Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Aka 286/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) r. sygn. (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. art. 53 ust. 1 Ustawy poprzez jego niezastosowanie i błędne zakwalifikowanie zachowań oskarżonego jako odrębnych przestępstw,

2. art. 53 ust. 2 Ustawy poprzez jego zastosowanie, mimo istnienia okoliczności wyłączającej stosowanie tego przepisu, nadto zaś, poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy dowody przeprowadzone w sprawie nie pozwalają na przyjęcie typu kwalifikowanego przestępstwa,

a z ostrożności:

3. art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że:

- wytworzone środki odurzające pozwoliłyby na odurzenie nie mniej niż 931 osób,

- środki odurzające, jakie pozwany usiłował wytworzyć z roślin jeszcze nie przerobionych wystarczyłyby na odurzenie nie mniej niż 153 osób

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Co do zasady apelacja obrońcy skupia się wokół zarzutu błędnej kwalifikacji prawnej czynu oraz kwestionowania przyjęcia znamienia kwalifikującego w postaci znacznej ilości środków odurzających.

Odnosząc się do zarzutu błędnej kwalifikacji prawnej czynu należy uznać, że jest on bezzasadny w stopniu oczywistym, zaś forsowanie tezy, że wytworzenie narkotyków, a następnie ich sprzedaż winna być kwalifikowana jako jeden czyn jest nie tylko bezzasadna, ale pozbawiona logiki.

Na wstępnie należy obrońcy zobrazować bieg czynów [odrębnych] związanych z przestępczością narkotykową:

- wytworzenie narkotyku [art. 53 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, dalej "ustawa" lub "u.p.n."]

- przywóz, wywóz, przewóz, wewnątrzwspólnotowe nabycie [art. 55 ustawy]

- wprowadzanie do obrotu środków odurzających [art. 56 ustawy]

- udzielanie innym osobą środków odurzających [art. 58 ustawy].

Z kolei, nie ulega wątpliwości, że działania polegające na uprawie konopi, a następnie wytwarzaniu z nich środka odurzającego należy uznać za jedno przestępstwo, wyczerpujące znamiona określone w przepisach art. 63 ust. 3 i art. 53 ust. 2 komentowanej ustawy w zw. z art. 12 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. (wyrok SA we Wrocławiu z 19.02.2015 r., II AKa 12/15, LEX nr 1661273). Przy czym, oczywistym jest, że aby wytworzyć konopie należy użyć do nich odpowiednich narzędzi do tego służących, stąd też Sąd Okręgowy w P. w sposób prawidłowy zakwalifikował przestępstwa zarzucane w pkt 1 do 3 aktu oskarżenia jako jeden czyn. Na aprobatę, co do problematyki zastosowanie adekwatnej kwalifikacji prawnej czynu, zasługuje stanowisko Sądu Apelacyjnego w Katowicach wyrażone w wyroku z 11.01.2018 r., II AKa 555/17 (LEX nr 2490942), w którym przyjęto, że posiadanie środków odurzających lub substancji psychotropowych, które łączy się z przestępstwami określonymi w art. 53, 55, 56, 58 i 59 komentowanej ustawy, nie podlega odrębnemu ukaraniu (pozorny zbieg przestępstw). Nie można bowiem np. przewozić lub udzielić środka odurzającego, którego się nie posiadało (czyn współukarany uprzedni). Natomiast konsekwencją wytworzenia środka odurzającego jest jego posiadanie (czyn współukarany następczy). Posiadanie należy traktować jako współukarane, gdy z przestępstwem głównym łączy je bliskość czasowa i więź sytuacyjna. Rozerwanie tej więzi powoduje, że zachodzi realny zbieg przestępstw.

