nadto były zgodne z wiedzą i doświadczeniem Sądu posiadaną w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych. Sąd nie dał natomiast wiary twierdzeniom przedstawicielki ustawowej co do łącznej wysokości kosztów mieszkaniowych pokrywanych przez nią i jej partnera, uznając je za sprzeczne z materiałem dowodowym zgromadzonym w toku postępowania jak i z przeciętną wysokością tego rodzaju wydatków ponoszonych w kilkuosobowych gospodarstwach, znaną Sądowi w związku z prowadzeniem wielu innych spraw alimentacyjnych oraz z własnego doświadczenia. Dalej za sprzeczne ze zgromadzonym w toku postępowania materiałem dowodowym Sąd uznał zeznania E. B. co do wysokości zarobków jakie małoletni G. osiąga z tytułu praktyk zawodowych.

Zeznania pozwanego E. S. (1) Sąd również oceniał jako wiarygodne w części. Nie wzbudziły wątpliwości Sądu zeznania pozwanego co do wysokości jego obecnych zarobków, realizowania obowiązku alimentacyjnego wobec małoletniej Z. S. (1), pochodzącej z jego poprzedniego związku, a także co do liczby osób zamieszkujących wspólnie z nim w jednym budynku. Sąd dał też wiarę zeznaniom pozwanego co do sposobu i częstotliwości jego kontaktów z synem oraz co do braku tych kontaktów z pełnoletnią córką J. S... Wreszcie Sąd dał wiarę pozwanemu co do stanu jego zdrowia i sposobu w jaki choroba wpływa na jego możliwości zarobkowe. W tym zakresie zeznania E. S. (1) były jasne i logiczne, a także korelowały z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w toku postępowania. Nadto okoliczności podnoszone przez pozwanego zostały w części przyznane przez stronę powodową. Sąd nie dał natomiast wiary pozwanemu co do wysokości zarobków jakie małoletni powód osiąga z praktyk zawodowych, albowiem stoją one w sprzeczności z okolicznościami wynikającymi z pozostałego zgromadzonego materiału dowodowego. Za zawyżone Sąd uznał także wskazane przez pozwanego koszty jego własnego utrzymania, przy czym okoliczności te zostaną omówione w dalszej części uzasadnienia.

Treść i autentyczność zebranych w sprawie dokumentów, przy uwzględnieniu wyżej opisanych uwag, nie wzbudziła wątpliwości Sądu, wobec czego uznano dokumenty z wartościowy dowód w sprawie.

Sąd zważył co następuje:

Podstawą roszczenia małoletniej powódki był art. 138 k.r.o., zgodnie z którym zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego można żądać jedynie w razie zmiany stosunków. Przez zmianę stosunków rozumie się istotne zwiększenie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do alimentacji, istotne zwiększenie się usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego lub istotne zmniejszenie się możliwości zaspokojenia potrzeb własnymi siłami. Przy ocenie, czy zachodzą przesłanki do zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego w myśl art. 138 k.r.o. należy brać pod uwagę wszelkie okoliczności mogące świadczyć o zmianie stosunków, a zwłaszcza możliwości zarobkowe i majątkowe stron oraz usprawiedliwione potrzeby uprawnionego.

Obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dzieci wynika z art. 133 § 1 k.r.o., w myśl którego rodzice są obowiązani do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Zgodnie zaś z art. 135 § 1 k.r.o. zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Przez usprawiedliwione potrzeby uprawnionego rozumieć należy potrzeby, których zaspokojenie zapewni mu, odpowiedni do jego wieku i uzdolnień, prawidłowy rozwój fizyczny i duchowy. Możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego określają zarobki i dochody, jakie uzyskałby przy pełnym wykorzystaniu swych sił fizycznych i zdolności umysłowych, nie zaś rzeczywiste zarobki i dochody. Dzieci mają prawo do równej z rodzicami stopy życiowej niezależnie od tego, czy żyją z nimi wspólnie, czy też oddzielnie. Oznacza to, że im wyższy standard życia rodziców tym na wyższym poziomie powinni oni zaspokajać potrzeby dzieci i gwarantować zaspokojenie nie tylko potrzeb podstawowych, ale i potrzeb na wyższym poziomie. Ponadto ustawodawca w § 2 art. 135 k.r.o. przewidział możliwość wykonania obowiązku alimentacyjnego w całości lub części względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie także poprzez osobiste starania o jego utrzymanie lub wychowanie. W tym wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego ( por. teza IV i VII uchw. SN z 16.12.1987 r., III CZP 91/86, OSNCP 1988r., nr 4, poz. 42 oraz orz. SN z 10.10.1969 r. III CRN 350/69, OSNCP 1970, nr 2, poz. 15 ).

Obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dziecka nie jest ograniczony przez żaden sztywny termin, a w szczególności przez termin dojścia przez alimentowanego do pełnoletniości. Nie jest także związany ze stopniem wykształcenia w tym sensie, że nie ustaje z chwilą osiągnięcia przez alimentowanego określonego stopnia wykształcenia. Jedyną miarodajną okolicznością, od której zależy trwanie bądź ustanie tego obowiązku jest to, czy dziecko może utrzymać się samodzielnie. Istnienie uprawnienia dorosłych dzieci do alimentów zależy nadto od sytuacji ekonomicznej rodziców i od tego, czy dziecko czyni starania, by ekonomicznie się usamodzielnić.

Z określonego w art. 96 k.r.o. obowiązku rodziców troszczenia się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka oraz o przygotowanie go należycie do pracy dla dobra społeczeństwa wynika, że rodzice powinni w miarę swych sił (art. 135 § 1) umożliwić dziecku nabycie nie tylko wykształcenia średniego lub zawodowego, lecz także – stosownie do jego uzdolnień – ukończenie studiów wyższych (por. wyr. SN z 11.2.1986 r., II CRN 439/85, OSPiKA 1987, Nr 4, poz. 85, z glosą T. Smyczyńskiego).

W przypadku opóźnienia w zapłacie przez zobowiązanego świadczeń alimentacyjnych na rzecz uprawnionego, temu ostatniemu przysługuje nadto roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w oparciu o art. 481 § 1 i 2 k.c.

Przenosząc powyższe rozważania prawne na grunt niniejszej sprawy Sąd uznał, że roszczenie małoletniego powoda względem pozwanego o podwyższenie alimentów zasługiwało na uwzględnienie w części. Od czasu poprzedniego ustalenia wysokości alimentów należnych małoletniemu G. S. upłynęło bowiem 8 lat, a w toku postępowania ustalono, że w tym okresie zmianie uległ zarówno zakres usprawiedliwionych potrzeb dziecka jak i wysokość kosztów ich zaspokojenia, co związane jest z naturalnym rozwojem małoletniego, a także z powszechnym wzrostem cen popularnych towarów i usług. W tym czasie zmiany nastąpiły także w zakresie możliwości zarobkowych obojga rodziców małoletniego powoda, jak i sytuacja osobista pozwanego. W dniu (...) urodziła się kolejna córka E. S. (1), małoletnia Z. S. (2) na rzecz której pozwany obciążony jest obowiązkiem alimentacyjnym w kwocie po 700 zł miesięcznie. Nadto w lutym 2023r. pozwany dowiedział się, że choruje na cukrzycę typu I co zmusiło go do zmiany rodzaju wykonywanej pracy.

