Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lipca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Wągrowcu, Wydział III Rodzinny i Nieletnich w składzie:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Szymczewska

Protokolant: Magdalena Kuryś Stoińska

po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2019 r. w Wągrowcu

na rozprawie

sprawy z powództwa W. J. (1)

przeciwko W. J. (2)

o alimenty

Oddala powództwo.

Sędzia Katarzyna Szymczewska

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 04.03.2019 r. powódka W. J. (1) wniosła o zasądzenie od pozwanego W. J. (2) renty alimentacyjnej w kwocie po 500 zł miesięcznie. Jednocześnie w pozwie wniesiono o udzielenie zabezpieczenia powództwa poprzez zobowiązanie pozwanego do uiszczania na rzecz powódki renty alimentacyjnej po 500 zł miesięcznie na czas trwania postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż powódka jest zarejestrowana w PUP jako osoba bezrobotna, bez prawa do zasiłku oraz że poszukuje pracy również na własną rękę, jednak bezskutecznie. Jej sytuacja jest obecnie ciężka i nie stać jej na godne życie, zakup odzieży czy środków czystości. W. J. (1) podniosła także, że nadal się uczy w trybie zaocznym oraz że jeździ do lekarza w P. ( (...) Szczękowej). Powódka wskazała wreszcie, że obecnie pozostaje na utrzymaniu swojego chłopaka z którym wspólnie zamieszkuje, a częściowo pomaga jej też matka M. J.. W jej opinii pozwany W. J. (2), który nigdy nie wspierał powódki finansowo, nawet gdy miała urodziny i nie łożył na jej szkołę oraz inne potrzeby, pracuje, więc może łożyć na nią alimenty.

W odpowiedzi na pozew, W. J. (2) wniósł o oddalenie powództwa w całości wskazując, że w listopadzie 2018 r. uchylono jego obowiązek alimentacyjny wobec córki W. J. (1) z uwagi na zaprzestanie przez nią nauki w trybie dziennym. Powódka nie utrzymywała i nie utrzymuje z pozwanym kontaktów, ani też nigdy go nie odwiedziła. Obecnie zamieszkuje ona wraz z chłopakiem i uczęszcza do szkoły dla dorosłych. W jego opinii W. J. (1) może podjąć pracę i utrzymać się sama. Wskazał nadto, że na rynku pracy dostępnych jest wiele ofert pracy dla osób bezrobotnych. On sam posiada natomiast orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, nadto choruje na nadciśnienie oraz cukrzycę i pozostaje pod opieką poradni kardiologicznej oraz diabetologicznej w P.. W. J. (2) podniósł także, że w październiku 2018 r. zabrano mu prawo do renty inwalidzkiej, którą dotychczas pobierał. Pozwany odwołał się od decyzji lekarza orzecznika ZUS i obecnie toczy się w związku z tym postępowanie przed Sądem Okręgowym w Poznaniu w sprawie sygn. akt VII U 426/19/7.

Postanowieniem z dnia 30.04.2019 r. tut. Sąd oddalił wniosek powódki o udzielenie zabezpieczenia.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka W. J. (1) ur. (...) jest córką M. J. i pozwanego W. J. (2). Wyrokiem z dnia 30.10.2018 r. w sprawie sygn. akt III RC 159/18 tut. Sąd ustalił wygaśnięcie obowiązku alimentacyjnego pozwanego wobec powódki, ostatnio ustalonego ugodą sądową zawartą przed Sądem Rejonowym w Wągrowcu w dniu 14.06.2012 r. w sprawie sygn. akt III RC 149/12, na kwotę 350 zł miesięcznie.

okoliczności bezsporne, nadto wyrok SR w Wągrowcu sygn. akt III RC 159/18 /k. 4/, dokumenty zgromadzone w aktach sprawy SR w Wągrowcu sygn. III RC 159/18