Jednakże brak jest jakichkolwiek racjonalnych podstaw, aby uznać, że udzielanie środka odurzającego innym osobom w celu korzyści majątkowej miałoby stanowić jeden czyn. Przestępstwo określone w przepisie art. 53 ust. 1 u.p.n. ma charakter wieloodmianowy (przewiduje kilka form przestępczego zachowania) oraz wieloczynowy (przestępcze zachowanie sprawcy składa się z poszczególnych czynów w znaczeniu naturalnym, odpowiadających jednemu czynowi w znaczeniu prawnym). Jest ono dokonane z chwilą wytworzenia, przetworzenia albo przerobienia środków odurzających lub substancji psychotropowych albo przetworzenia słomy makowej. Jest to przestępstwo materialne znamienne skutkiem, którym jest uzyskanie gotowego produktu zdatnego do użycia. Zatem w tym miejscu kończy się bieg przestępstwa określonego w art. 53 ust. 1 u.p.n. - w momencie uzyskania gotowego narkotyku. Wobec tego dalsze losy gotowych i wytworzonych środków odurzających, czynią te niezależnymi, a więc podlegają odrębnej karalności za kolejne czyny np. wprowadzenie ich do obrotu, udzielenie innych osobom, przewóz. Taka konsekwencja wynika także z oceny stopnia społecznej szkodliwości tych czynów, które nie mają względem siebie waloru jednoznacznie dominującego. Wobec powyższego stanowisko obrońcy jest bezzasadne, bowiem nie można było zakwalifikować jako element czynu ciągłego zachowań polegających na dalszej, incydentalnej odsprzedaży wytworzonych środków, bowiem zachowania te są poza zasięgiem wyżej wymienionego przestępstwa. Podkreślić należy przy tym, że warunkiem zastosowania art. 12 jest ustalenie, że sprawca podjął wiele zachowań, które się składają na jeden czyn, czego nie można było ustalić w tym wypadku, uwzględniając, że czyn określony w art. 53 ust. 1 u.p.n. kończy swój bieg w momencie wytworzenia narkotyku.

Kolejnym zarzutem jest ustalenia znamienia kwalifikującego w postaci wytworzenia znacznej ilości narkotyków. Punktem wyjścia do niniejszych rozważań jest bezsporny stan faktyczny, że oskarżony wytworzył 456,57 g i usiłował wytworzyć dodatkowe 76,46 g. Niewątpliwie znaczna ilość środka odurzającego w rozumieniu przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oznacza ilość ponadprzeciętną odnośnie masy tego środka, rodzaju i przeznaczenia. W orzecznictwie spotyka się również stanowisko, że Ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, jest "znaczną ilością" [wyrok SA w Warszawie z 25.04.2018 r., II AKa 73/18, LEX nr 2490962.]. Przy czym, linia orzecznicza, w myśl której dopiero środki mogące odurzyć kilka lub kilkanaście tysięcy osób wyczerpują znamię znacznej ilości, jest odosobniona, pozostaje w sprzeczności z linią orzeczniczą tak sądów powszechnych, jak i Sądu Najwyższego, a zatem wcześniejszy pogląd należy uznać za dominujący i trafny. Warte jest również w tym miejscu zacytowania postanowienie SA w Krakowie z 8.10.2014 r., II AKz 373/14, KZS 2014, nr 10, poz. 59. zgodnie z którym "skoro jednym z fudymentów zasady zaufania obywatela do państwa i stosowanego przez nie prawa, jest to, że obywatel może zakładać, iż treści obowiązującego prawa są dokładnie takie, jak to zostało ustalone przez sądy, zwłaszcza gdy ustalenie to zostaje dokonane przez Sąd Najwyższy, bo Sąd Najwyższy jest powołany do zapewnienia w ramach sprawowanego nadzoru jednolitości orzecznictwa sądów powszechnych i niedawno uchylił wyrok tutejszego Sądu z dnia (...) roku, w którym nie przyjęto kilkuset działek środków odurzających za ilość znaczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (sygn. akt II AKa 220/13), to i w badanej sprawie o 320 i 200 ml (porcji) "polskiej heroiny" nie można podzielić poglądu, że nie jest to ilość znaczna."

Mając na względzie wytworzoną ilość narkotyku [456,57 g] oraz wyżej wyrażone poglądy w orzecznictwie, Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że bez cienia wątpliwości taka ilość jest ilością znaczną, bowiem mając na względzie specyfikę tego narkotyku ilość ta będzie wystarczająca dla odurzenia ok. 1000 osób, co bezsprzecznie pozwala na ustalenia, że taka ilość jest ilością znaczną i do tego nie trzeba wiedzy na poziomie specjalistycznym. Rzecz jasna Sąd Apelacyjny miał na względzie, że jest tutaj mowa o narkotyku miękkim i w tej materii zgodzić się należy, z wyrokiem SA w Lublinie z 18.10.2012 r., II AKa 224/12, LEX nr 1237266 zgodnie z którym ilość środka pozwalająca na jednorazowe odurzenie ponad tysiąca osób, nawet w przypadku tzw. "miękkiego" narkotyku, jest ilością znaczną w rozumieniu przepisów ustawy z 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Na kanwie niniejszej sprawy, uznając zasadę, że jedną porcją narkotyku jest 0,5 g, wytworzona ilość porcji przez oskarżonego wynosić będzie 913. Z kolei uwzględniając zachowanie polegające na dodatkowym usiłowaniu wytworzenia względem 76,46 g [152 porcje] środków - daje to sumę ponad 1000 porcji. Z kolei odnośnie przestępstwa usiłowania - możliwą do uzyskania ilość ustalono na podstawie badań biegłego z dziedziny chemii (k.144, pkt 7 wniosków opinii).