Ostatecznie po przeprowadzeniu całego postępowania dowodowego Sąd uznał, że na zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb małoletniego G. S. niezbędna jest co miesiąc kwota 1.800 zł. W ocenie Sądu strona powodowa nie udowodniła bowiem jakoby na ten cel faktycznie niezbędna była co miesiąc kwota aż 2.173 zł. Za zawyżone Sąd uznał wydatki na zakup odzieży i obuwia dla małoletniego powyżej kwoty 200 zł miesięcznie. Co istotne w tej kategorii potrzeb Sąd uwzględniał jedynie niezbędną odzież dla chłopca, której zakupem obciążona jest matka małoletniego. W toku postępowania ustalono bowiem, ze G. odbywa praktyki zawodowe i osiąga z tego tytułu własne dochody, które przeznacza na zakup drogich markowych butów itp. O ile Sąd nie neguje prawa małoletniego do posiadania takich rzeczy, o tyle nie ma podstaw do uznania ich zakupu za usprawiedliwione. Są to bowiem dobra luksusowe, których posiadanie nie jest niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania dziecka. Niemniej skoro chłopiec posiada już własne dochody, to ma prawo dysponować nimi w taki sposób w jaki uzna to za słuszne. W tym ma prawo zakupić za nie drogie buty. Niewątpliwie małoletni nadal bowiem uczy się i zdobywa wykształcenie i doświadczenie, dzięki którym w przyszłości będzie w stanie samodzielnie się utrzymać. Dopóki zatem podejmuje ten wysiłek, rodzice powinni go w tym wspierać zaspakajając jego usprawiedliwiane potrzeby. Dalej za zawyżone Sąd uznał wskazane przez stronę powodową wydatki na telefon i wakacje. Z wiedzy posiadanej przez Sąd w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych, a także z powszechnie dostępnej wiedzy na temat ofert na rynku telekomunikacyjnym wynika bowiem, że na opłacenie abonamentu telefonicznego, w ramach których można korzystać z nielimitowanej liczby wiadomości sms, rozmów oraz z pakietu Internatu wystarczyć winna kwota 50 zł miesięcznie. Niewątpliwie za uzasadnione uznać należało ponoszenie wydatków na zapewnienie małoletniemu wypoczynku wakacyjnego. Jest to potrzeba wyższego rzędu, niemniej w ocenie Sądu możliwości zarobkowe rodziców pozwalają na ponoszenie tego rodzaju wydatków na rzecz chłopca. Godzi się jednak zauważyć, że skoro G. osiąga już własne dochody, to część zwianych z tym wydatków powinien ponosić sam. Dlatego ustalając wysokość tego kosztu utrzymania chłopca Sąd uwzględnił w nim wyłącznie koszt przejazdu, pobytu i podstawowego wyżywienia dziecka w trakcie wypoczynku uznając, że na pokrycie wydatków związanych z szeroko rozumianą rozrywką małoletni winien przeznaczać dochody uzyskane z praktyk zawodowych. W tych okolicznościach Sąd uwzględnił w kosztach utrzymania chłopca kwotę 150 zł miesięcznie tytułem wypoczynku wakacyjnego. Wreszcie za zawyżone Sąd uznał koszty utrzymania lokalu mieszkalnego, zamieszkiwanego przez małoletniego powoda. Z zeznań E. B., złożonych w toku rozprawy dniu 18.09.2023r. wynika, że wraz z partnerem przeznacza ona na ten cel kwotę 2.400 zł miesięcznie. Tymczasem z dokumentów załączonych do akt sprawy wynika, że na uiszczenie czynszu najmu, opłacenie TV i Internetu oraz uiszczenie opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi E. B. przeznacza co miesiąc około 1.640 zł. W ocenie Sądu mając na uwadze wiedzę posiadaną w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych których strony tworzyły 5-osobowe gospodarstwo domowe zamieszkujące w lokalu mieszkalnym ogrzewanym gazem, własne doświadczenie życiowe, a także powszechnie dostępną wiedzę na temat aktualnych cen prąd, wody i gazu, na pokrycie pozostałych kosztów utrzymania lokalu wystarczająca winna być kwota około 600 zł miesięcznie. W tych okolicznościach udział małoletniego powoda we wszystkich wydatkach mieszkaniowych nie powinien przekroczyć kwoty 450 zł miesięcznie.

