Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 172/20

Je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niekt ó rych czyn ó w lub niekt ó rych oskar ż onych, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do cz ęś ci wyroku obj ę tych wnioskiem. Je ż eli wyrok zosta ł wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygni ę cie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do informacji zawartych w cz ęś ciach 3 – 8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

1. 

P. G. (1)

Czyn wskazany w pkt.1 części rozstrzygającej wyroku

Oskarżony P. G. (1) oraz pokrzywdzony A. K. (1) od 2016 roku pracowali jednej firmie – (...) sp. z o.o. w B.. Obaj pracowali na jednej hali jako pakowacze , zajmując się pakowaniem towarów w kartony. W trakcie wspólnej pracy sporadycznie dochodziło do utarczek pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzonym, czego powodem były bądź niewybredne żarty, na jakie pozwalał sobie A. K. wobec współpracowników bądź też narzekania oskarżonego na hałas, którym była dla niego nawet zbyt głośno puszczana muzyka.

W dniu 21 stycznia 2020 roku oskarżony rozpoczął pracę na drugą zmianę tj. o godzinie 14.00. Na tej samej zmianie pracował tego dnia pokrzywdzony A. K. (1). Tego dnia P. G. (1) dokuczał silny ból głowy. Około godziny 19.00 P. G. (1) widząc, że obsługiwana przez pokrzywdzonego maszyna tzw. manipulator nie jest akurat wykorzystywana, zaś jej praca powodowała hałas (szum) który nasiłał jego ból głowy, zwrócił się do A. K. (1) z prośbą aby wyłączył on tę maszynę, na co A. K. (1) odmówił, stwierdzając, że to on decyduje kiedy maszyna będzie włączona. W związku z taką odpowiedzią oskarżony ponownie zwrócił się do pokrzywdzonego aby wyłączył maszynę, używając już wówczas wobec pokrzywdzonego słów obelżywych a następnie sam podszedł do rzeczonej maszyny i ją wyłączył, co pokrzywdzony skomentował używając wobec oskarżonego także określenia obelżywego. Wtedy P. G. (1) gwałtownie podszedł do A. K. (1) i chwyciwszy go lewą ręką za jego prawe przedramię, prawą ręką w której trzymał nóż, używany podczas pracy do rozcinania kartonów, o długości ostrza 7 cm zadał A. K. (1) jeden cios tymże nożem w brzuch w okolicę pępka, po czym odszedł na swoje stanowisko pracy, odkładając tam trzymany w ręce nóż.

W momencie gdy A. K. (1) poczuł uderzenie w brzuch, cofnął się, jednocześnie obracając się nieco wokół osi swojego ciała a następnie wyprowadził prawą nogą kopnięcia za odchodzącym oskarżonym, chybiając go jednak.

W wyniku zadanego ciosu A. K. (1) doznał obrażenia ciała w postaci rany ciętej powłok brzusznych w okolicy pępka, nie wymagającej leczenia operacyjnego a jedynie zabezpieczenia dwoma szwami chirurgicznymi, która naruszyła prawidłowe czynności narządów jego ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni.

Po otrzymanym ciosie, pokrzywdzony początkowo w ogóle nie zauważył, że został zraniony, dostrzegając jedynie uszkodzenie spodni typu ogrodniczki, dopiero gdy jego współpracownice zauważyły na odzieży ślad krwi, poleciły pokrzywdzonemu aby odsłonił miejsce uszkodzenia odzieży a następnie po stwierdzeniu, że leci mu krew pokrzywdzonemu założono opatrunek. A. K. (1) nie chciał w ogóle zgłaszać przełożonym zajścia, jednak brygadzista oceniając, że zdarzenie ma charakter poważny, zawiadomił o tym kierownika, którego decyzją inny pracownik zakładu - (...) zawiózł pokrzywdzonego na pogotowie, gdzie założono mu dwa szwy i wystawiono skierowanie do poradni chirurgicznej celem oceny gojenia się rany i zdjęcia szwów.

Do momentu przyjazdu policji oskarżony pozostawał w miejscu pracy.

W momencie zdarzenia oskarżony był trzeźwy

wyjaśnienia oskarżonego P. G. (1) –k. 57-58, 67 -68, 70-71, 73, 335v -3336

zeznania świadków:

A. K. (1) –k. 18, 336 – 336v

M. J. –k. 7-8, 337 -337v

A. O. – k. 10 -11. 337v 338 v

W. S. – k. 14 -15, 218v, 338v

Częściowo T. B. –k. 365v -366

Ł. P. -k. 220, 366 – 367

K. S. – k. 22-23

Częściowo Ł. G. -k. 226 - 228

Dowody z dokumentów:

Protokół oględzin miejsca zdarzenia –k. 30-32

Protokół oględzin osób – k. 28 -29

Protokół badania stanu trzeźwości -k. 3, 35

Protokół oględzin odzieży –k. 41

Dokumentacja fotograficzna – k. 47 -54, 63, 82 -97

Zapis monitoringu z miejsca zdarzenia w chwili zaistnienia zdarzenia – k. 44

Dokumentacja medyczna dotycząca pokrzywdzonego A. K. – k.20

Opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej – S. P. –k. 203 -204

P. G. (1)

Oskarżony nie był karany sądownie.

dokumenty:

- informacja z Krajowego Rejestru Karnego dot. P. G. (1) –k. 161

P. G. (1)

.Oskarżony liczy sobie 58 lat, jest żonaty, ma dwoje dorosłych dzieci. Posiada wykształcenie zawodowe w zawodzie mechanika maszyn budowlanych. Pracuje w charakterze pakowacza w firmie (...) sp. z o.o. w charakterze pakowacza z wynagrodzeniem w kwocie 2500 złotych. Jest współwłaścicielem działki o pow. 1960 m2 oraz domu o powierzchni 70 m2.

Wobec deklarowanego leczenia psychiatrycznego w przeszłości, oskarżony został poddany jednorazowemu badaniu sądowo psychiatryczno – psychologicznemu. W wydanej opinii biegli , nie stwierdzili aby P. G. cierpiał na chorobę psychiczną w obrazie psychozy, aby był upośledzony umysłowo bądź borykał się z uzależnieniem. W chwili czynu miał w pełno zachowano zdolności rozpoznania znacznie podejmowanych czynów i pokierowania swoim zachowaniem. Przesłuchane przed sądem biegłe podtrzymały wywody i wnioski opinii pisemnej

– oświadczenie oskarżonego –k59,

Opinia sądowo psychiatryczno –psychologiczna k. 182 - 191

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

P. G. (1)

Czyn wskazany w zarzucie aktu oskarżenia

Działanie P. G. (1) z zamiarem pozbawienia życia A. K. (1).

Zebrane w sprawie dowody nie potwierdziły nie tylko działania oskarżonego z zamiarem bezpośrednim ale w ogóle działania z zamiarem pozbawienia życia A. K. (1)

wyjaśnienia oskarżonego P. G. (1),

zeznania świadków:

-A. K. (1)

-

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać L.p. odnoszącą się
do faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

wyjaśnienia oskarżonego P. G. (1)

Sąd w całości dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego P. G. (1), które były spójne, logiczne i konsekwentne. Jakkolwiek początkowo oskarżony przyznał się do postawionego mu zarzutu sformułowanego już wówczas jako usiłowanie zabójstwa A. K. (1) jednak w rozwinięciu owego przyznania się P. G. od razu zastrzegł, że nie chciał zabić pokrzywdzone z czego jednoznacznie wynika, że oskarżony przyznał się do udziału w zajściu, jednak nie zamiaru pozbawienia życia pokrzywdzonego.

Żaden pozostały materiał dowodowy czy to osobowy czy też rzeczowy, nie podważył wyjaśnienia oskarżonego co do braku zamiaru zabicia A. K. (1).

zeznania A. K. (1)

Zeznania pokrzywdzonego były bardzo rzeczowe, logiczne, konsekwentne , wyważone w znacznej części zbieżne z relacjami innych osób, z zapisem monitoringu z chwili zdarzenia jak i wyjaśnieniami oskarżonego odnośnie przebiegu zajścia, tym samym w całości zasługiwały na przymiot wiarygodności.

Zeznania świadków :

A. O.

W. S.

M. J.

Ł. P.

K. S.

B. S.

Ł. G.

Rzeczowe, logiczne, konsekwentne, wzajemnie spójne i zbieżne z innymi dowodami. Świadkowie ci znając zarówno oskarżonego jak i pokrzywdzonego z którymi wspólnie pracowali, nie mieli żadnego racjonalnego powodu dla przedstawienia niezgodnych z prawdą relacji w interesie, którejkolwiek ze stron, narażając się jedynie na odpowiedzialność karną. Prawdziwe albowiem bardzo spontaniczne były również zeznana K. R., który z pełną swobodą przyznał, że nadużywa alkoholu i uwielbia piwo, w każdorazowo wracając z pracy wpija 3 piwa, po czym kolejne 4 spożywa w domu, a w weekendy wypija 6 – 7 piw.

dokumenty:

Protokół oględzin miejsca zdarzenia

Protokół oględzin osób Protokół badania stanu trzeźwości

Protokół oględzin odzieży Dokumentacja fotograficzna

Zapis monitoringu z miejsca zdarzenia w chwili zaistnienia zdarzenia

Dokumentacja medyczna dotycząca pokrzywdzonego A. K.

- informacja z Krajowego Rejestru Karnego dot. P. G. (1)

,

Sąd w całości dał wiarę dowodom z zebranych w sprawie dokumentów. Sporządzone zostały one przez uprawnione do tego osoby, w prawidłowej formie. Ich rzetelność nie była kwestionowana przez strony a i sąd z uwagi na wskazane cechy nie miał powodu kwestionować ich wiarygodności

Opinia biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa oraz jej ustne uzupełnienie

Rzeczowa i precyzyjna zarówno i wywodach jak i wnioskach, sporządzona przez osoby posiadające odpowiednią wiedzę i doświadczenie w przedmiocie, którego dotyczy opoinia.

opinia pisemna sądowo – lekarska lek. S. P. (2)

Biegła rzeczowo i kompetentnie określiła kwalifikację i mechanizm powstania obrażeń u pokrzywdzonego A. K. (1), stanowczo wskazując, że cios został zadany niepełną długością ostrza noża, co zbieżne pozostaje z zeznaniem pokrzywdzonego, że cios został zadany lekko. Jako w pełni przekonujący sąd ocenił również wniosek biegłej iż na zakres obrażeń pokrzywdzonego nie miała wpływu jego reakcja po otrzymanym ciosie, co zostało całkowicie zignorowane przez autora oskarżenia, który nie kwestionując w żadnym fragmencie dowodu z tejże opinii, w zarzucie wskazał, że to właśnie wskutek reakcji pokrzywdzonego, który odskoczył z jednoczesnym skrętem tułowia wzdłuż osi pionowej ciała zapobiegł osiągnięciu przez oskarżonego rzekomego zamiaru pozbawienia A. K. (1) życia.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać L.p. odnoszącą się do faktu z pkt 1

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

opinia nr (...) z przeprowadzonych badań mechanoskopijnych odzieży i noża

Przedmiotowa opinia została sporządzona przez biegłego w zakresie jego specjalistycznej wiedzy, jednak w kontekście zebranego w sprawie innego niespornego materiału dowodowego była zbędna i niepotrzebnie powodowało przedłużenie postępowania przygotowawczego i zwiększała jego koszty

Zeznania B. S.

Świadek nie posiadała żadnych informacji przydatnych dla czynienia ustaleń w sprawie

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Wskazać punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu.

Przy każdym czynie wskazać oskarżonego.

☐

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej.

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej.

Art. art. 148 § 1 k.k. „kto zabija człowieka podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 8, karze 25 lat pozbawienia wolności albo karze dożywotniego pozbawienia wolności”;

art. 13 § 1 k.k. ”odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje”

Art. 156 § 1 pkt. 2 kk „kto powoduje ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci innego ciężkiego kalectwa, ciężkiej choroby nieuleczalnej lub długotrwałej, choroby realnie zagrażającej życiu, trwałej choroby psychicznej, całkowitej lub znacznej trwałej niezdolności do pracy w zawodzie lub trwałego, istotnego zeszpecenia lub zniekształcenia ciała podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3”

Art. 157 § 2 kk „kto powoduje naruszenie czynności narządów ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni podlega karze grzywny, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2”

Art. 11 § 2 kk „jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów”

Zebrany w sprawie o oceniony w sposób wyżej opisany materiał dowodowy nie potwierdziły w żadnym stopniu ani sprawstwa ani przede wszystkim winy oskarżonego P. G. (1) w zakresie przedstawionego mu zarzutu usiłowania z zamiarem bezpośrednim zabójstwa pokrzywdzonego A. K. (1). Autor aktu oskarżenia nie przedstawił żadnego dowodu potwierdzającego rzekomy zamiar zabójstwa pokrzywdzonego a tym bardziej zamiar bezpośredni, autorytatywnie i w sposób całkowicie oderwany od okoliczności sprawy zakładając, że taki właśnie był cel działania oskarżonego. Z zebranych w sprawie dowodów nie wynika, aby oskarżony kiedykolwiek miał w jakikolwiek sposób werbalizować czy ten w innych sposób uzewnętrzniać zamiar zabicia pokrzywdzonego. Również przed samym zajściem sprzeczka do jakiej doszło pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym nie pozwala na przyjęcie, że mogła ona zrodzić zamiar zabicia pokrzywdzonego. Była to zwykła sprzeczka, jakie zdarzyć mogą się praktycznie w każdym miejscu pracy, gdzie znajduje się większa liczba osób, tak tez oceniana była przez pokrzywdzonego.

Jak wynikało ze stanowiska przedstawionego przez prokuratora zarówno w uzasadnieniu aktu oskarżenia jak i stanowisku końcowym ,bezpośredni zamiar zabójstwa wynikać miał z faktu pchnięcia przez oskarżonego pokrzywdzonego nożem w brzuch w okolicę pępka a więc obszar w którym znajduje się wiele żywotnych organów człowieka, których uszkodzenie może prowadzić nawet do śmierci człowieka Jednak założenie takie jest obarczone istotną wadliwością gdyż na podstawie identycznego działania przyjąć można również zamiar spowodowania ciężkiego obrażenia ciała albowiem uszkodzenie organów znajdujących się obrębie brzucha w który zadany został cios, prowadzić może p w pierwszej kolejności do skutków w postaci czy to ciężkiego kalectwa, ciężkiej choroby długotrwałej, choroby realnie zagrażającej życiu, całkowitej albo znacznej trwałej niezdolności do pracy w zawodzie czy w końcu istotnego zeszpecenia czy też zniekształcenia ciała a zatem skutku objętego regulacją art. 156 § 1 pkt.2 kk. Pominięcie w rozważaniach prokuratora takiego mniej społecznie szkodliwego zamiaru działania sprawcy i przyjmowanie bez wykazania z jakich szczególnych okoliczności działania sprawcy miałoby wynikać, że nie chciał on jedynie spowodować mniej dotkliwego skutku dla zdrowia pokrzywdzonego lecz zmierzał do pozbawienia życia pokrzywdzonego, jest postępowaniem wadliwym i nie znajdującym akceptacji sądu. W obszernym orzecznictwie słusznie wskazuje się, że ani samo użycie niebezpiecznego narzędzia ani nawet zadanie ciosów czy uderzeń w ważne dla życia i zdrowia części ciała nie przesądza jeszcze o zamiarze ewentualnym zabójstwa. (tak np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 29 czerwca 2017 r. w sprawie o sygn. II AKa 128/17, opubl. w LEX nr 2331731, wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie o sygn. II AKa 270/10, opubl. w LEX nr 785261; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 16 listopada 2010 r. w sprawie o sygn. II AKa 188/10, opubl. w KZS z 2011 r., z. 1, poz. 64; wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 21 października 2010 r. w sprawie o sygn. II AKa 91/10, opubl. w KZS z 2011 r., z.7–8, poz. 63; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 30 maja1995 r. w sprawie o sygn. II AKr 153/95, opubl. w OSA z 1998 r., z. 9, poz. 48; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 3 października 1996 r. w sprawie o sygn. II AKa 233/96, opubl. w Prok. i Pr.-wkł. z 1997 r., z. 5, poz. 16; wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 21 stycznia 1985 r. w sprawie o sygn. I KR 320/84, opubl. w OSNPG z 1986 r., z. 2, poz. 17; z dnia 30 stycznia 1975 r. w sprawie o sygn. II KR 270/74, opubl. w OSNKW z 1975 r., z. 6, poz. 76).

„W sprawach o zabójstwo sprawca niezwykle rzadko artykułuje swój zamiar i należy go ustalać na podstawie okoliczności towarzyszących zabójstwu. Nie jest wystarczające ustalenie, że sprawca miał zamiar popełnienia jakiegokolwiek przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu lub na to się godził, konieczne jest wykazanie, że obejmował swoim zamiarem także skutek w postaci śmierci człowieka. Możliwość przypisania sprawcy zamiaru ewentualnego zabójstwa wymaga wykazania, że przewidywał on realną możliwość pozbawienia życia ofiary i na to się godził. Istnienie zamiaru zabójstwa ustala się m.in. w oparciu o takie czynniki o charakterze przedmiotowym jak rodzaj użytego narzędzia, umiejscowienie, ilość i intensywność zadanych ciosów, charakter spowodowanych obrażeń ciała oraz o charakterze podmiotowym jak stosunek do pokrzywdzonego, osobowość sprawcy, zachowanie się po popełnieniu czynu” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 16 października 2014 r. w sprawie o sygn. II AKa 227/14, opubl. w LEX nr 1661223). „Do okoliczności, na podstawie których należy poczynić ustalenia w zakresie zamiaru sprawcy, zalicza się godzenie w ważne dla życia ludzkiego organy, siłę ciosu, ich wielokrotność, rodzaj i rozmiary użytego narzędzia, głębokość i kierunek ran, rodzaj uszkodzeń ciała, stopień zagrożenia dla życia ludzkiego, lecz również stosunek sprawcy do pokrzywdzonego, jego właściwości i dotychczasowy tryb życia, zachowanie przed popełnieniem przestępstwa, a także pobudki, motywy oraz tło zdarzenia. Uzewnętrznione przejawy zachowania sprawcy pozwalają wnioskować o jego zamiarze” (tak wyroki Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 4 czerwca 2013 r. w sprawie o sygn. II AKa 88/13, opubl. w LEX nr 1331049, i z dnia 12 listopada 2013 r. w sprawie o sygn. II AKa 204/13, opubl. w LEX nr 1438072; por. też postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 2017 r. w sprawie o sygn. III KK 27/17, opubl. w LEX nr 2335984). Należy podkreślić z całą mocą, że – co do zasady: „Wniosek dotyczący zamiaru zabójstwa (choćby ewentualnego) nie może opierać się na samym tylko fakcie użycia niebezpiecznego narzędzia oraz sposobu działania polegającego zwłaszcza na godzeniu w ważne dla życia okolice ciała pokrzywdzonego, lecz powinien znaleźć potwierdzenie w całokształcie okoliczności czynu oraz cechach osobowości sprawcy” (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 30 stycznia 2014 r. w sprawie o sygn. II AKa 251/13, LEX nr 1461097, i wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 11 września 2014 r. w sprawie o sygn. II AKa 241/14, opubl. w LEX nr 1665764).

O ile więc zgodzić się można z tezą, iż „zadając człowiekowi cios nożem praktycznie w każdej sytuacji należy liczyć się i przewidywać, że może to spowodować śmierć” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 7 grudnia 2016 r. w sprawie o sygn. II AKa 223/16, opubl. w LEX nr 2278248), o tyle należy mieć na uwadze, że do przypisania sprawcy czynu typu przestępstwa zabójstwa niezbędne jest ustalenie, czy taki był jego zamiar. Zaś „na zamiar składa się strona intelektualna, tj. wyobrażenie celu oraz woluntatywna, tj. dążenie do celu oparte na motywacji osiągnięcia go. Strona intelektualna zamiaru pozwala sprawcy rozpoznać znaczenie jego czynu i pozwala mu podjąć decyzję co do tego zachowania. Strona woluntatywna polega na tym, że sprawca rozpoznając możliwość osiągnięcia celu, decyduje się go zrealizować. Ustalając działanie z zamiarem ewentualnym, należy ustalić najpierw, że sprawca był świadomy możliwości popełnienia czynu. Nie można bowiem przesądzać, że sprawca godził się na konsekwencje swojego działania, gdyby nie było pewności, że je w ogóle przewidywał” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 16 lutego 2017 r. w sprawie o sygn. II AKa 251/16, opubl. w LEX nr 2357475; por. także wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 9 marca 2017 r. w sprawie o sygn. II AKa 32/17, opubl. w LEX nr 2278265). całkowicie pomija zarówno takie okoliczności jak rodzaj użytego narzędzia, siłę zadanego ciosu, ewentualną powtarzalność ciosu, istnienie okoliczności utrudniających czy wręcz uniemożliwiających osiągnięcie towarzyszącego rzekomo oskarżonemu zamiaru.

Tymczasem fakty niniejszej sprawy są takie, że P. G. (1), po sprzeczce z pokrzywdzonym, która nie miała żadnego dramatycznego przebiegu i nie zawierała żadnych pogróżek ani sformułowań wskazujących na zamiar zabicia pokrzywdzonego, pod wpływem impulsu, którego sam nie potrafi w żaden racjonalny sposób wyjaśnić a więc w realizacji zamiaru ewidentnie nagłego, podbiegł do pokrzywdzonego i narzędziem, które miał akurat pod ręką -niewielkim nożem o długości ostrza wynoszącym 7 centymetrów zadał jedno uderzenie (pchnięcie) z siłą, która jakkolwiek doprowadziła do zranienia pokrzywdzonego, nie skutkowała wykorzystaniem całej długość ostrza (co jednoznacznie wynika z opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej). Ani w trakcie zadawanie tego ciosu ani też po zadaniu tego ciosu, oskarżony nie werbalizował niczego co wskazywałoby na zamiar zabicia pokrzywdzonego. Po jednokrotnym ciosie P. G. odstąpił od pokrzywdzonego i odszedł na swojego stanowisko pracy, odkładając nóż, mimo, że miał niczym nieograniczoną możliwość ponawiania pchnięć i z całą pewnością nie uniemożliwiało mu tego ani odskoczenie ani też nieznacznie obrócenie się pokrzywdzonego po zadanym przez oskarżonego pchnięciu. P. G. (1) jeśliby chciał, jak twierdzi prokurator zabić pokrzywdzonego, to miał niczym nieograniczone możliwości kontynuowania ataku na pokrzywdzonego a w szczególności ponawiania pchnięć.

Również okoliczności dotyczące osoby oskarżonego nie pozwalają na uznanie, że feralnego dnia jego działaniom towarzyszył zamiar zabójstwa. P. G. (1) postrzegany jest w miejscu pracy jako osoba koleżeńska, pracowita, pomocna, spokojna. Nic w jego zachowaniu przed zdarzeniem nie pozwala na przyjęcie, że podjął on nagły morderczy zamiar w stosunku do pokrzywdzonego do realizacji którego przystąpił feralnego dnia.

W związku z powyższym, zdaniem sądu, z niespornego działania oskarżonego a więc zadania niebezpiecznym narzędziem w postaci noża w brzuch pokrzywdzonego a więc część ciała w której znajduje się wiele żywotnych organów, których uszkodzenie , wedle wiedzy powszechnej, przyswojonej niewątpliwie również przez oskarżonego, odtworzyć można zamiar ewentualny spowodowania skutku przewidzianego w art.156 kk, jednak brak jest wyznaczników pozwalających na odtworzenie z tego działania znacznie dalej idącego zamiaru ewentualnego pozbawienia pokrzywdzonego życia.

Nie może budzić również żadnych wątpliwości, że w zakresie realizacji ewentualnego zamiary spowodowania przez oskarżonego ciężkiego obrażenia ciała pokrzywdzonego, działanie P. G. zakończyło się na etapie usiłowania, albowiem mimo, że samo działanie skutek taki potencjalnie mogło wywołać to jednak ostatecznie do spowodowania takiego skutku nie doszło.

W kontekście bezspornych dowodów w postaci zarówno zeznania pokrzywdzonego i innych świadków opisujących charakter obrażenia doznanego przez A. K., jak również opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej –S. P. (2), w wyniku pchnięcia A. K. nożem przez oskarżonego, pokrzywdzony doznał lekkiego obrażenia ciała w postaci rany ciętej powłok brzusznych, naruszającego prawidłowe czynności narządu ciała pokrzywdzonego na czas nie dłuższy niż dni 7.

W kontekście tych ustaleń sąd uznał P. G. (1) za winnego przestępstwa o kumulatywnej kwalifikacji z art. 13 §1 kk w zw. z art. 156 §1 pkt. 2 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania.

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania.

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia.

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia
z wyroku.

Wskazać punkt
z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu.

Przytoczyć okoliczności.

P. G. (1)

1.

1.

Miarkując z kolei okoliczności dotyczące wymiaru kary wobec oskarżonego P. G. (1) Sąd zważał, że podstawowym kryterium orzekania kary w ramach prewencji indywidualnej jest zgodnie z art. 53 k.k. przede wszystkim osobowość sprawcy, a w szczególności stopień jego zawinienia, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a także relacja między charakterem popełnionego przez niego czynu, a potrzebami w zakresie świadomości prawnej społeczeństwa. Uznając zatem winę oskarżonego w zakresie przypisanego mu w wyroku czynu za wykazaną, Sąd przystąpił do wymierzenia oskarżonemu odpowiedniej i sprawiedliwej kary, adekwatnej do stopnia zawinienia, społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, a także uwzględniając cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara winna osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz warunki i właściwości osobiste oskarżonego. Ponadto orzeczona kara powinna spełniać rolę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ponadto Sąd, wymierzając karę – zgodnie z dyspozycją art. 53 § 2 k.k. – uwzględnił także właściwości i warunki osobiste oskarżonego, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu.

Jako okoliczności obciążające uwzględniono:

- wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, którego oskarżony usiłował dokonać.

- umiarkowany stopień jego zawinienia wyrażający się na płaszczyźnie podmiotowej zamiarem ewentualnym o charakterze nagłym

Jako okoliczności łagodzące uwzględniono:

- prowadzenie ustabilizowanego trybu życia,

- wcześniejszą niekaralność oskarżonego, co zważywszy na jego bardzo dojrzały wiek ma istotne znaczenie

- konsekwentne przyznawanie się do popełnienia czynu na szkodę pokrzywdzonego

-przeproszenie pokrzywdzonego

- fakt pojednania się z pokrzywdzonym

Wyważając wszystkie te okoliczności sąd uznał, że wymierzenie P. G. (1) za przypisany mu czyn kary w wymiarze ustawowego minimum, co oznaczałoby karę 3 lat pozbawienia wolności, byłoby karą rażąco surową i nie zasłużoną przez oskarżonego a tym samym nie realizującą swoich celów poza celem represyjnym. Uwzględniając okoliczność, że sam pokrzywdzony od samego początku postępowania nie chciał aby oskarżony poniósł odpowiedzialność za swój czyn, twierdząc, że wybacza oskarżonemu i chce zdarzenie puścić w niepamięć zaś w wyniku samego czynu nie odniósł żadnego poważnego obrażenia, tym samym skutki zdarzenia są symboliczne sąd uznał za zasadne zastosowanie wobec P. G. (2) nadzwyczajnego złagodzenia kary i przy zastosowaniu tej instytucji wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności. Kara taka, zdaniem sądu będzie adekwatną odpłatą i przestrogą dla oskarżonego przed ponownym naruszeniem w przyszłości zasad porządku prawnego w szczególności w formie popełnieniem przestępstwa. W ocenie sądu kara ta spełni swoje cele również na płaszczyźnie prewencji ogólnospołecznej potwierdzając, że każde przestępstwo wiąże się w odpowiedzialnością.

Z uwagi na orzeczony wymiar kary sąd zobligowany był do rozważenia, czy w ustalonych okolicznościach zarówno dotyczących czynu jak i sprawcy, konieczne jest aby kara ta była przez oskarżonego odbywana. Kierując się przesłankami wskazanymi w art. 69 kk, sąd doszedł do wniosku, że w przypadku P. G. (1) istnieją wszelkie warunki dla przyjęcia wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej tj. ze mimo nie wykonania wymierzonej mu kary pozbawienia wolności, będzie w przyszłości przestrzegał zasad porządku prawnego a w szczególności nie wejdzie ponownie w konflikt z prawem i nie popełni kolejnego przestępstwa. P. G. (1) prowadzi od wielu lat ustabilizowany tryb życia, ma rodzinę, odchował dwoje dzieci, pracuje zawodowo, nigdy dotąd nie wszedł w konflikt z prawem.

Dla weryfikacji przyjęte co do oskarżonego pozytywnej prognozy, sąd wyznaczył 3 letni okres próby, w którym to czasie oskarżony będzie pod kontrolą sądu, zobowiązany do cyklicznego (co 6 miesięcy) informowania o przebiegu okresu próby.

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia
z wyroku.

Wskazać punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu.

Przytoczyć okoliczności.

P. G. (1)

3,4

1

Ponieważ w toku postępowania zabezpieczone zostały w charakterze dowodów rzeczowych różne przedmioty, sąd rozstrzygnął o nich orzekając przepadek tych, które wykorzystane były do popełnienia przestępstwa bądź pozostawały w związku z przestępstwem zaś co do pozostałych jako zbędnych dla dalszego postępowania nakazał je zwrócić osobie od której je zabezpieczono

1.6. Omówienie innych zagadnień

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosowa ł określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę.

7.  KOszty procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

P. G. (1)

3

Mając na uwadze, że oskarżony w sposób zawiniony doprowadził do wszczęcia i prowadzenia niniejszego postępowania, zasadnym, w ocenie sądu, jest aby poniósł jego koszty, wobec czego sąd obciążył P. G. kosztami niniejszego postępowania w całości wymierzając mu również opłatę, stosowną do orzeczonej kary zasadniczej.

1.1Podpis

Sędzia Karolina Siwierska sędzia Piotr Kurczewski