II AKa 317/22 - uzasadnienie Sąd Apelacyjny w Poznaniu z 2023-06-01
UZASADNIENIE |
||||||||||||||||||||
|
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
II AKa 317/22 |
||||||||||||||||||
|
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
2 |
|||||||||||||||||||
|
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
||||||||||||||||||||
|
0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||
|
Sąd Okręgowy w P., wyrok z dnia (...) r., sygn. akt (...) |
||||||||||||||||||||
|
0.11.2. Podmiot wnoszący apelację |
||||||||||||||||||||
|
☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
||||||||||||||||||||
|
☐ oskarżyciel posiłkowy |
||||||||||||||||||||
|
☐ oskarżyciel prywatny |
||||||||||||||||||||
|
☒ obrońca |
||||||||||||||||||||
|
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
||||||||||||||||||||
|
☐ inny |
||||||||||||||||||||
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
||||||||||||||||||||
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||||||||||||||||
|
☒ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||||||||||||||||
|
☒ w części |
☐ |
co do winy |
||||||||||||||||||
|
☒ |
co do kary |
|||||||||||||||||||
|
☒ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||||||||||||||||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||||||||||||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||||||||||||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k.
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||||||||||||||||
|
☐ |
||||||||||||||||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||||||||||||||||||
|
0.11.4. Wnioski |
||||||||||||||||||||
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||||||||||||||||
|
2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy |
||||||||||||||||||||
|
0.(...).1. Ustalenie faktów |
||||||||||||||||||||
|
0.(...).1.1. Fakty uznane za udowodnione |
||||||||||||||||||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||||
|
0.(...).1.2. Fakty uznane za nieudowodnione |
||||||||||||||||||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||||
|
0.(...).2. Ocena dowodów |
||||||||||||||||||||
|
0.(...).2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||||||||||||||||||||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
||||||||||||||||||
|
0.(...).2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||||||||||||||||||||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
||||||||||||||||||
|
. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
||||||||||||||||||||
|
Lp. |
Zarzut |
|||||||||||||||||||
|
I. OSKARŻYCIEL PUBLICZNY – PROKURATOR 1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że nie zostało wykazane czy Bank (...) jest nadal w posiadaniu wierzytelności i jaka jest jego kwota, co skutkowało bezpodstawnym brakiem orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonego D. R. (1) w sytuacji, gdy z treści protokołu przesłuchanego w toku postępowania przygotowawczego przedstawiciela ww. banku oraz dołączonej do akt informacji z banku bezsprzecznie wynika, że na (...) r. kwota wierzytelności kapitału, powstała na skutek udzielonej (...) r. na podstawie umowy nr (...) D. R. (1) pożyczki wynosi 3.907.418,05 zł (teczka tematyczna dot. (...) SA/ (...) SA k. 166-168, 176). 2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że nie zostało wykazane czy Gospodarczy Bank Spółdzielczy jest nadal w posiadaniu wierzytelności i jaka jest jego kwota, co skutkowało bezpodstawnym brakiem orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonego D. R. (1) w sytuacji, gdy z treści protokołu przesłuchanego w toku postępowania przygotowawczego przedstawiciela ww. banku oraz dołączonej do akt informacji z banku bezsprzecznie wynika, że na (...) r. kwota wierzytelności kapitału, powstała na skutek udzielonego (...) r. na podstawie umowy z rachunku bieżącego o numerze (...) (...) D. R. (1) kredytu wynosi 200.000,00 zł (teczka tematyczna dot. (...) k. 120-122). 3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że nie zostało wykazane czy (...) S.A. (poprzednio (...) Bank (...) S.A.) jest nadal w posiadaniu wierzytelności i jaka jest jego kwota, co skutkowało bezpodstawnym brakiem orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonego D. R. (1) w sytuacji, gdy z treści protokołu przesłuchanego w toku postępowania przygotowawczego przedstawiciela ww. banku oraz dołączonej do akt informacji z banku bezsprzecznie wynika, że kwota wierzytelności kapitału, powstała na skutek udzielonego (...) r. na podstawie umowy o nr (...) D. R. (1) kredytu obrotowego wynosi 200.000,00 zł (teczka tematyczna dot. R./ (...) S.A. k. 141). 4. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że nie zostało wykazane czy (...) S.A. (poprzednio (...) Bank (...) S.A.) jest nadal w posiadaniu wierzytelności i jaka jest jego kwota, co skutkowało bezpodstawnym brakiem orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonego D. R. (1) w sytuacji, gdy z treści protokołu przesłuchanego w toku postępowania przygotowawczego przedstawiciela ww. banku oraz dołączonej do akt informacji z banku bezsprzecznie wynika, że kwota wierzytelności kapitału, powstała na skutek udzielonego (...) r. na podstawie umowy o nr (...) D. R. (1) kredytu inwestycyjnego wynosi 283.782,00 zł (teczka tematyczna dot. Raiffeisen/ (...) S.A. k. 141). 5. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że nie zostało wykazane czy (...) Bank (...) S.A. jest nadal w posiadaniu wierzytelności i jaka jest jego kwota, co skutkowało bezpodstawnym brakiem orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonego D. R. (1) w sytuacji, gdy z treści protokołu przesłuchanego w toku postępowania przygotowawczego przedstawiciela ww. banku oraz dołączonej do akt informacji z banku bezsprzecznie wynika, że kwota wierzytelności kapitału na (...) r., powstała na skutek zawartej (...) r. przez D. R. (1) umowy pożyczki hipotecznej o numerze (...) wynosi 605.562,15 zł (teczka tematyczna dot. (...) Bank (...) S.A. k. 73). 6. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że nie zostało wykazane czy Bank (...) S.A. jest nadal w posiadaniu wierzytelności i jaka jest jego kwota, co skutkowało bezpodstawnym brakiem orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonego D. R. (1) w sytuacji, gdy z treści protokołu przesłuchanego w toku postępowania przygotowawczego przedstawiciela ww. banku oraz dołączonej do akt informacji z banku bezsprzecznie wynika, że na (...) r. kwota wierzytelności kapitału, powstała na skutek zawartej (...) r. przez D. R. (1) umowy pożyczki ekspresowej o numerze (...) wynosi 147.157,73 zł (teczka tematyczna dot. Banku (...) S.A. k. 35,42). 7. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że nie zostało wykazane czy (...) Bank S.A. jest nadal w posiadaniu wierzytelności i jaka jest jego kwota, co skutkowało bezpodstawnym brakiem orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonego D. R. (1) w sytuacji, gdy z treści protokołu przesłuchanego w toku postępowania przygotowawczego przedstawiciela ww. banku oraz dołączonej do akt informacji z banku bezsprzecznie wynika, że na (...) r. kwota wierzytelności kapitału, powstała na skutek zawartej przez D. R. (1) (...) r. umowy pożyczki konsumpcyjnej o numerze (...) wynosi 268.593,36 zł (teczka tematyczna dot. (...) Bank S.A. k. 103, 105). 8. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że w trakcie postępowania przygotowawczego nie poczyniono żadnych ustaleń w zakresie ewentualnych roszczeń firmy ubezpieczeniowej uprawnionej do uzyskania zwrotu za wypłacone firmie (...) odszkodowanie za udzielony kredyt leasingowy w kwocie 401.420,00 zł, co skutkowało bezpodstawnym brakiem orzeczenia naprawienia szkody solidarnie wobec oskarżonych D. R. (1), D. W., M. J. (1) w sytuacji, gdy zarówno z treści protokołu przesłuchania świadka M. W. (1) (tom II teczki tematycznej dot. wyłudzenia kredytu leasingowego k. 375-380), jak i dokumentów znajdujących się w aktach sprawy bezsprzecznie wynika, że podmiotem uprawnionym do uzyskania przedmiotowego zwrotu jest firma (...) (tom II teczki tematycznej dot. wyłudzenia kredytu leasingowego k. 381, 383-384). 9. rażąca niewspółmierność kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu D. R. (1) wskutek niedostatecznego uwzględnienia stopnia szkodliwości społecznej czynów a w szczególności potrzeb kształtowania świadomości karnej społeczeństwa, które to okoliczności we wzajemnym ze sobą powiązaniu uzasadniają wymierzenie oskarżonemu surowszej kary, aniżeli orzeczona przez Sąd Okręgowy. II. OBROŃCA OSKARŻONEGO – adw. T. Z. 1. obraza prawa procesowego w postaci art. 4 w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. poprzez pominięcie przez Sąd okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, w szczególności przelewów dokonywanych przez oskarżonego po lutym (...) r. na poczet zaciągniętych zobowiązań i spłatę wierzytelności nieujętych w zarzucanych oskarżonemu czynach oraz wpłat gotówkowych dokonywanych na konto spółki Ubojni (...) Sp. z o.o. po (...) r. zarówno przez oskarżonego, jak i przez W. O. – pracownika oskarżonego, zaś opis czynów przypisanych oskarżonemu nie zawiera nawet wskazania konkretnych transakcji, przy których oskarżony miał kogokolwiek wprowadzać w błąd, ani nie wskazuje działań oskarżonego, które miały rzekomo wprowadzać w błąd jego kontrahentów odnośnie jego możliwości płatniczych oraz zamiaru wywiązania się z zawartej transakcji, które to naruszenie miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za popełnienie przestępstw z art. 286 § 1 k.k. i art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. (...) § 1 k.k., mimo iż oskarżony spłacał zaciągnięte zobowiązania wobec kontrahentów zgodnie ze swoimi możliwościami, a nawet zawierał w tym celu kredyty i pożyczki, powiększając swoje zadłużenie – co zostało przez Sąd I instancji przyznane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. 2. obraza prawa procesowego w postaci art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów oraz nieuwzględnienie całości przeprowadzonego materiału dowodowego i uznanie, iż oskarżony miał zamiar bezpośredni kierunkowy dokonania oszustw wobec szeregu osób i podmiotów gospodarczych, który to zamiar zrealizował w ramach ciągu przestępstw opisanych w pkt I i II części wstępnej wyroku, mimo braku istnienia dowodów przemawiających za istnieniem takiego zamiaru przy zawieraniu transakcji z podmiotami wskazanymi w zaskarżonym wyroku oraz braku wskazania, jakie dokładnie transakcje miałyby zostać dokonane przez oskarżonego z takim zamiarem, zaś z przeprowadzonego materiału dowodowego, ocenianego w sposób wszechstronny zgodnie z zasadami logicznego rozumowania nie wynika, by transakcje zawierane przez oskarżonego z pokrzywdzonymi wymienionymi w zaskarżonym wyroku we wskazanym okresie były dokonywane z zamiarem bezpośrednim i kierunkowym dokonania oszustw, co miało wpływ na treść wyroku poprzez bezpodstawne przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. (...) § 1 k.k., mimo braku zamiaru bezpośredniego i kierunkowego dokonania oszustwa po stronie oskarżonego. 3. obraza prawa procesowego w postaci art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. poprzez brak konkretnego wskazania w opisach czynów w pkt I i II części wstępnej wyroku transakcji, które Sąd I instancji uważa za zawarte z bezpośrednim zamiarem kierunkowym wprowadzenia w błąd kontrahenta i doprowadzenia go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem a także brak wskazania czynności oskarżonego, mających doprowadzić do wprowadzenia kontrahentów w błąd odnośnie zamiaru zapłacenia w całości i w terminie za zaciągnięcie zobowiązania finansowego, co miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku w ten sposób, że opis czynów wskazanych w pkt I i II części wstępnej wyroku przyjęty ostatecznie przez Sąd I instancji w części skazującej nie określa dokładnie przypisanych oskarżonemu czynów, zaś przypisane czyny nie wyczerpują znamion żadnego z przywołanych przepisów ustawy karnej materialnej a sentencja wyroku nie pozwala na precyzyjne ustalenie treści czynu przypisanego oskarżonemu. 4. naruszenie prawa procesowego w postaci art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez błędną ocenę materiału dowodowego oraz dokonanie przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku sprzecznych ze sobą ustaleń faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść, poprzez uznanie, iż oskarżony miał zamiar bezpośredni i kierunkowy dokonania oszustw wobec szeregu osób i podmiotów gospodarczych i go zrealizował przy popełnianiu ciągu przestępstw opisanych w pkt I i II wyroku, mimo braku wskazania dowodów przemawiających za uznaniem przez Sąd I instancji, iż działanie oskarżonego było dokonywane z zamiarem bezpośrednim i kierunkowym w każdym z dni i wobec każdego z pokrzywdzonych z osobna dokonywania poszczególnych czynów przypisanych oskarżonemu nie może być podstawą przypisania oskarżonemu odpowiedzialności z art. 286 § 1 k.k. i art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. (...) § 1 k.k. 5. obraza prawa procesowego w postaci art. 170 § 1 pkt 3 i 5 poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego z dnia (...) r. o przesłuchanie osób niepodlegających wezwaniu na rozprawę główną zgodnie z aktem oskarżenia, złożonego w zakreślonym przez Sąd I instancji terminie zgodnie ze zobowiązaniem z dnia (...) r. a następnie ponowionego pismem obrońcy oskarżonego z dnia (...) r., mimo przedstawienia okoliczności, na jakie osoby te miałyby zeznawać, które to okoliczności miały związek z przedmiotem niniejszego postępowania i udowodniłyby niewinność oskarżonego, zaś same zeznania świadków byłyby przydatne do wykazania okoliczności wskazywanych przez oskarżonego, choćby odnośnie czynności podejmowanych odnośnie wznowienia działalności ubojni, którą to okoliczność Sąd I instancji ustalił przeciwnie, niż twierdził oskarżony, zaś przesłuchanie tych osób wobec złożenia wniosku o ich przesłuchanie na początku postępowania sądowego nie wpłynęłoby na przedłużenie postępowania, co w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego skazania oskarżonego za czyny ujęte w pkt I i II części wstępnej wyroku. 6. błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę zaskarżonego wyroku odnośnie czynów ujętych w pkt I, II oraz V części wstępnej wyroku, za które następnie przypisano oskarżonemu sprawstwo i winę w części skazującej wyroku, który miał wpływ na treść wyroku poprzez uznanie, iż oskarżony od (...) r. nie regulował swoich zobowiązań wobec kontrahentów oraz zaprzestał wpłat na rachunki (...) sp. z o.o. oraz swojej działalności gospodarczej, które to ustalenie jest wprost sprzeczne z zebranym materiałem dowodowym, z którego wynika, iż oskarżony D. R. (1) ostatniej wpłaty gotówkowej na konto Spółki dokonał w dniu (...) r. w kwocie 15.000 zł a więc prawie 4 miesiące po dacie wskazanej przez Sąd I instancji, zaś płatności na rzecz kontrahentów realizował jeszcze w (...) 7. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjęty za podstawę zaskarżonego wyroku (zarzut I w części wstępnej wyroku, następnie przypisano oskarżonemu sprawstwo i winę w części skazującej wyroku), który miał wpływ na treść wyroku poprzez uznanie, iż oskarżony D. R. (1) zawierając transakcje od (...) (...) r. do (...) r. z następującymi podmiotami (wymienionymi z nazwy, jak i imienia i nazwiska w tym zarzucie na str. 3-4 apelacji – uwaga SA) działał z zamiarem pokrzywdzenia ww. podmiotów oraz wprowadził ww. kontrahentów w błąd odnośnie zamiaru zapłacenia w całości i w terminie za wynikające z umów zobowiązania finansowe oraz że wprowadził w błąd ww. kontrahentów co do faktycznych możliwości płatniczych zarządzanej przez niego Spółki, podczas gdy oskarżony współpracował z ww. podmiotami od lat, regulował wszystkie należne zobowiązania na rzecz ww. podmiotów, choć niektóre z nich po czasie a niezapłacone zobowiązania oskarżonego zostałyby przez spółkę oskarżonego uregulowane, gdyby nie doszło do pożaru ubojni. 8. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjęty za podstawę zaskarżonego wyroku (zarzut I części wstępnej wyroku, następnie przypisano oskarżonemu sprawstwo i winę w części skazującej wyroku), który miał wpływ na treść wyroku poprzez uznanie, iż oskarżony D. R. (1) z dniem (...) r. zaprzestał płatności zobowiązań na rzecz kontrahentów spółki Ubojnia (...) sp. z o.o., mimo, iż wyciągi kont spółki wskazują niezbicie, iż spółka ta wykonywała przelewy na rzecz kontrahentów także w (...) r., przy czym dzienne saldo przelewów na rzecz kontrahentów w okresie od m. do (...) wahało się w granicach 60-120 tysięcy złotych. 9. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjęty za podstawę zaskarżonego wyroku (zarzut II części wstępnej wyroku, następnie przypisano oskarżonemu sprawstwo i winę w części skazującej wyroku), który miał wpływ na treść wyroku poprzez uznanie, iż oskarżony D. R. (1) zawierając transakcje od (...) r. z następującymi podmiotami (wymienionymi z nazwy, jak i imienia i nazwiska w tym zarzucie na str. 5 apelacji – uwaga SA), działał z zamiarem pokrzywdzenia ww. podmiotów oraz wprowadził ww. kontrahentów w błąd odnośnie zamiaru zapłacenia w całości i w terminie za wynikające z umów zobowiązania finansowe oraz że wprowadził w błąd ww. kontrahentów co do faktycznych możliwości płatniczych, podczas gdy oskarżony współpracował z ww. podmiotami od lat, regulował wszystkie należne zobowiązania na rzecz ww. podmiotów, choć niektóre z nich po czasie a niezapłacone zobowiązania oskarżonego zostałyby przez spółkę oskarżonego uregulowane, gdyby nie doszło do pożaru ubojni. 10. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku (zarzut III części wstępnej wyroku, następnie przypisano oskarżonemu sprawstwo i winę w części skazującej wyroku) poprzez uznanie, iż oskarżony nakłaniał mistrza kominiarskiego T. S. do poświadczenia nieprawdy w protokole kontroli przewodów kominowych znajdujących się w ubojni drobiu przy ul. (...) w W. poprzez sporządzenie protokołu z przeprowadzonej na podstawie ustawy – prawo budowlane kontroli, pomimo jej nieprzeprowadzenia i naniesienia na tenże protokół daty sprzed zdarzenia z dnia (...) r., w wyniku którego spaleniu uległa ww. ubojnia, mimo że ta okoliczność nie wynika z materiału dowodowego, zaś świadek T. S. nie potrafił przytoczyć słów oskarżonego, które miały stanowić takie nakłanianie, co miało wpływ na treść wyroku poprzez przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za czyn wskazany w pkt III części wstępnej wyroku. 11. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku (zarzut IV części wstępnej wyroku, następnie przypisano oskarżonemu sprawstwo i winę w części skazującej wyroku), który miał wpływ na jego treść, poprzez uznanie, iż oskarżony za pośrednictwem M. O. nakłaniał mistrza kominiarskiego H. B. do poświadczenia nieprawdy w protokole kontroli przewodów kominowych znajdujących się w ubojni drobiu przy ul. (...) w W. poprzez sporządzenie protokołu z przeprowadzonej na podstawie ustawy – prawo budowlane kontroli, pomimo jej nieprzeprowadzenia i naniesienia na tenże protokół daty sprzed zdarzenia z dnia (...) r., w wyniku którego spaleniu uległa ww. ubojnia, pomimo że świadkowie H. B. oraz M. O. pod wpływem organów ścigania zmieniali parokrotnie swoje zeznana, ostatecznie obciążając oskarżonego D. R. (1), czego ostatecznie Sąd I instancji nie uwzględnił przy ustalaniu stanu faktycznego w niniejszej sprawie. (...). błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku (zarzut IV części wstępnej wyroku, następnie przypisano oskarżonemu sprawstwo i winę w części skazującej wyroku), który miał wpływ na jego treść poprzez uznanie, iż mistrz kominiarski H. B. poświadczył w protokole nieprawdę, mimo nieprzeprowadzenia kontroli oraz nieprzeprowadzenia ustaleń dotyczących prawidłowości podłączenia kotła CO, mimo iż H. B. wyraźnie wskazał w swoich zeznaniach, że dokonał inspekcji pieca CO w przedmiotowym zakładzie, co wyklucza tym samym poświadczenie przez niego nieprawdy w zarzucanym oskarżonemu zakresie czynu. 13. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku (zarzut V części wstępnej wyroku, następnie przypisano oskarżonemu sprawstwo i winę w części skazującej wyroku), który miał wpływ na jego treść poprzez uznanie, iż Spółka Ubojnia (...) Sp. z o.o. przy zawieraniu zobowiązań z wymienionymi w pkt V części wstępnej kontrahentami w okresie od (...) r. była w stanie grożącej niewypłacalności, przez co uszczuplił zaspokojenie wierzycieli wymienionych w pkt V części wstępnej wyroku, podczas gdy Spółka Ubojnia (...) Sp. z o.o. do momentu pożaru prowadziła działalność w normalnym zakresie i w sytuacji prowadzenia normalnej produkcji byłaby w stanie uregulować wszystkie zaciągnięte zobowiązania. 14. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku (zarzut V części wstępnej wyroku, następnie przypisano oskarżonemu sprawstwo i winę w części skazującej wyroku), który miał wpływ na jego treść poprzez uznanie, iż oskarżony D. R. (1) usuwał, ukrywał, zbywał lub uszkadzał składniki majątku, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez: a. wyprzedawanie wyposażenia sklepów w postaci lady sprzedażowej, kiosku, witryny chłodniczej, kontenera-chłodni, sprzętu elektronicznego w postaci notebooka, komputera, zestawu komputerowego, kserokopiarki, ośmiu pojazdów – w tym pięciu samochodów dostawczych i 2 osobowych, motoroweru oraz wózka widłowego o łącznej wartości 380.499,00 zł, b. sprzedaż nieruchomości (i podejmowanie innych czynności wymienionych w podpunktach od i.-viii. tego zarzutu na str. 6 apelacji – uwaga SA), podczas gdy czynności te były związane z bieżącym działaniem ubojni przed jej spaleniem i były zawierane w ramach bieżącego jej prowadzenia, zaś transakcje zawierane po spaleniu się ubojni miały na celu optymalizację przedsiębiorstwa, minimalizację podnoszonych kosztów oraz zgromadzenie środków na remont ubojni i wznowienie działalności ubojni. 15. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku (zarzut VI części wstępnej wyroku, następnie przypisano oskarżonemu sprawstwo i winę w części skazującej wyroku), który miał wpływ na jego treść poprzez uznanie, iż oskarżony D. R. (1) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz uzyskania z Banku (...) kredytu w rachunku bieżącym w kwocie 4.000.000,00 zł składając wniosek o jego przyznanie, doprowadził przedstawicieli (...) S.A. w błąd co do możliwości terminowego regulowania zobowiązań z niego wynikających, podczas gdy z materiału dowodowego niniejszej sprawy nie wynika bezpośredni, kierunkowy zamiar oskarżonego wprowadzenia w błąd przedstawiciela banku, co wyklucza przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności z art. 286 § 1 k.k. a co miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za czyn wskazany w pkt VI części wstępnej wyroku. 16. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku (zarzut VII części wstępnej wyroku, następnie przypisano oskarżonemu sprawstwo i winę w części skazującej wyroku), który miał wpływ na jego treść poprzez uznanie, iż oskarżony D. R. (1) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz uzyskania ze (...) Banku w M. kredytu w kwocie 200.000 zł składając wniosek nr (...) o jego przyznanie, doprowadził przedstawicieli Banku Spółdzielczego w M. w błąd co do możliwości terminowego regulowania zobowiązań z niego wynikających, podczas gdy z materiału dowodowego niniejszej sprawy nie wynika bezpośredni, kierunkowy zamiar oskarżonego wprowadzenia w błąd przedstawiciela banku, co wyklucza przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności z art. 286 § 1 k.k. a co miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za czyn wskazany w pkt VII części wstępnej wyroku. 17. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku (zarzut VIII części wstępnej wyroku, następnie przypisano oskarżonemu sprawstwo i winę w części skazującej wyroku), który miał wpływ na jego treść poprzez uznanie, iż oskarżony D. R. (1) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz uzyskania z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. kredytu obrotowego z rachunku bieżącego (...) w kwocie 200.000 zł, składając wniosek o jego przyznanie działał z zamiarem wprowadzenia przedstawicieli (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. w błąd co do możliwości terminowego regulowania zobowiązań z niego wynikających i doprowadził bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 200.000 zł, podczas gdy z materiału dowodowego niniejszej sprawy nie wynika bezpośredni, kierunkowy zamiar oskarżonego wprowadzenia w błąd przedstawicieli banku, co wyklucza przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności z art. 286 § 1 k.k. a co miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za czyn wskazany w pkt VIII części wstępnej wyroku. 18. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku (zarzut IX części wstępnej wyroku, następnie przypisano oskarżonemu sprawstwo i winę w części skazującej wyroku), który miał wpływ na jego treść poprzez uznanie, iż oskarżony D. R. (1) składając wniosek o przyznanie kredytu inwestycyjnego w kwocie 300.000 zł do (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. działał z zamiarem wprowadzenia Banku w błąd co do rzeczywistego stanu swoich finansów oraz zatajenia informacji o zawarciu w dniu (...) r. umowy ze (...) Bankiem w M. o kredyt na rachunku bieżącym o nr (...) (...) na kwotę 200.000 zł, pomimo że wniosek o przyznanie kredytu wypełniał za oskarżonego pośrednik finansowy, zaś z materiału dowodowego niniejszej sprawy nie wynika bezpośredni, kierunkowy zamiar oskarżonego wprowadzenia w błąd przedstawicieli Banku, co wyklucza przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności z art. 286 § 1 k.k., co miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za czyn wskazany w pkt IX części wstępnej wyroku. 19. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku (zarzut X części wstępnej wyroku, następnie przypisano oskarżonemu sprawstwo i winę w części skazującej wyroku ze zmianą opisu czynu wskazaną w pkt 5 skazującej wyroku), który miał wpływ na jego treść, poprzez uznanie, iż oskarżony D. R. (1) składając wniosek o udzielenie pożyczki hipotecznej w kwocie 610.000 zł z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w K. działał z zamiarem wprowadzenia Banku w błąd co do rzeczywistego stanu swoich finansów oraz zatajenia informacji o zawarciu: a. w dniu (...) (...) r. z przedstawicielem Banku (...) S.A. z siedzibą we W. umowy o kredyt w rachunku bieżącym o nr (...) na kwotę 4.000.000 zł, b. w dniu (...) r. umowy ze (...) Bankiem w M. o kredyt na rachunku bieżącym o nr (...) (...) na kwotę 200.000 zł, c. w dniu (...) r. z przedstawicielem (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. kredytu inwestycyjnego o numerze (...) w kwocie 300.000 zł, pomimo że wniosek o przyznanie kredytu wypełniał za oskarżonego pośrednik finansowy, a z materiału dowodowego niniejszej sprawy nie wynika bezpośredni, kierunkowy zamiar oskarżonego wprowadzenia w błąd przedstawicieli Banku, co wyklucza przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności z art. 286 § 1 k.k., co miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za czyn wskazany w pkt X części wstępnej wyroku. 20. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku (zarzut XI części wstępnej wyroku, następnie przypisano oskarżonemu sprawstwo i winę w części skazującej wyroku), który miał wpływ na jego treść, poprzez uznanie, iż oskarżony D. R. (1) składając formularz o przyznanie pożyczki w kwocie 272.848,40 zł brutto z (...) Bank S.A. z siedzibą w W. działał z zamiarem wprowadzenia Banku w błąd co do rzeczywistego stanu swoich finansów oraz zatajenia informacji o zawarciu: a. w dniu (...) (...) r. z przedstawicielem Banku (...) S.A. z siedzibą we W. umowy o kredyt w rachunku bieżącym o nr (...) na kwotę 4.000.000 zł, b. w dniu (...) r. umowy ze (...) Bankiem w M. o kredyt na rachunku bieżącym o nr (...) (...) na kwotę 200.000 zł, c. w dniu (...) r. z przedstawicielem (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. kredytu inwestycyjnego o numerze (...) w kwocie 300.000 zł, d. w dniu (...) r. z przedstawicielem (...) Banku (...) z siedzibą w K. umowy o pożyczkę hipoteczną nr (...) w kwocie 610.000 zł pomimo, że wniosek o przyznanie kredytu wypełniał za oskarżonego pośrednik finansowy, a z materiału dowodowego niniejszej sprawy nie wynika bezpośredni, kierunkowy zamiar oskarżonego wprowadzenia w błąd przedstawicieli Banku, co wyklucza przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności z art. 286 § 1 k.k., co miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za czyn wskazany w pkt XI części wstępnej wyroku. 21. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku (zarzut XII części wstępnej wyroku, następnie przypisano oskarżonemu sprawstwo i winę w części skazującej wyroku), który miał wpływ na jego treść, poprzez uznanie, iż oskarżony D. R. (1) składając wniosek o pożyczkę ekspresową w kwocie 148.500,00 zł w Banku (...) S.A. z siedzibą w W. działał z zamiarem wprowadzenia Banku w błąd co do rzeczywistego stanu swoich finansów oraz zatajenia informacji o zawarciu: a. w dniu (...) (...) r. z przedstawicielem Banku (...) S.A. z siedzibą we W. umowy o kredyt w rachunku bieżącym o nr (...) na kwotę 4.000.000 zł, b. w dniu (...) r. umowy ze (...) Bankiem w M. o kredyt na rachunku bieżącym o nr (...) (...) na kwotę 200.000 zł, c. w dniu (...) r. z przedstawicielem (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. kredytu inwestycyjnego o numerze (...) w kwocie 300.000 zł, d. w dniu (...) r. z przedstawicielem (...) Banku (...) z siedzibą w K. umowy o pożyczkę hipoteczną nr (...) w kwocie 610.000 zł pomimo, że wniosek o przyznanie kredytu wypełniał za oskarżonego pośrednik finansowy, a z materiału dowodowego niniejszej sprawy nie wynika bezpośredni, kierunkowy zamiar oskarżonego wprowadzenia w błąd przedstawicieli Banku, co wyklucza przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności z art. 286 § 1 k.k., co miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za czyn wskazany w pkt XII części wstępnej wyroku. 22. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku (zarzut XIII części wstępnej wyroku, następnie przypisano oskarżonemu sprawstwo i winę w części skazującej wyroku), który miał wpływ na jego treść, poprzez uznanie, iż oskarżony D. R. (1) działał z zamiarem wprowadzenia przedstawicieli (...) Sp. z o.o. w błąd co do rzeczywistego stanu swoich finansów oraz zatajenia informacji o zawarciu: a. w dniu (...) r. umowy ze (...) Bankiem w M. o kredyt na rachunku bieżącym o nr (...) (...) na kwotę 200.000 zł, b. w dniu (...) r. z przedstawicielem (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. kredytu inwestycyjnego o numerze (...) w kwocie 300.000 zł, c. w dniu (...) r. z przedstawicielem (...) Banku (...) z siedzibą w K. umowy o pożyczkę hipoteczną nr (...) w kwocie 610.000 zł pomimo, że wniosek o przyznanie kredytu wypełniał za oskarżonego pośrednik finansowy, a z materiału dowodowego niniejszej sprawy nie wynika bezpośredni, kierunkowy zamiar oskarżonego wprowadzenia w błąd przedstawicieli leasingu, co wyklucza przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności z art. 286 § 1 k.k., co miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za czyn wskazany w pkt XIII części wstępnej wyroku. 23. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku (zarzut XIII części wstępnej wyroku, następnie przypisano oskarżonemu sprawstwo i winę w części skazującej wyroku), który miał wpływ na jego treść, poprzez uznanie, iż oskarżony D. R. (1) wprowadził w błąd przedstawicieli (...) Sp. z o.o. odnośnie dokonania zakupu a następnie sprzedaży przedmiotów wyposażenia ubojni drobiu w postaci regałów przepływowych, pakowarki, etykieciarki a następnie przyjął środki uzyskane w leasingu w gotówce za pośrednictwem M. J. (1) oraz T. G. (1), pomimo, że okoliczności te nie znajdują potwierdzenia w przeprowadzonym materiale dowodowym a w szczególności odnośnie przekazania jakichkolwiek środków pochodzących z przedmiotowego leasingu w gotówce oskarżonemu, co miało wpływ na treść przedmiotowego wyroku przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za czyn wskazany w pkt XIII części wstępnej wyroku. OBROŃCA OSKARŻONEGO – adw. R. K. (1) 1. obraza przepisów postępowania i przepisów prawa materialnego, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia a w szczególności: a) rażące naruszenie art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k., mające wpływ na treść orzeczenia poprzez przyjęcie, przekraczając swobodną ocenę dowodów, że dowody ujawnione na etapie postępowania przed Sądem I instancji pozwalają na uznanie, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych czynów w sytuacji, gdy orzeczenie o winie nie znajduje uzasadnienia w całości zgromadzonego materiału dowodowego, b) rażąca obraza postępowania art. 7 k.p.k., mająca wpływ na treść orzeczenia poprzez rażące przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, podjęcie tej oceny w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego polegające na uznaniu winy oskarżonego, pomimo że warunkiem niezbędnym do wypełnienia znamion czynów z art. 286 § 1 k.k. jest działanie w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co w przedmiotowej sprawie nie zostało wykazane, c) naruszenie art. 410 k.p.k. poprzez brak przesłuchania świadków – pracowników ubojni, na okoliczność odbudowania ubojni i wznowienia działalności, co było istotne dla ustalenia zamiaru oskarżonego w zakresie regulowania zaciągniętych zobowiązań, d) rażące naruszenie art. 5 § 1 i 2 k.p.k. poprzez naruszenie zasady domniemania niewinności oraz rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, w szczególności w zakresie zamiaru działania oskarżonego, e) art. 46 k.k. przez zobowiązanie oskarżonego do naprawienia szkody, podczas gdy swoim zachowaniem nie zrealizował on ustawowych znamion przestępstwa oszustwa i nie ponosi prawnej odpowiedzialności za wyrządzone szkody. 2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść rozstrzygnięcia, poprzez uznanie, iż: a) oskarżony dopuścił się zarzucanych czynów, działając świadomie, w sposób z góry przemyślany, realizując zamiar oszustwa, podczas gdy dogłębna analiza zgromadzonego w sprawie materiału wskazuje, że oskarżony wskutek zdarzeń nadzwyczajnych, losowych, niezależnych od jego woli – pożar ubojni, znalazł się w niekorzystnej sytuacji finansowej, uniemożliwiającej terminowe regulowanie zaciągniętych zobowiązań a podejmowane przez niego działania w postaci zawierania ugód i prolongaty zapłaty należności, przeczą tezie przyjętej przez Sąd, b) brak uwzględnienia w okolicznościach sprawy, że jakość dostarczanego żywca powodowała duże odpady w procesie produkcji a w związku z tym oskarżony otrzymał zmniejszone dochody, c) niewłaściwe uznanie, że w momencie zaciągania zobowiązań kredytowych oskarżony miał świadomość braku możliwości ich spłaty, podczas gdy z analizy akt wynika, że regulował arbitralnie pewne należności, co przeczy tezie o z góry zaplanowanym zamiarze, d) przyjęcie założenia, że oskarżony zaciągnął kolejne zobowiązania wiedząc, że jest niewypłacalny, podczas gdy Sąd pominął okoliczność, że rosnące zadłużenia spowodowały konieczność zapewnienia płynności finansowej, e) ustalenie przez Sąd, że oskarżony przedstawiał w instytucjach finansowych nieprawdziwe informacje dotyczące sytuacji finansowej, podczas gdy faktycznie oskarżony korzystał z pośredników kredytowych, którzy przygotowywali dokumenty dla banków, zapewniając oskarżonego o ich prawidłowości, f) przyjęcie, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z D. W., T. G. (1), M. M. (1) i M. J. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i doprowadzenia do zawarcia umowy na kredyt leasingowy, podczas gdy oskarżony nie wypełnił znamion zarzucanego czynu, ponieważ nie otrzymał przedmiotów leasingu oraz nie odniósł korzyści majątkowej z tego tytułu. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny UWAGA! Niezasadność dotyczy każdego z zarzutów. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny UWAGA! Niezasadność dotyczy każdego z zarzutów. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny UWAGA! Niezasadność dotyczy każdego z zarzutów. |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||
|
Przed przystąpieniem do ustosunkowania się do zarzutów apelacyjnych należy wskazać, iż Sąd Okręgowy w P. wyrokiem z dnia (...) r. w sprawie (...) uznał oskarżonego D. R. (1) za winnego tego, że: w pkt 1: I. w okresie od (...) (...) roku do (...) roku w miejscowości W. oraz R., D., S., K., K., R., C., L., C., P. P. (1), C., C. , Ś., S., J., W., K., B., P., W., W., K., G., S., M., w G., w G. (woj. (...)), w Ł. oraz K. (woj. (...)) działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w ramach spółki z.o.o. o nazwie Ubojnia (...) z siedzibą w miejscowości W., w której pełnił funkcję prezesa zarządu, doprowadził właścicieli, pełnomocników lub upoważnionych pracowników ustalonych podmiotów gospodarczych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci sprzedaży w.w firmie z odroczonym terminem płatności żywca drobiowego i innych towarów oraz wykonania zleconych firmom usług za pomocą wprowadzenia ich w błąd, co do swojego zamiaru zapłacenia w całości i w terminie za wynikające z umowy zobowiązania finansowe oraz co do swoich faktycznych możliwości płatniczych zarządzanej przez niego spółki i tak: – za zakupione w okresie od (...) (...) roku do (...) roku we W. z Gospodarstwa Rolnego (...) kurczaki brojlery o łącznej wartości 99.82,58 zł na szkodę I. F. - za zakupione w dniu (...) roku w G. ze spółki (...) Sp. z o.o. kurczaki brojlery o wartości 20.000 zł na szkodę w.w spółki - za wykonane w okresie od (...) roku do (...) roku w miejscowości W. przez firmę (...)-Vet M. G. (1) z siedzibą w C. usługi sanitarne o łącznej wartości 787,20 złotych na szkodę M. G. (1) - za wynajmowanie i serwisowanie odzieży roboczej w okresie od (...) roku w miejscowości W. od spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. o wartości łącznej 10.159,46 złotych na szkodę w/w spółki - za zakupione w okresie od (...) roku do (...) roku w S. od Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Handlowego (...) ubrania robocze o łącznej wartości 4.205,37 złotych na szkodę E. J. - za zakupione w okresie od (...) roku w miejscowości G. z (...) kurczaki brojlery o łącznej wartości 66.231,60 złotych na szkodę M. R. (1) - za zakupione w okresie od (...) roku do (...) roku w B. z Gospodarstwa Rolnego (...) kurczaki brojlery o łącznej wartości 294.027,53 złotych na szkodę R. L. - za zakupione w okresie od (...)roku w S. z fermy K. J. M. kurczaki brojlery o łącznej wartości 497.050,42 złotych na szkodę M. J. (2) - za zakupione w okresie od (...) roku w miejscowości L. ze spółki (...) Sp. z o.o. kurczaki brojlery o łącznej wartości 71.290,80 złotych na szkodę w.w spółki - za zakupione w okresie od (...) roku w R. z (...) kurczaki brojlery o łącznej wartości 142.423,10 złotych na szkodę M. I. - za zakupione w okresie od (...) roku w S. ze Spółki z o.o. (...) kurczaki brojlery o łącznej wartości 766.210,49 złotych na szkodę w.w spółki - za zakupione w okresie od (...) roku w M. z Gospodarstwa Rolnego (...) kurczaki brojlery o łącznej wartości 163.069,45 złotych na szkodę G. W. - za zakupione w dniu (...) roku w K. ze Spółki (...) Sp. z.o.o. pojemniki do transportu drobiu żywego o wartości 24.000 złotych na szkodę w.w spółki - za zakupione w dniu (...) roku w C. z Gospodarstwa Rolnego (...) kurczaki brojlery o wartości 21.200,24 złotych na szkodę K. B. - za zakupione w okresie od (...) roku w J. z Gospodarstwa Rolnego (...) kurczaki brojlery o łącznej wartości 113.070,89 złotych na szkodę R. O. - za zakupione (...) roku w R. z (...) kurczaki brojlery o wartości 15.022,90 złotych na szkodę R. K. (2) - za zakupione (...) roku w R. z (...) kurczaki brojlery o łącznej wartości 121.660,49 złotych na szkodę A. K. - za zakupione w okresie od (...) roku w C. ze Spółki z.o.o. (...) Grupa (...) kurczaki brojlery o wartości łącznej 139.764,85 złotych na szkodę w.w spółki - za zakupione w okresie od (...) roku w miejscowości G. z Gospodarstwa Rolnego (...) kurczaki brojlery o łącznej wartości 223.987,10 złotych na szkodę S. O. - za zakupione w okresie od (...) roku w K. z Gospodarstwa Rolnego (...) kurczaki brojlery o łącznej wartości 109.996,79 złotych na szkodę M. R. (2) - za zakupione w okresie od (...) roku w P. P. (1) z (...) kurczaki brojlery o łącznej wartości 223.745,28 złotych na szkodę A. R. - za zakupione w okresie od (...) roku w W. z Gospodarstwa Rolnego – (...) kurczaki brojlery o łącznej wartości 316.917,20 złotych na szkodę małżonków I. i R. D. - za zakupione w okresie od (...) roku w D. z Gospodarstwa Rolnego (...) kurczaki brojlery o łącznej wartości 81.109,65 złotych na szkodę małżonków P. L. i K. L. - za wykonane w okresie od (...) roku w miejscowości W. czynności nadzoru nad ubojem i rozbiorem mięsa o łącznej wartości 28.368,50 zł na szkodę Powiatowego Inspektoratu Weterynarii w P. - za zakupione w okresie od (...) roku w G. z (...) kurczaki brojlery o łącznej wartości 101.597,80 złotych na szkodę J. K. (1) - za zakupione w okresie od (...) roku ze spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. paliwo o łącznej wartości 19.419,24 złote na szkodę w.w spółki -za zakupione w dniu (...) roku w W. z (...) kurczaki brojlery o łącznej wartości 210.611,34 zł na szkodę M. A. (1) - za zakupione w okresie od (...) roku w D. z Gospodarstwa Rolnego (...) kurczaki brojlery o łącznej wartości 151.626,80 złotych na szkodę W. P. - za wykonane w okresie od (...) roku w miejscowości W. przez spółkę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ś. usługi higieniczno-sanitarne o łącznej wartości 1.347,48 złotych na szkodę w.w spółki - za zakupione w okresie od (...) roku w S. z (...) kurczaki brojlery o łącznej wartości 222.248,21 złotych na szkodę Z. W. - za zakupione w okresie od (...) roku w miejscowości G. od J. O. kurczaki brojlery o łącznej wartości 189.412,02 złotych na szkodę J. O. - za zakupione w okresie od (...) roku do (...) roku w K. z Gospodarstwa Rolnego (...) kurczaki brojlery o łącznej wartości 231.297,23 złotych na szkodę J. L. (1) - za zakupione w okresie od (...) roku do (...) roku w C. z (...) kurczaki brojlery o łącznej wartości 130.456,90 złotych na szkodę P. B. (1) - za zakupione (...) roku w K. ze spółki (...) Sp. z o.o. kurczaki brojlery o łącznej wartości 42.768,00 złotych na szkodę w.w spółki - za zakupione (...) roku w S. z (...) kurczaki brojlery o łącznej wartości 71.088,00 złotych na szkodę G. G. - za zakupione w okresie od (...) roku do (...) roku w S. z (...) kurczaki brojlery o łącznej wartości 85.202,21 złotych na szkodę B. R. - za zakupione w okresie od (...) roku do (...) roku w K. z Gospodarstwa Rolnego (...) kurczaki brojlery o łącznej wartości 187.555,50 złotych na szkodę M. K. (1) - za zakupione (...) roku w S. z (...) kurczaki brojlery o łącznej wartości 83.810,00 złotych na szkodę D. G. przy czym czynu tego dopuścił się w stosunku do mienia znacznej wartości w kwocie łącznej 5. 282.422,62 złotych, tj. przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. (...) § 1 k.k., II. w okresie od (...) roku w miejscowości W. oraz w P., w S. ( woj. (...)), w C. (woj. (...)) działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej – Skup, (...) i Handel (...) D. R. (1) doprowadził właścicieli i upoważnionych pracowników ustalonych podmiotów gospodarczych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci sprzedaży w.w firmie z odroczonym terminem płatności żywca drobiowego i innych towarów oraz wykonania zleconych firmom usług za pomocą wprowadzenia ich w błąd, co do swojego zamiaru zapłacenia w całości i w terminie za wynikające z umowy zobowiązania finansowe oraz co do swoich faktycznych możliwości płatniczych zarządzanej przez niego spółki i tak: - za zakupione w okresie od (...) roku w S. z firmy (...) spółka jawna filety z kurczaków o łącznej wartości 98.428,38 złotych na szkodę K. M., z której to kwoty Towarzystwo (...) SA wypłaciło tytułem zawartej umowy ubezpieczenia firmie (...) kwotę 88.585,54 złotych - za zakupione w okresie od (...) roku w B. ze spółki (...).Z.H.G. (...) spółka jawna elementy z mięsa indyka o łącznej wartości 29.757,97 złotych na szkodę w.w spółki, z której to kwoty Towarzystwo (...) SA wypłaciło tytułem zawartej umowy ubezpieczenia z pokrzywdzonym kwotę 26.782,17 złotych - za wynajmowanie w okresie od (...)roku w miejscowości W. na podstawie umów najmu (...), (...), (...), (...) z firmy (...) Sp. z o.o. Agencja (...) czterech pojazdów marki M. (...) oraz na podstawie umowy (...) pojazdu marki I. (...) o nr rejestracyjnym (...) w łącznej kwocie 33.067,00 złotych na szkodę w.w spółki (...) Sp. z o.o. Agencja (...) - za zakupione w okresie od (...) roku w C. z (...) S.A. wyroby drobiowe o łącznej wartości 197.887,73 złotych na szkodę w.w firmy, z której to kwoty Towarzystwo (...) SA wypłaciło tytułem zawartej umowy ubezpieczenia z pokrzywdzonym kwotę 178.098,96 złotych - za zakupione w okresie od (...) roku do (...)roku w K. produkty drobiowe o łącznej wartości 382.060,25 złotych na szkodę (...) S.A. - za zakupione w okresie od (...) roku do (...) roku w P. produkty z indyka z Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Handlowego (...) – C. o łącznej wartości 32.532,72 złotych na szkodę J. C., przy czym dopuścił się tego czynu w stosunku do mienia znacznej wartości w kwocie łącznej 773.734,05 złotych, tj. przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. (...) § 1 k.k. i przy przyjęciu, iż przestępstwa te stanowią ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k. za ciąg ten na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 5 lat pozbawienia wolności; w pkt 2: III. w nieustalonym czasie, ale nie wcześniej niż w okresie od (...) roku w miejscowości W. działając w celu osiągniecia korzyści majątkowej, chcąc by mistrz kominiarski T. S. jako uprawniony do wystawienia dokumentu w postaci protokołu z okresowej kontroli przewodów kominowych (dymowych, spalinowych, wentylacyjnych) dokonał czynu zabronionego, nakłaniał go do poświadczenia w protokole z kontroli przewodów kominowych znajdujących się w ubojni drobiu w miejscowości W. przy ul. (...) nieprawdy poprzez sporządzenie protokołu z przeprowadzanej na podstawie art. 62 ust. 1 pkt. 1 lit. c Ustawy z 7 (...) 1994 roku Prawo budowlane kontroli, pomimo jej nieprzeprowadzenia i naniesienia na w.w dokument daty jej rzekomego przeprowadzenia, tj. sprzed zdarzenia z dnia 19 (...) (...) roku, w wyniku którego spaleniu uległa w.w ubojnia, tj. popełnienia przestępstwa z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k. oraz IV. w nieustalonym czasie, ale nie wcześniej niż w okresie od (...) roku w miejscowości W., działając w celu osiągniecia korzyści majątkowej, chcąc by mistrz kominiarski H. B. jako uprawniony do wystawienia dokumentu w postaci protokołu z okresowej kontroli przewodów kominowych (dymowych, spalinowych, wentylacyjnych) dokonał czynu zabronionego, nakłaniał go, przez inną ustaloną osobę, do poświadczenia w protokole z kontroli przewodów kominowych znajdujących się w ubojni drobiu w miejscowości W. przy ul. (...) przeprowadzanej na podstawie art. 62 ust. 1 pkt. 1 lit. c Ustawy z 7 (...) 1994 roku Prawo budowlane nieprawdy poprzez sporządzenie protokołu, mimo nieprzeprowadzenia przedmiotowej kontroli oraz wpisaniu na nim daty kontroli(...) roku oraz na poświadczeniu nieprawdy w opinii numer (...) dotyczącej ustalenia prawidłowości podłączenia kotła CO wydanej na podstawie art. 62 ust. 1 pkt. 1 lit. c Ustawy z 7 (...) 1994 roku – Prawo budowlane oraz art. 6 ust. 5 pkt. 1 ustawy z 24 sierpnia 1991 roku o ochronie przeciwpożarowej ( Dz. U. 2009.178.1380 j.t.) pomimo nieprzeprowadzenia ustaleń dotyczących prawidłowości podłączenia oraz wpisaniu na opinii daty jej sporządzenia – (...)roku, tj. popełnienia przestępstwa z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k. i przy przyjęciu, iż przestępstwa te stanowią ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k. za ciąg ten na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności; w pkt 3: V w okresie od (...) roku w miejscowości W., w P. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc Prezesem Zarządu Ubojni (...) Sp. z o.o. z siedzibę w miejscowości W. oraz prowadząc firmę Skup, (...) i Handel (...), znając kondycję finansową firmy i spółki, posiadane zobowiązania zarówno wymagalne jak i niewymagalne, w sytuacji grożącej niewypłacalności, uszczuplił zaspokojenie niżej wymienionych wierzycieli i tak: - I. F. wierzytelność w łącznej kwocie 99.682,58 złotych - spółki (...) Sp. z o.o. wierzytelność o wartości 20.000 złotych - M. G. (1) wierzytelność o łącznej wartości 787,20 zł - spółki (...) Sp. z o.o. wierzytelność o łącznej wartości 10.159,46 złotych - E. J. wierzytelność o łącznej wartości 4.205,37 złotych - M. R. (1) wierzytelność o łącznej wartości 66.231,60 złotych - R. L. wierzytelność o łącznej wartości 294.027,53 złote - M. J. (2) wierzytelność o łącznej wartości 497.050,42 złote - spółki (...) sp. z o.o. wierzytelność o łącznej wartości 71.290,80 złotych - M. I. wierzytelność o łącznej wartości 142.423,10 złotych - spółki z o.o. (...) wierzytelność o łącznej wartości 766.210,49 złotych - G. W. wierzytelność o łącznej wartości 163.069,45 złotych - spółki (...) Sp. z o.o. wierzytelność o wartości 24.000 zł - K. B. wierzytelność o wartości 21.200 złotych - R. O. wierzytelność o łącznej wartości 113.070,89 złotych - R. K. (2) wierzytelność o wartości 15.022,90 złotych - A. K. wierzytelność o łącznej wartości121.660,49 złotych - spółki z o.o. (...) wierzytelność o łącznej wartości 139.764,85 złotych - S. O. wierzytelność o łącznej wartości 223.987,10 złotych - M. R. (2) wierzytelność o łącznej wartości 109.996,79 złotych - A. R. wierzytelność o łącznej wartości 223.745,28 złotych - I. i R. D. wierzytelność o łącznej wartości 316.917,20 złotych - P. L. i K. L. wierzytelność o łącznej wartości 81.109,65 złotych - Powiatowego Inspektoratu Weterynarii w P. wierzytelność o łącznej wartości 28. 368,50 złotych - J. K. (2) wierzytelność o łącznej wartości 101.597,80 złotych - spółki (...) Sp. z o.o. wierzytelność o łącznej wartości 19.419,24 złotych - M. A. (1) wierzytelność o łącznej wartości 210.611,34 złote - W. P. wierzytelność o łącznej wartości 151.626,80 złotych - spółki (...) Sp. z o.o. wierzytelność o łącznej wartości 1.347,48 złotych - Z. W. wierzytelność o łącznej wartości 222.248,21 złotych - J. O. wierzytelność o łącznej wartości 189.412,02 złotego - J. L. (1) wierzytelność o łącznej wartości 231.297,23 złotych - P. B. (1) wierzytelność o łącznej wartości 130.456,90 złotych - spółki (...) Sp. z o.o. wierzytelność o wartości 42.768,00 złotych - G. G. wierzytelność o wartości 71.088,00 złotych - B. R. wierzytelność o łącznej wartości 85.202,21 złotych - M. K. (1) wierzytelność o łącznej wartości 187.555,50 złotych - D. G. wierzytelność o łącznej wartości 83.810,00 złotych - K. M. wierzytelność o łącznej wartości 98.428,38 złotych, z której to kwoty Towarzystwo (...) SA wypłaciło tytułem zawartej umowy ubezpieczenia z pokrzywdzonym kwotę 88.585,54 złote - spółki (...).Z.H. (...) Spółka Jawna wierzytelność o łącznej wartości 29.757,97 złotych, z której to kwoty Towarzystwo (...) SA wypłaciło tytułem zawartej umowy ubezpieczenia z pokrzywdzonym kwotę 26.782,17 złotych - firmy (...) z.o.o. Agencja (...) wierzytelność o wartości 33.067,00 złotych - (...) S.A . wierzytelność o łącznej wartości 197.887,73 złote, z której to kwoty Towarzystwo (...) SA wypłaciło tytułem zawartej umowy ubezpieczenia z pokrzywdzonym kwotę 178.098, 96 złotych - (...) S.A. wierzytelność o łącznej wartości 382.060,25 złotych - Przedsiębiorstwa Produkcyjno- Handlowego (...) – C. wierzytelność o łącznej wartości 32.532,72 złote przez to, że usuwał, ukrywał, zbywał oraz uszkadzał składniki swojego majątku, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i tak: - w okresie od (...) roku wyprzedając majątek firmy w postaci wyposażenia sklepów w postaci lady sprzedażowej, kiosku, witryny chłodniczej, kontenera-chłodni, sprzętu elektronicznego w postaci notebooku, komputera, zestawu komputerowego, kserokopiarki, ośmiu pojazdów – w tym pięciu samochodów dostawczych i 2 osobowych, motoroweru oraz wózka widłowego o łącznej wartości 380.499,00 zł, - dnia (...) roku dokonał na podstawie aktu notarialnego nr A (...) sprzedaży gruntów ornych o obszarze 0,2486 ha, dla których Sąd Rejonowy w G. V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...) oraz działki o obszarze 0,3700 ha, dla której Sąd Rejonowy w G. prowadzi księgę wieczystą nr (...) położonych w miejscowości W. na rzecz T. G. (2) na łączną kwotę 100.000 zł, - dnia (...) roku dokonał na rzecz M. O. sprzedaży gruntów położonych w miejscowości W., dla których Sąd Rejonowy w G. V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgi wieczyste i tak: nr (...) dla gruntu o obszarze 0,1251 ha oraz nr (...) - o obszarze 0,7100 ha, uzyskując za sprzedaż łączna kwotę 40.000 zł, - w okresie od (...) roku zaprzestał wpłacania pieniędzy otrzymywanych w gotówce na rachunki Spółki (...)” (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz własnej działalności gospodarczej (...) Skup, Ubój, i Handel Drobiem, pochodzących ze sprzedaży drobiu do kontrahentów , doprowadzając na dzień(...) roku do zaległości wobec 44 podmiotów gospodarczych na łączna kwotę 6.056.156,67 złotych, - dnia (...) roku dokonał na rzecz T. G. (1) zbycia samochodu marki M. (...) ( numer nadwozia (...), rok produkcji 2009) o numerze rejestracyjnym (...) uzyskując kwotę 54.120,00 zł, - dnia (...) roku dokonał na rzecz T. G. (1) sprzedaży gruntu zapisanego w księdze wieczystej numer (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w G. V Wydział Ksiąg Wieczystych o powierzchni 2,1 ha, położnego w R. uzyskał z kolei kwotę 65.000,00 zł, - w okresie od (...) roku wypłacił z rachunku firmowego firmy (...) Skup, (...) i Handel (...) kwotę łączną 1.825.100,00 złotych, doprowadzając na dzień (...) roku do ujemnego salda końcowego na w/w rachunku w kwocie -4.018.049,91 zł, - dnia (...) roku zbył aktem notarialnym A nr (...) na rzecz W. i B. K. za kwotę 310.000 złotych grunt o pow. 2,77 ha położony w miejscowości W., dla którego prowadzona jest księga wieczysta przez Sąd Rejonowy w G. Wydział V Ksiąg Wieczystych nr (...), - w okresie od (...) roku na terenie firmy (...) Skup, (...) i Handel (...) umożliwił demontaż i wywiezienie sprzętu ze sklepów, agregatów do chłodni, wentylatorów i zamrażarek, - dnia (...) roku na terenie firmy (...) Skup, (...) i Handel (...) umożliwił demontaż wagi najazdowej o znacznej wartości oraz jej sprzedaż S. K. za kwotę 18.450 zł, tj. popełnienia przestępstwa z art. 300 § 3 k.k. i za przestępstwo to na podstawie wskazanego przepisu wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności; w pkt 4: VI. w dniu (...) roku w P., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz uzyskania z (...) SA z siedzibą we W. w ramach umowy o kredyt w rachunku bieżącym o nr (...) kwoty 4.000.000 zł, składając wniosek o jego przyznanie wprowadził przedstawicieli banku w błąd co do możliwości terminowego regulowania zobowiązań z umowy wynikających i doprowadził Bank (...) SA z siedzibą we W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 4.000.000 zł, co stanowiło wysokość kredytu z rachunku bieżącego udzielonego na podstawie umowy nr (...), z której to kwoty nie spłacił kapitału w wysokości 4.000.000 zł, tj. popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., VII. w dniu (...) (...) roku w P. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz uzyskania ze (...) Banku w M. kredytu w kwocie 200.000 zł, składając wniosek nr (...) o jego przyznanie, doprowadził przedstawicieli Banku Spółdzielczego w M. w błąd co do możliwości terminowego regulowania zobowiązań z niego wynikających i doprowadził Bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 200.000 zł, co stanowiło wysokość kredytu udzielonego w dniu (...) roku na podstawie umowy z rachunku bieżącego o numerze (...) (...) kredytu, z której to kwoty nie spłacił kapitału w wysokości 200.000 zł, tj. popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., VIII. w dniu (...) roku P. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz uzyskania z (...) Bank (...) SA z siedzibą w W. kredytu obrotowego z rachunku bieżącego (...) w kwocie 200.000 zł, składając wniosek o jego przyznanie wprowadził przedstawicieli (...) Bank (...) SA z siedzibą w W. w błąd co do możliwości terminowego regulowania zobowiązań z niego wynikających i doprowadził bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 200.000 zł, co stanowiło wysokość kredytu udzielonego w dniu (...) roku na podstawie umowy kredytowej o nr (...) z rachunku bieżącego (...) kredytu, z której to kwoty nie spłacił kapitału w wysokości 200.000 zł, tj. popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i przy przyjęciu, iż przestępstwa te stanowią ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k. za ciąg ten na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności; w pkt 5: IX. w dniu (...) roku w P., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz uzyskania z (...) Bank (...) SA z siedzibą w W. kredytu inwestycyjnego w kwocie 300.000 zł składając wniosek o jego przyznanie przedłożył w banku nierzetelne oświadczenie dotyczące rzeczywistego stanu swoich zobowiązań finansowych zatajając informację o zawarciu: - w dniu (...) roku umowy ze spółdzielczym Bankiem w M. umowy o kredyt na rachunku bieżącym o nr (...) (...) na kwotę 200.000 zł za pomocą czego wprowadził przedstawicieli banku (...) SA w błąd co do okoliczności istotnych dla udzielenia kredytu i możliwości terminowego regulowania zobowiązań z niego wynikających i doprowadził w.w bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 300.000 zł, co stanowiło wysokość udzielonego kredytu w dniu (...) roku na podstawie umowy kredytu inwestycyjnego nr (...), z której to kwoty nie spłacił kapitału w wysokości 283.782,00 złotych, tj. popełnienia przestępstwa z art. 297 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., X. w dniu (...) roku w P. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz uzyskania pożyczki hipotecznej w kwocie 610.000,00 zł z (...) Bank (...) SA z siedzibą w K. składając wniosek nr (...) o jej przyznanie przedłożył w banku nierzetelne oświadczenie dotyczące rzeczywistego stanu swoich zobowiązań finansowych, zatajając informację o zawarciu: - w dniu (...) (...) roku z przedstawicielem Banku (...) SA z siedzibą we W. umowy o kredyt w rachunku bieżącym o nr (...) na kwotę 4.000.000 zł - w dniu (...) roku umowy ze spółdzielczym Bankiem w M. umowy o kredyt na rachunku bieżącym o nr (...) (...) na kwotę 200.000 zł - w dniu (...) roku z przedstawicielem (...) Bank (...) SA z siedzibą w W. kredytu inwestycyjnego o numerze (...) w kwocie 300.000 zł, za pomocą czego wprowadził przedstawicieli banku (...) w błąd co do okoliczności istotnych dla udzielenia pożyczki hipotecznej i możliwości terminowego regulowania zobowiązań z niej wynikających i doprowadził (...) Bank (...) SA z siedzibą w K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 610.000 zł, co stanowiło wysokość pożyczki udzielonej na podstawie zawartej w dniu (...) roku umowy pożyczki hipotecznej o numerze (...), z której to kwoty nie spłacił kapitału w wysokości 605.562,15 złotych, tj. popełnienia przestępstwa z art. 297 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., XI. w dniu (...) roku w P. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz uzyskania pożyczki w kwocie 272.848,40 zł brutto z (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. składając formularz o jego przyznanie przedłożył w banku nierzetelne oświadczenie dotyczące rzeczywistego stanu swoich zobowiązań finansowych, zatajając informację o zawarciu: - w dniu (...) (...) roku z przedstawicielem Banku (...) SA z siedzibą we W. umowy o kredyt w rachunku bieżącym o nr (...) na kwotę 4.000.000 zł, - w dniu (...) roku umowy ze spółdzielczym Bankiem w M. umowy o kredyt na rachunku bieżącym o nr (...) (...) na kwotę 200.000 zł, - w dniu (...) roku z przedstawicielem (...) Bank (...) SA z siedzibą w W. kredytu inwestycyjnego o numerze (...) w kwocie 300.000 zł, - w dniu (...) roku z przedstawicielem (...) Banku (...) z siedzibą w K. umowy o pożyczkę hipoteczną nr (...) w kwocie 610.000 zł, za pomocą czego wprowadził przedstawicieli banku w błąd co do okoliczności istotnych dla udzielenia pożyczki i możliwości terminowego regulowania zobowiązań z niej wynikających, czym doprowadził (...) Bank SA z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 225.236,36 zł, co stanowiło wysokość pożyczki udzielonej na podstawie zawartej w dniu (...) roku umowy pożyczki udzielonej dnia (...) roku na podstawie umowy o nr (...), tj. popełnienia przestępstwa z art. 297 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., XII. w dniu (...) roku w P. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz uzyskania pożyczki ekspresowej w kwocie 148.500,00 zł z Banku (...) SA z siedzibą w W., składając wniosek nr (...) o jej przyznanie przedłożył w banku nierzetelne oświadczenie dotyczące rzeczywistego stanu swoich zobowiązań finansowych, zatajając informacje o zawarciu: - w dniu (...) (...) roku z przedstawicielem Banku (...) SA z siedzibą we W. umowy o kredyt w rachunku bieżącym o nr (...) na kwotę 4.000.000 zł, - w dniu (...) roku umowy ze spółdzielczym Bankiem w M. umowy o kredyt na rachunku bieżącym o nr (...) (...) na kwotę 200.000 zł, - w dniu (...) roku z przedstawicielem (...) Bank (...) SA z siedzibą w W. kredytu inwestycyjnego o numerze (...) w kwocie 300.000 zł, - w dniu (...) roku z przedstawicielem (...) Banku (...) z siedzibą w K. umowy o pożyczkę hipoteczną nr (...) w kwocie 610.000 zł, za pomocą czego wprowadził przedstawicieli banku w błąd co do okoliczności istotnych dla udzielenia pożyczki i możliwości terminowego regulowania zobowiązań z niej wynikających, czym doprowadził Bank (...) SA w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 148.500,00 zł, co stanowiło wysokość pożyczki ekspresowej udzielonej na podstawie zawartej w dniu (...) roku umowy o numerze (...), tj. popełnienia przestępstwa z art. 297 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i przy przyjęciu, że przestępstwa te stanowią ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k. za ciąg ten na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności; w pkt 6: XIII. w nieustalonym okresie czasu, nie wcześniej niż w okresie od 10 m. (...) roku do (...) roku w P., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz wspólnie i w porozumieniu z D. W., T. G. (3) i M. J. (1) w celu osiągniecia korzyści majątkowej i doprowadzenia do zawarcia umowy na kredyt leasingowy najpierw wprowadził przedstawicieli (...) sp. z o.o. w błąd co do rzeczywistego stanu swoich zobowiązań finansowych przedkładając nierzetelne oświadczenia, w których zataił informacje o zawarciu: - w dniu (...) roku umowy ze (...) Bankiem w M. umowy o kredyt na rachunku bieżącym o nr (...) (...) na kwotę 200.000 zł, - w dniu (...) roku z przedstawicielem (...) Bank (...) SA z siedzibą w W. kredytu inwestycyjnego o numerze (...) w kwocie 300.000 zł, - w dniu (...) roku z przedstawicielem (...) Banku (...) z siedzibą w K. umowy o pożyczkę hipoteczną nr (...) w kwocie 610.000 zł i następnie co do dokonania zakupu, z następnie sprzedaży przedmiotów wyposażenia ubojni drobiu w postaci regałów przepływowych, pakowarki, etykieciarki o wartości 401.420,00 zł netto, przy pomocy firm (...) M. M. (1) i (...) D. W., której zarejestrowano sfałszowane przez nieustalona osobę faktury o nr: (...) z dnia (...) roku; (...) z dnia (...) roku, co umożliwiło zawarcie z firmą (...) sp. z o.o. umów leasingowych (o nr(...) (...) z dnia (...) roku, (...) (...) z dnia (...) roku, (...) (...) z dnia (...)) i przelanie kwoty udzielonego kredytu najpierw na konto firmowe D. W., które następnie przekazano mu w gotówce za pośrednictwem M. J. (1) i T. G. (1), a uzyskanych za zakup nieistniejących elementów wyposażenia ubojni, czym doprowadził firmę (...) sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie łącznej w wysokości 401.420,00 zł, tj. popełnienia przestępstwa z art. 297 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. (...) § 1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności; w pkt 7 na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego D. R. (1) kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 7 lat pozbawienia wolności, na poczet której w pkt 8 na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia (...) r., godz. (...) r., godz. (...).42; w pkt 9 na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł obowiązek naprawienia szkód przez D. R. (1), wyrządzonych przestępstwami opisanymi w pkt I i II (w części wstępnej wyroku – przyp. SA), poprzez zapłatę na rzecz: - I. F. kwoty 99.718,58 złotych (dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy siedemset osiemnaście złotych pięćdziesiąt osiem groszy) - spółki (...) Sp. z o.o. kwoty 20.000 złotych (dwadzieścia tysięcy złotych) - M. G. (1) kwoty 787,20 złotych (siedemset osiemdziesiąt siedem złotych dwadzieścia groszy) - spółki (...) Sp. z o.o. kwoty 10.159,46 złotych (dziesięć tysięcy sto pięćdziesiąt dziewięć złotych czterdzieści sześć groszy) - E. J. kwoty 4.205,37 złotych (cztery tysiące dwieście pięć złotych trzydzieści siedem groszy) - M. R. (1) kwoty 66.231,60 złotych ( sześćdziesiąt sześć tysięcy dwieście trzydzieści jeden złotych sześćdziesiąt groszy) - R. L. kwoty 294.027,53 złote (dwieście dziewięćdziesiąt cztery tysiące pięćdziesiąt złotych czterdzieści dwa grosze) - M. J. (2) kwoty 497.050,42 złote (czterysta dziewięćdziesiąt siedem tysięcy pięćdziesiąt złotych czterdzieści dwa grosze) - spółki (...) sp. z o.o. kwoty 71.290,80 złotych |( siedemdziesiąt jeden tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt złotych osiemdziesiąt groszy) - M. I. kwoty 82.423,10 zł (osiemdziesiąt dwa tysiące czterysta dwadzieścia trzy złote dziesięć groszy) - spółki z o.o. (...) kwoty 766.210,49 złotych (siedemset sześćdziesiąt sześć tysięcy dwieście dziesięć złotych czterdzieści dziewicę groszy) - G. W. kwoty 163.069,45 złotych (sto sześćdziesiąt trzy tysiące sześćdziesiąt dziewiec złotych czterdzieści pięć groszy) - spółki (...) Sp. z o.o. kwoty 24.000 zł ( dwadzieścia cztery tysięcy złotych) - K. B. kwoty 21.200 złotych (dwadzieścia jeden tysięcy sto złotych) - R. O. kwoty 113.070,89 złotych ( sto trzynaście tysięcy siedemdziesiąt złotych osiemdziesiąt dziewięć groszy) - R. K. (2) kwoty 15.022,90 złotych ( piętnaście tysięcy dwadzieścia dwa złote dziewięćdziesiąt groszy) - A. K. kwoty 121.660,49 złotych (sto dwadzieścia jeden tysięcy sześćset sześćdziesiąt złotych czterdzieści dziewięć groszy) - spółki z o.o. (...) kwoty 139.764,85 złotych ( sto trzydzieści dziewięć tysięcy siedemset sześćdziesiąt cztery złote osiemdziesiąt pięć groszy) - S. O. kwoty 223.987,10 złotych ( dwieście dwadzieścia trzy tysiące dziewięćset osiemdziesiąt siedem złotych dziesięć groszy) - M. R. (2) kwoty 109.996,79 złotych (sto dziewięć tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt sześć złotych siedemdziesiąt dziewięć groszy) - A. R. kwoty 223.745,28 złotych (dwieście dwadzieścia trzy tysiące siedemset czterdzieści pięć złotych dwadzieścia osiem groszy) - I. D. kwoty 316.917,20 złotych ( trzysta szesnaście tysięcy dziewięćset siedemnaście złotych dwadzieścia groszy) - P. L. kwoty 78.109,65 złotych ( siedemdziesiąt osiem tysięcy sto dziewięć złotych sześćdziesiąt pięć groszy) - Powiatowego Inspektoratu Weterynarii w P. kwoty 28. 368,50 złotych (dwadzieścia osiem tysięcy trzysta sześćdziesiąt osiem złotych pięćdziesiąt groszy) - J. K. (2) kwoty 101.597,80 złotych ( sto jeden tysięcy pięć set dziewięćdziesiąt siedem złotych osiemdziesiąt groszy) - spółki (...) Sp. z o.o. kwoty 19.419,24 złotych ( dziewiętnaście tysięcy czterysta dziewiętnaście złotych dwadzieścia cztery grosze) - M. A. (1) kwoty 210.611,34 złote ( dwieście dziesięć tysięcy sześćset jedenaście złotych trzydzieści cztery grosze) - W. P. kwoty 151.626,80 złotych ( sto pięćdziesiąt jeden tysięcy sześćset dwadzieścia sześć złotych osiemdziesiąt groszy) - spółki (...) Sp. z o.o. kwoty 1.347,48 złotych ( jeden tysiąc trzysta czterdzieści siedem złotych czterdzieści osiem groszy) - Z. W. kwoty 222.248,21 złotych ( dwieście dwadzieścia dwa tysiące dwieście czterdzieści osiem złotych dwadzieścia jeden groszy), - J. O. kwoty 189.412,02 złotego ( sto osiemdziesiąt dziewięć tysięcy czterysta dwanaście złotych dwa grosze) - J. L. (1) kwoty 231.297,23 złotych ( dwieście trzydzieści jeden tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt siedem złotych dwadzieścia trzy grosze) - P. B. (1) kwoty 130.456,90 złotych ( sto trzydzieści tysięcy czterysta pięćdziesiąt sześć złotych dziewięćdziesiąt groszy) - spółki (...) Sp. z o.o. kwoty 42.768,00 złotych ( czterdzieści dwa tysiące siedemset sześćdziesiąt osiem złotych) - G. G. kwoty 71.088,00 złotych ( siedemdziesiąt jeden tysięcy osiemdzisiąt osiem złotych) - B. R. kwoty 85.202,21 złotych ( osiemdziesiąt pięć tysięcy dzie10.ci dwa złote dwadzieścia jeden groszy) - M. K. (1) kwoty 187.555,50 złotych (sto osiemdziesiąt siedem tysięcy pięćset pięćdziesiąt pięć złotych pięćdziesiąt groszy) - D. G. kwoty 83.810,00 złotych ( osiemdziesiąt trzy tysiące osiemset dziesięć złotych) - spółki (...).Z.H. (...) Spółka Jawna kwoty 2.975,80 zł ( dwa tysiące dziewięćset siedemdziesiąci pięć złotych osiemdziesiąt groszy) - Towarzystwa (...) SA kwoty 26.782,17 złotych ( dwadzieścia sześć tysięcy siedemset osiemdziesiąt dwa złote siedemnaście groszy) - firmy (...) z.o.o. Agencja (...) kwoty 33.067,00 złotych ( trzydzieści trzy tysiece sześćdziesiąt siedem złotych) - (...) S.A . kwoty 19.788,27 zł, - Towarzystwa (...) SA kwoty 178.098, 96 złotych ( sto siedemdziesiąt osiem tysięcy dziewięćdziesiąt oseim złotych dziewięćdziesiąt groszy) - (...) S.A. kwoty 382.060,25 złotych ( trzysta osiemdziesiąt dwa tysiące sześćdziesiąt złotych dwadzieścia pięć groszy) - Przedsiębiorstwa Produkcyjno- Handlowego (...) – C. kwoty 32.532,72 złote (trzydzieści dwa tysiące pięćset trzydzieści dwa złote siedemdziesiąt dwa grosze) a nadto w pkt 21 zasądził od oskarżonego D. R. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 2058,86 zł i wymierzył mu opłatę w kwocie 600. W niniejszej sprawie apelujący, zwłaszcza obrońcy oskarżonego, stawiają głównie zarzuty obrazy prawa procesowego, jak i błędów w ustaleniach faktycznych, które w ich ocenie doprowadziły Sąd Okręgowy do dowolnych ustaleń w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego w popełnieniu przypisanych mu poszczególnych przestępstw. W rzeczywistości więc zarzuty te sprowadzają się do podnoszenia zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych o charakterze dowolności, przy czym nadto obrońca (adw. T. Z.) zarzucił także obrazę prawa procesowego poprzez oddalenie złożonych przez niego w toku postępowania sądowego wniosków dowodowych o przesłuchanie świadków, wiążąc z tym uchybieniem wystąpienie błędu w ustaleniach faktycznych o charakterze „braku”. Trzeba przy tym wskazać wyraźnie, iż zarzut błędu “dowolności” jest tylko wtedy słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, przy czym dla swej skuteczności wymaga on od apelującego wykazania, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego a nie tylko ograniczenia się do własnej oceny tego materiału (por. wyrok SN z 20.02.1975 r., II K 355/74, OSNPG 1975, nr 9, poz. 84; wyrok SN z 22.01.1975 r., I Kr 197/74, OSNKW 1975, nr 5, poz. 58). Sąd I instancji, rozpoznając zarzuty stawiane w akcie oskarżenia, powinien zaś wszechstronnie w oparciu o konkretne dowody wyjaśnić sprawę poprzez ustalenie czy dany czyn przestępczy został popełniony przez oskarżonego a jeżeli tak to jaka powinna być jego kwalifikacja prawna, jakie były pobudki i motywy działania sprawcy, by w ten sposób przy ustaleniu sprawstwa oskarżonego dokonać odpowiedniego doboru kar i środków karnych, które pozostawałyby w pełnej zgodzie z zasadami wymiaru kary określonymi w art. 53 kk. Jednakże, aby takie ustalenia zostały poczynione prawidłowo, niezbędne jest dokładne przeprowadzenie postępowania, zwłaszcza w zakresie dowodów, i oczywiście w zgodzie ze wszelkimi regułami zawartymi w kodeksie postępowania karnego. Przy takim ustalaniu, jeżeli w sprawie pojawiają się sprzeczne wersje tego samego zdarzenia i zgłasza się wnioski o przeprowadzenie dowodów na poparcie każdej z tych wersji, należy tak przeprowadzić postępowanie dowodowe, by w sposób jednoznaczny rozstrzygnąć, która z prezentowanych wersji jest prawdziwa a którą należy odrzucić. Dopiero poprawnie przeprowadzone postępowanie pozwoli sądowi orzekającemu na właściwe rozpoznanie stawianych w akcie oskarżenia zarzutów przeciwko konkretnemu oskarżonemu, by nie narazić się na zarzuty obrazy prawa procesowego, jak i błędu w ustaleniach faktycznych o charakterze dowolności i braku. Nadto, przed przystąpieniem do omówienia zarzutów apelacyjnych, Sąd Apelacyjny wskaże na pewne ogólne zasady dotyczące rozstrzygania w zakresie odpowiedzialności karnej za przestępstwa oszustwa. Rację mają apelujący obrońcy, iż oszustwo jest przestępstwem kierunkowym – warunkiem odpowiedzialności jest działanie (zaniechanie) sprawcy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przy czym elementy przedmiotowe oszustwa muszą się mieścić w świadomości sprawcy i muszą być objęte jego wolą. Sprawca przy tym nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi także chcieć w tym celu użyć określonego sposobu działania lub zaniechania. Trzeba przy tym wyraźnie zaznaczyć, iż przy ustalaniu zamiaru sprawcy oszustwa należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności, na podstawie których można by wyprowadzić wnioski co do realności wypełnienia obietnic złożonych przez sprawcę osobie rozporządzającej mieniem, w szczególności jego możliwości finansowe i skalę przyjętych zobowiązań. Trzeba przy tym w realiach niniejszej sprawy pamiętać, iż przy oszustwie od strony przedmiotowej wymagane jest wprowadzenie w błąd pokrzywdzonego oraz doprowadzenie w ten sposób jego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, zaś to wprowadzenie w błąd ma na celu doprowadzenie pokrzywdzonego do tego, że wyobraża on sobie, iż rzeczywisty stan rzeczy jest taki, jaki przedstawia mu sprawca bądź jaki wynika z dotychczasowej współpracy (często wieloletniej między oskarżonym a jego kontrahentami), podczas gdy obiektywna rzeczywistość jest całkowicie lub w istotnym stopniu inna. Działania sprawcy polegające na wprowadzaniu w błąd nie muszą przy tym charakteryzować się jakąś szczególną przebiegłością i mogą przyjmować zarówno postać działania, jak i zaniechania. Dodać przy tym trzeba, iż dla bytu przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. liczy się wskazany wyżej zamiar kierunkowy sprawcy, nie zaś dotychczasowa prawidłowo przebiegająca współpraca handlowa (biznesowa) między oskarżonym a pokrzywdzonymi kontrahentami. Taka bowiem osoba pokrzywdzona, wskutek właśnie odpowiedniego działania czy zaniechania, które sprowadza się do znamion ”wprowadzania w błąd”, może ulec oszustwu choćby wskutek swojego naiwnego zaufania do zapewnień drugiej strony (por. wyrok Sądu Apel. w W. z 14 m. 2019 r., II AKa 230/18, LEX nr 2668752). Dodać przy tym trzeba, że dla bytu czynu zabronionego z art. 286 § 1 k.k. nie jest ważne, jak bardzo wysublimowanymi metodami posługiwał się sprawca, lecz to, że wprowadził pokrzywdzonego w błąd (por: wyrok Sądu Apel. w K. z dnia 15 listopada 2018 r., II AKa 435/18, LEX nr 2625092) a tym samym istotne jest ustalenie w zakresie znamion przestępstwa oszustwa czy sprawca (kontrahent) zachował się uczciwie i nie wprowadził pokrzywdzonego w błąd albo nie wykorzystał jego błędu celem doprowadzenia go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem” (patrz: wyrok Sądu Apel. w W. z dnia 19 lutego 2018 r., II AKa 386/17, LEX nr 2514688). „Dla zaistnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. wystarczającym jest ustalenie, że pokrzywdzony nie zawarłby umowy, gdyby wiedział o okolicznościach, które były przedmiotem wprowadzenia go w błąd przez sprawcę” (patrz: wyrok Sądu Apel. w K. z dnia 26 października 2017 r., II AKa 402/17, LEX nr 2436593). Co jednak należy wyraźnie podkreślić, wprowadzenie w błąd nie musi się sprowadzać do szczególnych aktywnych działań oszukańczych, polegających choćby na działaniu podstępnym lub chytrym, ale też może zostać osiągnięte przez przemilczenie, zaniechanie poinformowania o faktycznym, prawdziwym stanie rzeczy czy inne każde, jakiekolwiek działanie, które może doprowadzić do powstania błędnego wyobrażenia o rzeczywistości u osoby rozporządzającej mieniem (por. wyrok SN z dnia 19 (...) 2007 r., V KK 384/06, LEX nr 384/069; postanowienie SN z dnia 26 (...) 2003 r., V KK 324/02, LEX nr 80291; postanowienie SN z dnia 14 października 2022 r., V KK 347/22, LEX nr 3511333). Mając przy tym na uwadze kontekst sytuacyjny niniejszej sprawy, podkreślić też należy, iż jeśli w trakcie dłużej trwającej współpracy dojdzie do istotnej zmiany sytuacji finansowej sprawcy (jego działalności gospodarczej, zarządzanej spółki itp.), w tym w szczególności – istotnego pogorszenia lub utraty płynności finansowej, niepoinformowanie o tej okoliczności oraz kontynuowanie współpracy może stanowić realizację znamion oszustwa (patrz: Wróbel Włodzimierz (red.), Zoll Andrzej (red.), „Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k.”, wyd. V, WKP 2022, teza 42 do art. 286; także: wyrok Sądu Apel. w Katowicach z dnia 20 (...) 2000 r., II AKa 71/00, LEX nr 48344). Przy czym, co w tej sprawie istotne a czego apelujący obrońcy, jak i sam oskarżony nie starają się dostrzec, istotą oszustwa nie jest wcale doprowadzenie pokrzywdzonego do poniesienia szkody majątkowej a więc, w realiach niniejszej sprawy, do braku uzyskania kiedykolwiek zapłaty za dostarczony podmiotom oskarżonego towar. Jak to wynika z treści art. 286 § 1 k.k. działanie sprawcy, ukierunkowane na osiągnięcie korzyści majątkowej, związane jest z doprowadzeniem innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą metod, o których mowa w tym przepisie. Co do zasady więc niekorzystne rozporządzenie mieniem to takie, które powoduje uszczerbek w istniejącym majątku pokrzywdzonego lub umniejszenie przyszłych zysków. Jednak za niekorzystne można uznać też takie rozporządzenie mieniem, które nie powoduje bezpośrednio rzeczywistego uszczerbku lub nieuzyskania spodziewanych korzyści, ale rozporządzenie powodujące powstanie lub zwiększenie niebezpieczeństwa zaistnienia takich negatywnych konsekwencji. Znamię skutku przestępstwa w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem nie jest bowiem tożsame ze szkodą i może być spełnione również bez jej powstania a więc tym bardziej z jej częściowym powstaniem (por. wyrok SN z dnia 29 października 2020 r., V CSK 69/19, LEX nr 3077079; wyrok Sądu Apel. w K. z dnia 21 stycznia (...) r., II AKa 419/14, LEX nr 1665554). Trzeba wreszcie na koniec tych rozważań dodać, mając również na uwadze przypisane oskarżonemu oszustwa związane z zaciągnięciem pożyczek czy uzyskaniem kredytów bankowych bądź leasingowego, iż według powszechnie przyjmowanego stanowiska „niekorzystnym rozporządzeniem mieniem przy zawarciu umowy kredytowej nie musi być rzeczywista strata w sensie materialnym, lecz już sam fakt przyznania kredytu bez odpowiedniego zabezpieczenia, bądź obarczonego większym ryzykiem banku” (patrz: wyrok Sądu Apel. w S. z dnia (...) (...) (...) r., II AKa 65/14, LEX nr 1499031; także wyrok Sądu Apel. w L. z dnia 18 (...) 2002 r., II AKa 343/01, OSA 2003/2/7). Wreszcie na koniec tych rozważań, mając na uwadze postawiony w apelacji obrońcy oskarżonego (adw. T. Z.) zarzut obrazy art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. (zarzut z pkt 3) należy podnieść, iż pociągnięcie do odpowiedzialności karnej uwarunkowane jest nie tylko udowodnieniem, że konkretne zachowanie wyczerpuje znamiona przestępstwa stypizowanego w danym przepisie ustawy karnej, ale i prawidłowym przypisaniem tego czynu w wyroku skazującym. Z zawartego w wyroku opisu przypisanego czynu musi zaś jednoznacznie wynikać, że oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem wszystkie znamiona czynu zabronionego określonego w przepisie wskazanym w kwalifikacji prawnej (por. postanowienie SN z dnia 6 lutego 2019 r., II KK 179/18, OSNKW 2019/5/26; wyrok SN z dnia 19 maja (...) r., V KK 53/15, OSNKW (...)/10/84). Mając na uwadze to, iż zarzuty stawiane w apelacjach przez obrońców są dalej idące, bowiem dotyczą one całości wyroku skazującego oskarżonego D. R. (1), zostaną one omówione w pierwszej kolejności. CZYNY PRZYPISANE OSKARŻONEMU W PKT 1 ZASKARŻONEGO WYROKU A OPISANE W PUNKTACH I i II CZĘŚCI WSTĘPNEJ WYROKU II. APELACJA OBROŃCY – adw. T. Z. Ad. 1 do ad. 9 III. APELACJA OBROŃCY – adw. R. K. (1) Ad. 1a, b, c, d, e Ad. 2a, b Skarżący poprzez te zarzuty próbują wykazać, iż oskarżony D. R. (1) (występujący w czasie inkryminowanych zdarzeń pod nazwiskiem J.) miał pełen zamiar wywiązać się z umów zawartych z pokrzywdzonymi i gdyby nie pożar ubojni, to wszyscy jego wierzyciele zostaliby w pełni zaspokojeni poprzez uiszczenie należności wynikających z wystawionych przez nich faktur tytułem dostawy surowca (kurczaków) do spółki z o.o. o nazwie Ubojnia (...) z siedzibą w W. oraz tytułem dostaw gotowego towaru, nadającego się wprost do sprzedaży detalicznej, do podmiotu gospodarczego występującego pod nazwą D. J. Skup, (...) i Handel (...), także z siedzibą w tym samym miejscu, co w/w spółka z o.o. (...) bowiem nadmienić wyraźnie, co wynika zresztą z niekwestionowanych ustaleń Sądu I instancji, iż osobą łączącą oba podmioty jest nie kto inny, jak oskarżony D. R. (1). Oskarżony bowiem już od (...) r. prowadził własną działalność gospodarczą pod nazwą D. J. (...) Skup, (...) i Handel (...) z siedzibą w W.. Od końca (...) r. oskarżony postanowił jednak rozdzielić na dwa podmioty swoją dotychczasową działalność, bowiem 31.(...).(...)r. pod tym samym adresem zarejestrował spółkę – Ubojnię (...) Sp. z o.o., w której został prezesem Zarządu i równolegle, pod tym samym adresem, prowadził własną działalność pod nazwą D. J. (...) Skup, (...) i Handel (...). Spółka z o.o. poza tym wynajmowała wszystkie urządzenia do uboju drobiu od firmy prowadzonej przez oskarżonego. Oskarżony przy tym w działalności obu podmiotów realizował własne pomysły, wedle których spółka z o.o. skupowała od hodowców żywiec drobiowy a po jego ubiciu sprzedawała go firmie oskarżonego a ta odsprzedawała ubity drób dalszym nabywcom. Sąd I instancji przy tym na działalność oskarżonego słusznie spojrzał znacznie szerzej, bowiem stosowne wnioski wyciągnął nie tylko na podstawie jego kontraktów z poszczególnymi pokrzywdzonymi podmiotami, ale i jego zachowań, opisanych w zarzutach z punktów V, VI-XII i XIII przytoczonych w części wstępnej zaskarżonego wyroku (sekcja 1 uzasadnienia formularzowego na str. 1-14). Trzeba jednak od razu wskazać na pewną sprzeczność między treścią samego wyroku a jego uzasadnieniem. W uzasadnieniu bowiem Sąd I instancji wprost stwierdził, iż oskarżony, opóźniając się z zapłatą za dostawy drobiu przekonywał dostawców drobiu, iż zaległe należności ureguluje, gdy tymczasem, cyt.: „ tak naprawdę nie miał zamiaru ich uregulować, nie tylko w terminie, ale w ogóle i zebrany materiał dowodowy (również ten związany z zarzutem V, VI-XII i XIII) przekonuje, iż jego celem było wyprowadzenie jak największej ilości środków finansowych z obu firm” (str. 2 uzasadnienia). Spoglądając na całość zachowania się oskarżonego w okresie kilku pierwszych miesięcy (...) r., która to całość wynika ze wskazanych wyżej zarzucanych mu czynów, nie sposób, mając na uwadze zasady doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, nie podzielić zapatrywania Sądu I instancji. Jednak w realiach obu omawianych tu przestępstw, jakie Sąd I instancji przypisał oskarżonemu w pkt 1 zaskarżonego wyroku a więc przestępstw opisanych w punktach I i II części wstępnej zaskarżonego wyroku należy zauważyć, iż istotą tych oszustw z art. 286 § 1 k.k. nie był wcale brak zamiaru kiedykolwiek zapłaty dostawcom towaru należności, wynikających z wystawionych faktur. Jak bowiem to wynika z opisu czynu z pkt I, oskarżony, w ramach spółki z o.o. doprowadził właścicieli, pełnomocników lub upoważnionych pracowników podmiotów gospodarczych (wymienionych w treści opisu tego czynu podmiotów pokrzywdzonych) do niekorzystnego rozporządzenia mienia w postaci sprzedaży spółce z o.o. z odroczonym terminem płatności żywca drobiowego i innych towarów oraz wykonania zleconych firmom usług za pomocą wprowadzenia ich w błąd, co do swojego zamiaru, cyt.: „ zapłacenia w całości i w terminie za wynikające z umowy zobowiązania finansowe oraz co do swoich faktycznych możliwości płatniczych zarządzanej przez niego spółki”, zaś w dalszej części tego opisu czynu wskazał na konkretne podmioty oraz konkretne czynności cywilnoprawne wykonywane przez poszczególnych pokrzywdzonych kontrahentów (w zakresie sprzedaży drobiu bądź w zakresie wykonania określonych usług), które są przedmiotem tego oszustwa. Trzeba zwrócić uwagę na to, iż z pozoru cała działalność gospodarcza prowadzona przez oskarżonego (zarówno w ramach spółki z o.o., jak i własnej działalności) wyglądała normalnie i z punktu widzenia postronnego obserwatora nie mogła wzbudzać jakichkolwiek wątpliwości co do rzetelności tych działalności. Okoliczności te wynikają jasno z zeznań W. O. , który pracował u oskarżonego jako kierownik Ubojni (k. 208-210, 2015-2018) a także szeregu innych pracowników bądź osób z nim współpracujących, wykonywujących różne czynności pracownicze (w tym jako kierowcy czy bezpośrednio przy produkcji), tj. B. P. (1) (k. 594-595, (...)), A. B. (k. 732-733, (...)), S. G. (k. 607-609, 1353-1354, (...)), B. M. (k. 558-560, 2174), E. N. (k. 561-565), B. Z. (k. 566-568 ), P. W. (1) (k. 569-572), M. S. (1) (k. 573-575), E. R. (k. 576-579), M. S. (2) (k 580-582), M. R. (3) (k. 5883-586), G. M. (k. 587-589), P. M. (1) (k. 590-593), H. Z. (k. 597-599 ), B. C. (k. 600-603), M. B. (1) (k. 604-606), U. R. (k. 610-613), M. W. (2) (k. 614-618), M. B. (2) (k 619-622), B. A. (k. 728-731 ), R. J. (k. 735-738), P. M. (2) (k. 739-741), A. M. (1) (k. 742-745), L. P. (k. 746-748), K. K. (1) (k. 749-752), G. K. (k. 753-755), Y. K. (k. 756-759), H. J. (k. 760-762), H. S. (k. 763-766). Z zeznań tych świadków jasno bowiem wynika, iż działalność wyglądała „normalnie” do samego końca, tj. pożaru budynku ubojni w dniu (...) r. Dostawcy drobiu bowiem dostarczali spółce surowiec, który praktycznie od ręki, po dostawie podlegał ubojowi a następnie w krótkim czasie, praktycznie też od ręki był dalej sprzedawany (ubity drób nie mógł być długo przechowywany na terenie ubojni i praktycznie od razu, jako świeży towar winien być dostarczany do sprzedaży). Z zeznań tych świadków jasno przy tym wynika, iż w ich przypadku nie było żadnych problemów z płatnościami wynagrodzeń i innych świadczeń, jak również zostali w pełni rozliczeni po rozwiązaniu z nimi umów po pożarze. Również żadnych zastrzeżeń co do współpracy z oskarżonym nie mieli odbiorcy jego towaru, którzy otrzymywali gotowy towar, za który też od ręki płacili, co wynika choćby z zeznań J. W. (1) (k. 1019-1021, 2030) czy M. M. (2) (k. 2020-2021). Tożsame okoliczności wynikają także z zeznań B. M. , który współpracował z oskarżonym od 18 lat. Świadek ten podczas rozmowy z oskarżonym po pożarze słyszał, że zakład zostanie odbudowany i że nadal będzie chciał z nim współpracować, choć oskarżony nie deklarował żadnych konkretów i nie wspominał w jakim czasie chciałby to uczynić. Jednocześnie jednak świadek, jako przewożący żywca od hodowców do Ubojni oskarżonego orientował się, iż hodowcy od (...) r. już nie mieli płacone za dostarczany żywiec (k. 558-560, 2174). Powyższe także zresztą dotyczy działalności gospodarczej prowadzonej przez oskarżonego w ramach podmiotu D. J. (...) Skup, (...) i Handel (...), czemu przecież nie przeczy oskarżony w swoich wyjaśnieniach. W przypadku tej jednoosobowej działalności Sąd I instancji również w opisie czynu (opis z pkt II części wstępnej aktu oskarżenia) przyjął, iż oskarżony w ramach tej działalności doprowadził właścicieli i upoważnionych pracowników podmiotów gospodarczych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci sprzedaży firmie oskarżonego określonych towarów za pomocą wprowadzenia ich w błąd, cyt.: „ co do swojego zamiaru zapłacenia w całości i w terminie za wynikające z umowy zobowiązania finansowe oraz co do swoich faktycznych możliwości płatniczych”, zaś w dalszej części tego opisu czynu wskazał na konkretne podmioty oraz konkretne czynności cywilnoprawne wykonywane przez poszczególnych pokrzywdzonych kontrahentów (w zakresie sprzedaży wyrobów drobiowych czy usług wynajmu pojazdów), które są przedmiotem tego oszustwa. Za Sądem I instancji należy zauważyć, iż w (...) r. sytuacja oskarżonego uległa drastycznej zmianie w stosunku do okresu sprzed tego roku. Trzeba bowiem zauważyć, iż wszyscy pokrzywdzeni bądź ich przedstawiciele, którzy zeznawali w niniejszej sprawie byli bowiem zadowoleni ze współpracy z oskarżonym w latach (...) i wcześniejszych, wskazując, iż oskarżony regulował za sprzedany towar czy wykonane usługi (niezależnie, czy działo się to w ramach zarządzanej przez niego spółki z o.o. czy prowadzonej działalności jednoosobowej, w tym także w okresie wcześniejszym, tj. przed utworzeniem spółki z o.o.), zaś jego opóźnienia w płatnościach faktur były akceptowalne i wynikały ze specyfiki rynku drobiarskiego. W (...) r. oskarżony jednak już zmienił swoje nastawienie w stosunku do klientów, z którymi współpracował w ramach spółki i swojej działalności gospodarczej. Trzeba bowiem za Sądem I instancji podnieść, iż z wiarygodnych zeznań głównej księgowej w Ubojni (...) sp. z o.o. J. W. (2) , która pracowała w obu podmiotach gospodarczych prowadzonych przez oskarżonego wynika jasno, iż działalność gospodarcza jednoosobowa oskarżonego była na plusie, bowiem za sprzedawany a wcześniej nabywany od spółki (...) towar (ubity drób) podmiot oskarżonego otrzymywał zapłatę od firm, z którymi współpracował, zaś podmiot ten z przyczyn zależnych od oskarżonego wstrzymywał się z płatnościami na rzecz spółki z o.o. (k. 127-129, 551-553, 2006-2010). Z zeznań tych jasno wynika, iż oskarżony doskonale znał sytuację finansową prowadzonych przez siebie podmiotów, wiedział, komu i ile zalegał z płatnościami, bowiem prowadził skrupulatnie zapiski, przy czym to on decydował konkretnie którym kontrahentom i za jaką fakturę należy w danym momencie zapłacić. Mimo więc, że pieniądze w firmie były oskarżony wedle własnego uznania płacił pewne faktury, zaś za inne znów wstrzymywał się z płatnościami. Natomiast oskarżony dbał, by na bieżąco były dokonywane płatności za media, ZUS, podatki, wynagrodzenia pracownicze i oni to jako księgowość czynili samodzielnie. Świadek przy tym wskazała, iż oskarżony starał się nie trzymać na kontach swoich podmiotów pieniędzy, tylko je wypłacał w gotówce, natomiast pieniądze na nich pojawiały się, gdy należało dokonać stosownych płatności przelewami. Podobnie zeznała J. S. (1) , która jako księgowa była zatrudniona w działalności gospodarczej oskarżonego i zauważyła, że od (...) r. oskarżony przestał wpłacać na konto firmy uzyskane gotówką należności, zaś środki, jakie były na rachunkach zaczęły się kurczyć (k. 130-138, 1373-1379, 2010-2012). Co znamienne, świadek zauważyła, iż z biegiem (...) r. sytuacja finansowa prowadzonej działalności przez oskarżonego diametralnie się pogarszała. Wiązało się to z coraz częstszym brakiem regulowania płatności za faktury hodowcom, z wzięciem kredytu z (...) w kwocie 4 mln zł, który został w całości przeznaczony na spłatę hodowców. Na kredyt ten także zwróciła uwagę J. W. (2) , która także wskazała, iż na płatności dla hodowców została przeznaczone środki pieniężne uzyskane z kredytu z BS w M.. Trzeba przy tym w tym miejscu wskazać, iż z zeznań księgowych jasno wynika, iż oskarżony, w ramach swojej działalności gospodarczej, dysponował płatnościami od kontrahentów za sprzedany przez siebie towar, który, poza bezpośrednimi dostawcami, „nabył” od zarządzanej przez siebie spółki z o.o., jednak już środków tych w całości nie przeznaczał na zapłaty na hodowców drobiu i dostawców innych towarów i usług, dysponując nimi wedle własnego uznania. Natomiast posiłkował się środkami z uzyskanych kredytów, by częściowo spłacić zaległe zobowiązania. Powyższe więc już wskazuje jasno na to, że oskarżony, przynajmniej w (...) r. stał się kontrahentem niesolidnym, który coraz bardziej popadał w długi względem kontrahentów spółki, jak i zarządzanej przez siebie spółki z o.o., nie wywiązując się w ogóle z zawieranych umów, bądź realizując je tylko częściowo, w tym także z dużymi opóźnieniami w stosunku do umówionego terminu płatności. Te zaś okoliczności jasno znów wynikają z treści zeznań pokrzywdzonych bądź przedstawicieli podmiotów pokrzywdzonych. Sąd I instancji zwrócił uwagę na istotne elementy wynikające z treści zeznań tych świadków, które świadczą o wprowadzaniu ich w błąd przez oskarżonego co do rzetelności swoich firm w zakresie realizacji kontraktów, jak i co do rzeczywistej ich sytuacji finansowej. Poza tym Sąd I instancji zwrócił też słusznie uwagę na te okoliczności, które przeczą lansowanej przez obronę tezie, iż brak płatności za faktury ze strony oskarżonego miał związek z okolicznościami leżącymi po stronie pokrzywdzonych, tj. dotyczących kwestionowania jakości dostarczanego towaru (sekcja 2 uzasadnienia formularzowego na str. 29-30). Dodać przy tym trzeba, iż co do zasady prowadzone wobec oskarżonego (jego podmiotom) wskutek wydanych nakazów zapłaty (wyroków zasądzających) postępowania egzekucyjne okazały się bezskuteczne, bowiem brak było majątku, pozwalającego na zaspokojenie wierzycieli, przy czym konta bankowe prowadzone zarówno dla spółki z o.o., jak i jednoosobowej działalności gospodarczej oskarżonego nie posiadały żadnych środków pieniężnych. Celem jednak uzupełnienia tych rozważań należy też wskazać na inne okoliczności, wynikające z tych zeznań, które wspierają tylko ustalenia Sądu I instancji co do rzeczywistego zamiaru oskarżonego. Ponadto analiza tych zeznań wskazuje, iż Sąd I instancji dopuścił się pewnych uchybień, także pisarskich, wymagających pewnych zmian czy to w ramach art. 105 § 1 – 2 k.p.k., czy też w ramach art. 440 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 437 k.p.k. na korzyść oskarżonego, co także dotyczy orzeczenia wydanego na podstawie art. 46 § 1 k.k. Trzeba przy tym dodać, iż Sąd I instancji nie popada w sprzeczność co do daty popełnienia przestępstwa, na co wskazuje apelujący obrońca (adw. T. Z.) na str. 11-12 apelacji. Trzeba bowiem nadmienić, iż zaprzestanie przez oskarżonego płatności od (...) r. za faktury dotyczy wprost przestępstwa opisanego w pkt I części wstępnej i wyznacza niejako początek takiego właśnie postępowania oskarżonego wobec wszystkich jego (spółki i jego osobistej działalności) wierzycieli w postaci kontrahentów, z którymi współpracował. Dotyczy więc to również czynu opisanego w pkt II części wstępnej zaskarżonego wyroku, do którego przecież odnosi się stwierdzenie, że „ od (...) r. zaprzestał ich płacenia”. Pokrzywdzeni czynem opisanym w pkt I części wstępnej wyroku: I. F. wskazała na faktury VAT z dnia (...) (...) r. na kwotę 50.958,90 zł z terminem płatności do (...) (...) r., z dnia (...) r. na kwotę 55.989,68 zł z terminem płatności do (...) (...) r. oraz z dnia (...) (...) r. na kwotę 38.723,68 zł z terminem płatności do (...) (...) r. (faktury na k. 9-11 t.t. dot. Ubojni (...), zeznania na k. 1v—2, 5-6 w/w t.t., k. 2183-2184). I. F. wskazała, iż już przy pierwszej transakcji z dnia (...) r. za kwotę 57.265,37 zł musiała się prosić oskarżonego o zapłatę, która, właśnie dzięki jej ponagleniom została uregulowana długo po terminie. Faktura z dnia (...) r. została uregulowana tylko częściowo, bo zapłacił kwotę 45.989,68 zł a więc do zapłaty z niej zostało 10.000,00 zł. Pozostałych faktur nie zapłacił. Jak wynika zresztą z zeznań pokrzywdzonej, mimo aż 40-dniowego terminu zapłaty narzuconego przez spółkę oskarżonego, ten nie uregulował tych należności, mimo początkowych zapewnień, że te należności ureguluje, ale potem już oskarżony nie odbierał telefonów, był utrudniony kontakt z jego spółką. Co przy tym istotne, pokrzywdzona nie miała pojęcia o jakichkolwiek trudnościach finansowych tej spółki a poza tym w kwietniu, mimo braku uregulowania zapłaty za w/w faktury to otrzymała od tej spółki propozycję kolejnej sprzedaży kurczaków, ale odmówiła dostawy z uwagi na brak płatności za wcześniejsze faktury (k. (...)). Powyższe pokrzywdzona potwierdziła w toku rozprawy (k. 2183-2184). Trzeba podkreślić, iż oskarżony (w tym obrońcy w apelacjach) próbowali tłumaczyć brak płatności pożarem ubojni z (...) r. Jednak w tych przypadkach termin płatności upływał znacznie wcześniej, bo w dniach (...) (...) r. oraz (...) (...) r. Oskarżony więc w rzeczywistości wprowadził w błąd pokrzywdzoną co do swoich zamiarów uregulowania za tę dostawę kurczaków należności z faktury w całości i w terminie, wiedząc, że po prostu tego nie uczyni. Ta okoliczność zaś znów wynika z w/w zeznań księgowej obu podmiotów oskarżonego, z których wynika, iż oskarżony wybiórczo traktował swoich kontrahentów i płacił im za dostawy według własnego uznania. Oskarżony miał więc w tym przypadku wyjątkowo dużo czasu (licząc do pożaru) na uregulowanie całości należności. Nie ulega więc wątpliwości, iż skoro już wtedy, tj. w chwili zaciągania tych zobowiązań nie chciał uregulować całości należności, to tłumaczenie się tym pożarem, by usprawiedliwić brak zapłaty za znacznie wcześniej dostarczony towar nie może przekonywać. Ta znów okoliczność jest w przypadku odpowiedzialności karnej oskarżonego o tyle istotna, że również późniejsze zamawiane i przyjmowane przez niego dostawy towarów od kontrahentów, gdy termin płatności upływał po (...) r., nie mogły być traktowane inaczej, jak tylko chęć wprowadzenia tych kontrahentów w błąd co do swoich zamiarów i sytuacji majątkowej, by doprowadzić ich do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem. Mając jednocześnie na uwadze pokrzywdzoną I. F. należy zauważyć, iż z jej jasnych, popartych dokumentami (k. 9-16 w/w t.t.) zeznań złożonych w toku śledztwa wynika, iż oskarżony zalegał jej z płatnością główną na kwotę 99.682,58 zł. Taka też kwota winna zostać wskazana w treści opisu czynu Tymczasem w treści tej wskazano kwotę „99.82,58 zł”, co oczywiście należy traktować w kategoriach oczywistej omyłki pisarskiej, bowiem nawet format tak zapisanej kwoty pieniężnej jest niewłaściwy. Dlatego też Sąd I instancji w tej części, kierując się przepisem art. 105 § 1 -2 k.p.k., dokonał korekty wskazanej w treści opisu czynu kwoty, zgodnie z poczynionymi prawidłowymi ustaleniami faktycznymi. Jednocześnie, mając właśnie na uwadze prawidłowość tych ustaleń faktycznych Sąd Apelacyjny w pkt 9 zaskarżonego wyroku dokonał zmiany w zakresie kwoty zasądzonego odszkodowania na rzecz I. F., wskazując w treści tego orzeczenia kwotę 99.682,58 zł w miejsce błędnie wskazanej kwoty 99.718,58 zł. P. B. (2), jako prokurent samoistny w pokrzywdzonej spółce (...) sp. z o.o. wskazał, iż sprzedając spółce oskarżonego towar na podstawie 5 faktur z (...) (...) r., termin zapłaty upływał w dniach (...) (...) r. (k. 26-31 t,t. dot. Ubojnia (...), k. 2176-2177). Mimo wskazanych terminów zapłaty płatności te nie były realizowane na bieżąco, bowiem pierwsza wpłata miała miejsce (...) r. a ostania (...) (...) r., przy czym płatności te były realizowane po ich wielokrotnych monitach do księgowej i oskarżonego, choć nie po każdym z telefonów płatności miały miejsce. Świadek wskazał, iż była to jednorazowa transakcja ze spółką (...), podnosząc, iż nie mieli jakiejkolwiek wiedzy na temat problemów finansowych tej spółki. Świadek wskazał przy tym, iż ostatnia faktura na kwotę 20.000 zł, z terminem płatności do (...) (...) r. nie została w ogóle uregulowana. Powyższe okoliczności znajdują oparcie w dokumentach na k. 32-40 w/w t.t. Przy czym z pięciu wskazanych faktur łącznie oskarżony winien uiścić kwotę 239.087,56 zł odpowiednio w kwotach: 41.769,00 zł, 46.909,80 zł, 51.559,20 zł, 52.104,06 zł i 46.966,50 zł, zaś spółka z o.o. (czytaj: oskarżony – przyp. SA) zapłaciła następujące kwoty: 52.056,06 zł w dniu (...) (...) r., 46.923,50 zł w dniu(...) (...) r., 26.866,80 zł w dniu (...) (...) r., 20.000,00 zł w dniu (...).(...).(...) r., 20.511,20 zł w dniu (...) (...) r., 20.000,00 zł w dniu (...) (...) r., 11.000,00 zł w dniu (...) (...) r., 11.730,00 zł w dniu(...).(...) r. i 10.000,00 zł w dniu(...) (...) r. Do zapłaty pozostało więc 20.000,00 zł i taką też kwotę Sąd I instancji przyjął w treści zaskarżonego wyroku. Przy okazji rozważań nad tym przypadkiem, na marginesie Sąd I instancji podnosi, iż Sąd I instancji (za prokuratorem) przyjął bardzo korzystne dla oskarżonego rozwiązanie, skoro ustalił, iż przedmiotem oszustwa jest kwota 20.000 zł, skoro w rzeczywistości to niekorzystne rozporządzenie mieniem dotyczyło całości należności wynikającej z tej transakcji, tj. kwoty 239.087,56 zł. Trzeba bowiem nadmienić, iż oskarżony nie był w stanie wywiązać się z tego kontraktu z płatnościami w terminie, zaś dostawca nigdy wcześniej nie współpracował z oskarżonym, więc nie godził się z opóźnieniami w zapłacie, o czym zresztą świadczą monity o zapłatę, o czym zeznał świadek P. B. (2). W tych zaś okolicznościach kwota zasądzonego odszkodowania, tj. 20.000 zł w pkt 9 jest uzasadniona. Pokrzywdzona M. G. (1) (właściciel firmy (...) (...) w C.) dla odmiany współpracowała w firmą oskarżonego od wielu lat, mając z nim podpisaną umowę na kontrolę i zwalczanie szkodników sanitarnych. Jak zeznała, do m. (...) r. oskarżony płacił regularnie za wykonaną usługę, twierdząc, iż w tym okresie czasu to była dobra współpraca, jednak od (...) (...) r. do końca (...) (...) r. oskarżony (spółka z o.o.) nie zapłacił za faktury z (...) (...) r., (...) (...) r., (...) (...) r. i(...) (...) r. wystawione na kwoty po 196,80 zł i łączną kwotę 787,20 zł, które były odpowiednio płatne do(...) (...) r., (...).(...) r.,(...) (...) r. i (...) (...) r. i nie wiedziała, by w tym czasie oskarżony miał złą sytuację finansową (zeznania z k. 41-44, 45-46 t.t. dot. Ubojnia (...), k. 2178 i potwierdzające te zeznania dokumenty na k. 47-50). Trzeba zauważyć, iż w tym przypadku należności wynikające z faktur były wyjątkowo niskie i tylko wyjątkowo zła wola oskarżonego świadczy o ich nieuregulowaniu. Pokrzywdzona bowiem nie domagała się wcześniej zapłaty, mając nadzieję, że spółka zarządzana przez oskarżonego zapłaci w ratach te należności, co jednak nigdy nie nastąpiło. To zachowanie się oskarżonego, mimo upływu terminu zapłaty za ostatnią fakturę już po pożarze wpisuje się tylko w zamiar oskarżonego regulowania faktur za wykonane dostawy towaru czy wykonane usługi wedle własnego uznania, mając jednocześnie na uwadze niemożność uregulowania przez oskarżonego w całości wszystkich zobowiązań, istniejących przecież jeszcze przed pożarem. To zaś świadczy o tym, iż oskarżony, przyjmując kolejne usługi świadczone przez pokrzywdzoną działał z pełnym rozeznaniem jej pokrzywdzenia, sprowadzającym się do braku zapłaty za wykonane cykliczne usługi, które przecież miały miejsce od (...) (...) r. Powyższe również przekonuje o prawidłowości wydania z urzędu przez Sąd I instancji orzeczenia w pkt 9 na podstawie art. 46 § 1 k.k. co do wskazanej wyżej kwoty. A. S. , reprezentująca pokrzywdzoną (...) Spółka z o.o. z siedzibą w Ł. zeznała, iż zajmowała się serwisem i najmem odzieży roboczej, współpracując w tym zakresie z oskarżonym od (...) r. Problemy z płatnościami zaczęły się od (...) (...) r., bowiem oskarżony nie zapłacił za faktury VAT z (...) (...) r. i (...) (...) r. kwot 1558,11 zł i 1552, 74 zł (łącznie 3.110,85 zł) a także faktury z (...) (...) r. na kwotę 7.048,61 zł. Pokrzywdzona przyznała, iż w kwietniu i lipcu nie mieli wiedzy o problemach (...) spółki (...), natomiast taką wiedzę uzyskali po pożarze z pisma mec. M. (k. 52-53, 59-60 t.t. dot. Ubojni (...)). Okoliczności te wynikają również z dokumentów z k. 67-84 w/w t.t. Trzeba podkreślić, iż oskarżony wiedział, że za te faktury z (...) i (...) będzie obligował go 14-dniowy termin płatności. Oskarżony nie płacił jednak już w tym czasie, więc jego zachowanie co do tych dwóch faktur należy ocenić tak, jak w poprzednich przypadkach. Co do trzeciej faktury rzecz się ma nieco inaczej. Faktura ta bowiem wynikała z faktu wypowiedzenia przez pokrzywdzony podmiot obowiązującej ich umowy z powodu braku realizacji warunków umowy. Trzeba jednak zauważyć, iż w chwili zawierania pierwotnej umowy przez oskarżonego, w tym wznowionej w lipcu (...) r. oskarżony nie brał pod uwagę pożaru ubojni i zaprzestania z tego powodu działalności a tym samym nie można przyjmować, iż aż tak daleko sięgał w przód, że podpisując kolejną umowę z pokrzywdzonym doprowadzi do wypowiedzenia tej umowy przez pokrzywdzony podmiot i do realizacji zapisu umownego dotyczącego obowiązku zapłaty w całości za nabycie odzieży roboczej w terminie 30 dni od daty rozwiązania umowy – tu daty (...) (...) r. Poza tym należy zauważyć, iż wypowiedzenie tej umowy, jak i wystawienie faktury na kwotę 7.048,61 zł nastąpiło nie tylko po pożarze, jak i po zaprzestaniu działalności przez oskarżonego, ale i nastąpiło po pozbawieniu go wolności w wyniku tymczasowego aresztowania. Bez wątpienia więc w tych okolicznościach faktycznych nie można już oskarżonemu przypisać zamiaru doprowadzenia pokrzywdzonego podmiotu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem odnośnie zapłaty za tę trzecią fakturę, bowiem w tym przypadku to już rzeczywiście obiektywne okoliczności nie pozwoliły oskarżonemu na wywiązanie się z zapisów umowy łączącej spółkę (...) z (...) sp. z o.o. w Ł.. W tych więc okolicznościach Sąd odwoławczy doszedł do wniosku, iż Sąd I instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych co do wysokości szkody, wynikłej z oszukańczego działania oskarżonego i dlatego też, kierując się art. 440 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 437 k.p.k. w zakresie tego przypisanego oskarżonemu zachowania przyjął, iż przestępcze działanie oskarżonego dotyczyło kwoty 3.110,85 zł, miało miejsce od 07.04 do 07.07.