Za uzasadnione w pełnej wysokości Sąd uznał przeznaczanie kwoty 100 zł miesięcznie na pokrycie wydatków szkolnych G.. Powszechnie wiadomo, że podręczniki do nauki na poziomie szkoły ponadpodstawowej są już pełnopłatne. Z wiedzy posiadanej przez Sąd w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych wynika, że zakup takich podręczników dla dzieci uczęszczających do szkoły zawodowej oscyluje w graniach kwoty 600 zł – 700 zł rocznie. Oczywiste jest też, że poza podręcznikami dziecku należy zakupić przybory szkolne, w tym artykuły papiernicze, pisarskie itp. Wreszcie powszechnie wiadomo, że uczęszczanie przez dziecko do szkoły wiąże się z koniecznością uiszczania opłat na składki klasowe, radę rodziców, ubezpieczenie itp. W ocenie Sądu na pokrycie wszystkich tych wydatków, po wykorzystaniu kwoty 300 zł z programu (...), wystarczająca winna być kwota 100 zł miesięcznie. Mając na uwadze istotny cen popularnych towarów i usług, do jakiego doszło w okresie minionego roku, w szczególności wzrost cen zakupu żywności i artykułów drogeryjnych, w tym chemii gospodarczej, za usprawiedliwione Sąd uznał przeznaczanie kwoty 100 zł miesięcznie na zakupu środków higieny i czystości dla małoletniego. Sąd uznał przy tym, że w tej kategorii wydatków mieszczą się zarówno wydatki na kosmetyki używane przez samego G. jak i jego udział w kosztach zakupu środków piorących, czyszczących i innych środków chemii gospodarczej, użytkowanych przez rodzinę chłopca. Z tych samych względów za uzasadnione Sąd uznał przeznaczanie kwoty 700 zł miesięcznie na wyżywienie małoletniego, tym bardziej, że ma on już 17 lat i niewątpliwie wydatki na jego wyżywienie są na tym samym poziomie jak w przypadku dorosłych mężczyzn. Wreszcie nie wzbudziło wątpliwości Sądu, że na zakup leków na sezonowe infekcje oraz witamin dla powoda niezbędna jest kwota 50 zł miesięcznie. Rozważając natomiast kwestie wydatków na rozrywkę i fryzjera Sąd uznał, że podobnie jak wydatki na zakup markowego obuwia, czy rozrywki w trakcie wypoczynku letniego, koszty te małoletni winien pokrywać sam z osiąganych przez siebie dochodów. W toku postępowania ustalono bowiem, że w 2022r. małoletni odbywał praktyki zawodowe w Gospodarstwie Rolnym (...) (k.189-190) i uzyskał z tego tytułu roczny dochód w wysokości 3.897,25 zł (k. 192-193v), czyli średnio miesięcznie 324,77 zł. Co prawda z zeznań E. B. wynika, że w minionym okresie letnim małoletni uzyskiwał wyższe dochody, gdyż pracował prawie cały sierpień, przy czym środki te zostaną przeznaczone w całości na sfinansowanie kursy prawa jazdy. Ta okoliczność przyznana została zresztą przez pozwanego, który zeznał, że pracodawca małoletniego powiedział mu, że wynagrodzenie G. za pracę w okresie letnim przekaże właśnie na kurs prawa jazdy.

W tych okolicznościach Sąd uznał, że na zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb małoletniego G., w części w jakiej małoletni nie jest w stanie pokryć ich ze swoich dochodów, niezbędna jest kwota 1.800 zł miesięcznie.

Obowiązek alimentacyjny obciąża obojga rodziców w częściach odpowiadających ich możliwościom zarobkowych i majątkowych. Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o jego utrzymanie lub wychowanie (art. 135 § 2 kro).

Przedstawicielka ustawowa małoletniego powoda swój obowiązek alimentacyjny realizuje częściowo poprzez osobiste staranie o wychowanie dzieci (art. 135 § 2 kro). Nadto jednak winna ona również pieniężnie partycypować w pokrywaniu kosztów jego utrzymania. Ze zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego wynika, że E. B. przebywa obecnie na urlopie macierzyńskim i uzyskuje z tego tytułu zasiłek w wysokości 2.300 zł netto miesięcznie. Z takich dochodów winna ona, zgodnie z zasadą równej stopy życiowej, zaspokoić swoje usprawiedliwione potrzeby oraz przyczynić się do pokrywania kosztów utrzymania małoletnich dzieci, przy czym w toku postępowania ustalono, że poza małoletnim powodem E. B. posiada na swoim utrzymaniu syna J. urodzonego (...) Co istotne, w toku rozprawy z dnia 18.09.2023r. matka małoletniego powoda zeznała, że choć pełnoletnia córka J. S. nadal z nią zamieszkuje, to jednak nie ponosi ona żadnych kosztów jej utrzymania, a jedynie pozwala jej nieodpłatnie mieszkać i żywić się.

Jest oczywiste, że pozwany, będąc świadomym ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego względem dzieci powinien w pełni wykorzystać swoje możliwości zarobkowe i majątkowe oraz w sposób odpowiedni gospodarować posiadanymi środkami. Nadto zaznaczyć należy, iż obowiązek łożenia na zaspokojenie potrzeb dzieci jest obowiązkiem szczególnym, którego realizacja powinna wyprzedzać wszelkie inne zobowiązania, czemu ustawodawca niejednokrotnie dał wyraz w przepisach. Zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą dzieci mają w każdej sytuacji prawo do równej stopy życiowej z rodzicami. Oznacza to, iż oboje rodzice powinni zapewnić dziecku warunki materialne, w których sami żyją (por. uch. SN z 16.12.1987 - III CZP 81/86 - OSNC 1988, z. 4 poz. 42).

Pozwany zatrudniony w firmie P.H.U. P. Ł. P. w (...). Jak ustalono, do marca 2023 r. E. S. (1) pracował tam jako kierowa samochodów ciężarowych w transporcie międzynarodowym. W toku rozprawy z dnia18.09.2023 r. ojciec małoletniego zeznał, że z tego tytułu osiągał wynagrodzenie w wysokości około 8.000 zł netto miesięcznie, jednak w związku z problemami zdrowotnymi, zdiagnozowaną cukrzycą typu I, zmuszony był zmienić rodzaj wykonywanej pracy. W porozumieniu z pracodawcą z dniem z dniem 08.04.2023r. pozwany został zatrudniony jako mechanik samochodowy. Co istotne w toku rozprawy z dnia 18.09.2023r. pozwany sam przyznał, że jego obecne zarobki z tytułu pracy wynoszą od 4.000 zł do 4.500 zł netto miesięcznie. W tych okolicznościach, mając na uwadze wiedzę i doświadczenie Sądu posiadane w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych, w toku których konieczne było zwracanie się do Powiatowych Urzędów Pracy w W. i powiatach ościennych z zapytaniem, o oferty pracy na różnych stanowiskach pracy, w tym na stanowisku mechanik samochodowego jak i dla osób bez zawodu oraz o proponowane wynagrodzenia Sąd uznał, że możliwości zarobkowe pozwanego w rozumieniu art. 135 § 1 k.r.o. wynoszą co najmniej 4.500 zł netto miesięcznie.

Z takich dochodów pozwany winien zgodnie z zasadą równej stopy życiowej pokrywać swoje usprawiedliwione potrzeby oraz przyczyniać się do ponoszenia kosztów utrzymania małoletnich dzieci. W toku postępowania ustalono, że poza małoletni powodem pozwany posiada na swoim utrzymania małoletnią córkę Z. S. (1) ur. (...) na rzecz której został obciążony obowiązkiem alimentacyjnym w kwocie po 700 zł miesięcznie (k. 71-71v). Co prawda pozwany podnosił, że na jego utrzymaniu nadal pozostaje pełnoletnia córka J. S. na rzecz której regularnie łoży alimenty w kwocie po 600 zł miesięcznie. W toku postępowania ustalono jednak, że to dziecko E. S. (1) jest już samodzielne. Z zeznań E. B. wynika bowiem, że J. pracuje na podstawie umowy zlecenia w firmie (...). sp. z o.o. i osiąga zarobki, z których samodzielnie się utrzymuje, w tym uiszcza opłatę z tytułu nauki w liceum dla dorosłych. Z powszechnie dostępnych informacji minimalna stawka godzinowa na umowie zlecenia wynosiła w 2022 r. - 19,70 zł, a w 2023 r. w okresie od stycznia do czerwca 22,80 zł/godz., zaś od lipca 23,50 zł. Dodatkowo należy podkreślić, że J. ma prawo do skorzystania z ulgi podatkowej dla młodych wprowadzonej od 2022 r. Jest to zwolnienie podmiotowe przeznaczone dla młodych podatników podatku dochodowego od osób fizycznych. Z preferencji podatkowej mogą skorzystać osoby przed dniem dwudziestych szóstych urodzin w zakresie przychodów, których wartość nie przekracza 85 528 zł. Zwolnienie obejmuje m.in. przychody osiągnięte na podstawie umowy zlecenia. Z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością przyjąć zatem można, że J. S. jest już w stanie samodzielnie zaspokoić swoje usprawiedliwione potrzeby. Jest to o tyle istotne, że w myśl art. 133 § 1 k.r.o. rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Mając zatem na uwadze, że z zeznań E. B. wynika wprost, że J. S. utrzymuje się już samodzielnie, zaś obowiązek alimentacyjny stwierdzony orzeczeniem sądowym nie wygasa samoistnie, pozwany winien skorzystać z prawa do złożenia powództwa o wygaśnięcie jego obowiązku alimentacyjnego względem pełnoletniej i samodzielnej córki. Co istotne z zeznań matki małoletniego powoda wynika, że J. S. pracuje już od ponad roku, a pracę tę podjęła po tym jak zdecydowała się kontynuować naukę na poziomie średnim w systemie zaocznym. Zjawisko łączenia nauki w systemie zaocznym z pracą nawet na pełen etat jest zresztą powszechne. O zmianie systemu nauki pozwany został powiadomiony we wrześniu 2022r. przez E. B. (k. 209). Już wtedy mógł on zatem podjąć kroki w celu ustalenia aktualnej sytuacji J. S., ewentualnie od razu wystąpić z powództwem o ustalenie wygaśnięcia jego obowiązku alimentacyjnego względem tego dziecka. W tym miejscu godzi się zauważyć, że w myśl art. 136 k.r.o. jeżeli w ciągu ostatnich trzech lat przed sądowym dochodzeniem świadczeń alimentacyjnych osoba, która była już do tych świadczeń zobowiązana, bez ważnego powodu zrzekła się prawa majątkowego lub w inny sposób dopuściła do jego utraty albo jeżeli zrzekła się zatrudnienia lub zmieniła je na mniej zyskowne, nie uwzględnia się wynikłej stąd zmiany przy ustalaniu zakresu świadczeń alimentacyjnych. W ocenie Sądu nie podejmując w tym kierunku żadnych kroków pozwany działał na własną szkodę, w ten sposób umniejszając swoje możliwości zarobkowe. W uzasadnieniu uchwały z 26.5.1995 r., sygn. III CZP 178/94 (OSNC 1995, Nr 10, poz. 136) Sąd Najwyższy stwierdził, że "Artykuł 136 k.r.o. nie uchybia art. 135 § 1 k.r.o. co do samej zasady, że zakres świadczeń alimentacyjnych zależy – m.in. – od możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego, jednakże przy zastosowaniu art. 136 k.r.o. możliwości takie ustala się z pominięciem wymienionych w przepisie zdarzeń, które je faktycznie ograniczają lub nawet usuwają. W tych okolicznościach Sąd postanowił pominąć fakt, że pozwany nadal łoży alimenty na rzecz swojej pełnoletniej i samodzielnej córki J. S..

