II Ka 656/22 - wyrok Sąd Okręgowy w Siedlcach z 2022-11-17
Sygn. akt II Ka 656/22
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 listopada 2022 r.
Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: |
sędzia (del.) Paweł Mądry |
|
Protokolant: |
st. sekr. sąd. Agnieszka Walerczak |
przy udziale prokuratora Jolanty Świerczewskiej - Zarzyckiej
po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2022 r.
sprawy P. S.
oskarżonego z art. 178a § 1 kk
na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Łukowie
z dnia 19 lipca 2022 r. sygn. akt II K 449/20
I. zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;
II. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 370 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.
UZASADNIENIE |
|||
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
II Ka 656/22 |
|
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
1 |
||
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 19 lipca 2022 r. w sprawie II K 449/20 |
1.2. Podmiot wnoszący apelację |
☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
☐ oskarżyciel posiłkowy |
☐ oskarżyciel prywatny |
☒ obrońca |
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
☐ inny |
1.3. Granice zaskarżenia |
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||
☐ |
co do kary |
|||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||
1.3.2. Podniesione zarzuty |
||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k.
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||
☐ |
||||
☐ |
brak zarzutów |
1.4. Wnioski |
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy |
2.1. Ustalenie faktów |
2.1.1. Fakty uznane za udowodnione |
|||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|
---- |
---------------------- |
-------------------------------------------------------------- |
-------------- |
-------------- |
|
2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione |
|||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|
--------- |
---------------------- |
-------------------------------------------------------------- |
-------------- |
-------------- |
2.2. Ocena dowodów |
2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
---------------- |
----------------------------------- |
------------------------------------------------------------------------- |
2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
---------------- |
----------------------------------- |
------------------------------------------------------------------------- |
3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
||
Lp. |
Zarzut |
|
1. |
zarzut obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść zaskarżonego wyroku, to jest: art. 7 kpk poprzez nienależytą ocenę wiarygodności zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności dowolną, a nie swobodną ocenę wyjaśnień oskarżonego konsekwentnie podającego, że w dniu 3 lipca 2020 roku dnia nie prowadził pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...), a pojazd prowadziła inna wskazana przez niego osoba. czego następstwem był błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony P. S. popełnił zarzucany mu czyn w sytuacji braku wystarczających i jednoznacznych dowodów, a prawidłowa ocena przeprowadzonych dowodów na takiej treści wnioski nie pozwala. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||
- na wstępie zauważyć wypada, iż ustanowiony w art. 7 kpk obowiązek dokonania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego dotyczy nie tylko Sądu merytorycznie rozpoznającego sprawę, bowiem także odwołujący, podnoszący takowy zarzut, nie może ograniczyć się do wyłącznie subiektywnego zanegowania oceny dowodów przeprowadzonej przez tenże Sąd i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone jedynie dowody korzystne dla oskarżonego. Taka metoda kwestionowania trafności zaskarżonego orzeczenia nie może być uznana za wystarczającą. Obowiązkiem skarżącego każdorazowo jest bowiem skuteczne wykazanie jakich konkretnych uchybień dopuścił się Sąd meriti w kontekście zasad wiedzy, w szczególności logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego przy ocenie materiału dowodowego. Uwiarygodnienie zarzutu dowolnej oceny dowodów wymaga zatem wykazania, w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście Sąd pominął dowody istotne (nie jakiekolwiek, lecz istotne) dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieujawnione, że uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania, że uchybił wskazaniom wiedzy lub życiowego doświadczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 19 kwietnia 2012 roku, sygn. akt II AKa 67/12). - tymczasem, na kanwie przedmiotowej sprawy, skarżący nie był w stanie skutecznie przekonać Sądu Odwoławczego o słuszności swoich twierdzeń wyrażonych w treści zarzutu, bowiem nie zostały one w logiczny i racjonalny sposób uargumentowane. Wprawdzie, kwestionując prawidłowość pierwszoinstancyjnego postępowania, apelujący wskazał jakich rzekomych uchybień w zakresie oceny dowodów ten Sąd miałby się dopuścić, jednakże wywody sprowadzające się w istocie do zdyskredytowania obciążającego oskarżonego materiału dowodowego, nie mogły znaleźć uznania Sądu Okręgowego. Nie sposób bowiem podzielić intencjonalnych i niepopartych żadnymi obiektywnymi dowodami twierdzeń obrony, jakoby niewiarygodne były spójne i logiczne zeznania świadków oskarżenia, które korespondowały z pozostałą częścią uznanego za wiarygodny materiału dowodowego, a na wiarę zasłużyły wyłącznie dowody przemawiające na korzyść P. S. – a do tego wywody zawarte w apelacji się sprowadzały. Na względzie mieć bowiem wypada, iż sama tylko okoliczność, że Sąd I instancji ocenił poszczególne dowody, w aspekcie ich wiarygodności, nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego oskarżony, nie jest tożsama ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treści art. 7 kpk. Rzecz jasna, odmienna ocena dowodów - korzystna dla oskarżonego – jest naturalnym jego prawem, jednakże subiektywna ocena w tym zakresie razi dowolnością. Zdaniem Sądu Okręgowego, wywody apelującego stanowią jedynie własną wizję oceny dowodów, wobec czego należy je uznać wyłącznie za polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego, która nie została poparta żadnymi logicznymi argumentami, wobec czego nie jest w stanie spowodować uwzględnienia omawianego zarzutu. - w przekonaniu obrońcy zgromadzony materiał dowodowy w sprawie nie pozwalał na jednoznaczne stwierdzenie winy oskarżonego. Skarżący forsował tezę, iż żaden z zeznających w sprawie świadków nie widział oskarżonego znajdującego się w stanie nietrzeźwości jako kierującego pojazdem M. w dniu 3 lipca 2020 r. i w tej okoliczności upatrywał niewinności oskarżonego. Z takim stanowiskiem nie sposób się zgodzić. Należy pamiętać o tym, że w dochodzeniu do prawdy obiektywnej sąd może posługiwać się nie tylko dowodami bezpośrednimi, którymi aktualnie dysponuje, ale również prawidłowym, logicznym rozumowaniem wspieranym przesłankami natury empirycznej. Pozwala to sądowi na uznanie za dowód logicznie poprawnej koncepcji myślowej, której wnioski (informacje) swoją konsekwencją eliminują inne, chociaż nie muszą całkowicie wyłączać rozumowania odmiennego. Sąd ma prawo oprzeć swoje rozstrzygnięcie na tego rodzaju dowodach pośrednich, jeżeli racjonalnie uznał je za czyniące zadość postulatowi dochodzenia do prawdy obiektywnej i wyprowadził z nich wnioski odpowiadające zasadom logicznego rozumowania, z jednoczesnym respektowaniem zasady in dubio pro reo (wyrok SA w Szczecinie z 6.03.2014 r., II AKa 30/14, LEX nr 1444872). Sąd meriti dysponował takowym materiałem dowodowym świadczącym o winie oskarżonego. Świadek P. M. zeznał następująco: „Podszedłem do samochodu, wewnątrz był mężczyzna, który miał bełkotliwą mowę, pomyślałem, że jest pijany (…) Mężczyzna ten powiedział, że skądś wraca (…) - z kolei wyjaśnienia oskarżonego w części, w której negował prowadzenie samochodu osobowego marki M. w stanie nietrzeźwości, jak również zeznania świadka A. T., wobec ich sprzeczności z pozostałym wiarygodnym materiałem sprawy, zostały ocenione w sposób całkowicie prawidłowy, zaś Sąd Okręgowy nie dostrzegł w tym zakresie obrazy art. 7 kpk. Oskarżony w kontakcie z funkcjonariuszami Policji nie potrafił wskazać osoby, która kierowała pojazdem, nadto nie potrafił wyjaśnić dlaczego auto znajduje się w rowie i dlaczego siedzi za kierownicą (k. 80v). Podczas rozprawy w dniu 17 grudnia 2020 r. również nie wskazał takowej osoby, zaś wskazanie przez niego rzekomego kierującego po upływie ponad roku od inkryminowanego zdarzenia nie spowodowało spodziewanego przez niego stanu, wobec którego należało go uniewinnić od zarzucanego mu czynu, gdyż w aktach sprawy istniały dowody świadczące o jego winie. Usprawiedliwienie takiego zachowania wstydem, a także oczekiwaniem honorowego postępowania świadka M. G., który to miał się przyznać do stawianego oskarżonemu czynu, nie było logiczne jak twierdził obrońca, a świadczyło wyłącznie o przyjętej linii obrony mającej na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej za czyn, którego się dopuścił. Osoba, która nie popełniła przestępstwa, mając świadomość swej bezkarności raczej nie zwleka ze wskazaniem prawdziwego sprawcy. Po drugie z racji umieszczenia pojazdu marki M. w rowie na lewym boku od strony kierowcy, co ukazują zdjęcia załączone do akt sprawy, nie sposób sobie wyobrazić, ażeby wewnątrz samochodu oskarżony będąc pasażerem przemieścił się na fotel kierowcy, jak również, aby kierujący opuścił samochód, kiedy na fotelu pasażera przebywał oskarżony czy też ażeby oskarżony wysiadał z auta, by ponownie do niego wsiąść i zasiąść za kierownicą w celu umożliwienia wydostania się z samochodu kierującemu, chociażby zważając na typ jego sylwetki. Jak wskazał funkcjonariusz Policji R. C., jego zdaniem nie było możliwości opuszczenia pojazdu. Nadto podniósł, że funkcjonariusze Policji pomogli oskarżonemu wydostać się z auta. Świadkowie P. M., S. D. i R. C. jednoznacznie podnieśli, że w pojeździe znajdował się wyłącznie oskarżony i nie widzieli żadnej innej osoby. Po trzecie za niewiarygodnością w omawianej części jego wyjaśnień świadczy fakt posiadania przy sobie kluczyków do auta, które jak twierdził podczas interwencji zabrał kierujący, a które to znalazły się w kieszeni jego spodni podczas przeszukania przed przyjęciem do PDOZ (k. 25v, 80v). Oskarżony miał powód, aby zaprzeczać sprawstwu stawianego mu czynu, gdyż m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie z dnia 05 grudnia 2019 r. w sprawie V K 1119/19 o czyn z art. 177 § 1 kk warunkowo umorzono wobec niego postępowanie karne na okres próby wynoszący 2 lata (k. 48-49, 193). Pozostałe zaś argumenty zawarte w pisemnym uzasadnieniu Sądu I instancji, zdaniem Sądu Okręgowego prawidłowo utwierdziły tenże Sąd w przekonaniu o niewiarygodności w omawianym zakresie wyjaśnień oskarżonego, co w efekcie świadczy o bezzasadności zarzutu obrońcy (k. 225-225v). Relacja świadka A. T. jest odmienna od tej przedstawionej chociażby przez funkcjonariuszy Policji czy świadka P. M.. Należy przypomnieć, że owi świadkowie nie widzieli żadnej innej osoby poza oskarżonym na miejscu zdarzenia. Ponadto wskazywali, że to oskarżony siedział na fotelu kierowcy. Idąc dalej, obaj funkcjonariusze Policji, zarówno S. D., jak i R. C. zgodnie podnieśli, że oskarżony nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa. Z kolei świadek O. G. zeznała, iż nie było takiej sytuacji, ażeby A. T. odprowadzał ją do domu. Relacja zbieżna z tą przedstawianą przez oskarżonego, jednakże sprzeczna w świetle innych dowodów w sprawie, stanowiących podstawę zaskarżonego wyroku, wobec czego słusznie została uznana za niewiarygodną. - co do zeznań A. S. i K. S. obdarzenie ich przymiotem wiarygodności było zasadne, lecz, jak podkreślił to Sąd Rejonowy, w nikłym stopniu były one przydatne do odtworzenia przebiegu inkryminowanego zdarzenia. Potwierdzali, iż oskarżony znajdował się w stanie upojenia alkoholowego. Wymienieni nie posiadali natomiast wiedzy odnośnie tego, kto kierował tymże pojazdem na ul. (...) w Ł.. Ich relacje ograniczały się wyłącznie do okresu poprzedzającego. Nadto były oparte na osobistych domniemaniach. Takie samo stanowisko Sąd Okręgowy przyjął w kontekście oceny zeznań świadków J. L. i G. O. (nie posiadali oni informacji dot. zdarzenia na ul. (...)), dlatego nie ma potrzeby szerszego omawiania tych dowodów, ponieważ w całości aprobuje ich ocenę dokonaną przez Sąd Rejonowy. - dogłębna analiza treści pisemnego uzasadnienia wyroku prowadzi do wniosku, iż Sąd meriti nie wziął pod uwagę przy ferowaniu zaskarżonego wyroku zeznań świadka G. S.. W związku z powyższym podnoszenie okoliczności o odcięciu świadka M. G. od dawnego trybu życia, która z kontekstu zdania, w przeświadczeniu obrońcy stanowiła podstawę do dokonania ustaleń w zakresie inkryminowanego zdarzenia na ul. (...) w Ł., pozbawione jest racji bytu i jako nieuzasadnione nie może doprowadzić do wzruszenia zaskarżonego wyroku. - co do nieosobowych źródeł dowodowych, brak podstaw do ich kwestionowania, co wiąże się z bezzasadnością zarzutu. - konkludując, Sąd Rejonowy prawidłowo dokonał oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w granicach prawa do swobodnej ich oceny, wyznaczonych przez art. 7 kpk, a argumentacja obrońcy, stanowiąca wyłącznie własną wizję zdarzenia do jakiego doszło 03 lipca 2020 r. na ul. (...) w Ł., wprawdzie korzystną dla oskarżonego, jednakże przeprowadzoną w oderwaniu od okoliczności wynikających z pozostałego wiarygodnego materiału dowodowego sprawy, na uznanie Sądu Okręgowego nie zasługuje i tym samym nie mógł zostać uwzględniony wskazany powyżej zarzut. - wobec niezasadności zarzutu obrazy przepisów postępowania, podniesiony przez skarżącego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych także, zdaniem Sądu Okręgowego, jest nieuzasadniony. |
||
Wniosek |
||
1) o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie 2) o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||
niezasadność podniesionych zarzutów warunkowała decyzję o utrzymaniu w mocy zaskarżonego wyroku. |
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
|
1. |
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
|
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
|
5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
|
5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
|
1. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 19 lipca 2022 r. w sprawie II K 449/20 w całości |
|
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
|
zarzuty apelacji okazały się w całości bezzasadne, zaś Sąd Okręgowy nie dostrzegł, ażeby w sprawie zachodziły podstawy do zmiany wyroku na podstawie okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu. |
|
5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
|
1. |
Przedmiot i zakres zmiany |
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
|
Zwięźle o powodach zmiany |
|
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|||
5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
|||
1.1. |
----------------------------------------------------------------------------------- |
||
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
|||
2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
||
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
|||
3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
||
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
|||
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
|||
4.1. |
----------------------------------------------------------------------------------- |
||
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
|||
5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
|||
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
|||
5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
|||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
||
--------------------- |
------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
||
6. Koszty Procesu |
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
II. |
- apelacja obrońcy oskarżonego okazała się całkowicie bezzasadna, zatem zgodnie z art. 636 § 1 kpk oskarżony ponosi koszty sądowe postępowania odwoławczego w całości. Warto podkreślić, że z przepisu art. 636 kpk wynika zasada obciążenia osób skazanych kosztami sądowymi, zaś odstępstwo od niej winno mieć wyjątkowy charakter, uwarunkowany istnieniem przesłanek z art. 624 § 1 kpk (wyrok SA we Wrocławiu z 18.06.2019 r., II AKa 92/19, LEX nr 2718331). W stosunku do osoby oskarżonego takich przesłanek Sąd Okręgowy nie dostrzegł. - z tych względów na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) oraz § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663) zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 370 zł (opłata w kwocie 350 zł i kwota 20 zł tytułem ryczałtu za doręczenie wezwań i innych pism w postępowaniu odwoławczym). |
7. PODPIS |
1.3. Granice zaskarżenia |
||||||
Kolejny numer załącznika |
1 |
|||||
Podmiot wnoszący apelację |
obrońca |
|||||
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
cały wyrok |
|||||
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||
☐ |
co do kary |
|||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
1.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
☐ |
||||||
☐ |
brak zarzutów |
|||||
1.4. Wnioski |
||||||
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Siedlcach
Osoba, która wytworzyła informację: sędzia () Paweł Mądry
Data wytworzenia informacji: