Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 190/18

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 29.12.2017r. w sprawie II K 50/14

- zgodnie z art.457 § 2 kpk i art.423 § 1a kpk uzasadnienie sporządzone zgodnie z wnioskiem obrońcy oskarżonego K. M. (1) (w całości dot. ww.) i prokuratora (co do pkt I, VIII, XIV, XVIII, XXIII dot. oskarżonych P. B., M. S., K. M., Ł. S., D. P.) oraz wnioskiem obrońcy oskarżonego P. B. (2) (co do rozstrzygnięcia o karze)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

. 1.

P. B. (2)

⚫

zatarcie skazania dot. wyroku Sądu Rejonowego w L. z (...).
II K 845/15

⚫

przeprosiny oskarżonego wobec prokuratora

⚫

trudna sytuacja rodzinna oskarżonego

dane o karalności i odbyciu kary,

pismo i wyjaśnienia oskarżonego,

zbiór pism przedłożonych przez obrońcę,

k.2911-2912,

(...)- (...)

k.2931

k.2932-2938

k.3025

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

1. dane z K. i N. dot. zatarcie skazania

2. dokumenty i wyjaśnienia oskarżonego dot. trudnej sytuacja rodzinnej ww.

Dokumenty urzędowe, których wiarygodność nie budziła wątpliwości. Potwierdzają one także wyjaśnienia oskarżonego z dnia (...).

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

APELACJA PROKURATORA :

- obraza przepisu prawa materialnego w postaci art.56 ust. 1 i 3 ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, polegającą na przyjęciu, przy prawidłowo ustalonym stanie faktycznym w sprawie,
w punkcie I części rozstrzygającej wyroku w którym to oskarżony P. B. (2) uznany został za winnego popełnienia przestępstwa z art.55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005 roku, poz. 1485, z późn. zm,), art.13 § 1 kk w zw. z art.55 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i art.56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 lek, iż zachowania tego oskarżonego, opisane po kolejno trzecim i piątym odnośniku, których to przedmiotem były odpowiednio łącznie 1 500 gram ziela konopi innych niż włókniste oraz 0,5 gram tego środka odurzającego jako próbka a nadto 95, 673 gram haszyszu, przekazanych przez niego celem dalszej dystrybucji M. S. (1), wyczerpały znamię „uczestnictwa w obrocie,, tych środków odurzających - to jest jedną z dwóch form czynności wykonawczych wskazanych w przepisie art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy, zważywszy na aktywną formę jego zachowania polegającą na ich udostępnieniu innej osobie, stanowiły one „wprowadzanie do obrotu” tych środków odurzających,

- obraza przepisu prawa materialnego w postaci art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, polegającą na przyjęciu, przy prawidłowo ustalonym stanie faktycznym w sprawie, w punkcie VIII części rozstrzygającej wyroku w którym to oskarżona M. S. (1) uznana została za winną popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005 roku, poz. 1485, z późn. zm.) w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk, w części wstępnej opisu czynu, iż wszystkie wymienione w tym punkcie wyroku jednostkowe zachowania oskarżonej, opisane niżej po odnośnikach, stanowią „uczestniczenie w obrocie znacznych ilości środków odurzających w postaci haszyszu i ziela konopi innych niż włókniste a także substancji psychotropowych w postaci amfetaminy i tabletek ekstazy”, to jest tylko jedną z dwóch form czynności wykonawczych, wskazanych w przepisie art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, w sytuacji gdy cześć z nich, z uwagi na aktywną formę jej zachowania, polegającą na udostępnianiu innym osobom określonych narkotyków celem ich dalszej dystrybucji, stanowiło nie „uczestniczenie w obrocie” tymi środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, lecz „wprowadzanie ich do obrotu”;

- obraza przepisu prawa materialnego w postaci art, 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, polegającą na przyjęciu, przy prawidłowo ustalonym stanie faktycznym w sprawie, w punkcie XIV części rozstrzygającej wyroku w którym to oskarżony K. M. (1) uznany został za winnego popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005 roku, poz. 1485, z późn. zm.) w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, w części wstępnej opisu czynu, iż wszystkie opisane dalej w tym punkcie wyroku jego zachowania stanowiły „uczestniczenie w obrocie znacznej ilości środków odurzających oraz substancji psychotropowych”, to jest tylko jedną z dwóch form czynności wykonawczych, wskazanych w przepisie art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, w sytuacji gdy większa cześć z nich, to jest tych których przedmiotem były substancje psychotropowe wymienione szczegółowo w opisie tego czynu, z uwagi na aktywną formę zachowania oskarżonego, polegającą na udostępnieniu ich innej osobie celem ich dalszej dystrybucji, stanowiło nie „uczestniczenie w obrocie” tymi substancjami psychotropowymi, lecz „wprowadzanie ich do obrotu”;

- obraza przepisu prawa materialnego w postaci art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, polegającą na przyjęciu, przy prawidłowo ustalonym stanie faktycznym w sprawie, w punkcie XVIII części rozstrzygającej wyroku w którym to oskarżony Ł. S. (2) uznany został za winnego popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005 roku, poz. 1485, z późn. zm.) i art. 18 § 2 lek w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, w części wstępnej opisu czynu, iż wszystkie opisane dalej w tym punkcie po odnośnikach jego zachowania, stanowiły „uczestniczenie w obrocie znacznej ilości środków odurzających ziela konopi innych niż włókniste oraz substancji psychotropowych w postaci amfetaminy i tabletek extasy” to jest tylko jedną z dwóch form czynności wykonawczych, wskazanych w przepisie art. 56 ust. 1 ustawy z dnia (...) r. o przeciwdziałaniu narkomanii, w sytuacji gdy cześć z nich, to jest tych których przedmiotem były środki odurzające w ilości 200 gram ziela konopi innych niż włókniste przekazanych przez niego M. K. oraz 3 000 gram ziela konopi innych niż włókniste stanowiących przedmiot zachowania którego to popełnienia został on uznany za winnego wspólnie i w porozumieniu z D. P. (2), z uwagi na aktywną formę zachowania oskarżonego,' polegającą na udostępnieniu ich innym osobom celem ich dalszej dystrybucji, stanowiły nie „uczestniczenie w obrocie” tymi środkami odurzającymi, lecz „wprowadzanie ich do obrotu”;

- obraza przepisu prawa materialnego w postaci art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, polegającą na przyjęciu, przy prawidłowo ustalonym stanie faktycznym w sprawie, w punkcie XXIII części rozstrzygającej wyroku w którym to oskarżony D. P. (2) uznany został za winnego popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 z 2005 roku, poz. 1485, z późno zm.) w zw. z art. 4 1 kk, iż opisane w nim zachowanie stanowiło „uczestniczenie w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste”, to jest jedną z dwóch form czynności wykonawczych, wskazanych w przepisie art. 56 ust, 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, w sytuacji gdy z uwagi na aktywną formę zachowania oskarżonego, polegającą na udostępnieniu ich innym osobom celem ich dalszej dystrybucji, stanowiło ono nie „uczestniczenie w obrocie” tymi środkami odurzającymi, lecz „wprowadzanie ich do obrotu”.

APELACJA OBROŃCY OSKARŻONEGO K. M. (1) :

1.  obraza przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art.9e ust.1 pkt 1 ustawy o Straży Granicznej w zw. z art.168b kpk poprzez wykorzystanie w stosunku do oskarżonego materiałów zgromadzonych w toku kontroli operacyjnej w sytucji gdy zarzucany oskarżonemu czyn z art.56 ust.1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nie może być uznany za czyn pozostający w związku z przemieszczeniem przedmiotów przestępstwa przez granicę państwową, a więc nie mieści się w enumeratywnym katalogu przestępstw z art.9e ust.1 ustawy o Straży Granicznej, co do których istnieje możliwość wykorzystania dowodów z kontroli operacyjnej,

2.  obraza przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art.202 § 1 kpk poprzez oddalenie na rozprawie w dniu(...). wniosku dowodowego obrońcy o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych psychiatrów na okoliczność stanu zdrowia psychicznego oskarżonej M. S. (1) oraz jej zdolności do postrzegania i odtwarzania spostrzeżeń, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonej stanowią podstawę ustaleń stanu faktycznego w niniejszej sprawie, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stwarza uzasadnione wątpliwości co do jej stanu psychicznego – osobowe źródła dowodowe wskazują na uzależnienie oskarżonej od alkoholu, a z wywiadu środowiskowego (k.1621) wynika, iż oskarżona, „ w 2013r. znajdowała się pod nadzorem lekarza – psychiatry w L. ”,

3.  obraza przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art.7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów i przyznaie waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej M. S. (1), podczas gdy cechują się one sprzecznością z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na ich treść, polegający na przyjęciu, iż oskarzony dopuścił się zarzucanego mu czynu, w sytuacji gdy jedynym dowodem obciążajacym go sa niemogące zostać uznane za wiarygodne wyjaśnienia M. S. (1),

z ostrożności procesowej nadto :

4.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjetych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na ich treść, polegający na przyjęciu, iż czasookres czynów zarzucanych oskarżonemu obejmuje 2012r., w sytuacji gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy obejmuje czyny mające miejsce w 2011r., a w konsekwencji:

5.  naruszenie prawa materialnego, tj. art.4 kk poprzez zastosowanie wobec oskarżonego przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w obecnym kształcie, w sytuacji gdy ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii w kształcie obowiązującym w czasie popełnienia czynu
( tekst pierotny obowiązujący do dnia 9.12.2011r. ) winna być uznana za ustawę względniejszą, jako przewidująca łagodniejsze zagrożenie karą ( do lat 10 ), aniżeli tekst ustawy w brzmieniu obowiązującym obecnie ( od 2 do 12 lat ),

a w przypadku nie przychylenia się sądu II instancji do powyższych zarzutów:

6.  rażąca niewspółmierność kary, polegającą na wymierzeniu oskarzonemu kary rażąco surowej, nieuwzględniającej w należyty sposób okoliczności niniejszej sprawy i właściwości sprawcy, jak również uprzedniego skazania oskarżonego Sądu Rejonowego we W. II K 291/12 na podstawie tego samego materiału dowodowego.

APELACJA (...) P. B. (2) (wskazano wyłacznie zarzuty co do których obrońca złożył wniosek
o uzasadnienie)

1.  [oznaczonego w apelacji jako pkt 2] w odniesieniu do pkt III rażaca niewspółmierność orzeczonej kary łącznej orzeczonej bez warunkowego zawieszenia jej wykonania,

2.  [oznaczonego w apelacji jako pkt 4] w odniesieniu do pkt IV błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść polegający na bezpodstawnym przyjęciu, iż oskarżony osiagnął
w popełnienia przestępstwa korzyść majątkową
o wartości 9.900 zł; w sytuacji gdy taka okoliczność nie wynika
z materiału dowodowego a wyjasnienia oskarżonego pozwalaja na przyjęcie, iż uzyskał on korzyść w wysokości maksymalnie 900 zł;.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

APELACJA PROKURATORA :

Zarzut apelacji prokuratora był wspólny dla wszystkich pięciu oskarżonych, a mianowicie dot. P. B. (2), M. S. (1), K. M. (1), Ł. S. (2)
i D. P. (2). Oparty był o przesłankę z art.438 pkt 1 kpk i dot. obrazy przepisu art.56 ust.1 i 3 upn. Skarżący ten błędnie interpretował bowiem znamię „wprowadzenia do obrotu”. Kwestia ta została przystępnie i wyczerpująco wyjaśniona w K. dr T. S. do cyt. przepisu. Stanowisko to Sąd Apelacyjny w P. w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę w pełni podziela. Autor wyjaśnił, że uczestniczenie w obrocie polega na przyjęciu środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej, odpłatnie lub nieodpłatnie, celem późniejszego ich przekazania innej osobie, niebędącej konsumentem. Zachodzi pytanie – wynikające zresztą ze s.15 apelacji - o różnice między "wprowadzeniem do obrotu" a "uczestniczeniem w obrocie", skoro ustawodawca, stosując alternatywę rozłączną ("albo"), nie dopuszcza do zachowania polegającego na jednoczesnym wypełnieniu znamion art.56 ust. 1 upn. Podkreśla się, że "wprowadzenie do obrotu" obejmuje przede wszystkim wyjście poza etap wytwarzania lub uprawy, co oznacza, że jest ono pierwszą transakcją związaną z przekazaniem określonej porcji środków odurzających lub substancji psychotropowych. W tej sytuacji istotne jest wyjaśnienie pojęcia obrotu. W języku polskim za bliskoznaczne uważane są słowa "obrót" i "handel" (Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny, (red.) H. Zgółkowa, t. 25, Poznań 2000, s. 92). Pojęcie handlu obejmuje zorganizowaną wymianę dóbr, obrót towarów, polegający m.in. na kupnie-sprzedaży (Słownik języka polskiego, (red.) M. Szymczak, t. I, Warszawa 1992, s. 732). Obrót wiąże się
z możliwością wielu transakcji dotyczących jednej rzeczy, a nie wyłącznie z jedną czynnością np. kupna-sprzedaży. Z powyższego wynika, że " wprowadzenie do obrotu" dotyczy pierwszej czynności polegającej na niezgodnym z prawem przekazaniu innej osobie (odpłatnie lub nieodpłatnie) określonej porcji środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej (np. pierwszej umowy kupna-sprzedaży). Przekazujący (np. sprzedający) dokonuje tu "wprowadzenia do obrotu", natomiast odbiorca "uczestniczenia w obrocie", pod warunkiem że zamierza otrzymane substancje przekazać innej osobie niebędącej konsumentem. Dalsze transakcje dotyczące tej samej partii środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej, stanowią "uczestnictwo w obrocie",
o ile odbiorcą nie jest konsument. W realiach niniejszej sprawy Sąd Okręgowy nie ustalił bynajmniej, by któryś w ww. oskarżonych w czynach przypisanych im w pkt I, VIII, XIV, XVIII, XXIII był uczestnikiem pierwszej – po wytworzeniu - czynności polegającej na przekazaniu ww. środków innej osobie. Okoliczność ta nie była zresztą kwestionowana przez prokuratora, czego dowodem jest zapis w apelacji na s.14. W tej sytuacji sąd meriti trafnie przyjął, że ww. oskarżeni „jedynie” uczestniczyli w obrocie przedmiotowymi środkami nie a nie „wprowadzali je do obrotu w rozumieniu art.56 upn.

APELACJA (...) K. M. (1) :

Zarzut nr 1

Zarzut ten okazał się słuszny. Skarżący kwestionuje w nim możliwość przypisania w nim zachowania polegającego na sprzedaży T. P. 100 g marihuany w cenie 13,50 zł; za gram oraz nieustaloną ilość innego narkotyku (w przypadkach pozostałych zachowań oskarżonego objętych czynem ciągłym dostępne były inne dowody winy). Obrońca słusznie podważając możliwość wykorzystania w tym zakresie jedynego dowodu w postaci zapisu utrwalonych w drodze kontroli operacyjnej rozmów telefonicznych nie dostrzegł jednak pewnej istotnej okoliczności. Jak wynika bowiem z treści pkt XIV zaskarżonego wyroku zachowanie to nie zostało jednak przypisane K. M. (1) w tym orzeczeniu.
Sąd Okręgowy wyeksplikował w nim poszczególne działania składające się na czyn ciągły :

⚫

przekazanie M. S. (1) 1.100 g amfetaminy w zamian za zwolnienie z długu w łącznej kwocie 6.000 zł;

⚫

przekazanie M. S. (1) 100 szt. tabletek extasy w zamian za zwolnienie
z długu w kwocie 800 zł;

⚫

przekazanie M. S. (1) 100 szt. fiolek zawierających amfetaminę w płynie za kwotę 1.800 zł;

⚫

przyjęcie od ustalonej osoby ( M. K. ) 200 g marihuany wartości 6.000 zł;.

W wyliczeniu tym brak jest zatem zachowania dot. T. P.. Nie można zatem uznać, że K. M. (1) został za to skazany wyrokiem z dnia (...). Fakt,
że okoliczność ta została następnie przywołana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ( m.in. na s.11-12, czy też s.5 jego uzupełnienia ) sytuacji tej nie zmienia. Uwaga ta odnosi się także do sformułowania „…a w szczególności…” użytego w pkt XIV. Inaczej możnaby w ten sposób przypisać każde zachowanie wyczerpujące znamiona przestępstwa z art.56 upn. Mając powyższe na uwadze nie można więc podważać skazania, którego w rzeczywistości nie ma. Przestępstwo ciągłe przypisane oskarżonemu nie obejmuje ww. zachowania. Wobec braku zarzutu prokuratora w tym zakresie nie można nawet w teorii rozważać możliwości uzupełnienia wyroku w ten sposób na niekorzyść oskarżonego. Skoro oskarżonemu nie przypisano ww. czynu w wyroku to apelację w tym zakresie należy zatem odnosić wyłącznie do jego uzasadnienia
( vide: art.425 § 2 kpk ). Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny zobowiązany był wyeliminować z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku ustalenia dot. sprzedaży przez ww. 100 g marihuany oraz nieustalonej ilości innego narkotyku T. P. ( pkt1d wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 30.01.2020r. ). W konsekwencji zaszła też korekta zaskarżonego wyroku w pkt XV dot. orzeczenia o przepadku równowartości korzyści osiągniętej z popełnienia przestępstwa ( art.45 § 1 kk ). Kwota 1.350 zł; pochodząca z ww. transakcji została bowiem w nim uwzględniona – mimo braku skazania ( vide: s.5 uzupełnienia uzasadnienia zaskarżonego wyroku ). Odjęcie jej od wyliczonej przez Sąd Okręgowy kwoty 9.950 zł; ( sąd ten przyznał w uzupełnieni uzasadnienia, że wskazana w pkt XV kwota 14.600 zł; była błędna ) wskazuje, że należało obniżyć ją do kwoty 8.600 zł; co też Sąd Apelacyjny uczynił w pkt 1e. Wracając do zarzutu zawartego w pkt 1 apelacji należy powtórzyć, że co do istoty był on słuszny. W sytuacji prawomocnego uniewinnienia oskarżonego od działania w zorganizowanej grupie przestępczej nie było możliwości wykorzystania materiału pochodzącego z czynności operacyjnych podejmowanych przez jednostki Straży Granicznej. Ustawa z dnia 12.10.1990r.
o Straży Granicznej ( tj. Dz.U. z 2019r., poz. 147 z późn.zm. ) obowiązująca obecnie przewiduje bowiem w art.9e ust.1 pkt 4, że przy wykonywaniu czynności operacyjno-rozpoznawczych, podejmowanych przez Straż Graniczną w celu zapobieżenia, wykrycia, ustalenia sprawców oraz uzyskania i utrwalenia dowodów, ściganych z oskarżenia publicznego, umyślnych przestępstw m.in. określonych w art.55 i art.56 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2018 r. poz. 1030, 1490 i 1669), jeżeli przestępstwa te pozostają w związku
z przemieszczaniem przedmiotów przestępstwa przez granicę państwową, gdy inne środki okazały się bezskuteczne albo będą nieprzydatne, sąd, na pisemny wniosek Komendanta Głównego Straży Granicznej lub Komendanta (...), po uzyskaniu pisemnej zgody Prokuratora Generalnego, albo na pisemny wniosek komendanta oddziału Straży Granicznej, po uzyskaniu pisemnej zgody właściwego prokuratora okręgowego, może, w drodze postanowienia, zarządzić kontrolę operacyjną. Z kolei tempore criminis przepis ten stanowił, że czynności takie mogą być podejmowane jedynie przy wykonywaniu czynności operacyjno-rozpoznawczych, podejmowanych przez Straż Graniczną w celu zapobieżenia, wykrycia, ustalenia sprawców oraz uzyskania i utrwalenia dowodów, ściganych z oskarżenia publicznego, umyślnych przestępstw m.in. pozostających w związku z przekraczaniem granicy państwowej lub przemieszczaniem przez granicę państwową towarów oraz wyrobów akcyzowych podlegających obowiązkowi oznaczania znakami akcyzy, jak również przedmiotów określonych w przepisach o broni, amunicji oraz o materiałach wybuchowych, a także
o przeciwdziałaniu narkomanii. Jak więc wynika z powyższego konieczne było i jest by przestępstwo zarzucane oskarżonemu (tutaj z art.56 ust.1 i 3 upn) pozostawało w związku
z przemieszczaniem przedmiotów przestępstwa przez granicę państwową ( obecnie ), czy też pozostawało w związku z przekraczaniem granicy państwowej lub przemieszczaniem przez granicę państwową przedmiotu tego przestępstwa ( w dacie czynu ). Sytuacja taka niewątpliwie nie miała miejsca w niniejszej sprawy i nie była nawet zarzucana oskarżonemu. Sytuacji tej nie zmienia przywołanie przez prokuratora na rozprawie apelacyjnej przepisu art.9e ust.16 ustawy o Straży Granicznej, gdyż nadal dot. to wyłącznie przestępstw objętych ww. katalogiem. Z kolei możliwość wykorzystania materiałów z kontroli operacyjnej określona w art.9e ust.16a cyt. ustawy przestałą istnieć, albowiem przepis ten został uchylony. Nie ma zatem możliwości wykorzystania tak uzyskanego materiału wobec K. M. (1), nawet przy zastosowaniu art.168b kpk. Analogiczne stanowisko utrwalił w orzecznictwie Sąd Najwyższy
w uzasadnieniu uchwały z dnia 28.06.2018r. ( I KZP 4/18 ). Stwierdził w niej, że użyte w art.168b kpk sformułowanie „innego przestępstwa ściganego z urzędu lub przestępstwa skarbowego innego niż przestępstwo objęte zarządzeniem kontroli operacyjnej” obejmuje swoim zakresem wyłącznie te przestępstwa, co do których sąd może wyrazić zgodę na zarządzenie kontroli operacyjnej, w tym te, o których mowa w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2017 r. poz. 2067 tj. z późn. zm.). Wyjaśnił przy tym, że podstawowym stwierdzeniem, od którego rozpocząć trzeba interpretację art.168b kpk jest dostrzeżenie,
że przepis ten nie ma charakteru samodzielnego - reguluje on kwestię pozaprocesowej (przedprocesowej) kontroli operacyjnej i w zakresie w jakim, w początkowej swojej treści, wskazuje na potrzebę stosowania "przepisów szczególnych", odsyła m. in. do art.19 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990r. o Policji (Dz. U. z 2017 r., poz. 2067 tj. ze zm.). Ten przepis szczegółowy określa bowiem katalog przestępstw, co do których dopuszczalne jest zarządzenie pierwotnej kontroli operacyjnej (dla uproszczenia, w tym miejscu oraz w dalszych rozważaniach, Sąd Najwyższy podkreślił, że analogiczne rozwiązania zawierają również inne akty prawne, jak m.in. istotny dla niniejszej sprawy art.9e ustawy z dnia 12 października 1990r. o Straży Granicznej. Zarówno kontrola operacyjna o charakterze pierwotnym, jak i wtórnym, może być prowadzona wyłącznie w stosunku do przestępstw katalogowych.

Zarzut nr 2

Zarzut chybiony w stopniu oczywistym. Podniesiony wyłącznie dla zdyskredytowania oskarżonej M. S. (1), obciążającej m.in. oskarżonego K. M. (1) swoimi wyjaśnieniami. Dokumentacja, na którą skarżący powołuje się na s.6 apelacji była znana zarówno sądowi I instancji, jak i sądowi odwoławczemu. Uwaga ta odnosi się także do kwestii spożywania przez ww. alkoholu. Nie oznacza to jeszcze konieczności przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych psychiatrów na „okoliczność stanu zdrowia psychicznego oskarżonej M. S. (1) oraz jej zdolności do postrzegania i odtwarzania postrzeżeń”. Sąd Apelacyjny w pełni podziela stanowisko wyrażane zarówno w orzecznictwie jaki i doktrynie ( vide:

Świecki D. (red.), A. B., E. K., K. M. Kodeks postępowania karnego. T. K. aktualizowany do art.79 kpk LEX/el., 2019 tezy 9 i 15 ), że uzasadnione wątpliwości, o których stanowi art.79 § 1 pkt 3 i 4 kpk, muszą mieć oparcie w konkretnych okolicznościach ustalonych w danej sprawie, w konkretnych dowodach i muszą wynikać z oceny tychże dowodów i okoliczności. Legitymowanym do dokonania in concreto ich oceny jest organ procesowy, a więc w zależności od stadium postępowania – prokurator lub sąd, na wniosek stron lub z urzędu ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z 27.09.2006r., (...) 19/06 ). Wbrew twierdzeniom obrońcy nie każda wątpliwość dotycząca stanu psychicznego oskarżonego skutkuje uruchomieniem instytucji określonej w art.202 kpk, ze wszystkimi jej konsekwencjami. Ustawa wymaga, aby ta wątpliwość była uzasadniona, a więc poparta takimi okolicznościami natury faktycznej, które w odbiorze zewnętrznym przemawiają za realną możliwością wystąpienia u oskarżonego zakłóceń w stanie zdrowia psychicznego w chwili czynu lub w toku procesu karnego ( vide: analogicznie w postanowieniu Sądu Najwyższego z 25.09.2014r., III KK 229/14 ). Należy podkreślić, że sam fakt wizyty u psychiatry czy też uzależnienie od alkoholu nie jest samodzielną przesłanką badania o jakim mowa powyżej. Uzależnienie to nie oznacza bowiem jeszcze, że istnieją wątpliwości co do poczytalności oskarżonego, jednakże informacje o uszkodzeniach mózgu niewątpliwie nakazują powzięcie przez sąd wątpliwości co do poczytalności oskarżonego i skontrolowanie stanu jego zdrowia psychicznego, co jednocześnie obliguje do wyznaczenia mu obrońcy z urzędu na podstawie art.79 § 1 pkt 3 kpk ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z 20.05.2008r., III KK 17/08; postanowienie Sądu Najwyższego
z 16.07.2014r., III KK 194/14; postanowienie Sądu Najwyższego z 28.04.2015r., III KK 6/15 ), Podobnie także sam fakt zażywania narkotyków, i to okazjonalnie, nie prowadzi automatycznie do zaistnienia wątpliwości co do stanu psychicznego. Ocena, czy istnieją wątpliwości co do poczytalności oskarżonego powinna być dokonywana na podstawie całego materiału dowodowego i wszelkich okoliczności sprawy ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego
z 30.01.2014r., II KK 366/13 ). Również nawet oświadczenie oskarżonego, że leczył się psychiatrycznie, niepoparte żadnym dowodem uzasadniającym wątpliwość w stopniu o jakim mowa powyżej, nie rodzi jeszcze stanu uzasadnionych wątpliwości co do jego poczytalności
( vide: analogicznie w wyroku Sądu Najwyższego z 16.01.2014r., WD 1/13 ). Znaczącą rolę
w ustalaniu, czy w przypadku oskarżonego zachodzi uzasadniona wątpliwość co do jego poczytalności, odgrywają jego wyjaśnienia, a zwłaszcza sposób ich składania, np. sposób wypowiedzi oraz odbiegające od normy zachowanie osoby przesłuchiwanej mogą sprawić,
że powstaną uzasadnione wątpliwości, o których mowa w art.79 § 1 pkt 3 kpk ( vide:
H. G., Uzasadnione..., s. 39 ). W realiach niniejszej sprawy konieczność przeprowadzenia takiej opinii wobec oskarżonej M. S. bynajmniej nie zachodziła. Kwestionowana w apelacji decyzja o oddaleniu takiego wniosku dowodowego skarżącego była więc jak najbardziej słuszna. Sąd meriti wziął bowiem nie tylko wskazywane wybiórczo przez apelującego okoliczności ale przede wszystkim sposób zachowania oskarżonej na rozprawie, jej funkcjonowanie w dłuższym okresie czasu i sposób w jaki składała swoje wyjaśnienia. Wynikająca wprost z treści uzasadnienia tego zarzutu chęć obniżenia wiarygodności dowodu obciążającego w sposób oczywisty oskarżonego K. M. nie stanowi natomiast jakiejkolwiek przesłanki uzasadniającej przeprowadzenie takiej ekspertyzy.

Zarzut nr 3

Zarzut obrazy przepisu art.7 kpk w zakresie dot. oceny wyjaśnień oskarżonej M. S. (1) jest chybiony. Należy zaznaczyć, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów
i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną zawartą w treści przepisu art.7 kpk wówczas gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy i to
w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpujące i logiczne z uwzględnieniem wskazań wiedzy i zasad doświadczenia życiowego
( vide: wyroki Sądu Najwyższego z 20.02.1975r., II KR 355/74, publ. OSNKW 1975/9/84;
z 22.01.1975r, I KR 197/74, publ. OSNKW 1975/5/58; z 5.09.1974r., II KR 114/74, publ. OSNKW 1975/2/28; z 22.02.1996r., II KRN 199/95, publ. PiPr. 1996/10/10; z 16.12.1974r., Rw 618/74, publ. OSNKW 1975/3-4/47 ). Zgodnie z art.7 kpk organy postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy
i doświadczenia życiowego. Zgodnie z panującym w orzecznictwie poglądem ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9.11.1990r., publ. OSNKW 1991/9/41 ), przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art.7 kpk wtedy m. in. gdy:

⚫

jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy
( art.410 kpk ) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy ( art.2 § 2 kpk),

⚫

stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego ( art.4 kpk ),

⚫

jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku ( art.424 § 1 pkt 1 i 2 kpk ).

Mając powyższe uwagi na względzie, uznać obiektywnie należy, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana przez sąd I instancji z uwzględnieniem zasad sformułowanych w przepisie art.7 kpk. Nie można więc zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego co do oceny wyjaśnień oskarżonego i M. S. (1). Wywody te są nie tylko przekonywująco przez sąd I instancji uzasadnione ale i obszerne ( s.18-38, 80-82 uzasadnienia zaskarżonego wyroku ), tak więc nie ma powodu by je powielać ponownie w tym miejscu. Należy jedynie podkreślić, że uwadze skarżącego uszło i to, że twierdzenie ww. oraz osób, które ją wspierały – w określony w cyt. uzasadnieniu zakresie – swoimi wypowiedziami Sąd Okręgowy weryfikował ze szczególną ostrożnością, natomiast sugestie apelującego, że ocena ta nosi znamiona dowolnej, jest całkowicie bezpodstawna. Skarżący koncentrował swoją uwagę na ocenie wyjaśnień oskarżonej M. S. (1) obciążającej m.in. K. M. (1), wywodząc w konkluzji, iż nie zasługują na przymiot wiarygodności. Ten sposób argumentacji,
z oczywistych wprost powodów nie może być skuteczny, albowiem dowodem w postępowaniu karnym może być wszystko co służy do wyrobienia przez sąd orzekający przekonania o winie lub niewinności oskarżonego, jeżeli zostanie przeprowadzone w trybie przewidzianym przez prawo procesowe. Dowodem są więc także wyjaśnienia współoskarżonych pod warunkiem,
że sąd dokona wszechstronnej analizy i w uwzględnieniu innych dowodów, zaś swoje stanowisko rzeczowo i logicznie uzasadni. W sprawie tej wymóg te został spełniony a pogląd sądu I instancji w kwestii wiarygodności ww. dowodów pozostaje pod ochroną art.7 kpk ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17.11.2004r., V KK 158/04, publ. OSNKW 2004/11-12/107 ). Oceniając wyjaśnienia oskarżonej M. S. (1) Sąd Apelacyjny miał na uwadze argumentację zawartą w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7.10.1998r. II AKa 187/98 ( vide: KZS 1998/11/37 ), iż : „...kontrola dowodu z wyjaśnień współoskarżonego ( w praktyce zwanych "pomówieniami", niezbyt trafnie ze względu na analogię z jedną z form przestępczego zniesławienia ), a zresztą każdego dowodu osobowego, polega na sprawdzeniu:

⚫

czy informacje tak uzyskane są przyznane przez pomówionego,

⚫

czy są potwierdzone innymi dowodami, choćby w części,

⚫

czy są spontaniczne, złożone wkrótce po przeżyciu objętych nimi zaszłości, czy też po upływie czasu umożliwiającego uknucie intrygi,

⚫

czy pochodzą od osoby bezstronnej, czy też zainteresowanej obciążeniem pomówionego,

⚫

czy są konsekwentne i zgodne co do zasady oraz szczegółów w kolejnych relacjach składanych w różnych fazach postępowania, czy też zawierają informacje sprzeczne, wzajemnie się wykluczające bądź inne niekonsekwencje,

⚫

czy pochodzą od osoby nieposzlakowanej czy też przestępcy, zwłaszcza obeznanego
z mechanizmami procesu karnego,

⚫

czy udzielający informacji sam siebie również obciąża, czy też tylko przerzuca odpowiedzialność na inną osobę, by siebie uchronić przed odpowiedzialnością...”.

Uwzględniając wskazane powyżej przesłanki Sąd meriti trafnie dał wiarę wyjaśnieniom ww. oskarżonej. Są one bowiem co do zasady spontaniczne, spójne i konsekwentne a nadto logicznie się uzupełniają. Twierdzenia M. S. (1) korelują także z innymi wskazanymi przez Sąd Okręgowy i uznanymi w odpowiedniej części za wiarygodne dowodami,
w szczególności znajdują pośrednio potwierdzenie w wypowiedziach P. B. (2), czy też Ł. S. (2) oraz K. N., M. A. i J. A.. Za wiarygodnością wyjaśnień M. S. (1) przemawia także fakt, że w przeciwieństwie do współoskarżonego nie starała się umniejszyć swojej odpowiedzialności poprzez przerzucanie ciężaru winny na inną osobę. Szczerze ujawniała okoliczności, które ją obciążały. W przypadku gdy nie była pewna udziały poszczególnej osoby w danej transakcji nie starała się wpisywać
w oczekiwania przesłuchującego. Jednocześnie należy podkreślić, że przekonywująco
i logicznie potrafiła wyjaśnić okoliczności zmiany swoich pierwotnych wyjaśnień składanych
w dniu(...). W tym miejscu wypada więc powtórzyć za Sądem Apelacyjnym
w K. ( vide: uzasadnienie wyroku z dnia 30.12.2004r., II AKa 435/04 ), że jest oczywistym, iż w razie sprzeczności w zeznaniach ( analogicznie wyjaśnieniach ) osób występujących w procesie karnym wartość dowodowa zeznań złożonych w toku postępowania przygotowawczego jest taka sama jak zeznań, które zostały złożone na rozprawie. Decyzja, którą ze sprzecznych wersji uznać za wiarygodną, należy do sądu orzekającego. Twierdzenia skarżącego – że wyjaśnienia M. S. i osób które w różnym zakresie je wspierały swoimi wypowiedziami, są nieszczere a nadto powodowane chęcią uniknięcia odpowiedzialności poprzez przerzucenie ciężaru winy na oskarżonego – są jedynie instrumentalnym nadużyciem, a zatem pozbawione są racji bytu. Sąd I instancji poddał dogłębnej analizie i interpretacji jasne oraz logiczne wypowiedzi tych osób a następnie skonfrontował je z tymi składanymi przez K. M. (1). Trafnie przy tym te drugie zdyskwalifikował, co do istoty, jako wiarygodny materiał dowodowy. Sytuacji tej nie zmienia sygnalizowane przez obrońcę na s.8 i 9 apelacji zachowanie oskarżonej. Oczywiście Sąd Apelacyjny nie ma podobnych doświadczeń, jednakże takie niestandardowe podejście do narkotyków bynajmniej nie świadczy przecież jeszcze o niewiarygodności wyjaśnień. Oskarżona sama opisując te wydarzenia bynajmniej się nie ekskulpowała. Wręcz przeciwnie pomijając je umniejszała by swój udział w procederze za który została skazana. Oskarżona wyjaśniła przy tym swoją motywację, którą kierowała się pozbywając się części narkotyków. Oczywiście w świecie osób bezwzględnych w kreowaniu zysku z handlu narkotykami może to wywoływać nie tylko wątpliwości ale wręcz zaskoczenie.
Z pewnością sygnalizowany przez obrońcę na s.9 stosunek oskarżonej do P. B. (2), czy M. K. może wskazywać na jej naiwność w dbałości o swoje interesy majątkowe. Analogicznie sposób wykorzystania różnego rodzaju narkotyków, poprzez ich wzajemne mieszanie między sobą, czy też z innymi substancjami nie jest typowy, jednakże sąd odwoławczy w swojej praktyce orzeczniczej spotkał się już niejednokrotnie z tego rodzaju praktykami, mającymi zazwyczaj na celu zwiększenie wagi sprzedawanego narkotyku lub eksperyment. Swoich zastrzeżeń autor apelacji nawet nie uprawdopodobnił w sposób przekonywujący, np. poprzez odesłanie do fachowej literatury przedmiotu, która wykluczałaby możliwość mieszania substancji w sposób prezentowany przez M. S.. Fakt podejrzewania kontrahentów o nieuczciwość także nie wyklucza kolejnych wspólnych przedsięwzięć tego typu. Bynajmniej okoliczności podnoszone przez skarżącego nie podważają wiarygodności twierdzeń oskarżonej wobec K. M. (1). Należy przy tym mieć na uwadze rodzaj procederu jakim parała się ww. i związane z tym wzajemne zależności pomiędzy jego uczestnikami, które nie są tożsame z tymi charakterystycznymi dla legalnego obrotu gospodarczego. Analogicznie krytycznie należy traktować zastrzeżenia co do źródeł pochodzenia składników majątku oskarżonej. W tym zakresie obrońca nie przedstawił żadnych dowodów poprzestając na spekulacjach. Uwaga ta odnosi się również do rzekomych motywów pomówienia oskarżonego wskazanych na s.10-11 apelacji. Sąd Okręgowy w sposób niezwykle precyzyjny wykazał dlaczego uznał wersję tę za próbę uniknięcia odpowiedzialności karnej przez oskarżonego. Stanowisko to Sąd Apelacyjny w pełni podziela i akceptuje, czyniąc częścią swojego wywodu. Przeczą im bowiem nawet źródła dowodowe, na które powoływał się sam oskarżony. Ten rzekomy konflikt został więc wykreowany wyłącznie na potrzeby niniejszego procesu. Truizmem jest stwierdzenie zawarte na s.11-12 apelacji, że M. S. składając wyjaśnienia kierowała się swoim interesem procesowym. Skarżący zdaje się jednak zapominać, że zarzut taki można postawić każdemu uczestnikowi postępowania, a więc i jego mandantowi. Nic dziwnego, że oskarżona chciała uniknąć tymczasowego aresztowania. Niewątpliwie był to istotny motyw, dla którego zgodziła się na współpracę z organami ścigania. Nie znaczy to bynajmniej, że z tego powodu celowo pomówiła oskarżonego. Skarżący na s.11 dopuszcza się manipulacji, tylko
w części przytaczając jej wyjaśnienia. Pomija bowiem te ( vide: k.1667 – tom IX ), w których jednoznacznie ona zaznacza, że : „… ja gdy zostałam zatrzymana, to aby nie trafić do aresztu postanowiłam się przyznać i dlatego powiedziałam prawdę …”. Wersji przedstawianej stabilnie przez M. S. bynajmniej nie podważają zeznania świadka K. H..
Jej twierdzenia, przytaczane na s.11-12 apelacji nie znajdują potwierdzenia w żadnym wiarygodnym źródle dowodowym. W tym zakresie sąd odwoławczy w pełni podziela krytyczne stanowisko co do tej części ww. zeznań zawarte na s.126 uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Jest to jedynie desperacka próba umożliwienia mężowie uniknięcia kary za popełniony czyn.
Nie sposób przy tym pominąć zeznań J. K. i B. C., które wskazywały,
że K. H. podejmowała działania dyskredytujące M. S. (1), m.in. poprzez negatywną ocenę jej wyjaśnień składanych w śledztwie. Nie można także podzielić zastrzeżeń obrońcy w zakresie dot. istotnych dla sprawy fiolek z płynną amfetaminą. Wyjaśnienia oskarżonej w tej części znajdują bowiem komplementarne wsparcie w wyjaśnieniach współoskarżonego P. B. (2) – w zakresie w jakim zostały uznane za wiarygodne. Pozwala to określić m.in. w jaki sposób przedmiotowe fiolki trafiły na rynek i co się w nich znajdowało. Reasumując należy zaznaczyć, że oparcie przez sąd ustaleń faktycznych na określonej i wyraźnie wskazanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku grupie dowodów
i jednoczesne nieuznanie dowodów przeciwnych, nie stanowi uchybienia, które mogłoby powodować zmianę lub uchylenie wyroku, w sytuacji gdy zgodnie z treścią art.424 § 1 pkt 1 kpk, Sąd Okręgowy w Z. G. wskazał jakimi w tej kwestii kierował się względami. Jak wynika z motywów zaskarżonego wyroku sąd I instancji uczynił zadość wymaganiom wskazanego wyżej przepisu, dokonując szczegółowej i wszechstronnej analizy materiału dowodowego oraz wskazując precyzyjnie jakie fakty uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach. Sąd ten odpowiednio wskazał w jakich częściach uznał ww. dowody za wiarygodne, a w jakich za nie zasługujące na wiarę ( lub są nieistotne ), przy czym stanowisko swoje logicznie i przekonywująco uzasadnił. Dowody te pozwoliły przypisać oskarżonemu winę i sprawstwo
w zakresie zarzucanego mu czynu.

Zarzut nr 4

Zarzut bezzasadny. Przypisane oskarżonemu czyn ciągły zakończył się w marcu 2012r. a nie
w 2011r. Ustalenie to nie obejmuje już zachowania dot. T. P., o którym mowa co do zarzutu nr 1. Ustalenie zawarte w pkt XIV wyroku związane jest bowiem z transakcją dot. przyjęcia od M. K. 200 g marihuany ( s.11-12 uzasadnienia zaskarżonego wyroku ). Skarżący błędnie ocenił wyjaśnienia oskarżonej M. S. (1) przywołane na s.13 apelacji. Stwierdzenie, że nie wierzyła ona ani oskarżonemu, ani M. K. nie dot. samego faktu przedmiotowej transakcji ale związane jest z wyłącznie z brakiem zapłaty za ww. środek.

Zarzut nr 5

Zarzut bezzasadny i funkcjonalnie związany z tym opisanym powyżej ( nr 4 ). Zaostrzenie kary pozbawienia wolności w art.56 ust.3 upn nastąpiło od dnia (...)a więc przed zakończeniem przestępstwa ciągłego przypisanego oskarżonemu w pkt XIV zaskarżonego wyroku ( (...). )

Zarzut nr 6

Zarzut co do istoty niezasadny. Dot. rzekomej rażącej niewspółmierności kary. Wbrew twierdzeniom obrońcy sąd I instancji w należyty sposób uwzględnił wszystkie realnie występujące i mające znaczenie okoliczności łagodzące i obciążające wobec oskarżonego. Wywód na s.183-184 Sąd odwoławczy w pełni podziela i czyni integralną częścią swoich rozważań. Kara wymierzona ww. jest adekwatna do jego czynu i uwzględnia dotychczasową postawę oskarżonego. Spełnia wszelkie dyrektywy kary zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak i ogólnej. Nie ma racji obrońca, że oskarżony ponownie ponosi odpowiedzialność na tej samej podstawie. Skazanie za czyn objęty wyrokiem z (...).
( II K 291/12 ) Sądu Rejonowego we W. nie obejmuje bowiem przestępstwa przypisanego skazanemu w pkt XIV niniejszego wyroku. Zastrzeżenia formułowane na s.14-16 apelacji nie są więc fortunne. Skarżący pomija przy tym możliwość wydania wyroku łącznego z uwzględnieniem zasad zawartych w art.4 § 1 kk. Analogicznie nie ma znaczenia, że pomiędzy czynem
a skazaniem zachodzi znaczny odstęp czasu. Jest to zresztą po części wynik zachowania oskarżonego, m.in. w trakcie postępowania odwoławczego. Obrońca w sposób niedopuszczalny bagatelizuje fakt dotychczasowej karalności oskarżonego oraz przecenia opinie o ww. z zakładu karnego. Okoliczności te, podobnie jak i opinie środowiskowe nie uzasadniają bynajmniej złagodzenia kary, tym bardziej, że nadal pozostają one w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Odwoływanie się z kolei do sytuacji P. B. (3) jest całkowicie nieuzasadnione, m.in. z tego powodu, że ww. jest traktowany jako osoba niekarana sądownie. Sąd odwoławczy złagodził jedynie w stosunku do oskarżonego orzeczenie zawarte w pkt XV zaskarżonego wyroku dot. przepadku równowartości korzyści majątkowej wynikającej
z przestępstwa. Nie jest to jednak wynik uwzględnienia przedmiotowego zarzutu a konsekwencja wynikająca z zarzutu opisanego powyżej w pkt 1.

APELACJA OBROŃCY OSKARŻONEGO P. B. (2) (w zakresie objętym wnioskiem obrońcy z dnia (...).) :

Zarzut nr 1 :

Zawarty w apelacji zarzut rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności nie sprowadził się tylko do polemiki z ustaleniami Sądu Okręgowego. Zarzut ten jest wówczas słuszny, gdyby na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary. Zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut w kategorii ocen, można podnieść jedynie wówczas, gdy kara nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, stając się w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą. Nie każda bowiem różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut rażącej niewspółmierności kary, ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. O rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art.438 pkt 4 kpk nie można bowiem mówić w sytuacji, gdy Sąd wymierzając karę uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami jej wymiaru. Nie można zasadnie dowodzić rażącej niewspółmierności kary także wówczas, gdy granice swobodnego uznania sędziowskiego będące wyrazem zasady sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone
( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 10.04.1996r. II AKa 85/96, publ. KZS 1996/4/42; wyroki Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 18.01.1996r. II AKr 463/95, publ. OSA 1996/7-8/27 i z dnia 22.06.1995r. II AKr 178/95, publ. Prok. i Pr. 1996/2-3/25 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14.11.1973r. III KR 254/73, publ. OSNPG 1974/3-4/51 ). W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy rozważył istniejące okoliczności łagodzące oraz przesłanki wpływające na zaostrzenie represji karnej wobec oskarżonego wymienione na s.171-179 oraz 180-182, 185-187 uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Sytuacja ta uległa jednak zmianie. W trakcie uzupełniania uzasadnienia doszło bowiem do zatarcia skazania, o którym mowa była powyżej, a która to przesłanka była traktowana jako okoliczność obciążająca. Aktualnie oskarżony winien być zatem traktowany jako osoba niekarana sądownie. Nie można przy tym pomijać trudnej sytuacji rodzinnej i życiowej oskarżonego, o której mówił on także w swoich wyjaśnieniach przed sądem odwoławczym. Rozważając apelację ówczesnego obrońcy tego oskarżonego Sąd Apelacyjny nie mógł nie zauważyć, że uzasadnienie omawianego zarzutu ma charakter li tylko szczątkowy. Zdecydowanie większe znaczenie mają argumenty podnoszone w pismach procesowych z dnia (...). kolejnego obrońcy ujawnionych na rozprawie apelacyjnej. Doprowadziły do stwierdzenia zatarcia skazania, jak i potwierdziły problemy rodzinne i życiowe oskarżonego. Dla wymiaru kary niewątpliwie istotny był także fakt przeproszenia prokuratora za uprzednie pomówienie. Okoliczności te spowodowały złagodzenie kar jednostkowych orzeczonych w pkt I do 2 lat pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny po 10 zł; każda. Należy przy tym pamiętać, że oskarżony w tym miejscu został skazany za zbrodnię zagrożoną karą od 3 do 15 lat pozbawienia wolności, a wymierzając karę Sąd Okręgowy i tak zastosował wobec niego już nadzwyczajne złagodzenie kary
( powołując się na art.60 § 1 kk w zw. z art.60 § 6 pkt 2 kk ). W tej sytuacji dalsze jej złagodzenie w oparciu o podnoszone w toku postępowania odwoławczego ww. argumenty byłoby już wypaczeniem wymiaru sprawiedliwości, nawet w przypadku deklarowanej aktualnie przez oskarżonego zmiany filozofii życiowej. Sytuacji tej nie zmienia i tłumaczy bynajmniej zakres powiązań oskarżonego od M. S., czy też sytuacja w jakiej znajdował się ww. tempore criminis. Z pewnością oskarżony podobnie jak wiele innych osób nie był uzależniony od tego jednego, przestępczego sposobu zarobkowania i mógł w inny sposób zdobyć środki finansowe niezbędne do funkcjonowania. Przy ocenie surowości kary nie można też pomijać, że oskarżony został skazany w warunkach art.65 § 1 kk.

Orzekając w zakresie wymiaru kary łącznej sąd I instancji trafnie wskazał na s.187 uzasadnienia zaskarżonego wyroku na dyrektywy zawarte w przepisie art.85 § 1 i 2 kk, art.85a kk oraz art.86 § 1 i 2 kk. W takiej sytuacji Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy. W piśmiennictwie przyjmuje się
( vide: K. do art.86 kk [w:] G. B., Z. Ć., P. K., J. M.,
J. R., M. S., W. W., A. Z., Kodeks karny. Część ogólna. K.. T. K. do art. 1-116 k.k., Z., 2004, wyd. II. tezy 30-44 ), że niezależnie od możliwości zastosowania przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji, asperacji jak
i zasady pełnej kumulacji, oparcie wymiaru na zasadzie absorpcji lub kumulacji traktować należy jako rozwiązanie skrajne, stosowane wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia Wskazuje się także, że priorytetową zasadą wymiaru kary łącznej powinna być zasada asperacji. Rozstrzygnięcie, która z dających się odczytać z treści art.86 kk dyrektyw wymiaru kary łącznej powinna stanowić podstawę wymiaru tej kary w konkretnym przypadku związane jest z dwoma okolicznościami. Po pierwsze z zagadnieniem wskazań wynikających z dyrektyw prewencyjnych, po wtóre ze znaczeniem okoliczności podmiotowych i przedmiotowych uwzględnianych przy wymiarze kary łącznej, w tym zwłaszcza charakterem związku zachodzącego pomiędzy pozostającymi w zbiegu przestępstwami. Oba elementy, a więc zarówno dyrektywy prewencyjne, jak i związek zachodzący pomiędzy zbiegającymi się przestępstwami, stanowią podstawowe okoliczności wpływające na wybór szczegółowej dyrektywy wymiaru kary łącznej. Odnosząc się do tego zagadnienia Sąd Najwyższy stwierdził, że „wymierzając karę łączną sąd powinien rozważyć przede wszystkim, czy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono kary, istnieje ścisły związek podmiotowy lub przedmiotowy, czy też związek ten jest dość odległy lub w ogóle go brak” ( vide: wyrok
z 15.05.1990 r., IV KR 80/90 ). W realiach niniejszej sprawy sąd I instancji zdecydował się na zastosowanie zasady absorpcji. Było to rozwiązanie słuszne, albowiem przestępstwa, za które oskarżony został skazany zarówno w pkt I jak i II dot. tzw. przestępczości narkotykowej. W obu przypadkach można też mówić o stosunkowo bliskim związku czasowym, potwierdzającym prawidłowość decyzji Sądu Okręgowego. Mając jednak na względzie fakt zmiany i złagodzenia kary jednostkowej za czyn przypisany w pkt I zaszła konieczność dokonania analogicznej modyfikacji rozstrzygnięcia o karze łącznej. Z tego też powodu w miejsce dotychczasowej kary tego typu orzeczono nową w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności. Mając na uwadze wysokość ww. kary łącznej Sąd Apelacyjny rozważał, czy możliwe jest uwzględnienie postulatu zawartego na s.6 apelacji obrońcy ww. o warunkowym zawieszeniu jej wykonania. Hipotetycznie jest to możliwe z uwagi na zastosowanie art.4 § 1 kk, który przewiduje, że jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Sytuacja taka miała miejsce w niniejszej sprawie. Przepis art.69 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1.07.2015r. [czyny oskarżonego obejmują okres od (...).] dopuszczał bowiem możliwość zastosowania ww. dobrodziejstwa w stosunku do kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 2 lat. Jest to jednak uzależnione od ustalenia kilku czynników. Nie można zgodzić się można ze stanowiskiem obrońcy wyrażanym przed Sądem Apelacyjnym, że oskarżony zasługuje na zastosowanie przedmiotowej instytucji. W myśl art.69 § 1 i 2 kk w zw. z art.4 § 1 kk jest to dopuszczalne jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Zawieszając wykonanie kary, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. W ocenie Sądu odwoławczego aktualnie – mimo niewątpliwych postępów które poczynił P. B. od wydania zaskarżonego wyroku – w stosunku do oskarżonego nadal nie sposób niestety sformułować pozytywnej prognozy na przyszłość.
Nie można pomijać znacznych rozmiarów przypisanego mu procederu związanego
z przestępczością narkotykową. Świadczy to jednoznacznie o głębokiej demoralizacji oskarżonego. Niwelacja jej negatywnych aspektów możliwa jest obecnie wyłącznie w warunkach izolacji.

Zarzut nr 2 :

Zarzut ten okazał się chybiony. Dotyczy on rzekomych błędów w ustaleniach faktycznych dot. wysokości przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej przez oskarżonego
z popełnionego przestępstwa ( art.45 § 1 kk ). W pkt IV zaskarżonego wyroku z tego tytułu obciążono oskarżonego kwotą 9.900 zł;. Skarżący na s.5 apelacji dowodził, że oskarżony uzyskał jedynie z tego procederu 900 zł;. Podważając w tym zakresie wiarygodność wyjaśnień M. S. (1) nie wykazał jednak przekonywująco jakich to błędów w zakresie oceny ww. dowodu dopuścił się sąd I instancji, który na tej podstawie czynił ustalenia faktyczne. Dywagacje autora apelacji w tym zakresie nie są więc trafne. Powyżej przy omawianiu apelacji obrońcy oskarżonego K. M. Sąd Apelacyjny wykazał jednoznacznie dlaczego twierdzenia
M. S. zasługują na znamię wiarygodności. Wywód ten jest aktualny także w tym miejscu, nie ma zatem potrzeby by go powielać po raz kolejny. Omawiając poszczególne transakcje
z udziałem oskarżonego ww. obciążała nie tylko P. B. (2) ale przecież także i siebie. Całkowicie gołosłowny jest argument skarżącego, że „… Sąd bezkrytycznie dał wiarę wyjaśnieniom M. S., nie dokonując ich weryfikacji o pozostały materiał…”, tym bardziej,
że nie potrafił nawet wskazać tego materiału. Sąd meriti miał przecież przy tym na względzie nie tylko twierdzenia samego P. B. (2) ale i pozostałych współpodejrzanych. Formułując swoje wnioski nie podołał obowiązkowi wykazania powodu, dla którego oskarżona nie tylko pomawiała P. B. ale i jednocześnie obciążała dodatkowo swoją osobę. Ustalenia, jak i wyliczenia dot. przedmiotowej kwestii dot. P. B. (2) okazały się – jako jedyne ze wszystkich podsądnych – prawidłowe. Obejmują one kwoty wyszczególnione na s.3-5, s.12 uzasadnienia zaskarżonego wyroku oraz s.2-3 jego uzupełnienia. Związane było to
z przekazaniem M. S. kolejnych „pakietów” marihuany w cenie 4.000 zł; i 5.000 zł;
a następnie „kostki” haszyszu w cenie 900 zł;. Zsumowanie tych kwot daje łączną kwotę 9.900 zł; którą sąd I instancji wskazał właśnie w pkt IV zaskarżonego wyroku.

Wniosek

Prokurator o :

- zmianę zaskarżonego wyroku w jego punkcie I części rozstrzygającej, poprzez przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego P. B. (2) stanowiące część składową czynu którego winnym popełnienia został on uznany w tym punkcie wyroku a opisane po trzecim z kolei odnośniku, polegało na tym, iż wprowadził on do obrotu znaczne ilości środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste o łącznej masie nie mniejszej niż 1500 gramów, w ten sposób, iż będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia ziele konopi innych niż włókniste w nieustalonych datach trzykrotnie przekazywał celem dalszej dystrybucji M. S. (1), uzyskując od niej w zamian pieniądze w łącznej kwocie 9000 złotych a nadto, zamierzając jej przekazać kolejną partię środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste przekazał M. S. (1) jako próbkę około 0,5 grama tego środka odurzającego;

- zmianę zaskarżonego wyroku w jego punkcie' I części rozstrzygającej, poprzez przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego P. B. (2) stanowiące część składową czynu którego winnym popełnienia został on uznany w tym punkcie wyroku a opisane po piątym z kolei odnośniku, polegało na tym, iż w nieustalonej dacie do dnia (...) roku wprowadził on do obrotu znaczne ilość środków odurzających w postaci haszyszu, w ten sposób, iż nabyty od nieustalonej osoby haszysz o łącznej masie 95,673 grama przekazał w celu dalszej dystrybucji M. S. (1) w zamian za pieniądze w kwocie 900 złotych;

- zmianę zaskarżonego wyroku w jego punkcie VIII części rozstrzygającej, poprzez przyjęcie, w części wstępnej opisu czynu którego winnym popełnienia została uznana oskarżona M. S. (1) w tym punkcie wyroku - przy zachowaniu wszystkich innych elementów tego opisu - ,iż uczestniczyła ona w obrocie i wprowadzała do obrotu znaczne ilości środków odurzających w postaci haszyszu i ziela konopi innych niż włókniste a także substancji psychotropowych w postaci amfetaminy i tabletek ekstazy;

- zmianę zaskarżonego wyroku w jego punkcie XIV części rozstrzygającej, poprzez przyjęcie, w części wstępnej opisu czynu którego winnym popełnienia został uznany oskarżony K. M. (1) w tym punkcie wyroku - przy zachowaniu wszystkich innych elementów tego opisu - ,iż uczestniczył on w obrocie i wprowadzał do obrotu znaczne ilości środków odurzających oraz substancji psychotropowych;

- zmianę zaskarżonego wyroku w jego punkcie XVIII części rozstrzygającej, poprzez przyjęcie, w części wstępnej opisu czynu którego winnym popełnienia został uznany oskarżony Ł. S. (2) w tym punkcie wyroku, iż uczestniczył on w obrocie i wprowadzał do obrotu znaczne ilości środków odurzających ziela konopi innych niż włókniste oraz substancji psychotropowych w postaci amfetaminy i tabletek ekstazy a nadto przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego Ł. S. (2) stanowiące część składową tego czynu, opisane po trzecim z kolei odnośniku, polegało na tym, iż w nieustalonej dacie około lutego 2012 roku wspólnie i w porozumieniu z D. P. (2) wprowadził do obrotu znaczne ilości środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste o masie 3000 gramów w ten sposób, iż po uprzednim uzgodnieniu z nieustalonymi osobami dokonania transakcji, sprzedaży tego środka odurzającego, przybył z D. P. (2) w umówione miejsce celem dokonania transakcji przywożąc 3000 gramów ziela konopi innych niż włókniste, gdzie osoby te dokonały zaboru przywiezionych przez Ł. S. (2) i D. P. (2) środków odurzających - przy zachowaniu wszystkich innych elementów opisu tego czynu;

- zmianę zaskarżonego wyroku w jego punkcie XXIII części rozstrzygającej, poprzez przyjęcie, iż opisane w nim zachowanie D. P. (2) polegało, na tym, iż w nieustalonej dacie dziennej około lutego 2012 roku we W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu z Ł. S. (2) wprowadził do obrotu znaczne ilości środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ten sposób, że po uprzednim uzgodnieniu z nieustalonymi osobami dokonania transakcji sprzedaży ziela konopi innych niż włókniste, przybył z Ł. S. (2) w umówione miejsce celem dokonania transakcji przywożąc 3000 gramów tego środka odurzającego, gdzie osoby te dokonały zaboru przywiezionych przez Ł. S. (2) i D. P. (2) środków odurzających.

Obrońca oskarżonego K. M. (1) :

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, celem przeprowadzenia ponownej analizy materiału dowodowego, po wyeliminowaniu z niego materiałów pozyskanych w drodze kontroli operacyjnej, alternatywnie – o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów. Z ostrożności procesowej obrońca wniósł o zmienę wyroku poprzez zmianę końcowej daty czasookresu zarzucanego oskarżonemu czynu na grudzień 2011r., zastosowanie na podstawie art.4 kk ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym w 2011r. i w konsekwencji wymierzenie oskarżonemu kary w niższym wymiarze.

OBROŃCA OSKARŻONEGO P. B. (2) :

1.  o zmianę pkt I zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat,

2.  o zmianę pkt III zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej do 2 lat pozbawienia wolności
z warunkowym zawieszeniem jej wykonania,

3.  o zmianę pkt IV zaskarżonego wyroku, poprzez orzeczenie wobec oskarżonego przepadku na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa w kwocie 900 zł;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski apelacji prokuratora nie zostały uwzględnione nawet w części, albowiem przywołany wobec ww. 5 oskarżonych zarzut okazał się bezzasadny w stopniu oczywistym.

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego K. M. (1) okazały się zasadne jedynie w niewielkiej części. Uwaga ta odnosi się do kwestii w jakiej ww. podważał przypisanie oskarżonemu [de facto jedynie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i jego uzupełnieniu] zachowania polegającego na sprzedaży T. P. 100 g marihuany po 13,50 za gram oraz nieustalonej ilości innego narkotyku. W konsekwencji obowiązkiem sądu była także korekta rozstrzygnięcia z pkt XV. W pozostałym zakresie wnioski ww. skarżącego okazały się bezzasadne, nie mogły zatem zostać uwzględnione.

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego P. B. (2) okazały się zasadne w części. Doprowadziły do złagodzenia kar jednostkowych zawartych w pkt I oraz łącznej zawartej w pkt III. Jest to efekt zatarcia uprzedniego skazania oraz trudnej sytuacji rodzinnej i życiowej oskarżonego. W pozostałym zakresie nie są trafne. Podniesiona argumentacja nie spowodowała zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności ani ograniczenia orzeczenia z pkt IV.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Co do zaskarżonej części wyroku sądu I instancji objętej niniejszym uzasadnieniem:

0.2pkt IV, VIII, XIV, XVI, XVIII, XXIII

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zawarte w tym zakresie zarzuty i wnioski apelacji prokuratora i obrońców oskarżonych K. M. (1) oraz P. B. (2) okazały się bezzasadne.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

.

Przedmiot i zakres zmiany

0.1Co do zaskarżonej części wyroku sądu I objętej niniejszym uzasadnieniem :

0.1.1pkt I dot. P. B. (2) – obniżono wymierzoną karę do 2 lat pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 zł;

pkt III dot. P. B. (2) – obniżono wymierzoną karę łączną pozbawienia wolności do 2 lat

pkt XV dot. K. M. (1) – obniżono przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa do kwoty 8.600 zł;

uzasadnienie zaskarżonego wyroku dot. K. M. (1) – wyeliminowano z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku ustalenia dot. sprzedaży przez ww. 100 g marihuany oraz nieustalonej ilości innego narkotyku T. P.,

Zwięźle o powodach zmiany

pkt I i III – złagodzenie kary wobec P. B. (2) nie jest wynikiem rozpoznania zarzutów apelacji prokuratora a wyłącznie argumentu apelacji obrońcy ww. oraz uzupełniających ją pism procesowych. Na skutek zmiany okoliczności ( zatarcie skazania ) ww. jest osobą niekaraną. Jednocześnie obrońca wykazał okoliczności dot. trudnej sytuacji rodzinnej i życiowej skazanego, które uzasadniały złagodzenie kar jednostkowych za czyn I i jednocześnie kary łącznej (nieobjętej apelacją prokuratora, której dot. niniejsze uzasadnienie ).

Zmiana uzasadnienia wyroku w części dot. K. M. (1) jest wynikiem braku przypisania ww. zachowania w pkt XIV wyroku. Brak ten skutkował nadto koniecznością korekty orzeczenia w trybie art.45 § 1 kk ( pkt XV wyroku ), w którym uwzględniono korzyść jaką ww. miał odnieść z transakcji z T. P..

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

BRAK

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 4

Na podstawie art.627 kpk, art.633 kpk, art.634 kpk, art.636 § 1 i 2 kpk oraz § 1, § 2 ust. 4, 5, § 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądzono od nw. oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w 1/5 części od każdego z nich i z tego tytułu zasądzono następujące kwoty :

a)  od P. B. (2) – 24 zł; z tytułu wydatków za postępowanie odwoławcze oraz 500 zł; z tytułu opłaty za obie instancję,

b)  od K. M. (1) – 474,92 zł; ( w tym koszty opinii biegłych ) z tytułu wydatków za postępowanie odwoławcze oraz 1.120 zł; opłaty za II instancję,

c)  od D. P. (2) – 24 zł; z tytułu wydatków za postępowanie odwoławcze oraz 720 zł; z tytułu opłaty za II instancję,

a w pozostałym zakresie kosztami postępowania odwoławczego związanymi z apelacją prokuratora obciążono Skarb Państwa.

7.  PODPIS

I. P. M. Ś. P. G.