Przechodząc do kwestii usprawiedliwionych kosztów utrzymania samego pozwanego wskazać trzeba, że ustalając ich wysokość Sąd co do zasady kierował się okolicznościami podnoszonymi przez pozwanego w toku całego postepowania, w tym zarówno w pismach procesowych jak i w trakcie zeznań złożonych na rozprawie w dniu 18.09.2023r., weryfikując je w oparciu o zasady współżycia społecznego, dokumenty zgromadzone w toku postępowania, własna wiedzę i doświadczenie posiadane w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych, a także powszechnie dostępną wiedzą na temat cen towarów i usług. W pierwszej kolejności wskazać należy, że spośród wydatków podawanych przez pozwanego w odpowiedzi na pozew oraz w toku rozprawy z dnia 18.09.2023r. wątpliwości Sądu nie wzbudziła wyłącznie wysokość kosztów wyżywienia pozwanego. Za zawyżone Sąd uznał natomiast podawane koszty zakupu leków. Z treści odpowiedzi na pozew wynika, ze na leki pozwany przeznacza 200 zł miesięcznie. W toku rozprawy z dnia 18.09.2023r. E. S. (1) wskazał jednak, że dodatkowo co miesiąc przeznacza kwotę 200 zł na zakup insuliny i 80 zł na zakup igieł. Łączne wydatki na te potrzeby pozwanego sięgałyby zatem kwoty ponad 400 zł miesięcznie. Co istotne na wykazanie tych okoliczności E. S. (1) nie przedstawił żadnych dowodów. W tych okolicznościach w zasadniczej części wysokość wydatków na zakup leków dla pozwanego Sąd ustalił w oparciu o przedłożoną do akt sprawy dokumentacją medyczną oraz powszechnie dostępną wiedzę na temat wielkości opakowań poszczególnych leków i ich przeciętnej ceny, uzyskaną m.in. ze strony apteki internetowej www.doz.pl. (...) zakupu tych dwóch preparatów przedstawia się odpowiednio dla preparatu z insuliną: L. (300 jednostek, zapas na m-c) – cena ryczałtowa 14,58 zł, a dla insuliny L. (300 jednostek, zapas na m-c) – cena jednolita przy refundacji 30% 86,60 zł, co razem daje około 100 zł miesięcznie. Nadto koszt zakupu 50 szt. jednorazowych, sterylnych lancet firmy (...) to kwota 10,79 zł, a za 200 szt. to kwota 28,90 zł. Co istotne na rynku produktów farmaceutycznych dostępnych jest wiele innych nakłuwaczy, rożnych firm i w różnych cenach. Nawet zatem uwzględniając konieczność zakupu insuliny, innych wyrobów medycznych tj. igły do nakłuwania, a także leków na sezonowe infekcje itp. uznać należało, że na zaspokojenie tych potrzeb pozwanego wystarczając będzie kwota 200 zł miesięcznie. Kolejno ustalając wysokość udziału E. S. (1) w kosztach utrzymania domu Sąd miał na uwadze, że w budynku tym zamieszkuje łącznie 6 osób. Pozwany podnosił, że tytułem współdzielenia domu z partnerką jej dziećmi i rodzicami, przekazuje on rodzicom partnerki kwotę 1.200 zł miesięcznie, przy czym nie wskazał co składa się na te wydatki. Niemniej w ocenie Sądu kwota ta zdecydowanie przewyższa jego udział w kosztach utrzymania domu. Z dokumentów przedłożonych do akt sprawy wynika, że średni miesięczny wydatek na zakup opału wynosi 510 zł (k.187-188), opłata za wodę to kwota średnio 180 zł miesięcznie (k.180), za wywóz odpadów komunalnych 135 zł miesięcznie (k.174), a za wywóz nieczystości płynnych 248 zł miesięcznie (k.186). Do kosztów tych doliczyć należy także wydatki na zakup środków chemii gospodarczej, w tym środków do prania czy czyszczenia i opłaty za zużycie energii elektrycznej. W oparciu o własną wiedzę na temat aktualnych cen popularnych towarów i usług, w tym cen środków czystości i energii elektrycznej oraz wiedzę i doświadczenie w zakresie przeciętnej wysokości tego rodzaju wydatków w 6-osobym gospodarstwie domowym posiadaną w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych Sąd uznał, że łączna wysokość tych wydatków nie powinna przekroczyć kwoty 350 zł miesięcznie. Wreszcie pośród kosztów utrzymanie domu Sąd uwzględnił także koszty opłacenie abonentów TV i Internetu do kwoty 200 zł miesięcznie albowiem zgodnie z powszechnie dostępną wiedzą operatorzy usług telewizyjnych i internatowych posiadają w swojej ofercie abonamenty, które w tej cenie oferują zarówno dostęp do Internetu jak i możliwość korzystania z TV. Skoro z telewizji oraz Internetu korzystają wszyscy domownicy, to nie ma podstaw do tego by wydatek z tego tytułu ponosił sam pozwany. Reasumując łączne miesięczne wydatki na utrzymanie domu zajmowanego przez pozwanego, jego partnerkę i jej rodzinę wynoszą około 1623 zł. Zgodnie z zasadami współżycia społecznego, koszty utrzymania i użytkowania lokalu/domu obciążają każdą z zamieszkujących go osób w stopniu równym. Oznacza to, że udział pozwanego w tych wydatkach wynosi około 270 zł miesięcznie, a nie 1.200 zł jak wskazywał w odpowiedzi na pozew. Dlatego w kosztach utrzymania E. S. (1) Sąd uwzględnił jako udział w wydatkach domowych kwotę 270 zł, uznając za nieusprawiedliwione świadczenie przez niego wyższych kwot. Za zawyżone Sąd uznał podane przez ojca małoletniego powoda koszty zakupu środków higieny i czystości, odzieży i obuwia, a także wydatki na abonament telefoniczny, paliwo oraz ubezpieczenie. W toku postępowania E. S. (2) nie podnosił jakoby posiadał szczególne wymagania w zakresie higieny czy pielęgnacji, a skoro udział w zakupie środków chemii gospodarczej został uwzględniony przy kosztach utrzymania domu Sąd uznał, że na zaspokojenie tych potrzeb pozwanego w pozostałym zakresie wystarczająca winna być kwota 50 zł miesięcznie. Nadto mając na uwadze wiek pozwanego, fakt że jest on osobą dorosła i w związku z tym jego garderoba nie wymaga co sezonowej wymiany jak w przypadku dzieci, a jedynie odświeżenia, wydatki na zakup odzieży i obuwia uwzględniono do kwoty 100 zł miesięcznie. Następnie kierując się zasadą równej stopy życiowej oraz powszechnie dostępną wiedzą na temat aktualnych ofert na rynku telekomunikacyjnym Sąd uznał za usprawiedliwione przeznaczanie przez pozwanego kwoty 50 zł miesięcznie na opłacenie telefonu. Ustalając wydatki na paliwo Sąd miał na uwadze, że pozwany pracuje w (...) oddalonych od miejsca jego zamieszkania o 7,5 km. Oznacza to, że celem dojazdu do pracy średnio miesięcznie przebywa on około 300km - 350km. Uwzględniając okazjonalne dojazdy do lekarza, a także konieczność opłacenie obowiązkowej składki ubezpieczenia OC w kwocie 850 zł rocznie (k. 181) i przeglądu, a także średnią cenę paliwa na poziomie 6,50 zł/l i spalanie na poziomie 7l/100km Sąd uznał, że na pokrycie tych wydatków wystarczyć winna pozwanemu kwota 300 zł miesięcznie. Wreszcie Sąd miał na uwadze, że z dokumentów przedłożonych do akt sprawy wynika, że pozwany uiszcza składkę (...) w kwocie 317 zł miesięcznie. Pozwany nie wskazał jednak z jakiego powodu uiszcza tak wysoką składkę. O ile do lutego 2023r. za uzasadnienie ponoszenia tak wysokościach wydatków na ten cel można było uznać rodzaj wykonywanej przez pozwanego pracy tj. kierowca samochodów ciężarowych w transporcie międzynarodowym, o tyle przyczyna ta odpadła z chwilą zmiany stanowiska pracy. Mając na uwadze obecne zarobki pozwanego, a także obowiązek alimentacyjny obciążający na dwójkę małoletnich dzieci, ponoszenia tak wysokich wydatków na ubezpieczenie należy uznać za niezasadne powyżej kwoty 86,43 zł. Z informacji umieszonych na stronie www.pzu.pl wynika bowiem, że średnia roczna składka za ryzyko ubezpieczeniowe z tytułu śmierci wynosi 86,43 zł.

Co prawda pozwany podnosił, że ponosi także wydatki z tytułu rat kredytów gotówkowych. Tego rodzaju koszty nie zasługują jednak na miano usprawiedliwionych kosztów utrzymania. Zgodnie z utrwalonym w judykaturze poglądem zadłużenie bankowe nie może powodować ograniczenia należnych małoletniemu dziecku środków utrzymania i wychowania. Osoba na której ciąży obowiązek alimentacyjny, musi się z tym liczyć przy podejmowaniu wydatków na zakup mebli, telewizora, lodówki itp. i ich wysokość planować stosownie do posiadanych możliwości z uwzględnieniem wspomnianego obowiązku alimentacyjnego (tak wyrok SN z 12.11.1976 r., III CRN 236/76, L.).

Biorąc zatem pod uwagę, że usprawiedliwione koszty utrzymania z małoletniego powoda ustalono na kwotę 1.800 zł miesięcznie, a możliwości zarobkowe pozwanego na kwotę 4.500 zł netto miesięcznie, Sąd zobowiązał E. S. (1) do łożenia na rzecz G. S. podwyższonej renty alimentacyjnej w kwocie po 1.200 zł miesięcznie. W ocenie Sądu taki rozdział kosztów utrzymania małoletnich pomiędzy rodzicami uzasadnia fakt, że małoletni zamieszkuje wspólnie z matką i to ona obciążona jest obowiązkiem dokładania osobistych starań o jego utrzymanie i wychowanie, zaś pozwany ogranicza się do realizowania kontaktów z synem, które co do zasady maja formę pośrednią.

Na koniec godzi się zauważyć, że uiszczając na rzecz małoletnich powodów alimenty w podwyższonej kwocie, pozwany nadal będzie dysponował kwotą 3.300 zł, która niewątpliwie winna wystarczyć zarówno na zaspokojenie jego usprawiedliwionych potrzeb ustalonych na kwotę około 1.757 zł miesięcznie jak i na wywiązywanie się z obowiązku alimentacyjnego względem małoletniej córki Z. S. (1) poprzez łożenia na jej rzecz alimentów w kwocie po 700 zł miesięcznie. Nawet po pokryciu tych wydatków pozwanemu pozostanie do dyspozycji kwota około 800 zł miesięcznie.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w pkt 1 sentencji wyroku, w pozostałym zakresie oddalając powództwo o podwyższenie alimentów (pkt. 2).

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 108 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. i art. 102 k.p.c., i mając na uwadze obowiązek alimentacyjny jakim obciążony został pozwany E. S. (1) oraz konieczność zaspokojenia przez niego swoich usprawiedliwionych potrzeb, a także fakt, że powód jest osobą małoletnią i co do zasady nie dysponuje dochodami, z których mógłby pokryć koszty, Zatem Sąd odstąpił od obciążania tymi kosztami którejkolwiek ze stron.

Na podstawie art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c. wyrokowi w pkt 1, zasądzającym alimenty, nadano z urzędu rygor natychmiastowej wykonalności

sędzia Dariusz Ratajczak