Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 466/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kościanie z dnia 16 marca 2023 r., sygn. akt II K 587/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowanie w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w zakresie oceny:

- wyjaśnień oskarżonego S. R. co do prowadzonych rozmów z przedstawicielami leasingodawcy, z których wynika, iż oskarżony zmierzał bezpośrednio do wznowienia umowy leasingu i ustalenia korzystnych warunków spłaty zadłużenia, proponując spłatę rat przedmiotu leasingu – ładowarki kołowej L. (...) w kwocie po 10.000 zł, a dowody te oceniane swobodnie wskazują, że oskarżony nie miał zamiaru przywłaszczenia rzeczy, a co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, ponieważ doprowadziło to do niewłaściwego uznania sądu, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim i przypisania winy oskarżonemu za czyn z art. 284 § 2 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Badając poprawność przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy oceny dowodów organ odwoławczy miał na względzie, że przekonanie o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jeżeli poprzedza je ujawnienie w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), stanowi ono wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk), jest wyczerpujące i logiczne – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zgodnie z art. 424 § 1 pkt 1 kpk – właściwie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 14 lutego 2023 r., sygn. akt II AKa 529/22, Lex nr 3522440). Natomiast skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zakwestionowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, nie może ograniczyć się do prostego jej zanegowania i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone wyłącznie dowody korzystne, czy też niekorzystne dla oskarżonego. Obowiązkiem skarżącego jest bowiem wykazanie jakich konkretnie uchybień dopuścił się sąd meriti w kontekście zasad wiedzy – w szczególności logicznego rozumowania – oraz doświadczenia życiowego, oceniając zebrany materiał dowodowy ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21 grudnia 2022 r., sygn. akt II AKa 221/22, Lex nr 3478004).

Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie doprowadziła do stwierdzenia przez Sąd II instancji żadnych nieprawidłowości w procesie oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy, a w szczególności za trafną przyjęto ocenę wyjaśnień oskarżonego. Sąd I instancji dokonując weryfikacji tego dowodu pod kątem jego wiarygodności zestawił go z treścią wszystkich pozostałych dowodów zgromadzonych w przedmiotowej sprawie, zarówno osobowych, jak i dokumentowych i zasadnie przypisał przymiot wiarygodności tylko części wyjaśnień S. R.. Nie było podstaw dla uznania za wiarygodne jego twierdzeń, że nie miał zamiaru przywłaszczenia ładowarki kołowej marki L., a zaniechanie jej zwrotu na żądanie leasingodawcy wynikało z tego, iż podsądny prowadził rozmowy z leasingodawcą mające na celu wznowienie umowy leasingu tego pojazdu. Warto zwrócić z tego miejsca uwagę na fakt, że w swoich wyjaśnieniach oskarżony zapewniał, że nie otrzymał pisma z dnia 5 lipca 2021 r. informującego o rozwiązaniu umowy leasingu, ani też wezwania do zwrotu pojazdu. Tymczasem, jak trafnie wskazał Sąd Rejonowy, twierdzenia te okazały się niewiarygodne w świetle zwrotnych potwierdzeń odbioru znajdujących się w aktach sprawy (k. 7v oraz 9v), z których jednoznacznie wynika, iż S. R. osobiście odebrał zarówno oświadczenie z dnia 5 lipca 2021 r. o rozwiązaniu umowy leasingu, jak i wezwanie z dnia 19 sierpnia 2021 r. do wydania przedmiotu leasingu. Podobnie niewiarygodne były tłumaczenia podsądnego, że powodem niezwrócenia przedmiotu leasingu były prowadzone z leasingodawcą rozmowy odnośnie wznowienia umowy leasingu. Faktem jest, że do akt sprawy złożono wydruk wiadomości e-mail z dnia 31 sierpnia 2022 r. wysłanej przez S. R. do A. F. – przedstawiciela firmy (...) tj. podmiotu prowadzącego proces windykacyjny wobec oskarżonego w imieniu (...) S.A., w którym zawarta jest prośba o polubowne rozwiązanie sprawy związanej z zadłużeniem wynikającym z umowy leasingu, a także propozycja spłat w kwocie po 10.000 zł miesięcznie. Niemniej wiadomość ta pozostała bez jakiejkolwiek odpowiedzi. Oznacza to, że ze strony przedstawiciela leasingodawcy nie było woli polubownego rozwiązania sprawy i oskarżony nie mógł inaczej tego zrozumieć. Istotne jest przy tym, że w lutym 2020 r. już raz rozwiązano z oskarżonym umowę leasingu przedmiotowej ładowarki kołowej L. i po ustaleniu warunków dalszej spłaty wznowiono umowę leasingu, jednak oskarżony nie realizował postanowień porozumienia, nie płacił dalszych rat leasingowych i dlatego w lipcu 2021 r. ponownie rozwiązano z nim umowę leasingu. Trudno oczekiwać w takiej sytuacji by kolejne propozycje ze strony oskarżonego co do wznowienia umowy leasingu były przez leasingodawcę traktowane poważnie, skoro nie wywiązał się on z warunków wcześniej zawartego porozumienia, które wznowiło umowę leasingu. Zdaniem organu odwoławczego niewiarygodne zatem są tłumaczenia S. R. jakoby zaniechał zwrotu przedmiotu leasingu z uwagi na prowadzone z przedstawicielem leasingodawcy negocjacje co do wznowienia umowy. W rzeczywistości żadne takie rozmowy się nie toczyły, a wysłana przez oskarżonego wiadomość do firmy (...), została w niniejszym procesie bezskutecznie wykorzystana do przyjętej linii obrony mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności za przywłaszczenie cudzej rzeczy z art. 284 § 2 kk. Konkludując, postępowanie odwoławcze nie wykazało żadnych nieprawidłowości w przeprowadzonej przez organ I instancji ocenie dowodów.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w całości poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena dowodów (w szczególności wyjaśnień oskarżonego), wbrew odmiennym sugestiom apelującego, była poprawna i zgodna z dyrektywami ustanowionymi w art. 7 kpk. Nie było więc żadnych powodów, które uzasadniałyby ingerencję w treść wyroku Sądu I instancji.

Lp.

Zarzut

3.2.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść tego orzeczenia, tj. błąd polegający na przyjęciu, że działaniom oskarżonego S. R. towarzyszył subiektywny zamiar zatrzymania rzeczy dla siebie, tzw. animus rem sibi habendi, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego nie pozwala na przyjęcie, że oskarżony działał z zamiarem przywłaszczenia przedmiotu leasingu bądź włączenia go do swojego majątku, sam fakt chwilowego niewywiązania się przez zobowiązanego z warunków umowy leasingu nie stanowi podstawy odpowiedzialności karnej z art. 284 § 2 kk, a wręcz przeciwnie – z dowodów znajdujących się w aktach sprawy wynika, że oskarżony miał zamiar wywiązać się z umowy leasingu, prowadził w tym celu rozmowy z leasingodawcą w celu ustalenia spłat przedmiotu leasingu w wysokości 10.000 zł miesięcznie, a nadto zgodnie z twierdzeniami podnoszonymi przez oskarżonego nie otrzymał on pisma informującego o rozwiązaniu umowy jak i wezwania do zwrotu przedmiotu leasingu, tym samym nie sposób uznać by wypełnione zostały znamiona odpowiedzialności karnej z art. 284 § 2 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 31 marca 2023 r., sygn. akt II AKa 84/22, Lex nr 3577092). Tymczasem zarzut sformułowany w apelacji obrońcy oskarżonego stanowił taką właśnie polemikę z trafnymi ustaleniami poczynionymi przez Sąd Rejonowy. Wbrew odmiennym zapatrywaniom obrony, zgromadzone w tej sprawie dowody pozwalały na przyjęcie, że oskarżonemu przy jego działaniach towarzyszył zamiar przywłaszczenia powierzonego mu mienia w postaci ładowarki kołowej marki L.. Istotne jest przy tym, że w omawianym już wyżej oświadczeniu z dnia 5 lipca 2021 r. wyraźnie zastrzeżono, że jedynie w sytuacji niezwłocznego uiszczenia przez leasingodawcę pełnej kwoty zaległości leasingodawca rozważy cofnięcie oświadczenia o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia, a w przypadku braku spłaty pełnej kwoty zaległości leasingodawca żąda bezwarunkowego i natychmiastowego zwrotu przedmiotu leasingu. Jeżeli więc oskarżony rzeczywiście zamierzał doprowadzić do wznowienia umowy leasingu (co musiałoby być jednoznaczne z cofnięciem przez (...) S.A. oświadczenia z dnia 5 lipca 2021 r.) powinien niezwłocznie po otrzymaniu oświadczenia o rozwiązaniu umowy uregulować całą kwotę zaległości powstałych na skutek nieregulowania w wymagalnym terminie poszczególnych rat leasingowych. Tymczasem S. R. nie uiścił na rzecz leasingodawcy wszystkich zaległych rat leasingowych, co doprowadziło do wystosowania do niego przez pełnomocnika leasingodawcy wezwania z dnia 19 sierpnia 2021 r. do wydania przedmiotu leasingu. Poprzez wymienione pisma doręczone osobiście podsądnemu leasingodawca dał jasny wyraz temu, że nie wyraża zgody na wznowienie umowy leasingu, która na mocy oświadczenia z dnia 5 lipca 2021 r. została skutecznie rozwiązana i żąda niezwłocznego zwrotu przedmiotu leasingu – ładowarki kołowej L.. Natomiast oskarżony w żaden sposób nie zareagował na wezwanie i nie zwrócił leasingodawcy ładowarki, tylko wbrew woli jej prawnego właściciela ukrywał ten sprzęt przed leasingodawcą, nie podając jego lokalizacji i w dalszym ciągu wykorzystywał ten pojazd w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, co sam przyznał składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym. W całym toku postępowania karnego oskarżony nie wskazał, gdzie znajduje się przedmiot leasingu i uchylał się od odpowiedzi na pytanie dotyczące tego tematu. Klarowne jest, że podejmując się takich działań oskarżony zachowywał się jak właściciel powierzonej mu przez leasingodawcę rzeczy, a więc wyczerpał wszystkie ustawowe znamiona przestępstwa z art. 284 § 2 kk. Podkreślić w tym miejscu należy, że przedmiotem umowy leasingu operacyjnego nr (...) było przekazanie przez leasingodawcę prawa do używania wybranego przez leasingobiorcę sprzętu w zamian za umówione raty leasingowe. Dla prawnokarnej oceny zamiaru podsądnego nie ma więc żadnego znaczenia, że spłacił on większą część z rat leasingowych wynikających z umowy. Spłacając poszczególne raty oskarżony nie nabywał bowiem żadnych praw własnościowych wobec przedmiotu leasingu, a jedynie korzystał z warunkowego uprawnienia do używania tego sprzętu zależnego od terminowego regulowania wszystkich należności wynikających z umowy leasingu zawartej z (...) S.A. Warto też w tym miejscu przypomnieć, iż przestępstwo określone w art. 284 § 2 kk należy do kategorii tzw. przestępstw kierunkowych. Zachowanie sprawcy musi być bowiem ukierunkowane na określony cel, którym w tym wypadku jest włączenie powierzonej rzeczy do majątku sprawcy lub postępowanie z nią jak z własną w inny sposób. Istotnym elementem strony podmiotowej sprzeniewierzenia nie jest sam fakt odmowy wydania rzeczy powierzonej, lecz powody niezwrócenia tej rzeczy. Powodem tym może być jednak nie tylko wola włączenia rzeczy do swojego majątku, lecz także wola postępowania z nią jak z własną ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 czerwca 2022 r., sygn. akt III KK 409/21, Lex nr 3456083). Z punktu widzenia odpowiedzialności oskarżonego za przestępstwo sprzeniewierzenia z art. 284 § 2 k.k., to co leasingobiorca zrobił z przywłaszczonymi (niezwróconymi) rzeczami jest nieistotne. Miał je w swoim władaniu, zadysponował nimi wedle swej woli, a wbrew woli właściciela, nie będąc ich właścicielem i mając pełną świadomość bezprawności swoich rozporządzeń, zwłaszcza, że spłacał początkowe raty i sam zaprzestał spłaty ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 marca 2022 r., sygn. akt II AKa 225/21, Lex nr 3352021). Innymi słowy odmówienie oddania rzeczy wydanych w ramach leasingu, jak i zapłacenia za nie, wystarczająco dowodzi zamiaru przywłaszczenia ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 marca 2023 r., sygn. akt II AKa 502/21, Lex nr 3564633). Mając na względzie wszystko powyższe jako trafne należało ocenić wnioskowanie Sadu Rejonowego, że oskarżony swoim zachowaniem podjętym w dniu 28 sierpnia 2021 r. wyczerpał wszystkie ustawowe znamiona przestępstwa z art. 284 § 2 kk, a więc wydany wyrok skazujący jest ze wszech miar słuszny.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w całości poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Ustalenia faktyczne odnośnie zamiaru oskarżonego, podobnie jak i wszystkie pozostałe ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, były prawidłowe. Przypisanie oskarżonemu winy i sprawstwa za czyn zarzucany mu w akcie oskarżenia było działaniem poprawnym. Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie dostarczyła żadnych powodów uzasadniających wydanie wyroku uniewinniającego przez sąd odwoławczy.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Obowiązek naprawienia szkody orzeczony w pkt 3 zaskarżonego wyroku bezzasadnie objął dodatkowe koszty i obciążenia wynikające z umowy leasingowej, nie będące stricte szkodą w rozumieniu art. 46 § 1 kk.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Uchybienie to miało charakter obrazy prawa materialnego, gdyż do szkody wliczono dodatkowe koszty związane z obsługą zawartej z oskarżonym umowy leasingowej, co nie stanowiło elementów szkody w rozumieniu art. 46 § 1 kk. Szczegółowe odniesienie się do tej kwestii znajduje się poniżej w pkt. 5.2., wyjaśniając zmianę pkt 3 zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie wysokości orzeczonego wobec S. R. środka kompensacyjnego z art. 46 § 1 kk.

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy w pozostałym zakresie (poza zmianą opisaną w pkt 5.2.).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy w pozostałej części (poza zmianą opisaną w pkt 5.2.) była całkowita niezasadność zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji. Sąd odwoławczy kontrolą instancyjną objął także orzeczoną wobec oskarżonego karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby i nie stwierdził by tak określona kara była rażąco niewspółmiernie surowa do stopnia winy i społecznej szkodliwości osądzanego czynu zabronionego. Przy podanych przez Sąd I instancji istotnych okolicznościach obciążająco wpływających na karę, należało uznać, iż kara w dolnej granicy zagrożenia, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, stanowi wręcz łagodną reakcję wymiaru sprawiedliwości na popełnione przestępstwo.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zaskarżony wyrok został zmieniony w punkcie 3 w ten sposób, że obniżono obowiązek naprawienia szkody do kwoty 65.161,10 zł, co stanowi równowartość nieuiszczonych rat leasingowych. Orzeczenie w tym zakresie stanowi pkt 2 orzeczenia Sądu Okręgowego.

Zwięźle o powodach zmiany

Należy zauważyć, że obowiązek naprawienia szkody dotyczy tylko szkody, której nie naprawiono, a sąd orzekając na podstawie art. 46 § 1 kk uwzględniać musi rozmiar już naprawionej szkody. Innymi słowy szkoda, do której naprawienia sąd zobowiązuje sprawcę, to równowartość rzeczywistej szkody wynikającej bezpośrednio z przestępstwa. Nie ma przy tym żadnych przeszkód aby dochodzić w postępowaniu cywilnym pozostałej kwoty w ramach odpowiedzialności kontraktowej ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 grudnia 2020 r., sygn. akt II KK 302/20, Lex nr 3245715; wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 7 stycznia 2020 r., sygn. akt II AKa 94/19, Lex nr 3342208; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 stycznia 2020 r., sygn.. akt II AKa 349/18, Lex 3069826). Przenosząc powyższe na grunt kontrolowanej sprawy, Sąd Okręgowy stwierdził, że Sąd Rejonowy orzekł środek kompensacyjny w postaci obowiązku naprawienia szkody w nieprawidłowy sposób. Bowiem na kwotę 103.627,47 zł orzeczoną przez Sąd I instancji oprócz niewyfakturowanych należności wynikających bezpośrednio z umowy leasingu składały się także opłaty dodatkowe, karne odsetki oraz opłata windykacyjna. Nie sposób uznać by te dodatkowe należności stanowiły szkodę pokrzywdzonego wynikającą bezpośrednio z przypisanego S. R. przestępstwa z art. 284 § 2 kk. W przedmiotowej sprawie za szkodę w rozumieniu art. 46 § 1 kk można było zatem uznać wyłącznie kwotę stanowiącą równowartość niezapłaconych przez oskarżonego rat leasingowych. Zgodnie z przedłożonym przez pokrzywdzonego zestawieniem (k. 43v) należność ta wynosiła 65.161,10 zł i jest to suma niezapłaconych rat leasingowych liczonych od 43 raty do 62 raty. Wobec powyższego niezbędna była ingerencja organu odwoławczego w treść punktu 3 zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie obowiązku naprawienia szkody do wysokości odpowiadającej szkodzie bezpośrednio wynikającej z przestępstwa, a więc do kwoty 65.161,10 zł. Pozostałych należności związanych z odpowiedzialnością kontraktową S. R. leasingodawca może dochodzić w postępowaniu cywilnym.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Zgodnie z art. 636 § 1 kpk w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego przez oskarżonego ma on obowiązek ponieść koszty procesu. Jeżeli środek odwoławczy pochodzi wyłącznie od oskarżyciela publicznego – koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa. Koszty te zgodnie z art. 616 § 1 pkt 1 kpk obejmują koszty sądowe, na które składają się wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postepowania oraz opłaty.

Mając na względzie powyżej przytoczone normy prawne, Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 zł (tj. ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism, co wynika z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013, poz. 663 ze zm.). Ponadto w oparciu o regulacje art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierzona mu została opłata za II instancję w kwocie 120 zł.

PODPIS

Hanna Bartkowiak