(...) r., co wynika z dat wystawionych dwóch pierwszych faktur. Konsekwencją zaś przyjęcia tej wysokości szkody było obniżenie wskazanej w pkt 9 zaskarżonego wyroku wysokości szkody zasądzonej od oskarżonego na rzecz omawianego tu pokrzywdzonego podmiotu do kwoty 3.110,85 zł. Pokrzywdzona E. J. – właściciel firmy (...) z siedzibą w S. również wskazała na kilkuletnią, bezproblemową współpracę z firmą (...) w związku z zaopatrywaniem firmy oskarżonego w odzież roboczą, jednak oskarżony nie uregulował należności za trzy ostatnie faktury VAT: z dnia (...) (...) r. na kwotę 1247,22 zł, z dnia (...) (...) r. na kwotę 1840,08 zł i z dnia (...) (...) r. na kwotę 1118,07 zł, co do których terminy płatności upływały odpowiednio (...) (...) r., (...) (...) r. i (...) (...) r. (k. 91-95 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2177-2178). Powyższe znajduje także odzwierciedlenie w dokumentach na k. 56-58 w/w t.t. Trzeba zaznaczyć, iż skoro oskarżony przez okres około 10 lat płacił pokrzywdzonej za dostarczany mu towar, to pokrzywdzona nie miała podstaw, by sądzić, iż przy ostatnich dostawach z firmą zarządzaną przez oskarżonego jest coś nie tak i że już za te faktury nie otrzyma zapłaty w terminie i to w całości. Ten przypadek więc również wpisuje się już w zamiar oskarżonego związany z regulowaniem płatności za dostarczany towar wedle swojego uznania, zaś pokrzywdzona, nie wiedząc, o sytuacji majątkowej działalności oskarżonego, jak i o jego takim właśnie zamiarze wybiórczego traktowania kontrahentów została przez oskarżonego wprowadzona w błąd co do rzeczywistego stanu rzeczy i doprowadzona do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci wydanego oskarżonemu (jego spółce) towaru, opisanego w przedmiotowych fakturach. To zaś również wskazuje na poprawność wydanego w pkt 9 zaskarżonego orzeczenia na podstawie art. 46 § 1 k.k. Przy okazji tego przykładu dodać jednak należy, iż oskarżony tuż przed pożarem zamawiał odzież roboczą dla swoich pracowników, co prowadzi do wniosku, iż planował prowadzić swoją działalność również po (...) r., co w tym względzie świadczy o zasadności wywodów obrońców oskarżonego w złożonych apelacjach. Ta okoliczność jednak nie może mieć żadnego wpływu na treść zaskarżonego wyroku w zakresie zamiaru oskarżonego doprowadzenia pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wskutek wprowadzenia ich w błąd co do swoich zamiarów wywiązywania się z ciążących na nim umownych obowiązków, dotyczących zapłaty w całości i terminie za uzyskany towar i usługi, jak i co do kondycji finansowej zarządzanej przez siebie spółki. L. R. , reprezentujący firmę swojej córki – (...) w G. również wskazał na prowadzoną bez zarzutu współpracę z firmą (...) od (...) r. Przy czym zdarzało się, że termin płatności był wydłużany o dwa tygodnie. Jednak od (...) (...) r. zaczęły się problemy z płatnościami za wystawiane faktury. Z faktury VAT z (...) (...) r. na kwotę 61.214,06 zł płatność otrzymał tylko częściową, gdyż (...) (...) r. otrzymał 21.157,06 zł, (...) (...) r. – 15.000 zł, (...) (...) r. – 5.000 zł i (...) (...) r. – 5.000 zł i do zapłaty pozostało 15.000 zł. Świadek wskazał, iż mimo niezapłacenia części pieniędzy za tę fakturę sprzedał spółce (...) kurczaki na kwotę 51.231,60 zł (...) (...) r. (k. 99-100, 108-110 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2031-2032). Co istotne, świadek przyznał, iż podjął tę decyzję o drugiej sprzedaży kurczaków, gdyż wcześniej skontaktował się z D. J. i on tłumaczył mu, że nie zapłacił w całości za poprzedni towar, gdyż miał problemy z dużymi odbiorcami, którzy przeciągali płatności. Uwierzył w te jego zapewnienia i dlatego sprzedał spółce (...) te kurczaki. Jednak po tej drugiej sprzedaży urwał się już kontrakt z oskarżonym i nie otrzymał już żadnej płatności. Zeznania te nie tylko wpisują się w schemat działalności oskarżonego, bowiem oskarżony, mimo upływu terminu płatności nie regulował całości należności wynikającej z faktury, to nadto wynika z tych zeznań fakt, iż oskarżony posuwał się wprost do kłamstwa, starając się nie tylko przekonać świadka do nieprawdziwych okoliczności związanych z nieterminowym i ratalnym regulowaniem płatności z pierwszej faktury, ale i wyłudzić kolejny transport kurczaków, nie informując jednak pokrzywdzonego o rzeczywistym stanie rzeczy. Należy przy tym zauważyć, iż powyższe zeznania potwierdzają także dokumenty znajdujące się na k. 103-106 w/w t.t., przy czym wartość dostarczonych kurczaków z tej drugiej faktury wynosi 51.283,60 zł (k. 106) a więc łączna zaległość w płatnościach z obu faktur wynosi 66.183,60 zł, co zresztą przyznał świadek podczas przesłuchania w dniu (...) r. (k. 108-110 w/w t.t.), potwierdzając to na rozprawie (k. 2031-2032). To zaś oznacza, iż Sąd I instancji błędnie w treści zaskarżonego wyroku przyjął, iż przedmiotem tego oszustwa na szkodę (...) w G. jest towar na kwotę 66.231,60 zł. To więc na podstawie art. 440 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 437 k.p.k. wymagało ze strony Sądu odwoławczego zmiany poprzez wskazanie, iż przedmiotem tego działania był towar na kwotę 66.183,60 zł. Konsekwencją tej zmiany było również obniżenie w pkt 9 wysokości odszkodowania orzeczonego na podstawie art. 46 § 1 k.k. na rzecz M. R. (1) do kwoty 66.183,60 zł. Pokrzywdzony R. L. wskazał na swoją kilkuletnią bezproblemową współpracę z oskarżonym, kiedy to co najwyżej zdarzały się kilku - kilkunastodniowe opóźnienia w płatnością za dostarczony towar. Problemy z płatnościami zaczęły się od (...) (...) r. I choć nie było wcześniejszej płatności za fakturę to dostarczał oskarżonemu towar, ostatni raz czyniąc to (...) (...) r. Nie posiadał bowiem wiedzy na temat problemów (...) spółki (...), zaś oskarżony początkowo zapewniał go, że ureguluje należności, ale w końcu przestał odbierać telefony i oddzwaniać (k. 118-122, 179-182, 203-205 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2241-2242). Powyższe zeznania znajdują oparcie w dokumentach na k. 123-175 i 183-199 w/w t.t. Trzeba przy tym zaznaczyć, iż jeszcze przed pożarem ubojni pokrzywdzony przez pełnomocnika słał wezwania do spółki (...) o zaległe zapłaty, ale już wówczas pismem z (...) (...) r. poinformowano pokrzywdzonego, że powodem opóźnień jest „ słaba kondycja finansowa firmy, spowodowana przestojem na rynku drobiarskim. Konsekwencją tego są opóźnienia w płatnościach” i proszono o wydłużenie terminu spłaty i rozłożenie zadłużenia na raty (k. 136 w/w t.t.). Z tego pisma, ale już po ostatniej dostawie, pokrzywdzony zorientował się, że nie uzyska należności z wystawionych faktur, zwłaszcza w terminie, bowiem spółki (...) nie stać było na regulowanie zobowiązań. Dodać przy tym trzeba, na co już wyżej wskazano, iż prowadzony przez oskarżonego podmiot gospodarczy uzyskiwał zapłatę za sprzedawane przez siebie wyroby drobiarskie, które przecież nabywał od spółki (...) a więc to w rzeczywistości od oskarżonego zależało, czy zapłaci określone należności i komu oraz w jakim terminie. Ta odpowiedź pisemna, choć podpisana przez kierownika Ubojni (...), wpisuje się więc w oszukańczy mechanizm działania oskarżonego, który i w tym przypadku wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do swoich rzeczywistych zamiarów uregulowania w całości i w terminie należności za te dostawy kurczaków, wynikające z faktur, od (...) (...) r. do (...) (...) r. Przy czym pokrzywdzony, poprzez swojego pełnomocnika, sprecyzował zaległość na kwotę 294.027,53 zł (k. 206-207), potwierdzając to na rozprawie, gdzie wskazał, iż nic więcej nie udało się od oskarżonego wyegzekwować. Powyższe więc dowodzi prawidłowości ustaleń zawartych w treści zaskarżonego wyroku co do wysokości ten należności, która także znalazła należyte odbicie w rozstrzygnięciu z pkt 9 wydanego na podstawie art. 46 § 1 k.k. Dokładnie w taki sam sposób należy ocenić zeznania pozostałych pokrzywdzonych bądź ich przedstawicieli, jeżeli chodzi o przestępstwo opisane w pkt I zaskarżonego wyroku, co dotyczy świadków: M. J. (2) (k. 208-211, 222-224 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2179-2180 plus dokumenty na k. 212-220, 230-231 w/w t.t.), M. S. (3) (k. 232-236 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2180-2181 plus dokumenty na k. 238-245 w/w t.t.), M. I. (k. 2-4, 7-8, 2171-2172 plus dokumenty na k. 10-18), K. K. (2) (k. 251-254, 290-291 t.t. dot. Ubojni (...), (...)- (...) plus dokumenty na k. 255-289, 293-296 w/w t.t.), G. W. (k. 297-298 – odpis: k. 301-303 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2181-2182 plus dokumenty na k. 308-313 w/w t.t.), H. N. (k. 315, 332-333 t.t. dot. Ubojni (...) plus dokumenty na k. 318-331 w/w t.t.), K. B. (k. 335-336 t.t. dot. Ubojni (...) plus faktura na k. 341 w/w t.t.), R. O. (k. 342-343, 348-350 t.t. dot. Ubojni (...) plus informacja pokrzywdzonego na k. 351 w/w t.t., k. 2247-2248), R. K. (2) (k. 355-356 t.t. dot. Ubojni (...) plus dokumenty na k. 358-365 w/w t.t.)) i A. K. (k. 365-366 t.t. dot. Ubojni (...) plus dokumenty na k. 372-380 w/w t.t.), M. J. (3) (Ożarowskiej) (k. 399-401, 423-427 t.t. dot. Ubojni (...) plus dokumenty na k. 381-397 w/w t.t.), S. O. (k. 428-431, 439-441 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2209-2210 plus dokumenty na k. 432-436, 442-458 w/w t.t.), M. R. (2) (k. 465-470, 475-477 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2217 plus dokumenty na k. 471-473 w/w t.t.), A. R. (k. 478-481 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2248-2249 plus dokumenty na k. 482-483), I. D. i R. D. (k. 512-517, 529-531, 532-536 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2214-2215, 2215-2216 plus dokumenty na k. 518-528 w/w t.t.), P. L. i K. L. (k. 545-547, 538-543, 550-552 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2218-2219, 2220 plus dokumenty na k. 544-557 w/w t.t.), I. M. (1) (k. 580-582, 591-594 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2222-2223 plus dokumenty na k. 583-588, 595-599 w/w t.t.), J. K. (2) (k. 2223-2224 plus dokumenty na k. 602-610 w/w t.t.), A. M. (2) (k. 619-622, 628-630 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2211-2212 plus dokumenty na k. 627), M. A. (1) (k. 660-664, 665-668, 680-682 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2212-2213 plus dokumenty na k. 669, 643-647 w/w t.t.), W. P. i B. P. (2) (k. 690-693 dot. Ubojni (...), k. 2213-2214 oraz k. 698-700 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2240-2241), J. D. (k. 701-702 dot. dot. Ubojni (...)), Z. W. (k. 727-729, 735-737 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2242-2243 plus dokumenty na k. 730-733), J. O. (k. 738-740, 749-751, 756-758 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2239-2240 plus dokumenty na k. 752-755 w/w t.t.), J. L. (2) (k. 185-187, 759-762 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2243-2245 plus dokumenty na k. 763-769 w/w t.t.), P. B. (1) (k 770-774, 806-810 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2250-2251), D. S. (1) (k. 812-814 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2251 plus dokumenty na k. 815-833 w/w t.t.) i G. G. (k. 834-837, 841-843 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2252-2253 plus dokumenty na k. 838-840 w/w t.t.), B. R. (k. 844-846, 849-851 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2251-2252 plus dokumenty na k. 847-848 w/w t.t.), M. K. (1) (k. 2275 plus dokumenty na k. 856-861 w/w t.t.) oraz D. G. (k. 862-865, 869-871 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2273-2274 plus dokumenty na k. 866-871 w/w t.t.). Z zeznań tych świadków również wynikają tożsame okoliczności związane z zaniechaniem przez spółkę z o.o. zarządzaną przez oskarżonego płatności za dostarczany towar bądź też tylko wybiórczymi płatnościami za niektóre faktury, jak i brakiem ich wiedzy na temat jakichkolwiek trudności finansowych tej spółki. Należy przy tym dodatkowo zwrócić uwagę na okoliczności wynikające z zeznań niżej wymienionych świadków (pokrzywdzonych). K. K. (2) , reprezentujący pokrzywdzoną spółkę z o.o. (...) z siedzibą w S. wskazał na wieloletnią współpracę (od (...) r.) z firmą (...), przy czym spółka ta dokonywała płatności z opóźnieniem, po terminie zapłaty, przy czym od (...) następował wzrost zobowiązań z jej strony. Świadek przy tym podał, iż spółka oskarżonego zalegała z płatnościami za przekazane towary w latach (...) i w (...) (...) r. została między nimi podpisana ugoda o rozłożeniu na raty zaległości, do czego zresztą zobowiązał się osobiście oskarżony. Podpisanie tej ugody było bowiem warunkiem dalszej ich współpracy handlowej. Pomimo jednak podpisania tej ugody, spółka oskarżonego nie tylko nie spłaciła ich należności, to nadto nie płaciła za kolejne dostawy, jakie miały miejsce do czasu pożaru Ubojni. Z zeznań tych więc wynika, iż zobowiązanie się oskarżonego do poprawy postępowania spółki względem kontrahenta nie zostało przez niego zrealizowane, skoro nie płacił za kolejne dostawy. Sąd I instancji w treści opisu czynu przyjął kwotę 766.210,49 zł jako wysokość niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez spółkę (...), jednak z dokładnego wyliczenia, przytoczonego w treści pozwu z dnia (...) r., kierowanego do Sądu Okręgowego w P. wynika, iż należność ta stanowi kwotę 612.442,52 zł, gdyż tyle z faktur nie zostało przez spółkę oskarżonego uiszczone (k. 256-258 t.t. dot. Ubojni (...)). Mając zaś na uwadze istotę przyjętego przez akt oskarżenia czynu, powtórzoną zresztą przez Sąd I instancji, z której wynikało przyjmowanie za przedmiot oszustwa nieuregulowanych kwot pieniężnych wynikających z faktur, Sąd odwoławczy w tym zakresie, kierując się treścią art. 440 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 437 k.p.k. zmienił zaskarżony wyrok w opisie tego czynu, obniżając wysokość tej kwoty do 612.442,52 zł. Jednocześnie konsekwencją tej zmiany było obniżenie do wskazanej kwoty wysokości zasądzonego w trybie art. 46 § 1 k.k. od oskarżonego na rzecz spółki (...) odszkodowania w pkt 9 zaskarżonego wyroku. Znamienne są również zeznania M. I. , który, inaczej, niż większość z pokrzywdzonych, nie współpracował wcześniej z oskarżonym ani zarządzaną przez niego spółką. Pokrzywdzony tylko raz wstawił żywca do spółki (...) w dniach (...) (...) r., wystawiając 3 faktury VAT z terminami płatności do (...) i (...).(...) (...) r. na łączną kwotę 142.423,10 zł. Oskarżony nie tylko przy tym nie informował, że posiada trudności z płatnościami, ale w rozmowie sprawiał wrażenie uczciwego biznesmena, twierdząc, że zapłaci za towar w umówionym terminie. Świadek zeznał, iż nie dość, że oskarżony nie zapłacił mu należności w terminie, to w późniejszych rozmowach, gdy pokrzywdzony upominał się o zapłatę, oskarżony zapewniał go, że niebawem zapłaci, prosząc o kilka dni zwłoki i zbywał go w taki sposób, dopóki nie nastąpił pożar Ubojni. Pokrzywdzony przyznał, że już po pożarze, w wyniku prowadzonych rozmów otrzymał od pełnomocnika oskarżonego – adw. Ł. M. 60.000 zł, dowiadując się, że tyle zdołał uzbierać i więcej już niczego nie odzyskał. Sytuacja ta stanowi typowy przykład jednoznacznego wprowadzenia w błąd pokrzywdzonego co do zamiaru wywiązania się z umowy w wyznaczonym terminie. Zachowanie oskarżonego, mając na uwadze przecież pozostałe przypadki, jasno wskazywało, iż nie zamierzał zapłacić należności za pobrany towar w terminie, przy czym oskarżony doskonale wiedział o coraz trudniejszej sytuacji finansowej swojej spółki, skoro już od dłuższego czasu miał też trudności w wywiązywaniu się ze swoich wcześniejszych zobowiązań finansowych, w tym choćby wobec spółki (...), o czym wyżej wspomniano. Innym przykładem takiego typowego wyłudzenia mienia przez oskarżonego są zeznania pokrzywdzonego S. O. . Pokrzywdzony ten współpracował z oskarżonym od 2001 r. i do tej współpracy nie miał zastrzeżeń, ale już od około pół roku przed spaleniem Ubojni było coraz gorzej z tymi płatnościami, gdyż oskarżony nie płacił w terminie i „zaczął dzielić faktury, tzn. nie płacił w całości tylko w części” (k. 440 t.t. dot. Ubojni (...)). Pamiętał przy tym zapewnienia oskarżonego, że wszystko zapłaci, który też twierdził, że ma „chwilowe trudności”. Jednak, gdy za maj (...) r. nie miał jeszcze popłaconych faktur, to oskarżony zapewniał go w rozmowie, że pieniądze zostaną niebawem wpłacone na jego konto i przez te zapewnienia wysłał mu jeszcze jedną partię drobiu (...) (...) r. Oskarżony zapłacił mu jedynie 10.000 zł. Nie dość jednak, że i za ten transport nie otrzymał zapłaty, to nastąpił pożar Ubojni, po którym oskarżony nadal go zapewniał, że wszystko odbuduje i ma nadal płynność finansową i w pierwszej kolejności jego spłaci. Trzeba przy tym nadmienić, co wynika z dokumentów na k. 432-436, 442-452, 458 t.t. dot. Ubojni (...), iż do (...) (...) r. oskarżony zalegał z płatnościami za faktury na łączną kwotę 192.429,63 zł (terminy płatności z czterech faktur z maja (...) r. przypadały na (...) (...) r.), na poczet tej kwoty, zamiast obiecanej całości, wpłacił w dniu (...) (...) r. kwotę zaledwie 10.649,27 zł, przyjmując jednocześnie w dniu (...) (...) r. towar o wartości 42.206,74 zł. Taka postawa oskarżonego wpisuje się tylko w ustalony przez Sąd I instancji zamiar oskarżonego doprowadzenia wszystkich pokrzywdzonych dostawców towarów i usług do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, o czym wyżej wspomniano. Z podobnymi problemami z płatnościami od oskarżonego borykał się R. O. . Pokrzywdzony ten, wskazując na swoją współpracę z oskarżonym przez okres 15 lat, podał, iż przez ostatni rok czasu ta współpraca się pogorszyła. Świadek podał, iż za ostatnie dostawy żywca z (...) (...) r. nie dostał całej należnej kwoty, tj. 113.070,89 zł. Jednocześnie dostarczając towar nie wiedział nic o kłopotach finansowych oskarżonego a jedynie oskarżony tłumaczył się, że hurtowne nie płacą w terminie i dlatego płatność się przeciągała. Jednocześnie świadek wskazał, iż z faktury (...) wystawionej na kwotę 55.531,29 zł oskarżony zapłacił 10.531,29 zł a tym samym do zapłaty był mu winien 112.539,60 zł (k. 351). Powyższe ustalenie również skłoniło Sąd odwoławczy do zmiany zaskarżonego wyroku z przyczyn już wyżej podawanych. Sąd Apelacyjny więc na podstawie art. 440 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 437 k.p.k. zmienił w tym zakresie zaskarżony wyrok, wskazując w opisie tego czynu kwotę 112.539,60 zł jako wysokość niekorzystnie rozporządzonego mienia w przypadku pokrzywdzonego R. O., co w konsekwencji również doprowadziło do obniżenia do tej kwoty wysokości zasądzonego w trybie art. 46 § 1 k.k. odszkodowania w pkt 9 zaskarżonego wyroku na rzecz tego pokrzywdzonego. Dodać przy tym należy, iż oskarżony w rozmowie z tym pokrzywdzonym prowadzonej telefonicznie po pożarze twierdził, iż stracił dorobek życia, ale będzie próbował to odbudować i deklarował chęć nawiązania dalszej współpracy (k. 2247-2248). To samo wynika z zeznań J. O. (k. 2239-2240) i B. R. (k. 849-851 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2251-2252). Trzeba przy tym wspomnieć, iż Sąd I instancji nie odmówił w tym zakresie wiary świadkowi a tym samym i wynikającym z nich deklaracjom oskarżonego, co przecież nie oznaczało, iż te deklaracje były rzeczywiście szczere. Fakt ten znajduje bowiem odbicie w zeznaniach pokrzywdzonego G. G. , który również po pożarze rozmawiał z oskarżonym i zapytał się go wprost, czy ma zamiar odbudować ubojnię i czy dokona płatności za ostatnią dostawę, na co oskarżony odpowiedział, że jest za wcześnie, by móc odpowiedzieć czy będzie odbudowywać ubojnię, zaś co do płatności za zaległy towar to nie życzył sobie naciskania, sugerując, że może doprowadzić do tego, że nikt niczego nie uzyska, choćby poprzez położenie się w szpitalu psychiatrycznym (k. 834-835, 841-843 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2252-2253). Zwrócić też należy na wynikający z zeznań pokrzywdzonej K. L. fakt, iż z łącznej kwoty 81.109,65 zł podczas prowadzonej egzekucji komornik dokonał na ich rzecz wpłaty 5.000,00 zł (k. 551 t.t. dot. Ubojni (...)), co winno znaleźć wyraz w wysokości zasądzonego w pkt 9 zaskarżonego wyroku w trybie art. 46 § 1 k.k. odszkodowania na rzecz pokrzywdzonego P. L., stąd też Sąd odwoławczy, kierując się art. 440 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 437 k.p.k. zmienił w tym zakresie zaskarżony wyrok, obniżając wysokość zasądzonego na rzecz tego pokrzywdzonego odszkodowania do kwoty 76.109,65 zł. K. L. w swoich zeznaniach zwróciła również uwagę na fakt, iż, mimo wystąpienia z pozwem o zapłatę i uzyskaniem w dniu(...) (...) r. nakazu zapłaty na kwotę 47.536,23 zł i szybkiego działania w postępowaniu egzekucyjnym nie udało się zablokować żadnych należności z tytułu wierzytelności ani żadnych pieniędzy na rachunkach bankowych. Jednocześnie po pożarze oskarżony jeszcze deklarował, że posiada środki pieniężne na spłatę zadłużeń, ale bez swojego radcy prawnego nie będzie niczego płacił (k. 539 w/w t.t.). Konsekwencją powyższych zmian co do wartości wyłudzonego mienia w przypadkach wskazanych pokrzywdzonych było również obniżenie łącznej wysokości mienia, będącego przedmiotem tego czynu do kwoty 5.121.026,75 zł. Jednocześnie Sąd odwoławczy, w trybie art. 105 § 1-2 k.p.k. sprostował oczywistą omyłkę pisarską, jaka wkradła się do tego orzeczenia, poprzez sprostowanie nazwiska pokrzywdzonego J. L. (2), bowiem błędnie w odpowiednim przypadku zapisano nazwisko pokrzywdzonego ( (...)). Poprawność pisowni tego nazwiska wynika z protokołów zeznań tego pokrzywdzonego (k. 759-762 oraz dokumentów z k. 763-769 t.t. dot. Ubojni (...)). Również przykładowo należy zwrócić uwagę na zeznania M. J. (2) , który współpracował z oskarżonym od 7 lat. Pokrzywdzony ten regularnie dostarczał do Ubojni (...) żywca, nie wiedząc o problemach (...) spółki (...). Trzeba przy tym zauważyć, iż oskarżony nie zapłacił pokrzywdzonemu aż 9 faktur, przy czym w przypadku dwóch z (...) (...) r. termin zapłaty upływał (...) (...) (...) r., zaś w pozostałych przypadkach dostawy miały miejsce już po tych datach czerwcowych, bo w dniach od (...) (...) r., z datami zapłaty za towar do (...) (...) r. i następnie odpowiednio do (...) (...) r. a więc już znacznie po pożarze (k. 212-220 t.t. dot. Ubojni (...)). Jednak również z zeznań pokrzywdzonego wynika, iż oskarżony podczas współpracy wielokrotnie przesuwał terminy płatności, więc i wówczas w (...) r., gdy oskarżony opóźniał się znacznie z zapłatą za faktury z (...) nie odczuwał niepokoju. Zeznania te wskazują znów na zaufanie pokrzywdzonego, jakim darzył oskarżonego, właśnie z powodu tej wieloletniej współpracy. Wprawdzie, jak świadek zeznał, były opóźnienia w płatnościach, jednak z reguły po ponagleniach telefonicznych oskarżony płacił należności za faktury. Jednocześnie Pokrzywdzony nie tylko nie podejrzewał złej sytuacji finansowej oskarżonego, ale wręcz przeciwnie, sądził, iż kondycja jego firmy jest bardzo dobra, skoro widział, jak oskarżony jeździł „ładnymi” M., lubił o nich opowiadać przez telefon (k. 208-211, 222-224 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2179-2180). Z zeznań M. S. (3) wynika znów, iż oskarżony opóźniał się z płatnościami za faktury z 22.04.(...) r. na kwotę 35.910,00 zł z terminem płatności do (...).05.(...) r., jak i nie zapłacił za fakturę z (...) (...) r. z terminem płatności do (...) (...) r. na kwotę 35.380,80 zł. Na wysłane wezwanie do zapłaty (...) odpowiedziało, że nie otrzymali faktur i poprosiło o duplikat, ale po przesłaniu duplikatu i ponownego wezwania o zapłatę uzyskali już informację od pełnomocnika (...), że zapłaty nie dokonano z powodu pożaru Ubojni. Jednak, co istotnego wynika z tych zeznań, iż twierdzenia przedstawicieli (...) nie były prawdzie, bowiem otrzymali oni faktury za potwierdzeniem odbioru, z którego wynika, iż ich odbiór pokwitował D. J. (k. 232-236 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2180-2181). Zeznania te również przekonują, iż oskarżony nie miał zamiaru regulować wynikających z tych faktur należności, przynajmniej w terminie z nich wynikającym. Oskarżony ewidentnie w tym przypadku posłużył się pretekstem, by uchylić się od płatności faktur. Trzeba nadmienić, iż obie faktury winny być zapłacone przed pożarem, przy czym pierwsza faktura do dnia (...) (...) (...) r. Fakty te więc tylko wskazują na słuszność rozumowania Sądu I instancji, popartego w/w argumentacją, co do wprowadzenia tego pokrzywdzonego, jak i pozostałych pokrzywdzonych w tej sprawie co do rzeczywistych zamiarów oskarżonego odnośnie płatności za odbierany towar, co dotyczy także i tych sytuacji, gdy w przypadku pokrzywdzonych towar dostarczyli w takim czasie, gdy termin płatności za wystawione faktury przypadał po (...) r. a więc po dacie pożaru, jak i wówczas, gdy terminy te przypadały przed tą datą i po niej. Powyższe uwagi dotyczą pozostałych pokrzywdzonych. Przy czym wprost obiecywano niektórym pokrzywdzonym uiszczenie zaległych faktur przed kolejną dostawą towaru, co jednak nie następowało, co dotyczy A. M. (2) (MAT-oil sp. z o.o.), J. K. (2) , M. R. (2) (ten nie dostarczył kolejnej partii kurczaków, mimo nagabywania go o to przez oskarżonego). Przy okazji zeznań M. A. (1) należy zwrócić uwagę na fakt, iż pokrzywdzona, mimo braku zapłaty za dwa ostatnie rzuty kurczaków z dnia (...) (...) r. za kwotę 210.611,34 zł, gdzie termin płatności upływał (...) (...) r. (a więc jeszcze sporo dni przed datą pożaru) nie otrzymała tej zapłaty ani w terminie, ani po jej wezwaniu o zapłatę w dniu (...) (...) r. Przy czym po tym pożarze uzyskała odpowiedź od pełnomocnika oskarżonego, że powodem braku uregulowania zaległości był pożar, zaś po uzyskaniu odszkodowania będzie możliwe regulowanie zadłużenia. Jednak już po uzyskaniu nakazu zapłaty oskarżony twierdził, że sprzedane kurczaki nie przedstawiały żadnej wartości z uwagi na istniejące w nich istotne wady prawne (k. 660-664, 665-668, 680-682 t.t. dot. Ubojni (...), k. 2212-2213 wraz z dokumentami na k. 643-648-659 w/w t.t.). Sprawa związana z tymi dostawami ma o tyle znaczenie w niniejszej sprawie, iż wynika z niej jasno, iż oskarżony poszukiwał pretekstu, by wyjaśnić, dlaczego nie zapłacił pokrzywdzonej za otrzymane od niej kurczaki, mimo upływu terminu zapłaty. Oskarżony bowiem tłumaczył brak zapłaty pożarem, co przecież jest nie do przyjęcia, skoro termin zapłaty upłynął już (...) (...) r. Natomiast znów to tłumaczenie stoi w ewidentnej sprzeczności z podnoszonym później w postępowaniu cywilnym zarzutem dotyczącym złej jakości dostarczonego towaru, co spowodowało brak tej płatności. Tymczasem z zeznań pokrzywdzonej jasno wynika, iż dostarczone przez nią kurczaki były dobrej jakości, bowiem gdyby coś z nimi było nie tak, to już bezpośrednio po ich dostarczeniu poinformowaliby ją o tym, co zresztą jest zrozumiałe i oczywiste z punktu widzenia prowadzonej działalności przez oskarżonego. Ten przykład natomiast pokazuje, iż dopiero na etapie obrony przed atakami pokrzywdzonych, którzy domagali się w postępowaniach cywilnych czy niniejszym postępowaniu karnym odpowiedniej „sprawiedliwości”, na użytek obrony oskarżonego pojawił się wątek związany ze złą jakością dostarczanego przez pokrzywdzonych towaru, co miało powodować nieregulowanie zobowiązań umownych. Jednak ta okoliczność nie znajduje w niniejszej sprawie żadnego uzasadnienia, bowiem w żadnym przypadku pokrzywdzonego nie doszło do odesłania towaru z powodu jego obniżonej wartości bądź do zaproponowania niższej ceny z powodu tejże jakości. To zaś tylko świadczy o niezasadności stawianego w tym względzie zarzutu. Jednocześnie taki sposób obrony tylko dodatkowo dowodzi rzeczywistych intencji oskarżonego, jakie są wynikiem przypisanego mu przestępstwa oszustwa na szkodę w/w pokrzywdzonych. Również nie są prawdziwe twierdzenia apelujących, by opóźnienia w płatnościach sięgały wielu miesięcy, aż do pół roku i by ten stan był akceptowany przez pokrzywdzonych. Nie dość bowiem, że z zeznań w/w pokrzywdzonych wynika, że te opóźnienia zdarzały się i to nawet często, ale o kilka dni do około dwóch tygodni, natomiast nie ma mowy, by sięgały one miesięcy, nie mówiąc o akceptowaniu takiego stanu rzeczy. Ze zdroworozsądkowego punktu widzenia żaden kontrahent nie zgodziłby się na współpracę na takich warunkach, by nie wiedział, kiedy tak faktycznie otrzyma zapłatę za dostarczony towar. Takie warunki nie są po prostu akceptowalne w żadnej działalności a tym samym i te twierdzenia apelujących nie zasługują na uwzględnienie. Na koniec wreszcie Sąd odwoławczy zwraca uwagę na fakt, iż Sąd I instancji wprost ustalił, iż w chwili prowadzenia rozprawy (a więc tym bardziej w chwili orzekania) pokrzywdzony K. B. nie żył (k. 2282). Tym samym nie mógł na jego rzecz orzec wobec oskarżonego w pkt 9 w trybie art. 46 § 1 k.k. obowiązku naprawienia szkody. Sąd odwoławczy więc, kierując się art. 440 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 1a k.p.k. w zw. z art. 437 k.p.k. zmienił w tym zakresie to orzeczenie uchylając tenże obowiązek. Pokrzywdzeni czynem opisanym w pkt II części wstępnej wyroku: Mimo, iż ci pokrzywdzeni współpracowali nie ze spółką z o.o. zarządzaną przez oskarżonego, ale z jego jednoosobową działalnością gospodarczą, to jednak wynikające z ich zeznań wnioski co do zamiaru działania oskarżonego, mającego na celu doprowadzenie tych podmiotów do niekorzystnego rozporządzenia mieniem są tożsame. A. M. (3) (współwłaściciel spółki jawnej (...)) współpracowała z oskarżonym w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej od około 5 lat. Sprzedawali oskarżonemu swoje wyroby i oskarżony co do zasady przez ten czas wywiązywał się z płatności. Jednak już za towary dostarczone mu od (...) (...) r. do (...) (...) r. oskarżony, poza zapłatą tylko częściowo za fakturę z (...) (...) r. kwoty 6.695,00 zł, mimo konieczności zapłaty z niej 16.695,00 zł nie zapłacił więcej, mimo obowiązującego go terminu do (...) (...) r. Poza tym oskarżony nie zapłacił pokrzywdzonej spółce za pozostałe faktury i z łącznej kwoty 105.123,38 zł pozostało do zapłaty 98.428,38 zł, mimo że terminy płatności upływały w okresie od (...) (...) r. do (...).(...) (...) r. a więc długo przed pożarem (k. 16-18, 29-31 t.t. dot. firmy Skup, (...) i Handel (...)”, k. 2427-2428 oraz dokumenty z k. 7-12 w/w t.t.). Jak wynika z tych zeznań oskarżony, mimo braku zapłaty za poprzednie dostawy występował z kolejnym zamówieniem, ale już wówczas zamówienia nie zrealizowano. Jak wynika z zeznań tego świadka, również spółka, w której pracowała nie miała świadomości dotyczących trudnej sytuacji finansowej oskarżonego, natomiast wskazała na proceder oskarżonego, wynikający z zeznań w/w świadków rozbijania płatności z jednej faktury na kilka rat. Podobne znów okoliczności dotyczące współpracy pokrzywdzonych z oskarżonym wynikają także z zeznań Ł. G. (dot. pokrz. Spółki (...)), który wskazał na wieloletnią współpracę z oskarżonym i regulowanie wcześniejszych faktur oraz brak zapłaty za faktury na łączną kwotę 29.757,97 zł, których płatności przypadały w okresie od (...) (...) r. do (...) (...) r. a więc przecież na długo przed pożarem Ubojni. Początkowo przy tym oskarżony zobowiązywał się, że ureguluje zaległości, a gdy spaliła się Ubojnia, to już nie chciał niczego regulować (k. 167-170, 187-188 t.t. dot. firmy Skup, (...) i Handel (...)”, k. 2281-2282 plus dokumenty na k. 171-186 w/w t.t.). Podobne okoliczności związane z zaprzestaniem przez oskarżonego płatności za dostarczany towar wynikają z zeznań J. W. (3) – dot. pokrzywdzonej spółki (...) S.A. z/s w C. (k. 73-76 t.t. dot. firmy Skup, (...) i Handel (...)”, k. 2274), przy czym problemy z płatnościami zaczęły się w (...) (...) r., z zeznań T. T. – dot. pokrz. (...) SA w K. (k. 78-84, 118-120 t.t. dot. firmy Skup, (...) i Handel (...)”, k. 2276-2277v plus dokumenty na k. 122-141 w/w t.t.) oraz pokrzywdzonej J. C. (k. 149-153 t.t. dot. firmy ”Skup, (...) i Handel (...)”), która wskazała, iż już problemy z płatnościami dotyczyły faktur z (...) i maja (...) r. (także dokumenty na k. 155-161 w/w t.t.) i pracownika pokrzywdzonej P. C. (1) (k. 162-164 t.t. firmy Skup, (...) i Handel (...)), który rozmawiał z oskarżonym o braku płatności i który zapewniał, że w dniu rozmowy przeleje pieniądze, by opłacić zaległe faktury a jednocześnie chciał, aby dostarczyli mu kolejnego towaru, przy czym okazało się potem, że jednak tych pieniędzy nie przelał. Zeznania te więc jasno wskazują na „grę”, jaką wówczas oskarżony prowadził z hodowcami i dostawcami surowca do Ubojni oraz dostawcami towaru do jego jednoosobowej działalności gospodarczej, z której wynikało, iż starał się uzyskać towar, wiedząc, że nie jest w stanie za niego zapłacić w całości i terminie a mimo to, nie informował swoich kontrahentów o tych okolicznościach, czym wprowadzał ich ewidentnie w błąd co do tych istotnych okoliczności, czym doprowadzał właśnie te pokrzywdzone podmioty do dostarczenia towaru, narażając ich na brak zapłaty z racji swojej kondycji finansowej. Nadto takie same okoliczności, choć dotyczące współpracy związane z wynajmowaniem przez oskarżonego samochodów wynikają z zeznań M. C. (204-209, 229-231 t.t. dot. firmy Skup, (...) i Handel (...)”, k. 2279-2280 plus dokumenty na k. 2111-212, 214-228, 232-250 w/w t.t.). Mając przy tym na uwadze fakt, iż w przypadku pokrzywdzonego (...) S.A. z kwoty 382.060,25 zł w toku prowadzonych egzekucji komorniczych udało się wyegzekwować znaczną część i po rozliczeniach pozostała z tytułu należności głównej zaległość na kwotę 113.062,(...) zł (k. 118-120, 127 w/w t.t.) to ta kwota powinna być przedmiotem zasądzonego w trybie art. 46 § 1 k.k. w pkt 9 zaskarżonego wyroku obowiązku naprawienia szkody i dlatego też Sąd odwoławczy, dostrzegając tę okoliczność na podstawie art. 440 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 437 k.p.k. zmienił w tym zakresie zaskarżony wyrok w pkt 9 wyroku, wskazując tę pozostałą do uiszczenia kwotę. Wreszcie potwierdzeniem powyższych okoliczności są zeznania K. N. – pracownika windykacji firmy ubezpieczeniowej H., z których wynika jasno, iż praktycznie nie było żadnych szans na wyegzekwowanie od oskarżonego jakichkolwiek środków pieniężnych, bowiem takich nie udało się ujawnić, jak również oskarżony (jego spółka i działalność) nie dysponował majątkiem, pozwalającym na skuteczną egzekucję (k. 2277-2279). Powyżej przytoczone dokładnie dowody, na których należało dokonać prawidłowych ustaleń faktycznych, które wynikają z w/w rozważań a które tylko potwierdzają prawidłowość ustaleń Sądu I instancji wskazują jednoznacznie na kierunkowy zamiar doprowadzenia pokrzywdzonych wymienionych w punktach I i II zarzutów do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci towarów i świadczonych usług, przy czym, jak już wyjaśniono, nie miał tu dla ustalenia znamion przestępstwa oszustwa znaczenia fakt czy rzeczywiście oskarżony miał kiedykolwiek rzeczywisty zamiar spłacenia wszystkich faktur wystawionych przez podmioty pokrzywdzone. Nie ulega przy tym najmniejszych wątpliwości, iż oskarżony również działał w tych przypadkach w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, skoro przecież nabywał towary i usługi, za które nie dość, że nie płacił, to nadto przecież nabyte towary zbywał innym podmiotom uzyskując z tego powodu korzyści majątkowe. Nie jest przy tym uzasadniony zarzut obrońcy (adw. T. Z.) z pkt 1, by opisy czynów nie wyczerpywały znamion oszustwa. W opisach tych czynów bowiem wskazano konkretne transakcje zawarte między oskarżonym (jego podmiotami gospodarczymi) a pokrzywdzonymi, w tym wskazano, w jakim miały one miejsce czasie i czego dotyczyły, zaś przed wymienieniem już szczegółowym tych transakcji, wartości wyłudzonego mienia i pokrzywdzonych podmiotów oraz konkretnego czasookresu przestępczego działania wskazano w opisie czynu na konkretne czasownikowe znamiona tego działania oskarżonego. To zaś, że oskarżony spłacał niektóre zobowiązania na rzecz poszczególnych podmiotów pokrzywdzonych, do czego odwołuje się skarżący, nie oznacza, że nie można oskarżonemu przypisać popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. Wyżej bowiem już wyraźnie wskazano na konkretne okoliczności, które przesądzają możliwość przypisania sprawcy przestępstwa oszustwa i nie musi to być nawet związane z realnym wyrządzeniem szkody majątkowej. W realiach tej sprawy oskarżony jednak takie szkody pokrzywdzonym wyrządził, skoro wiedział, że nie zapłaci kontrahentom w całości za wystawione faktury (dostarczone towary i wykonane usługi) i że nie uczyni tego w terminie. Zresztą apelujący sam wskazuje w treści wspomnianego zarzutu z pkt 1, iż oskarżony, cyt.: „ spłacał zaciągnięte zobowiązania wobec kontrahentów zgodnie ze swoimi możliwościami a nawet zawierał w tym celu kredyty i pożyczki, powiększając swoje zadłużenie”. Sam więc skarżący, zresztą za wyjaśnieniami oskarżonego, który w ten sposób pośrednio przyznał się do winy, rzeczywiście, zaciągając te wszystkie zobowiązania wiedział, że nie miał realnych możliwości wywiązania się z nich z prowadzonej przez siebie działalności w ramach spółki z o.o., jak i swojej jednoosobowej firmy, o czym żadnego z pokrzywdzonych nie informował i utrzymywał ich w przeświadczeniu, że doskonale jego firmy prosperują i że jest człowiekiem wypłacalnym, co już świadczy o istocie jego przestępczego (oszukańczego) działania. Tym samym zarzut ten, jak i zarzut z punktu 3 nie mogą zostać uwzględnione. Również tego samego dotyczy zarzut postawiony w pkt 2 tejże apelacji. Wyżej na podstawie zeznań pokrzywdzonych (i osób ich reprezentujących) wykazano wyraźnie, o jakie transakcje i na podstawie jakich konkretnych dokumentów chodzi, które ze strony oskarżonego miały charakter oszukańczy. Zresztą Sąd I instancji również w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku przytacza te transakcje (sekcja 1 formularza na str. 1-5) i choć nie czyni tego aż tak szczegółowo, to nie oznacza, iż dopuścił się zarówno uchybień natury procesowej, jak i przede wszystkim błędów w ustaleniach faktycznych. Powyższe bowiem już dokładne przytoczenie przez Sąd odwoławczy dowodów i wynikających z nich okoliczności tylko potwierdza prawidłowość ustaleń dokonanych przez Sąd I instancji, co czyni ten zarzut jedynie polemicznym z tymi ustaleniami. To samo należy odnieść do zarzutu z pkt 4 tej apelacji, który ma charakter polemiczny z prawidłowymi ustaleniami, zaś przytoczona wyżej analiza szczegółowa tych dowodów prowadzi tylko do uznania, iż w każdym z tych przypadków doszło do wyczerpania przez oskarżonego znamion przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. Skoro zaś powyższe zarzuty nie zasługują na uwzględnienie, zaś wyżej wykazano poprawność dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych, to również zarzut błędu w tych ustaleniach wskazany w punktach 6, 7, 8 i 9 apelacji obrońcy (adw. T. Z.) uznać należy, jako polemiczny z tymi ustaleniami, za niezasadny. I nie ma tu znaczenia na te ustalenia fakt, iż doszło do pożaru ubojni. To nie zaprzestanie regulowania zobowiązań z uwagi na tenże pożar i zaprzestanie działalności jest czynnikiem świadczącym o braku zamiaru doprowadzenia przez oskarżonego pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Na ten temat zresztą już się wypowiedziano, więc nie zachodzi tu potrzeba, by ponownie się powtarzać w tym względzie. Ta sama uwaga dotyczy faktu dokonywania przez oskarżonego przelewów w (...) r. na rzecz kontrahentów. Jak już wspomniano wyżej i co przyznaje sam oskarżony a za nim jego obrońca, oskarżony nie miał realnych możliwości wywiązywania się w całości z zaciąganych względem pokrzywdzonych (a tym bardziej i banków – przyp. SA) zobowiązań finansowych i ta okoliczność, która nie była znana pokrzywdzonym i o której oskarżony skrzętnie milczał a w wielu przypadkach zapewniał, że dokona w całości zapłaty wskazuje wprost na istotę oszustwa dokonanego przez oskarżonego. Nie ma tu więc w praktyce na poprawność tych ustaleń faktycznych znaczenie, czy po pożarze budynku ubojni oskarżony przejawiał rzeczywistą wolę jego odbudowy i wznowienia działalności, czy też nie. Tym samym oddalenie przez Sąd I instancji wniosków dowodowych o przesłuchanie szeregu świadków, głównie pracowników spółki zarządzanej przez oskarżonego bądź pracujących na rzecz prowadzonej przez niego działalności gospodarczej nie mogło zostać uznane za błędne. Należy dodatkowo zauważyć, iż obrońca oskarżonego (adw. T. Z.) pismem z dnia (...) r. domagał się przesłuchania 32 wskazanych świadków, ale nie wskazał okoliczności, na które mieliby zostać przesłuchani (k. 1639-1640). Jednak w kolejnym piśmie z dnia 18.11.2019 r. obrońca ten wskazał te okoliczności a miały nim być odnoszone przez poszczególnych świadków wrażenia (cyt.: „ czy świadek odniósł wrażenie”), iż oskarżony chce kontynuować działalność ubojni czy też nie zamierza tej działalności kontynuować. Abstrahując już od wskazanej wyżej okoliczności, mającej świadczyć o uznaniu, iż ten fakt (czy oskarżony miał rzeczywisty zamiar odbudowania ubojni) nie mógł mieć w tej sprawie znaczenia dla prawidłowości ustaleń faktycznych, zeznawanie świadków na temat swoich wrażeń co do tego faktu jest pozbawione jakiegokolwiek dowodowego sensu. Subiektywne odczucia tych osób na ten temat to nie fakty a przecież dopiero składanie zeznań na temat faktów ma dopiero jakikolwiek sens procesowy. Niczego w tym zakresie nie zmieniało kolejne pismo tego obrońcy z dnia (...) r., którym domagał się przesłuchania tych świadków, odwołując się przy tym do pisma wcześniejszego (k. 2440-2441), tym bardziej, że poprzez ich przesłuchanie obrońca zmierzał do wykazania, iż, cyt.: „ bezzasadne jest stanowisko prokuratury, przejawiające się w stwierdzeniu, iż to oskarżony doprowadził do pożaru, mając nadzieję, iż sam pożar budynku ubojni da jakiś pretekst do nieregulowania zobowiązań, nie uległo zmianie i bezzasadność tego stanowiska oskarżony zamierza wykazać przesłuchaniem powyższych świadków”. Sąd Okręgowy słusznie na rozprawie w dniu (...) r. oddalił ten wniosek na podstawie art. 170 § 1 pkt 3 i 5 k.p.k., ponieważ bezpośrednie przesłuchanie tych świadków nie jest konieczne. Przy czym Sąd I instancji również słusznie odwołał się do niecelowości przesłuchiwania tych świadków, gdyż wniosek ten także zmierzał do przedłużenia postępowania, skoro już raz w analogicznym kształcie wniosek ten został już raz oddalony przez Sąd (k. 2619). Trzeba przy tym wskazać, iż Sąd I instancji już na rozprawie w dniu (...) r. w nawiązaniu do wniosków z k. 1639 i 1813b poinformował, iż zarządza ujawnienie zeznań tych świadków w trybie art. 350a k.p.k., nie uwzględniając tym samym wniosku o bezpośrednie przesłuchanie tych świadków, gdyż zostały spełnione wszystkie okoliczności opisane treścią tego przepisu, które pozwalają na ujawnienie ich treści (k. 2380). Trzeba przy tym zauważyć, iż Sąd I instancji wyraźnie ustalił, iż oskarżony nie miał nic wspólnego z tym pożarem i powstał on najprawdopodobniej w wyniku zwarcia instalacji elektrycznej zasilania chłodni, przy prawdopodobnym przyczynieniu się do tego wyładowania atmosferycznego (sekcja 1 formularza uzasadnienia na str. 4-5) a tym samym wykazywanie zeznaniami tymi świadkami tego, co rzeczywiście Sąd I instancji ustalił zgodnie z wolą oskarżonego i jego obrońcy pozbawione było jakiegokolwiek sensu. Tym samym upieranie się przez apelującego w toku rozprawy apelacyjnej, by jednak w toku postępowania apelacyjnego (bądź ponownie prowadzonego przed Sądem I instancji) przesłuchać tych świadków było po prostu irracjonalne i nie mogło spotkać się z akceptacją ze strony Sądu Apelacyjnego (k. 3107v-3108). Powyższe więc dowodzi również bezzasadności zarzutu postawionego przez tego obrońcę w pkt 5 apelacji. Powyższe krytyczne uwagi dotyczą również wprost wszystkich wskazanych wyżej zarzutów podnoszonych przez drugiego z obrońców (adw. R. K. (1)). Trzeba tylko dodać, iż skoro Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy przepisów prawa procesowego i dokonał prawidłowych i jednoznacznych ustaleń faktycznych, to brak jest podstaw do stawiania zarzutu obrazy art. 5 k.p.k. Przy czym, wbrew twierdzeniom tego obrońcy oskarżony nie znalazł się w niekorzystnej sytuacji, uniemożliwiającej terminowe regulowanie zaciągniętych zobowiązań, bowiem taka sytuacji występowała praktycznie już od początku (...) r., co wynika choćby z analizy wskazanych już wyżej dowodów, jak i wyjaśnień oskarżonego, który przyznał przecież, że nie był już wówczas, jeszcze przecież przed pożarem, w stanie regulować zaciąganych na bieżąco zobowiązań, miał przy tym problemy ze spłatą zalegających zobowiązań, wskutek czego był zmuszony z uzyskiwanych kredytów i pożyczek bankowych te zobowiązania regulować, choć, jak pokazały powyższe dowody nie w pełnym zakresie. Nie można więc również uwzględnić zapatrywania tego skarżącego, by to wskutek zdarzeń nadzwyczajnych, losowych, niezależnych od woli oskarżonego (czytaj: pożar ubojni – uwaga SA) oskarżony znalazł się w niekorzystnej sytuacji finansowej. To samo zresztą dotyczy podnoszonej przez tego obrońcę okoliczności, iż przyczyną niepłacenia przez oskarżonego za dostarczany towar była jakość dostarczanego żywca. Wyżej już przy omówieniu dowodów zwrócono szczególną uwagę na ten aspekt, wykazując, iż okoliczność ta jest po prostu nieprawdziwa. Skoro zaś ustalenia Sądu I instancji były prawidłowe i nie ulega wątpliwości, iż oskarżony w stosunku do w/w pokrzywdzonych dopuścił się przestępstwa oszustwa, wyrządzając im przy tym szkodę, to orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody wobec nich znajdowało uzasadnienie w treści art. 46 § 1 k.k. Tym samym powoływanie się przez tego apelującego obrońcę na naruszenie tego przepisu było również bezpodstawne. Powyższe więc oznacza, iż zarzuty przytoczone w punktach 1a, b, c, d, e, 2a, b, jako polemiczne z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji, nie zasługują na uwzględnienie. CZYN PRZYPISANY OSKARŻONEMU W PKT 3 ZASKARŻONEGO WYROKU A OPISANY W PKT V CZĘŚCI WSTĘPNEJ WYROKU II. APELACJA OBROŃCY – adw. T. Z. Ad. 13 i ad. 14 III. APELACJA OBROŃCY – adw. R. K. (1) Ad. 1a, d. Oceniając te zarzuty należy podnieść, iż zgodnie z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego oskarżony, działając w ramach swojego podmiotu, jak i w ramach spółki z o.o. już od początku (...) r. nie regulował faktur, wystawianych przez pokrzywdzone podmioty, przy czym to coraz bardziej się uwidaczniało z biegiem czasu, aż do dnia pożaru budynku Ubojni. Powyższe w sposób jasny wynika z przedstawionych wyżej ustaleń dotyczących płatności w/w podmiotom za poszczególne dostawy żywca, wykonane usługi, jak i inny, gotowy towar, nadający się do dalszej sprzedaży. Co istotne, sam oskarżony przyznał, iż nie regulował należności wynikających z faktur w terminie, choć, co zauważono wyżej, nie jest prawdą, by klienci oskarżonego, co wyjaśnił na k. 24, 83 t.o., akceptowali jego opóźnienia w płatnościach, zwłaszcza te znaczne. Nikt przecież nie kwestionował poślizgów kilkudniowych czy nawet dwutygodniowych, ale już poślizgi miesięczne i dłuższe nie były przez nikogo akceptowane. Dodać należy, iż oskarżony, co wynika z tych wyjaśnień (z k. 23-25 t.o.) miał świadomość trudnej sytuacji finansowej swojej spółki i działalności, poczynając już od początku (...) r., bowiem posiadał znaczne zaległości i w związku z tym, by spłacić już zaległe zadłużenia zaciągnął kredyty w banku (...) oraz z (...), które to kredyty refinansowały poprzednie zadłużenia (k. 24v). Oskarżony zresztą wiedział, iż jego działalność nie przynosi spodziewanych zysków, skoro nie był w stanie, jak wyjaśnił, spłacić zaciągniętego przez niego kredytu w (...) r. w kwocie 200.000 euro na działalność gospodarczą i ten kredyt wzięty na 4 lata spłacił kolejnym kredytem i następnie kolejny spłacał następnym kredytem i „tak w kółko” (k. 24v). Oskarżony wiedział więc doskonale, iż posiadał kłopoty finansowe, nie mógł regulować zaciąganych coraz to liczniejszych zobowiązań a mimo to o swoich problemach nie tylko nie informował wskazywanych wyżej podmiotów pokrzywdzonych, ale i również pokrzywdzonych banków. Oskarżony, wyjaśniając, iż miał niezapłacone faktury na łączną kwotę 4 mln złotych w rzeczywistości przyznał, iż wynikających z faktur zobowiązań nie regulował i musiał zaciągnąć kredyt bankowy, by uregulować zaległości. Znamienna tu była sytuacja ze spółką (...), której w marcu (...) r., jak sam przyznał, zalegał już z płatnościami na kwotę ponad 1 mln zł (k. 224). Trzeba jednak od razu wskazać, iż oskarżony dalej swoim zachowaniem generował dalsze zaległości, bowiem, nabywając towary i usługi nadal nie płacił kontrahentom bądź czynił to wybiórczo, o czym wyżej wyjaśniono, pogłębiając tylko istniejące zadłużenie. Nie są więc prawdziwe zapewnienia oskarżonego, iż była zachowana płynność finansowa spółki i prowadzonej działalności. Jak już wskazywano wyżej, sam apelujący obrońca wskazywał, iż oskarżony płacił za faktury według swoich możliwości, co oznacza, iż po prostu te możliwości nie pozwalały na regulowanie całości zaciąganych zobowiązań, co przecież dotyczy nie tylko w/w podmiotów pokrzywdzonych, ale i banków. W takiej zaś sytuacji, gdy oskarżony już nie regulował faktur, posiadał liczne zadłużenia i dalej się zadłużał, co trwało przecież do dnia pożaru, oskarżony po kolei wyprzedawał i usuwał swój majątek osobisty, jak i prowadzonej przez siebie działalności, również czyniąc to po pożarze. Na te okoliczności wyprzedaży i usuwania składników mienia zwrócił dokładnie uwagę Sąd I instancji w treści uzasadnienia wyroku w sekcji 1 formularza na str. 15-16, wskazując również na dowody, potwierdzające te okoliczności. Należy przy tym podnieść, iż oskarżony sprzedał samochody służące prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, motywując fakt wynajęcia samochodów – chłodni od firmy zewnętrznej oszczędnościami. Jednak również i w tym zakresie oskarżony był nielojalnym kontrahentem, skoro nie płacił za wynajem pojazdów zgodnie z umową od maja do sierpnia firmie (...) Sp. z o.o., co było przedmiotem zarzutu postawionego w czynie w pkt II, opisanym w części wstępnej zaskarżonego wyroku. Oskarżony zdawał sobie w pełni sprawę, w jakich okolicznościach dokonywał czynności ze składnikami majątku, które dokładnie zostały opisane w treści opisu czynu zarzucanego w pkt V a tym samym, wiedząc, że nie reguluje zobowiązań i posiada zadłużenia wobec wskazanych w tym opisie pokrzywdzonych podmiotów oskarżony, wyzbywając się tych składników uszczuplił zaspokojenie wymienionych wielu wierzycieli, wyrządzając przez to im szkodę. Oskarżony zresztą w swoich wyjaśnieniach przyznał tym okolicznościom a jedynie zaprzeczył, by poprzez wyzbycie się tych składników działał z pokrzywdzeniem wierzycieli, choć jednak nie potrafił precyzyjnie wskazać, co rzeczywiście zrobił ze środkami pieniężnymi, uzyskanymi z transakcji sprzedaży tych składników (k. 222-225 t.o.). Trzeba podkreślić, iż praktycznie wierzyciele nie zdołali uzyskać żadnych zwrotów należności w prowadzonych postępowaniach egzekucyjnych, bowiem oskarżony nie dysponował już mieniem, pozwalającym na zaspokojenie ich roszczeń. Rację ma więc Sąd I instancji wywodząc, iż w takich okolicznościach faktycznych oskarżony, postępując w w/w sposób dopuścił się przestępstwa z art. 300 § 1 i 3 k.k. Oskarżony bowiem miał pełną świadomość, iż uzyskane z w/w majątku środki mogłyby zostać przeznaczone na zaspokojenie wierzycieli, przy czym Sąd I instancji również trafnie zauważył, iż te czynności były prowadzone równolegle z zaciąganiem kolejnych zobowiązań przez oskarżonego i to w trakcie prowadzonej działalności i nie tylko przecież u hodowców, producentów i usługodawców, ale i w bankach (sekcja 3 formularza uzasadnienia na str. 41). Trzeba przy tym dodać, iż przepis art. 300 § 1 k.k. reguluje odpowiedzialność karną dłużnika, usuwającego, ukrywającego, zbywającego, darowującego itd. składniki swojego majątku, znajdując się w sytuacji grożącej mu niewypłacalności lub upadłości, udaremniając lub uszczuplając zaspokojenie swojego wierzyciela, przy czym przepis art. 300 § 3 k.k. wskazuje na surowsze zagrożenie karą w przypadku wyrządzenia szkody wielu wierzycielom. Trzeba zauważyć, iż oskarżony posiadał już istotne trudności w regulowaniu swoich zobowiązań z bieżącej działalności gospodarczej, skoro, jak sam przyznał, musiał uciekać się do kredytów bankowych, by uzyskanymi w ten sposób środkami pieniężnymi zaspokoić swoich wierzycieli. Jednak, jak pokazuje niniejsza sprawa, oskarżony, mimo tych kredytów nie był w stanie pokryć wszystkich ciążących na nim wierzytelności związanych z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. W tych realiach sprawy oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę, iż w przypadku prowadzonej przez niego działalności istniało realne niebezpieczeństwo nadejścia upadłości lub niewypłacalności dłużnika, niebezpieczeństwo, z którym należało się liczyć. Nie można bowiem też tracić z pola widzenia okoliczności, iż oskarżony, poza ciągłym zamawianiem towaru, za który nie był w stanie zapłacić w terminie, od początku (...) r. zaciągnął na swoją spółkę czy prowadzoną działalność gospodarczą łącznie aż siedem kredytów i pożyczek na łączną kwotę 5.683.736,36 zł, których to zobowiązań oskarżony nie był w stanie równolegle spłacić zgodnie z zaciągniętymi zobowiązaniami umownymi a nadto, w tym samym czasie, uciekając się już do szczególnego oszustwa, związanego z podaniem nieprawdziwych danych co do istnienia przedmiotów zaciąganego leasingu, wyłudził jeszcze dodatkowo kwotę 401.420,00 zł. Oskarżony więc w bardzo krótkim czasie zadłużył swoje działalności na tak wysokie kwoty, że, jak pokazywała praktyka, był po prostu bez szans na wywiązanie się ze swoich zobowiązań finansowych. Oskarżony więc zdawał sobie doskonale sprawę, iż występowało realne niebezpieczeństwo nastąpienia niewypłacalności a więc wiedząc, o występowaniu tej groźby wyzbywał się składników mienia, które przecież również mogłyby służyć zaspokojeniu wierzycieli. Powyższe więc prowadzi do wniosku o słuszności przyjęcia przez Sąd I instancji do tego działania wspomnianej na wstępie kwalifikacji prawnej przestępstwa. Nie można więc zaaprobować stanowiska skarżącego obrońcy (adw. T. Z.) zawartego w zarzucie z pkt 13, negującego, by prowadzona przez oskarżonego działalność (spółka z o.o.) była w tym czasie w stanie grożącej niewypłacalności. To, że spółka ta prowadziła działalność w „normalnym” zakresie nie oznacza, iż nie występował już stan grożącej niewypłacalności. Nikt przecież tu nie ustala, by już w tym czasie nastąpił stan niewypłacalności czy upadłości, bowiem wówczas nie można by było przypisać oskarżonemu tego przestępstwa (por. wyrok Sądu Apel. we W. z dnia 28 listopada 2018 r., II AKa 377/18, LEX nr 2613653). Nie jest przy tym uzasadnione zapatrywanie skarżącego, by spółka oskarżonego była w tym czasie, przy prowadzonej normalnej produkcji w stanie uregulować wszystkie zaciągnięte zobowiązania. Teza ta znajduje zaprzeczenie w samych wyjaśnieniach oskarżonego, z których przecież wynika, iż znajdował się już w dość trudnej sytuacji od samego początku (...) r., nie regulował zobowiązań zaległych, mimo przecież prowadzenia na bieżąco działalności produkcyjnej, musząc posiłkować się kredytami, którymi zresztą przecież spłacał poprzednie zobowiązania, o czym wyżej wspomniano. Spółka (...) przecież nie regulowała wszystkich zaciągniętych zobowiązań, mimo pozornie prawidłowo prowadzonej działalności produkcyjnej a tym samym nie generowała takich dochodów, które pozwalałyby na regulowanie wszystkich zaciągniętych zobowiązań. Również za polemiczne uznać należy dywagacje tego skarżącego zawarte w pkt 14 zarzutów, gdyż w rzeczywistości, jak zresztą także wskazano, oskarżony nie był w stanie rzeczywiście jasno się określić, na co przeznaczał środki pieniężne ze zbycia składników swojego mienia.- To zaś, że oskarżony spłacał zaległe zobowiązania wobec kontrahentów, do czego apelujący szerzej odnosi się na str. 21 apelacji, jak i na str. 15-18 nie oznacza, iż nie znajdował się w stanie grożącej mu niewypłacalności. Oskarżony przecież sam wyraźnie wyjaśnił, iż jego działalność znajdowała się w złej sytuacji finansowej i musiał ratować się kredytami i pożyczkami, by dokonywać tych płatności. Poza tym oskarżony dysponował gotówką, do czego odwołują się w swoich zeznaniach księgowe zatrudnione w spółce i jego jednoosobowej działalności, o czym wspomniano przy omówieniu zarzutów dotyczących oszustw przypisanych oskarżonemu w pkt 1. Jednak, również i te wpłaty, łącznie z wpłatami z kredytów okazywały się niewystarczające, by uregulować wszystkie zadłużenia. Wreszcie trzeba dodać, iż fakt, że oskarżony częściowo spłacał te długi nie oznacza, iż nie wyczerpał znamion przedmiotowego czynu. Oskarżony bowiem, zajmując się osobiście w obu działalnościach finansami i decydując komu, kiedy i ile należy zapłacić doskonale zdawał sobie sprawę z kondycji finansowej swojej działalności i spółki a więc i swoich możliwości regulowania zobowiązań. Oskarżony jednocześnie, zaciągając nie tylko zobowiązania u kontrahentów, ale i w bankach tylko pogłębiał ogólne zadłużenie. To więc, iż omawiane tu działania oskarżonego miały na celu zrekompensowanie pewnych wierzytelności, jak i oskarżony stale zaciągał coraz większe kredyty (pożyczki), by spłacać poprzednie długi nie oznacza, iż oskarżonemu nie groziła niewypłacalność. To zaś świadczy o niezasadności zarzutu z pkt 2d apelacji drugiego obrońcy, zaś już wyżej wykazano, iż istnieją podstawy do przypisania oskarżonemu winy w popełnieniu tego przestępstwa, więc zarzut z pkt 1a tej apelacji uznać należy za polemikę z tymi ustaleniami. CZYNY PRZYPISANE OSKARŻONEMU W PKT 4 i 5 ZASKARŻONEGO WYROKU A OPISANE W PUNKTACH VI, VII, VIII, IX, X, XI, XII CZĘŚCI WSTĘPNEJ WYROKU. II. APELACJA OBROŃCY – adw. T. Z. Ad. 15 do ad. 21 III. APELACJA OBROŃCY – adw. R. K. (1) Ad. 1a, b, c, d Ad. 2a, c, d, e Oceniając te zarzuty należy przytoczyć całość argumentacji zawartej wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutów apelacyjnych odnoszących się do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 3, jak i do czynów oszustwa przypisanych w pkt 1 zaskarżonego wyroku. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż w przypadku tych wszystkich czynów, jak i czynu przypisanego w pkt 6 należy spojrzeć na zachowanie się oskarżonego jako całość. Oskarżony bowiem dopuszczał się tych czynów, gdy prowadzone przez niego podmioty gospodarcze znajdowały się z trudnej sytuacji finansowej, przez co powstawały już wcześniej znaczne trudności w spłacie zaległych zobowiązań, zaś praktycznie od początku (...) r. te zaległości tylko narastały wskutek świadomych działań oskarżonego. Z jednej strony więc groziła już oskarżonemu, jako dłużnikowi niewypłacalność i oskarżony zbywał składniki swojego mienia a z drugiej strony sytuacja majątkowa prowadzonych działalności była na tyle zła, iż oskarżony, nie mając możliwości regulowania na bieżąco przedkładanych mu przez kontrahentów faktur, czynił to tylko wybiórczo i to w niepełnej wysokości, na co już szczegółowo zwrócono wyżej uwagę. Mając zaś taką właśnie znaną oskarżonemu sytuację majątkową na uwadze oskarżony ubiegał się o udzielenie w krótkim czasie wymienionych w punktach od VI do XII kredytów i pożyczek. Trzeba przy tym nadmienić wyraźnie, iż z zeznań pracowników reprezentujących poszczególne banki wynika, iż nie mieli oni świadomości, iż sytuacja majątkowa dotycząca prowadzonych działalności uniemożliwiała w rzeczywistości oskarżonemu (jego podmiotom gospodarczym) terminowe regulowanie zobowiązań wynikających z umów kredytowych i pożyczkowych. Poza tym oskarżony w ogóle nie wywiązywał się z obowiązków informacyjnych w zakresie swojej sytuacji majątkowej i uzyskiwanych w międzyczasie kredytów i pożyczek, mimo iż ten obowiązek był mu wytłumaczony bądź też nie wykonywał obrotów na rachunku w (...) M., mimo takiego obowiązku wynikającego z rodzaju uzyskanego kredytu, co, mimo, że te fakty dotyczą już okresów po uzyskaniu wsparcia finansowego, wpisuje się w rzeczywisty zamiar oskarżonego doprowadzenia tych podmiotów bankowych do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem, celem uzyskania z przyznanych środków finansowych korzyści majątkowej. Powyższe więc wynika z zeznań świadków I. M. (2) (k. 95-99 t.t. dot. (...) S.A., k. 2376-2377), A. W. (k. 2377), M. A. (2) (k. 161-164 t.t. dot. (...) S.A.) dotyczących kredytu uzyskanego z (...) S.A. (czyn opisany w pkt VI części wstępnej zaskarżonego wyroku), z zeznań świadków P. C. (2) (k. 85-88 t.t. dot. (...) M., k. 2432-2433), B. N. (k. 111-114, 117-119, t.t. dot. (...) M., k. 2433) dotyczących kredytu uzyskanego z (...) Banku Spółdzielczego w M. (czyn opisany w pkt VII części wstępnej zaskarżonego wyroku), z zeznań świadków M. K. (2) (k. 50-53, 74-76, 142-144 t.t. do. Raiffeisen Bank, k. 2434-2436), K. S. (k. 135-138 t.t. dot. Raiffeisen Bank, k. 2529-2530) dotyczących kredytów uzyskanych z (...) Bank S.A. (czyny opisane w pkt VIII i IX części wstępnej zaskarżonego wyroku) z zeznań świadków D. S. (2) (k. 43-46, 52 t.t. dot. (...) Bank (...) S.A., k. 2430), J. S. (2) (k. 47-49 t.t. dot. (...) Bank (...) S.A., k. 2431) dotyczących pożyczki uzyskanej z (...) Bank (...) S.A. (czyn opisany w pkt X części wstępnej zaskarżonego wyroku), z zeznań P. P. (2) (k. 95-101 t.t. dot. (...) Bank S.A., k. 2375) dotyczących pożyczki uzyskanej z (...) Bank S.A. (czyn opisany w pkt XI części wstępnej wyroku), z zeznań E. S. (k. 29-32 t.t. dot. Banku (...) S.A., k. 2431-2432) dotyczących pożyczki uzyskanej z Banku (...) S.A. (czyn opisany w pkt XII części wstępnej wyroku). Z zeznań tych świadków także należy wyciągnąć wniosek, iż to błędne przekonanie o sytuacji majątkowej podmiotów oskarżonego, ubiegających się o kredyty i pożyczki i ustalonej na tej podstawie zdolności kredytowej wynikało z samej postawy oskarżonego, w tym także wynikającej z zaprzeczenia (nieujawnienia), gdy chodzi o czyny, również kwalifikowane z art. 297 § 1 k.k., by posiadał inne zobowiązania kredytowe, które, jak się przecież okazało posiadał a także w niektórych przypadkach twierdzeń reprezentującego oskarżonego pośrednika kredytowego P. W. (2). To zaś błędne przekonanie przedstawicieli banków spowodowało przyznanie oskarżonemu (jego podmiotom) kredytów i pożyczek, będących przedmiotem omawianych tu czynów. Sąd I instancji, na podstawie zeznań tych świadków a także na podstawie dokumentacji dotyczącej poszczególnych kredytów i pożyczek zawartej w poszczególnych teczkach tematycznych dotyczących pokrzywdzonych banków dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, czemu wyraz dał w treści uzasadnienia formularzowego uzasadnienia w sekcji 1 na str. 17-21. Należy tylko uzupełnić, iż w przypadku (...) Banku S.A. (czyn z pkt XI) kredyt został uruchomiony (...) (...) r., rata miała wynosić 4.919,65 zł, przy czym pierwsza rata miała zostać uiszczona do (...) (...) r., natomiast oskarżony uiścił 3 „raty”, ale w dniu 17.09.(...) r. w kwocie 1500 zł, w dniu (...) (...) r. i w dniu (...) (...) r. w kwotach po 1000 zł a więc w kwotach zdecydowanie zaniżonych i te trzy wpłaty nie pokryły nawet wysokości pierwszej raty. Warte powtórzenia za Sądem I instancji jest natomiast to, iż oskarżony, jako przecież długoletni klient (...) w M., ubiegając się o kredyt w wysokości 500.000 zł (czyn z pkt VII) zataił przed Bankiem otrzymany już wcześniej kredyt w (...). Skoro zaś w toku procedury bankowej ujawniono ten kredyt, to Bank obniżył zdolność kredytową oskarżonego, udzielając mu kredytu „tylko” w kwocie 200.000 zł. Ta okoliczność w realiach tej sprawy jest również istotna i z tego powodu, iż wskazuje ona na wiedzę oskarżonego co do rzeczywistych jego możliwości finansowych a jednocześnie chęci uzyskania jak największych sum pieniężnych z pobieranych kredytów. Nic więc dziwnego, iż oskarżony ukrywał przed bankami swoje wcześniej zaciągnięte zobowiązania finansowe, gdyż zdawał sobie sprawę, iż podając prawdę nie osiągnie zamierzonych celów osiągnięcia wyższych środków finansowych z kredytów i pożyczek, czym właśnie świadomie doprowadzał te banki do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem, działając jednocześnie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Wspomnieć też należy o P. W. (2), który był pośrednikiem kredytowym a do której to osoby odwołują się obaj apelujący. P. W. (2) zeznał bowiem, iż na treść wniosków kredytowych, jakie były składane do banków a w czym on pośredniczył wpływ miał przede wszystkim sam D. J. (R.) i to on decydował na co były mu te środki pieniężne potrzebne (k. 144-148, 152-154 t.t. dot. (...) S.A., k. 2377-2379). Niewiarygodnie przy tym brzmią zapewnienia świadka, iż nie „pomagał” oskarżonemu przy wypełnianiu wniosków kredytowych i nie wiedział, że wnioski te zawierają informacje nieprawdziwe, na co trafnie zwrócił uwagę Sąd I instancji przy ocenie zeznań tego świadka (sekcja 2 uzasadnienia formularzowego zaskarżonego wyroku na str. 34-35). Oskarżony, wyjaśniając na temat tych kredytów nawet nie starał się przekonać, iż jego wnioski o kredytowanie były rzetelne i odpowiadały prawdzie, natomiast twierdził, że do samego końca, tj. jego zatrzymania (w dniu (...) (...) r. – przyp. SA), spłacał zaciągnięte kredyty (k. 223 t.o.), co przecież nie jest prawdą, co wynika z dowodów wyżej przytoczonych, nie mówiąc już o okolicznościach związanych z brakiem współpracy z bankami w zakresie realizacji postanowień umów kredytowych. Powyższych ustaleń nie podważają skutecznie apelujący obrońcy. Trzeba bowiem wyraźnie podkreślić, wbrew zarzutom apelacyjnym, iż oskarżonemu, tak jak w przypadku wskazanych w opisach czynów przypisanych oskarżonemu w pkt 1 zaskarżonego wyroku oszustw popełnionych na szkodę dostawców surowca, towarów i usług przyświecał bezpośredni kierunkowy zamiar wprowadzania pokrzywdzonych w błąd co do faktów, na które wyżej zwrócono uwagę, tak i w przypadku banków również taki zamiar oskarżonemu przyświecał. Oskarżony jednocześnie potrzebował i przeznaczał uzyskane środki finansowe na różne cele, z którymi związane było albo zmniejszenie własnych zaległości względem dostawców, albo wprost uzyskanie środków pieniężnych na różne cele, co przecież jednoznacznie wskazuje na cel osiągnięcia korzyści majątkowej. Zresztą ten cel dotyczył również czynów przypisanych oskarżonemu w pkt 1, bowiem oskarżony nie płacąc za usługi czy surowiec bądź towar, który przecież następnie sprzedawał, osiągał korzyść majątkową a więc kierowanie się przy tych czynach osiągnięciem takiej korzyści jest oczywiste. Również próba wykazania, iż oskarżony nie miał świadomości w związku z ubieganiem się o kredyty czy pożyczki, co zostało ujęte we wnioskach kredytowych i jakie informacje zostały przedstawione bankom z tego powodu, że wnioski te wypełniał za oskarżonego pośrednik kredytowy nie mogła zostać uznana za skuteczną. Taka okoliczność, co do braku świadomości oskarżonego w przedmiotowym zakresie nie wynika bowiem z wiarygodnego materiału dowodowego a jedynie z obranej przez obronę polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji. Trzeba przy tym wspomnieć, iż to oskarżonemu zależało na uzyskaniu jak największych środków pieniężnych, to oskarżony doskonale znał sytuację finansową zarządzanej przez siebie spółki i własnej działalności gospodarczej, to oskarżony wiedział, że nie jest w stanie sprostać zaciąganym wobec kontrahentów zobowiązaniom finansowym, to oskarżony wyprzedawał składniki swojego mienia i to oskarżony podpisywał osobiście wnioski składane do banków, jak i zawierane z nimi umowy kredytowe i pożyczkowe. W tej zaś sytuacji naiwnie brzmią zapewnienia apelujących, iż oskarżony nie wiedział, co podpisuje i że nie można mu z tego powodu wykazać kierunkowego zamiaru popełnienia w każdym z w/w przypadków zamiaru oszustwa w rozumieniu art. 286 § 1 k.k. Podnoszone zaś przez apelującego obrońcę (adw. T. Z.) okoliczności, iż środki uzyskane z niektórych kredytów zostały przeznaczone na spłatę zobowiązań wobec kontrahentów czy inne wierzytelności (str. 21-22) nie oznacza, iż oskarżony nie dopuścił się oszustwa w rozumieniu art. 286 § 1 k.k. Na wstępie bowiem już wyjaśniono istotę tego przestępstwa, w tym istotę wprowadzenia w błąd i doprowadzenia pokrzywdzonego, także banku w zakresie kredytowania, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Tym samym podnoszenie przez skarżącego, iż oskarżony nie ukrył gdzieś (nie schował) pobranych środków nie oznacza, iż nie dopuścił się przestępstwa oszustwa. To zaś, iż oskarżony pobranymi kredytami z pokrzywdzeniem banków spłacał zaległe wierzytelności właśnie świadczy o działaniu oskarżonego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, gdyż oskarżony w ten właśnie sposób redukował swoje pasywa, jak wspomniano jednak, kosztem banków. Te same krytyczne uwagi dotyczą zarzutów, podniesionych w treści apelacji drugiego obrońcy. Nie jest przy tym prawdą, iż oskarżony był zmuszony do zaciągania zobowiązań finansowych z powodu pożaru (str. 8 apelacji obrońcy - adw. R. K. (1)). Pożar ten bowiem miał miejsce (...) r., zaś wszystkie kredyty i pożyczki, łącznie z pożyczką leasingową były zaciągane od (...) (...) r. do (...) (...) r. a więc wszystkie te zdarzenia miały miejsce przed pożarem. Jak natomiast słusznie podniósł sam skarżący, oskarżony miał taką sytuację finansową, która skłaniała go do zaciągania kredytów i pożyczek (a więc sytuację trudną, nie pozwalającą na regulowanie bieżących i zaległych zobowiązań – przyp. SA). To zaś tylko dowodzi prawidłowości rozumowania Sądu I instancji, wspartego w/w argumentacją a tym samym dowodzi prawidłowości wydanego przez Sąd I instancji rozstrzygnięcia w zakresie winy i przyjętych kwalifikacji prawnych w punktach 4 i 5 zaskarżonego wyroku, jak i w omawianych już wyżej punktach 1 i 3 tego wyroku. To zaś świadczy o niezasadności wymienionych wyżej zarzutów z obu apelacji. CZYN PRZYPISANY OSKARŻONEMU W PKT 6 ZASKARŻONEGO WYROKU A OPISANY W PUNKCIE XIII CZĘŚCI WSTĘPNEJ WYROKU. II. APELACJA OBROŃCY – adw. T. Z. Ad. 22 i 23 III. APELACJA OBROŃCY – adw. R. K. (1) Ad. 1a, b, d Ad. 2a, e, f Odnośnie tego czynu, który niejako zakończył oszukańczą działalność oskarżonego przed pożarem budynku ubojni należy przytoczyć dosłownie wszystkie okoliczności, wskazane wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutów dotyczących czynów przypisanych oskarżonemu w punktach 4 i 5 zaskarżonego wyroku, łącznie z kwestią dotyczącą wypełniania wniosku do firmy leasingowej przez pośrednika kredytowego. Okoliczności te bowiem wskazują na sytuację majątkową oskarżonego, na nieregulowanie przez niego zobowiązań wobec kontrahentów spółki i własnej działalności oraz na okoliczności zaciągnięcia poszczególnych kredytów i pożyczek, przy wiedzy oskarżonego, iż nie jest po prostu w stanie ich spłacić zgodnie z przyjętymi na siebie zobowiązaniami. Tym samym za prawdziwe uznać należy ustalenia Sądu I instancji dotyczące wprowadzenia w błąd przedstawicieli (...) sp. z o.o. co do rzeczywistego stanu swoich zobowiązań finansowych, w tym zatajenia w oświadczeniu kierowanym do tej instytucji o wymienionych w opisie tego czynu kredytach i pożyczce. W przypadku tego oszustwa pojawiła się dodatkowa okoliczność a mianowicie taka, iż oskarżony przedstawił do leasingu przedmioty (regały przepływowe, pakowarkę i etykieciarkę), które faktycznie nie istniały a które znajdowały potwierdzenie w fakturach nie oddających rzeczywistości. Sam fakt, iż te przedmioty nie istniały nie budzi w tej sprawie wątpliwości i nie jest przez skarżących kwestionowany. Nie ulega zaś przecież najmniejszych wątpliwości, iż to oskarżonemu a nie komukolwiek innemu zależało na uzyskaniu tych środków pieniężnych w łącznej kwocie 401.420,00 zł. To oskarżony bowiem podpisywał tę umowę na kredyt leasingowy, zaś rzekome przedmioty, które zostały nabyte przez leasingodawcę miały znajdować się w zakładzie oskarżonego. Trzeba przy tym od razu podkreślić, iż ta okoliczność, iż oskarżony ubiegał się o kredytowanie nieistniejących przedmiotów leasingu stawia już pod dużym znakiem zapytania rzeczywiste zamiary oskarżonego dotyczące modernizacji swojego zakładu, tym bardziej, że wykazywał zainteresowanie tym leasingiem już od (...) r., co wynika z zeznań D. R. (2) (k. 260 t.t. dot. wyłudzenia kredytu leasingowego). To zaś tylko podkreśla prawidłowość dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny wyjaśnień oskarżonego w sekcji 2 na str. 27-28, które w znaczącej części zostały uznane za niewiarygodne, w tym w zakresie zapewniania przez oskarżonego co do swojej rzetelności i szczerości wyrażanej wiary w poprawę sytuacji finansowej swojej działalności i spółki, przez pryzmat rzeczywistej chęci uregulowania wszelkich zaległości. Trzeba przy tym jeszcze raz przypomnieć, iż te wyrażane przez oskarżonego chęci nie wpływają na prawidłowość ustaleń Sądu I instancji co do przyjęcia popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu przestępstw oszustwa. Sąd I instancji w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku w sekcji 1 na str. 21-23 dokładnie przedstawił ustalony stan faktyczny dotyczący tego inkryminowanego zdarzenia i brak jest jakichkolwiek podstaw dowodowych, by w tym zakresie, co do sprawstwa i winy oskarżonego zarzucać jakąkolwiek dowolność w rozumowaniu Sądu I instancji. Nie wnikając w szczegóły dotyczące fałszowania faktur czy też spreparowania ich dwóch kompletów, należy podnieść, iż z wyjaśnień D. W. (k. 5, 10-15, 43-46, 50-53, 68-73, 96-100, 102-105 t.o., k. 1870v-1872) jasno wynika, iż to D. R. (1) chciał od niego, by „załatwił” faktury na etykieciarkę, pakowarkę i regały, które to przedmioty R. miał rzekomo od niego kupić. Na udział oskarżonego w wyłudzeniu tego kredytu leasingowego wskazują również wyjaśnienia M. J. (1) (k. 41-47, 54-57 t.o., k. 1872-1872v) w powiązaniu z wyjaśnieniami T. G. (1) , który już wprost w tym zakresie pomawia swojego długoletniego znajomego, tj. D. J. (k. 67-72 t.o., k. 1873-1873v). Dopełnieniem tych wyjaśnień są znów zeznania przedstawicieli pokrzywdzonego podmiotu, z których jasno wynika, iż osobą zainteresowaną w uzyskaniu tego kredytu leasingowego był nie kto inny, jak D. J. (R.), czyli zeznania D. R. (2) (k. 259-263 t.t. dot. wyłudzenia kredytu leasingowego, k. 2365-2367), M. W. (1) (k. 1-5, 52-55, 375-380, 645-647 t.t. dot. wyłudzenia kredytu leasingowego, k. 2368-2371), J. Ś. (k. 614-617 t.t. dot. wyłudzenia kredytu leasingowego, k. 2367-2368), M. K. (3) (k. 481-484 t.t. dot. wyłudzenia kredytu leasingowego, k. 2522-2523), K. W. (k. 477-480 t.t. dot. wyłudzenia kredytu leasingowego, k. 2523-2524). Uzupełnieniem tych zeznań są dokumenty zawarte w t.t. dot. kredytu leasingowego na k. 9-17, 22, 36-37, 43-48, 49-51, 588. Z tych zeznań jasno też wynika, iż oskarżony wprowadził w błąd leasingodawcę, iż przedmioty leasingu spłonęły w pożarze ubojni, doprowadzając w ten sposób do wyłudzenia odszkodowania za zniszczone przedmioty leasingu. To ostatnie, niezgodne z prawdą zapewnienie oskarżonego co do okoliczności zniszczenia przedmiotów leasingu tylko dodatkowo wpisuje się w rzeczywistą postawę oskarżonego wprowadzania pokrzywdzonych w błąd co do rzeczywistości, mając tylko na względzie osiąganie w ten sposób korzyści majątkowej. Mając zaś na uwadze przytoczone już wyżej rozważania na temat istoty przestępstwa oszustwa oceny tej nie zmienia przy tym fakt, iż oskarżony uregulował 1 ratę leasingową do momentu pożaru. Sąd I instancji ocenił te wszystkie dowody jednoznacznie (sekcja 2 formularza uzasadnienia na str. 28-29, 37) i ocenę tę należy zaakceptować, gdyż co do uczestnictwa w tym zdarzeniu m.in. oskarżonego R. ocena ta jest tożsama z powyższymi wywodami. Tym samym nieprzyznawanie się przez oskarżonego do tego czynu słusznie zostało potraktowane przez Sąd I instancji za niewiarygodne. To, że nie ma śladu w materiale dowodowym przekazania wypłaconej gotówki, przelanej na konto D. W. i dalej przez niego na konto M. J. (1) do rąk oskarżonego R., co podnosi apelujący obrońca (adw. T. Z.) nie ma w tej sprawie żadnego znaczenia. Fakt tego przekazania w sposób oczywisty bowiem wynika z okoliczności tego czynu, w tym zainteresowania przejęciem tych środków pieniężnych ze strony oskarżonego R.. Takie rozumowanie skarżącego nie podważa prawidłowych ustaleń Sądu I instancji, opartych przecież na przytoczonym wyżej materiale dowodowym, iż środki te (z tego leasingu) trafiły bezpośrednio do oskarżonego, który przecież nawet uiścił jedną ratę. Inną kwestią jest to, czy rzeczywiście oskarżony otrzymał co do złotówki tę kwotę, skoro udział w tym wyłudzeniu na zasadzie współsprawstwa brało kilka osób a nie tylko sam D. R. (1). Tym samym twierdzenia apelującego obrońcy (adw. T. Z.) zawarte na str. 23 apelacji odnośnie tego zdarzenia nie tylko uznać należy za polemiczne z w/w ustaleniami. Przerzucanie bowiem odpowiedzialności na P. W. (2) czy księgowe spółki (...) i prowadzonej przez oskarżonego jednoosobowej działalności a także na współoskarżonych należy już w przytoczonych wyżej okolicznościach sprawy poczytywać jako naiwne i wręcz niemożliwe do zaakceptowania. To bowiem również pokazuje, iż oskarżony jest w stanie, kosztem innych, przerzucając w sposób nieprawdziwy odpowiedzialność na nich a nawet obciążając ich poniesioną szkodą w wyniku zawarcia tychże umów leasingu, podejmować obronę, by tylko osiągnąć zamierzony cel: tu uwolnienia się od odpowiedzialności karnej a pośrednio i cywilnej, skoro w związku z tymi oszustwami ciążą na nim zobowiązania pieniężne, mające charakter cywilnoprawny. Powyższe więc przekonuje o niezasadności zarzutów z punktów 22 i 23 tej apelacji. Tak samo krytycznie należy odnieść się do zarzutów wskazanych na wstępie a postawionych w apelacji drugiego obrońcy. Apelujący nawet nie starał się zresztą wykazać, by rozumowanie Sądu I instancji w zakresie oceny w/w dowodów i wynikających z nich okoliczności było dowolne. Skoro zaś ta ocena jest jednoznaczna, to nie sposób zasadnie podnosić zarzutów obrazy art. 7, 4 oraz 5 k.p.k., jak w pkt 1a, b, d oraz podnosić zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, jak w pkt 2f . CZYNY PRZYPISANE OSKARŻONEMU W PKT 2 ZASKARŻONEGO WYROKU A OPISANE W PUNKTACH III i IV CZĘŚCI WSTĘPNEJ WYROKU. II. APELACJA OBROŃCY – adw. T. Z. Ad. 10, 11, (...) III. APELACJA OBROŃCY – adw. R. K. (1) Ad. 1a, d Zarzuty postawione w obu apelacjach uznać należy nie tylko za nieuzasadnione, ale i wręcz naiwne. Trudno bowiem przy jednoznacznym materiale dowodowym, prawidłowo ocenionym przez Sąd I instancji sformułować jakiekolwiek sensownie brzmiące zarzuty. Dodać przy tym należy, iż w rzeczywistości, poza ogólnikowym zaprzeczeniem sprawstwa i winy oskarżonego obrońca (adw. R. K. (1)) nie stawia temu rozstrzygnięciu żadnego konkretnego zarzutu, o czym zresztą świadczy treść uzasadnienia tego środka odwoławczego. Drugi zaś obrońca jedynie wdaje się w polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji, próbując na podstawie niewiarygodnych twierdzeń świadków wykazać „prawdę”. Tymczasem w tym zakresie Sąd Okręgowy dysponował jednoznacznym materiałem dowodowym, przy czym sam fakt najpierw sprowadzenia do oskarżonego mistrza kominiarstwa T. S. a po jego odmowie wystawienia dokumentu niezgodnego z prawdą sprowadzenia drugiego mistrza kominiarstwa H. B. wskazuje jasno, iż ten drugi wcale nigdy wcześniej nie przeprowadzał u oskarżonego żadnych przeglądów czy kontroli. Sąd I instancji na podstawie tego materiału dowodowego w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku zrekonstruował prawidłowy stan faktyczny (sekcja 1 formularza uzasadnienia na str. 14-15), dokonując też prawidłowej oceny dowodów, na których ten stan faktyczny oparł (sekcja 2 formularza na str. 33). Należy nadmienić, iż oskarżony w tym zakresie przyjął linię obrony ograniczającą się do twierdzeń, iż nie pamięta, by nakłaniał kominiarzy do poświadczenia nieprawdy, który z kominiarzy zajmował się usługami kominiarskimi w jego firmie i by wysyłał O. do B. po dokumenty, które są w zarzutach (k. 256v t.o.). Nie ulega natomiast wątpliwości, nawet w świetle tych wyjaśnień, iż chodzi tu o dokumenty, jakie miały być dostarczone ubezpieczycielowi po pożarze a więc po (...) r. Taką samą „niepamięcią” oskarżony się wykazał podczas przesłuchań na k. 151-153, 155-157 t.t. dot. pożaru, ale już na k. 151-153 w/w t.t. „pamiętał”, że w (...) r. był montowany nowy kocioł z nową linią technologiczną i wówczas dokumentacja była robiona na bieżąco, przecząc jednocześnie, by po spaleniu ubojni chciał zdobyć protokół z przeglądu kominiarskiego, ponieważ taki protokół posiadał i był w zakładzie, ale nie wiedział, gdzie obecnie się znajdował i obiecywał, że go dostarczy, jak go odnajdzie, co jednak nie nastąpiło. Oskarżony w dalszej części postępowania, podtrzymując w tym zakresie swoje wyjaśnienia, odmówił złożenia dalszych wyjaśnień (k. 444-447, 448-450, 482-485, 683-686, 798-801 t.o., k. 1869v-1870). Tymczasem T. S. zeznał, iż oskarżony zaraz po spaleniu ubojni zadzwonił do niego z propozycją spotkania a jak się zgodził na spotkanie to przyjechał po niego pracownik Ubojni. Domyślał się, po co oskarżony go wzywa. Rozmowa między nimi odbyła się w cztery oczy i oskarżony otwarcie powiedział o co mu chodzi, tzn. chciał protokołu z przeglądu przewodów kominowych z datą sprzed spaleniem, chodziło mu o antydatowanie protokołu. Ostatecznie nie zgodził się na tę propozycję, dając temu wyraz oskarżonemu w rozmowie telefonicznej w dniu następnym (k. 111-112 t.t. dot. pożaru w ubojni drobiu). Świadek te okoliczności przedstawił w zbliżony sposób podczas kolejnego przesłuchania na k. 151-153 t.t. dot. pożaru. Świadek też powyższe potwierdził w całości na rozprawie (k. 2280-2281). Jak wynika z zeznań M. O., po tym pożarze na zlecenie D. J. najpierw był wezwany kominiarz S., ale się obaj nie dogadali, choć szczegółów nie znał. Potem zaś ustalił dane innego kominiarza i go wezwał i ten już wystawił dokumenty, przy czym z zeznań tych wynika, że tenże drugi kominiarz już wcześniej, w (...)., gdy instalowali piec do podgrzewania wody, coś robił (k. 453). W tym miejscu należy zwrócić uwagę na istotną okoliczność, o której wyżej wspomniano: najpierw był wezwany T. S., który odmówił wystawienia dokumentów antydatowanych i po tej odmowie był wezwany drugi kominiarz – H. B., który już takie dokumenty wystawił. Jednak zeznania te co do drugiego kominiarza są tak niezrozumiałe (nie wiadomo, czy kominiarz ten przywiózł jakieś dokumenty, czy je odtwarzał), że w tym zakresie, z uwagi na ich nielogiczność, nie zasługują na wiarę. Natomiast nie ulega wątpliwości, iż dokumenty, które znajdują się w aktach sprawy a które również dostarczono firmie ubezpieczeniowej dostarczył H. B. (k. 155-157 t.t. dot. pożaru). Co istotne, M. O., już jako podejrzany, wprost przyznał się do zarzucanego mu przestępstwa związanego z pomocnictwem oskarżonemu w uzyskaniu tych dokumentów kominiarskich, najpierw od T. S. a potem, gdy ten odmówił, od H. B. (k. 347-351 t.t. dot. pożaru). Przy czym jasno już z tych wyjaśnień wynika, iż nie chodziło o ściągnięcie do oskarżonego H. B. dlatego, że kiedyś wykonywał w ich zakładzie przeglądy kominiarskie i wystawiał opinie, ale dlatego, że oskarżonemu nie udało się przekonać T. S. do wystawienia antydatowanych dokumentów. Przy czym B. znalazł, bo bywał często na terenie Ubojni, gdzie kupował kurczaki. M. O. przy tym wprost wskazał, iż jak spotkał się z B. na ternie Ubojni a ten zgodził się na wystawienie takich dokumentów, to mu powiedział konkretnie jakie mają to być dokumenty i jakie powinny być na nich daty i również przekazał B. pieniądze, jakie uzyskał od oskarżonego na ten cel. M. O. przy tym wyraźnie podał, iż nie wezwał B. z tego powodu, że kiedyś przeprowadzał w zakładzie kontrole kominiarskie a nawet zaprzeczył, by takowe kontrole prowadził. Na rozprawie M. O. potwierdził te swoje zeznania i wyjaśnienia, wskazując przy tym, że za to został prawomocnie skazany (k. 2284-2286). H. B. natomiast pierwotnie zeznał, iż dokonał kontroli w kwietniu (...) r., ale już protokół z tej czynności wystawił po pożarze i uczynił to na prośbę M. O., który prosił go o wystawienie duplikatu protokołu. Tak samo miało to dotyczyć wystawienia duplikatu opinii nr (...) z datą (...) (...) r., którą także sporządził po pożarze ubojni (k. 131-132 t.t. dot. pożaru). Okoliczności dotyczące wystawienia tych „duplikatów” są nielogiczne, jeżeli weźmie się pod uwagę wskazany już wyżej kontekst sytuacyjny oraz zeznania T. S. i zeznania (wyjaśnienia) M. O.. Nie dość bowiem, że M. O. wiarygodnie zaprzeczył, by wcześniej B. wykonywał te czynności, z których rzekomo wystawiał „duplikaty” protokołu i opinii, to jeszcze nie można zapominać, iż B. został poproszony o te dokumenty tylko dlatego, że wcześniej odmówił ich wystawienia T. S.. Zresztą H. B. w tych zeznaniach jest wyjątkowo nielogiczny. Nie dość bowiem, że nie potrafił odnaleźć w swoich dokumentach kopii opinii z (...) r., sugerując nawet, że takiej kopii nie sporządził, jak i nie posiadając żadnego rachunku za wykonanie tejże usługi, to nadto zaprzeczył, by otrzymał zapłatę za przegląd przewodów kominowych w kwietniu (...) r., ostatecznie nawet podając, że, cyt.: „ być może protokołu żadnego nie sporządziłem, widocznie nikt ode mnie nie chciał”. Nie ulega więc wątpliwości, iż świadek w tych zeznaniach, mówiąc kolokwialnie „kręci” i z uwagi na te niedorzeczności w tym zakresie co do rzekomego dokonania wcześniej, przed pożarem tych czynności po prostu nie zasługuje na wiarę, tym bardziej, jak wspomniano wyżej, zeznania te pozostają w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami M. O.. To samo należy odnieść do jego wyjaśnień złożonych w charakterze podejrzanego w dniu (...) r., w których wprawdzie przyznał się do wystawienia antydatowanych dokumentów kominiarskich, ale również wskazał na swoje wcześniejsze czynności sprzed pożaru, które ten protokół i opinia miały dokumentować (k. 138-144 t.t. dot. pożaru), czemu już z przyczyn podanych wyżej wiary dać nie można. Takie samo „kręcenie” pojawia się w tych wyjaśnieniach, gdy świadek próbował przekonać do ilości wypisania protokołu kontroli okresowej, jak i dokonywania ot tak „sam z siebie” kontroli przewodu kominowego, gdy przyjeżdżał do sklepu znajdującego się na terenie zakładu czy też doręczenia raz M. O. takiego protokołu. Podczas przesłuchania w charakterze podejrzanego w dniu (...) r. H. B. przyznał się w całości do stawianego mu zarzutu, ale tym razem starał się na swoją obronę wskazać, iż choć wcześniej nie wystawiał żadnych opinii i protokołu (a więc o duplikatach dokumentów nie można mówić – przyp. SA), to jednak często bywał na terenie zakładu i zarówno przewód kominowy, jak i sam kocioł zamontowany w (...) r. chodziły prawidłowo (k. 338-343). Podobnie świadek zeznał w toku rozprawy, podtrzymując swoje w/w zeznania i wyjaśnienia (k. 2283-2284). Dodać przy tym należy, iż również z przyczyn podanych wyżej, mając na uwadze treść tych zeznań, należy je również ocenić krytycznie co do rzekomych wcześniejszych przeglądów dokonywanych na terenie zakładu oskarżonego. Przy czym odwoływanie się do tego, że wcześniej O. zlecił mu zrobienie przeglądu przy okazji bytności w sklepie, ale nie wystawiał z tej czynności żadnego protokołu, mimo że, cyt.: „ robił te przeglądy, bo liczył na to, że nawiąże stałą współpracę z J. ” jest już tak naiwne w treści, że aż trudno to skomentować. Powyższe więc przekonuje do słuszności ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd I instancji odnośnie obu przypisanych oskarżonemu czynów. Z tego też powodu za niezrozumiałe i typowo polemiczne uznać należy wywody skarżącego obrońcy (adw. T. Z.), by co do czynu z udziałem T. S. brak było dowodów na zachowanie oskarżonego, przytoczone w treści opisu tego czynu. Wskazane wyżej dowody, w postaci zeznań T. S. i zeznań (wyjaśnień) M. O. są jednoznaczne w swojej wymowie i nie pozostawiają żadnego cienia wątpliwości w tym względzie. Przywołane więc przez skarżącego na str. 20 apelacji skrótowe i wyrwane z całości zeznań świadka S. jednozdaniowe stwierdzenie wypowiedziane podczas konfrontacji z D. R. (1), na jedno bliżej nieskonkretyzowane pytanie, z którego miało wynikać, iż nie wiedział, „ jak oskarżony chciał zdobyć ten protokół”, bez dalszego wyjaśnienia te kwestii podczas tego przesłuchania, w tym bez zadania konkretyzującego dodatkowego pytania na te kwestie, w żaden sposób nie wskazuje, by świadek S. w swoich powtarzanych zeznaniach nie mówił prawdy co do tego, co on (a nie ktokolwiek) miał na życzenie oskarżonego zrobić, wystawiając te dokumenty z datą wsteczną. To zaś, iż po tak długim czasie od tych zdarzeń podczas przesłuchania świadek nie potrafił dosłownie powtórzyć wypowiedzi oskarżonego (propozycji, by wystawił takie antydatowane dokumenty) nie może dziwić, bowiem nikt praktycznie nie jest w stanie, bez powtarzania sobie systematycznie treści wypowiedzi, dokładnie takich słów zapamiętać. Tymczasem przecież świadek był pierwszy raz w tej sprawie słuchany w dniu (...) r. a więc już ponad pół roku od tejże rozmowy, więc nie może po prostu dziwić, że ani wtedy, ani tym bardziej później, w tym na rozprawie takich słów po prostu nie był w stanie przytoczyć. Jak już wspomniano wyżej, zeznania (wyjaśnienia) H. B. co do rzekomego wcześniejszego dokonywania przeglądów nie zasługują na wiarę, co także w tym zakresie dotyczy wyjaśnień oskarżonego R.. Tym samym odwoływanie się przez apelującego do treści tych niewiarygodnych relacji procesowych, jak i pierwotnych zeznań M. O., którym Sąd I instancji słusznie nie dał wiary, nie może prowadzić do wykazania zasadności stawianych zarzutów. Natomiast odwoływanie się przez apelującego do zmiany w toku śledztwa zeznań przez H. B. i M. O., przez co miały one dostosowywać się do oczekiwań organów ścigania uznać już należy za nieudolną próbę naciągania faktów, które w rzeczywistości nie istniały (str. 20 apelacji). Apelujący przy tym zdaje się zapominać, iż ci świadkowie również składali zeznania w toku rozprawy przed Sądem I instancji, potwierdzając jednocześnie te niekorzystne dla oskarżonego depozycje procesowe ze śledztwa. Tym samym odwoływanie się przez skarżącego do takich argumentów nie może przynieść apelacji szans powodzenia. Mając więc na uwadze powyższe brak jest podstaw do uznania, by Sąd I instancji dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych, do których odwołuje się skarżący obrońca (adw. T. Z.) w zarzutach z punktów 10, 11 (...) oraz do których również, także poprzez podnoszenie zarzutu obrazy przepisów art. 7, 4 i 5 k.p.k., odwołuje się drugi z obrońców w pkt 1a i d zarzutów apelacyjnych. I. OSKARŻYCIEL PUBLICZNY – PROKURATOR Ad. 1-8 Sąd I instancji, nie orzekając w przedmiocie obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonych banków w trybie art. 46 § 1 k.k. tylko jako jeden z argumentów na brak takiego orzeczenia wskazał brak ustalenia na czas orzekania a więc wyrokowania (a nie kończenia śledztwa, jak to podniósł skarżący w apelacji) czy wskazane w punktach VI-XII banki nadal były podmiotami uprawnionymi do otrzymania zwrotu roszczenia oraz jaka była ich w tym czasie wysokość tych należności, co także odniósł do pokrzywdzonego podmiotu leasingowego z pkt XIII. Jednak najistotniejsze w tej sprawie było ustalenie, niekwestionowane przecież w treści apelacji (ani jej zarzutów ani nawet w jej uzasadnieniu) na niekorzyść oskarżonego, iż żaden z tych pokrzywdzonych (ani banki, ani firma leasingowa czy ubezpieczyciel) nie występował z toku niniejszego postępowania karnego z roszczeniem o naprawienie szkody w trybie art. 46 § 1 k.k. Na marginesie tylko należy wspomnieć, iż jedynie w przypadku Banku (...) S.A., jeszcze w toku śledztwa Bank ten wystąpił z wnioskiem o naprawienie szkody w trybie art. 46 § 1 k.k. (k. 3 t.t. dot. Banku (...) S.A.), ale faktu tego na niekorzyść oskarżonego nie podniósł prokurator w treści zarzutów, w tym z tego powodu nie zarzucił obrazy art. 46 § 1 k.k. Tym samym z tego powodu, mając na uwadze treść art. 434 § 1 pkt 1, 2 i 3 k.p.k., Sąd odwoławczy nie może zmienić zaskarżonego wyroku na niekorzyść oskarżonego. Trzeba zauważyć, iż prokurator dopiero w mowie końcowej, a więc po zamknięciu przewodu sądowego na rozprawie w dniu (...) r., wniósł na podstawie art. 46 § 1 k.k. o orzeczenie obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonych – wszystkich wymienionych w zarzutach (k. 2643) a więc również wskazanych banków i firmy leasingowej. Tymczasem zgodnie z art. 46 § 1 k.k. w razie skazania sąd może orzec, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości lub w części, wyrządzonej przestępstwem szkody, natomiast sąd ma obowiązek takiego orzeczenia na wniosek pokrzywdzonego lub innej uprawnionej osoby, np. prokuratora. W przypadku zamiaru uzyskania przez pokrzywdzonego odszkodowania w procesie karnym bądź też złożenia przez prokuratora wniosku o zasądzenie na tej podstawie od sprawcy szkody (oskarżonego) odszkodowania na rzecz pokrzywdzonego, stosowny wniosek, zgodnie z art. 49a k.p.k. powinien zostać złożony najpóźniej do zamknięcia przewodu sądowego na rozprawie głównej. Zapis ten oznacza, iż złożenie takiego wniosku po zamknięciu przewodu sądowego, o którym stanowi przepis art. 405 k.p.k. jest bezskuteczne a tym samym nie obliguje sądu do wydania orzeczenia na podstawie art. 46 § 1 k.k. Podkreślić przy tym trzeba, iż termin określony w art. 49a k.p.k. jest prekluzyjny a więc nieprzekraczalny i nieprzywracalny (por. wyrok SN z dnia 28.07.2010 r., II KK 291/09, LEX nr 619628; wyrok Sądu Apel. w K. z dnia 28.(...).2012 r., II AKa 240/(...), LEX nr 1246703; wyrok Sądu Apel. w L. z dnia 20.09.2011 r., II AKa 175/11, LEX nr 1108588; wyrok Sądu Apel. w K. z dnia 10.08.2018 r., II AKa 247/18, Prok. I Pr.-wkł. (...)). Tym samym, skoro Sąd I instancji nie był zobligowany w niniejszym postępowaniu do wydania w tym zakresie orzeczenia w trybie art. 46 § 1 k.k., a nie widział też potrzeby uczynienia tego z urzędu, to zarzuty te zawarte w apelacji prokuratora nie mogły w ogóle odnieść pożądanego przez apelującego skutku. Na marginesie zaś należy wspomnieć, iż rację ma Sąd I instancji, podnosząc, iż w przypadku takich podmiotów jak banki bądź podobne instytucje finansowe, które dysponują fachową pomocą prawną, orzekanie odszkodowań w procesach karnych z urzędu w trybie art. 46 § 1 k.k. nie znajduje racjonalnego uzasadnienia. Przepis ten bowiem w swej istocie powinien służyć tym podmiotom pokrzywdzonym, które na taką pomoc liczyć nie mogą z różnych względów, w tym organizacyjnych i finansowych, by w takich przypadkach móc doprowadzić do szybszego uzyskania przez nich stosownego zadośćuczynienia czy odszkodowania, wynikającego z następstw popełnionego przez oskarżonego przestępstwa. Ad. 9 Zarzut dotyczący wymiaru orzeczonych kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności również nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd I instancji, wymierzając kary jednostkowe za poszczególne przestępstwa uwzględnił należycie okoliczności obciążające, jak i łagodzące, czemu dał wyraźny i zrozumiały przekaz w treści uzasadnienia wyroku w sekcji 4 na str. 44-46. Sąd odwoławczy przytoczoną przez Sąd I instancji argumentację w tym zakresie w pełni podziela, więc, by się nie powtarzać, czyni z niej integralną część niniejszego uzasadnienia. Tymczasem, zapoznając się z treścią uzasadnienia zarzutów apelacyjnych należy odnieść wrażenie, iż skarżący prokurator, kierując się emocjami, żąda znacznego podwyższenia kar, nie zauważając, iż te orzeczone już są wystarczająco surowe, zaś orzeczoną karę łączną 7 lat pozbawienia wolności, mając na uwadze przede wszystkim rodzaj przestępstw, za które D. R. (1) został skazany (co do zasady przeciwko mieniu a w minimalnym zakresie także przeciwko dokumentom oraz przeciwko interesom majątkowym w obrocie cywilnoprawnym) uznać należy już za wystarczająco surową, choć nie nadmiernie surową, by uznać ją za sprawiedliwą a tym samym spełniającą wszelkie wymogi przewidziane w art. 53 k.k. (co do kary łącznej także w art. 85a k.k.). Trzeba dodać, iż podnoszony w apelacji fakt, że oskarżony nie przyznał się do winy, nie przeprosił pokrzywdzonych nie może zostać uwzględniony na niekorzyść oskarżonego, gdyż wynika on z obranej przez niego linii obrony, w której nie przyznawał się do zarzucanych mu przestępstw. Zawarte więc na str. 15-16 sformułowania mają wybitnie emocjonalne zabarwienie, nastawione na szczególne napiętnowanie działań oskarżonego, bez merytorycznego odniesienia się do okoliczności uwzględnionych przy wymiarach kar przez Sąd I instancji, co nie może przynieść tej apelacji szans powodzenia. Przy czym już znacznie przesadzone są twierdzenia apelującego, iż, cyt.: „ kwestionowany wymiar kary pozbawienia wolności rodzi poczucie bezkarności zarówno w odbiorze społecznym, jak i u samych oskarżonych” oraz cyt.: „ wymiar tej kary budzi przekonanie o nieuzasadnionej pobłażliwości sądu dla sprawców notorycznie dokonujących przestępstw kradzieży” a także, iż, cyt.: „ orzeczenie o karze w zaskarżonym wymiarze jest zbyt daleko idącym dobrodziejstwem, niemającym odzwierciedlenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym” (str. 18-19 apelacji). Trzeba bowiem zauważyć, iż przede wszystkim oskarżony nie został skazany za przestępstwa kradzieży. Natomiast kary jednostkowe pozbawienia wolności oraz ostatecznie, i przede wszystkim, kara łączna 7 lat pozbawienia wolności są karami wywarzonymi, uwzględniającymi wszystkie prawidłowo przytoczone okoliczności przemawiające na niekorzyść, jak i korzyść oskarżonego a tym samym nie mogą one zostać skutecznie podważone. |
||||||||||||||||||||
|
Wniosek |
||||||||||||||||||||
|
I. OSKARŻYCIEL PUBLICZNY – PROKURATOR 1. zmiana zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie obowiązku naprawienia szkody przez D. R. (1) na rzecz: - (...) S.A. w związku z udzieloną (...) (...) r. na podstawie umowy nr (...) pożyczką w wysokości 4.000.000,00 zł – kwoty 3.907.418,05 zł, - (...) Banku Spółdzielczego w związku z udzielonym (...) r. na podstawie umowy z rachunku bieżącego o numerze (...) (...) kredytem w wysokości 200.000,00 zł – kwoty 200.000,00 zł, - (...) S.A. w związku z udzielonym (...) r. z rachunku bieżącego na podstawie umowy kredytowej o nr (...) kredytem obrotowym w wysokości 200.000,00 zł – kwoty 200.000,00 zł, - (...) S.A. w związku z udzielonym (...) r. z rachunku bieżącego na podstawie umowy kredytowej o nr (...) kredytem inwestycyjnym w wysokości 300.000,00 zł – kwoty 283.782,00 zł, (...) Banku (...) S.A. w związku z udzieloną (...) r. pożyczką hipoteczną o numerze (...) w wysokości 610.000,00 zł – kwoty 605.562,15 zł, - Bank (...) S.A. w związku z udzieloną (...) r. na podstawie umowy o numerze (...) pożyczką ekspresową w wysokości 148.500,00 zł – kwoty 147.157,73 zł, (...) Bank S.A. w związku z udzieloną (...) r. na podstawie umowy o nr (...) pożyczką w wysokości 272.848,40 zł – kwoty 268.593,36 zł. 2. zmiana zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie obowiązku naprawienia szkody solidarnie przez oskarżonych D. R. (1), D. W., M. J. (1) na rzecz firmy ubezpieczeniowej A. (...) w kwocie 401.420,00 zł. 3. zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu D. R. (1): - za czyn opisany w pkt I aktu oskarżenia kary 7 lat pozbawienia wolności, - za czyn opisany w pkt II aktu oskarżenia kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, - za czyn opisany w pkt III aktu oskarżenia kary 1 roku pozbawienia wolności, - za czyn opisany w pkt IV aktu oskarżenia kary 1 roku pozbawienia wolności, - za czyn opisany w pkt V aktu oskarżenia kary 1 roku pozbawienia wolności, - za czyn opisany w pkt VI aktu oskarżenia kary 3 lat pozbawienia wolności, - za czyn opisany w pkt VII aktu oskarżenia kary 3 lat pozbawienia wolności, - za czyn opisany w pkt VIII aktu oskarżenia kary 3 lat pozbawienia wolności, - za czyn opisany w pkt IX aktu oskarżenia kary 3 lat pozbawienia wolności, - za czyn opisany w pkt X aktu oskarżenia kary 3 lat pozbawienia wolności, - za czyn opisany w pkt XI aktu oskarżenia kary 3 lat pozbawienia wolności, - za czyn opisany w pkt XII aktu oskarżenia kary 1 roku pozbawienia wolności, - za czyn opisany w pkt XIII aktu oskarżenia kary 3 lat pozbawienia wolności a w konsekwencji kary łącznej 10 lat pozbawienia wolności w zamian za orzeczoną karę łączną 7 lat pozbawienia wolności. II. OBROŃCA OSKARŻONEGO – adw. T. Z. 1. zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów. 2. ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji w przypadku zaistnienia przesłanek wskazanych w art. 437 § 2 zd. Drugie k.p.k. albowiem konieczne jest przeprowadzenie postępowania karnego w całości. OBROŃCA OSKARŻONEGO – adw. R. K. (1) 1. zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od stawianych mu zarzutów w całości. 2. ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||
|
I. OSKARŻYCIEL PUBLICZNY – PROKURATOR Ad. 1 i 2 Wniosek okazał się niezasadny z powodu nieuwzględnienia podniesionych zarzutów dotyczących braku wydania orzeczenia w trybie art. 46 § 1 k.k. Ad. 2 Wniosek okazał się niezasadny w całości, a to z powodu nieuwzględnienia zarzutu postawionego w tej apelacji, kwestionującego wymiar orzeczonych wobec oskarżonego kar pozbawienia wolności. Poza tym wniosek ten budzić może dodatkowe zdziwienie, skoro apelujący prokurator domaga się wymierzenia kar jednostkowych za poszczególne przestępstwa zarzucane oskarżonemu (a opisane w części wstępnej zaskarżonego wyroku) w punktach I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII, IX, X, XI, XII i XIII. Tymczasem skarżący nie zauważa, iż Sąd I instancji przejął do czynów z punktów I i II, z punktów III i IV, z punktów VI, VII i VIII oraz z punktów IX, X, XI i XII tzw. ciągi przestępstw z art. 91 § 1 k.k., za które wymierzył stosowne kary. Skoro zaś skarżący prokurator nie kwestionuje tych ciągów, gdyż nie zarzuca w tym względzie ani błędu w ustaleniach faktycznych, ani obrazy art. 91 § 1 k.k., to domaganie się wymierzenia kar jednostkowych za każde z zarzucanych przestępstw i dopiero wymierzenia już kary łącznej 10 lat pozbawienia wolności, która to kara byłaby już w tej sytuacji nie do zaakceptowania jako kara nadmiernie surowa, nie może tym bardziej zostać uznane za uzasadnione. II. OBROŃCY OSKARŻONEGO Ad. 1 Wnioski w całości okazały się niezasadne z powodu nieuwzględnienia podniesionych w apelacji zarzutów i uznania, iż dokonane przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, prowadzące do uznania winy oskarżonego w popełnieniu przypisanych mu zaskarżonym wyrokiem wszystkich przestępstw zasługuje na akceptację Sądu odwoławczego. Ad. 2 Z uwagi na niezasadność podniesionych zarzutów apelacyjnych podniesionych w obu apelacjach, jak i niezasadność domagania się przez obrońców, zwłaszcza adw. T. Z. przeprowadzenia w znacznej części postępowania dowodowego na rozprawie w zakresie złożonych wniosków dowodowych o przesłuchanie świadków, wnioski o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania nie znajdowały odbicia w treści art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k. Poza tym skarżący nie wykazali, by zachodziły okoliczności, o których mowa w art. 439 § 1 k.p.k., jak i Sąd odwoławczy z urzędu takich okoliczności nie dostrzegał. |
||||||||||||||||||||
|
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
||||||||||||||||||||
|
1. |
Sąd Apelacyjny w trybie art. 440 k.p.k. uwzględnił z urzędu uchybienia związane z ustaleniem wartości mienia, które zostało przez niektórych pokrzywdzonych niekorzystnie rozporządzone (dot. orzeczenia z pkt 1 zaskarżonego wyroku), jak i dotyczące wydanego wobec oskarżonego R. orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody w trybie art. 46 § 1 k.k. w pkt 9 zaskarżonego wyroku. |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
||||||||||||||||||||
|
Okoliczności te, jak i przyczyny ich uwzględnienia zostały dokładnie przytoczone wyżej w sekcji 3 przy ustosunkowaniu się do zarzutów apelacyjnych odnoszących się do czynów przypisanych oskarżonemu w pkt 1 zaskarżonego wyroku a opisanych w punktach I i II części wstępnej wyroku. |
||||||||||||||||||||
|
5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
||||||||||||||||||||
|
0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||
|
0.11. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
|||||||||||||||||||
|
0.1Utrzymano w mocy co do zasady całość zaskarżonego wyroku za wyjątkiem tych zmian, na które zwrócono wyżej uwagę w sekcji 4 (orzeczenie z pkt II wyroku Sądu Apelacyjnego). |
||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
||||||||||||||||||||
|
Utrzymano w mocy orzeczenia o winie, przyjętych kwalifikacjach prawnych czynów i wymierzonych za nie karach w stosunku do oskarżonego D. R. (1) w punktach 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 9 oraz o zaliczeniu okresu rzeczywistego pozbawienia wolności na poczet kary łącznej pozbawienia wolności w pkt 8 oraz orzeczenie w pkt 21 o kosztach sądowych. Orzeczenia o winie, karach i przyjętych podstawach prawnych nie budziły wątpliwości, tym bardziej, iż wniesione zarzuty apelacyjne w tym zakresie okazały się niezasadne, co wykazano wyżej w sekcji 3. Zaliczenie okresu tymczasowego aresztowania na poczet kary znajdowało uzasadnienie w treści art. 63 § 1 k.k. oraz w dokumentach dotyczących zatrzymania oskarżonego i okresu jego pobytu w areszcie (k. 1 t.o. oskarżonego i k. 330). Orzeczenie o kosztach sądowych znajdowało znów uzasadnienie w przytoczonych w pkt 21 zaskarżonego wyroku przepisach a nadto zostało wystarczająco umotywowane co do oskarżonego R. w sekcji 7 formularza uzasadnienia zaskarżonego wyroku a nadto, co do prawidłowości wyliczenia wysokości zasądzonych należności nie było kwestionowane. |
||||||||||||||||||||
|
0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||
|
0.0.11. |
Przedmiot i zakres zmiany |
|||||||||||||||||||
|
0.0.1Zmiana dotyczy zakresu winy w popełnieniu oszustwa opisanego w pkt I części wstępnej zaskarżonego wyroku a przypisanego w pkt 1 oraz zakresu orzeczonego w pkt 9 obowiązku naprawienia szkody a także okresu zaliczenia na poczet kary tymczasowego aresztowania w pkt 8 (orzeczenie z pkt I litera d, f wyroku Sądu Apelacyjnego). |
||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach zmiany |
||||||||||||||||||||
|
O przyczynach zmian dotyczących zakresu przedmiotu oszustwa i zakresu orzeczonego obowiązku naprawienia szkody wypowiedziano się już wyżej w sekcji 4 oraz sekcji 3 przy ustosunkowaniu się do zarzutów apelacyjnych dotyczących czynów przypisanych oskarżonemu w pkt 1 zaskarżonego wyroku. Dodatkowe zaliczenie oskarżonemu okresu tymczasowego aresztowania na poczet orzeczonej kary łącznej od dnia (...) wynika z faktu, iż od tego dnia oskarżony został ponownie tymczasowo aresztowany w niniejszej sprawie (k. 2869). |
||||||||||||||||||||
|
0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||
|
0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
||||||||||||||||||||
|
1.1. |
Nie dotyczy |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||
|
2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości Nie dotyczy |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||
|
3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania Nie dotyczy |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
||||||||||||||||||||
|
4.1. |
Nie dotyczy |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||
|
0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
||||||||||||||||||||
|
Nie dotyczy |
||||||||||||||||||||
|
0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
||||||||||||||||||||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||||||||
|
I lit. d tiret trzecie i szóste |
W treści zaskarżonego wyroku w pkt 1 pojawiły się omyłki pisarskie, które sprostowano w trybie art. 105 § 1-2 k.p.k. a o których wskazano wyżej w sekcji 3 przy ustosunkowaniu się do zarzutów kwestionujących orzeczenie z pkt 1 zaskarżonego wyroku. |
|||||||||||||||||||
|
6. Koszty Procesu |
||||||||||||||||||||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||||||||
|
III i IV |
Mając na uwadze złożony wniosek przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych M. A. (1) i R. L. o zasądzenie od oskarżonego na ich rzecz zwrotu uzasadnionych wydatków poniesionych w związku z zastępstwem procesowym przed Sądem Apelacyjnym, Sąd odwoławczy, kierując się art. 627 k.p.k. oraz § 11 ust. 1 pkt 5 i § 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października (...) r. (Dz.U. poz. 1800), zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych kwoty po 1200 zł, stanowiące równowartość stawki minimalnej określonej w tym rozporządzeniu. Z uwagi na konieczność odbycia długoterminowej kary pozbawienia wolności, jak i konieczność w pierwszej kolejności uregulowania znacznych należności wynikających z treści zaskarżonego wyroku na rzecz pokrzywdzonych, jak i ze względu na licznie prowadzone bezskutecznie postępowania egzekucyjne, Sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych i opłaty za postępowanie odwoławcze na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity z 1983 r., Dz.U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) |
|||||||||||||||||||
|
7. PODPIS |
||||||||||||||||||||
|
P. M. (3) M. K. (1) G. N. |
||||||||||||||||||||
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Poznaniu
Data wytworzenia informacji: