Treść orzeczenia II AKa 91/19 - Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

II AKa 91/19 - uzasadnienie Sąd Apelacyjny w Poznaniu z 2020-04-29

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II.AKa.91/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacje od powyższego wyroku złożyli obrońcy oskarżonych.

Obrońca oskarżonego R. P. (1) , formułując na wstępie apelacji wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w P., zarzuciła Sądowi I instancji:

1. „…naruszenie przepisów postepowania, jakie miały wpływ na treść zaskarżonego wyroku to jest:

a) art.410 kpk w związku z art.424 kpk i art.7 kpk poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego tak pod kątem merytorycznym jak i formalno – prawnym, czego materialnym dowodem jest uzasadnienie zaskarżonego wyroku i jednocześnie oparcie ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego ujawnionego w toku postepowania, a pominiecie w uzasadnieniu wyroku rozważań prawnych jak i dowodowych dotyczących, to jest:

⚫

oparcie ustaleń faktycznych co do sprawstwa w znamienitej większości czynów (I, II, III, częściowo IV, VII, XII aktu oskarżenia) na materiałach z kontroli operacyjnej, a nie przedstawienie w uzasadnieniu wyroku:

ani jednego zdania na temat spełnienia wymogów formalno – prawnych dotyczących art.19 ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym w dacie rzekomego popełnienia zarzucanych oskarżonemu R. P. (1) przestępstw,
ani jednym zdaniem, które rozmowy mają konkretnie wskazywać na udział oskarżonego R. P. (1) w popełnieniu zarzucanych mu przestępstw, a zbycie tego obowiązku kuriozalnym stwierdzeniem, iż „nie taki jest cel uzasadnienia wyroku”,
skąd wiadomym jest, że rozmowy, choć nie wiadomo z uzasadnienia wyroku, które miały być prowadzone przez oskarżonego R. P. (1), skoro w toku postępowania nie przeprowadzono żadnego dowodu z opinii fonoskopijnej, z którego miałoby wynikać, że za rozmowami tymi stoi oskarżony R. P. (1),

: pominięcie przy ocenie wiarygodności zeznań świadka A. D. (1), iż w sprawie (...) Sądu Rejonowego w L. został on skazany za składanie fałszywych zeznań, a zwłaszcza nie ustosunkowanie się do w uzasadnieniu wyroku czy kwestia ta miała czy nie miała żadnego znaczenia dla podsumowania tych zeznań przez Sąd,

: pominięcie przy ocenie wiarygodności zeznań A. D. (1), iż to rzekomo R. P. (1) miał uczestniczyć z nim w obrocie odpowiednio (...) gramów amfetaminy w rozumieniu art.56 ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy z wyroku w sprawie A. D. (1) ( w sprawie (...)) wynika, że z ilości tych zaledwie (...) gramów przekazał Ł. W., a z zeznań samego A. D. (1) złożonych na rozprawie w dniu (...) wynika, że w/w nie tłumaczył oskarżonemu R. P. (1) co będzie robił z tą amfetaminą, a zatem w oparciu o co ustalono odpowiedzialność z art.56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii – nie wiadomo,

: pominięcie przy ocenie wiarygodności zeznań A. D. (1) w zakresie funkcjonowania rzekomej zorganizowanej grupy przestępczej, która miał współkierować R. P. (1), iż np. w związku z napadem na kantor na Rondzie (...) nie informował o niczym R. P. (1), bo on nie miał z tym nic wspólnego, żeby go informować, a przecież na tym polega istota funkcjonowania zorganizowanej grupy przestępczej, aby „informowano szefa grupy” o wszystkich istotnych poczynaniach przestępczych w ramach jej działalności,



pominięcie przy ocenie wiarygodności zeznań świadka A. D. (1) w zakresie usiłowania rozboju na kantor w G., w zakresie którego R. P. (1) miał udzielić pomocnictwa poprzez przekazanie broni palnej, którą miał mieć przy sobie A. D. (1), w sytuacji gdy:

A. D. (1) na rozprawie w dniu 7 maja 2014 roku zeznał, że nie wie skąd wzięły się w jego sprawie przed Sądem Okręgowym w Zielonej Górze stwierdzenia, że ktoś z tej broni strzelał, gdyż nie przypomina sobie, by cos takiego zeznawał,
A. D. (1) na rozprawie w dniu 27 stycznia 2017 roku wyraźnie zeznał, że dostał rzekomo broń od R. P. (1) przed wyjazdem do L., a nie do G., z dopiero potem miał dostać telefon od S. M. (1), że jest robota w G. i pytał się czy ma D. ze sobą broń – co pokazuje, że nawet jeśli takowa broń była przekazana przez R. P. (1) to nie była ona przekazana w celu udzielenia tym samym pomocnictwa do rozboju, skoro pomysł przestępstwa zrodził się po rzekomym przekazaniu broni,

: pominięcie zeznań świadka D. R., który na rozprawie w dniu (...) zeznał o przyczynach konfliktu R. P. (1) z A. D. (1), który następnie zaczął pracować w zakresie sprowadzania aut z zagranicy z jego kolegą M. ze S. z którym doszło do bliźniaczo podobnego konfliktu jak z R. P. (1),
: pominięcie tej części zeznań świadka M. Z. (1), który wyraźnie zeznał na rozprawie, iż dokonanie rozboju na kantor miał wykonać sam A. D. (1) (K.) z jakimś młodym chłopakiem oraz że prokuratorowi nie mówił o tym zdarzeniu prawdy, a zeznawał to co mu się kalkulowało,

b) art.19 ust.15 ustawy o Policji w związku z art.393 § 1 i 2 kpk i art.394 § 2 kpk i w związku z art.143 § 1 pkt.7 kpk poprzez ujawnienie bez odczytywania „materiałów z kontroli operacyjnej wraz z materiałami niejawnymi znajdującymi się w kancelarii tajnej” w sytuacji gdy:

: przyjęcie stwierdzenia „materiałów z kontroli operacyjnej{ nie wyjaśnia, czy Sąd miał na myśli nagrane rozmowy zarejestrowane na nośnikach czy stenogramy z rozmów,
: nie ma żadnej informacji w aktach sprawy, iż stenogramy odpowiadają poszczególnym rozmowom zarejestrowanym w ramach kontroli operacyjnej o wskazanych w postanowieniu w dniu (...) kryptonimach (...),

c) art.167 kpk w związku z art.193 § 1 kpk poprzez zaniechanie przeprowadzenia:

: dowodu z opinii biegłego z dziedziny fonoskopii na okoliczność ustalenia, czy rozmowy, jakie stały się podstawą wyroku – choć nie wiadomo z uzasadnienia które – były autorstwa oskarżonego R. P. (1), a co ma istotne znaczenie tym bardziej, że Sąd rozpoznający sprawę „po rozpoczęciu przewodu sądowego od nowa w innym składzie, nie zapoznał się z „nagraniami” rozmów, a zatem nie mógł nawet samemu czysto hipotetycznie porównać z głosem na rozprawie R. P. (1),
: dowodu z wykazu połączeń telefonicznych monitorowanych w ramach kontroli operacyjnej, albowiem wykazy te według oskarżyciela miały stanowić istotne źródło dowodowe w przedmiotowej sprawie,

d) art.366 § 1 kpk w związku z art.2 § 2 kpk poprzez nie wyjaśnienie prawdy materialnej w sprawie to jest:

: w oparciu o jakie konkretnie twierdzenia zarejestrowane podczas kontroli operacyjnej ustalono odpowiedzialność karną oskarżonego R. P. (1) w przedmiotowej sprawie, a zwłaszcza w zakresie głównego zarzutu to jest uczestnictwa w wewnątrzwspólnotowym nabyciu 7 kg marihuany,
: czy istnieje jakikolwiek dowód w sprawie świadczący o tym, że R. P. (1) uczestniczył w pobiciu P. Z., odebraniu mu narkotyków i następnie podziale narkotyków oraz dlaczego zarzutu w tym zakresie nie miał postawionego A. D. (1),
: która rozmowa telefoniczna w sprawie ma świadczyć o tym, że razem z T. B. (1) chciał on nabyć (...) kg amfetaminy co jest istotne tym bardziej, że według ustaleń Sądu oskarżony P. Z. miał już w tym czasie (9 październik – (...) (...)) nie uczestniczyć w strukturach zorganizowanej grupy przestępczej (do sierpnia 2009 roku), gdyż według A. D. (1) był jakiś konflikt,
: na jakiej podstawie przyjęto, iż czynności, które miał przedsięwziąć w ramach zarzutu X m.in. R. P. (1) polegały na „odkażaniu” skażonego spirytusu etylowego, albowiem wyjaśnienia A. D. (1) nie tłumaczą w minimalnym zakresie tego procederu,
: na jakiej podstawie dowodowej przyjęto, iż R. P. (1) przyznał się do zarzutu udzielenia narkotyków J. P. (1) i posiadania narkotyków w M., co wynika wprost z protokołu rozprawy z dnia (...) roku,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, a sprowadzający się do mylnego uznania, iż oskarżony R. P. (1) dopuścił się zarzucanych mu czynów, w sytuacji gdy prawidłowo dokonana ocena materiału dowodowego zwłaszcza przez pryzmat jego legalności winna prowadzić do całkowicie odmiennych ustaleń, a w szczególności, iż:

: R. P. (1) nie brał udziału w żadnych strukturach przestępczych, a tym bardziej nimi nie kierował,
: R. P. (1) nie brał udziału w żadnych przestępstwach narkotykowych, a zwłaszcza nie brał jakiegokolwiek udziału w wewnątrzwspólnotowych przemytach,
: R. P. (1) nie udzielił nikomu żadnego pomocnictwa do popełnienia przestępstwa rozboju w G.…”

Obrońca oskarżonego S. M. (1) zarzuciła Sądowi I instancji:

I. „…obrazę przepisów prawa materialnego tj. art.22 § 1 kk poprzez jego nie zastosowanie w podstawie wymiaru kary w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 13 wyroku, w sytuacji gdy czynu w postaci rozboju na kantor w G. bezpośredni sprawca, A. D. (1) w dniu (...) roku jedynie usiłował dokonać albowiem do zaboru mienia ostatecznie nie doszło, co implikuje z kolei odpowiedzialność pomocnika nie na zasadzie art.19 § 1 kk lecz na zasadzie art.22 § 1 kk;

II. obrazę przepisów prawa materialnego tj. art.19 § 1 kk poprzez jego zastosowanie w podstawie wymiaru kary w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 13 zaskarżonego wyroku, w sytuacji gdy czynu w postaci rozboju na kantor w G. bezpośredni sprawca, A. D. (1) w dniu (...) roku jedynie usiłował dokonać, co implikuje z kolei odpowiedzialność pomocnika nie na zasadzie art.22 § 1 kk lecz na zasadzie art.19 § 1 kk;

III. obrazę przepisów prawa materialnego tj. art.13 § 1 kk poprzez jego niezastosowanie w podstawie skazania w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 13 wyroku, w sytuacji gdy czynu w postaci rozboju na kantor w G. bezpośredni sprawca, A. D. (1) w dniu (...) roku jedynie usiłował dokonać, w związku z czym czyn oskarżonego S. M. (1) należałoby (ewentualnie) zakwalifikować jako udzielenie pomocy do usiłowania rozboju – art.18 § 3 kk w zw. z art.13 § 1 kk w zw. z art.280 § 2 kk

IV. obrazę przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku tj. art.4 kpk i art.7 kpk polegającą na naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów i oparciu rozstrzygnięcia w całości na zeznaniach i wyjaśnieniach A. D. (1), w sytuacji gdy te wyjaśnienia i zeznania nacechowane są dużą zmiennością, sa wewnętrznie sprzeczne, nie poddają się regułom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, a sam A. D. (1) jest osoba wielokrotnie karaną, w tym za składanie fałszywych zeznań, a jednocześnie w sytuacji, gdy A. D. (1) znajdował się w konflikcie z oskarżonym S. M. (1) i podejmował działania, mające na celu zaszantażowanie i zastraszenie jego rodziny, co w konsekwencji doprowadziło Sąd do błędnego ustalenia w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego;

V. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjęty za podstawę zaskarżonego wyroku, mający wpływ na jego treść, poelgający na przyjęciu, że oskarżony S. M. (1) brał udział w rozboju na salon gier w P. oraz w przestępstwie usiłowania rozboju na kantor w G. przy jednoczesnym uznaniu za wiarygodne w całości zeznań świadka M. Z. (1) złożonych w oku postępowania sądowego, w których wyraźnie wskazał on, iż osobą która zorganizowała i kierowała rozbojem na kantor w G. był A. D. (1), a jednocześnie zaprzeczył on, by A. D. (1) kontaktował się z kimkolwiek telefonicznie zarówno w trakcie czynu, jak i po jego zakończeniu (protokół rozprawy z dnia (...)) a także iż zysk z czynu przestępnego miał zostać rozdzielony jedynie na trzy osoby, tj. pośród bezpośrednich sprawców czynu;

VI. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że S. M. (1) kierował zorganizowaną grupą mającą na celu popełnienie przestępstw, w tym w zakresie przemytu narkotyków z H. do Polski (strona pierwsza uzasadnienia), w sytuacji gdy ustalenie to nie znajduje jakiegokolwiek potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, a nadto w treści samego uzasadnienia wyroku brak jakichkolwiek ustaleń w tym zakresie;

VII. obraza przepisów prawa procesowego tj. art.167 kpk w zw. z art.170 § 1 pkt 5 kk poprzez oddalenie wniosków obrońcy oskarżonego S. M. (1) o przeprowadzenie dowodu z dokumentów z akt sprawy szczegółowo wymienionych w protokole rozprawy z dnia (...) rok jako zmierzających jedynie do przedłużenia postępowania, a następnie uznanie wyjaśnień i zeznań A. D. (1) za wiarygodne w całości i oparcie na nich rozstrzygnięcia w sprawie, a to w sytuacji gdy wskazane wyżej wnioski dowodowe obrońcy oskarżonego S. M. (1) zmierzały do wykazania, że zeznania i wyjaśnienia A. D. (1) złożone w niniejszym postępowaniu nie zasługują na przymiot wiarygodności i jako takie nie mogą stanowić podstawy wyrokowania;

VIII. obraza przepisów prawa procesowego tj. art.410 kpk poprzez pominiecie oceny zeznań świadków J. M. oraz D. N., a także znajdującego się w aktach sprawy listu sporządzonego przez A. D. (1) i zaadresowanego do S. M. (1), co w konsekwencji spowodowało, że Sąd nie poddał jakiejkolwiek analizie podnoszonych przez oskarżonego S. M. (1) istotnych okoliczności sprawy, a dotyczących motywacji A. D. (1) do zmiany wyjaśnień i podjęcia decyzji o obciążaniu współoskarżonych w sprawie, a zaskarżony wyrok został wydany z pominięciem tych okoliczności, co z kolei doprowadziło Sąd do błędnych ustaleń w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego,

IX. obrazę przepisów prawa procesowego tj. art.424 § 1 kpk poprzez brak wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, czy Sąd uznał zeznania J. M. i D. N. za wiarygodne, czy nie wiarygodne w całości lub części, a jeśli Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom wskazanych wyżej osób, to z jakiego powodu, a także poprzez brak oceny mocy dowodowej listu sporządzonego przez A. D. (1), a zaadresowanego do oskarżonego S. M. (1) co spowodowało w konsekwencji, że kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku jest znacznie utrudniona;

X. rażącą niewspółmierność kary orzeczonej w stosunku do oskarżonego, w sytuacji gdy okoliczności popełnienia czynu, jak i rozmiar wyrządzonej szkody wskazują na to, że stopień społecznej szkodliwości czynów nie jest wysoki…”

Podnosząc tak sformułowane zarzuty obrońca oskarżonego S. M. (1) wniosła o:

1. „…zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów, a ewentualnie z ostrożności procesowej o

2. zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o karze poprzez wymierzenie oskarżonemu kar jednostkowych i kary łącznej w dolnej granicy ustawowego zagrożenia…”

Obrońca oskarżonego M. B. (1) zarzucił Sądowi Okręgowemu: „…obrazę przepisów prawa procesowego, mającego wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

1. art.2 § 1 pkt.1 kpk w związku z art.2 § 2 kpk w związku z art.366 § 1 kpk poprzez nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy, a w szczególności:

a) wyjaśnienia czy oskarżony M. B. (1) w ogóle miał świadomość istnienia jakiejkolwiek grupy przestępczej, swojej przynależności do niej, jej składu osobowego;

b) wyjaśnienia w jakich okolicznościach oskarżony M. B. (1) oraz z jakich to względów do domniemanej zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez współoskarżonych S. M. (1) i R. P. (1) przystąpił;

c) wyjaśnienia jaką rolę miał rzekomo pełnić oskarżony M. B. (1) w domniemanej grupie przestępczej, jakie były jego rzekome powiązania z pozostałymi osobami wymienionymi w opisie zarzucanego czynu;

2. art.7 kpk w zw, z art.410 kpk w zw. z art.424 § 1 pkt. 2 kpk poprzez jednostronną i nacechowaną brakiem obiektywizmu ocenę materiału dowodowego wyrażająca się w pominięciu tych fragmentów wyjaśnień współoskarżonych oraz zeznań świadków, które świadczą o niewinności oskarżonego o braku zamiaru popełnienia przez niego zarzucanych mu przestępstw, co stanowi przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, w szczególności poprzez:

a) uznanie za niewiarygodne i jako stanowiące wyłącznie linię obrony wyjaśnienia oskarżonego M. B. (1) nieprzyznającego się do zarzucanych mu czynów, że względu, że „były one sprzeczne z innymi wiarygodnymi dowodami, które wskazywało na sprawstwo i winę” w postaci zeznań świadków, protokoły przeszukań, opinie biegłych i nagrania rozmów telefonicznych, w sytuacji gdy jedynym dowodem przemawiającym na niekorzyść oskarżonego M. B. były wyjaśnienia i zeznania A. D. (1), a brak jest innych dowodów w postaci zeznań świadków, protokołów przeszukań, opinii biegłych czy nagrań rozmów telefonicznych, które to by się w jakikolwiek sposób odnosiły do zarzucanych oskarżonemu czynów, co prowadzi do wniosku, iż nie sposób przeanalizować jakimi kryteriami kierował się Sąd Okręgowy dokonując oceny wyjaśnień oskarżonego M. B. i nasuwa jednoznaczny wniosek o pełnej dowolności Sądu meriti w tym zakresie;

b) pominiecie wyjaśnień współoskarżonych w zakresie jakim oni zaprzeczyli aby, brali udział w podziale rzekomych 5 kg amfetaminy, która miała być uprzednio zabrana współoskarżonemu P. Z. i oparcie się przez Sąd w tym zakresie wyłącznie na wyjaśnieniach i zeznaniach A. D. (1), w sytuacji gdy:

⚫: brak jest jakiekolwiek dowodu, który pozwoliłby na przyjęcie, iż współoskarżony P. Z. kiedykolwiek, nie mówiąc o czasokresie wskazanym w jego zarzutach był w posiadaniu jakichkolwiek narkotyków, a zwłaszcza 5 kg amfetaminy;
⚫: brak jest jakiegokolwiek dowodu, aby oskarżeni R. P. (1), T. B. (1), S. M. (1) i R. M. dokonali zaboru 5 kg amfetaminy P. Z.;
⚫: żaden z współoskarżonych czy przesłuchanych w toku postępowania przygotowawczego i sadowego (poza A. D. (1)) świadków nie potwierdził aby był naocznym świadkiem podziału tejże rzekomej amfetaminy w M., co przedkłada się automatycznie na błędne ustalenie Sądu, iż oskarżony M. B. (1) swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu z art.56 ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

c) poprzez uznanie za wiarygodne wyjaśnień i zeznań A. D. (1) i przyjęciu tego dowodu jako podstawy do przypisania oskarżonemu M. B. sprawstwa i winy zarzucanych mu przestępstw w sytuacji gdy:

⚫: świadek A. D. (1) jest osobą karaną za składanie fałszywych zeznań, a wedle informacji ujawnionych w toku sprawy również osobą zdolna do manipulacji, co winno nakładać na Sąd obowiązek zachowania daleko idącej ostrożności przy ocenie depozycji składanych przez w/w;
⚫: z dokumentów z akt sprawy wynika, że depozycje składane przez A. D. (1) nie były składane spontanicznie, lecz w związku z nieotrzymaniem przez niego od poszczególnych osób występujących w niniejszej sprawie w charakterze oskarżonych określonych korzyści finansowych;
⚫: z treści zeznań samego świadka A. D. (1) wynika, iż jest on zdolny do składania zeznań określonej treści w zależności od tego jakie korzyści dana treść tych zeznań ma mu przynieść;
⚫: z treści zeznań samego świadka A. D. (1) wynika, iż pouczony o treści art.60 § 3 kk przez przesłuchującego nie ujawnił wszystkich okoliczności związanych ze swoją działalnością przestępczą w szczególności zataił okoliczności związane z napadem na salon gier na Ś., co winno rzutować na ocenę depozycji składanych przez tą osobę;
⚫: wyjaśnień i zeznań A. D. (1) w zakresie w jakim obciąża on oskarżonego M. B. (1) co do rzekomego jego udziału w usiłowaniu napadu na kantor w G. w postaci pomocnictwa nie potwierdza żaden inny dowód, w szczególności wyjaśnienia i zeznania bezpośrednich świadków tego zdarzenia;
⚫: wyjaśnień i zeznań A. D. (1) w zakresie jakim obciąża on oskarżonego M. B. (1) co do jego rzekomego udziału w podziale 5 kg amfetaminy, rzekomo uprzednio odebranej oskarżonemu P. Z., nie potwierdza żaden dowód osobowy, ani rzeczowy wręcz przeciwnie pozostałe dowody podważają prawdziwość twierdzeń A. D.

d) pominiecie treści wyjaśnień i zeznań świadka w osobie M. Z. (1) czy Ł. W., który nie potwierdził informacji przekazanych organom ścigania przez A. D. (1) – w szczególności tego aby A. D. (1) spotkał się miedzy innymi w K. z oskarżonym M. B. (1), dokonywał z nim jakichkolwiek ustaleń co do przyszłego napadu, a w szczególności tego aby kontaktował się z oskarżonym M. B. telefonicznie, co świadczy na korzyść oskarżonego;

e) poprzez całkowite dowolne odniesienie się przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku co do dowodów z kontroli operacyjnej i brak jakiegokolwiek wskazania przez Sąd którego z oskarżonych dana kontrola operacyjna dotyczyła, na jaki numer telefonu lub nr (...) aparatu, za jaki okres, czy uzyskano zgody następcze celem wykorzystania materiałów z kontroli operacyjnej prowadzonej wobec części oskarżonych w stosunku do innych, a nadto zaniechanie wskazania, które konkretnie z rozmów utrwalonych w ramach stosowanej kontroli operacyjnej i jaka ich treść pozwala na uznanie tego dowodu jako przydatnego do poczynienia ustaleń faktycznych w szczególności w stosunku do M. B. (1) w zakresie stawianego mu zarzutu udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, udziału w obrocie środkami psychotropowymi czy zarzutu pomocnictwa do rozboju;

A które to naruszenia przepisów postepowania karnego skutkowały błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mających wpływ na jego treść sprowadzających się do mylnego uznania, iż oskarżony był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez oskarżonego S. M. (1) i R. P. (1), że dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa z art.56 ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz pomocnictwa do rozboju w ramach funkcjonowania tej grupy, w oskarżony miał świadomość istnienia i przynależności do tej grupy przestępczej, aby podlegał w zakresie rzekomych swoich działań kierownictwu oskarżonego S. M. czy R. P. i realizował ich polecenia, wytyczne odnośnie zarzucanych mu przestępstw…”

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego M. B. (1) wniosła:

I. „…o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od stawianych mu zarzutów, a ewentualnie z daleko idącej ostrożności procesowej

II. o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w (...)”

Obrońca oskarżonego M. S. (1) zarzucił Sądowi Okręgowemu:

„…błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść wyroku, polegający na dowolnym uznaniu osk. M. S. (1) za winnego popełnienia czynów wskazanych w punktach od 19 do 23 zaskarżonego wyroku, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy nie daje ku temu podstaw…”

Podnosząc tak sformułowany zarzut obrońca oskarżonego M. S. (1) wniósł: „…o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych jemu czynów…”

Obrońca oskarżonego P. Z. zarzucił Sądowi I instancji:

1) „…rażące naruszenie przepisów po stępowania, jakie miały wpływ na treść zaskarżonego wyroku, to jest:

a) art.7 kpk w związku z art.424 kpk poprzez rażąco dowolną ocenę materiału dowodowego czego materialnym dowodem jest uzasadnienie zaskarzonego wyroku, to jest:



przyjęcie, iż wyjaśnienia oskarżonych zaprzeczających sprawstwu i winie (w tym osk. Z.) są sprzeczne z innymi wiarygodnymi dowodami w sprawie, ale bez jakiegokolwiek odniesienia się do tychże dowodów tak aby umożliwić poznanie toku rozumowania Sądu I instancji, a tym samym uniemożliwiając kontrolę instancyjną swoich tez uzasadnienia,



przyjęcie sprawstwa i winy m.in. oskarżonego Z. w oparciu o dowody z kontroli operacyjnej, podczas gdy:

Sąd nie dokonuje żadnej analizy prawnej zgromadzonego w ten sposób materiału dowodowego ze wskazaniem jego legalności lub braku legalności,
Sąd nie przytacza ani jednej rozmowy telefonicznej, która ma świadczyć o popełnieniu przez oskarżonego Z. poszczególnych przestępstw uznając – co jest kuriozalne – że nie taki jest cel uzasadnienia wyroku,

