Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 87/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca zaskarżył wyrok Sądu I instancji w części dotyczącej:

- uznania S. R. za winnego czynu z art. 258 § 1 k.k. (pkt 1 wyroku),

- uznania, że czyn zarzucony oskarżonemu w punkcie XX aktu oskarżenia został popełniony w ramach zorganizowanej grupy przestępczej (pkt 2 wyroku).

Skarżący podniósł zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, a polegający na stwierdzeniu, że S. R. w okresie od (...) r. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej razem z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami oraz że przestępstwo na szkodę D. W. zostało popełnione w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, w sytuacji, gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w szczególności zaś z prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w P. wydanego w sprawie (...), wynika, że taka grupa nie działała, a przestępstwo na szkodę D. W. zostało popełnione przez wskazanych mężczyzn działających wspólnie i w porozumieniu.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut podniesiony w apelacji obrońcy zasługiwał na uwzględnienie.

W tym miejscu Sąd Apelacyjny chciałby zaznaczyć, że wniosek o sporządzenie niniejszego uzasadnienia złożył jedynie obrońca oskarżonego.

Ma rację skarżący, że w sprawie brak jest jakichkolwiek dowodów, że oskarżony w okresie od (...) r. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej „w celu popełniania przestępstw z art. 156 § 1 pkt 2 k.k.”. Takiego wniosku nie da się wyprowadzić ani z wyjaśnień S. R., ani też z depozycji osób, których relacje zostały ujawnione na rozprawie przed Sądem I instancji. Nie wynikają one także z jakichkolwiek innych dokumentów zgromadzonych w sprawie. Sam fakt dokonanie przestępstwa na szkodę D. W., które zostało przypisane oskarżonemu w punkcie 2 zaskarżonego wyroku, nie może stanowić podstawy do ustalenia, że działał on w strukturze spełniającej kryteria niezbędne do przyjęcia zorganizowanej grupy przestępczej, a której celem było popełnienie przestępstw polegających na powodowaniu u innych osób ciężkich uszczerbków na zdrowiu. Jednorazowość przedmiotowego zachowania jednoznacznie przeczy tezie przyjętej w akcie oskarżenia, a zaaprobowanej przez Sąd Okręgowy, która zarazem odbiega od zasad prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego oraz wskazań wiedzy.

Odrzucając możliwość udziału S. R. w zorganizowanej grupie przestępczej, której celem było popełnianie przestępstw z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. niezbędne jest poddanie analizie dalszej treści tego zarzutu. Otóż wynika z niego, że poza powodowaniem ciężkich uszczerbków na zdrowiu celem grupy miało być popełnianie innych przestępstw, co zostało sprowadzone do lakonicznego zwrotu „i in.”. Zwrot ten nie został rozwinięty przez Sad Okręgowy w zaskarżonym wyroku. Z jednej strony można stwierdzić, że nie sposób skazać kogokolwiek za udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw określonych mianem „i in.”. Takie ujęcie niewątpliwie nie spełnia wymogu trzymania znamion określonych w art. 258 § 1 k.k. Z drugiej jednak strony, nie można pominąć wywodów zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w których Sąd Okręgowy pod pojęcie „i in.” przestępstw naprowadził czyny „podatkowe polegające na nieopłacaniu podatku akcyzowego od piwa, które wywożone było do Wielkiej Brytanii, gdzie nim handlowano”. Rzecz w tym, że ani S. R., ani jakakolwiek inna osoba nigdy nie została oskarżona o te przestępstwa. Sąd I instancji nie rozpoznawał więc zarzutów dotyczących wspomnianej działalności dotyczącej handlu piwem i nie uczynił tego do tej pory żaden Sąd. Nigdzie zatem nie stwierdzono, że przedmiotowe przestępstwa miały miejsce. Mało tego, w sprawie tej działalności wszczęto postępowanie przygotowawcze, które się nie zakończyło i od dłuższego czasu pozostaje zawieszone. W tej sytuacji, Sąd Apelacyjny za zbyt daleko idące uznaje wypełnienie znamion przestępstwa z art. 258 § 1 k.k., a konkretnie zapisu „i.in” odwołaniem się do „przestępstw podatkowych”, o które nawet nikt nie został postawiony w stan oskarżenia i dowolnym jednocześnie, na obecnym etapie, byłoby stwierdzenie, iż ktokolwiek o te czyny w przyszłości zostanie oskarżony. Gdyby jednak tak się stało, to w tym właśnie postępowaniu winno być rozstrzygnięte, czy takie przestępstwa podatkowe zostały popełnione, przez jakie osoby i czy działały one w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.

Pamiętać jednocześnie trzeba, że w niniejszej sprawie brak jest apelacji oskarżyciela wniesionej na niekorzyść oskarżonego, co też stoi na przeszkodzie ewentualnemu uzupełnieniu opisu czynu o ustalenia wypełniające znamiona przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. Takie postąpienie naruszałoby zasadę wyrażona w art. 434 § 1 k.p.k. ( zakaz reformationis in peius).

W rezultacie brak było podstaw do skazania S. R. za przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. i jednocześnie brak było podstaw do przyjęcia, że przestępstwa przypisanego mu w punkcie 2 zaskarżonego wyroku dopuścił się „w ramach zorganizowanej grupy przestępczej”.

Nadto Sąd Apelacyjny z urzędu, kierując się treścią art. 440 k.p.k., dostrzegł, że rażąco niesprawiedliwe byłoby utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim Sąd Okręgowy w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego S. R. w punkcie 2 obok art. 158 § 2 k.k. przywołał również art. 156 § 1 pkt 2 k.k. Przyjęcie obu tych przepisów, w sytuacji, gdy pokrzywdzonym była ta sama osoba razi niekonsekwencją i było po prostu niedopuszczalne. Otóż występek z art. 158 § 2 k.k. stanowi tzw. czyn kwalifikowany (do czynu z art. 158 § 1 k.k.) przez następstwo dynamiczne. Następstwem tym jest skutek w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Nie ulega wątpliwości, iż konstrukcja omawianego przepisu ściśle nawiązuje do treści art. 9 § 3 k.k. W rezultacie skutek ten jest przez sprawcę objęty stroną podmiotową nieumyślności. Z kolej przestępstwo z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. jest przestępstwem umyślnym i sprawca skutek w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu obejmuje swoim zamiarem (bezpośrednim albo ewentualnym). Nieracjonalne jest ustalenie, że sprawca w ramach bójki lub pobicia, tym samym zachowaniem, wobec tego samego pokrzywdzonego, powoduje u niego ciężki uszczerbek na zdrowiu zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie. Poza tym, oczywistym jest, że uczestniczącemu w bójce lub pobiciu można przypisać umyślne spowodowanie skutku w postaci uszczerbku na zdrowi u ofiary (nie tylko ciężkiego) tylko wtedy, gdy zebrany materiał dowody pozwala na niebudzące wątpliwości ustalenie, iż konkretne zachowanie sprawcy (ciosy pięściami, kopnięcia lub uderzenia przedmiotami) doprowadziły do danego uszczerbku. Jeżeli nie jest możliwe ustalenie, który z uczestników bójki lub pobicia spowodował dany uszczerbek u pokrzywdzonego, to należy poprzestać na skazaniu z art. 158 § 1, § 2 lub § 3 k.k. w zależności od okoliczności danego przypadku, z pominięciem w kwalifikacji np. art. 157 § 1 k.k., czy art. 156 § 1 k.k. Można jedynie dodać, że gdyby uczestnikowi bójki lub pobicia dało się wykazać, że swoim konkretnym zachowaniem spowodował umyślnie ciężki uszczerbek na zdrowiu u pokrzywdzonego, to taki czyn winien być zakwalifikowany z art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 156 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., a gdyby sprawca użył broni palnej, noża lub innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu to z art. 159 k.k. w zw. z art. 156 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

W realiach analizowanej sprawy, brak jest podstaw do przyjęcia, że rozpoznany u pokrzywdzonego ciężki uszczerbek na zdrowiu spowodowało konkretne zachowanie S. R.. Takiego ustalenia Sąd Okręgowy nie poczynił i też nie da się go poczynić bez obrazy art. 7 k.p.k.

Uwzględniając powyższe rozważania, Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że

- uniewinnił oskarżonego S. R. od popełnienia przestępstwa przypisanego mu w punkcie 1., tj. od popełnienia przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. – kwalifikowanego w akcie oskarżenia z art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

- wyeliminował z opisu czynu przypisanego oskarżonemu S. R. w punkcie 2 zapis o treści „w ramach zorganizowanej grupy przestępczej”, zaś z podstawy prawnej skazania oraz z podstawy prawnej wymiaru kary art. 156 § 1 pkt 2 k.k.

Eliminując z opisu czyny przypisanego oskarżonemu w punkcie 2 zaskarżonego wyroku zapis o działaniu w zorganizowanej grupie przestępczej oraz eliminując z kwalifikacji prawnej art. 156 § 1 pkt 2 k.k., Sąd Apelacyjny obniżył jednocześnie wymierzoną mu za przedmiotowy czyn karę pozbawienia wolności do 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy, przyjmując za podstawę jej wymiaru art. 189 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 18 kwietnia 2010 roku w zw. z art. 11 § 3 k.k. Te dwie okoliczności z pewnością bowiem rzutowały na wymiar kary za omawiany czyn i to niekorzystnie dla S. R.. Sąd Apelacyjny miał też na uwadze to, że nie jest on karany, a od czasu wymienionego przestępstwa upłynęło wiele lat.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, wymierzona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego oraz do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu (w zmienionej postaci) przestępstwa, jak też zapewnia prawidłowe oddziaływanie wychowawcze i zapobiegawcze wobec niego.

Zauważyć trzeba, że obrońca nie zaskarżył skazania oskarżonego za przestępstwo z art. 223 § 1 k.k., w tym orzeczonej za ten czyn kary.

W rezultacie opisanych zmian, Sąd Apelacyjny uchylił orzeczenie o karze łącznej zawarte w punkcie 4 zaskarżonego wyroku i na podstawie art. 85 k.k. oraz art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k., połączył wymierzone S. R. kary pozbawienia wolności za przestępstwo przypisane mu w punkcie 2 zaskarżonego wyroku (obniżoną przez Sąd Apelacyjny) oraz w punkcie 3 tegoż wyroku i wymierzył mu karę łączną 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Apelacyjny orzekł zatem tę karę w najniższym możliwym rozmiarze, równym najsurowszej karze jednostkowej, co było możliwe dzięki zastosowaniu, jako względniejszych, poprzednich przepisów (art. 4 § 1 k.k.) dotyczących zasad łączenia kar. Taką samą regułę, tj. pełnej absorpcji zastosował Sąd Okręgowy, a oskarżyciel w tym zakresie nie wniósł apelacji.

Reasumując, Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a)  uchylił karę łączną pozbawienia wolności orzeczoną w punkcie 4,

b)  uniewinnił oskarżonego S. R. od popełnienia przestępstwa przypisanego mu w punkcie 1., tj. od popełnienia przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. – kwalifikowanego w akcie oskarżenia z art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

c)  wyeliminował z opisu czynu przypisanego oskarżonemu S. R. w punkcie 2 zapis o treści „w ramach zorganizowanej grupy przestępczej”, zaś z podstawy prawnej skazania oraz z podstawy prawnej wymiaru kary art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i jednocześnie wymierzoną oskarżonemu za przedmiotowy czyn karę pozbawienia wolności obniżył do 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy, przyjmując za podstawę jej wymiaru art. 189 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 18 kwietnia 2010 roku w zw. z art. 11 § 3 k.k.,

d)  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył wymierzone oskarżonemu S. R. kary pozbawienia wolności za przestępstwa przypisane mu w punkcie 2 (obniżoną przez Sąd Apelacyjny) oraz w punkcie 3
i wymierzył mu karę łączną 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

W pozostałym zakresie Sad Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Podkreślić należy, że w zaskarżonym wyroku prawidłowo zaliczono na poczet kary łącznej okres tymczasowego aresztowania oskarżonego.

Wniosek

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

- uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu z art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

- wyeliminowanie z opisu czynu opisanego w punkcie XX aktu oskarżenia stwierdzenia, że czyn ten został popełniony w ramach zorganizowanej grupy przestępczej (pkt 2 wyroku).

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski zasługiwały w pełni na uwzględnienie i spowodowały stosowną zmianę zaskarżonego wyroku, o czym była mowa wyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd Okręgowy w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 2 zaskarżonego wyroku obok art. 158 § 2 k.k. przyjął również art. 156 § 1 pkt 2 k.k., co raziło niekonsekwencja i było niedopuszczalne. Kwestia ta została szczegółowo omówiona przy odniesieniu się do apelacji obrońcy.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd Apelacyjny z urzędu zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że wyeliminował z podstawy prawnej skazania za powyższy czyn oraz z podstawy prawnej wymiaru kary art. 156 § 1 pkt 2 k.k. W przekonaniu Sądu Apelacyjnego, pozostawienie w kwalifikacji prawnej art. 156 § 1 pkt 2 k.k. byłoby rażąco niesprawiedliwe skoro brak było ku temu jakichkolwiek podstaw.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w zakresie opisu czyn przypisanego oskarżonemu w punkcie 2 i jego kwalifikacji prawnej – poza tym zakresem, w którym dokonano w tej materii zmian, co zostanie wskazane poniżej. Utrzymano też w mocy zaliczenie tymczasowego aresztowania na poczet kary łącznej. Pamiętać trzeba, że w zakresie czynu przypisanego S. R. w punkcie 3 obrońca nie wniósł apelacji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania w mocy zaskarżonego wyroku w powyższym zakresie zostały wskazane przy omówieniu zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy i zbędnym byłoby powtarzanie tej samej argumentacji w tym miejscu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a)  uchylił karę łączną pozbawienia wolności orzeczoną w punkcie 4,

b)  uniewinnił oskarżonego S. R. od popełnienia przestępstwa przypisanego mu w punkcie 1., tj. od popełnienia przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. – kwalifikowanego w akcie oskarżenia z art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

c)  wyeliminował z opisu czynu przypisanego oskarżonemu S. R. w punkcie 2 zapis o treści „w ramach zorganizowanej grupy przestępczej”, zaś z podstawy prawnej skazania oraz z podstawy prawnej wymiaru kary art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i jednocześnie wymierzoną oskarżonemu za przedmiotowy czyn karę pozbawienia wolności obniżył do 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy, przyjmując za podstawę jej wymiaru art. 189 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 18 kwietnia 2010 roku w zw. z art. 11 § 3 k.k.,

d)  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył wymierzone oskarżonemu S. R. kary pozbawienia wolności za przestępstwa przypisane mu w punkcie 2 (obniżoną przez Sąd Apelacyjny) oraz w punkcie 3
i wymierzył mu karę łączną 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Także w przypadku zmian powody ich dokonania zostały przedstawione przy omawianiu apelacji obrońcy oskarżonego i nie ma potrzeby powtarzania tego samego jeszcze raz.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 3

Kierując się sytuacją majątkową oskarżonego, który ma do odbycia karę pozbawienia wolności, Sąd Apelacyjny zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od uiszczenia opłaty za obie instancje. Takie rozstrzygnięcie znajduje swoje oparcie w art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

I. P. H. K. M. K.

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie oskarżonego za przestępstw przypisane mu w punkcie 1 zaskarżonego wyroku i przyjęcie w opisie przestępstwa przypisanego mu w punkcie 2, że popełnił go w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana