Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28.08.2018r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Leszek Matuszewski

Protokolant: po. staż. Katarzyna Kurek

przy udziale Krzysztofa Lisieckiego Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań Nowe Miasto w Poznaniu, po rozpoznaniu w dniu 16.08.2018r. sprawy P. K. oskarżonego o przestępstwo z art. 124 ustawy prawo farmaceutyczne, na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego w Gnieźnie z dnia 8.03.2018r., sygn. akt IIK 487/17

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

II.  kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

SSO Leszek Matuszewski

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Gnieźnie wyrokiem z dnia 8 marca 2018 roku, sygn. akt II K 487/17 uniewinnił oskarżonego P. K. od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 124 ustawy Prawo Farmaceutyczne.

Z powyższym wyrokiem nie zgodził się prokurator składając apelację. Skarżący zarzucił orzeczeniu obrazę prawa procesowego w a szczególności art. 2 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 167 k.p.k. Apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy prawidłowo uwolnił oskarżonego od odpowiedzialności karnej za zarzucany mu występek. Wywody skarżącego nie podważyły prawidłowości tego rozstrzygnięcia.

Zdaniem Sądu II instancji zasadniczym powodem uniewinnienia oskarżonego powinno być to, że jego zachowanie nie wypełniło znamion zarzucanego mu występku, a nie wątpliwości, o których mowa w przepisie art. 5 § 2 k.p.k., jak przyjął to Sąd I instancji.

Sąd Okręgowy przypomina, że przestępstwo zarzucane oskarżonemu popełnia ten tylko kto , wprowadza do obrotu lub przechowuje w celu wprowadzenia do obrotu produkt leczniczy, nie posiadając pozwolenia na dopuszczenie do obrotu ( zob. art. 124 ustawy Prawo farmaceutyczne z dnia 6 września 2001 roku).

Sąd Okręgowy w niniejszym składzie podziela stanowisko, że sprawcą czynu zabronionego, w zespół znamion którego wchodzi "wprowadzenie do obrotu", może być tylko osoba, która niejako pierwotnie wprowadziła towar do obrotu, gdyż w tym pojęciu nie mieszczą się kolejne transakcje. Nie jest więc karalny sam obrót takim towarem, a w konsekwencji nie ponoszą odpowiedzialności karnej z tak skonstruowanego przepisu kolejni zbywcy takiego towaru. Dobitnie wykazano to w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 21 września 2005 r., I KZP 29/05. Tam gdzie ustawodawca wyraża wolę rozciągnięcia pojęcia "wprowadzenia do obrotu" na dalsze transakcje poza pierwszą, powodującą zaistnienie danego przedmiotu w obrocie, czyni to wyraźnie w treści danego aktu prawnego odwołując się do odpowiednio skonstruowanej definicji legalnej. Takiej zaś definicji w ustawie-prawo farmaceutyczne, w chwili działania oskarżonego, nie było. W tej sytuacji, skoro pojęcie to wchodzi w skład znamion czynu zabronionego z art. 124 u. pr. f., a nie zostało w tej ustawie zdefiniowane, przyjmowanie innego jego znaczenia niż wynikające z reguł języka ogólnego oraz języka prawniczego naruszałoby, jak celnie wskazano w tej uchwale "gwarancyjny kierunek wykładni przepisów represyjnych i mogłoby się spotkać z zarzutem stosowania wykładni rozszerzającej na gruncie prawa karnego materialnego". Również z tego względu, tj. braku definicji ustawowej pojęcia "wprowadzenia do obrotu produktu leczniczego" komentatorzy tej ustawy stoją na stanowisku, że "co do zasady, pojęcie to odnosi się do pierwszego wprowadzenia do obrotu. Podmiotem wprowadzającym produkt leczniczy do obrotu jest więc zazwyczaj podmiot odpowiedzialny (często tożsamy z wytwórcą)" - M. Koremba (w:). M. Kondrat (red.). Prawo farmaceutyczne. Komentarz, Warszawa 2009, s. 1046. Ponadto komentatorzy wskazują, że także "oficjalna interpretacja pojęcia wprowadzenia do obrotu oparta na przepisach wykonawczych (...) wiąże je ze zwolnieniem serii produktu do obrotu albo na eksport przez osobę wykwalifikowaną. Tym samym do wprowadzenia do obrotu dochodzi zazwyczaj bezpośrednio po zakończeniu procesu wytwarzania leku" (op. cit. s. 1046). (patrz wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 11 lutego 2014 r V KK 272/13)

Oskarżony w niniejszej sprawie odgrywał rolę osoby dystrybuującej lekarstwa już po wprowadzeniu ich do obrotu przez nieznaną osobę. Z okoliczności sprawy wynika, że podsądny został namówiony przez nieznanego mu mężczyznę do założenia konta bankowego, wynajęcia piwnicy oraz wysyłania przekazanych mu lekarstw wskazanym odbiorcom. Rzeczona osoba przekazała lekarstwa we władztwo P. K.. W realiach przedmiotowej sprawy nie zabezpieczono dowodów, które by wskazywały, że to ta nieustalona osoba wprowadzała lekarstwa do obrotu.

W realiach niniejszej sprawy, podsądny pełnił zatem faktycznie rolę dalszego dystrybutora lekarstw, które zostały uprzednio wprowadzone do obrotu.

Wobec niezrealizowania przez oskarżonego znamienia przedmiotowego zarzucanego przestępstw, zupełnie bezcelowe jest uzupełnienia postępowania dowodowego poprzez ustalenie, kiedy oskarżony podjął zatrudnienie i zakończył współpracę z osobą, która przekazywała mu lekarstwa, jak również czy wypełnił przesyłkę pobraniową oraz polecenie przelewu skierowane do S. Ś.. W tych samym kategoriach należy interpretować postulat weryfikowania oświadczeń dowodowych D. L. w zakresie wydania wobec niego wyroku skazującego za pomocnictwo w handlu lekami.

Nie stanowi błędu Sądu Rejonowego nierozważenie zmiany kwalifikacji prawnej zachowania przypisanego P. K. na przestępstwo polegające na przechowywaniu środków leczniczych w celu wprowadzenia ich do obrotu. Prawdą jest, że oskarżony przechowywał lekarstwa w wynajętej piwnicy, jednakże z przyczyn wskazanych powyżej nie jest to wystarczające dla pociągnięcia go do odpowiedzialności karnej za rzeczony występek.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy:

1.  utrzymał w mocy zaskarżony wyrok,

2.  kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

SSO Leszek Matuszewski