W tamtym okresie W. J. (1), która będąc uczennicą II klasy technikum handlowego przy ZS nr 1 w W. nie uzyskała w roku szkolnym 2017/2018 promocji do następnej klasy, w październiku 2018 r. zrezygnowała z dalszej nauki w tym kierunku i z dniem 24.10.2018 r. rozpoczęła naukę w LO dla Dorosłych jako uczennica klasy II o profilu policyjno-wojskowym i z tego tytułu ponosiła koszt czesnego. Zajęcia odbywały się tam w trybie zaocznym, przez dwa weekendy w miesiącu, od soboty do niedzieli. Nadto z uwagi na przebyty w przeszłości uraz szczęki, powódka pozostawała pod opieką poradni chirurgii szczękowej w P., do której udawała się średnio raz w roku. Od dnia 07.10.2018 r., kiedy W. J. (1) wyprowadziła się od swojej matki, zamieszkiwała z chłopakiem, w domu jego rodziców, gdzie zajmowali oni pierwsze piętro budynku. Powódka nie pracowała, nie była zarejestrowana w PUP i nie osiągała żadnych własnych dochodów. Pozostawała na utrzymaniu chłopaka. Natomiast W. J. (2), który z zawodu jest stolarzem-cieślą, a nadto posiada prawo jazdy kat. B i C oraz ukończony kurs operatora koparko-ładowarki i kurs spawacza, posiadał orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Z uwagi na występowanie u niego cukrzycy typu 2 i nadciśnienia tętniczego, pozwany pozostawał pod opieką lekarza kardiologa i diabetologa oraz przyjmował na stałe leki. Pobierał też rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w kwocie 809,15 zł netto miesięcznie, jednak z dniem 30.09.2018 r. utracił do niej prawo. W. J. (2) zamieszkiwał wspólnie z pełnoletnim synem w użyczonym im nieodpłatnie lokalu. Pomimo ciążącego na nim obowiązki alimentacyjnym, pozwany nie łożył na utrzymanie córki, która pobierała świadczenia z (...).

dowód: dokumenty zgromadzone aktach sprawy SR w Wągrowcu sygn. III RC 159/18

Obecnie W. J. (1) nadal jest uczennicą LO dla Dorosłych przy ZS nr 1 w W. i z tego tytułu ponosi łączny wydatek w kwocie 200 zł miesięcznie, w tym: czesne – 60 zł, koszt dojazdu – 80 zł oraz zakup podręczników i przyborów szkolnych – 60 zł. W roku szkolnym 2018/2019 powódka uzyskała promocję do klasy III. Od września 2019 r. zajęcia lekcyjne odbywać będzie ona co weekend, zaś od II semestru - co dwa weekendy. W. J. (1) nadal zamieszkuje wraz z chłopakiem w domu jego rodziców, zaś na utrzymanie lokalu mieszkalnego niezbędna jest każdego miesiąca kwota około 880 zł, w tym prąd – 180 zł/2 miesiące, woda – 320 zł/2 miesiące, wywóz szamba – 120 zł/2 miesiące, zakup butli gazowej – 50 zł miesięcznie, Internet, TV i podatek od nieruchomości – 100 zł miesięcznie oraz zakupu opału – 400 zł miesięcznie. Udział powódki we wszystkich tych wydatkach to kwota 220 zł miesięcznie. Nadto na zakup odzieży, obuwia, kosmetyków i środków higieny i czystości dla powódki niezbędna jest kwota 280 zł miesięcznie, a jej wyżywienie to wydatek rzędu 400 zł miesięcznie. W. J. (1) nie choruje przewlekle i nie przyjmuje na stałe żadnych leków, podobnie jednak jak poprzednio pozostaje pod opieką poradni chirurgii szczękowej w P. w której odbywa wizyty raz w roku w ramach NFZ. Również raz do roku, w ramach NFZ odbywa wizyty u lekarza okulisty w W. i wymienia okulary, przy czym ostatnio na ich zakup przeznaczyła kwotę 220 zł. Łączny wydatek z tytułu zakupu okularów, dojazdów do specjalistów oraz okazjonalnego zakupu leków wynosi średnio 40 zł miesięcznie. Na opłacenie usług telefonicznych powódka potrzebuje zaś kwotę 40 zł miesięcznie.

dowód: zaświadczenie o kontynuowaniu nauki /k. 3 /, a nadto zeznania W. J. (1) /k. 32-33, 35-koperta, 60, 62-koperta/

W okresie od listopada 2018 r. do lutego 2019 r. W. J. (1) zatrudniona była na stanowisku kasjer/sprzedawca w markecie (...) w W., jednak z końcem miesiąca rozwiązała umowę z pracodawcą. W toku niniejszego postępowania pracowała natomiast dorywczo w lodziarni, jako sprzedawca i z tego tytułu uzyskiwała dochód w kwocie 200 zł tygodniowo, jednak z początkiem lipca 2019 r. zrezygnowała również z tego zajęcia. Obecnie zaś zarejestrowana jest w Powiatowym Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna, bez prawa do zasiłku i pozostaje na utrzymaniu swojego chłopaka. Powódka nie posiada orzeczenia o niepełnosprawności lub niezdolności do pracy.

dowód: zeznania W. J. (1) /k. 32-33, 35-koperta, 60, 62-koperta/

W. J. (2) zamieszkuje obecnie w wynajmowanym mieszkaniu i z tego tytułu opłaca czynsz w kwocie 300 zł, a także ponosi koszty zużycia prądu i wody. W wyniku stwierdzenia przez lekarza orzecznika ZUS, że pozwany nie jest już niezdolny do pracy, z dniem 30.09.2018 r. utracił on prawo do renty i obecnie utrzymuje się z prac dorywczych na budowach, z których osiąga dochód w kwocie 500-700 zł miesięcznie, a nadto korzysta z pomocy siostry.

dowód: kopia: decyzji ZUS /k. 21/, orzeczenia lekarza orzecznika ZUS /k.22/, zeznania W. J. (2) /k. 33, 35-koperta, 60, 62-koperta/

Po utracie prawa do renty W. J. (2) podjął czynności mające na celu przywrócenie świadczenia, w wyniku których toczy się obecnie przed Sądem Okręgowym w Poznaniu postępowanie sygn. akt VII U 426/19. W toku tego postępowania pozwany wezwany został do poddania się badaniu lekarskiemu przez biegłych sądowych kardiologa i diabetologa. Badania te przeprowadzone dnia w dniach 4.04 i 16.04.2019 r. zakończone zostały wydaniem przez biegłych opinii, w której rozpoznano u pozwanego cukrzycę typu II, nadciśnienie tętnicze oraz chorobę niedokrwienną serca, przy czym finalnie biegli wskazali, że z uwagi na poprawę stanu kardiologicznego, W. J. (2) nie jest już dłużej niezdolny do pracy.

dowód: kopie: dokumentacji ze sprawy SO w Poznaniu sygn. akt VII U 426/19 /k. 24-30/, opinii lekarskiej biegłych sądowych wydanej na potrzeby postepowania SO w Poznaniu sygn. akt VII U 426/19 /k. 56-58/

Pozwany posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, wydane dnia 17.10.2017 r., na okres do dnia 17.10.2020r., ze wskazaniem do wykonywania pracy lekkiej, spokojnej lub w zakładzie pracy chronionej.

dowód: kopia orzeczenia /k. 23/

W okresie ostatnich 6 miesięcy Powiatowe Urzędy Pracy w W., O., i P. dysponowały ofertami pracy na stanowisku:

- kierowca samochodu z prawo jazdy kat. B lub C za proponowanym wynagrodzeniem od 2.200 zł brutto do 3.500 zł brutto miesięcznie,

- stolarz/cieśla za proponowanym wynagrodzeniem od 2.200 zł brutto do 5.000 zł brutto miesięcznie,

- spawacza za proponowanym wynagrodzeniem od 2.200 zł brutto do 3.500 zł brutto miesięcznie,

- operator koparko-ładowarki za proponowanym wynagrodzeniem od 2.200 zł brutto do 4.000 zł brutto miesięcznie,

- sprzedawca za proponowanym wynagrodzeniem od 2.200 zł brutto do 2.800 zł brutto miesięcznie,

- dla osób bez zawodu za proponowanym wynagrodzeniem od 2.250 zł brutto do 3.000 zł brutto miesięcznie.

Żaden z urzędów nie dysponował natomiast ofertami pracy na wskazanych stanowiskach dla osób z orzeczonym stopniem niepełnosprawności czy też ofertami pracy w zakładach chronionych.

dowód: informacje z PUP W. /k. 42/, PUP P. /k. 44/, PUP O. /k. 47-51/

Powyższe okoliczności Sąd ustalił w oparciu o wymienione dowody z dokumentów oraz zeznania świadków i stron.

Na wstępie, przed omówieniem oceny zeznań stron należy zauważyć, że choć zasadniczo zgodnie z art. 299 k.p.c. dowód z przesłuchania stron winien mieć charakter jedynie pomocniczy, to specyfika spraw alimentacyjnych czyni dowody z dokumentów oraz zeznań stron zdecydowanie pierwszoplanowymi. Zwykle głównie same strony, a nie osoby postronne są zorientowane w skali życiowych potrzeb i wydatków ponoszonych na ich pokrycie. Również przy ocenie zeznań stron większe znaczenie niż w sprawach innego typu ma ich weryfikacja przez pryzmat zasad doświadczenia życiowego. To oznacza, że Sąd analizuje zeznania stron w aspekcie przeciętnej wysokości podstawowych kosztów utrzymania osób dorosłych i dzieci w różnym wieku, znanej Sądowi w oparciu o własne doświadczenie życiowe, z doświadczenia związanego z prowadzeniem wielu innych postepowań alimentacyjnych oraz z uwagi na posiadanie powszechnie dostępnej wiedzy o cenach popularnych produktów i usług.

Mając na uwadze powyższe, Sąd dał wiarę zeznaniom W. J. (1) jedynie częściowo tj. w zakresie rodzaju i wysokości kosztów utrzymania domu, w którym zamieszkuje ona wspólnie z swoim chłopakiem, a także co do częstotliwości odbywanych przez nią zjazdów szkolnych i wysokości opłacanego czesnego. Okoliczności te zgodne są bowiem z doświadczeniem życiowym i wiedzą Sądu, na temat ilości zajęć odbywanych w toku nauki w trybie zaocznym, czy wysokości przeciętnych kosztów utrzymania domu, zajmowanego przez 4 osoby, posiadaną w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych. Nadto zaś za prawdziwe Sąd przyjął twierdzenia powódki co do stanu jej zdrowia, okresowego odbywania wizyt u lekarzy specjalistów chirurga szczękowego i okulisty oraz braku konieczności przyjmowania na stałe leków, a także co do korzystania przez nią z pomocy chłopaka w dojazdach na zajęcia szkolne. Natomiast w pozostałym zakresie Sąd uznał zeznania powódki za nieprawdziwe. W szczególności zaś twierdzenia W. J. (1) co do wysokości jej wydatków na zakup odzieży i obuwia czy dojazdy do szkoły, Sąd uznał za zawyżone i nieudowodnione. Sąd nie podzielił nadto argumentów powódki co do istnienia obiektywnych przeszkód w podjęciu przez nią pracy zarobkowej. Okoliczności te zostaną jednak omówione szczegółowo w dalszej części tego uzasadnienia.

Co do zasady zeznania W. J. (2) nie wzbudziły większych wątpliwości Sądu. Podnoszone przez niego fakty w znacznej części poparte bowiem zostały stosownymi dokumentami oraz co do zasady nie stały w sprzeczności z wiedzą i doświadczeniem życiowym Sądu. Nadto zaś wskazać należy, że strona powodowa nie kwestionowała twierdzeń pozwanego.

Autentyczność przedstawionych przez stronę powodową i pozwanego dokumentów nie była kwestionowana przez strony, jak również nie wywołała żadnych uzasadnionych wątpliwości Sądu co do ich prawdziwości. Zgodnie z art. 245 k.p.c. stanowiły one dowód tego, że osoby, które je podpisały złożyły oświadczenie zawarte w ich treści. Do sprawy przedłożono również kopie pism z ZUS i informacje z urzędów pracy. Jako dokumenty urzędowe zgodnie z dyspozycją art. 244 § 1 i 2 k.p.c. stanowiły dowód tego, co zostało w nich w sposób urzędowy zaświadczone.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 133 § 1 k.r.o., rodzice zobowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Poza powyższym wypadkiem uprawniony do świadczeń alimentacyjnych jest tylko ten, kto znajduje się w niedostatku (art. 133 § 2 k.r.o.).

Obowiązek alimentacyjny o którym mowa w art. 133 § 1 k.r.o. ma szczególny, uprzywilejowany charakter i trwa dopóty, dopóki dziecko nie zdobędzie możliwości zarobkowych, pozwalających na samodzielne utrzymanie się, i to niezależnie od osiągniętego przez dziecko wieku. Wskazać tu należy, że co do zasady przyjmuje się, że dziecko uczące się w trybie dziennym, czy to w szkole średniej czy też już później na studiach, nie ma możliwości osiągniecia takich dochodów, które wystarczałyby na zaspokojenie jego usprawiedliwionych potrzeb czy to w całości, czy też w części.

W niniejszej sprawie Sąd ponad wszelką wątpliwość ustalił natomiast, że powódka W. J. (1) posiada już możliwość samodzielnego utrzymania się. Niewątpliwie zresztą do tych samych wniosków doszedł wcześniej tut. Sąd prowadząc postępowanie w sprawie o sygn. akt III RC 159/19 i wydając w dniu 30.10.2018 r. wyrok ustalający wygaśnięcie obowiązku alimentacyjnego W. J. (2) względem W. J. (1). W opinii Sądu od czasu wydania tego orzeczenia w sytuacji powódki nie zaszły żadne istotne zmiany. Co prawda aktualnie posiada ona status osoby bezrobotnej, nie oznacza to jednak, że nie jest zdolna do samodzielnego utrzymania się. Podkreślić bowiem należy, że dla Sądu nie jest istotne, czy ktoś faktycznie pracuje, ale czy posiada potencjalną zdolność do samodzielnego utrzymania. Podkreślenia wymaga, że również w sytuacji odwrotnej, tj. pozostawania bez zatrudnienia rodzica zobowiązanego do alimentacji dziecka, nie jest to dla Sądu argument uzasadniający wygaśnięcie obowiązku alimentacyjnego.

W celu ustalenia potencjału możliwości dochodowych powódki, Sąd zwrócił się do Powiatowych Urzędów Pracy: w W. oraz powiatach ościennych o udzielenie informacji o aktualnie dostępnych ofertach pracy na ich terenie. W odpowiedzi urzędy te wskazały, że w okresie minionych 6 miesięcy dysponowały wieloma ofertami zatrudnienia dla osób bez żadnego zawodu i bez kwalifikacji, za proponowanym wynagrodzeniem w wysokości przynajmniej najniższego krajowego wynagrodzenia.

Następnie Sąd rozważył, czy istnieją jakiekolwiek obiektywne przyczyny, dla których W. J. (1) nie może obecnie podjąć pracy i stwierdził, że nie występują. Nie jest bowiem w opinii Sądu przeszkodą fakt, że powódka ma obecnie ukończone tylko gimnazjum. Na rynku pracy dostępne są przecież oferty dla osób bez wykształcenia, zawodu i kwalifikacji. Podobnie za przeszkodę nie można uznać faktu kontynuowania przez powódkę nauki w trybie zaocznym. Z zeznań samej W. J. (1) wynika bowiem, że weekend zjazdowy w LO dla Dorosłych do którego uczęszcza, przypada co do zasady co dwa tygodnie i obejmuje sobotę oraz niedzielę. Oznacza to, że nie może ona pracować de facto tylko w dwie soboty w miesiącu i ewentualnie jedną niedzielę. Należy bowiem pamiętać, że na mocy ustawy z 10 stycznia 2018 r. o ograniczeniu handlu w niedziele i święta oraz niektóre inne dni (Dz.U. poz. 305 ze zm.), poza jedną niedzielą w miesiącu, pozostałe są co do zasady wolne od handlu. Zresztą jak ustalono, już wcześniej powódka podejmowała próby godzenia nauki z pracą, gdy w okresie od listopada 2018 r. do lutego 2019 r. zatrudniona była na stanowisku kasjer/sprzedawca w sklepie (...) w W.. Należy także wskazać, że na rynku pracy funkcjonuje też wiele firm, które wychodzą naprzeciw swoim pracownikom, dając im możliwość elastycznego planowania grafiku, umożliwiając w ten sposób łączenie pracy z nauką. Przykładem może tu być np. firma (...), gdzie można pracować przez 4 dni w tygodniu, czy też sieć salonów (...), gdzie również istnieje możliwość bardziej indywidualnego ustalenia grafiku pracy. Są to okoliczności znane Sądowi w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych, w toku których strony wskazywały, że zatrudnione są właśnie w tych przedsiębiorstwach. Wreszcie zaś wskazać należy, że powódka nie jest osobą niepełnosprawną ani też nie posiada orzeczenia o niezdolności do pracy.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał że powódka zdolna jest osiągać wynagrodzenie na poziomie co najmniej minimalnego wynagrodzenia krajowego tj. 2.200 zł brutto czyli ok. 1.630 zł netto miesięcznie. Z takich dochodów winna ona zaspakajać własne usprawiedliwione potrzeby, które w toku niniejszego postępowania Sąd oszacował na łączną kwotę ok. 1.200 zł miesięcznie, a na którą składają się wydatki na:

- partycypowanie w kosztach utrzymania domu, które obliczone na podstawie zeznań W. J. (1) złożonych co do wysokości kosztów zużycia energii elektrycznej, wody i wywozu szamba, złożonych w toku rozprawy z dnia 25.07.2019 r. i przy uwzględnieniu, że podane przez nią kwoty obejmują okresy dwumiesięczne, oraz doliczając koszty zakupu drewna i węgla na opał w wysokości ok. 4.800 zł rocznie (400 zł miesięcznie), kwoty 50 zł tytułem zakupu 1 butli gazowej na miesiąc oraz kwoty 100 zł miesięcznie na wydatki tj. Internet, TV i podatek od nieruchomości, ustalone w oparciu o wiedzę Sądu w zakresie przeciętnej wysokości tych wydatków, posiadaną w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych. Łącznie wydatki te Sąd ustalił na kwotę 880 zł miesięcznie. Mając zaś na uwadze, że W. J. (1) zamieszkuje wspólnie ze swoim chłopakiem oraz jego rodzicami, a zgodnie z zasadami współżycia społecznego każdy z domowników obciążony jest kosztami utrzymania domu w części równej, kwotę tę podzielono przez liczbę domowników, uzyskując udział powódki w tych wydatkach w wysokości 220 zł miesięcznie (880 zł / 4 os.);

- wyżywienie w kwocie 400 zł miesięcznie, przy czym mając na uwadze, że W. J. (1) nie podniosła jakoby ze względów zdrowotnych lub innych musiała stosować specjalistyczna dietę, co mogłoby wpłynąć na wzrost kosztów jej wyżywienia, kwotę tę Sąd ustalił również w oparciu o wiedzę w zakresie przeciętnej wysokości tych wydatków ponoszonych przez kobiety w wieku powódki, a posiadaną w związku z prowadzeniem wielu innych postępowań alimentacyjnych;

- zakup odzieży, obuwia, kosmetyków i środków czystości oraz higieny w kwocie 280 zł miesięcznie, która przy uwzględnieniu możliwości zarobkowych powódki stanowi w opinii Sądu realną wysokość wydatków ponoszonych przez W. J. (1) na te cele, w przeliczeniu na jeden miesiąc;

- leczenie w kwocie 40 zł miesięcznie, obejmujące zarówno koszt dojazdów do specjalistów: chirurga szczękowego w P. oraz okulisty w W., do których powódka uczęszcza jeden raz w roku, w ramach NFZ i w związku z tym nie ponosi kosztów samej wizyty, a nadto koszt zakupu okularów, podzielony na 12 miesięcy oraz okazjonalne wydatki na zakup leków potrzebnych w przypadkach przeziębień, itp.;

- kontynuowanie przez powódkę nauki w kwocie 200 zł miesięcznie, w tym opłata za czesne – 60 zł miesięcznie, wydatki na zakup podręczników i innych przyborów szkolnych – 60 zł oraz koszty dojazdu do szkoły w wysokości 80 zł miesięcznie, oszacowane przy uwzględnieniu faktu, że do szkoły dowozi ją i odbiera jej chłopak swoim samochodem i w tym celu przebywa każdorazowo 30 km (2 x 15 km), czyli nie więcej niż 200 km miesięcznie, zaś średnia cena paliwa wynosi obecnie ok. 5,20 zł/l, a średnie spalanie przeciętnego samochodu osobowego nie przekracza 8 litrów paliwa na 100 km, co w przypadku powódki daje nie więcej niż 16 litów paliwa na miesiąc. Tym samym koszt zakupu paliwa na dojazdy do szkoły to ok. 80 zł (16 l x 5,20 zł);

- telefon w kwocie 40 zł, gdyż na rynku dostępne są abonamenty w tej wysokości w ramach których zaspakajane są podstawowe potrzeby użytkowników telefonów komórkowych, których posiadanie jest już w dzisiejszych czasach standardem.

Niewątpliwie zatem wykorzystując w pełni posiadane przez siebie możliwości zarobkowe, a oscylujące na poziomie kwoty 1.630 zł netto miesięcznie, W. J. (1) byłaby w stanie samodzielnie zaspokoić w całości swoje usprawiedliwione potrzeby, oszacowane przez tut. Sąd na kwotę do 1.200 zł miesięcznie. Tym samym w niniejszej sprawie brak jest podstaw do stwierdzenia, że spełnione zostały przesłanki orzeczenia obowiązku alimentacyjnego z art. 133 § 1 kro.

Skoro zaś powódka nie tylko jest już osobą pełnoletnią, ale przede wszystkim posiada możliwość samodzielnego utrzymania się, obowiązek alimentacyjny pozwanego względem niej może być rozpatrywany wyłącznie na zasadach ogólnych, tak jak każdy inny obowiązek alimentacyjny pomiędzy krewnymi. W przypadku bowiem niespełnienia przesłanek z art. art. 133 § 1 kro, jedyną inną przesłanką do orzeczenia obowiązku alimentacyjnego jest niedostatek strony dochodzącej alimentów (art. 133 § 2 k.r.o.). Niedostatek występuje natomiast wtedy, gdy uprawniony nie może własnymi siłami, z własnych środków zaspokoić swoich usprawiedliwionych potrzeb.

Mając na uwadze powyższe Sąd zważył, że W. J. (1) faktycznie jest obecnie osobą bezrobotną i nie osiąga żadnych dochodów. W żaden sposób nie udowodniła ona jednak, że sytuacja ta jest wynikiem istnienia obiektywnych, niezależnych od niej przyczyn, uniemożliwiających jej podjęcie zatrudnienia. Nadto jak ustalono, gdyby W. J. (1) faktycznie podjęła pracę zarobkową, uzyskałaby wynagrodzenie w kwocie co najmniej 1.630 zł netto miesięcznie, która byłaby wystarczająca na pokrycie jej usprawiedliwionych kosztów utrzymania, oszacowanych w toku tego postępowania na kwotę 1.200 zł miesięcznie. Nie ma zatem w ocenie Sądu żadnych podstaw do uznania, że z przyczyn obiektywnych i niezależnych od siebie W. J. (1) znajduje się w niedostatku.

Mając zaś na uwadze powyższe, Sąd uznał, że brak jest jakichkolwiek podstaw do obciążenia pozwanego W. J. (2) obowiązkiem alimentacyjnym na rzecz jego córki, a tym samym powództwo W. J. (1) należało oddalić w całości, o czym orzeczono w pkt. 1 wyroku.

Na marginesie tylko wskazać należy, że w toku niniejszego postępowania ustalono, iż zarówno obecna sytuacja majątkowa pozwanego,, jak i jego możliwości zarobkowe, nie różnią się co do zasady od sytuacji i możliwości powódki. Pozwany W. J. (2) jest bowiem również osobą bezrobotną, a nadto posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. W związku z problemami zdrowotnymi, pobierał do września 2018 r. świadczenie rentowe z tytułu częściowej niezdolności do pracy, to z początkiem października 2018 r. został pozbawiony prawa do renty. Co prawda pozwany podjął czynności mające na celu przywrócenie mu prawa do świadczenia, jednakże na chwilę obecną są one bezskuteczne. W związku z tym aktualnie W. J. (2) utrzymuje się wyłącznie z prac dorywczych oraz korzysta z pomocy rodziny. Z tak uzyskanych środków musi on pokryć koszty własnego utrzymania, na które składają się m.in. koszt najmu i użytkowania mieszkania, ale też koszty zakupu leków, wyżywienia itp. Przy czym mając na uwadze, że powódka nie udowodniła jakoby spełniała którąkolwiek z przesłanek orzeczenia na jej rzecz obowiązku alimentacyjnego, okoliczności te pozostają co do zasady bez znaczenia dla istoty sprawy.

W niniejszym postępowaniu strona powodowa zwolniona była od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych na podstawie na mocy art. 96 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.). Mając zaś na uwadze, że w toku całego postępowania pozwany nie poniósł żadnych kosztów z nim związanych, brak było potrzeby orzekania w tym zakresie.

sędzia Katarzyna Szymczewska