: ustalenie stanu faktycznego w oparciu o ujawnione na rozprawie dowody bez odczytywania, w tym znajdujące się w Kancelarii (...), a nie sporządzenie uzasadnienia wyroku w tej części, w przeciwnym bowiem wypadku Sąd przesyłając obronie wyrok z uzasadnieniem winien nas poinformować w trybie art.100 § 5 kpk,
: przyjęcie na sprawstwo i winę oskarżonego Z. w zakresie czynu z art.56 ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, iż wiarygodnym źródłem dowodowym był A. D. (1) (tzw. „świadek ze słyszenia”) który nie miał uczestniczyć w tej „transakcji” a miał się o niej dowiedzieć od S. M. (1) i R. P. (1), którzy zaprzeczyli takiemu zdarzeniu,
: przyjęcie udziału P. Z. jako uczestnika grupy przestępczej S. M. (1) i R. P. (1) przez okres 1 miesiąca, czyli sierpnia 2009 roku a jednocześnie bez wskazania jaki dowód miałby o powyższym świadczyć, dlaczego akurat wstąpienie w szeregi tej grupy przestępczej nastąpiło dopiero w (...) roku, dlaczego opuszczenie tych szeregów nastąpiło po upływie niespełna miesiąca i co to spowodowało,
: przyjęciu udziału P. Z. w wewnątrzwspólnotowym nabyciu marihuany w ilości 5 kg, mimo iż o fakcie tym nie wspomina nawet jednym słowem mający uczestniczyć w tej grupie A. D. (1), co w świetle jego wiedzy wydaje się być mało prawdopodobne, aby nie chciał on przekazać takich informacji Sądowi, chyba że po prostu do takich zdarzeń nie doszło,

b) art.366 § 1 kpk w zw. z art.2 § 2 kpk poprzez brak dążenia do wykrycia prawdy obiektywnej w przedmiotowym postepowaniu z jednoczesnym naruszeniem zasady domniemania niewinności w rozumieniu art.5 § 1 kpk to jest:

: nie wyjaśnienie, która konkretnie rozmowa telefoniczna wskazuje na udział oskarżonego w przypisanych mu w wyroku przestępstwach,
: kiedy i w wyniku jakiego zdarzenia oskarżony Z. miał zostać „przyjęty” w struktury rzekomej grupy przestępczej, która miał kierować S. M. i R. P., kto miał o tym zdecydować, jaka rolę miał w tej strukturze pełnić P. Z., z jakiego powodu opuścił grupę (lub został usunięty) po niespełna miesiącu i dlaczego mimo tego miał dopuścić się przestępstwa z art.56 ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z członkami grupy, gdy sam nie miał już do tych struktur należeć,

c) art.410 kpk poprzez pominięcie części zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, który przeprowadzony lub ujawniony w trybie art.394 kpk, a który w znaczącym stopniu podważał ustalenia stanu faktycznego, to jest:

: faktu, że żadna osoba słuchana w sprawie w jakimkolwiek charakterze (oskarżony, świadek) nie wskazała ani jednego zdania na temat znajomości towarzyskiej z oskarżonym Z., również nikt nie wskazał aby popełniał z nim przestępstwa, a depozycje A. D. (1) ograniczyły się jedynie do stwierdzenia, że wie od innych, że rzekomo P. Z. został napadnięty i odebrano mu 5 kg amfetaminy, czego nikt nie potwierdził,
: faktu, iż przy uznaniu zeznań świadka A. D. (1) jako wiarygodnego źródła dowodowego Sąd pominął, iż w/w był wcześniej skazany za składanie fałszywych zeznań, co powinno być poddane co najmniej ocenie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku,

d) art.19 ust.3 ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym w dacie uzyskiwania zgód następczych poprzez:

: uzyskanie zgody po upływie ponad 3 miesięcy od zakończenia kontroli operacyjnej stosowanej wobec R. P. (1) na numer (...),
: uzyskanie zgody następczej co do przestępstwa z art.55 ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy zgoda uprzednia z dnia (...) co do R. P. (1) dotyczyła czynów z art.258 kk i art.56 ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku a sprowadzający się do mylnego uznania, iż P. Z. uczestniczył w strukturach przestępczości zorganizowanej i w jej ramach popełnił przestępstwo wewnątrzwspólnotowego nabycia marihuany, a nadto będąc już poza jej strukturami uczestniczył raz w obrocie środkami narkotycznymi w postaci amfetaminy, mimo, iż żaden dostępny materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia takich ustaleń,…”

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego P. Z. wniósł:

1. „…o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego P. Z. od wszystkich przypisanych mu w wyroku zarzutów, ewentualnie

2. o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w P.”

Obrońca oskarżonego P. W. zarzucił Sądowi I instancji:

1. „…Naruszenie art.438 pkt 2 kpk przepisów prawa procesowego

a. art.4, 7, 410 kpk poprzez dowolną i niewłaściwą ocenę materiału dowodowego zebranego w sprawie, a w szczególności nagrań prowadzonych w ramach czynności operacyjnych policji i przyjęciu na podstawie nich, że oskarżony brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez R. P. (1) i S. M. (1), przyjęcie za w pełni wiarygodne zeznań M. M. (1), O. D., O. G., Ł. M. pomimo, że podczas przesłuchania przed Sądem nie potwierdzili swoich twierdzeń, a tym samym, wadliwą ocenę zeznań przesłuchanych świadków na okoliczności uczestnictwa oskarżonego w obrocie narkotykami, ilości sprzedaży czy osiągniętego dochodu w sytuacji kiedy gro z nich również w przeszłości miała stawiane podobne zarzuty i była za nie karana,

b. art.167 kpk w związku z art.177 kpk i art.193 kpk poprzez zaniechanie przesłuchania świadków M. M. (1), O. D., O. G., Ł. M. w obecności biegłego psychologa bądź psychiatry w związku z przywoływanymi przez nich kwestiami niepamięci, wymuszania wcześniejszych wyjaśnień czy też uzależnienia od alkoholu co mogło mieć wpływ na rozstrzygnięcie w sprawie,

c. art.424 § 1 kpk poprzez brak omówienia w uzasadnieniu wyroku, które z dowodów uzasadniają uczestnictwo P. W. w zorganizowanej grupie przestępczej, a w szczególności jaka miałaby być jego rola oraz zeznania których świadków i w jakim zakresie potwierdzają dokonywanie obrotu narkotykami przez P. W., brak oceny dlaczego odwołanie zeznań przez M. M. (1) i O. G., Ł. M. Sąd nie uznał za wiarygodne jak i przyjęciu za wiarygodne, że O. D. poinformował o narkotykach oskarżonego. Nadto poprzez nieustosunkowanie się do zeznania A. D. (1) w przedmiocie pomyłki dotyczącej wskazania P. W., a następnie sprostowania przez świadka tego pomówienia,

d. art.5 § 2 kpk rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości związanych z jego uczestnictwem w zorganizowanej grupie przestępczej i obrocie narkotykami,

2. Na podstawie art.438 pkt 3 kpk błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, a mianowicie na uznaniu w oparciu o czynności operacyjne policji, że P. W. uczestniczył w zorganizowanej grupie przestępczej choć treść nagrań nie wskazuje na żaden rodzaj podległości ani czynności wykonawcze wobec innych osób,

Z ostrożności procesowej obrońca oskarżonego zarzucił nadto rażącą niewspółmierność orzeczonej kary w sytuacji kiedy oskarżony częściowo przyznał się do zarzucanych mu katem oskarżenia czynów i przy uwzględnieniu jego trybu życia po opuszczeniu aresztu…”

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego P. W. wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od czynów zarzucanych mu w punktach XXXI, XXXVI i XXXVII aktu oskarżenia i wymierzenie kary łącznej w dolnych granicach ustawowego wymiaru kary bądź uchylenie orzeczenia i przekazanie Sądowi I instancji celem ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego R. S. (1) zarzucił Sądowi Okręgowemu „…obrazę przepisów postępowania, mająca wpływ na treść orzeczenia, tj:

1. art.7 kpk poprzez dowolne ocenienie zeznań świadka E. L.,

2. art.173 § 1 zd. 2 poprzez przeprowadzenie okazania świadkowi E. L. podejrzanych w sposób sugerujący,

3. art.7 kpk poprzez dowolne ocenienie zeznań świadka H. F., a w szczególności nie należyte uwzględnienie jej zeznań, w których wskazuje, że okazy jej na rozprawie oskarżony R. S. (1) nie brał udziału w przestępstwach popełnionych na jaj szkodę,

4. art.7 kpk poprzez dowolne ocenienie zeznań świadka H. M.,

5. art.171 § 5 pkt 1 oraz § 7 kpk poprzez uwzględnienie zeznań świadka H. M., pomimo, ze jej zeznania nie zostały złożone w postępowaniu przygotowawczym w sposób swobodny,

6. art.7 kpk poprzez dowolne ocenienie zeznań świadka A. D. (1),

7. art.173 § 1 zd. 2 kpk poprzez przeprowadzenie okazania świadkowi A. D. (1) podejrzanego R. S. (1) w sposób sugerujący, a polegający na poinformowaniu go, ze poprzednio nieprawidłowo rozpoznał osobę o pseudonimie (...) i dlatego okazanie musi być powtórzone,

8. art.5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie istniejących w sprawie wątpliwości co do udziału oskarżonego R. S. (1) w przypisywanych mu czynach, a w tym zwłaszcza wątpliwości co do wiarygodności okazani, na niekorzyść oskarżonego…”

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego R. S. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów. (tom 43 karty 8666 –

Obrońca oskarżonego M. P. zarzucił Sądowi I instancji:

-: „…naruszenie przepisów postepowania karnego, a mianowicie: art.7 kpk polegające na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów, poprzez ich dowolną, a nie swobodną ocenę, co w konsekwencji doprowadziło, do błędnych ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, że oskarżony M. P. dopuścił się zarzucanych przestępstw,
-: błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, ze oskarżony M. P. dopuścił się zarzucanych mu czynów, w sytuacji, gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego, przy zastosowaniu zasady określonej w art.7 kpk nie daje podstaw do przyjęcia winy M. P.…”

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. (tom 43 karty 8660 – 8665)

Obrońca oskarżonego T. B. (1) zarzucił Sądowi I instancji:

a. „…błąd w ustaleniach faktycznych poelgających na uznaniu udziału oskarżonego w zarzucanych mu czynach – podczas gdy prawidłowa analiza powinna prowadzić do wniosku, iż oskarżony nie brał udziału w tych czynach;

b. naruszenie prawa procesowego poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i uznanie, iż zgromadzone dowody potwierdzają udział oskarżonego w zarzucanych mu przestępstwach;

c. w braku uwzględnienia powyższych zarzutów – (…) zarzut razecej surowości kary…”

Podnosząc tak sformułowane zarzuty obrońca oskarżonego T. B. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego w razie uwzględnienia zarzutu opisanego pod pkt a. W razie uwzględnienia zarzutów opisanych w pkt b. i c. – „…ewentualnej stosownej zmiany kwalifikacji prawnej czynu, oraz wymierzenia kary pozbawienia wolności z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary…” Nadto obrońca oskarżonego wniósł o zasądzenie na rzecz obrońcy z urzędu kosztów obrony za instancję odwoławczą.

Obrońca oskarżonego R. M. zarzuciła Sadowi I instancji:

I. „…obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art.7 kpk polegającą na dowolnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności na nadaniu przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom i zeznaniom A. D. (1), przy jednoczesnej bezpodstawnej odmowie nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego R. M., S. M. (1), T. B. (1), M. B. (1), Z. M., M. P. oraz jedynie w części wyjaśnieniom R. P. (1),

II. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art.7 kpk polegającą na dowolnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności poprzez wybiórcze traktowanie dowodu z zeznań świadka J. P. (1),

III. błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, iż oskarżony R. M. w okresie od 9 października 2009 roku do (...) (...) roku w P. i M. uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w znacznej ilości w postaci 5 kg amfetaminy w ten sposób, że po uprzednim zabraniu w/w substancji psychotropowej P. Z. przez R. P. (1), T. B. (1), S. M. (1) i R. M., uczestniczył w jej podziale, a następnie czwartą część w/w amfetaminy zabrał wraz z S. M. (1) w celu dalszego obrotu, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, że oskarżony R. M. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu,

IV. błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu ilości środków psychotropowych, w których obrocie oskarżony miał uczestniczyć, w oparciu jedynie o niekonsekwentne niepełne wyjaśnienia i zeznania A. D. (1),

V. obrazę przepisów prawa materialnego tj. art.56 ust.3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii polegającą na uznaniu, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na przypisanie oskarżonemu uczestnictwa w obrocie substancją psychotropową w znacznej ilości,

VI. rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po (...) zł każda…”

Podnosząc tak sformułowane zarzuty obrońca oskarżonego R. M. wniosła o:

1. „…zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu,

2. ewentualnie w sytuacji uznania oskarżonego za winnego, o wymierzenie oskarżonemu łagodniejszej kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny,

3. i ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie niniejszej sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w P.”

Obrońca oskarżonego D. S. zarzucił Sądowi Okręgowemu:

1/ „…obrazę przepisów postępowania w postaci art.7 kpk mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a polegającą na dokonaniu dowolnej oceny wyjaśnień i zeznań A. D. (1) i przyznaniu im prymatu wiarygodności, podczas gdy wyjaśnienia i zeznania te – uznane za dowód w sprawie – winny yć oceniane z wysoką dozą ostrożności z uwagi na fakt, iż A. D. (1) sam brał udział w procederze przestępczym i mając świadomość grożących konsekwencji prawnych w związku z popełnionymi przez niego przestępstwami, mógł chcieć pomawiać pozostałych współsprawców w celu polepszenia swojej sytuacji procesowej,

2/ obrazę przepisów postepowania w postaci art.7 kpk majaca wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a polegającą na dokonaniu dowolnej oceny zeznań świadka H. M. i uznaniu ich za wiarygodne, podczas gdy są one niespójne i niekonsekwentne, a także leżą w sprzeczności z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z zeznaniami świadka E. L. i wyjaśnieniami D. S. i R. S. (1),

3/ obrazę prawa materialnego tj. art.62 ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sytuacji gdy posiadana przez oskarżonego substancja nie stanowiła suszu ziela konopi indyjskiej, a ziele marihuany siewnej, której posiadanie nie jest zabronione…”

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego D. S. wniósł o:

-: „…zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego D. S. od zarzucanych mu czynów zabronionych,
-: zasądzenie na rzecz obrońcy oskarżonego D. S. kosztów obrony udzielonej ww. oskarżonemu z urzędu przed Sądem II instancji…”

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Na wstępie przypomnieć wypada, że zgodnie z art. 437 § 2 k.p.k., w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015 r., sąd odwoławczy zmienia zaskarżone orzeczenie, orzekając odmiennie co do istoty, lub uchyla je i umarza postępowanie; w innych wypadkach uchyla orzeczenie i przekazuje sprawę sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1, art. 454 lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. W doktrynie zasadnie podkreśla się, że z art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k. "wynika obowiązek reformatoryjnego orzekania przez sąd odwoławczy, co w połączeniu z uprawnieniami do szerokiego przeprowadzania postępowania dowodowego powoduje, że ciężar merytorycznego rozpoznania sprawy spada na sąd drugiej instancji. W działalności sądu odwoławczego obecnie akcent jest położony na merytoryczny, a nie wyłącznie kontrolny charakter postępowania odwoławczego. Funkcją tego sądu nie jest powtórzenie całego postępowania dowodowego, ale ponowienie lub uzupełnienie materiału dowodowego w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla prawidłowego przeprowadzenia kontroli odwoławczej w celu dokonania ustaleń faktycznych zgodnych z prawdą (art. 2 § 2)" - D. Świecki (w:) Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom II, D. Świecki (red.), (...) 2018, komentarz do art. 437, teza 13. Brzmienie powyższej regulacji nie pozostawia więc wątpliwości, że możliwość wydania przez sąd odwoławczy orzeczeń o charakterze kasatoryjnym jest obecnie w istotnym stopniu ograniczona, a to z uwagi na fakt, że została zastrzeżona tylko do wyjątkowych wypadków, wyraźnie wskazanych w ustawie.

Odnośnie zaś do zarzutu naruszenia art. 424 § 1 k.p.k. konieczna jest dodatkowa uwaga, a mianowicie, że stosownie do treści art. 455a k.p.k. nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424. Oznacza to, że przywołane w apelacjach zarzuty z założenia dokonanego przez ustawodawcę nie mogą okazać się skuteczne. Trzeba jednak mieć na uwadze to, że choć uzasadnienie wyroku nie jest jego integralną częścią, to jedną z istotnych funkcji uzasadnienia jest umożliwienie zrozumienia treści wydanego rozstrzygnięcia, co na użytek postępowania odwoławczego przedstawia się jako nie tyle umożliwienie, co z pewnością ułatwienie dokonania kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku. Ta zaś przeprowadzana jest z perspektywy zgromadzonych i przeprowadzonych w sprawie dowodów, w kontekście postawionych zarzutów, bądź tych przyczyn odwoławczych, które podlegają uwzględnieniu z urzędu. Braki w uzasadnieniu wyroku, postrzegane przez skarżącego, czy jego obrońcę, niekoniecznie muszą świadczyć o wadliwości uzasadnienia, lecz jeśli mają rację, to mogą właśnie w ten sposób skutecznie wykazać, że podniesione przez nich inne zarzuty odwoławcze, w świetle treści tak sporządzonego uzasadnienia, przedstawiają się trafnie. Trzeba zarazem mieć na uwadze to, że uzasadnienie wyroku może spełniać wymogi określone w art. 424 k.p.k., co nie oznacza, że przyjęte ustalenia faktyczne i zaprezentowane w nim rozumowanie są prawidłowe.

Tak więc i w tym zakresie funkcją sądu odwoławczego będzie uzupełnienie argumentacji pisemnego uzasadnienia wyroku w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla prawidłowego przeprowadzenia kontroli odwoławczej w celu dokonania prawidłowości ustaleń faktycznych zgodnych dokonanych przez Sąd I instancji.

W realiach badanej sprawy, skarżący w pierwszej kolejności wskazują na uchybienia uzasadnienia w części odnoszącej się do materiałów zebranych w toku kontroli operacyjnej.

W tym zakresie pisemne uzasadnienie wyroku Sądu I instancji ograniczyło się do stwierdzenia zawartego na jednej stronie formaty A-4:

„…W toku postępowania przygotowawczego prowadzono kontrolę operacyjną wobec oskarżonych polegającą na podsłuchu i nagrywaniu prowadzonych przez nich rozmów telefonicznych. Analiza ich treści pozwoliła na sformułowanie części przypisanych oskarżonym czynów. Z nagranych rozmów wynika, że P. W. zajmował się obrotem marihuaną i amfetaminą nabywając te narkotyki m. in. od R. P. (1), a następnie sprzedając je innym osobom na ich własny użytek lub w celu dalszej odsprzedaży. Z nagranych rozmów wynika również, że R. P. (1), M. S. (1) i P. Z. kupowali i sprowadzali marihuanę z H.. Przestępstwem ujawnionym w wyniku podsłuchów była również transakcja narkotykowa w miejscowości R., w której uczestniczyli R. P. (1) i M. S. (1), a która dotyczyła 6,5 kg marihuany. Z materiałów operacyjnych wynika również, że M. P. sprzedawał kokainę i marihuanę D. O. i jeden raz kokainę R. S. (2) na ich własny użytek, bądź w celu dalszej odsprzedaży.

Zdaniem Sądu przytaczanie treści nagranych rozmów wskazujących na popełnienie przez oskarżonych poszczególnych przestępstw byłoby niecelowe, albowiem nie taki jest cel uzasadnienia wyroku. Ze wskazanych rozmów wprost wynikają okoliczności przestępstw, w których uczestniczyli oskarżeni…”

W ocenie Sądu Apelacyjnego rację maja obrońcy oskarżonych, którzy w tym zakresie kwestionują uzasadnienie zaskarżonego wyroku.

W uzupełnieniu argumentacji Sądu I instancji wskazać należy in concreto co następuje:

W przedmiotowej sprawie w toku postępowania przygotowawczego za zgodą Sądu stosowano kontrole operacyjne (...) pod kryptonimami: (...), „”K.”, (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...)

Poszczególne kontrole operacyjne (zgodnie z postanowieniami Sądu, pierwotnymi i zgodami następczymi) dotyczyły:

• kontrola operacyjna (...) pod kryptonimem: (...) – dotyczyła oskarżonego M. S. (1) ps (...) i numeru (...), (wydano także zgodę następcza w stosunku do P. W.);

• kontrole operacyjne (...) pod kryptonimem: (...), (...), (...), (...) – dotyczyły oskarżonego P. W. ps. (...) i numerów (...) (zgody następcze wydano także w stosunku do M. M. (2) ps. (...), (dobrowolnie poddał się karze – wyrok SO w P. z dnia (...).12.2010r.) w stosunku do oskarżonego R. P. (1) ps. (...) i wobec M. M. (1) ps. (...) (dobrowolnie poddał się karze – wyrok SO w P. z dnia (...).12.2010r.)

• kontrole operacyjne (...) pod kryptonimami: (...), (...), (...), – dotyczyły oskarżonego M. P. ps. (...) i numerów (...) – (fakt korzystania przez oskarżonego z telefonu o takim numerze potwierdziła w swoich zeznaniach świadek H. M.), 728-286-601, 889-966-938;

• kontrole operacyjne (...) pod kryptonimami: (...), (...) – dotyczyły D. O. ps.”S.” i numerów (...) -(dobrowolnie podał się karze – wyrok SO w P. z dn. (...).(...));

• kontrola operacyjna (...) pod kryptonimem: (...) – dotyczyła M. Z. (2) i numeru (...);

• kontrole operacyjne (...) pod kryptonimami: (...), (...) – dotyczyły oskarżonego R. P. (1) ps. (...) i numerów (...) – zgodę następcza wydano także wobec oskarżonego P. Z. ps. (...);

Postanowienia Sądu Okręgowego w W. o wyrażeniu następczej zgody na przeprowadzenie kontroli operacyjnej znajdują się na kartach 3, 5,7, 9, 11, 13, 15, 17, 19, 21 i 23 teczki akt oznaczonej jako „ZAŁĄCZNIK NR 1”)

Decyzjami nr (...) z dnia (...) Komendanta Głównego Policji zniesiono klauzulę tajności z materiałów wytworzonych w związku ze stosowaniem kontroli operacyjnych (...) pod kryptonimami: (...), „”K.”, (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...)

Obecnie wszystkie te materiały stanowią część akt sprawy i zawarte zostały w teczkach oznaczonych zgodnie z nazwą kontroli operacyjnej, a żadna część akt nie jest obecnie utajniona i przechowywana w Kancelarii (...). Nadto w tomach oznaczonych jako tomy G1 I i G1 II znajdują się notatki urzędowe wskazujące datę, godzinę i czas połączeń między poszczególnymi numerami telefonów objętych kontrolą operacyjną, a nadto notatki urzędowe z analizy poszczególnych kontroli operacyjnych: (...) (Tom G1 I - karty 22 – 31), (...) (Tom G1 I - karty 32 – 53), (...) (Tom G1 I - karty 54 – 63), (...), KAJTEK” i (...) (Tom G1 I - karty 64 – 94), (...) - (Tom G1 I - karty 108 – 120), (...) - (Tom G1 I - karty 122 – 57), nadto w tomie akt oznaczonych jako G1 II, zawarto analizy powiązań między poszczególnymi numerami telefonów użytkowanych przez oskarżonych

W tomie akt oznaczonym jako G2 zawarto wyżej powołane decyzje komendanta Głównego Policji, a Decyzja nr (...) z dnia (...) znajduje się na karcie 1 w teczce oznaczonej jako „ZAŁĄCZNIK NR 1”

Jak wynika z analizy kontroli operacyjnej (...) krypt. (...) dla numeru tel. (...) stosowanej wobec M. S. (1) ps. (...), (...), (...) krypt. (...) dla numeru 694-056-725 – stosowanej wobec R. P. (1) ps. (...) oraz z analizy kontroli operacyjnej (...) krypt. (...) dla numeru tel. (...) - stosowanej wobec R. P. (1) ps. (...) wielokrotnie sprowadzali oni, a w części przypadków także z oskarżonym P. Z. marihuanę z terenu H..

Treść rozmów pomiędzy R. P. (1), a M. S. (1), a także R. P. (1) i P. Z. przeprowadzona w okresie w (...) dała Sądowi Okręgowemu podstawy do ustalenia

że w okresie od (...) roku w nieustalonym miejscu działając w warunkach przestępstwa ciągłego oraz wspólnie i w porozumieniu oskarżeni R. P. (1), M. S. (1) i P. Z. dokonali wbrew przepisom ustawy wewnątrzwspólnotowego nabycia i dostawy z terytorium Królestwa H. na terytorium R. znacznej ilości środka odurzającego w ilości co najmniej 7 kilogramów marihuany i tak

• w okresie (...) roku R. P. (1) działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1) i P. Z. dokonał wbrew przepisom ustawy wewnątrzwspólnotowego nabycia i dostawy z terytorium Królestwa H. na terytorium R. znacznej ilości środka odurzającego w ilości co najmniej 3 kilogramów marihuany a następnie uczestniczył w obrocie w/w środkami odurzającymi dokonując wraz z M. S. (1) podziału marihuany i jej przekazania P. W., T. B. (1) oraz innym nieustalonym osobom.

• w dniach (...) roku R. P. (1) działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1) dokonał wbrew przepisom ustawy wewnątrzwspólnotowego nabycia i dostawy z terytorium Królestwa H. na terytorium R. znacznej ilości środka odurzającego w ilości co najmniej 2 kilogramów marihuany. (Tom G1 I karty 64 – 68 od rozmowy z dnia (...) do rozmowy z dnia (...) godz. (...);31, karty 68 - 78 – od rozmowy z dnia (...))

Kolejną transakcją ujawnioną w wyniku prowadzonych kontroli operacyjnych – podsłuchów była transakcja przeprowadzona w dniu (...)w miejscowości R., a dotycząca obrotu 6,5 kg marihuany.

Także pozostały materiał dowody w tym zakresie tzn. nagrane rozmowy zarejestrowane w czasie prowadzenia poszczególnych kontroli operacyjnych dawał Sądowi I instancji podstawę do poczynionych ustaleń w zakresie obrotu narkotykami przez poszczególnych oskarżonych (Tom G1 I karty 22 – 31, 32 – 53, 54 – 63, 64 – 94, 108 – 120, 122 - 157) W szczególności analiza kontroli operacyjnej (...) krypt. (...) dla nr tel. (...) wobec oskarżonego P. W. ps. (...) (karty 108 – 120) pozwoliła ustalić przebieg transakcji narkotykowych pomiędzy oskarżonym P. W., a ustalonymi i nieustalonymi osobami co przedstawione zostało szczegółowo w formie tabeli dołączonej do analizy na karcie 121 akt - Tom G1 I)

Z poszczególnych rozmów w ocenie Sądu Apelacyjnego należy zwrócić uwagę, przykładowo na rozmowę z dnia (...) w której P. W. informuje O. D.:, iż za nimi od W. jedzie samochód marki C.. O. D. pyta czy oni mają przy sobie jakieś narkotyki cyt.: „C.? A nie macie nic przy sobie? Proponuje aby zgubili ten samochód, P. W. stwierdza, że nie udaje im się O. D. chce aby poinformować go co jest grane…” Chwilę po tej rozmowie funkcjonariusze z Komendy Powiatowej Policji we W. w miejscowości S. zatrzymali do kontroli samochód marki B.. W pojeździe tym znajdowali się P. W., M. M. (1) oraz Ł. S. (1), który był właścicielem samochodu, ale w chwili zatrzymania kierowcą samochodu był M. M. (1). W wyniku przeszukania samochodu B. ujawniono za fotelem kierowcy worek strunowy z zawartością suszu roślinnego koloru zielonego, który po zbadaniu okazał się być marihuaną. Nadto w wyniku tego zatrzymania przeszukano mieszkanie O. D. w W. przy ul. (...), gdzie od około 2 miesięcy mieszkał P. W.. W wyniku przeszukania znaleziono 280,53 gramów ziela konopi, 251,47 gramów amfetaminy, a nadto dwie wagi elektroniczne, rurki. lufkę, młynek do marihuany, bibułki i 116 sztuk woreczków strunowych.

Rozmowa z dnia(...) przeprowadzona z numeru 728-286-600 przez R. P. (1) z n/n mężczyzną potwierdza, że R. P. (1) był abonentem powyższego numeru, gdyż w czasie tej rozmowy przedstawił się: „…Dzień Dobry, kłaniam się tu P. z te strony R.…” (karta 92 Tom G1 I)

Znamienna jest treść rozmów przeprowadzonych przez R. P. (1) od 17.10.2009r. tj. po zatrzymaniu P. W., O. D., M. M. (1) i Ł. S. (2). Z rozmów tych jawi się obawa oskarżonego przed działaniami Policji. W czasie jednej z takich rozmów z K. P. (...) „…nie ma mnie. Musiałem się schować na chwilę…” (karta 90 Tom G1 I), we wcześniejszej rozmowie w tym dniu z A. D. (1), który przebywał w mieszkaniu R. P. w M., R. P. (1) upewnia się „…czy jest spokój…” Kolejne rozmowy z dnia (...).(...) z także z A. D. (1) świadczą o nielegalnej produkcji i sprzedaży alkoholu (karta 91 Tom G1 I)

Nagrania z rozmów zarejestrowanych w czasie prowadzenia poszczególnych kontroli operacyjnych (...) pod kryptonimami: (...), „”K.”, (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...) na wniosek oskarżonych odtwarzano na rozprawach – w pierwszym składzie Sądu - (od (...) roku karty 4971 i nast. do rozprawy (...) roku karty 5477 i nast.) Oskarżeni, którzy pierwotnie wnosili o odtworzenie tych nagrań później w czasie ich odtwarzania składali wnioski o zwolnienie ich z udziału w rozprawie (jak np. osk. R. P. na karcie 4971 – na co Sąd nie wyraził zgody) Po odtworzeniu kolejnych treści poszczególnych kontroli operacyjnych (...) żaden z oskarżonych nie odniósł się do treści odtwarzanych rozmów, bądź nie chciał składać żadnych oświadczeń ani wniosków w związku z treścią odtworzonych rozmów (jak przykładowo. na rozprawach (...)) Żaden z oskarżonych nie kwestionował, ani treści rozmów, ani faktu, że korzystał z numeru telefonu, który objęty był kontrolą operacyjną. Tylko oskarżony R. S. (1) na rozprawie (...) roku kwestionował, że to nie jest jego głos i wnosił o powołanie biegłego i badanie głosu. Wniosku tego nie ponowił przed Sądem w składzie, w którym zapadł zaskarżony wyrok, a przed „drugim” składem Sądu oskarżeni wyrazili zgodę na ujawnienie tego materiału dowodowego bez odsłuchiwania nagrań. (karta 6745)

Przez ponad 10 lat toczącego się postępowania, żaden z oskarżonych nie odniósł się do treści rozmów zarejestrowanych w czasie kontroli operacyjnej. Żaden z oskarżonych nawet nie próbował racjonalnie wyjaśnić, że treść zarejestrowanych rozmów nie dotyczy działalności przestępczej związanej z obrotem narkotykami, a zupełnie czegoś innego. Natomiast analizy prowadzone przez funkcjonariuszy Policji, prokuratora i na końcu przez Sąd są po prostu niedorzeczne.

Co więcej, także żaden z obrońców oskarżonych, w złożonych apelacjach nie kwestionuje, ani treści rozmów zarejestrowanych w czasie kontroli operacyjnej, ani faktu, że ustalone – podsłuchiwane - numery telefonu użytkowane były przez poszczególnych oskarżonych. Żaden też z obrońców (jak oskarżeni) nie odnosi się do treści tych rozmów. Poprzestając na stawianiu zarzutu, że Sąd I instancji nie wskazał konkretnych rozmów na podstawie, których ustalił stan faktyczny.

Tylko obrońca oskarżonego R. P. (1) stawia Sądowi I instancji zarzut, że ten nie wskazał „…skąd wiadomym jest, że rozmowy, choć nie wiadomo z uzasadnienia wyroku, które miały być prowadzone przez oskarżonego R. P. (1), skoro w toku postępowania nie przeprowadzono żadnego dowodu z opinii fonoskopijnej, z którego miałoby wynikać, że za rozmowami tymi stoi oskarżony R. P. (1)…” Jak już wyżej wskazano, przez ponad 10 lat postępowania w sprawie, a w szczególności w czasie odsłuchiwania nagrań przed Sądem Okręgowym R. P. (1) nie kwestionował, że to nie jego głos, nie składał wniosku o przeprowadzenie opinii fonoskopijnej, nie zaprzeczał także by nie on był abonentem - użytkownikiem numerów telefonów, które poddano kontroli operacyjnej (...) pod kryptonimami, (...), (...), (...), (...). Jak też wyżej wskazano z treści niektórych rozmów bezpośrednio wynika, że rozmówcą jest R. P. (1). Raz jeszcze należy przywołać – przykładowo rozmowę z dnia 23.10.2009r. przeprowadzoną z numeru 728-286-600 w czasie której rozmówca wyraźnie przedstawił się imieniem i nazwiskiem „…Dzień Dobry, kłaniam się tu P. z te strony R.…” (karta 92 Tom G1 I) Czy przywoływane już treści rozmów przeprowadzonych przez R. P. (1) po (...) - po zatrzymaniu P. W., O. D., M. M. (1) i Ł. S. (1). Oskarżony obawia się działań Policji i czasie jednej z takich rozmów z K. P. (...) informuje rozmówczynię „…nie ma mnie. Musiałem się schować na chwilę…” (karta 90 Tom G1 I), we wcześniejszej rozmowie w tym dniu z A. D. (1), który przebywał w mieszkaniu wynajmowanym przez R. P. (1) w M., oskarżony R. P. (1) upewnia się „…czy jest spokój…” Kolejne rozmowy z dnia (...).(...) z także z A. D. (1) świadczą o nielegalnej produkcji i sprzedaży alkoholu (karta 91 Tom G1 I)

Generalnie materiał dowodowy w postaci nagrań z rozmów zarejestrowanych w czasie prowadzenia poszczególnych kontroli operacyjnych (...) pozwala na wyciagnięcie następujących wniosków. Kontrolowane osoby rozmawiają ze sobą w kwestii prowadzenia interesów związanych z nielegalnym obrotem narkotykami. W trakcie tych rozmów stosują samokontrolę i kamuflaż. Kamuflują przedmiot i miejsce transakcji narkotykowej. Większość rozmów jest lakoniczna, polega tylko i wyłącznie na zdawkowym podawaniu informacji, językiem zrozumiałym dla rozmówców. Często zresztą upominają rozmówców przed nadmiernym rozwijaniem tematów rozmów przez telefon. Najczęściej prowadzony jest obrót narkotykami o czym świadczy kamuflowanie właściwego przedmiotu rozmowy, charakterystyczne zwroty, częste operowanie cyframi i rozliczenia. Jednakże w sytuacjach, w których dochodzi do nieoczekiwanych – nieprzewidzianych zdarzeń (jak np. brak w H. zamówionego wcześniej narkotyku, czy oszustwo dostawcy przy transakcji w R.) – rozmowy stają bardziej czytelne, a samokontrola i kamuflaż rozmów przestają mieć znaczenie. W czasie tych rozmów R. P. (1) jest osobą, która często wydaje polecenia innym, ustala ceny, podporządkowuje sobie większość rozmówców.

W powiązaniu z materiałem dowodowym w postaci nagrań z rozmów zarejestrowanych w czasie prowadzenia poszczególnych kontroli operacyjnych (...) jest analiza powiązań abonentów, w której wskazano połączenia między nimi, wskazano lokalizację logowań na masztach (...) abonentów połączeń telefonicznych w powiązaniu z analizą obiektów (...), ze szczególnym uwzględnieniem okresu od (...) Wynikiem analizy jest potwierdzenie, że w rejonie miejscowości R. na stacjach bazowych (...) w dniu (...) odnotowane zostały logowania numerów abonenckich 728-286-600, 694-056-725 przypisanych do abonenta – R. P. (1) ps. (...) oraz 728-544-561 przypisane do abonenta T. B. (1) ps. (...). Powyższe ustalenie w powiązaniu z treścią rozmów zarejestrowanych w czasie kontroli operacyjnych (...) pod kryptonimami: (...), (...) – które dotyczyły oskarżonego R. P. (1) ps. (...) i wyżej podanych numerów telefonów, jednoznacznie świadczy o tym, że oskarżony R. P. (1) w dniu (...) przebywał w okolicach E..(miejscowość R. oddalona jest od E. ok.5 km – okoliczność znana Sądowi z urzędu).(Tom G1 II karty 205 – 210)

W wyniku kolejnej analizy, na podstawie danych zawartych w diagramach o nr 2, 3 i 4 stworzona została mapa z naniesionymi lokalizacjami masztów (...) w wyniku rejestracji logowań numerów abonenckich 694-056-725 – R. P. (1) oraz 600-691-586 – M. S. (1) (Tom G1 II karty 218 – 219) Tak powstała trasa biegnie z T. do T..

Kolejna grupa zarzutów podniesionych w apelacjach obrońców dotyczy spełnienia wymogów formalno – prawnych dotyczących art.19 ustawy o Policji i podstaw prawnych stosowana kontroli operacyjnych (...) pod kryptonimami: (...), „”K.”, (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...).

Wbrew twierdzeniom obrońców i sformułowanych w apelacjach zarzutach, w ocenie Sądu Apelacyjnego warunki formalno – prawne określone w ustawie o Policji, a dotyczące przeprowadzonych kontroli operacyjnych zostały spełnione.

Aby ów problem prawny dokładnie przedstawić, zastępując w tym zakresie ponownie Sąd I instancji, należy odnieść się do uwarunkowań formalnych, zawartych w ustawie o Policji, na moment uzyskiwania tych materiałów, moment wniesienia aktu oskarżenia przez prokuratora, co miało miejsce w 1 grudnia 2010 r. oraz fazę wyrokowania przez Sąd I instancji.

W przedmiotowej sprawie kontrole operacyjne prowadzone były przez Policję w okresie:

- kontrola operacyjna (...) pod kryptonimem: (...) w okresie od (...)

Tak więc kontrole operacyjne trwały w okresie od (...) W dacie początkowej tego okresu, jak i w dacie końcowej tego okresu, obowiązywała ustawa z (...) r. o Policji, w której były regulowane kwestie warunków formalnych przeprowadzenia kontroli operacyjnej. Otóż, w art. 19 ust. 1 pkt 2 i 5 tejże ustawy wskazano, że: ,,Przy wykonywaniu czynności operacyjno-rozpoznawczych, podejmowanych przez Policję w celu zapobieżenia, wykrycia, ustalenia sprawców, a także uzyskania i utrwalenia dowodów ściganych z oskarżenia publicznego, umyślnych przestępstw: (...) określonych w art.258 kodeksu karnego (…) nielegalnego wytwarzania, posiadania lub obrotu środkami odurzającymi lub substancjami psychotropowymi albo ich prekursorami,… gdy inne środki okazały się bezskuteczne albo zachodzi wysokie prawdopodobieństwo, że będą nieskuteczne lub nieprzydatne, sąd okręgowy, na pisemny wniosek Komendanta Głównego Policji, złożony po uzyskaniu pisemnej zgody Prokuratora Generalnego albo na pisemny wniosek komendanta wojewódzkiego Policji, złożony po uzyskaniu pisemnej zgody właściwego miejscowo prokuratora okręgowego, może, w drodze postanowienia, zarządzić kontrolę operacyjną”. Zgodnie z art. 19 ust. 2 tejże ustawy: ,,Postanowienie, o którym mowa w ust. 1, wydaje sąd okręgowy właściwy miejscowo ze względu na siedzibę składającego wniosek organu Policji”. Z kolei, w art. 19 ust. 3 ustawy o Policji wskazano, że: ,,W przypadkach niecierpiących zwłoki, jeżeli mogłoby to spowodować utratę informacji lub zatarcie albo zniszczenie dowodów przestępstwa, Komendant Główny Policji lub komendant wojewódzki Policji może zarządzić, po uzyskaniu pisemnej zgody właściwego prokuratora, o którym mowa w ust. 1, kontrolę operacyjną, zwracając się jednocześnie do właściwego miejscowo sądu okręgowego z wnioskiem o wydanie postanowienia w tej sprawie. W razie nieudzielenia przez sąd zgody w terminie 5 dni od dnia zarządzenia kontroli operacyjnej, organ zarządzający wstrzymuje kontrolę operacyjną oraz dokonuje protokolarnego, komisyjnego zniszczenia materiałów zgromadzonych podczas jej stosowania”. Do (...) września 2006 r. obowiązywał art. 19 ust. 4 ustawy o Policji, w którym wskazano, że: ,,Sąd okręgowy może zezwolić, na pisemny wniosek Komendanta Głównego Policji lub komendanta wojewódzkiego Policji, złożony po uzyskaniu pisemnej zgody właściwego prokuratora, na odstąpienie od zniszczenia materiałów, o których mowa w ust. 3, jeżeli stanowią one dowód lub wskazują na zamiar popełnienia przestępstwa, dla wykrycia którego na podstawie przepisów ustawowych może być prowadzona kontrola operacyjna lub czynności operacyjno-rozpoznawcze”. Uchylenie tego przepisu nastąpiło na mocy art. 1 pkt 10 lit. b ustawy z 21 lipca 2006 r. o zmianie ustawy o Policji oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 206 r., nr 158, poz. 1122). W art. 19 ust. 8 wskazano, że: ,,Kontrolę operacyjną zarządza się na okres nie dłuższy niż 3 miesiące. Sąd okręgowy może, na pisemny wniosek Komendanta Głównego Policji lub komendanta wojewódzkiego Policji, złożony po uzyskaniu pisemnej zgody właściwego prokuratora, na okres nie dłuższy niż kolejne 3 miesiące, wydać postanowienie o jednorazowym przedłużeniu kontroli operacyjnej, jeżeli nie ustały przyczyny zarządzenia tej kontroli”. Natomiast w art. 19 ust. 9 ustawy o Policji wskazano, że: ,,W uzasadnionych przypadkach, gdy podczas stosowania kontroli operacyjnej pojawią się nowe okoliczności istotne dla zapobieżenia lub wykrycia przestępstwa albo ustalenia sprawców i uzyskania dowodów przestępstwa, sąd okręgowy, na pisemny wniosek Komendanta Głównego Policji, złożony po uzyskaniu pisemnej zgody Prokuratora Generalnego, może wydać postanowienie o kontroli operacyjnej przez czas oznaczony również po upływie okresów, o których mowa w ust. 8”. W art. 19 ust. 13 wskazano, że: ,,Kontrola operacyjna powinna być zakończona niezwłocznie po ustaniu przyczyn jej zarządzenia, najpóźniej jednak z upływem okresu, na który została wprowadzona”. Natomiast w art. 19 ust. 15 ustawy o Policji wskazano, że: ,,W przypadku uzyskania dowodów pozwalających na wszczęcie postępowania karnego lub mających znaczenie dla toczącego się postępowania karnego, Komendant Główny Policji lub komendant wojewódzki Policji przekazuje właściwemu prokuratorowi wszystkie materiały zgromadzone podczas stosowania kontroli operacyjnej, w razie potrzeby z wnioskiem o wszczęcie postępowania karnego. W postępowaniu przed sądem, w odniesieniu do tych materiałów, stosuje się odpowiednio przepisy art. 393 § 1 zdanie pierwsze Kodeksu postępowania karnego”. Świadomie przytoczono przepisy tego aktu prawnego we fragmentach, które mają zastosowanie w przedmiotowej sprawie, aby wykazać, że w literalnym brzmieniu tych przepisów nie znajdziemy przepisów, z których na poziomie wykładni językowej, dałoby się wskazać jednoznaczne unormowania, które kreowałyby określony tok postępowania w odniesieniu do materiałów uzyskanych w toku zarządzonej i przeprowadzonej kontroli operacyjnej, ale odnoszących się do osób innych niż osoby wskazane w postanowieniach o jej zarządzeniu, co wyznaczało granice podmiotowe kontroli operacyjnej lub do przestępstw innych niż wymienionych w tych postanowieniach, wyznaczających pierwotne granice przedmiotowe stosowania tych czynności niejawnych, mających przecież charakter wyjątkowy. O wyjątkowości kontroli operacyjnej świadczy choćby zapis z art. 19 ust. 1 ustawy o Policji, w którym wyraźnie wskazano, że czynności operacyjno- rozpoznawcze stosuje się ,,gdy inne środki okazały się bezskuteczne albo zachodzi wysokie prawdopodobieństwo, że będą nieskuteczne lub nieprzydatne”, a więc w tej przesłance zawarto okoliczności ocenne, które sąd za nim zarządzi ich przeprowadzenie, musi odpowiednio ocenić. Innymi słowy, kontrola operacyjna jest środkiem do pozyskania dowodów o charakterze wyjątkowym i znajduje zastosowanie dopiero kiedy inne środki dowodowe okażą się niewystarczające albo specyfika danej sprawy będzie w wysokim stopniu wskazywać, że ewentualne inne wcześniejsze środki dowodowe będą niewystarczające lub nieefektywne w ,,walce z przestępczością”, o której mowa właśnie w art. 19 ust. 1 ustawy o Policji. Niemniej, brak takiego wyraźnego unormowania nie kreowało, nawet wówczas, luki w prawie, pozwalającej na procesowe wykorzystanie materiałów, uzyskanych w toku kontroli operacyjnej, ale przekraczających granicę podmiotowe lub przedmiotowe, wyznaczone stosownym postanowieniem sądu wydanym w oparciu o art. 19 ust. 8 i 9 ustawy o Policji, mającym charakter pierwotny. Tym bardziej, że ,,zasada pierwszeństwa wykładni językowej nie powinna prowadzić do wniosku, iż interpretatorowi wolno jest całkowicie ignorować wykładnię systemową lub funkcjonalną” (M. Zieliński: Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki, Warszawa 2002, s. 275). Przede wszystkim zauważyć trzeba, że w doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że ,,interpretatorowi wolno odstąpić od językowego sensu przepisu, zwłaszcza wówczas, gdy jest on ewidentnie sprzeczny z fundamentalnymi wartościami konstytucyjnymi, a z istotnych powodów uchylenie przepisu byłoby w danym momencie niemożliwe lub niecelowe, bądź też gdy wykładnia językowa prowadzi do rozstrzygnięcia, które w świetle powszechnie akceptowanych wartości musi być uznane za rażąco niesłuszne, niesprawiedliwe, nieracjonalne lub niweczące racje ustawowe interpretowanego przepisu (L. Morawski: op. cit., s. 78)”. Po pierwsze, wykładnia systemowa (argumentum a rubica)- czyli argumentacja z miejsca oznacza możliwości odwołania się od miejsca przepisu w systemie prawa, tworzy domniemanie, że przepis w danym akcie prawnym nie jest umiejscowiony przypadkowo, lecz wynika z racjonalnego działania prawodawcy. Dyrektywy interpretacyjne wykładni systemowej, nakazują aby wszystkie normy powinny być interpretowane w sposób zgodny z zasadami prawa, a interpretując normy należy mieć na względzie przed wszystkim zasady konstytucji, interpretacja norm prawa polskiego powinna być zgodna z normami prawa międzynarodowego publicznego oraz normy prawa wewnętrznego powinny być interpretowane w zgodzie z normami prawa europejskiego, a nadto nie należy interpretować przepisów tak aby były one sprzeczne z innymi przepisami, nie wolno interpretować przepisów prawa w sposób prowadzący do luk. Przenosząc te dyrektywy na grunt przedmiotowej sprawy, należy dojść do wniosku, że wyżej wskazane przepisy ustawy o Policji, muszą uwzględniać z jednej strony aspekty i sposoby wkraczania władzy państwowej w prywatność jednostki, w jej konstytucyjnie unormowane wolności komunikowania się i ochrony związanej ze sferą prywatną. W konsekwencji czynności te jako z natury rzeczy niejawne (także wobec zainteresowanego), ingerujące w prawa i wolności jednostki, gwarantowane konstytucyjnie (art. 47 i art. 49 Konstytucji RP), traktatowo (art. 2, art. 3 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej), konwencyjnie (art. 8 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności), nie mogą być prowadzone w warunkach dających Policji szeroki margines uznaniowości, przy ograniczonych gwarancjach dla praw osoby poddanej tym czynnościom, a także okrojonej kontroli zewnętrznej, zwłaszcza sądowej. W konsekwencji, prowadzić to musiało do przyjęcia, że konieczna jest zgoda następcza sądu w odniesieniu do materiału uzyskanego w toku kontroli operacyjnej, wykraczającej poza granice podmiotowe lub przedmiotowe, wyznaczone pierwotnym postanowieniem sądu, na mocy którego zarządzono taką kontrolę operacyjną. Po drugie, również wynik wykładni funkcjonalnej prowadzi do takich samych rezultatów. Wykładnia funkcjonalna- obejmuje ona zbiór dyrektyw, które są niejednorodne z punktu przepisów prawa, odwołują się do funkcji, roli, celu jaki ma spełnić akt normatywny podejmowany przez prawodawcę. Dyrektywy tej wykładni każą odwoływać się do tego, co chciał osiągnąć prawodawca wydając dany akt, bądź musimy brać pod uwagę system wartości obowiązujący w prawie. Musimy ustalić jakie normy są akceptowane w danym społeczeństwie. W ramach tej wykładni mówi się o wykładni celowościowej. Wykładnia celowościowa (teleologiczna)- nakazuje odwoływanie się do celu regulacji prawnej (ratio legis). Skoro ustawodawca zdecydował się, że w odniesieniu do przestępstw, zawartych we wspomnianym zamkniętym katalogu, w art. 19 ust. 1 ustawy o Policji, w odniesieniu do danej osoby, konieczna jest zgoda sądu, sprawującego rolę organu kontrolującego zasadność jej prowadzenia, poprzez ocenę czy: ,,inne środki okazały się bezskuteczne albo zachodzi wysokie prawdopodobieństwo, że będą nieskuteczne lub nieprzydatne”, to również taka decyzja sądu musi być uzyskana w odniesieniu do innych osób lub innych przestępstw. W przeciwnym razie doszłoby do szerokiej dowolności uzyskiwania materiałów z przeprowadzonych czynności operacyjno- rozpoznawczych, pozostających poza jakąkolwiek kontrolą niezależnego organu.

Konkludując, artykuł 19 ust. 1 ustawy o Policji, z jednej strony, zawiera zamknięty katalog przestępstw, w celu zapobieżenia którym, uzyskania i utrwalenia dowodów, wykrycia ich, ustalenia sprawców, sąd na wniosek uprawnionego podmiotu może w drodze postanowienia zarządzić kontrolę operacyjną, i po drugie, taka zgoda sądu musi być wyraźna w odniesieniu do podmiotu. Innymi słowy, w przedmiotowej sprawie problem nie sprowadza się do kwestii, czy kontrola operacyjna mogła być prowadzona do określonych zachowań, a sprowadzała się do rozstrzygnięcia, czy kontrola operacyjna dostarczająca materiał wobec osób nieobjętych pierwotną, jak i następczą zgodą sądu [wobec jej braku], może być w stosunku do nich procesowo wykorzystany.

Gdyby przyjąć inne rozwiązanie, sprowadzające się do uznania, że taki materiał można procesowo wykorzystać, a więc poza kontrolą sądu, torpedowałoby to ustawowe założenie, że zarządzenie takiej kontroli ograniczone zostało tzw. klauzulą subsydiarności, bowiem jest ona, zgodnie z ustawą o Policji, dopuszczalna tylko wtedy, gdy inne środki okazały się bezskuteczne lub zachodzi wysokie prawdopodobieństwo, że będą nieskuteczne lub nieprzydatne. Z przepisu art. 19 ust. 15 ustawy o Policji, w którym wskazano, że ,,w przypadku uzyskania dowodów pozwalających na wszczęcie postępowania karnego lub mających znaczenie dla toczącego się postępowania karnego, wszystkie materiały zgromadzone podczas stosowania kontroli przekazywane są właściwemu prokuratorowi z wnioskiem o wszczęcie postępowania karnego”, nie da się wyinterpretować uprawnienia do procesowego wykorzystania materiałów z kontroli operacyjnej uzyskanych wobec osób nieobjętych pierwotnym postanowieniem o zarządzeniu kontroli operacyjnej, bowiem w przeciwnym wypadku, po prostu, doszłoby do obejścia ustawy, tym bardziej, że zgodnie z art. 7 Konstytucji RP ,,organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa”.

Potwierdzeniem tych wyników interpretacyjnych jest linia orzecznicza. Praktyka sądowa była w tej materii jasna i konsekwentna. Jako przykład, trzeba odwołać się do uchwały Sądu Najwyższego z 27 lipca 2006 r., w której wskazano, że: ,,niedopuszczalne jest bezpośrednie posłużenie się w celu uzyskania zezwolenia na pociągniecie do odpowiedzialności karnej sądowej materiałem zgromadzonym w toku kontroli operacyjnej prowadzonej wobec innej osoby i wówczas, gdy zarzucanym czyn sędziemu nie mieści się w katalogu przestępstw, w odniesieniu do których kontrola operacyjna może być stosowana” ( (...) 35/06, LEX nr 471767). Innymi słowy, wykorzystanie w postępowaniu sądowym, jako dowodów, materiałów uzyskanych w czasie podsłuchu operacyjnego, dopuszczalne jest w odniesieniu do osoby, która była objęta odpowiednią zgodą sądu. Jako istotne i wręcz kluczowe wydaje się postanowienie SN z 26 kwietnia 2007 r., sygn. akt I KZP 6/07, OSNKW 2007/5/37, w którym wyraźnie wskazano, że: "Uzyskane dowody pozwalające na wszczęcie postępowania karnego lub mające znaczenie dla toczącego się postępowania karnego" (art. 19 ust. 15 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, Dz.U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277 ze zm.) to dowody popełnienia przestępstw określonych w art. 19 ust. 1 tej ustawy”. W tym samym postanowieniu wyrażono również pogląd, że: ,,uzyskane w czasie kontroli operacyjnej dowody popełnienia przestępstw- określonych w art. 19 ust. 1 ustawy o Policji- przez inną osobę niż objęta postanowieniem wydanym na podstawie art. 19 ust. 1 tej ustawy albo popełnionych wprawdzie przez osobę nim objętą, ale dotyczące przestępstw innych niż wskazane w tym postanowieniu, mogą być wykorzystane w postępowaniu przed sądem (art. 393§1 zd. 1 k.p.k.), pod warunkiem, że w tym zakresie zostanie wyrażona zgoda na przeprowadzenie kontroli operacyjnej (art. 19 ust. 3 stosowany odpowiednio)” [podkreślenie Sądu Apelacyjnego- dalej SA]. Pozostając w kontrze do powyższych orzeczeń, doszłoby do dziwnej sytuacji, niedającej się zaakceptować, w której, w efekcie przeprowadzonej kontroli operacyjnej, jednocześnie uzyskano by materiał dający się wykorzystać procesowo, w stosunku do osoby, wobec której sąd wydał stosowne postanowienie i na dodatek, realizując wymóg ustawowy, uprzednio oceniając, czy zaszły ku temu przesłanki oraz jednocześnie uzyskano by materiał, dający się wykorzystać procesowo, w stosunku do osoby, wobec której sąd nie wydał stosownego postanowienia, tym samym uprzednio nie ocenił, czy zaszły ku temu przesłanki. Taki stan rzeczy nie mógłby być do zaakceptowania, albowiem inaczej powstałaby sytuacja identyczna jak z legalnym podsłuchem osoby, ale co do osób lub przestępstw nieobjętych postanowieniem sądu, zezwalającym na kontrolę operacyjną, co niweczyłoby chronienie praw obywatelskich i w praktyce eliminowałoby to sądową kontrolę nad ingerowaniem w ich istotę. Przepis art. 19 ustawy o Policji przewidujący tzw. kontrolę operacyjną, prowadzi do działań ingerujących bezpośrednio w sferę praw i wolności obywatela. Niezwykle istotne jest więc przeprowadzanie tych czynności w sposób w pełni zgodny z przepisami prawa.

Wykorzystywanie zgromadzonych w toku kontroli operacyjnej materiałów jest dopuszczalne jedynie w zakresie wyznaczonym w postanowieniu sądu o zarządzeniu kontroli. Nie będzie więc możliwe wykorzystanie dowodowe materiałów dotyczących innego przestępstwa niż zostało wskazane w postanowieniu o zarządzeniu kontroli operacyjnej, nawet gdyby należało do wymienionych w katalogu z art. 19 ust. 1 przestępstw, ani też materiałów dotyczących innej osoby niż ta, wobec której sąd zarządził kontrolę operacyjną (K. Grzegorczyk, Glosa do postanowienia SN z dnia 26 kwietnia 2007 r., I KZP 6/07, WPP 2008, Nr 4, s. 154; odmiennie zob. M. Gabriel-Węglowski, Glosa do postanowienia SN z 26.4.2007 r., I KZP 6/07, Prok. i Pr. 2009, Nr 2, s. 156). Słusznie więc SA w R. w wyroku z 21 października 2010 r., II AKa 91/10, wskazał, że: ,,nie jest możliwe wykorzystanie materiałów uzyskanych w toku kontroli operacyjnej w stosunku do oskarżonych, gdyż żadne z postanowień wydanych w trybie art. 19 nie dotyczyło tych osób. W toku postępowania nie wydano postanowienia na podstawie art. 19 ust. 2 wobec oskarżonych, ani nie uzyskano zgody następczej na stosowanie kontroli operacyjnej wobec tych podejrzanych”.

Jak wskazano już wcześniej w niniejszym uzasadnieniu postanowienia Sądu Okręgowego w W. o wyrażeniu następczej zgody na przeprowadzenie kontroli operacyjnej znajdują się na kartach 3, 5,7, 9, 11, 13, 15, 17, 19, 21 i 23 teczki akt oznaczonej jako „ZAŁĄCZNIK NR 1”), a decyzjami nr (...) z dnia 17 marca 2010r., nr 90/N z dnia 14 lipca 2010r. i nr 105/IN z dnia 21 października 2011r. Komendanta Głównego Policji zniesiono klauzulę tajności z materiałów wytworzonych w związku ze stosowaniem kontroli operacyjnych.

Głównym świadkiem oskarżenia w przedmiotowej sprawie był A. D. (1). To na podstawie jego wyjaśnień i zeznań, Sąd I instancji ustalił znaczną część stanu faktycznego. A. D. (1) był członkiem grupy przestępczej kierowanej przez oskarżonych S. M. (1) i R. P. (1) i opisał przestępczą działalność poszczególnych członków tej grupy, w tym również swoją własną.

Sąd I instancji „…dał wiarę wyjaśnieniom i zeznaniom A. D. (1), albowiem były konsekwentne, zgodne z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Ponadto częściowo znalazły potwierdzenie w innych wiarygodnych dowodach, a mianowicie nagraniach rozmów telefonicznych prowadzonych przez oskarżonych, relacjach procesowych S. M. (3), M. S. (2), Ł. R., czy Ł. W.. O wiarygodności wyjaśnień i zeznań A. D. (1) świadczy również fakt, że były bardzo szczegółowe i uporządkowane chronologicznie, co z kolei wskazuje na to, że świadek musiał opisywać realne zdarzenia, w których osobiście uczestniczył. Ponadto A. D. (1) logicznie wyjaśnił z jakiego powodu postanowił współpracować z organami ścigania, a mianowicie z obawy przed surową karą i brakiem pomocy ze strony S. M. (1), na którego liczył, a który odmówił mu wsparcia. Motywacja ta jest w pełni zrozumiała i zgodna z zasadami doświadczania życiowego i w żaden sposób nie podważa wiarygodności świadka. W ramach współpracy z organami ścigania A. D. (1) ujawnił zarówno te przestępstwa, w których uczestniczył, jak również te, których był świadkiem. Nie umniejszał przy tym swojej roli i konsekwentnie wskazywał na swój udział w nielegalnej działalności prowadzonej przez grupę przestępczą, do której należał. Trzeba podkreślić, że A. D. (1) był wielokrotnie przesłuchiwany, zarówno w charakterze podejrzanego, jak również świadka i niezmiennie przedstawiał przebieg poszczególnych zdarzeń. Pojawiające się w jego relacjach drobne rozbieżności, czy nieścisłości niewątpliwie wynikały z upływu czasu i związanego z tym procesem zapominania szczegółów, a nie z chęci celowego wprowadzenia w błąd organów ścigania, czy wymiaru sprawiedliwości. Należy dodać, że A. D. (1) nie miał powodów, by ograniczać, bądź rozszerzać zakres przestępczej działalności poszczególnych oskarżonych, wobec czego Sąd uznał, że to co podał było zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy. Na podkreślenie zasługuje również fakt, że aż do ostatniego przesłuchania, nawet po prawomocnym skazaniu go na karę 3 lat pozbawienia wolności za przestępstwa popełnione w ramach przedmiotowej grupy przestępczej podtrzymywał swoje wcześniejsze wyjaśnienia i zeznania i nie wycofał się z nich, chociaż niewątpliwie miał powody do obaw, że ze strony oskarżonych grozi mu realne niebezpieczeństwo. Reasumując Sąd uznał, że wyjaśnienia i zeznania A. D. (1) spełniały kryteria wiarygodności, wobec czego dał im wiarę…”

To zeznania świadka A. D. (1) i ich ocena przez Sąd I instancji stanowią podstawę kolejnych zarzutów de facto” wszystkich złożonych w sprawie apelacji.

W ocenie Sądu Apelacyjnego motywacje wskazane w apelacjach obrońców oskarżonych sprowadzają się przede wszystkim do kwestionowania wiarygodności świadka A. D. (1), którego zeznania stały się podstawą do czynienia ustaleń w sprawie przez Sąd I instancji.

Co do zasady Sąd Apelacyjny podziela pogląd wyrażony we wniesionych środkach odwoławczych, a dotyczący kryteriów oceny „dowodu z pomówienia”. Dowód taki, jako niepochodzący od osoby o nieposzlakowanej przeszłości, powinien być oceniany z daleko posuniętą ostrożnością procesową i krytycyzmem. Niemniej podlega on swobodnej ocenie Sądu jak każde inne zeznanie czy wyjaśnienie - w myśl bowiem reguł z art. 7 k.p.k. zasada tam wyrażona gwarantuje Sądowi prawo dokonania wyboru i właśnie oceny czy świadek mówił prawdę, czy też kłamał (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 2004 r. w spawie sygn. akt IVKK 407/03). Po to zaś by dowodowi przyznać walor wiarygodności przede wszystkim musi on być logiczny, konsekwentny i stanowczy. Równocześnie zarówno nauka prawa karnego jak i orzecznictwo sądowe uznają, że dopuszczalne i możliwe jest skazanie na podstawie jednego dowodu wskazującego na osobę sprawcy - co jest akceptowane także w odniesieniu do świadka koronnego, (choć pamiętać należy, że A. D. (1) w tym postępowaniu takiego statusu nie posiadał, nie był nawet tzw. „małym świadkiem koronnym”), a tym samym możliwość orzeczenia o winie w oparciu o ww. dowód (i to nawet w sytuacji, gdy jest on jedyny) jawi się jako zgodne z regułami procedury karnej. Istotne jest by relacje takiego świadka (zeznania, czy składane wcześniej wyjaśnienia) były pełne - nie wybiórcze, ani jednostronne, nie umniejszały własnej roli w popełnionym przestępstwie, a także by były konsekwentne." (tak przykładowo por.: Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2009 r., II KK 155/09)

Zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy, w tym wyjaśnienia i zeznania świadka A. D. (1), należycie został poddany przez Sąd I instancji wszechstronnej ocenie na co wskazuje - choć także lakoniczna - treść pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

To, że oskarżeni konsekwentnie nie przyznawali się do popełnienia zarzucanych im czynów nie skutkuje oceną, że opozycyjne do ich stanowiska zeznania świadka A. D. wskazujące na udział oskarżonych w ustalonych przestępstwach nie są wystarczające do uznania winy.

Kontrola odwoławcza w sprawie przez Sąd Apelacyjny wykazała, że dokonana przez Sąd I instancji analiza zeznań świadka A. D. (1)., zaprezentowana w pisemnych motywach wyroku generalnie jest jasna, logiczna i kompletna, a tym samym przekonująca. Pokreślenia przy tym wymaga, że skoro świadek A. D. szczegółowo relacjonował zdarzenia w których sam uczestniczył, konsekwentnie podawał istotne szczegóły do wszystkich przypisanych oskarżonym przestępstw, nie umniejszając przy tym swojej roli w tymże procederze, nadto zeznania te są stanowcze - to brak jest podstaw do zakwestionowania wiarygodności tego świadka. Tak zaprezentowana ocena dowodu uwzględnia w należytym stopniu zasady logicznego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego co powoduje, że pozostaje ona pod ochroną art. 7 k.p.k. Apelacje obrońców oskarżonych nie dostarczyły natomiast argumentów mogących powyższą ocenę podważyć.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego – w uzupełnieniu argumentacji Sądu I instancji – należało by dodać, czy zwrócić uwagę, ze w toku postępowania przed Sądem na rozprawach świadek A. D. (1) przesłuchiwany był: czterokrotnie przez pierwszy skład Sądu rozpoznającego niniejsza sprawę na przestrzeni czasu od (...)(karty 3672 – 3701, 3817 – 3846, 5916 – 5941, 5999-6011, 6174-6180) na przestrzeni tych ponad dwóch lat – jak wynika z protokołów rozpraw - zawsze jego zeznania były wypowiedzią spontaniczną, samodzielną, po czym odpowiadał na pytania Sądu i stron. Nie poprzestano na tym by odczytać jego zeznania złożone w toku postępowania przygotowawczego i podtrzymaniu ich przez świadka – jak często bywa w praktyce w podobnych przypadkach. Zeznania i wyjaśnienia odczytano dopiero na rozprawie w dniu(...)

Przed Sądem Okręgowy w składzie, w którym wydano zaskarżony wyrok świadek A. D. (1) składał zeznania dwukrotnie (...) - ( (...)- (...), (...)- (...)) – niemalże 2 lata po ostatnim przesłuchaniu. Wówczas także nie poprzestano na odczytaniu jego wcześniejszych zeznań i wyjaśnień. Wyjaśnienia te składał spontanicznie, a zostały odczytane wobec nie pamiętania szczegółów. Trudno przyjąć, że swych zeznań czy wyjaśnień świadek A. D. „nauczył się” tak doskonale. W ocenie Sądu Apelacyjnego ocena, że zeznania te są konsekwentne, zgodne z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego jest w pełni uprawniona.

Pamiętać należy, że przy „dowodzie z pomówienia” nie jest konieczne, aby relacje pomawiającego były potwierdzone innymi dowodami co do każdego opisywanego przez niego zdarzenia. Potwierdzenie innymi dowodami, co najmniej części przestępstw opisywanych przez pomawiającego daje podstawy do pozytywnego zweryfikowania pozostałych jego relacji dotyczących innych przestępstw popełnionych przez tego samego sprawcę.

W dalszej części Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu I instancji, że wyjaśnienia oskarżonych, w których nie przyznali się oni do popełnienia przypisanych im czynów są niewiarygodne i stanowią realizację przyjętej przez oskarżonych linii obrony, która miała umożliwić im uniknięcie lub umniejszenie odpowiedzialności karnej. Wyjaśnienia te były sprzeczne z innymi wiarygodnymi dowodami, które wskazywały na sprawstwo i winę oskarżonych. Chodzi tu przede wszystkim o zeznania świadków, protokoły przeszukań, opinie biegłych i nagrania rozmów w ramach prowadzonych kontroli operacyjnych. W konfrontacji z tymi dowodami, które tworzyły logiczną i spójną całość, wyjaśnienia oskarżonych musiały być ocenione jako nieprawdziwe.

Zeznania świadków: M. Z. (1) (akta sprawy II K 34/10 Sądu Okręgowego w Zielonej Górze k. 82-84, 213-215, 239, 507-508, 704-708, Tom A k. 5632-5636, 7604-7607) Ł. R. (Tom A – k. 7604 w zw. z 569-571, (...)- (...)) Ł. W. (Tom A – k. 353-359, 3625-3634 oraz akta sprawy II K 34/10 Sądu Okręgowego w Zielonej Górze - k. 55-59, 204-207, 485-486, 703-704), G. K. (Tom D – k. 9-10, Tom A – k. 6236, 7867-7868) - K. W. (1) (Tom D – k. 1-2, Tom A – k. 2501-2502, 82-65- (...)- (...)) - S. M. (3) (Tom A – k. 238-239, 5103-5106, 7607-7608) A. W. (Tom A – k. 510-512, 2232-2233, 7608-7609) – M. S. (2) (Tom A – k. 533-534, 2233-2234, 7609) – T. K. (Tom B – k. 197-200, Tom A – k. 2261, 7626-7627) i J. W. – (poprzednio M.-K.) (Tom B – k. 205-207, Tom A – k. 2261, 7626) – Ł. S. (1) (Tom B – k. 73-76, 890-893, Tom A – k. 2260, 7709-7710) D. O. (Tom F – k. 26-29, 30-31, 119-120, 138-140, Tom A – k. 3169-3174, 5146-5148, 7872-7873) M. M. (1) (Tom B – k. 81-84, 107-109, 815-818, 900-902, Tom A – k. 852-855, 3163-3167), M. M. (2) (Tom F – k. 32-36, 37-39, 143-145, Tom A – k. 852-855, 3167-3169, 8415-8417) K. W. (2) (Tom C – k. 42-43, Tom A – k. 2503-2504, 7866-7867) J. P. (1) (Tom C – k. 32-33, 175-177) H. F. (Tom H – k. 18-19, Tom A – k. 2504-2509, 7868-7869) H. M. (Tom H – k. 12-13, 14-15, 204-205, Tom A – k. 4652-4666, 8263-8265) E. L. (Tom H – k. 3-5, 6-7, Tom A – k. 3634-3644, 4002-4021) M. U. (Tom H – k. 95-96, Tom A – k. 2911-2913) J. P. (2) (Tom A – k. 6518-6519, 7779) Sąd I instancji uznał za wiarygodne, albowiem były konsekwentne, logiczne, a także zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Sąd nie miał podstaw, aby uznać je za niezgodne z rzeczywistym stanem rzeczy. Wszystkie ww. osoby są dla oskarżonych osobami obcymi i nie miały powodów, aby celowo i nieprawdziwie zeznawać na ich korzyść, bądź niekorzyść. Z tych samych powodów nie można im zarzucić, że byli nieobiektywni lub stronniczy. Ewentualne rozbieżności w poszczególnych zeznaniach świadków składanych na różnych etapach postępowania karnego niewątpliwie wynikały z upływu czasu i związanego z tym procesu zapominania szczegółów, a nie z chęci celowego wprowadzenia w błąd organów ścigania lub wymiaru sprawiedliwości. W szczególności wskazać należy na zeznania świadków M. M. (2) ps. (...), D. O. ps. (...), M. M. (1) ps. (...) – pierwotnie także oskarżonych w niniejszej sprawie wobec których zapadły wyroki (...).12.2010r. Sąd Apelacyjny podzielił tą opinię i ocenę Sądu Okręgowego.

Natomiast zeznania świadków O. G. (Tom B – k. 173-174, Tom A – k. 2258-2260, 7627-7628) O. D. ps. (...) (Tom B – k. 61-64, 99-101, 187-209, 390-391, 670-675, 898-899, 1019-1020, Tom A – k. 31-58- (...), 7870- (...)) Ł. M. (Tom F 12 – k. 16-20, 21-23, 42-43, Tom A – k. 4028-4031, 7873-7874) zasługiwały na wiarę tylko te złożone na etapie postępowania przygotowawczego. Świadkowie przesłuchani wówczas w charakterze podejrzanych przyznali się do stawianych im zarzutów i złożyli wyjaśnienia obciążające oskarżonych. Składając zeznania przed Sądem nie podtrzymali ich, a jednocześnie nie potrafili tego logicznie i racjonalnie wyjaśnić.

Podobnie było z zeznaniami H. M., która odwołując swoje wcześniejsze zeznania twierdziła, że wywierano na nią presję. Zeznaniom tym przeczą zeznania świadków S. O. i P. S. (1) – funkcjonariuszy Policji.

Wbrew zarzutom apelacji, w ocenie Sądu Apelacyjnego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dawał w pełni podstawy do poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych, a wina i sprawstwo oskarżonych w zakresie przypisanych im czynów nie budziły wątpliwości Sądu.

Podnoszone w apelacjach zarzuty w zakresie oceny zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonych stanowią w ocenie Sądu Apelacyjnego li tylko polemikę z oceną dokonaną przez Sąd I instancji. Wskazać należy, że apelacje obrońców kwestionując zeznania i wyjaśnienia świadka A. D. (1) pomijają te wszystkie dowody – wskazane przez Sąd Okręgowy i obecnie w niniejszym uzasadnieniu – które przynajmniej częściowo potwierdzają zeznania świadka A. D. (1).

To właśnie zeznania świadka A. D. (1) w powiązaniu z materiałem dowodowym uzyskanym w czasie prowadzenia kontroli operacyjnych, w powiązaniu z zeznaniami wyżej wskazanych i powołanych świadków, pozwolił Sądowi I instancji poczynić ustalenia faktyczne jak w zaskarżonym wyroku.

Oskarżonemu D. S. Sąd I instancji przypisał popełnienie w okresie od lipca 2009r. do listopada 2009r. w G. wspólnie i w porozumieniu z M. P. , R. S. (1) i T. B. (1) przestępstwa określonego w art. 204 § l i 2 kk w zw. z art. 11 §2kk w zw. z art. 12kk.

Oskarżony konsekwentnie podnosił, że w lipcu i do (...) przebywał w Zakładzie Karnym, gdzie odbywał karę pozbawienia wolności. Zarzut ten okazał się zasadny, gdyż jak wynika z wydruku NOE-SAD faktycznie D. S. w okresie od (...) odbywał karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną Wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia (...)w sprawie o sygn. akt (...)Dlatego uwzględniając powyższe Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 65 w ten sposób, iż przyjął, że przypisany mu czyn oskarżony D. S. popełnił w okresie od (...)

W zakresie udziału oskarżonego D. S. w przestępstwie zeznania pokrzywdzonej H. M. były konsekwentne. Rozpoznała ona oskarżonego i wskazała, że brał udział w przestępstwie. Z uwagi na upływ czasu Sąd Apelacyjny przyjął, że czas okres podawany przez świadka był inny.

Sąd Apelacyjny nie uznał także za zasadne zarzutów podnoszonych w złożonych apelacjach o rażącej niewspółmierności kar wymierzonych oskarżonym.

O rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt.4 kpk nie można mówić w sytuacji, gdy Sąd – tak jak w przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy w Poznaniu– wymierzając kary uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami wymiaru. O rażącej niewspółmierności kary nie można mówić także wówczas, gdy – tak jak było w przedmiotowej sprawie – granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego ustawową /art. 53 § 1 kk/ zasadę sądowego wymiaru, nie zostały przekroczone. Trzeba pamiętać, że rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt. 4 kpk może zajść tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary, można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną w I instancji, a karą, która byłaby prawidłowa w świetle dyrektyw art. 53 kk. W przedmiotowej sprawie taka okoliczność nie zachodzi. O rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt. 4 kpk nie można, zatem mówić w sytuacji, gdy Sąd wymierzając kary oskarżonym, uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi dyrektywami i wskaźnikami jej wymiaru. Innymi słowy nie można mówić o rażącej niewspółmierności kary wówczas, gdy granice swobodnego uznania sędziowskiego, będącego zasadą sądowego wymiaru kary, nie zostały przekroczone. W przedmiotowej sprawie nie można mówić zaś o przekroczeniu swobodnego uznania sędziowskiego, ani o nieuwzględnieniu okoliczności wiążących się z ustawowymi dyrektywami. Nie sposób też uznać, aby kary wymierzone oskarżonym były karami w społecznym odczuciu niesprawiedliwymi. Zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen można zaś w zasadzie podnieść wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa jak i osobowości sprawcy, stając się w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą.

Fakt, że od popełnienia przypisanych oskarżonym przestępstw minęło ponad 10 lat w sam sobie nie może wpływać na wymiar kary. W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że o czasie trwania postępowania w niniejszej sprawie zdecydowały dwie okoliczności – choroba sędziego z pierwszego składu sądu i konieczność prowadzenia rozprawy od początku, a z drugiej strony postawa oskarżonych, a także ich obrońców w toku postępowania przyczyniła się do wydłużenia czasu jego trwania. Czas jaki upłynął od popełnienia przestępstwa nie może mieć tak decydującego wpływu na wymiar kary, gdyż gdyby tak było to najprostszym sposobem uzyskania łagodniejszej kary była by destrukcja procesowa ze strony oskarżonych i dążenie do wydłużenia postępowania.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Zmieniono zaskarżony wyrok w punkcie 65 w ten sposób, iż przyjęto, że przypisany mu czyn oskarżony D. S. popełnił w okresie od (...) do (...)

0.2W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody przedstawiono powyżej

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Zmieniono zaskarżony wyrok w punkcie 65 w ten sposób, iż przyjęto, że przypisany mu czyn oskarżony D. S. popełnił w okresie od (...)

Zwięźle o powodach zmiany

Oskarżony D. S. konsekwentnie podnosił, że w (...) przebywał w Zakładzie Karnym, gdzie odbywał karę pozbawienia wolności. Zarzut ten okazał się zasadny, gdyż jak wynika z wydruku NOE-SAD faktycznie D. S. w okresie od(...)odbywał karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną Wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia(...) w sprawie o sygn. akt (...) Dlatego uwzględniając powyższe Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 65 w ten sposób, iż przyjął, że przypisany mu czyn oskarżony D. S. popełnił w okresie od (...)

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów A. R., M. W., P. S. (2), T. T., W. Z., H. B., C. R. prowadzących Kancelarie Adwokackie w P. po (...),- zł – w tym VAT ((...) złotych tytułem obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

O kosztach postepowania odwoławczego Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art.636 § 2 kpk w zw. z art.633 kpk, a opłatę wymierzył oskarżonym zgodnie z treścią art.8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych i tak: Zasądzono od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów procesu za postępowanie odwoławcze w kwocie po 50,- (pięćdziesiąt) złotych od każdego z oskarżonych i wymierzono im opłaty za II instancję:

7. PODPISY

M. Ś. U. D. P. G.

Dodano: 23 lutego 2022, Opublikował(a): Julita Woźniak
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Poznaniu
Data wytworzenia informacji: 29 kwietnia 2020