Obrońca podniósł również kwestie obecności substancji psychoaktywnej w wytwarzanych środkach. Opinia biegłego z dziedziny chemii wskazała na procentową zawartość substancji psychoaktywnej w badanym suszu roślinnym (k.143), określając, że wynosi on w granicach od 6 aż do 18 procent substancji czynnej (...). Przy czym jak przyjął w swoim wyroku Sąd Najwyższy z dnia 11 października 2017 r. w sprawie III KK 73/17: 5 miligramów (...) jest minimalną dawką zdolną do wywołania stanu odurzenia u osób przyjmujących tę substancję po raz pierwszy z zastrzeżeniem, że u osób wrażliwych dawka ta może wywołać reakcje ostrzejsze. Wskazuje się również, że dla obliczenia dawki aktywnej (tj. zdolnej do jednorazowego odurzenia osoby zażywającej ją po raz pierwszy) dla środków płynnych, sypkich o formie nieregularnej o masie powyżej 1 grama oblicza się ilość dawek poprzez podzielenie masy (objętości) substancji aktywnej przez masę (objętość) minimalnej dawki, tj. 5 mg (...) (W. K. i inni: Badania narkotyków, cz. II, Problemy 13 kryminalistyki 243/04, s. 19). Sąd Apelacyjny w P. w pełni aprobuje to stanowisko, wobec czego uznaje zdolność do odurzenia przez zabezpieczone narkotyki takiej ilości osób, która pozwala na przyjęcie znamienia "znacznej ilości".

Działania polegające na uprawie konopi, a następnie wytwarzaniu z nich środka odurzającego należy uznać za jedno przestępstwo, wyczerpujące znamiona określone w przepisach art. 63 ust. 3 i art. 53 ust. 2 u.p.n. w zw. z art. 12 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. [ LEX nr 2490115 - wyrok SA w Lublinie z dnia 27 marca 2018 r.

Rzeczywiście znamię w postaci ,,znacznej ilości” nie ma definicji ustawowej w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii, ani w innych akcie prawnym, o równorzędnej randze, która z uwagi na przybliżoną materię regulacyjną, dałoby się zastosować w sprawach tzw. narkotykowych. W efekcie wypełniając konkretną treścią owo znamię [a więc ustaleniami faktycznymi] należy posiłkować się stanowiskiem judykatury lub poglądami doktryny, czego oskarżony jako laik w sprawach prawniczych nie musi znać, co nie oznacza, że działa w jakieś nieświadomości. Należy odwołać się do jego doświadczenia życiowego, aby przesądzić, że uprawianie, a następnie wytwarzanie marihuany, w tym kraju jest procederem nielegalnym, tym bardziej, że mówimy o ilości tego środka, które bardzo mocno wykraczają poza ramy indywidualnych potrzeb. Przestępstwo z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jest przestępstwem umyślnym, które można popełnić z zamiarem bezpośrednim, przy czym z zamiarem ewentualnym w zakresie wytworzenia znacznej ilości narkotyków, a więc sprawca przewiduje, że z uprawianych krzewów konopi innych niż włókniste wytworzył sporą ilość, duża ilość [synonimy słowa znaczne] i na to godził się, a znaczność w jego świadomości wynikała z faktu wytworzenia w rozmiarach wykraczających poza granice zaspokojenie bieżących potrzeb osoby zażywającej ten środek. W konsekwencji, nie może być mowy, że norma prawna wynikającą z tego przepisu ma charakter niedookreślony na takim pułapie, że nie spełnia warunków gwarancyjnych, zawartych w Konstytucji RP lub o charakterze konwencyjnym.

Wniosek

1. przyjęcie czynów 1-4 opisanych aktem oskarżenia za popełnione w warunkach czynu ciągłego, z uwzględnieniem czynu z art. 54 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (dalej jako Ustawa) i z art. 63 ust. 1 i 3 ustawy jako współukaranych i finalnie przypisanie oskarżonemu sprawstwa przestępstwa z art. 53 ust. 1 Ustawy w zw. z art. 59 ust. 3 Ustawy w zw. z art. 12 § 1 k.k. i art. 11 § 2 k.k., polegającego na tym, że w okresie od nieustalonego dnia w (...) r. w miejscowości P. działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy oskarżony uprawiał konopie inne niż włókniste zaliczane do środków odurzających grupy l-N i IV-N, a następnie po osiągnięciu dojrzałości przez kwiatostany zebrał je i wysuszył, przez co wytworzył środki odurzającego w postaci suszu konopi innych niż włókniste w ilości nie mniejszej niż 465,77 gramów, z czego M. W. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił środków odurzających w postaci marihuany w ilości 5 gram za cenę 150,00 zł, a D. - osobie nieznanej z nazwiska, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił środków odurzających w postaci marihuany w ilości 20 gram za cenę 600,00 zł, a nadto usiłował wytworzyć dalsze środki odurzające w postaci marihuany w ilości nie mniej niż 76,46 gramów tych środków, czego nie dokonał z uwagi na ujawnienie plantacji przez funkcjonariuszy Policji, ewentualnie:

2. przyjęcie czynów 1-4 opisanych aktem oskarżenia za popełnione w warunkach czynu ciągłego, z uwzględnieniem czynu z art. 54 ust. 1 Ustawy jako współukaranego i finalnie przypisanie oskarżonemu sprawstwa przestępstwa z art. 53 ust. 1 Ustawy w zw. z art. 59 ust. 3 Ustawy i art.

63 ust. 1 i 3 Ustawy w zw. z art. 12 § 1 k.k. i art. 11 § 2 k.k. polegającego na tym, że w okresie od nieustalonego dnia w (...) r. w miejscowości P. działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy oskarżony uprawiał konopie inne niż włókniste zaliczane do środków odurzających grupy l-N i IV-N, a następnie po osiągnięciu dojrzałości przez kwiatostany zebrał je i wysuszył, przez co wytworzył środki odurzającego w postaci suszu konopi innych niż włókniste w ilości nie mniejszej niż 465,77 gramów, z czego M. W. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił środków odurzających w postaci marihuany w ilości 5 gram za cenę 150,00 zł, a D. - osobie nieznanej z nazwiska w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił środków odurzających w postaci marihuany w ilości 20 gram za cenę 600,00 zł, a nadto usiłował wytworzyć dalsze środki odurzające w postaci marihuany w ilości nie mniej niż 76,46 gramów tych środków, czego nie dokonał z uwagi na ujawnienie plantacji przez funkcjonariuszy Policji,

3. wymierzenie oskarżonemu za czyn opisany w pkt 1 bądź 2 petitum apelacji:

a. kary mieszanej trzech miesięcy pozbawienia wolności i dwóch lat ograniczenia wolności,

b. kary grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych po 30 (trzydzieści) zł,

orzeczenie od oskarżonego nawiązki w kwocie 2 000,00 zł na rzecz STOWARZYSZENIE (...),

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zgłoszone wnioski przez obrońcę postulowały ujęcie jako element jednego czynu zachowania polegającego na odpłatnym udzieleniu narkotyków, co nie mogło zasługiwać na aprobatę, zgodnie z powyższym wywodem Sądu Apelacyjnego. Na aprobatę również nie mogła zasługiwać próba forsowania kwalifikacji prawnej, z pominięciem znamienia kwalifikującego przestępstwa jako wytworzenie "znacznej ilości" narkotyków, a to z uwagi na zabezpieczoną ilość narkotyków oraz ich zdolność do odurzenia bardzo dużej ilości osób. Wobec niezasadności tych zarzutów, brak było możliwości przyjęcia innej kwalifikacji prawnej, a w konsekwencji kary, o którą postulował obrońca.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Apelacyjny w pkt 2 wyroku utrzymał wyrok w mocy co do winy oskarżonego za przypisane czyny.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania w mocy w wyżej wymienionym zakresie była niezasadność zarzutów obrońcy, który w sposób błędny postulował o połączenie czynów wytwarzania środków odurzających i ich udzielania w celu uzyskania korzyści majątkowej. Obrońca również niezasadnie kwestionował ustalenia, że wytworzone narkotyki były ilością znaczną. Wobec tego w zakresie tych zarzutów Sąd Apelacyjny w pełni zaaprobował ustalenia Sądu Okręgowego i utrzymał zasadniczo wyrok w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny w pkt 1 wyroku zmienił zaskarżony wyrok w pkt I na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12§1 k.k. w zw. z art. 60§2 k.k. i art. 60§6 pkt 2 k.k. i w zw. z art. 57§2 k.k. nadzwyczajnie złagodził karę i wymierza oskarżonemu karę 1 [jednego] roku i 5 [pięciu] miesięcy pozbawienia wolności, jak również w pkt IX uchylił orzeczoną karę łączną i wymierzył oskarżonemu nową karę łączną 1 [jednego] roku i 6 [sześciu] miesięcy pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Apelacyjny, działając z urzędu z uwagi na możliwość orzekania na korzyść oskarżonego, uznał, że orzeczona wobec M. K. kara była nadmiernie surowa, a zatem konieczne było skorzystanie z instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, o której mowa w art. 60 §2 k.k. W ocenie Sądu Apelacyjnego należy zwrócić uwagę na społeczną szkodliwość czynu zabronionego przede wszystkim mając na względzie rodzaj wytworzonego środka odurzającego. W niniejszej sprawie mamy do czynienia z tzw. narkotykiem miękkim, którego posiadanie, a nawet wytwarzania w niektórych krajach europejskich jest zdepenalizowane, zaś jego działanie na człowieka nie charakteryzuje się taką szkodliwością jak zażywanie narkotyków twardych. Co więcej, można spotkać powszechną opinię, że środek odurzający w postaci marihuany charakteryzuje się w ujęciu społecznym mniejszą szkodliwością niż legalny i powszechnie dostępny alkohol, który ma istotne działanie kryminogenne. Na uwagę zasługuje również fakt, że ziele konopi innej niż włóknistej [a właściwie działanie substancji czynnej (...)] obecnie wprowadzone zostało do obrotu farmaceutycznego w Polsce i stanowi powszechnie dostępny lek na wybrane schorzenia. Te okoliczności są bardzo istotne z punktu widzenia wymiaru kar za przestępstwa, gdzie ich przedmiotem jest ziele konopii innej niż włóknistej. Co również jest kluczowe w niniejszej sprawie - zgodnie z opinią biegłego, który badał nośniki elektroniczne zabezpieczone u oskarżonego - brak jest śladów, aby przedmiotowe narkotyki były wytwarzane w celu wprowadzenia ich do obrotu, co znaczy, że za działalnością oskarżonego nie stała żadna grupa przestępcza, zaś wytwarzał on środki głównie na własny użytek. Bezsprzeczne jest że udzielenie odpłatne środków odurzających w niniejszej sprawie miało jedynie charakter incydentalny. Wobec powyższego szkodliwość społeczna czynu ulega znacznemu osłabieniu, zaś motywacja sprawcy staje się okolicznością łagodzącym, bowiem motywem wytwarzania narkotyku była jedynie chęć zabezpieczenia własnych potrzeb i własnego uzależnienia, z którym boryka się oskarżony. Zatem właśnie to uzależnienie jest kluczowym czynnikiem kryminogennym w przypadku oskarżonego, a zatem jego własne przestępstwo było skierowane tak naprawdę przeciwko jemu samemu. Wobec tego niezasadnym jest skazywanie takiej osoby na długotrwałą, bezwzględną izolację, bowiem oskarżony nie jest osobą zdemoralizowaną i nie wymaga intensywnych oddziaływań penitencjarnych. Na uwagę zasługiwała również postawa sprawcy, który przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu.

Z wyżej wymienionych względów Sąd Apelacyjny obniżył karę za czyn przypisany w pkt I zaskarżonego wyroku, orzekając za ten czyn karę 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności, co rzutowało na karę łączną, która należało wymierzyć w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności przy zastosowaniu zasady asperacji. Taki wymiar kary był przede wszystkim motywowany umożliwieniem oskarżonemu odbywania jej w systemie dozoru elektronicznego, o który oskarżony winien się ubiegać.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Z uwagi na wymierzoną karę izolacyjną i sytuację majątkową oskarżonego, jak również orzeczenie na korzyść oskarżonego w zakresie kary - Sąd Apelacyjny zwolnił oskarżonego z obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów Sądowych za postępowanie odwoławcze, jak również z uwagi na obniżenie wymiaru kary - wymierzył stosowną opłatę za obie instancji w wysokości 300 złotych na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

P. G. G. N. K. L.

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w całości wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) r. w sprawie (...)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana