Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Aka 167/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

8

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

DOTYCZY M. S. (1):

1. naruszenie prawa procesowego, tj. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. polegające na wadliwym sporządzeniu pisemnego uzasadnienia wyroku, które uniemożliwia jego kontrolę instancyjną

2. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, iż M. S. (2) brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, która zajmowała się ułatwianiem uprawiania prostytucji innym osobom oraz czerpaniem z tego procederu korzyści.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Co do pierwszego zarzutu, to na wstępie zauważyć należy, że Sąd Apelacyjny skorzystał w niniejszej sprawie z możliwości przewidzianej w art. 449a § 1 k.p.k. i postanowieniem w czasie rozprawy apelacyjnej w dniu (...)r. (k.4797 t.24) zwrócił akta Sądowi I instancji w celu uzupełnienia uzasadnienia zaskarżonego wyroku uznając, że jest to niezbędne dla prawidłowego wyrokowania. W tej mierze obrońcy należy częściowo przyznać rację, że lapidarne uzasadnienie Sądu I instancji, w szczególności w zakresie toku rozumowania Sądu Okręgowego przy orzekaniu przepadku korzyści uzyskanych z przestępstwa na rzecz Skarbu Państwa, uniemożliwiło przeprowadzenie rzetelnej kontroli instancyjnej. W związku z powyższym braki te zostały konwalidowane przez Sąd Apelacyjny w stosownym trybie z art. 449a§1 k.p.k. Obocznie należy podkreślić, że zwrot sprawy Sądowi I instancji w trybie art. 449a§1 k.p.k. nastąpił tylko ze względu na brak dostatecznego uzasadnienie podstaw wyliczenia odpowiedniej sumy przepadku, a nie z powodu braku lub niedostatku oceny dowodów osobowych czy rzeczowych. Stąd też zarzut ten jawi się jako bezzasadny. Na marginesie wskazać należy, że zgodnie z utrwalonym już orzecznictwem braki w uzasadnieniu Sądu I instancji nie mogą stanowić przyczyn uchylenia wyroku.

Rozpatrując drugi zarzut, to zgodnie z ustaleniami faktycznymi, poprzedzającymi przypisanie oskarżonemu czynu z art. 258§1 k.k., oskarżony pracował w agencji towarzyskiej, która miała swoją siedzibę w O.. Jego zadaniem była nie tylko praca w charakterze barmana, ale też pobierał wraz z P. S. i R. M. (1) pieniądze za świadczone w owej agencji usługi seksualne, a także pełnił funkcje ochrony przebywających w agencji prostytutek. Sam oskarżony zresztą przyznał, że jednorazowo rozliczał w agencji jakąś dziewczynę, zaś do pracy agencji towarzyskiej zmusiła go trudna sytuacja życiowa. Zatem oskarżony z pełną świadomością wszedł w przestępczą strukturę, która bez wątpienia stoi za tego typu działalnością. Co więcej sam oskarżony przyznawał, że miał świadomość, że na czele tej agencji stał P. K.. Nadto treść rozmów utrwalonych w kontroli operacyjnej R. 1, 4 i 6 nie pozostawia wątpliwości, że oskarżony był częścią przestępczej struktury. Również zeznania M. Ś. (1) (k.159 teczki zbiór c) opisują funkcjonowanie agencji towarzyskiej S. w B. O., rozpoznała ona oskarżonego na tablicy poglądowej (k. 159 teczka zbiór C) i podkreśliła, że oskarżony S. (ps. (...)) pełnił w klubie również funkcje ochroniarza. Nadto np. świadek A. Ś. (k.3105 t. XVI) opisała charakter działalności lokalu (...), którego głównym celem było czerpanie korzyści z prostytucji, co odbywało się na poziomie zorganizowanym, z wyraźnym podziałem ról przyporządkowanych poszczególnym osobom, podporządkowanym wyznaczonemu celowi w postaci czerpania korzyści majątkowych z cudzego nierządu.

Sąd Okręgowy przypisując sprawstwo oskarżonych, odnośnie udziału w zorganizowanej grupie przestępczej oparł się na materiałach uzyskanych w toku kontroli operacyjnych R. 1- 6, które zostały zarządzone pierwotnie przez Sąd Okręgowy w P. (...) r., (...) (...) [dot. P. K.], (...) (...) [dot. M. B.], (...) (...) [dot. M. B.], (...) r., (...) (...) [dot. P. K.], (...) (...) [dot. M. B.],(...) r. (...) (...) [dot. P. K.]. Co prawda nie rozpisał tego tak dokładnie, ale z pewnością ten materiał został poddany analizie dowodowej oraz formalnej, choć nie wyrażono tego w sposób jasny. Do tych dowodów należy także zaliczyć materiał uzyskany niejawnie ale odnoszący się do pozostałych oskarżonych, wobec których uzyskano tzw. ,,zgodny następcze”, uprawniające do wykorzystania tych materiałów w sposób procesowy oraz dowodowy. Chodzi o: postanowienia Sądu Okręgowego w P. z (...) r., (...) (...) [dot. R. Z., P. P. (1), R. M. (1), P. P. (2)], (...) r., (...) (...) [dot. S. P. (1)], (...)r., (...) (...) [dot. S. P. (1), M. J. (1)], (...) r., (...) (...) [dot. P. P. (1), R. Z., M. S. (1), R. M. (1)], co odbyło się w oparciu o art. 19 ust. 15 c ustawy z 6 kwietnia 1990 o Policji [Dz.U. z 2020 r., poz. 360 j.t.], w którym wskazano: ,, Jeżeli w wyniku stosowania kontroli operacyjnej uzyskano dowód popełnienia przestępstwa lub przestępstwa skarbowego, w stosunku do którego można zarządzić kontrolę operacyjną, popełnionego przez osobę, wobec której była stosowana kontrola operacyjna, innego niż objęte zarządzeniem kontroli operacyjnej, albo popełnionego przez inną osobę, o zgodzie na jego wykorzystanie w postępowaniu karnym orzeka postanowieniem sąd, który zarządził kontrolę operacyjną albo wyraził na nią zgodę w trybie określonym w ust. 3, na wniosek prokuratora, o którym mowa w ust. 1”. To rozwiązanie prawne weszło w życie 11 czerwca 2011 r., na mocy ustawy z 4 lutego 2011 r. o zmianie ustawy- Kodeksu postępowania karnego i niektórych innych ustaw {Dz.U. z 2011 r., nr 5, poz. 273].

Odnośnie zebranych dowodów w sprawie mamy do czynienia z zasadniczo dwoma rodzajami. Pierwszy rodzaj dowodów został uzyskany w drodze kontroli operacyjnej prowadzonej w oparciu o przepisy ustawy o policji, te dowody mają charakter pierwotny, bądź następczy w zależności od podstawy prawnej do uzyskania takich materiałów albo podstawy prawnej do ich wykorzystania procesowego [zgoda pierwotna, zgoda następcza].

Drugi rodzaj dowodów to dowody uzyskane jawnie, zwłaszcza dowody osobowe, w postaci wyjaśnień oskarżonych bądź zeznań świadków, jak również dokumenty uzyskane procesowe (np. protokoły oględzin). Los procesowy tych dwóch rodzajów dowodów uzależniony jest od charakteru postawionych oskarżonym zarzutów. Jeżeli postawiono danemu oskarżonemu zarzut o przestępstwo tzw. katalogowe, a więc wymienione w art. 19 ust. 1 ustawy o Policji [takim przestępstwem jest udział w zorganizowanej grupie przestępczej – art. 258 k.k.], do wykazania słuszności takiego zarzutu służą dowody uzyskane niejawnie jak i jawnie. Natomiast, jeżeli chodzi o przestępstwa tzw. niekatalogowe, a więc nie ujęte w art. 19 ust.1 ustawy o Policji – do wykazania słuszności popełnienia takiego przestępstwa, służą dowody wyłącznie uzyskane jawnie W konsekwencji dowodowy uzyskane niejawnie same w sobie nie mogą wykazywać słuszności takiego zarzutu, choć mogą posiłkowo wpływać na ocenę wiarygodności innych dowodów, ale uzyskanych jawnie, jeżeli przestępstwo katalogowego i przestępstwo niekatalogowe, w realiach danej sprawy, jest zbieżne, pod względem przedmiotowym. Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Materiał uzyskany niejawnie obnaża mechanizm działania zorganizowanej grupy przestępczej, sposoby zarządzania grupą, sposoby przekazywania informacji, zakres przekazywanych informacji, hierarchiczną strukturę, podział ról osób uczestniczących w tej grupie oraz wykazuje, że te powyższe kwestie odnoszą się do prostytucji kobiet i uzyskiwania od nich określonych opłat za ułatwianie wykonywania tego procederu.

Ten materiał pokrywa się, a więc uwiarygadnia materiał osobowy, zawłaszcza pochodzący od kobiet zajmujących się prostytucją, której uprawianie ułatwiali oskarżeni, czerpiąc z tego określone korzyści majątkowe. Ów materiał dowodowy podlegał ocenie, co pobieżnie wykonał Sąd I instancji [wykonał to na dostatecznym poziomie], albowiem jest ten materiał jasny, w zasadzie konsekwentny, choć ma on swoje mankamenty, ale wynikający ze specyfiki, w którym funkcjonowały osoby zajmujące się prostytucją. Osoby te w wielu wypadkach musiały przełamać lęk przed osobami, które ułatwiały im prostytucje, złamać wewnętrzną solidarność z takimi osobami oraz przełamać barierę wstydu wynikającą ze specyfiki zajęcia, którym się trudniły, które z pewnością nie przynosiło im poważania społecznego i jest z pewnością niechlubną tajemnicą ich prywatności.

Odnośnie oskarżonego Sąd Okręgowy oparł się na dowodach w postaci dowodów z kontroli operacyjnej R. 1 i 6, które ujawniły relacje oskarżonego z P. K. - zob. np. komunikat nr 1 str. 8, komunikat nr 2 i 6 str. 3, R. 1. Już choćby z przywołanych rozmów jasno można zinterpretować rolę oskarżonego w przestępczej grupie, który relacjonuje ile klientów danego dnia odwiedziło, pyta się o przyjście do pracy do klubu, pyta się jakie ma ustalić ceny za usługi seksualne

Przypomnieć należy, że grupa o jakiej mowa w art. 258§1 k.k. musi charakteryzować się pewnym stopniem organizacji, choćby w podstawowym zakresie, a branie w niej udziału polega na: przynależności do grupy, akceptowaniu panujących w niej zasad oraz wykonywaniu poleceń i zadań wskazanych przez osoby stojące odpowiednio wyżej w jej hierarchii. Dla bytu przestępstwa z art. 258§1 k.k. nie jest konieczna jednak wiedza poszczególnych sprawców o szczegółach organizacji grupy, znajomość wszystkich osób ją tworzących, potwierdzenia udziału w grupie, czy też wyboru kierownictwa. Wystarczające jest zatem, że sprawca ma świadomość istnienia grupy, akceptuje jej cele przestępcze i godzi się, by je realizowano. Co więcej, wystarczające jest, gdy sprawca przystępując do grupy nie jest pewien jej przestępczego charakteru, godząc się jednak z możliwością posiadania przez nią takich cech. Z kolei oskarżony z przestępczego charakteru zdawał sobie sprawę sprawując ochronę nad lokalem i kobietami które świadczyły w nim usługi seksualne, zadawał sobie również sprawę kto stał na czele agencji towarzyskiej, w której pracował oraz widział wysoki stopień zorganizowania tej agencji, albowiem nie był jedyną pracującą w niej osobą. Powyższe nie pozostawia wątpliwości co do słuszności przypisania oskarżonemu czynu z art. 258§1 k.k.

Wniosek

uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w P..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności zarzutów i prawidłowej konwalidacji braków uzasadnienia wyroku Sądu I instancji - nie było podstaw do uwzględnienia wniosków obrońcy.

3.2.

DOTYCZY Ł. Z. (1):

1. obrazę przepisów prawa procesowego mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie wybiórczej, dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, w odniesieniu do zeznań świadków R. W., E. K., E. M., K. L. (1), A. T., H. M. (1), A. O. (1), S. B., O. P. i M. K. poprzez przyjęcie, że zeznania tych świadków wskazują na sprawstwo oskarżonego Ł. Z. (1), gdy tymczasem większość ww. świadków w ogóle nie znała oskarżonego albo odnosiła się w swoich zeznaniach do okresu czasu nie objętego zarzutem w niniejszym postępowaniu

2. obrazę przepisów prawa procesowego mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonywanie ustaleń faktycznych dotyczących sprawstwa oskarżonego w oparciu o dowody, które nie zostały ujawnione w toku rozprawy głównej, tj. zeznań D. B. (1), gdy tymczasem świadek ten nie była przesłuchiwana w toku postępowania sądowego, nadto oskarżyciel nie wnosił o wezwanie na rozprawę świadka D. B. (1), jak również nie wnosił w akcie oskarżenia o odczytanie protokołów zeznań takiego świadka jako dowód na sprawstwo oskarżonego Ł. Z. (1)

3. obrazę przepisów prawa procesowego mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie wybiórczej, dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, w odniesieniu do wyjaśnień oskarżonych Ł. Z. (1), M. J. (1), M. B. i P. K. poprzez ich pominięcie w zakresie, w którym wykluczały sprawstwo oskarżonego Ł. Z. (1) co do zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów,

4. obrazę przepisów prawa procesowego tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 424 k.p.k. poprzez sporządzenie uzasadnienia nie zawierającego pełnej i rzetelnej oceny wszystkich przeprowadzonych dowodów - lakoniczna treść uzasadnienia dotycząca oskarżonego Ł. Z. (1) nie pozwala na prześledzenie rozumowania Sądu i ocenę, czy ustalenia poczynione odnośnie odpowiedzialności karnej tego oskarżonego są prawidłowe w odniesieniu do ujawnionych w toku procesu dowodów, na skutek czego Sąd Odwoławczy nie ma możliwości dokonania merytorycznej kontroli zaskarżonego orzeczenia, w szczególności wobec posłużenia się przez Sąd I instancji stwierdzeniem, że zeznania świadków korespondują z treścią zarejestrowanych rozmów telefonicznych, bez wskazywania, jakie konkretnie rozmowy mogą obciążać Ł. Z. (2), zeznania których świadków i w jakich fragmentach potwierdzają sprawstwo oskarżonego Ł. Z. (1) oraz niewyjaśnienie, na jakiej podstawie Sąd ustalił, że wysokość uzyskanej przez oskarżonego korzyści majątkowej miała wynosić 21.000 PLN

5. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść polegający na niesłusznym uznaniu, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu przestępstwa, tj. że oskarżony Ł. Z. (2) w okresie co najmniej od (...) roku, działając wspólnie i w porozumieniu z M. J. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej ułatwiał uprawianie prostytucji Romie W., E. K., E. M., K. L. (1), A. T., H. M. (1), A. O. (1), S. B., O. P. i M. K. oraz innym nieustalonym kobietom w ten sposób, że udostępnił M. B. mieszkania zlokalizowane w L. przy ul. (...) i ul. (...) w celu uprawiania przez wskazane kobiety prostytucji pod nadzorem M. B. i pobierając miesięczne należności z tytułu udostępnienia mieszkań w kwocie co najmniej 3500 zł, czerpał korzyść majątkową z uprawiania prostytucji, czyniąc sobie z popełniania tego przestępstwa stałe źródło dochodu i osiągając korzyść majątkową w kwocie co najmniej 21.000 zł, mimo braku wiarygodnych dowodów pozwalających na takie ustalenie.

6. naruszenie art. 45 § 1 k.k. poprzez orzeczenie przepadku korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa przez Ł. Z. (2) i M. J. (1), ustalonej przez Sąd na poziomie 21.000 PLN, w równej wysokości w stosunku do obojga ww. oskarżonych, gdy tymczasem nie jest możliwe orzekanie środka karnego z art. 45§1 k.k. wobec współsprawców przestępstwa w taki sposób, że każdy z nich jest obciążony całością wspólnie osiągniętej korzyści.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie warto podkreślić, że w art. 204§1 zostały opisane znamiona stręczycielstwa i kuplerstwa. Jako typowy przykład kuplerstwa wskazać można przede wszystkim przygodne albo stałe udostępnianie pomieszczeń osobie prostytuującej się do spotkań z klientami (zob. wyrok SN z 16.02.1934 r., II K 1328/33, OSN(K) (...), poz. 139).

Należy zaznaczyć fakt główny, który jest przedmiotem dowodzenia, którego proces winien mieścić się w regułach określonym art. 7 k.p.k. - tj. Ł. Z. (2) miał świadomość na jaki cel zleca wynajęcie swoich mieszkań M. J. (1)- ówczesnej partnerce.

Dowody pośrednie oceniane być powinny tak jak wszystkie inne dowody, a więc z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów dotyczy przy tym każdego z dowodów pośrednich z osobna, jak i zespołu, kompletu ujawnionych poszlak łącznie. Nie można odmówić prawdy, że nie wszyscy świadkowie wskazaniu w tym zarzucie odnosili się bezpośrednio do poczynań Ł. Z. (1), jednakże nie było to konieczne, aby wykazać mu umyślność w ułatwianiu prostytucji. To przekonanie sądu zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało w sposób lapidarny uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Przechodząc do ponownego omówienia poszczególnych zeznań, to na początku na uwagę zasługują zeznania R. W. (zob k. 2689-2691 t. XIV), która w sposób jasny i klarowny wskazała na Ł. Z. (2), że to od niego wynajmowała pokój, w którym świadczyła usługi seksualne. Co prawda wskazuje na okoliczność, że oskarżony nie wiedział nic co się działo w jego lokalu, jednakże z uwagi na pozostały materiał dowodowy twierdzenie świadka w tym zakresie było subiektywne i w sposób oczywisty miało umniejszać jego przestępny czyn, zaś taka postawa wynika co do zasady ze strachu kobiet przez przestępczymi strukturami grupy. Zresztą w tym przedmiocie nie tylko znamienne są dzienne rozliczanie się za najem pokoju oraz znalezienie ogłoszenia o wynajmie "na bramie" (k. 2690), ale także niespójność zeznań świadka przed sądem z zeznaniami z postępowania przygotowawczego (k. 2685d). Co więcej, świadek obok świadczenia usług seksualnych, pomagała też "zadomowić" się nowo przybyłym dziewczynom i w ten sposób - zgodnie z zeznaniami E. K. - odbierała ją z dworca i zawoziła do domu należącego do Ł. Z. (1). Kolejnym istotnym świadkiem była K. L. (1), która zamieszkiwała ten sam dom wspólnie z partnerką oskarżonego - M. J. (1). K. L. (1) jasno wskazała, że świadczyła usługi seksualne w domu należącym do Ł. Z. (1), zaś przed sądem zeznawała również co do jej bezpośredniego spotkania z oskarżonym w należącym do niego domu - to spotkanie nie było podyktowane celami jedynie towarzyskimi, zaś właśnie powrotem świadka do L., do domu Ł. Z. (1) w celu uprawiania prostytucji. Wtedy miała zatrzymać się u Ł. Z. (1) i rozmawiać z nim, kiedy ten opuścił już zakład karny, w którym był osadzony w trakcie przestępczego procederu mającego miejsce w należących do niego lokalach. Zeznania K. L. (2) odnośnie tego spotkania (k. 2871-2873, 2882 t. XV) z Ł. Z. pokrywają się też z jego wyjaśnieniami, albowiem świadek miała sprzeczkę z oskarżonym z uwagi na los M. J. (1) (była ona wtedy tymczasowo aresztowana). Nadto istotne są też zeznania Oliwi P. (k.3192 t. XVI), która wprost przyznaje, że wynajmowała mieszkanie od Ł. Z. (1) w celu świadczenia w nim usług seksualnych. Znamienny też jest sposób rozliczania się oskarżonym - tj. za dobę. Nadto w postępowaniu przygotowawczym (k.3183 t. XVI) wprost stwierdziła, że oskarżony wiedział czym się zajmuje świadek. Zgodnie z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi osobą, która faktycznie od oskarżonego wynajęła mieszkania był M. B. - koordynował on cały przestępczy proceder w L.. M. B. i Ł. Z. (2) mieli między sobą powiązania towarzyskie, zaś skontaktowanie przez Ł. Z. (2), M. J. (1) z M. B. bynajmniej nie było dziełem przypadku. W swoich wyjaśnieniach M. B. również wskazywał, że wynajął dwa mieszkania od swojego znajomego Ł. Z. (1) poprzez jego dziewczynę czyli M. J. (1). Powyższe fakty wynikające bezpośrednio z ww. dowodów w sposób pewny pozwalają dowieść postawiony na początku fakt główny, że Ł. Z. (2) wiedział na jaki cel wynajmowane będą jego mieszkania. Obocznie należy wskazać, co znajduje potwierdzenie w zeznaniach K. L. (2),O. P. oraz R. W., że bez znaczenia dla ustalenia odpowiedzialności oskarżonego był fakt że w czasie ujętym w zarzucie sprawca przebywał w zakładzie karnym, zwłaszcza gdy po opuszczeniu izolacji więziennej kontynuuje popełnianie przestępstwa, gdyż przyjął do siebie K. L. (2) na niecały tydzień (zob. zeznania K. L. (2) k. 2872v t. 15. oraz k. 2882).

Pozostali świadkowi wskazani w zarzucie jedynie wzmacniają powyższe ustalenie, albowiem ukazują skalę nielegalnej działalności mającej miejsca w lokalach na ul. (...) oraz ul. (...), albowiem świadkowie Ci (w większości kobiety uprawiające prostytucje) wskazują bezpośrednio na ww. adresy, pod którymi mieściły się lokale należące do oskarżonego. Na wzmocnienie ww. faktu można również przywołać dane bilingowi i wykonane na ich podstawie analizy kryminalne wykonane w sprawie, zgodnie z którymi - zob. analiza kryminalna i wnioski do Diagramu nr 2 - M. J. (1), która działała na mocy pełnomocnictwa od Ł. Z. (1), wymieniała się numerem abonenckim 733 958 984 z Ł. Z. (2), albowiem numer ten współpracował z urządzeniami o numerach (...) zabezpieczonych zarówno u M. J. (1), jak i u M. B.. Tytułem końca należy także na marginesie naświetlić fakt, że kierunek apelacji obrońcy z wyboru M. J. (1) nie odnosił się co do jej winy (a przecież to ona działa na zlecenie Ł. Z. (1)), lecz jedynie co do wysokości ustalonego środka karnego w postaci przepadku. Oczywiście w żadnym razie Sąd Apelacyjny nie weryfikuje prawidłowości wydanego wyroku przed Sądem Okręgowym przez pryzmat działań procesowych stron, jednakże pragnie ten fakt zupełnie obocznie zaznaczyć.

Wskazanie naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. wymaga wykazania, że przy wyrokowaniu sąd opierał się na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź oparł się na części materiału ujawnionego. W orzecznictwie sądów wskazuje się jednoznacznie, że przepis art. 410 k.p.k. o powinności uwzględnienia całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie nie może być rozumiany w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń sądu I instancji. W niniejszym przypadku zeznania D. B. (1) nie są zasadniczym dowodem dla ustalenia sprawstwa Ł. Z. (1). Co innego, gdyby miałby to być główny dowód w sprawie, zaś inne dowody jedynie posiłkowo miałby być przeprowadzone na okoliczność popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu. W tym wypadku wyżej poczyniony wywód Sąd Apelacyjnego przy pierwszym zarzucie obrońcy jednoznacznie daje do zrozumienia, że Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił fakty pozwalające przypisać Ł. Z. (2) zarzucany mu czyn i dowód z zeznań D. B. (1) nie był w tej mierze niezbędny. Jednakże oddać należy rację obrońcy, że Sąd Okręgowy w sposób nieuzasadniony powołał ten dowód jako podstawę dowodową ustaleń faktycznych w odniesieniu do Ł. Z. (1), albowiem nie była słuchana przed sądem bezpośredni oraz jej zeznania nie zostały ujawnione (zob. k 4068 t. XXI). Jednakże to uchybienie nie było in concreto na tyle fundamentalne, że mogło doprowadzić do zmiany, bądź uchylenia wyroku.

Zarzut z pkt 3 apelacji jest bezzasadny w stopniu oczywistym, tym bardziej, że ustalenia faktyczne poczynione na między innymi na bazie dowodów z wyjaśnień M. B. i M. J. (1) były posiłkowe dla zeznań świadków i dowodów dokumentów, a w konsekwencji zgodnie z art. 7 k.p.k. pozwoliły na przypisanie sprawstwa Ł. Z. (2). Oczywistym jest, że główny nurt wyjaśnień, których wskazuje obrońca w zarzucie tj. K., B., J., był ukierunkowany na umniejszanie swojej odpowiedzialności i zwodzenia organów ścigania, a w szczególności tyczy się to ,,kierownika” zorganizowanej grupy przestępczej oskarżonego P. K., który miał największy interes w kalkulowaniu wyjaśnień. Mimo tego na gruncie prowadzonej kontroli operacyjnej udało się przypisać innym oskarżonym działanie w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, zaś na gruncie pozostałych dowodów osobowych (wskazanych w uzasadnieniu Sądu I Instancji oraz powyżej) i dokumentowych można było bez wątpliwości przypisać oskarżonemu ułatwienie prostytucji, a to z uwagi na świadome oddanie w najem swoich mieszkań grupie przestępczej. Posiłkowo też należy zaznaczyć, że Ł. Z. (2) ma za sobą kryminalną przeszłość, która wskazuje, że od dawna funkcjonował on w środowisku przestępczym, co w pewnym zakresie poprzez rys warunków osobistych Ł. Z. (1) - wzmacnia ustalenia strony podmiotowej zarzucanego czynu.

W celu oczyszczenia przedpola do rozważań odnośnie tego zarzutu z pkt 4 apelacji należy przede wszystkim stwierdzić, że powołanie materiałów z kontroli operacyjnej przez Sąd I instancji, jako dowodów świadczących za sprawstwem oskarżonego Z. było błędne i w tym zakresie należy z urzędu na podstawie art. 440 k.p.k. wyeliminować wszelkie materiały w postaci zarejestrowanych rozmów jako dowody obciążające Ł. Z. (2). Powodem tego jest zakaz dowodowy wobec przestępstwa zarzucanemu oskarżonemu. Otóż na gruncie obowiązującego prawa brak jest możliwości procesowego wykorzystania materiałów odnoszących się do innych przestępstw ściganych z urzędu lub przestępstw skarbowych wykraczających poza zamknięty katalog zawarty w art. 19 ust. 1 ustawy o Policji, a przestępstwo zarzucane oskarżonemu w tym katalogu się nie mieści. Sąd w pełni aprobuje aktualny pogląd Sądu Najwyższego zgodnie z którym sformułowanie w ww. przepisie "innego przestępstwa ściganego z urzędu lub przestępstwa skarbowego innego niż przestępstwo objęte zarządzeniem kontroli operacyjnej" obejmuje swoim zakresem wyłącznie te przestępstwa, co do których sąd może wyrazić zgodę na zarządzenie kontroli operacyjnej, w tym te, o których mowa w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2017 r., poz. 2067 ze zm.). Zatem dalsze rozważania w tym zakresie są zbędne, bowiem dowód w postaci materiałów z kontroli operacyjnej jako dowód obciążający Ł. Z. (2) procesowo nie istnieje. Nadto art. 168b k.p.k. nie może zostać zastosowany w niniejszej sprawie albowiem materiał z kontroli operacyjnej został uzyskany, kiedy to rozwiązanie procesowe nie funkcjonowało w procedurze karnej.

Co do zarzutów 5 i 6 apelacji, to podstawy ustalenia kwoty 21.000 złotych, jak korzyści odniesionej z ułatwiania prostytucji, to w tym zakresie faktycznie pojawiły się braki Sądu I instancji, które musiały być konwalidowane przez uzasadnienie uzupełniające. Jednakże ostatecznie, po analizie materiału dowodowego przez Sąd Apelacyjny w P., a w szczególności mając na względzie wyjaśnienia M. J. (1) złożone w toku rozprawy w dniu (...) r. k. 3889 t. XX, Sąd Apelacyjny zaaprobował ustalenia Sądu Okręgowego, że M. J. (1) i Ł. Z. (2) z tytułu wynajmu mieszkań odnieśli korzyść w wysokości 21.000 złotych. Mianowicie M. J. (1) w swoich wyjaśnieniach wyraźnie podała za jakie kwoty wynajmowane były mieszkania – 1.500 złotych za mieszkanie na ul. (...) i 2.000 złotych za mieszkanie na ulicy (...). W tych samych wyjaśnieniach przyznała również, że kwoty wynikające z umów najmu opiewały na niższe kwoty (niż faktycznie otrzymywała), co spójne jest z jej wyjaśnieniami z postępowania przygotowawczego (k. 53 teczki osobowej M. J. (1)). Zatem kwota 3.500 złotych przyjęta przez oskarżyciela w zarzucie, jako suma ww. kwot jest kwotą prawidłową. Mieszkania były wynajmowane przez co najmniej 6 miesięcy, albowiem zgodnie z wyjaśnieniami M. J. (1) (k. 53 teczki osobowej) najem, który został zawarty przez świadka G. (który był figurantem działającym na rzecz M. B. zob. zeznania G. oraz wyjaśnienia B.) trwał od (...) r. kiedy doszło do zatrzymania M. J. (1). Powyższe ustalenia pozwoliły uzyskać kwotę 21.000 zł poprzez pomnożenie 3.500 zł przez 6 miesięcy najmu.

Zarzut z pkt 6 apelacji jest w pełni zasadny i w tym zakresie należy uznać poniesione przez obrońcę uchybienie Sądu Okręgowego, który nie rozdzielił stosunkowo przepadku kwoty 21.000 złotych pomiędzy oskarżoną J. i oskarżonego Z.. W przypadku popełnienia przestępstwa przez współsprawców działających wspólnie i w porozumieniu orzeka się przepadek uzyskanej korzyści majątkowej w częściach, w jakich według dokonanych ustaleń faktycznych przypadła poszczególnym sprawcom. Mają na względzie fakt, że kwoty z najmu pobierała M. J. (1) (wyjaśnienia k. 3890) oraz sprawowała pieczę nad lokalami (sama mieszkała na parterze jednego z nich), a następnie przekazywała dalej dochód w nieznanej wysokości oskarżonemu Z. - Sąd Apelacyjny uznał, że kwotę tę należy rozdzielić po połowie pomiędzy oskarżonych, co uczynił w pkt I lit. ff i aa wyroku. W ocenie Sądu Apelacyjnego podział ról przy wynajmie mieszkań uzasadniał tego typu stosunkowe rozdzielenie kwoty przepadku, tym bardziej, że ,, w przypadku przestępstwa popełnionego w konfiguracji wieloosobowej przepadek korzyści powinien być orzeczony w częściach odpowiadających udziałom, jakie przypadły współdziałającym. Jeżeli ustalanie owych udziałów jest trudne lub niemożliwe, sąd powinien orzec przepadek korzyści lub jej równowartości w częściach równych”- wyrok SA w P. z (...), Lex nr 2477824.

Wniosek

1) zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego Ł. Z. (1), ewentualnie o:

2) uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w P. do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutów apelacyjnych Sąd nie uwzględnił wniosków obrońcy, jednakże wniosek o zmianę wyroku został uwzględniony w części, w której zasadnie podniesiono ostatni z zarzutów odnośnie obrazy art. 45 §1 k.k.

3.3.

I. obrazę przepisów postępowania — art. 7 KPK - polegającą na całkowitej dowolności w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, bez zachowania zasad prawidłowego rozumowania oraz uwzględnieniu i przyznaniu przymiotu wiarygodności jedynie tym okolicznościom, które przemawiały na niekorzyść oskarżonego a pominięciu tych, które przemawiały na jego korzyść, a w szczególności:

1. uznaniu za wiarygodne zeznań świadków K. L. (1), R. W., O. P. jedynie w części i odmowę przyznania im przymiotu wiarygodności w zakresie w jakim potwierdzały wyjaśnienia oskarżonego, korespondowały ze sobą wzajemnie oraz z pozostałym materiałem dowodowych w kwestii dotyczącej: osoby wynajmującego lokale położone w L. przy ul. (...), którą nie był oskarżony Z., braku udziału w procederze i całkowitej niewiedzy oskarżonego o tym, kto był najemcą jego nieruchomości i w jakim sposób najemca korzystał z ww. lokali a w konsekwencji źródła ewentualnej korzyści majątkowej osk. Z.;

2. uznaniu, że zeznania świadków E. K., E. M., A. T., H. M. (1), A. O. (1), S. B., D. B. (1), M. K. wskazują na sprawstwo oskarżonego Ł. Z. (1) mimo, iż żaden z ww. świadków nie zeznał obciążające dla oskarżonego. Ś. podczas przesłuchań w ogóle nie wymieniali oskarżonego Ł. Z. (1) jako uczestniczącego w procederze, nie rozpoznawali go, twierdzili że go nie znali lub nie wiązali z lokalami położonymi w L. przy ul. (...);

3. pominięciu zeznań śwd. G., śwd. W., śwd. B., śwd. B. w zakresie, w jakim potwierdzają stanowisko oskarżonego, że nieruchomości położone w L. przy ul. (...) stanowiły lokale inwestycyjne, które oskarżony w sposób całkowicie legalny wynajmował osobom fizycznym (działając przez upoważnionego pełnomocnika) i jako właściciel nie uczestniczył w czynie zabronionym a nawet nie miał wiedzy o najemcach i sposobie korzystania z lokali, których jest właścicielem, a w konsekwencji skąd czerpana była ewentualna korzyść majątkowa;

4. uznaniu wyjaśnień oskarżonego Ł. Z. (1) za niewiarygodne w zakresie w jakim oskarżony nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wskazując konsekwentnie w toku całego postępowania, iż nie znał M. B.; nie wynajmował osobiście należących do niego lokali położonych w L. przy ul. (...); nie miał wiedzy o sposobie korzystania z wyżej wymienionych lokali przez najemców ani bezpośredniej z nimi styczności a w konsekwencji, że nie czerpał korzyści majątkowej z czynu zabronionego - mimo, że w zgromadzonym materiale dowodowym brak jest jakichkolwiek jednoznacznych dowodów, które w sposób obiektywny i przekonywujący potwierdzałyby sprawstwo oskarżonego Ł. Z.;

5. pominięciu okoliczności wynikających z wyjaśnień oskarżonej M. J. (1) i wyjaśnień oskarżonego Ł. Z. (1) oraz złożonych do akt dokumentów - pełnomocnictwa z dnia (...) r., z których wynika, że osk. Ł. Z. (2) upoważnił osk. M. J. (1) do zajmowania się jego nieruchomościami położonymi w L. przy ul. (...), w tym do ich wynajmowania, w czasie gdy przebywał w Zakładzie Karnym, i nie miał bezpośredniej styczności z osk. M. B. a zatem nie uczestniczył w wynajmie nieruchomości, nie miał wiedzy o tym, kto był najemcą jego nieruchomości i w jakim sposób najemca korzystał z lokali położonych w L. przy ul. (...);

6. pominięciu faktu, że z zarejestrowanych rozmów telefonicznych, włączonych w poczet materiału dowodowego w sprawie i uznanych przez Sąd za wiarygodny, w żadnym zakresie nie wynika sprawstwo oskarżonego Ł. Z. (1).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut z pkt 1 został już w przeważającej mierze omówiony powyżej, albowiem jest on tożsamy z zarzutami podniesionymi przez pierwszego z obrońców oskarżonego. Wszelkie kwestie dotyczące sprawstwa oskarżonego zostały już kompleksowo wyjaśnione.

Uzupełniająco podkreślić należy, że wskazani w zarzucie świadkowie nie mieli żadnego racjonalnego interesu, aby zeznawać celowo na niekorzyść oskarżonego, z kolei ich relacje wzajemnie pokrywają się ze sobą. Wszystkie wypunktowane przez obrońcę kobiety rozpoznały Ł. Z. (2) jako właściciela mieszkania, od którego wynajmowały lokal w celu świadczenia usług seksualnych. Przy czym zarówno świadek Posiadło jak i L. wprost twierdzą, że oskarżony wiedział, jaka działalność ma miejsce w jego lokalu. Co więcej, Ł. Z. (2) jest osobą karaną i wywodzącą się z przestępczego środowiska, w ramach którego łączymy go relacje towarzyskie z M. B.. Pokłosiem jego wcześniejszej przestępczej działalności również był konflikt z S. P. (1), który wchodził w skład grupy przestępczej objętej niniejszym postępowaniem (zob. wyroki skazujące k. 44 do 64 teczki osobowej Ł. Z. (1)). Bliskie kontakty ze światem przestępczym bez wątpienia zdradzają profil psychologiczny oskarżonego, który w połączeniu częściowo z wyjaśnieniami M. B., M. J. (1) oraz zeznaniami świadków w postaci kobiet K. L. (1), R. W., O. P. daje jasny obraz strony podmiotowej Ł. Z. (1), który oddawał w najem za pośrednictwem M. J. (1) swoje mieszkania. Sama współoskarżona J. w swoich wyjaśnieniach podkreślała fakt przywiązania emocjonalnego do oskarżonego i wolę udzielenia jemu wsparcia, co było genezą jej zaangażowania w przestępczy proceder polegający na ułatwianiu uprawianiu prostytucji.

Odnosząc się do pozostałych kobiet ujętych w zarzucie obrońcy tj. E. K., E. M., A. T., H. M. (1), A. O. (1), S. B., D. B. (1), M. K. - to są to dowody pośrednie, które ujawniają skalę i całokształt procederu świadczonego w lokalach, które oddał w najem oskarżony. Przy czym np. świadek T. (k. 170v zbiór C) wskazuje na znajomości pomiędzy M. B. (ps. (...)), a Ł. Z. (2), w kontekście rozmowy o wybitej szybie przez jednego z klientów. Co więcej - fakt, że oskarżonego z osobą zarządzającą działalnością przestępczą w lokalach do niego należących tj. M. B., łączyły ścisłe relacje towarzyskie jest faktem należycie udowodnionym zarówno wyjaśnieniami M. B. oraz M. J. (1), jak również zeznania świadków K. L. (1), O. P., R. W..

Jako oczywiście bezzasadne jawią się zarzuty, które mają zwalniać oskarżonego z odpowiedzialności karnej, a to z uwagi na to, że przebywał on w czasie popełnienia zarzucanego mu czynu w zakładzie karnym. Oskarżony korzystał z widzeń z M. J. (2), wymieniali się również korespondencją. Przy czym, fakt posługiwania się pełnomocnictwem przez M. J. (1), czy następnie oddanie w najem tych mieszkań "osobie fizycznej" w żaden sposób, przy uwzględnieniu całokształtu materiału dowodowego nie pozwalają na ustalenie, że oskarżony chciał wynająć mieszkania jedynie w celach inwestycyjnych. Kwestia ta została już dostatecznie wyjaśniona przez Sąd Apelacyjny i zbędne jest powielanie tej samej argumentacji - zaś konstrukcja zarzutów obrońcy de facto zmusza sąd do takiego działania. Jasno już na przestrzeni uzasadnienia dot. oskarżonego Z. wskazywano na wszelkie okoliczności oddania mieszkań w najem, że miał on świadomość jakie usługi były w nich świadczone: świadek G. jako najemca był tylko figurantem działającym na prośbę M. B., który sam wyjaśnił, że to on najął mieszkania od Z.; M. J. (1) zamieszkiwała w jednym z lokali, w którym były świadczone usługi seksualne i sprawowała nad nim pieczę, a pieniądze z wynajmu przekazywała oskarżonemu; świadkowie w postaci kobiet świadczących usługi zeznawały wprost o znajomości z Ł. Z. (2) i na temat wiedzy, że mieszkania należą do niego; oskarżonego łączyły relacje towarzyskie z M. B.. Tytułem końca należy podkreślić obrońcy, że na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jedno-znacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami do-świadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy.

Co do zarejestrowanych rozmów telefonicznych, Sąd odsyła do motywów z tabeli 3.2 powyżej, w której wyłożył, dlaczego dowód ten nie może być podstawą ustaleń faktycznych w postępowaniu odnośnie Ł. Z. (1).

Wniosek

O zmianę i uniewinnienie oskarżonego albo o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu nie mogła prowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku, ani do wydania wyroku kasatoryjnego.

3.4.

II. mającą istotny wpływ na wynik sprawy obrazę przepisów postępowania — art. 5 § 1 i 2 KPK - polegającą na rozstrzygnięciu na niekorzyść oskarżonego mimo braku choćby jednego dowodu pozwalającego na dokonanie jednoznacznego i stanowczego ustalenia sprawstwa osk. Ł. Z. (1) czy jego związku z zarzuconym czynem. Materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu przed Sądem I instancji nie wskazał dobitnie i bez wątpliwości na sprawstwo oskarżonego Ł. Z. (1), wręcz przeciwnie, potwierdzał jego wersję zdarzeń. Powyższe skutkować winno uznaniem oskarżonego za niewinnego od przypisanych mu czynów.

III. mające istotne znaczenie dla wyniku sprawy naruszenie przepisów postępowania — art. 410 KPK — poprzez nieuwzględnienie wszystkich istotnych dla wyniku sprawy okoliczności wynikających z dowodów uznanych za wiarygodne, a w szczególności faktu, że:

1. oskarżony Ł. Z. (2) w okresie od (...) r. przebywał w warunkach izolacji więziennej - w Zakładzie Karnym we W., co uniemożliwiało mu uczestniczenie w popełnianiu zarzucanego przestępstwa;

2. oskarżony Ł. Z. (2) w dniu (...) r. udzielił osk. M. J. (1) pisemnego pełnomocnictwa do zajmowania się wszelkimi sprawami związanymi z jego nieruchomościami położonymi w L. przy ul. (...) (w tym do zawierania umów najmu, pobierania czynszu i regulowania zobowiązań), wobec czego nie uczestniczył w popełnianiu czynu zabronionego a nawet nie miał wiedzy o sposobie korzystania z ww. lokali przez najemców ani bezpośredniej z nimi styczności, nie osiągał zatem korzyści majątkowej z czynu zabronionego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut z pkt II obrazy art. 5§2 k.p.k. może być uznany za skuteczny tylko wówczas, gdy zostanie wykazane, że orzekający sąd rzeczywiście miał wątpliwości i nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do stanu dowodów, gdy pewne ustalenia faktyczne zależne są od np. dania wiary lub odmówienia jej wyjaśnieniom oskarżonego czy świadków, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobody ocen wynikającej z art. 7 k.p.k. Z kolei ten zarzut został już podniesiony i to w sposób nieskuteczny, co zostało już powyżej obszernie opisane.

Co do zarzutu z pkt III to istotą art. 410 k.p.k. jest to, że Sąd ferując wyrok nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie można wydawać na części materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które je podważają. Okoliczności które podaje w zarzucie obrońca zostały uwzględnione i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2§2 k.p.k.). Jednakże przypisanie czynu oskarżonemu stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających za - równo na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wyczerpujące i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd Apelacyjny po zapoznaniu się z dowodami wskazanymi w uzasadnieniu orzeczenia tj. zeznań świadków R. W., E. K., E. M., K. L. (1), A. T., H. M. (1), A. O. (1), S. B., O. P., i M. K., jak również posiłkowo wyjaśnień M. J. (1) oraz M. B. - zaaprobował, co już szeroko było wyżej omawiane, ocenę ww. dowodów jako decydujących o sprawstwie oskarżonego. Przy czym, jego fakt przebywania w zakładzie karnym w żaden sposób nie wykluczał możliwości organizacyjnych przy oddawaniu swoich mieszkań w najem na cele przestępcze, co sam oskarżony udowodnił. Opierając się na zeznaniach świadka K. G. oraz relacjach łączących M. J. (1) z M. B. trzeba stwierdzić, że oskarżony dając pełnomocnictwo M. J. (1) do podpisania umów najmu z podstawioną przez M. B. osobą, chciał stworzyć jedynie pozory wynajęcia jego mieszkań w sposób zgodny z prawem i na cele mieszkaniowe, co miało go ekskulpować.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.5.

IV. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na:

1. niezasadnym uznaniu, iż oskarżony Ł. Z. (2) popełnił zarzucane mu przestępstwo, na co wskazywać miały rzekomo zeznania świadków (R. W., E. K., E. M., K. L. (1), A. T., H. M. (1), A. O. (1), S. B., D. B. (1), M. K.), w sytuacji gdy całokształt okoliczności stanu faktycznego i prawidłowa ocena zebranych dowodów winna prowadzić do wniosku, że Ł. Z. (2) nie działał wspólnie i w porozumieniu z osk. M. J. (1), nie udostępniał lokali położonych w L. przy ul. (...) M. B., nie miał wiedzy o sposobie korzystania z wyżej wymienionych lokali, nie znał osobiście najemców ani nie miał bezpośredniej z nimi styczności a zatem nie ułatwiał uprawiania prostytucji, nie czerpał korzyści majątkowej z uprawiania prostytucji ani nie uczynił sobie z popełniania tego przestępstwa stałego źródła dochodu;

2. chybionym i całkowicie bezpodstawnym uznaniu przez Sąd I instancji, że oskarżony Ł. Z. (2) udostępniał należące do niego lokale mieszkalne położone w L. przy ul. (...) M. B. a to w celu uprawiania przez wskazane kobiety prostytucji i pobierając miesięczne należności z tytułu udostępniania mieszkań, gdy tymczasem materiał dowodowy zebrany w sprawie wskazuje, że w okresie objętym aktem oskarżenia Ł. Z. (2) przebywał w Zakładzie Karnym a do zarządzania (w tym zawierania umów najmu) opisanymi wyżej nieruchomościami upoważnił p. M. J. (1), nie znał M. B., nie miał kontaktu z najemcami lokali ani wiedzy o sposobie korzystania z nieruchomości a zatem nie sposób przypisać mu w jakimkolwiek zakresie zachowania zabronionego ustawą;

3. wadliwym przyjęciu przez Sąd Okręgowy, iż oskarżony czerpał korzyść majątkową z uprawiania prostytucji i uczynił sobie z tego przestępstwa stałe źródło dochodu, podczas gdy udowodniony brak działania, zaangażowania i wiedzy Ł. Z. (1) o sposobie korzystania z nieruchomości w L. przy ul. (...) nakazuje przyjąć, iż ewentualny dochód oskarżonego pochodził z legalnie prowadzonego najmu nieruchomości a więc swoim zachowaniem oskarżony nie wypełnił znamion żadnego czynu zabronionego.

V. rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary, którą uznać należy - wbrew art. 53 KK - za zbyt dolegliwą i przekraczającą stopień winy. Sąd I instancji nie rozważył w sposób szeroki i kompleksowy okoliczności podmiotowych dotyczących oskarżonego a w szczególności jego właściwości i warunków osobistych (wiek, osoby będące na jego utrzymaniu) a także jego skrajnie marginalnego połączenia z procederem ułatwiania uprawiania prostytucji, wynikającego wyłącznie z faktu posiadania prawa własności nieruchomości położonych w L. przy ul. (...).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Błąd w ustaleniach faktycznych z zarzutu IV jest uchybieniem następczym w stosunku do wadliwe dokonanej przez sąd orzekający oceny całokształty materiału dowodowego. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w rozumieniu art. 438 pkt 3 k.p.k. tylko wówczas jest słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający w okolicznościach ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Nawet bowiem możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może uzasadniać wniosku o dokonaniu przez sąd błędnych ustaleń faktycznych. Wobec poczynionej przez Sąd Okręgowy prawidłowej co do zasady oceny dowodów, nie można było uznać tego zarzutu.

Pierwszorzędnie co do zarzutu z pkt V należy obrońcy naświetlić sprzeczność jaką zawarł w swoich zarzutach, a przecież efektywność środka odwoławczego w pewnej mierze pozostaje pochodną racjonalnej i logicznej konstrukcji zarzutów. Zupełnie nielogiczne wydają się wywody obrońcy mające przekonać Sąd Apelacyjny o niewinności oskarżonego, kiedy to obrońca stawia końcowo zarzut rażącej niewspółmierności kary, co oznacza, że nie wyklucza on winy oskarżonego. Przechodząc jednak do meritum w tej mierze główną okolicznością obciążającą oskarżonego była jego uprzednia karalność i sposób działania polegający na zaangażowaniu do współsprawstwa osoby, która wykazywała zależność emocjonalną od oskarżonego (zob. np. wyjaśnienia oskarżonego k. 3892). Z kolei, cały przestępny czyn był popełniony w czasie trwania kary izolacyjnej wobec oskarżonego, co tylko świadczy o jego głęboko ugruntowanej demoralizacji. Zresztą wyroki skazujące obecne w teczce osobowej oskarżonego sięgają lat 90, co tylko pokazuje, że jego linia życia skupia się wokół konfliktów z prawem. Z uwagi na powyższe Sąd Apelacyjny w pełni zaaprobował karę izolacyjną w wysokości roku pozbawienia wolności.

Wniosek

I. zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego Ł. Z. (1) od zarzucanego mu czynu;

ewentualnie o:

II. uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie dotyczącym oskarżonego Ł. Z. (1) i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutów apelacyjnych Sąd nie uwzględnił wniosków obrońcy, jednakże wniosek o zmianę wyroku został uwzględniony w części, w której zasadnie inny z obrońców oskarżonego podniósł zarzut odnośnie obrazy art. 45 §1 k.k.

3.6.

DOTYCZY R. M. (1):

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść zapadłego w sprawie wyroku, polegający w szczególności na:

a) całkowicie chybionym i pozbawionym jakichkolwiek podstaw, tak prawnych, jak i faktycznych uznaniu, iż oskarżony R. M. (1) swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przypisanego mu aktualnie czynu zabronionego wskazanego w punkcie XLIX aktu oskarżenia skodyfikowanego w treści art. 258 §1 k.k., a przybierającego postać udziału oskarżonego, w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu popełnienie przestępstw polegających na nakłanianiu do uprawiania prostytucji, ułatwianiu jej popełnienia i czerpania korzyści majątkowych z uprawiania prostytucji, a na co wskazywać ma, w sposób jednoznaczny, rzekomo, zebrany w sprawie materiał dowodowy, gdy tymczasem całokształt okoliczności stanu faktycznego niniejszej sprawy oraz przeprowadzone dowody nie wskazują, jakkolwiek na udział oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej oraz jakąkolwiek świadomość oskarżonego przestępczego procederu; zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje, jakkolwiek, na konieczne i niezbędne dla przypisania przedmiotowego czynu zabronionego elementy takie jak poziom zorganizowania grupy, kierownictwo, podział funkcji i ról, wykonywanie poleceń, zadań, udział w planowaniu, obmyślaniu sposobów działania, bezpośredni udział w ich popełnieniu oraz innych zachowań, które mogłyby przesądzać, iż mamy do czynienia ze współsprawstwem osób powiązanych porozumieniem;

b) wadliwym przez Sąd i niepotwierdzonym żadnymi w sprawie okolicznościami i dowodami przyjęciu, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przypisanego mu aktualnie czynu zabronionego określonego w punkcie L. aktu oskarżenia, stypizowanego w treści art. 204§2 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k., a polegającego na tym, iż w ramach zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez P. K., wspólnie i w porozumieniu z M. S. (2), R. Z., P. P. (2), R. S. (1) i innymi dotychczas nieustalonymi osobami, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w klubie (...) w B. ułatwiał uprawianie prostytucji oraz czerpał korzyści majątkowe z uprawiania prostytucji przez M. Ś. (2), I. P. (1), O. S. (1), J. M. (1), czyniąc sobie z popełniania tego przestępstwa stałe źródło dochodu i osiągając korzyść majątkową w łącznej kwocie co najmniej 34.000 zł, gdy tymczasem właśnie to zebrany w sprawie materiał dowodowy, w tym przede wszystkim zeznania przesłuchanych w toku postępowania świadków, w szczególności wskazanych w treści zarzutu postawionego oskarżonemu, kobiet, którzy na żadnym w zasadzie etapie postępowania nie wskazali na osobę R. M. (1), nawet go nie rozpoznając, a także brak dokładnego określenia, nie wskazują, jakkolwiek na osobę oskarżonego R. M. (1), który miałby dopuścić się przypisanego mu aktualnie czynu zabronionego, i to również wspólnie i w porozumieniu ze wskazanymi w oskarżeniu współoskarżonymi, a w konsekwencji winno to w zasadzie nie ulegać żadnym w tym zakresie wątpliwościom, iż oskarżony R. M. (1) swoim zachowaniem nie wypełnił znamion, jakiegokolwiek czynu zabronionego treścią ustawy;

c) chybionym przez Sąd uznaniu, iż oskarżony R. M. (1) swoim zachowaniem ułatwiał M. Ś. (2), I. P. (1), O. S. (1), J. M. (1) uprawianie prostytucji, gdy tymczasem wobec braku jakiegokolwiek w zasadzie wskazania przez Sąd, na czym polegać miałoby owo ułatwianie przez oskarżonego popełnienie czynu zabronionego (tym bardziej, iż, a co bezsprzeczne, oskarżony nie wynajmował kobietom lokali mieszkalnych), a także wobec braku wskazania, przez jakiegokolwiek w zasadzie świadka, na osobę oskarżonego R. M. (1), nie sposób jakkolwiek przypisać jakiekolwiek w tym zakresie, karalnego zachowania, oskarżonemu R. M. (1);

d) wadliwy przez Sąd przyjęciu, iż oskarżony R. M. (1) działał wspólnie i w porozumieniu z M. S. (2), R. Z., P. P. (2), R. S. (1) i innymi dotychczas nieustalonymi osobami, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje, jakkolwiek na jakiekolwiek czynienie przez wyżej wymienionych, z oskarżonym R. M. (1), ustaleń, planów, co do popełniania czynów zabronionych, a przeważająca część zdarzeń stanowiąca podstawę skierowanego przeciwko mojemu M. oskarżenia odbywała się bez jakiegokolwiek jego, najmniejszego nawet udziału;

e) chybionym przez Sąd uznaniu, iż oskarżony R. M. (1) z popełnienia przypisanych mu zaskarżonym aktualnie wyrokiem czynów zabronionych uzyskał korzyść majątkową w kwocie, co najmniej 34.000 zł, gdy tymczasem przedmiotowa kwota, jako niepotwierdzona, żadnymi w zasadzie dowodami, i okolicznościami (nieprzywołanymi, nawet w najmniejszym stopniu przez Sąd), jawi się jako jedynie wysoce gołosłowna i w pełni dowolna, a w konsekwencji, nie może stanowić elementu stanu faktycznego niniejszej sprawy;

f. wadliwym stwierdzeniu, że dowody zgromadzone w aktach sprawy, w tym przede wszystkim zeznania świadków, przesłuchanych w toku postępowania, przemawiają jednoznacznie za bezkrytycznym przyjęciem, że w zakresie analizowanych czynów, które to w konsekwencji, przypisano oskarżonemu, działał on umyślnie, i swoim zamiarem przy tym obejmował wszystkie znamiona przypisanych mu przestępstw, gdy tymczasem żaden z przesłuchanych w sprawie świadków i współoskarżonych nie wskazuje na osobę R. M. (1), jako winnego zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przypomnienia wymaga w tym miejscu, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, skutkujący wpływem na treść rozstrzygnięcia jest trafny wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania oraz gdy błąd ten mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. W razie oparcia skargi na zarzutach mieszanych, to jest twierdzeniu odpowiadającym kilku podstawom odwoławczym, jako podstawę odwołania należy powoływać zarzut tzw. pierwotny, a nie wtórny, stanowiący pochodną usterki pierwotnej. Nieodpowiednie jest bowiem powoływanie kilku zarzutów, gdy jeden z nich jest konsekwencją innego bądź gdy zarzuty te wzajemnie się wykluczają. Skoro apelacja w badanej sprawie w dalszych punktach zarzuca obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść orzeczenia, to błąd ustaleń faktycznych jest pochodną owej usterki, bo jeden zarzut powoduje kolejne, aż po niesprawiedliwość wyroku. Przyjmowanie za podstawę apelacji wszystkich przyczyn odwoławczych jest zbędne, bo wystarcza przyjąć jedną z nich, tj. pierwotną przyczynę. Stwierdzenie jej spowoduje uwzględnienie apelacji i przeciwnie: oddalenie zarzutu pierwotnego spowoduje pominięcie rozważań odnośnie do zarzutów wtórnych. Już sama analiza treści powyższego zarzutu świadczy o tym, że de facto odnosi się do pierwotnego naruszenia prawa procesowego związanego z wadliwą oceną dowodów, która się sprowadzała do ustalenia znamion strony przedmiotowej jak i podmiotowej przypisanych oskarżonemu przestępstw. Przy czym powyższe rozbudowane zarzuty związane z ustaleniami faktycznymi pokrywają się niemalże całościowo z umiejscowionym poniżej zarzutem naruszenia prawa procesowego. Stąd też Sąd Apelacyjny postanowił odnieść się do nich łącznie pod poniższym zarzutem pierwotnym.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.7.

2. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zapadłego dotychczas w sprawie orzeczenia, ti:

a) naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. - poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, polegające w szczególności na:

• błędnym i całkowicie bezpodstawnym przyjęciu, że zarówno sprawstwo, jak i wina oskarżonego R. M. (1), w odniesieniu do zarzucanych mu czynów zabronionych, nie budzą wątpliwości, w sytuacji gdy, wśród zgromadzonych w przedmiotowej sprawie dowodów, nie tylko brak jest takich, które to obiektywnie i w sposób jednoznaczny wskazywałby na to, że oskarżony, tak, działał w zorganizowanej grupie przestępczej ze wskazanymi w akcie oskarżenia osobami, wspólnie i w porozumieniu z nimi ułatwiał uprawianie prostytucji oraz czerpał korzyści majątkowe z uprawiania prostytucji przez konkretnie wskazane w orzeczeniu kobiety - tj. M. Ś. (2), I. P. (1), O. S. (1), J. M. (1), czyniąc sobie z popełnienia tego przestępstwa stałe źródło dochodu i osiągnął z tego tytułu zysk w kwocie, co najmniej 34.000 zł, gdy tymczasem zebrany w sprawie materiał dowodowy to właśnie nie wskazuje, tak na winę, jak i sprawstwo mojego Mocodawcy za przypisane mu aktualnie czyny zabronione (żaden z przesłuchanych w sprawie świadków- w szczególności szczegółowo wymienionych kobiet, jakim oskarżony miał ułatwiać uprawianie prostytucji, a także współoskarżonych, nie wskazał na oskarżonego jako winnego zarzucanych mu czynów; świadkowie nie rozpoznali oskarżonego, nie wskazali jego imienia i nazwiska, nie znali go; w sprawie brak również jakichkolwiek dowodów mających potwierdzać kwotę uzyskaną, rzekomo, przez oskarżonego z przestępstwa - kwota jest jedynie gołosłowna, w pełni dowolna i niczym niepotwierdzona)

• pozbawionej jakichkolwiek podstaw odmowie przez Sąd wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego R. M. (1) oraz pozostałych współoskarżonych, w szczególności w zakresie roli oskarżonego R. M. (1) w klubie (...) (barman), wynajmowania przez oskarżonych, jedynie, lokali mieszkalnych osobom trzecim, bez jakiejkolwiek wiedzy o ich przeznaczeniu, mających stanowić, w ocenie Sądu, zaś jedynie przyjętą przez oskarżonego linię obrony, gdy tymczasem, wobec faktu, iż wyjaśnienia oskarżonych, korelujące, w pełni, z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym, zeznaniami świadków (którzy wskazywali na fakt braku wiedzy oskarżonych o świadczeniu przez kobiety, w wynajmowanych mieszkaniach, usług seksualnych), winno nie ulegać w zasadzie żadnym wątpliwościom, iż przedstawiona przez oskarżonych, wersja wydarzeń jawi się jako odpowiadająca okolicznościom stanu faktycznego i w pełni wiarygodna;

• całkowitym pominięciu przez Sąd, i to mimo przyznania prymatu wiarygodności temu dowodowi, treści zeznań przesłuchanych w toku postępowania świadków, w tym, w szczególności M. Ś. (2), I. P. (1), O. S. (1), J. M. (1), którym to oskarżony miał ułatwiać uprawianie prostytucji, w szczególności, w zakresie, w jakim wskazują one na brak jakiejkolwiek znajomości z osobą R. M. (1), gdy tymczasem zeznania niniejszych osób, jako bezsprzecznie powiązanych z przypisanymi mojemu M. czynami zabronionymi, winny zostać, w tym zakresie, przez Sąd, w sposób wnikliwy zweryfikowane i uwzględnione przy ustalaniu prawidłowego całokształtu okoliczności stanu faktycznego przedmiotowej sprawy i wydawaniu rozstrzygnięcia w sprawie;

• niczym nieuzasadnionym i pozbawionym jakichkolwiek podstaw pominięciu przeprowadzenia dowodu z przesłuchania w charakterze świadków - I. K. i M. C., i to mimo zgłaszanych w tym względzie przez obrońców oskarżonych wniosków dowodowych, gdy tymczasem przedmiotowy dowód, jako bezsprzecznie istotny dla prawidłowego wydania rozstrzygnięcia w sprawie, i ustalenia, w sposób prawidłowy całokształtu okoliczności stanu faktycznego niniejszej sprawy, winien zostać przez Sąd uwzględniony i wnikliwie zweryfikowany;

b) naruszenie art. 5§2 k.p.k. wskutek rozstrzygnięcia na niekorzyść oskarżonego R. M. (1) wątpliwości, których nie udało się usunąć w toku postępowania dowodowego przeprowadzonego w niniejszej sprawie, a co odzwierciedla aktualnie, przede wszystkim, wyrok skazujący Sądu meriti, w sytuacji gdy, w związku z brakiem wystarczającego materiału dowodowego przesądzającego w sposób jednoznaczny, że doszło do naruszenia prawa, na skutek działań podjętych bezpośrednio przez mego M., i to w takiej sytuacji, niewątpliwie w zestawieniu i w świetle pozostałych dowodów, nie sposób, uznać mojego Mocodawcę, za winnego przypisanych mu czynów zabronionych;

c) naruszenie art. 424§2 k.p.k. w zw. z art. 2§2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k.i w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie przez Sąd meńti ustaleń faktycznych w sposób jedynie pragmatyczny, jakkolwiek nieuwzględniający przy tym okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego R. M. (1), i to, na każdej, zarzucanej w tym względzie płaszczyźnie, a co w konsekwencji, przełożyło się na treść zapadłego w sprawie, kwestionowanego aktualnie orzeczenia, podczas gdy, w świetle obowiązujących w tym zakresie norm prawnych, niewątpliwym w zasadzie jest, że obowiązkiem Sądu rozpoznającego sprawę, jest, przede wszystkim, dążenie do dokonania takiego wyjaśnienia sprawy, a to w oparciu o wszystkie przeprowadzone w toku sprawy dowody, aby stworzyć wyłącznie miarodajną podstawę dla ukształtowania przekonania o ewentualnym sprawstwie, winie i odpowiedzialności oskarżonego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa procesowego odnośnie oceny dowodów w kontekście sprawstwa R. M. (1) należy na początku, w celu skonkretyzowania procesu dowodzenia, który sąd przeprowadził na okoliczność sprawstwa oskarżonego - jasno zarysować znamiona zarzucanych czynów - tj. działania w zorganizowanej grupie przestępczej oraz ułatwiania prostytucji.

Po pierwsze - zorganizowaną grupę przestępczą określa się jako ugrupowanie co najmniej trzech osób, mające na celu popełnienie przestępstw. Przestępstwo z art. 258§1 k.k. może być popełnione także z zamiarem ewentualnym. Nie jest konieczna wiedza o szczegółach organizacji grupy, znajomość wszystkich osób ją tworzących czy mechanizmów funkcjonowania. Wystarczy gotowość sprawcy do spełnienia zadań służących grupie, której świadomość istnienia ma sprawca. Obocznie też można wskazać, że przestępstwo to jest również przestępstwem formalnym, co znaczy, że do wypełnienia jego znamion wystarcza sama bierna przynależność, bez popełniania czynów zabronionych.

Po drugie - W art. 204§1 zostały opisane znamiona stręczycielstwa i kuplerstwa. Przez kuplerstwo należy rozumieć ułatwianie innej osobie uprawiania prostytucji z wyjątkiem szczególnej postaci stręczycielstwa polegającej na ułatwianiu procederu prostytuowania się przez pośredniczenie w kontaktach z klientami (tak M. Rodzynkiewicz [w:] Kodeks karny..., red. A. Zoll, s. 697, tezy 7 i 8 do art. 204). Ułatwianie uprawiania prostytucji polega na zachowaniu sprawcy, obiektywnie rzecz biorąc, umożliwiającym lub upraszczającym innej osobie trudnienie się tym procederem. Znamię to należy co do zasady rozumieć tak samo jak ułatwianie na gruncie art. 18 § 3 k.k. W szczególności ułatwianie uprawiania prostytucji może przybrać formę tzw. pomocnictwa fizycznego (np. przez udostępnianie pomieszczenia czy środka przewozu) lub psychicznego (np. przez dostarczanie rady lub informacji). Utwierdzanie innej osoby w istniejącym już u niej zamiarze uprawiania prostytucji może być uznane za formę pomocnictwa psychicznego i rodzić odpowiedzialność za kuplerstwo.

Sąd Okręgowy przypisując sprawstwo oskarżonego za ww. dwa czyny oparł się m.in. na dowodach w postaci dowodów z kontroli operacyjnej R. 1 i 6, które ujawniły relacje oskarżonego z P. K. - zob. np. komunikat nr 1 str. 8, komunikat nr 2 i 6 str. 3, R. 1. Już choćby z przywołanych rozmów jasno można zinterpretować rolę oskarżonego w przestępczej grupie, który relacjonuje ile klientów danego dnia odwiedziło, pyta się o przyjście do pracy do klubu, pyta się jakie ma ustalić ceny za usługi seksualne Podkreślić należy, że w toku kontroli operacyjnej zarządzonej wobec P. K., Sąd Okręgowy w P. dnia (...) r. sygn.(...) (co do R. 6) oraz (...) (...) (co do R. 1) wydał stosowane postanowienia, które zezwoliły na wykorzystaniu tych informacji w postępowaniu karnym również w stosunku do osoby R. M. (1) (kontrola następcza), co odbyło się w oparciu o art. 19 ust. 15 c ustawy z 6 kwietnia 1990 o Policji [Dz.U. z 2020 r., poz. 360 j.t.], w którym wskazano: ,, Jeżeli w wyniku stosowania kontroli operacyjnej uzyskano dowód popełnienia przestępstwa lub przestępstwa skarbowego, w stosunku do którego można zarządzić kontrolę operacyjną, popełnionego przez osobę, wobec której była stosowana kontrola operacyjna, innego niż objęte zarządzeniem kontroli operacyjnej, albo popełnionego przez inną osobę, o zgodzie na jego wykorzystanie w postępowaniu karnym orzeka postanowieniem sąd, który zarządził kontrolę operacyjną albo wyraził na nią zgodę w trybie określonym w ust. 3, na wniosek prokuratora, o którym mowa w ust. 1”. To rozwiązanie prawne weszło w życie 11 czerwca 2011 r., na mocy ustawy z 4 lutego 2011 r. o zmianie ustawy- Kodeksu postępowania karnego i niektórych innych ustaw {Dz.U. z 2011 r., nr 5, poz. 273]. W tym miejscu należy odwołać się do uwag odnoszących się do losu procesowego i dowodowego dowodów uzyskanych w przedmiotowej sprawie oraz ich rodzaju, co szeroko omówiono w pkt. 3.1 dotyczącego obrońcy oskarżonego M. S. (1), co nie wymaga powielana.

Posiłkowym dowodem, obciążającym oskarżonego jest dowód z pomówienia - tj. wyjaśnień P. P. (1), który w sprawie przyznał się do winy i złożył wniosek o dobrowolne poddanie się karze. Oskarżony w sposób obszerny wyjaśnił, że P. K. był osobą stojącą na czele grupy i trudnił się zatrudnianiem kobiet w celu uprawiania prostytucji, podawał również, że odwiedzał zarówno kierownika grupy P. K. oraz właśnie ówcześnie poznał R. M. (1), który był w towarzystwie (...) (k. 54 teczki osobowej P. P. (1)). Przy czym, w tym miejscu także nie bez znaczenia jest okoliczność, że zatrzymanie oskarżonego nastąpiło właśnie w agencji towarzyskiej (...), w której obecne były także 3 kobiety uprawiające prostytucje (protokół przeszukania k 17 teczki osobowej R. M. (1)). Zasady logiki nakazują twierdzić, że oskarżony będąc sam z kobietami w owym lokalu będącym agencją towarzyską sprawował nad nim [nad nimi] pieczę, mając przy tym na względzie jego powiązania nie tylko towarzyskie z P. K., który odpowiedzialny był za prowadzenie całej grupy. Powszechnie znanym faktem jest to, że w tego typu miejscach jest osoba odpowiedzialna za sprawowanie bieżącej pieczy nad lokalem, sprzedażą napojów alkoholowych oraz ochroną ,,pracujących” tam kobiet. Przy czym, lokal, w którym oskarżony pełnił funkcję "barmana" (jak to wskazał Sąd Okręgowy w ustaleniach faktycznych) bynajmniej nie był lokalem, który służył do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych, co sugeruje obrońca w zarzucie, lecz jego oględziny jasno pokazują, że był on typową agencją towarzyską przystosowaną do świadczenia w niej usług seksualnych (protokół oględzin lokalu). Na marginesie, można wskazać, że R. M. (1) zatrzymany na gorącym uczynku w agencji towarzyskiej w czasie zatrzymania sam wskazał klucz do zamykania lokalu (k. 16 teczki osobowej), co wskazuje że był on osobą dozorującą cały lokal. Wyjaśnienia w zakresie w jakim oskarżony podaje, że w agencji towarzyskiej (...) znalazł się przypadkowo należy uznać za niewiarygodne. Z kolei, podczas przeszukania lokalu, w którym przebywał oskarżony znaleziono kartkę z zapiskami odnośnie sprzedawanego alkoholu i godzinami (k. 201 t. I w zw. z k. 21 teczki osobowej R. M. (1)) - co potwierdza rolę jaką oskarżony pełnił w lokalu S., a takie zapiski nie mają przypadkowego charakteru, służą zaś do wykazania ,,szefowi” jak interes tego typu prosperuje, jakie dochody generuje, choćby po to aby główny beneficjent tego typu działalności, miał pełną wiedzę ile na tym zarabia, aby nie być oszukanym przez prostytutki lub osoby, które wykonują często jego polecenia, których wykonanie służy funkcjonowaniu agencji towarzyskiej. O zapiskach tego typu wyjaśniał też P. P. (1) - w ten sposób członkowie grupy rozliczali się z P. K. (k.54a teczki osobowej P. P. (1)). Ponadto, znamienny i w pełni wiarygodny co do roli oskarżonego M. w ww. lokalu jest dowód z zeznań M. Ś. (1), która w sposób jasny i klarowny zeznała, że R. M. (1) przebywał w agencji towarzyskiej S. jako ochrona pracujących tam dziewczyn (k. 159v teczka zbiór C). Tak samo zeznała również K. S. (k. 3410 t. XVIII), która również wprost wskazała oskarżonego M. jako ochroniarza z agencji towarzyskiej (...).

Zarzut w jakim obrońca naświetla wybitną lapidarność uzasadnienia Sądu I instancji jest częściowo trafny, stąd też Sąd Apelacyjny miał wysoce utrudnioną kontrolę odwoławczą, albowiem zmuszony był z nadzwyczajnym zaangażowaniem analizować dowody zgromadzone sprawie, które w sposób bardzo zwięzły wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, czego nie uczynił rzeczywiście na właściwym poziomie profesjonalnym sąd I instancji. Zwięzłość ta co prawda balansuje na granicy lakoniczności i dostatecznego poziomu merytorycznego, jednakże w ocenie Sądu Apelacyjnego minimalne standardy zostały zachowane. Inna sprawa - lakoniczność uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji nie stanowi podstawy do przeprowadzenia na nowo przewodu w całości przed sądem pierwszej instancji i nie może być podstawą do uchylenia przez sąd odwoławczy zaskarżonego apelacją wyroku sądu pierwszej instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Nie można wprawdzie uchylić wyroku z tego powodu, że jego pisemne uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k., jednakże braki w uzasadnieniu nadal mogą wskazywać, że w procesie wyrokowania lub na etapie gromadzenia dowodów doszło do uchybień, które świadczą o takim stopniu wadliwości wyroku, który powoduje konieczność jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji; wymaga to jednak wyeksponowania innych jeszcze uchybień, które zostaną powiązane z treścią uzasadnienia wyroku dla wzmocnienia argumentacji w zakresie jego wadliwości, w szczególności (i najczęściej) w zakresie naruszenia reguł procesowych z art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. (wyrok z dnia (...) r. Sądu Apelacyjnego w G. (...),). Tych uchybień jednak na gruncie niniejszej sprawy nie można stwierdzić, co jasno wskazują dowody obciążające oskarżonego, które Sąd Apelacyjny wnikliwie przeanalizował i wyżej opisał.

Odnośnie braku przeprowadzenia bezpośrednio dowodu z zeznań I. K. oraz M. C., to nie sposób zrozumieć ten zarzut obrońcy, kiedy to zeznania tych świadków nie są podstawą ustalenia odpowiedzialności karnej jego mandanta. Nadto, Sąd Apelacyjny po zapoznaniu się z tymi zeznaniami nie doszedł do przekonania, żeby miały one doniosły charakter dla ustalenia sprawstwa R. M. (1). Co więcej, I. K. zeznawała o uciążliwości lokalu naprzeciwko, którego mieszka i jasno nakreśliła, że prowadzona w nim była agencja towarzyska - nadto rozpoznała na tablicy poglądowej P. K., z kolei M. C. zamieszkiwała również sąsiadujący lokal, jednakże jej zeznania nic nie wniosły do sprawy. Nie sposób zrozumieć celowości wskazywania na te zeznania przez obrońcę i jakie okoliczności mogłyby być wyjaśnione przez tych świadków przy bezpośrednim przesłuchaniu ich przed sądem w kontekście sprawstwa R. M. (1). Obocznie należy wskazać, że Kodeks postępowania karnego przewiduje możliwość rezygnacji z przeprowadzenia dowodu pierwotnego z zeznań świadka na rzecz korzystania w tym zakresie z dowodu pochodnego. Jeżeli świadek przebywa za granicą lub nie można mu było doręczyć wezwania, albo nie stawił się z powodu niedających się usunąć przeszkód, wolno odczytać w odpowiednim zakresie protokoły złożonych poprzednio przez niego zeznań w postępowaniu przygotowawczym lub przed sądem w tej lub w innej sprawie albo w innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę (art. 391§1 k.p.k.).

Co do zeznań świadków świadków M. Ś. (2), I. P. (1), O. S. (1), J. M. (1) to nie ulega wątpliwości, że ostatnia trójka została zastana w agencji towarzyskiej w towarzystwie oskarżonego "na gorącym uczynku". Wynika to z ich zeznań, protokołu zatrzymania oskarżonego, przeszukania i oględzin lokalu (...) oraz notatki służbowej k. 16. Relacje tych świadków I. P., O. S. i J. M. są wysoce chwiejne, tworzą one wersję zdarzeń mającą na celu maskować przestępczy proceder, która stoi nie tylko w sprzeczności z protokołem oględzin lokalu, przeszukania (u jednej z kobiet zabezpieczono paczkę 10 prezerwatyw i żel nawilżający), ale też ze szczerymi zeznaniami M. Ś. (1) (k. 152 teczki zbiór C), która jasno wskazuje, że lokal znajdujący się B. to była agencja towarzyska, w której były świadczone usługi seksualne pod kierownictwem P. K.. Słuszna i zgodna z zasadami logiki była zatem była ocena dowodów prowadząca do ustaleń faktycznych sądu, że ww. kobietom oskarżony ułatwiał uprawienie prostytucji skoro funkcją oskarżonego była ochrona i sprawowanie pieczy nad lokalem pod nieobecność P. K., zaś ww. kobiety świadczyły w lokalu tym usługi seksualne. Z kolei, naruszenie art. 5§2 k.p.k. możliwe jest wyłącznie w sytuacji, gdy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec niemożności ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Natomiast gdy pewne ustalenia faktyczne zależne są od np. dania wiary lub odmówienia jej wyjaśnieniom oskarżonego czy świadków, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo. Jednocześnie w ocenie Sądu Apelacyjnego ocena dowodów była przeprowadzono prawidłowo i zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania.

Niezależnie od powyższego, Sąd Apelacyjny uznał za zasadne zakwestionowaną wysokość orzeczonego w sprawie przepadku korzyści uzyskanej z przestępstwa, co znajduje wyraz w pkt 1 lit cc wyroku. Sąd Apelacyjny zmuszony był uchylić w całości przepadek orzeczony wobec tego oskarżonego, albowiem brak jest jakichkolwiek dowodów lub choćby zezwalających na czynienie ustaleń faktycznych poszlak, że pieniądze, które były oddawane przez kobiety świadczące usługi w lokalu w B. trafiały również do oskarżonego, a tak to w jakiej części. Żadnych precyzyjnych wniosków też nie można wywieść z kartki z odręcznymi notatkami zabezpieczonej w agencji towarzyskiej (...). Z całą pewnością, zważając też na zeznania M. Ś. (1) pracującej w tym lokalu, korzyści z tej działalności czerpał bezpośrednio P. K. jako kierownik grupy, z pewnością dzielił się zyskami z osobami, które wykonywały jego polecenia, których wykonywanie służyło działalności tej grupy, zwłaszcza w kontekście realizacji celu w postaci czerpania zysków z cudzego nierządu. Nie ma przy tym żadnych miarodajnych i obiektywnych informacji, z których wynikałoby, w jaki sposób dokonywał on następczych rozliczeń z członkami tej zorganizowanej grupy przestępczej, a doświadczenie życiowe [oraz zawodowe] podpowiada, że z pewnością taki podział nie miał równego charakteru, z racji dominującej pozycji w tej grupie oskarżonego P. K.. W konsekwencji, taki przepadek, orzeczony w oparciu o art. 45§1 k.k., musi obciążać tego oskarżonego, a ewentualne rozliczenia wewnętrze tej grupy, pomiędzy jego członkami, nie są w zainteresowaniu wymiaru sprawiedliwości. Z kolei, przepadek korzyści majątkowej albo jej równowartości orzeka się wobec współsprawców przestępstwa w częściach, w jakich według dokonanych ustaleń faktycznych osiągnięta wspólnie korzyść majątkowa im przypadła. Nie ma wątpliwości, że korzyść ta przypadała najpierw P. K. i w związku z tym w sprawie oskarżonego M. nie można ustalić choćby pośrednio, jaka część przypadała jemu z korzyści uzyskanych z tytułu sprawowania pieczy nad lokalem (...). Istoty środka karnego w postaci przepadku korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa albo jej równowartości nie można sprowadzać do nałożenia na sprawcę obowiązku zapłaty określonej sumy pieniężnej, bez ustalenia, że sprawca dysponował konkretnymi wartościami. Stąd też w tym zakresie ten środek karny wobec oskarżonego został uchylony.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.8.

na podstawie art. 427§2 k.p.k. w zw. z art. 438§4 k.p.k.- rażąca niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu R. M. (1), w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czynu, oraz samej winy oskarżonego w zakresie przypisanych mu przestępstw, co aktualnie w takim stanie rzeczy, wymierzoną wobec niego karę czyni jako zbyt surową, oraz nadmiernie dolegliwą - a to poprzez naruszenie art. 53§1 k.k. - wobec zastosowania przez Sąd a quo w stosunku do oskarżonego kary, nie rozważającej w sposób kompleksowy, obowiązujących w tym zakresie dyrektyw, w tym w szczególności właściwości i warunków osobistych oskarżonego, jego zachowania w toku postępowania, a zwłaszcza dotychczasową niekaralność oskarżonego R. M. (1) i tym samym, wymierzenie mu kary, która zdecydowanie, znacznie przekracza stopień winy oskarżonego i nie uwzględnia przy tym jakkolwiek stopnia społecznej szkodliwości czynu - czyniąc wymierzoną, karę jako niesprawiedliwą i niewątpliwie, nadmiernie dolegliwą.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten się jawi bezzasadny w stopni oczywistym. Pierwszorzędnie, czego zdaje się nie dostrzegać obrońca, wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonego zostało warunkowo zawieszone na 4 letni okres próby. Zastosowanie tej instytucji jest właśnie wynikiem niekaralności oskarżonego, co w innym wypadku nie byłoby możliwe. W dodatku kara łączna pozbawienia wolności została wymierzona w wyniku zastosowanej zasady całkowitej absorbcji czyli kara 6 miesięcy pozbawienia wolności (pkt 62) i 1 roku pozbawienia wolności (pkt 63) zostały sprowadzone do kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności (pkt 64). Z kolei kara grzywny została całkowicie wobec tego oskarżonego wykonana z uwagi na zaliczony na jej poczet okres tymczasowego aresztowania (pkt 67). Inną sprawa, która jest poza kognicją sądu orzekającego, to fakt, że okres tymczasowego aresztowania oskarżonego w sprawie był nadmierny, co już winno zostać kompensowane w odrębnym postępowaniu.

Wniosek

1. zmianę zaskarżonego apelacją wyroku, w części dot. mojego M., poprzez uniewinnienie oskarżonego R. M. (1) od przypisanych mu wyrokiem czynów;

2. obciążenie Skarbu Państwa kosztami sądowymi w zakresie dotyczącym uniewinnienia oskarżonego od przypisanych mu przestępstw;

dodatkowo, ewentualnie - w razie nieuwzględnienia wniosków obrońcy z pkt. 1, oraz spełnienia, w ocenie Sadu rozpoznającego niniejszy środek zaskarżenia, właściwych ku temu przesłanek, w tym potrzebę przeprowadzenia kompleksowego postępowania dowodowego, wnoszę o:

3. uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej mojego M., i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd spośród zarzutów obrońcy jedynie uwzględnił zarzut wskazujący na podstawę orzekania wobec oskarżonego środka karnego w postaci przepadku korzyści uzyskanej z przestępstwa i w tym zakresie uchylił orzeczenie Sądu Okręgowego. W pozostałym zakresie, a to z uwagi na bezzasadność zarzutów, nie można było się przychylić do wniosków obrońcy.

3.9.

DOTYCZY M. J. (1):

1. obraza przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie przekraczającej granicę swobodnej, dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, poprzez dokonanie błędnej, pomijającej zasady doświadczenia życiowego oceny wyjaśnień oskarżonej M. J. (1), która szczegółowo wskazała zasady, na podstawie których wynajęte zostały mieszkanie przy ul. (...) w L. oraz piętro domu położonego przy ul. (...) w L., przedstawiając również realne kwoty najmu, jakie były pobierane od najemcy tj. odpowiednio 1500 zł oraz 2000 zł, polegającej na błędnym przyjęciu, że zarówno oskarżona M. J. (1), jak i oskarżony Ł. Z. (2) osiągnęli z przypisanych im czynów korzyść majątkową po 21.000,00 zł każdy (w sumie 42.000,00 zł), które to kwoty stanowiły kwotę przepadku korzyści majątkowej uzyskanej przez oskarżonych z przypisanych im czynów, podczas gdy oskarżona M. J. (1) oraz oskarżony Ł. Z. (2) osiągnęli łącznie z przypisanych im czynów korzyść majątkową w kwocie 17.500 zł

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na jego treść w związku z niewłaściwą oceną materiału dowodowego sprawy, dokonaną dowolnie, a nie swobodnie, a polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżona M. J. (1) (we współsprawstwie z oskarżonym Ł. Z. (2)) uzyskała korzyść majątkową z przypisanych jej czynów we (...) r. oraz (...) r., podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż korzyść tę mogła uzyskać dopiero w okresie od (...) r., kiedy zaczęła działać w charakterze pełnomocnika oskarżonego Ł. Z. (1) na podstawie ustnego pełnomocnictwa (pisemne pełnomocnictwo z dnia (...) r.) do końca (...) r. nastąpiło zatrzymanie oskarżonej przez Policję.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Pierwszorzędnie należy naświetlić aprobowane przez Sąd Apelacyjny poglądy wyrażone w orzecznictwie, że w razie trudności z dokładnym ustaleniem wartości udziałów w korzyści majątkowej osiągniętej przez poszczególnych współsprawców orzeka się przepadek tej korzyści lub jej równowartości w częściach równych, jak również zwrócić uwagę należy, że w przypadku orzeczenia na podstawie art. 45§1 k.k. środka karnego odnośnie oskarżonych w zakresie przyjętych w wyroku wysokości korzyści majątkowych ulegających przepadkowi, precyzyjne wyliczenie takich korzyści zazwyczaj nie jest możliwe, jednakże sąd winien wskazać, jakie ustalenia legły u podstaw zasądzonych kwot (wyrok SA w Szczecinie z dnia (...)), czego nie raczył zauważyć sąd I instancji, mimo wyraźnej, jasnej i czytelnej wskazówki zawartej w uzasadnieniu postanowienia tutejszego sądu z (...) r. [k. 10 i 11 uzasadnienia], z której należało poprawnie skorzystać, aby ewentualnie przyznać się do merytorycznego błędu, których było wiele w zaskarżonym wyroku, a których należało i można było uniknąć, mając na względzie choćby fakt, że przedmiotowy proces trwał łącznie ponad dwa i pół roku [!].

Co do podstawy ustalenia kwoty 21.000 złotych, jak korzyści odniesionej z ułatwiania prostytucji, to w tym zakresie faktycznie pojawiły się braki Sądu I instancji, które musiały być konwalidowane przez uzasadnienie uzupełniające (jego ostatnia strona odnosi się do M. J. (1)). Sąd Apelacyjny, po analizie materiału dowodowego przez Sąd Apelacyjny w P., a w szczególności mając na względzie wyjaśnienia M. J. (1) złożone w toku rozprawy w dniu (...) r. k. 3889 t. XX, Sąd Apelacyjny zaaprobował ustalenia Sądu Okręgowego, że M. J. (1) i Ł. Z. (2) z tytułu wynajmu mieszkań odnieśli korzyść w wysokości 21.000 złotych. Mianowicie M. J. (1) w swoich wyjaśnieniach wyraźnie podała za jakie kwoty wynajmowane były mieszkania – 1.500 złotych za mieszkanie na ul. (...) i .2000 złotych za mieszkanie na ulicy (...). W tych samych wyjaśnieniach przyznała również, że kwoty wynikające z umów najmu opiewały na niższe kwoty, co spójne jest z jej wyjaśnieniami z postępowania przygotowawczego (k. 53 teczki osobowej M. J. (1)). Zatem kwota 3500 złotych przyjęta przez oskarżyciela w zarzucie, jako suma ww. kwot jest kwotą prawidłową. Mieszkania były wynajmowane przez co najmniej 6 miesięcy, albowiem zgodnie z wyjaśnieniami M. J. (1) (k. 53 teczki osobowej) najem, który został zawarty przez świadka G. (który był figurantem działającym na rzecz M. B. zob. zeznania G. oraz wyjaśnienia B.) trwał od (...) r., zaś zakończył się w (...) r. kiedy doszło do zatrzymania M. J. (1). Wiarygodne wyliczenia w tym przedmiocie przedstawił również Sąd Okręgowy w uzupełnieniu uzasadnienia na str. 21. Powyższe ustalenia pozwoliły uzyskać kwotę 21.000 zł poprzez pomnożenie 3.500 zł przez 6 miesięcy najmu.

W konsekwencji zarzut obrońcy jest w częściowo zasadny i w tym zakresie należy uznać uchybienie Sądu Okręgowego, który nie rozdzielił stosunkowo przepadku kwoty 21.000 złotych pomiędzy oskarżoną J. i oskarżonego Z.. W przypadku popełnienia przestępstwa przez współsprawców działających wspólnie i w porozumieniu orzeka się przepadek uzyskanej korzyści majątkowej w częściach, w jakich według dokonanych ustaleń faktycznych przypadła poszczególnym sprawcom. Mają na względzie fakt, że kwoty z najmu pobierała M. J. (1) (wyjaśnienia k. 3890) oraz sprawowała pieczę nad lokalami (sama mieszkała na parterze jednego z nich), a następnie przekazywała dalej dochód w nieznanej wysokości oskarżonemu Z. - Sąd Apelacyjny uznał, że kwotę tę należy rozdzielić po połowie pomiędzy oskarżonych, co uczynił w pkt I lit. ff i aa wyroku. W ocenie Sądu Apelacyjnego podział ról przy wynajmie mieszkań uzasadniał tego typu stosunkowe rozdzielenie kwoty przepadku.

Oskarżona M. J. (1) wniosła do tutejszego Sądu pismo procesowe zatytułowane "uzupełnienie apelacji obrońcy", w którym wskazywała, że Sąd Apelacyjny winien w trybie art. 440 k.p.k. orzec na jej korzyść poprzez wydanie wyroku uniewinniającego. Sąd Apelacyjny rozpatrując sprawę nie dopatrzył się jednak okoliczności, które pozwalałyby na zmianę orzeczenia w zakresie przypisania winy oskarżonej. Zeznania K. L. (1), R. W., M. B., danych bilingowych i stworzonej na ich podstawie analizy kryminalnej wraz z wnioskami do Diagramu nr 2, a także kierując się zasadami doświadczenia życiowego - M. J. (1) w końcu zamieszkiwała w jednym z domów, który wynajęła M. B. w celu prowadzenia przestępczej działalności oraz współpracowała ściśle z M. B. (byli zatrzymani wspólnie w domu na ul. (...), wymieniali się kartami SIM) – co nie pozostawia wątpliwości co do sprawstwa oskarżonej J..

Wniosek

zmianę zaskarżonej części wyroku poprzez umniejszenie kwoty przepadku korzyści majątkowej uzyskanej przez oskarżoną M. J. (1) z przypisanych jej czynów do kwoty 8.750,00 zł (słownie: osiem tysięcy siedemset pięćdziesiąt złotych 00/100).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W związku z częściową zasadnością zarzutu odnośnie nieprawidłowego ustalenia (rozdzielenia stosunkowego) kwoty przepadku, Sąd zmienił w tej części orzeczenie Sądu I instancji zgodnie w wnioskiem obrońcy, jednakże do kwoty 10.500 zł.

3.10.

DOTYCZY M. B.:

rażąca niewspółmierność orzeczonej kary łącznej w wymiarze 1 roku i 4 miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności w sytuacji, gdy prawidłowa analiza dyrektyw wymiaru kary mając na względzie rolę podsądnego w inkryminowanych czynach zasady prewencji ogólnej i szczególnej w tym dotychczasową niekaralność, prawidłowy i ustabilizowany tryb życia nakazują przyjąć wymierzenie sankcji łagodniejszej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego sprowadza się do kwestii rażące niewspółmierności kary, ale w odniesieniu do tego oskarżonego pozostają także aktualne uwagi dotyczące dowodów, ich rodzajów oraz możliwości wykorzystania procesowego, co szeroko omówiono odnosząc się do apelacji obrońcy M. S. (1) w pkt 3.1 uzasadnienia. Jeżeli chodzi o tego oskarżonego, dowody stanowiące o słuszności zarzutów stawianych oskarżonemu zostały uzyskane niejawnie [wobec M. B. była zgoda pierwotna] oraz był to materiał osobowy, zwłaszcza pochodzących od osób, którym ułatwił on prostytucję czerpiąc z tego korzyści majątkowe [osoby te często mówiły o oskarżonym posługując się jego pseudonimem (...)].

M. B. za przypisaną działalność w grupie przestępczej wymierzono 6 miesięcy pozbawienia wolności (pkt 31 wyroku). Z kolei, za popełniony w ramach tej grupy ciąg przestępstw z art. 204 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. ) w pkt 48 wyroku wymierzono karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności. W ciąg przestępstw nie wszedł jeden czyn opisany w punkcie XLIII części wstępnej wyroku i za niego wymierzono oskarżonemu 3 miesiące pozbawienia wolności (pkt 47). Sąd następnie orzeczone kary w pkt. 31, 47 i 48 pozbawienia wolności połączył i wymierzył oskarżonemu M. B. karę łączną 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności. Sąd odnośnie niezastosowania prymatu kar wolnościowych stwierdził, że wobec liczby i charakteru przypisanych oskarżonemu M. B. zarzutów, Sąd nie zdecydował się na zastosowanie wobec niego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

Powyższe stwierdzenie zasługuje na uwzględnienie, a to mając na uwadze bardzo istotną rolę oskarżonego w całej koordynacji przestępczego przedsięwzięcia. Oskarżony był osobą, która była odpowiedzialna za koordynacje całego przestępczego procederu na terenie L., zaś z kontroli operacyjnej wynika, że de facto prowadzenie przestępczej działalności było głównym zajęciem oskarżonego.
Z uwagi na to nie sposób uznać, że oskarżony wiódł "prawidłowy i ustabilizowany tryb życia" skoro swój główny dochód, z którego się utrzymywał czerpał z organizacji prostytucji. Tego typu linia życia i głębokie zaangażowanie w działalność grupy przestępczej, wokół której de facto obracało się centrum interesów życiowych oskarżonego wymaga kary izolacyjnej, albowiem świadczy to o demoralizacji oskarżonego w takim stopniu, że ustalić można brak perspektyw na odcięcie się od przestępczej działalności przy wymierzeniu kary wolnościowej. Zwrócić też należy uwagę, że Sąd uwzględnił fakt, że oskarżony nie posługiwał się przemocą wobec kobiet, zaś one zgłaszały się do oskarżonego z własnej woli - to zasadniczo pozwoliło zastosować pełną absorbcję przy wymierzaniu kary łącznej, co bez wątpienia należy uznać za zasadną przychylność co do możliwego skrócenia izolacji oskarżonego.

Mimo powyższego, a przede wszystkim mając na względzie działanie z własnej woli prostytuujących się kobiet, nie można zapominać, że oskarżony dla własnego zysku wykorzystywał często bardzo ciężką sytuację materialną i osobistą kobiet, które zmuszone były świadczyć tego typu pracę. Bez wątpienia tego typu działanie i to w dodatku tak wysoce zorganizowane jak to miało miejsce w przypadku grupy przestępczej do której należał oskarżony, musi spotkać się w ramach prewencji ogólnej z adekwatną reakcją karną, która w sposób proporcjonalny znalazła odzwierciedlenie w karze łącznej orzeczonej wobec M. B..

Wniosek

zmianę zaskarżonego orzeczenia w zakresie wymierzonej sankcji karnej, tj. w punkcie 48 poprzez jej obniżenie do 1 roku bezwzględnego pozbawienia wolności i w konsekwencji orzeczenie wobec oskarżonego kary łącznej w pkt. 49 przedmiotowego orzeczenia w zakresie 1 roku bezwzględnego pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutu sąd nie uwzględnił wniosku obrońcy.

3.11.

DOTYCZY P. P. (2):

1) błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyrokowania, mający wpływ na treść wyroku, polegający na uznaniu, że oskarżony P. P. (2) dopuścił się zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie U. sentencji wyroku, tj. czynu z art. 258 § 1 k.k., podczas gdy treść wyjaśnień oskarżonego P. P. (2) wskazuje na to, że nie miał on wiedzy o istnieniu jakiejkolwiek zorganizowanej grupy przestępczej, ani tym bardziej świadomości by on sam był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej, na której czele miał stać oskarżony P. K., jak również zeznania świadków nie wskazują na to by oskarżony P. P. (2) był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej, w konsekwencji czego nie można przypisać oskarżonemu P. P. (2) świadomości istnienia grupy przestępczej i zamiaru uczestniczenia w niej, a co za tym idzie nie można mu przypisać popełnienia czynu z art. 258§1 k.k.;

2) błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyrokowania, mający wpływ na treść wyroku, polegający na przyjęciu, że oskarżony P. P. (2) dopuścił się zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie LII. sentencji wyroku, tj. czynu z art. 204§1 i 2 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k., podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy, w szczególności wyjaśnienia oskarżonego, jak również zeznania świadków, w żadnym miejscu nie wskazują na to, by oskarżony P. P. (2) w ramach zorganizowanej grupy przestępczej ułatwiał uprawianie prostytucji i czerpał z tego korzyści majątkowe, czyniąc sobie z popełniania tego przestępstwa stałe źródło dochodu, w konsekwencji czego nie można mu przypisać popełnienia tego czynu;

3) błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyrokowania, mający wpływ na treść wyroku, polegający na przypisaniu oskarżonemu P. P. (2) czynu opisanego w punkcie LIII. sentencji wyroku, tj. czynu z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia (...) r. o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy z treści wyjaśnień oskarżonego P. P. (2) złożonych w toku postępowania przygotowawczego wynika, że znaleziony przy nim woreczek z narkotykami nie należał do niego, nie wiedział o nim, a co za tym idzie, nie można przypisać mu zamiaru popełnienia tego czynu, których to wyjaśnień sąd nie uwzględnił, jak również nie określił czy wyjaśnieniom tym należy dać wiarę czy też nie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zanim Sąd Apelacyjny odniesie się do zarzutów obrońcy, to wymaga podkreślenia, że podniesione zostały jedynie zarzuty odnośnie błędów ustaleń faktycznych, a obrońca nie wskazał przy tym w oparciu o ocenę jakich dowodów sąd wyciągnął w jego ocenie niewłaściwe wnioski. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest trafny wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający nie odpowiada prawidłom logicznego rozumowania oraz gdy błąd ten mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut ten nie może się sprowadzać tylko do zakwestionowania stanowiska sądu I instancji czy też do samej tylko polemiki z ustaleniami sądu, nieuzasadnionej oceną dowodów, lecz powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu odnośnie do oceny okoliczności sprawy. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu, jak czyni to autor apelacji, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

Tymczasem obrońca uzasadniając swoje zarzuty apelacyjne wskazał jedynie odnośnie klubu (...), że oskarżony jedynie wynajmował to miejsce od P. K." oraz, że nie znał pozostałych członków grupy przestępczej. Podkreślał, również, że żaden ze świadków nie zeznawał, że P. P. (2) był członkiem grupy przestępczej. W tym miejscu należy przytoczyć ugruntowane już w orzecznictwie stanowisko, że dla bytu przestępstwa z art. 258§1 k.k. nie jest konieczna wiedza poszczególnych sprawców o szczegółach organizacji grupy, znajomość wszystkich osób ją tworzących, czy też mechanizmu jej funkcjonowania. Co więcej - brak jest jakichkolwiek podstaw by sądzić, że P. P. (2) nie miał świadomości uczestniczenia w przestępstwach o zorganizowanym charakterze.

Oskarżony został zatrzymany "na gorącym uczynku" w klubie (...) przy ul. (...), kiedy sprawował piecze nad tym lokalem i pełnił funkcję barmana oraz ochroniarza pracujących w nim kobiet. Słuszne w tym zakresie były także ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, że oskarżony w ww. lokalu pracował wspólnie z R. M. (1), zaś całościowo prowadzeniem lokalu zajmował się R. Z.. Już choćby ta konstrukcja osobowa pokazuje, że oskarżony miał świadomość uczestniczeniu w zorganizowanym procederze o konkretnie ustalonej hierarchii. Nie ulegało wątpliwości, że skoro był barmanem w tego typu lokalu i wspierał usługi seksualne pracujących tam kobiet to wręcz truizmem jest, że miał świadomość przestępczego charakteru działalności klubu. Sąd Okręgowy swoje ustalenia faktyczne w tym zakresie opierał głównie o stenogramy z kontroli operacyjnej R. 1, wyniki przeszukania i oględzin pomieszczeń lokalu (...) oraz wydruki z portalu roxa.pl. (...) marginesie, należy wskazać, że w stosunku do oskarżonego Sąd Okręgowy w P. wydał stosowne postanowienie w dniu (...) r. w sprawie (...), w którym zezwolił na wykorzystanie materiału w postępowaniu karnym dotyczącego P. P. (2) z kontroli operacyjnej stosowanej wobec P. K.. Wnioski, które na podstawie tych materiałów można wyciągnąć odnośnie osoby P. P. (2) są jednoznaczne i przeczą wnioskom z uzasadnienia apelacji. Otóż P. P. (3) miał kontakt telefoniczny z P. K. i otrzymywał od niego bezpośrednio polecenia w związku z przestępczą działalnością (zob. np. R. 1, rozmowa wychodząca z (...) r. - komunikat nr 3 str. 7). W tym miejscu należy odwołać się do uwag odnoszących się do losu procesowego i dowodowego dowodów uzyskanych w przedmiotowej sprawie oraz ich rodzaju, co szeroko omówiono w pkt. 3.1 dotyczącego obrońcy oskarżonego M. S. (1), co nie wymaga powielana.

Co do roli oskarżonego w klubie (...) to świadek K. D. (k. 329 teczki zbiór c) wprost zeznaje, że oskarżony pełnił tam rolę ochroniarza. Z kolei np. świadek A. Ś. (k.3105 t. XVI) opisała charakter działalności lokalu (...). Również zeznania M. Ś. (1) (k.159 teczki zbiór c) ograniczają się co prawda do relacjonowania funkcjonowania agencji towarzyskiej (...) w B. O., jednak rozpoznała oskarżonego na tablicy poglądowej (k. 159 teczka zbiór C) i podkreśliła, że oskarżony P. (ps. (...)) przyjeżdżał również do lokalu S. w godzinach porannych i rozmawiał z obecnymi tam ochroniarzami (barmanami) - co jasno wskazuje na jego świadomy udział w grupie przestępczej. Ponadto zgodnie z zeznaniami K. S. (k. 3410 t. XVII) oskarżony P. pełnił funkcję osoby, która jeździła po mieszkaniach wynajętych pod świadczenie usług seksualnych i dokonywała w nich bieżących napraw.

Co do protokołu przeszukania i oględzin pomieszczeń lokalu (...) to nie sposób czynić na jego podstawie odmienne ustalenia faktyczne niż te, które jasno wskazują na wypełnienie przez oskarżonego znamion zarzucanych mu czynów. Sąd Apelacyjny zapoznał się z dostępnych aktach sprawy materiałem fotograficznym [k. 250 t. II akt głównym], który został sporządzony bezpośrednio po zatrzymaniu oskarżonego. Przedmiotowy lokal, w którym zatrzymano oskarżonego posiadał na swojej elewacji charakterystyczne czerwone neony, z kolei w środku wyposażony był w bar, rurę do tańczenia, kanapy dla klientów oraz zapasy alkoholu. Zestawienie tejże dokumentacji, z oględzin lokalu, z wyjaśnieniami P. P. (3), że on jedynie mieszka w tym budynku i go utrzymuje, zaś nie wie jaka działalność jest w nim prowadzona (k. 34v teczki osobowej P. P. (2)) powoduje, że niewiarygodność tych wyjaśnień jest wręcz zatrważająca, na poziomie braku wiary w elementarną inteligencję osób, którym przyszło zapoznać się z jego stanowiskiem odnośnie tej kwestii. Takim samym przymiotnikiem można określić wyjaśnienia, w których tłumaczy się, że narkotyki znalezione w jego spodniach przy zatrzymaniu (zatrzymanie było dynamiczne albowiem dokonane przez oddział antyterrorystyczny) znalazły się tam z niewyjaśnionych przyczyn i nie należały do niego. Oskarżony sugerował, że spodnie kupił dzień wcześniej w sklepie z odzieżą używaną i możliwe, że narkotyki już w nich były (k. 34-35 teczki osobowej). Wyjaśnienia te są w niewiarygodne w całej swoją rozciągłości i słusznie odmówiono im wiary. Trzeba nadto mieć na względzie, w zakresie niewątpliwego sprawstwa oskarżonego, również zeznania Ż. S. k.2854-2857 t. XV), która została zatrzymana w lokalu (...) wraz z oskarżonym - jasno ona wskazała, że w lokalu tym zamieszkuje wspólnie z oskarżonym i świadczy w nim usługi seksualne.

Wobec powyższego niemożliwe było obalenie ustaleń faktycznych Sądu I instancji w zakresie zarzutów udziału w zorganizowanej grupie przestępczej oraz ułatwiania uprawienia prostytucji. Z kolei ustalenia faktyczne, że oskarżony posiadał narkotyki Sąd Okręgowy poczynił w sposób prawidłowy i oparł się w tej mierze na protokole przeszukania osoby i opinii biegłego. Stąd też środek odwoławczy w tym zakresie był niezasadny w stopniu oczywistym.

Wniosek

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego P. P. (2) od zarzucanych mu czynów

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec oczywistej bezzasadności zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy należało nie uwzględnić wniosków autora apelacji.

3.12.

DOTYCZY R. Z.:

1. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

a) art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, sprzecznej ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oceny materiału dowodowego poprzez:

- uznanie za wiarygodne zeznań świadków: Ż. S., J. M. (1) i M. Ś. (1), ale niewyciągnięcie z nich właściwych wniosków,

- uznanie za niewiarygodne zeznań świadków: I. P. (1) i O. S. (1) w części dotyczącej znajomości z oskarżonym R. Z., mimo że zeznania w tym zakresie są spójne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, m.in. zeznaniami innych kobiet przyznających się do prostytucji oraz opinią informatyczną dotyczącą telefonu komórkowego oskarżonego R. Z.,

- uznanie za wiarygodne zeznań świadka P. P. (1), ale niewyciągnięcie z nich właściwych wniosków,

- uznanie, że protokoły oględzin i przeszukania klubu (...) wskazują na sprawstwo oskarżonego R. Z.,

b) art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez wybiórczą ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i rzeczywiste pominięcie części zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego przy czynieniu ustaleń faktycznych, poprzez:

- pominięcie istotnych okoliczności z zeznań świadków: Ż. S., M. Ś. (1), J. M. (1), O. S. (1) i I. P. (1) (tj. kobiet, z prostytucji których miał czerpać korzyści oskarżony R. Z.), a które dotyczyły znajomości z R. Z.,

- pominięcie istotnych okoliczności z zeznań świadków: B. S., M. J. (1), M. G., D. B. (2), M. S. (3), R. W., A. S., E. G., R. K., O. P., M. Z., K. S., E. M., I. B. (tj. pozostałych kobiet, które przyznały się do prostytucji), które zeznały, że nie znają oskarżonego R. Z. i nie rozpoznały go,

c) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez dowolną i wybiórczą ocenę opinii informatycznej dotyczącej telefonu komórkowego oskarżonego R. Z., uznanie tejże opinii za wiarygodną, lecz niewyciągnięcie z niej właściwych wniosków,

d) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez dowolną i wybiórczą ocenę stenogramów z rozmów telefonicznych zarejestrowanych w toku kontroli operacyjnej,

e) art. 424 k.p.k. poprzez brak dostatecznego uzasadnienia, jakie dowody świadczą o winie oskarżonego R. Z. i dlaczego Sąd uznał je za wiarygodne,

f) art. 5 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego R. Z. i niezastosowanie zasady domniemania niewinności, w sytuacji, gdy zebrane dowody nie pozwalają na stwierdzenie winy oskarżonego,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Początkowo wymaga omówienia kwestia, że dyrektywa wyrażona w art. 7 k.p.k. zawiera mechanizm usuwania sprzeczności w treści dowodów ocenianych przez sąd, a zatem. Przy czym nie obowiązują żadne reguły dowodowe, które nakazywałyby uznanie wiarygodności bądź niewiarygodności określonego dowodu w jego całokształcie. Odrzucenie przez sąd jednych dowodów, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów stanowi uprawnienie sądu dokonującego ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów i nie może być uznane za przejaw złamania zasady obiektywizmu. Również odmówienie wiary zeznaniom określonych świadków, czy też wyjaśnieniom oskarżonego, podobnie jak podzielenie stanowiska określonych biegłych, nie może być utożsamiane z pominięciem okoliczności, których te dowody dotyczą i nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu (postanowienie SN z dnia 4 marca 2020 r. sygn. IV KK 7/20).

Uwzględniając powyższe prerogatywy sądu orzekającego nie można uznać zarzutów obrońcy w zakresie art. 7 k.p.k. (podpunkty z zarzutu a - d). Sąd Apelacyjny ponownie przeanalizował wskazane w środku odwoławczym dowody w kontekście poczynionych na ich podstawie ustaleń faktycznych i doszedł od przekonania, że Sąd Okręgowy doszedł do właściwych wniosków.

Przy czym, Sąd Okręgowy w sposób bardzo lapidarny i ogólnikowy, utrudniając pracę Sądu Apelacyjnego, sporządził uzasadnienie wyroku, gdzie mało szczegółowo wskazał, że również za sprawstwem oskarżonego przemawiają m.in. materiały z kontroli operacyjnej R., protokół oględzin lokalu (...) oraz zeznania kobiet świadczących usługi seksualne w klubie (str. 16 uzasadnienia). W części uzasadnienia, w której ustalano stan faktyczny wyczytać można, że osobami takimi były: K. K. (1), M. Ś. (1), Ż. S., I. P. (1), O. S. (1) i J. M. (1). Jednakże mimo zarzutu obrońcy z art. 424 k.p.k. co do treści uzasadnienia wyroku, to nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego pisemne uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k., co jest już ugruntowanym poglądem w orzecznictwie (zob. wyrok SN z dnia 4 września 2019 r. IV KS 39/19). W konsekwencji, Sąd Apelacyjny braki co do wywodów Sądu Okręgowego odnośnie oceny poszczególnych dowodów i przypisania ich konkretnie co do czynów zarzucanych oskarżonym, konwalidował poprzez ponowną i własną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, co oczywiście świadczy o niskim poziomie pracy sądu I instancji. Ocena ta z kolei nie pozwoliła na poczynienie innych, kluczowych ustaleń faktycznych dla sprawstwa R. Z..

Po pierwsze, punktem wyjścia do oceny całokształtu materiału dowodowego odnośnie R. Z. winny być niepodważalne materiały zgromadzone w toku działalności operacyjnej wobec P. K., a które zgodą Sądu Okręgowego wyrażoną postanowieniem z dnia (...) (R. 6) i (...) 82/14 (R. 1) mogą być wykorzystane do postępowania karnego dotyczącego R. Z. (kontrola następcza). I tak choćby - komunikat 3 str. 11 i 12, komunikat 4 str. 59, komunikat 6 str. 15-16 teczki R. 1, komunikat 3 str. 2 i 7 teczki R. 6 - wskazują na współpracę oskarżonego z P. K. w zakresie organizacji prostytucji m.in. w lokalu (...). W rozmowach tych poruszane są wątki odnośnie wydruku i rozwożenia umów najmu dla pracujących kobiet, miejsca pobytu prostytutek, zarejestrowania pobytu przyjeżdżających dziewczyn z U. oraz przenoszeniem kobiet między lokalami w razie potrzeby (zob. policyjna analiza materiałów k. 81-82 t. II). Zatem niewątpliwie ten silny materiał dowodowy nie może być pomijany w procesie oceny materiału dowodowego, który kwestionuje obrońca w swoich zarzutach. W tym miejscu należy odwołać się do uwag odnoszących się do losu procesowego i dowodowego dowodów uzyskanych w przedmiotowej sprawie oraz ich rodzaju, co szeroko omówiono w pkt. 3.1 dotyczącego obrońcy oskarżonego M. S. (1), co nie wymaga powielana.

Po drugie, protokół oględzin lokalu (...) (w którym została zastana świadek S.) wskazuje w sposób niewątpliwy, że w tym miejscu mieściła się "agencja towarzyska", gdzie świadczone były usługi seksualne. Podkreślić należy, że znaczna większość świadków w sprawie to są kobiety, które były wykorzystywane przez grupę przestępczą i które świadczyły usługi seksualne w lokalach przez ww. grupę wynajętych. Nie można tego faktu tracić z pola widzenia, że między świadkami, a oskarżonymi istniała zależność finansowa, przy czym w tego rodzaju działalności charakterystyczna jest lojalność prostytutek wobec sutenerów i kuplerów z uwagi na obawę przed ewentualnymi konsekwencjami, jakie mogą spotkać świadków w razie składania zeznań na niekorzyść członków grupy przestępczej, z którą w końcu do niedawna współpracowały. Niejednokrotnie świadkowie w obawie zemsty wskazywali, że obawiają się o siebie czy o swoje rodziny po złożeniu zeznań ujawniających przestępczy proceder oraz domagali się utajnienia ich danych osobowych. Stąd też ocena takich zeznań musi być ostrożna i uwzględniać musi charakter ww. zależności. Z tego powodu w zeznaniach kobiet świadczących usługi seksualne nierzadko dochodzi do zatajania faktów związanych ze sprawstwem sutenerów i kuplerów. W związku z powyższym zarzut obrońcy, który wskazuje na fakt, że kobiety świadczące usługi seksualne nie zeznawały o znajomości z oskarżonym nie może mieć wpływu na ocenę materiału dowodowego w kontekście przypisania sprawcy oskarżonemu Z.. Także nie można zapominać, że świadkowie [kobiety świadczące usługi seksualne] przekazują informacje, które same w sobie dla nich nie przynoszą im splendoru, skoro ujawniają, że same parały się prostytucją, co w odbiorze społecznym stawia jej w złym świetle, wyznaczając im niską pozycję społeczną. Specyfika tej działalności, determinuje poczucie więzi i solidarności pomiędzy tymi kobietami [świadkami] a oskarżonymi, przeważnie wzmocnionej perspektywą potencjalnej kary [zemsty] lub ostracyzmu środowiskowego za okazaną lojalność, uwagi na podjęcie współpracy z organami ścigania, później często z wymiarem sprawiedliwości.

I tak, świadek S., która świadczyła usługi w klubie (...) co prawda nie wskazuje bezpośrednio na sprawstwo R. Z., to jednak zeznała, że zna oskarżonego. W ocenie Sądu Apelacyjnego, wymijająco podała, że poznała go w dyskotece. Zresztą w sposób oczywisty świadek ten kalkulował zeznania co wynika ze sprzeczności między zeznaniami w postępowaniu przygotowawczym, a postępowaniu sądowym (zob. t. XV k. 2875-2876, 2854-2858).

Co do zeznań J. M. (1) to należy wskazać obrońcy, że dowód z jej zeznań potwierdza, że świadczyła usługi seksualne w klubie (...) (k. 55-56 teczki zbiór C), a nadto rozpoznała jako osobę, co sprawowała nad nim pieczę R. M. (1) (rozpoznanie na tablicy poglądowej k. 57 teczki zbiór c). Również zeznania M. Ś. (1) (k.159 teczki zbiór c) ograniczają się do relacjonowania funkcjonowania agencji towarzyskiej S. w B. O.. Ś. K. K. (1) (k. 270v teczki zbiór c) zeznała, że zna oskarżonego Z. i przyjeżdżał do klubu (...) i odwiedzał P. K., a nadto jest jej wiadomo, że prowadził klub nocny, gdzie dziewczyny świadczyły usługi seksualne. Zaznaczyła, że być może nazywał się M.. Co do osoby I. P. (1) to została zarejestrowana na temat jej osoby rozmowa między P. K., a oskarżonym Z., w której oskarżony Z. prosi o wysłanie do jego lokalu jakiejś kobiety, na co P. K. decyduje się na wysłanie I. tj. I. P. (1) ( komunikat 6 str. 15-16 ring w zw. z analizą kryminalną k. 82 t. I). Nadto koleje treści zarejestrowanych rozmów wskazywały, że oskarżony organizował również transport kobiet bezpośrednio do "klientów". Zatem sytuacja ta ewidentnie pokazuje, że działalność oskarżonego wychodziła poza klub (...) i miał on również dostęp do kobiet prostytuujących się w innych miejscach takich jak klub (...) (gdzie pracowała I. P. (1)). Nadto, wcześniejsza rozmowa oskarżonego M. z oskarżonym K. z dnia (...) r. (komunikat nr 3 str. 11 R. 1 w zw. z analizą kryminalną k. 80 t. I) wskazuje, że oskarżony rozwoził umowy najmu kobietom świadczącym usługi seksualne w celu zalegalizowania przekazywanych przez nie pieniędzy. Z uwagi na powyższe Sąd Apelacyjny uznał, że ścisła współpraca P. K. z R. Z. pozwala na nieeliminowanie z opisu czynu z art. z art. 204§2 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. (zarzut XXVI z a/o) ułatwiania prostytucji również kobietom świadczącym usługi w klubie (...). Podsumowując powyższy wątek należy zaznaczyć, że o oskarżonym Z. również w swoich wyjaśnieniach wskazywał oskarżony P. P. (1) (k. 47-51 teczki osobowej P. P. (1)), który wyjaśnił o znajomości oskarżonego Z. z kierownikiem grupy P. K., wskazując nawet że pytał oskarżonego Z. o kwestie dotyczące rozliczeń związanych z werbowaniem kobiet. Wskazuje to jednoznacznie na ścisłe powiązanie towarzyskie oskarżonego Z. z oskarżonym K. i istotną rolę jaką oskarżony Z. odgrywał w hierarchii grupy przestępczej. Wobec powyższego ocenę materiału dowodowego należy uznać za dokonaną w sposób prawidłowy i nie przekraczającej zasady swobodnej oceny dowodów, tym bardziej, że powyższy, wyeksplikowany materiał dowodowy przez Sąd Apelacyjny tworzy wspólny obraz udziału oskarżonego w przestępczej działalność i nie stwarzający stanu wątpliwego co do istotnych okoliczności zarzucanych czynów oskarżonemu.

Odnośnie zarzutu obrazy art. 5 k.p.k. należy podkreślić, że naruszenie reguły in dubio pro reo możliwe jest jedynie w sytuacji, gdy po przeprowadzonym prawidłowo postępowaniu dowodowym i odpowiadającej standardom wynikającym z art. 7 k.p.k. ocenie materiału dowodowego, nadal istnieją niedające się usunąć wątpliwości, które sąd rozstrzyga niezgodnie z kierunkiem określonym w przepisie art. 5§2 k.p.k. Oznacza to, że w przypadkach, w których skarżący kwestionuje ocenę poszczególnych dowodów, nie może być mowy o naruszeniu art. 5§2 k.p.k. Zarzuty obrazy art. 7 k.p.k. i art. 5§2 k.p.k. mają bowiem charakter rozłączny. Powyżej już w sposób wyczerpujący Sąd Apelacyjny wskazał, że ustalenia faktyczne w oparciu o art. 7 k.p.k. zostały dokonane w sposób uzasadniony i nie pozostawiający wątpliwości do których zastosowanie mógłby znaleźć art. 5§2 k.p.k. Zatem z uwagi na brak ujawnionych wątpliwości w toku analizy sprawy przez sąd odwoławczy zarzut ten uznać należy za nieuzasadniony.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.13.

2. będący konsekwencją powyższych uchybień, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść tego orzeczenia, skutkujący uznaniem, że:

a) oskarżony R. Z. ułatwiał uprawianie prostytucji oraz czerpał korzyści majątkowe z uprawiania prostytucji przez M. Ś. (2), Ż. S., I. P. (1), O. S. (1), J. M. (1),

b) oskarżony R. Z. prowadził razem z P. K. agencję towarzyską (...), a jego rola polegała na wykonywaniu poleceń P. K., utrzymywaniem z nim stałego kontaktu, nadzorowaniem podległej mu agencji, wydawaniem poleceń podlegającym jemu bezpośrednio członkom grupy, dokonywaniem rozliczeń z prostytutkami pracującymi w klubie (...),

c) oskarżony R. Z. brał udział w kierowanej przez P. K. zorganizowanej grupie przestępczej - pomimo braku dowodów na winę oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się na odmiennej ocenie materiału dowodowego, innymi słowy mówiąc na forsowaniu własnego poglądu strony na tę kwestię. Błędne ustalenia faktyczne są konsekwencją wadliwych wniosków wywiedzionych z właściwie ocenionych dowodów lub pominięcia wynikających z tych dowodów okoliczności. Nie jest więc wewnętrznie spójne zarzucanie jednocześnie dowolnej oceny dowodów i błędu w ustaleniach faktycznych co do tego samego rozstrzygnięcia (zob. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 14 lutego 2018 r. II AKa 125/15). Wobec powyższego oraz zamieszonego w poprzedniej tabeli 3.12 wyczerpującego wywodu Sądu Apelacyjnego odnośnie prawidłowości przy ocenie dowodów, zarzut ten należy uznać niezasadny.

Wniosek

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego R. Z. od zarzucanych mu czynów,

ewentualnie:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutów apelacyjnych Sąd Apelacyjny nie uwzględnił wniosków apelacyjnych obrońcy.

3.14.

DOTYCZY P. K.:

1. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie poprzez uznanie wyjaśnień oskarżonego P. K. za wiarygodne jedynie w części pomimo tego, że są one logiczne, spójne i konsekwentne, a nadto znajdują potwierdzenie w zeznaniach części świadków, tj. kobiet, które wskazywały, że pracowały na własny rachunek, a oskarżeni mogli nie wiedzieć, że świadczą one usługi seksualne, a nadto kobiet, które zeznały, że nie świadczyły w ogóle usług seksualnych.

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na treść orzeczenia, wynikający z błędnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a polegający na przyjęciu, że P. K. dopuścił się zarzucanych mu czynów, podczas gdy prawidłowo przeprowadzone ustalenia, na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, przekonują, że oskarżony tych czynów nie popełnił.

3. w przypadku ustalenia sprawstwa oskarżonego, błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, wynikający z błędnej oceny materiału dowodowego, polegający na przyjęciu, że P. K. osiągnął korzyść majątkową z przypisanych mu czynów w kwocie 398.750,00 zł, gdy tymczasem materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwala na tego rodzaju ustalenie, w szczególności zeznania przesłuchanych w sprawie świadków, tj. kobiet trudniących się nierządem są niespójne, ogólnikowe i jedynie szacunkowe (co zresztą przyznaje w uzasadnieniu sam Sąd I instancji podając, że część kobiet podawała w tym zakresie wyłącznie rząd wielkości) i w konsekwencji należy im odmówić przymiotu wiarygodności - zeznania te nie mogą stanowić podstawy do czynienia kategorycznych ustaleń w przedmiotowym zakresie.

4. obrazę prawa materialnego, tj. art. 258 §3 k.k. poprzez jego zastosowanie do ustalonego przez Sąd Okręgowy stanu faktycznego w przypadku, gdy nawet przy przyjęciu stanu faktycznego ustalonego przez Sąd I instancji, wzajemne relacje pomiędzy współoskarżonymi nie pozwalają na przyjęcie istnienia zorganizowanej grupy przestępczej, która zdaniem Sądu I instancji miała zostać założona i podlegać kierownictwu P. K..

5. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 5 §2 k.p.k. poprzez nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości.

6. w przypadku przyjęcia sprawstwa oskarżonego, rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec P. K. kary, m.in. poprzez naruszenie art. 53 §1 k.k., polegające na nierozważeniu przez Sąd I instancji w sposób kompleksowy obowiązujących w tym zakresie dyrektyw i w konsekwencji wymierzenie oskarżonemu kary nieadekwatnej do stopnia społecznej szkodliwości czynów oraz winy oskarżonego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W obliczu obszernego materiału dowodowego zgromadzonego na niekorzyść oskarżonego forsowane zarzuty apelacyjne przez obrońcę wydają się wręcz bezzasadne w stopniu oczywistym. W przypadku pozostałych współoskarżonych Sąd Apelacyjny już omawiał dowody, które słusznie ocenił Sąd Okręgowy i poczynił ustalenia faktyczne w zakresie sprawstwa P. K. - w tym miejscu należy odesłać autora apelacji do powyższych rozważań zawartych w tabelach dotyczących pozostałych oskarżonych.

Punktem wyjścia do zbadania trafności dokonanej oceny materiału dowodowego przez Sąd Okręgowy jest teza z postanowienia SN z dnia (...) r., sygn.. akt (...), zgodnie z którą odrzucenie przez sąd jednych dowodów, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów stanowi uprawnienie sądu dokonującego ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów i nie może być uznane za przejaw złamania zasady obiektywizmu. Również odmówienie wiary zeznaniom określonych świadków, czy też wyjaśnieniom oskarżonego (...) nie może być utożsamiane z pominięciem okoliczności, których te dowody dotyczą i nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu. Zatem po pierwsze - jak już Sąd Apelacyjny wskazywał przy zarzutach dotyczących innych współoskarżonych, którzy podnosili, że część kobiet świadczących usługi seksualne dla grupy przestępczej nie wskazywała na sprawstwo oskarżonych - taka postawa procesowa świadków nie dziwi. Zgodnie z analizą kryminalną (k. 4 -104 t. I), w której przestudiowano materiały z kontroli operacyjnej, P. K. pilnował dyscypliny wśród prostytutek i pouczał zarówno dziewczyny, jak i barmanów pracujących w agencjach towarzyskich, co mają mówić w razie kontroli Policji. W ów analizie oraz w treści zeznań kobiet świadczących usługi seksualne (zob. np. zeznania A. Ł. k.2993 - 2994 t. XV) uprawdopodobnione zostało, że grupa przestępcza dokonywała napaści na konkurencję, jak również pobić prostytutek (k. 12-12v t. I). Ponadto część oskarżonych związana jest ze sportami walki (w piwnicy agencji towarzyskiej (...) były uprawiane sporty walki). Powyższy rys grupy przestępczej skupionej wokół P. K. bezpośrednio rezonuje na ostrożność w relacjach procesowych kobiet, które świadczyły usługi seksualne pod nadzorem tejże grupy. Stąd też nie dziwi fakt, że część kobiet w swoich zeznaniach nie obciążała oskarżonego bojąc się jego zemsty (zob. np. zeznania H. M. (1) k. 2877 t. XV). Co więcej, część świadków, a jest to część znaczna, która zeznawała obciążająco w stosunku do P. K., jawnie w treści zeznań wyrażała swoje obawy co do konsekwencji ujawnienia faktów związanych z przestępczą grupą kierowaną przez oskarżonego. Z tego powodu zarzut co do oceny treści zeznań kobiet świadczących usługi seksualne jawi się jako niezasadny w stopni oczywistym, mając na względzie obszerny materiał dowodowy obciążający oskarżonego.

Podstawą ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego była ocena materiału dowodowego w postaci zeznań świadków, kobiet, którym oskarżony wynajmował mieszkania, które zeznawały, że wynajmowały je w celu świadczenia w nich usług seksualnych, jak również z treścią rozmów utrwalonych w toku kontroli operacyjnej R. 1, 2, 3, 4, 5, 6 (analiza k. 4-104 akt), jak również w wydrukach z portalu (...) pl. (...) jego sprawstwo w zakresie czerpania korzyści z nierządu w klubie (...) wskazują również wyjaśniania M. S. (1) i R. S. (1). Z kolei w zakresie działalności w O. wskazują z kolei wyjaśnienia P. P. (1).

Powyższy materiał dowodowy jest wręcz jednoznaczny i nie pozostawia w zakresie sprawstwa oskarżonego żadnych wątpliwości. Na jego podstawie wyłania się fakt, że P. K. był kierownikiem grupy przestępczej i to on wydawał polecenia pozostałym osobom i miał decydujące zdanie w grupie.

Właściwie już sama lektura zabezpieczonych w sprawie materiałów z podsłuchów zgromadzonych w teczkach tematycznych zatytułowanych R. 1-6 oraz szczegółowej analizy kryminalnej w tomie I k. 4-104 akt pozwalają na jednoznaczne przypisanie oskarżonemu kierownictwa w grupie przestępczej i organizowaniu prostytucji. Dowody te ujawniają całokształt przestępczego procederu i ich ocena jest wręcz jednoznaczna na niekorzyść oskarżonego. Również niektórzy współoskarżeni obciążali oskarżonego K. - i tak R. S. (1) w swoich wyjaśnieniach przyznał się do zarzucanych mu czynów związanych z udziałem w grupie przestępczej kierowanej przez oskarżonego (k. 31 teczki osobowej S.), P. P. (1) w swoich ostatnich wyjaśnieniach w postępowaniu przygotowawczym obszernie wyjaśniał o działalności kierowanej przez K. (zob. teczka osobowa P.), czy w końcu M. S. (2) także wprost wskazywał, że propozycję pracy w agencji towarzyskiej otrzymał od oskarżonego K. (teczka osobowa S.).

Ponadto ogromna część kobiet świadcząca usługi seksualne czy to w agencjach towarzyskich, czy to w tzw. mieszkaniówkach (czyli przyjmowanie klientów w wynajętych pod nadzorem oskarżonego K. mieszkaniach) bezpośrednio wskazuje, na kierownictwo oskarżonego w przestępczym procederze. Należy wskazać dowody osobowe kobiet, które zeznają jasno i klarownie co do kwoty zysków czerpanych z prostytucji, którymi musiały się dzielić z P. K. - dowodowy te wskazał kompleksowo Sąd Okręgowy w uzupełnieniu uzasadnienia na str. 1 -10 i nie ma potrzeby ich powtarzania. Sąd Apelacyjny nadto pochylił się nad lekturą dowodów osobowych, które ujawniają przestępczą działalność grupy, i tak można stwierdzić, że większość świadków wskazuje P. K. jako osobę odpowiedzialną za organizację całego przestępczego procederu - tj. np. z teczek zbiór C: J. M. (1), M. Ś. (1), A. T. (wprost podaje co do lokalizacji L., że oskarżony przychodził po pieniądze), R. M. (2), D. S., M. J. (3), K. K. (1), K. D., K. J., J. K. (1), N. P.,; z tomu XIV akt: M. G., M. S. (3), I. P. (1); z tomu XV akt: J. K. (2); z tomu XVI: A. S., M. M. (2), protokół zawiadomienia przestępstwie A. Ś. oraz jej zeznania, R. K.; tom. XVIII: K. S., E. M..

Powyższe dowody w sposób oczywisty ujawniają mechanizm działania grupy przestępczej pod przewodnictwem P. K. i bynajmniej nie było tak jak sugeruje obrońca, że kobiety świadczące usługi seksualne były zatrudnione na własny rachunek, bowiem ich zeznania wprost wskazują, że były pod stałym nadzorem grupy przestępczej, w której istniała cała struktura czerpania korzyści z ich pracy- najczęściej musiały oddawać połowę zarobionych pieniędzy lub płaciły dzienny ryczałt. Przy czym, wręcz absurdalna wydaje się treść zarzutu obrońcy, że "prawidłowe ustalenia na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, przekonują, że oskarżony tych czynów nie popełnił.". Sąd Apelacyjny wręcz nie jest w stanie pojąć jak daleko posunięta naiwność albo kompletna nieznajomość materiału dowodowego przemawiała przez profesjonalnego obrońcę, który formułuje tak oderwany od stanu faktycznego zarzut odwoławczy. Zresztą już sama wewnętrzna sprzeczność podniesionych zarzutów jest znamienna dla ich jakości, gdzie niektóre zarzuty mają na celu wykazanie niewinności P. K., zaś w tym samym środku odwoławczym kolejne zarzuty są sformułowane na wypadek ustalenia sprawstwa. Tego typu chwiejność obrońcy w redakcji środka odwoławczego jednoznacznie uwypukla zasadniczą wątłość jego argumentacji i jedynie polemiczny charakter zarzutów. W tym miejscu należy również wskazać, że nieprawidłowe jest łączenie zarzutu obrazy art. 5§2 k.p.k. i art. 7 k.p.k., ponieważ niedające się usunąć wątpliwości mogą powstać dopiero w następstwie oceny dowodów przeprowadzonej zgodnie z regułami art. 7 k.p.k. Wtedy dopiero można bowiem stwierdzić, czy wątpliwości, jeśli w ogóle występowały, były poważne i istotne, a nie jedynie spekulacyjne oraz czy i jakie miały one znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii odpowiedzialności prawnej oskarżonego (wyrok SN w Warszawie z dnia (...) r. w sprawie (...)). Sąd Apelacyjny weryfikując ponownie materiał dowodowy co do sprawstwa oskarżonego nie dopatrzył się żadnych wątpliwości, jak również nie naświetlił ich w uzasadniony sposób wniesiony środek odwoławczy.

W tym miejscu należy odwołać się również do uwag odnoszących się do losu procesowego i dowodowego dowodów uzyskanych w przedmiotowej sprawie oraz ich rodzaju, co szeroko omówiono w pkt. 3.1 dotyczącego obrońcy oskarżonego M. S. (1), co nie wymaga powielana.

Kara wymierzona oskarżonemu za kierownictwo grupą przestępczą wyniosła 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności (pkt 1 wyroku). Z kolei za pozostałe zarzuty związane z sutenerstwem wymierzono karę uznając, że był to ciąg przestępstw - 3 lat pozbawienia wolności (pkt 24 wyroku). Kara łączna wyniosła 4 lata pozbawienia wolności (pkt 25 wyroku). Z kolei obok tej kary wymierzono oskarżonemu obligatoryjny środek karny jakim jest przepadek korzyści odniesionej z przestępstwa. Sąd Apelacyjny po zapoznaniu się z uzasadnieniem Sądu Okręgowego oraz okolicznościami sprawy doszedł do przekonania, że orzeczona kara wobec oskarżonego nie jest niewspółmiernie surowa. Rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., nie dotyczy każdej różnicy w ocenie surowości lub łagodności kary, lecz jedynie niewspółmierności wyraźnej, oczywistej, widocznej już na pierwszy rzut oka. Taka sytuacja bez wątpienia nie zachodzi w stosunku oskarżonego K., który był organizatorem przestępczej działalności na bardzo dużą skalę i o dużej szkodliwości społecznej, a także czerpał z niej bardzo duże dochody.

Na częściowe uznanie zasługuje zarzut obrońcy odnośnie błędnego wyliczenia kwoty przepadku korzyści majątkowej. Jednakże odnosząc się do tego zarzutu, winno się mieć na względzie, że słusznie Sąd Okręgowy w uzupełnieniu swojego uzasadnienia podkreślał, że na gruncie tak rozległego postępowania i ustalania kwoty przepadku jedynie o materiał osobowy nie jest możliwe precyzyjne wyliczenie korzyści, którą przysporzył oskarżony K. z przestępczej działalności. Nie są także znane ustalenia czynione wewnątrz grupy przestępczej odnośnie podziału zysków czerpanych z nierządu. Wobec powyższego Sąd Okręgowy przyjął słuszne stanowisko, że przepadek należy określić w sposób szacunkowy, jednakże przy uwzględnieniu najkorzystniejszej sytuacji dla oskarżonego, zgodnie z regułą art. 5§2 k.p.k. Sąd Okręgowy ustalając przepadek wobec P. K. w wysokości w kwocie 398.750 zł, w ocenie Sądu Apelacyjnego, popełnił błędy rachunkowe, co wymagało korekty zgodnie z pkt I lit. x wyroku tutejszego sądu.

Czyn II:

Sąd wziął pod uwagę jedynie treść zeznań kobiet podających kwoty jakie przekazywały oskarżonemu za świadczone usługi (M. Ś. (1), K. K. (1) i J. M. (1)). M. Ś. (1) 58 weekendów po 200 złotych, K. K. (1) 65 tygodni, 3 razy w tygodniu przekazywała po 100 złotych dziennie, łącznie 19.500 złotych. 110 tygodni , 5 razy w tygodniu przekazywała po co najmniej 80 złotych dziennie, łącznie 44.000 złotych. Oskarżony uzyskał więc korzyść majątkową w kwocie co najmniej 75.100 złotych.

Czyn III:

Zgodnie z zeznaniami M. M. (2) - 150 złotych za dobę, okres 22 miesięcy, a więc 88 tygodni, po 4 razy w tygodniu, oskarżony uzyskał korzyść majątkową w kwocie co najmniej 52.800 złotych.

Czyn IV:

K. K. (1), zgodnie z zeznaniami świadczyła w okresie objętym zarzutem usługi seksualne przez co najmniej 311 dni płacąc oskarżonemu po 200 złotych. Oskarżony uzyskał korzyść majątkową w kwocie co najmniej 62.200 złotych.

Czyn V:

Sąd Okręgowy wskazał w uzupełnieniu uzasadnienia, że popełniono omyłkę rachunkową. Winien był przyjąć za okres pracy na rzecz oskarżonego K. S. od stycznia do (...) roku kwotę 1200 złotych ( trzy miesiące po dwa razy, 200 złotych za dobę), a więc łącznie 17.200 złotych.

Czyn VI:

Ś. A. T. podała, że okresie objętym zarzutem w O. i G. oddała oskarżonemu P. K. łącznie 23.000 złotych

Czyn VII:

Ś. H. M. (2) określiła okres pracy jako "kilkanaście dni" w miesiącu. Najkorzystniej dla oskarżonego przyjąć, że taką liczbą będzie 11 dni (nie tak jak wskazał Sąd Okręgowy 12 dni). Ś. świadczyła pracę przez trzy miesiące, oddając oskarżonemu po co najmniej 150 złotych, łącznie co najmniej 4950 złotych.

Czyn VIII:

zeznania A. O. (2) wskazują, że wynajmowała pokój w G. oddając połowę zarobionych pieniędzy P. K., M. B. i S. Ś. zeznała, że w G. zarobiła około 2000 złotych, oskarżony osiągnął więc korzyść majątkowa łącznie z M. B. i S. P. (1) w kwocie 1000 złotych (oskarżonemu jako kierownikowi grupy przypisano połowę kwoty).

Czyn IX:

Zgodnie z zeznaniami K. J. pozostawał w mieszkaniu (...) dni płacąc oskarżonym po 300 złotych za dobę. Sąd ustalił iż świadek w okresie objętym zarzutem zapłaciła oskarżonym łącznie co najmniej 1500 złotych, co przypisano oskarżonemu K. jako kierownikowi grupy.

Czyn X:

Zgodnie z zeznaniami E. G. świadek w okresie objętym zarzutem w okresie od (...) r, czyli (...) miesiące. Sąd przy tym uwzględnił, że E. G. wracała na (...) dni do domu (świadek zeznawała, że na około (...) dni, zatem należało przyjąć wersję korzystniejsza dla oskarżonego). Uwzględniając powyższe należy uznać, że w ciągu miesiąca świadek pracowała co najmniej 21 dni. Ilość przepracowywanych średnio dni w ciągu miesiąc są pomnożył przez 4 miesiące, co dało w sumie 84 dni pracujące. Ś. z kolei za przepracowany dzień ryczałtowo oddawała oskarżonemu kwotę 200 złotych. Zatem 84 dni razem 200 złotych stanowi kwotę 16.800 złotych, którą przyjął Sąd Apelacyjny, zmieniając w tym zakresie na korzyść oskarżonego wyrok Sądu I Instancji.

Czyn XI:

Na postawie zeznań B. S. określono, że musiała oskarżonemu oddać łącznie 7350 złotych (nie jak na skutek błędu rachunkowego, przyjął Sąd Okręgowy za prokuratorem, kwotę 8550 złotych).

Czyn XII:

Sąd na postawie zeznań D. B. (2) ustalił, że oskarżony przyjął więc korzyść majątkową w kwocie co najmniej 14.000 (nie 15.000 złotych jak na skutek błędu rachunkowego przyjęto w wyroku Sądu Okręgowego).

Czyn XIII:

Na podstawie zeznań świadka A. S. Sąd Okręgowy ustalił w uzasadnieniu uzupełniającym, że oskarżony osiągnął korzyść majątkową w kwocie co najmniej 7200 złotych (a nie jak przyjęto w wyroku Sądu Okręgowego 5600 złotych). Oskarżona wynajmowała pokój przez (...), płacąc za dzień 200 złotych. Jednakże z uwagi na brak środka zaskarżenia na niekorzyść oskarżonego, Sąd Apelacyjny utrzymał korzystniejszą dla oskarżonego kwotę tj. 5600 złotych.

Czyn XIV:

Zgodnie z zeznaniami R. K. oddawała K. po 50 złotych od każdego klienta. Była tam tylko raz przez 5 dni i dziennie przyjmowała 4 klientów. Świadczyła usługi seksualne w okresie objętym zarzutem jeden raz przez 5 dni. Oskarżony osiągnął więc korzyść majątkową w kwocie co najmniej 1000 złotych.

Czyn XV:

świadek S. D., zgodnie z zeznaniami wynajmowała pokoje w celu świadczenia usług seksualnych przez 7 miesięcy, sąd przy tym przyjął, że świadek świadczyła usługi 5 dni w tygodniu, co daje 20 dni pracujących w ciągu miesiąca. Tak więc przez 7 miesięcy świadek pracowała 140 dni, przy czym zgodnie z jej zeznaniami oddawała za dzień pracy ryczałtowo 200 złotych oskarżonemu. Mnożąc te kwoty wychodzi, że oskarżony osiągnął korzyść majątkową w kwocie co najmniej 28.000 złotych.

Czyn XVI:

Ś. R. umówiła się z oskarżonym, że będzie on pobierał od niej po 200 złotych dziennie (były według zeznań świadka różne rozliczenia, ale ten sposób jest najkorzystniejszy dla oskarżonego). Sąd przyjął, że świadek wynajmowała od oskarżonego pokój w okresie objętym zarzutem przez 90 dni, albowiem przyjął, że skoro były to 3 miesiące, to należy traktować miesiąc jako 30 dni, zgodnie dyrektywą wynikającą z k.p.k. Jednocześnie z zeznań wynika, że świadek zmieniał często sposoby rozliczania, zaś jedynym z nich było również oddawanie połowy wskazanej przez świadka kwoty oskarżonemu. Sąd w związku z powyższy dokonał możliwie korzystanego rozliczenia dla oskarżonego zgodnie z art. 5 §2 k.p.k. Oskarżony osiągnął więc korzyść majątkową w kwocie co najmniej 18.000 złotych (90 dni po 200 złotych) podzielonej na pół - tj. 9. 000 złotych.

Czyn XVII:

Ś. M. pozostawała w wynajętym mieszkaniu co najmniej 2 razy po 5 dni i płaciła oskarżonemu po 150 złotych za dobę. Sąd ustalił więc, iż oskarżony uzyskał korzyść majątkową w kwocie co najmniej 1500 złotych.

Czyn XVIII:

Ś. B. przez tydzień w K. świadek zapłaciła oskarżonemu co najmniej 700 złotych, zaś w (...) razy po 4 dni czyli kwotę co najmniej 2000 złotych, łącznie co najmniej 2700 złotych, (Sąd Okręgowy przypisał błędnie w wyroku 5.400 złotych).

Czyn XIX:

Zgodnie z zeznaniami świadka G. wynajęła ona od oskarżonego pokój w okresie od (...) roku, za co zapłaciła 500 złotych. Tak więc P. K. uzyskał korzyść majątkową w kwocie 500 złotych.

Czyn XX:

Ś. S. w postępowaniu przygotowawczym zeznała, że była tam kilka razy 2-3, w postępowaniu przed Sądem zeznała, że kilka razy. Oskarżony osiągnął korzyść majątkową w kwocie co najmniej 450 złotych, gdyż przez 3 dni otrzymywał pieniądze w kwocie po 150 złotych.

Czyn XXI:

Sąd na postawie zeznań świadka J. K. (1) przyjął, że oskarżona wynajmowała pokoje przez okres co najmniej (...) dni (wersja korzystna dla oskarżonego) Sąd przyjął, że przez (...) kolejnych dni świadek oddała oskarżonemu codziennie po 200 złotych, a więc łącznie co najmniej 20.800 złotych.

Czyn XXII:

Sąd na podstawie zeznań J. K. (2) przyjął, że świadek przebywała w (...) raz przez 2 tygodnie (wersja korzystna dla oskarżonego). Oskarżony osiągnął korzyść majątkową w kwocie co najmniej 2.800 złotych, gdyż przez co najmniej (...) dni w tygodniu otrzymywał pieniądze w kwocie po 200 złotych.

Czyn XXIII:

Sąd na podstawie zeznań świadka R. W. przyjął, że R. W. przebywała w mieszkaniu (...) dni w tygodniu przez 4 miesiące, a więc przez 16 tygodni przyjmując 6 klientów dziennie, oddając oskarżonemu 50 złotych od każdego klienta. Oskarżony przyjął więc korzyść majątkową w kwocie co najmniej 19.200 (nie 14.400 złotych, jak przyjęto na skutek omyłki rachunkowej w wyroku). Jednakże w tym zakresie z uwagi na brak środka zaskarżenia ze strony prokuratora niemożliwa jest zmiana na niekorzyść oskarżonego, z tego powodu Sąd Apelacyjny przy tym czynie pozostawił kwotę 14 400 zł.

Czyn XXIV:

Sąd przyjął na podstawie zeznań świadka P., że wynajmowała od K. pokoje przez okres co najmniej 10 dni (wersja korzystna dla oskarżonego) Sąd przyjął, że przez 10 kolejnych dni świadek oddała oskarżonym codziennie po 200 złotych, a więc łącznie co najmniej 2000 złotych.

Podsumowując powyższe ustalenia, Sąd Apelacyjny przyjął ostateczną kwotę przepadku, które jest sumą wyżej wskazanych kwot, zgodnie z pkt I lit. x wyroku Sądu Apelacyjnego.

Wniosek

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski obrońcy okazały się niezasadne, a to z uwagi na niezasadność większości zarzutów apelacyjnych. Jednakże Sąd Apelacyjny uwzględnił jedynie zarzut obrony w zakresie wyliczenia kwoty przepadku, którą zmienił ją na korzyść oskarżonego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Apelacyjny w pkt II wyroku utrzymał w mocy wyrok Sądu Okręgowego w zakresie winy i kary wszystkich oskarżonych.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Apelacyjny rozpatrując sprawę w granicach podniesionych zarzutów przez obrońców, a także mając na względzie art. 440 k.p.k., nie dopatrzył się żadnych naruszeń pozwalających wzruszyć przypisania winy bądź sankcji karnej. Mimo lapidarności uzasadnienia Sądu I instancji (na tyle posuniętej, że konieczne było jego uzupełnienie) Sąd Apelacyjny przestudiował dokładnie cały materiał dowodowy zgromadzony w sprawie i nie dopatrzył się uchybień przy jego ocenie dokonanej przez Sąd I instancji, a w konsekwencji w pełni zaaprobował poczynione w sprawie ustalenia faktyczne.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny w pkt 1 zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a. w pkt 5 przyjmuje, że odniesiona korzyść majątkowa wyniosła co najmniej 17.200 zł,

b. w pkt 7 przyjmuje, że odniesiona korzyść majątkowa wyniosła co najmniej 4.950 zł,

c. w pkt 8 przyjmuje, że odniesiona korzyść majątkowa wyniosła co najmniej 1.000 zł,

d. w pkt 10 przyjmuje, że odniesiona korzyść majątkowa wyniosła co najmniej 16.800 zł,

e. w pkt 11 przyjmuje, że odniesiona korzyść majątkowa wyniosła co najmniej 7.350 zł,

f. w pkt 12 przyjmuje, że odniesiona korzyść majątkowa wyniosła co najmniej 14.000 zł,

g. w pkt 13 przyjmuje, że działalność miała miejsce w okresie od października do końca grudnia 2013 r.

h. w pkt 15 przyjmuje, że odniesiona korzyść majątkowa wyniosła co najmniej 28.000 zł,

i. w pkt 16 przyjmuje, że odniesiona korzyść majątkowa wyniosła co najmniej 9.000 zł,

j. w pkt 18 przyjmuje, że odniesiona korzyść majątkowa wyniosła co najmniej 2.700 zł,

k. w pkt 19 przyjmuje, że pobrał za wynajęcie pokoju łącznie 500 zł i w tej kwocie osiągnął korzyść majątkową,

l. w pkt 28 przyjmuje, że odniesiona korzyść majątkowa została osiągnięta przez zorganizowaną grupę przestępczą w skład, której wchodził oskarżony,

m. w pkt 34 przyjmuje, że odniesiona korzyść majątkowa wyniosła co najmniej 37.800 zł, którą osiągnęła zorganizowana grupa przestępcza w skład, której wchodził oskarżony,

n. w pkt 35 przyjmuje, że odniesiona korzyść majątkowa wyniosła co najmniej 10.200 zł, którą osiągnęła zorganizowana grupa przestępcza w skład, której wchodził oskarżony,

o. w pkt 36 przyjmuje, że odniesiona korzyść majątkowa wyniosła co najmniej 6.000 zł,

p. w pkt 37 przyjmuje, że odniesiona korzyść majątkowa wyniosła co najmniej 2.000 zł, którą osiągnęła zorganizowana grupa przestępcza w skład, której wchodził oskarżony,

q. w pkt 38 przyjmuje, że odniesiona korzyść majątkowa wyniosła co najmniej 7.200 zł,

r. w pkt 40 przyjmuje, że odniesiona korzyść majątkowa wyniosła co najmniej 16.000 zł,

s. w pkt 48 przyjmuje, że odniesiona korzyść majątkowa została osiągnięta przez zorganizowaną grupę przestępczą w skład, której wchodził oskarżony,

t. w pkt 57 przyjmuje, że odniesiona korzyść majątkowa wyniosła co najmniej 12.000 zł, którą osiągnęła zorganizowana grupa przestępcza w skład, której wchodził oskarżony,

u. w pkt 67 przyjmuje, że odniesiona korzyść majątkowa została osiągnięta przez zorganizowana grupa przestępcza w skład, której wchodził oskarżony,

v. w pkt 69 przyjmuje, że odniesiona korzyść majątkowa została osiągnięta przez zorganizowaną grupę przestępczą w skład, której wchodził oskarżony,

w. w pkt 76 przyjmuje, że odniesiona korzyść majątkowa została osiągnięta przez zorganizowaną grupę przestępczą w skład, której wchodził oskarżony,

x. w pkt 81 tiret pierwszy- orzeczony przepadek korzyści majątkowej uzyskanej przez oskarżonego P. K. wynosi 370.250 zł,

y. uchyla pkt 81 tiret drugi- orzeczony przepadek korzyści majątkowej wobec oskarżonego R. Z.,

z. w pkt 81 tiret trzeci- orzeczony przepadek korzyści majątkowej uzyskanej przez oskarżonego M. B. wynosi 47.645 zł,

aa.w pkt 81 tiret czwarty- orzeczony przepadek korzyści majątkowej uzyskanej przez oskarżoną M. J. (1) wynosi 10.500 zł,

bb. uchyla pkt 81 tiret piąty- orzeczony przepadek korzyści majątkowej wobec oskarżonego M. S. (1),

cc. uchyla pkt 81 tiret szósty– orzeczony przepadek korzyści majątkowej wobec oskarżonego R. M. (1),

dd. uchyla pkt 81 tiret siódmy- orzeczony przepadek korzyści majątkowej wobec oskarżonego P. P. (2),

ee. uchyla pkt 81 tiret ósmy- orzeczony przepadek korzyści majątkowej wobec oskarżonego R. S. (2),

ff. w pkt 81 tiret dziewiąty- orzeczony przepadek korzyści majątkowej uzyskanej przez oskarżonego Ł. Z. (2) wynosi 10.500 zł.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Apelacyjny w pkt I lit. a do lit.k dokonał modyfikacji na korzyść oskarżonego P. K. ustaleń faktycznych odnośnie przepadku korzyści majątkowych uzyskanych z przestępstwa, a to z uwagi na omyłki rachunkowe zawarte w wyroku Sądu I instancji, a także błędne wyliczenia kwot poszczególnych czynów na gruncie zeznań świadków (czyn 10, 15 i 16), które Sąd Okręgowy wskazał w uzupełnieniu wyroku w zakresie orzeczenia przepadku korzyści majątkowych uzyskanych przez oskarżonego P. K.. Szczegółowe wyliczenie ww. zmian jest wskazane w części tabelki 3.14., gdzie dokładnie wskazane są części składowe przepadku korzyści majątkowej orzeczonego wobec oskarżonego.

W pkt I lit. l, m, n, p, s, t, u, v, w - Sąd Apelacyjny uznał że beneficjentem uzyskanych korzyści majątkowych była cała grupa przestępcza, na której czele stał P. K. i który bezpośrednio pobierał korzyści z prostytucji. Z kolei, ten oskarżony jako kierownik grupy dopiero w sposób nieustalony opłacał "zatrudnianych" członków grupy. Jednakże następczy podział zysków jest nieznany, stąd też Sąd Apelacyjny zmieniając wyrok w wyżej wymienionych punktach wskazał, że to grupa przestępcza jako całość odnosiła korzyść.

W pkt I lit. m i n wyroku dotyczącej M. B. dokonano korekty omyłki rachunkowej Sądu Okręgowego w związku z czynami opisanym w pkt XXX i XXXI części wstępnej wyroku. Sąd Okręgowy błędnie wyliczył sumę korzyści majątkowej wynikającej z zeznań A. T.. Sąd Okręgowy w sposób właściwy uzasadnił, że łączna wysokość przepadku co czynu XXX wynosiła 37.000 złotych, a nie jak podano w wyroku – 41.200 złotych, a co do czynu XXXI łącznie 10.200 złotych, a nie 10.800 złotych - zob. strona 12-13 uzasadnienia uzupełniającego Sądu Okręgowego.

W pkt. I lit. o, p, q, r, s - Sąd Apelacyjny dokonał uzupełnienia opisu czynów w pkt. 36, 37, 38, 40 i 48 wyroku Sądu Okręgowego dotyczącej oskarżonego M. B., a to w związku z analizą zeznań świadków oraz związaną z nimi treścią uzasadnienia uzupełniającego Sądu I instancji str. 13-15 oraz 17-18 dotyczącej czynów XXXII, XXXIII, XXXIV, XXXVI oraz XLIV, określając odpowiednie kwoty korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa.

W pkt I lit. t wyroku dotyczącej dokonano korekty omyłki rachunkowej w pkt 57 wyroku Sądu Okręgowego w związku z czynem XLVII, a to w związku z zeznaniami M. Ś. (1) i J. M. (1) i dokonanymi na ich podstawie prawidłowymi ustaleniami faktycznymi wskazanymi w uzasadnieniu uzupełniającym Sądu Okręgowego w P. str. 18, zgodnie z którym korzyść majątkowa nie wynosiła 14.000 złotych, lecz 12.000 złotych.

W pkt I lit. x Sąd Apelacyjny zmienił kwotę przepadku zgodnie z sumą ustaloną na podstawie przypisanych czynów oskarżonemu, zaś jednostkowe wyliczenia kwot składowych znajdują się w części 3.14 uzasadnienia.

W pkt I lit. y, cc, bb, dd, ee - uchylił przepadek korzyści majątkowej orzeczony wobec R. Z., a to z uwagi na brak możliwości poczynienia ustaleń faktycznych w ujęciu zasady art. 5§2 k.p.k., które umożliwiały przypisanie oskarżonym konkretnego udziału w zyskach grupy przestępczej, albowiem osobliwy charakter owej grupy, w której bezpośrednio korzyści majątkowe z jej działalności czerpał P. K. nie pozwalał na jakiekolwiek ustalenia w zakresie podziału kwot. Przy czym wobec M. B., Ł. Z. (1) i M. J. (1) można było orzec przepadek bowiem materiał dowodowy wskazywał w sposób skonkretyzowany na ich udział w zyskach. Ł. Z. (2) i M. J. (1) wynajęli grupie przestępczej dwa mieszkania i można było ustalić szacunkową wartość zysku z ich wynajmu, z kolei zeznania świadków i materiał z podsłuchów pozwalał także ustalić bezpośrednio czerpany zysk przez M. B., który koordynował przestępczy proceder na terenie L..

W pkt I z - ustanowiono nową kwotę przepadku będącą sumą zmodyfikowanych kwot uzyskanych korzyści, które zostały zmienione w wyżej opisanych punktach w stosunku do M. B..

W pkt I lit. aa i ff rozdzielono stosunkowo kwotę przepadku między M. J. (1), a Ł. Z. (2), albowiem błędnie Sąd Okręgowy przyjął całościową kwotę przepadku sumy korzyści z wynajmu mieszkań zarówno co M. J. (1), jak i Ł. Z. (1).

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

W ocenie Sądu Apelacyjnego mając na względzie sytuację majątkową oskarżonych, konieczne do uiszczenia kwoty przepadku odniesionych korzyści majatkowych, brak ich ustabilizowanego trybu życia, a w stosunku do niektórych konieczność odbycia bezwzględnej kary pozbawienia wolności (oskarżeni K., B., Z., Z.)- zasadnym jest zwolnienie ich z kosztów postępowania za postępowanie odwoławcze oraz z opłaty.

7.  PODPIS

M. K. P. S. G. N.

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca M. S. (1) - adw. P. G. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

punkty 56-61 oraz 81 wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia (...)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońcy Ł. Z. (1) - adw. M. M. (4) oraz adw. adw. A. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

punkty 80 i 81 wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia (...)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

obrońca R. M. (1) - adw. P. D.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

punkty 62-67 oraz pkt 81 wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia (...)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.14.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca M. J. (1) - adw. dr M. O.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przepadek korzyści majątkowej uzyskanej przez oskarżoną orzeczony w pkt 81 wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia (...)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.15.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

5

Podmiot wnoszący apelację

obrońca M. B. - adw. M. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w zakresie wymiaru kar jednostkowych i kary łącznej w wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia (...)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana

1.16.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

6

Podmiot wnoszący apelację

obrońca P. P. (2) - adw. S. P. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

punkty 68-74 oraz pkt 81 wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia (...)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.17.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

7

Podmiot wnoszący apelację

obrońca R. Z. - adw. M. M. (5)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wszystkie punkty wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) odnoszące się do R. Z. - tj. wina, kara i środki karne.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.18.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

8

Podmiot wnoszący apelację

obrońca P. K. - adw. B. T.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

punkty 1-26 oraz pkt 81 wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia (...)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana